Η κεντροαριστερή  θολούρα

Οι άνθρωποι γενικά κρίνουν περισσότερο από τα φαινόμενα παρά από την πραγματικότητα. Διότι όραση έχουν όλοι, αλλά αντίληψη λίγοι. ( Πλάτων 429 – 345 π.Χ)

Το ΠΑΣΟΚ, ως τίτλο κόμματος, αποτελεί πλέον ύβρη για την συντριπτική πλειονότητα των ελλήνων  γι αυτό, τελικά, απεφάσισαν να αλλάξουν την ταμπέλλα, αφού προηγήθηκε πληθώρα αποτυχημένων πειραματισμών και ζυμώσεων με «ελιές», «πορτοκαλιές», «58», «ποτάμια» και «λίμνες». Ο κόσμος τους έπαιρνε χαμπάρι αμέσως και τους έφτυνε πριν και μετά από κάθε εκλογική αναμέτρηση. Όμως δεν εννοούν να το βάλλουν κάτω και τώρα κάνουν μια ύστατη προσπάθεια συγκόλλησης, υπό την πίεση ευρωπαϊκών κυρίως παραγόντων, κάποια απολειφάδια του παρελθόντος, οι πλέον άχρηστοι, για τη δημιουργία ενός μορφώματος που ακόμα δεν ξέρουν πως θα το ονομάσουν, καθώς ούτε και σ’ αυτό συμφωνούν. Αν εκλεγεί η Φώφη πρόεδρος του νέου φορέα, πολύ πιθανό να επιβάλλει σαν τίτλο του το «ΔΗ.ΣΥ», διότι διαφωνούν ακόμη στο ποια θα είναι η κεντρική ιδεολογική τους αναφορά, Κεντροαριστερά (Φώφη) ή Προδευτικό Κέντρο (Σταύρος). Μέχρι στιγμής οι υποψήφιοι αρχηγοί δεν έχουν πείσει κανέναν, ούτε και τους εαυτούς τους. Η καχυποψία ανάμεσά τους περισσεύει, κι αν κρίνουμε κι από τις συνεχείς υποκριτικές δηλώσεις τους, κανείς δεν εμπιστεύεται τον άλλο γιατί όλοι τους έχουν θητεύσει στο ίδιο κόμμα της λαμογιάς και της απάτης, το ΠΑΣΟΚ. Έτσι εξηγείται ότι όσοι έχουν κοινοβουλευτικές ομάδες στη Βουλή θα τις διατηρήσουν και μετά την εκλογή του αρχηγού, καθώς φοβούνται ότι επειδή σε κάποιους δεν θα αρέσει ο αρχικαρεκλάρχης  θα την κάνουν με μικρά πηδηματάκια, οπότε γιατί να χάσουν μισθό και προνόμια. Πρόκειται δηλαδή για κανονικό πολιτικό ζουρλομανδύα. Κι ενώ δεν εμπιστεύεται ο ένας τον άλλον ζητούν από τον κόσμο να τους εμπιστευθεί και να προσέλθει να τους ψηφίσει.  Το κωμικό δε με δαύτους είναι ότι σκοτώνονται για αρχηγό που θα ηγηθεί σε κάτι που μέχρι στιγμής δεν υπάρχει. Ακόμα μια παγκόσμια πρωτοτυπία. Οι πολλές υποψηφιότητες δεν επιτρέπουν καμία σοβαρή  πολιτική συζήτηση, ειδικά στην τηλεόραση όπου το χρόνο που είχαν στη διάθεσή τους τον ξόδεψαν για να ορκιστούν πίστη στην ευρωπαϊκή πορεία της χώρας, άρα και στην εφαρμογή των μνημονίων. Καμία πολιτική διαφορά, και στα δύο ντιμπέιτ, δεν ήταν δυνατόν να εντοπιστεί μεταξύ τους, όλοι τους μοιάζουν- και στη φάτσα- σαν σταγόνες νερού. Είναι ρεπλίκες του αυθεντικού υποδείγματος, του μέντορά τους Σημίτη.  Έτσι όσοι πασόκοι άντεξαν την εμετική μπουρδολογία τους στην TV, δεν διέκριναν καμία συγκεκριμένη ιδέα-πρόταση για το πρόγραμμά τους και τις πολιτικές με τις οποίες θα το επιδιώξουν. Όποιος είχε το κουράγιο να τους παρακολουθήσει κατάλαβε ότι ελάχιστα πράγματα τους φέρνουν κοντά. Υπάρχει τέτοια «πολυτασικότητα», που μάλλον θα διαλυθούν εν τη γενέσει τους. Ο τρόπος και το είδος των ερωταπαντήσεων μεταξύ τους, έδειχνε την σχεδόν μηδενική εκτίμηση που τρέφει ο ένας για τον άλλο.  Έλεγαν και ξανάλεγαν ότι, πρώτα θα εκλεγεί ο αρχηγός και μετά θα κατασταλάξουν, αν κατασταλάξουν.  Οπότε, όσοι πάνε να ψηφίσουν, θα ψηφίσουν τους πλέον προβαλλόμενους κι αυτούς  που ξέρουν  απ’ τα παλιά. Γι αυτό άλλωστε και η ακροαματικότητα του πολυδιαφημισμένου Debate κυμάνθηκε γύρω στο 1.5%, προς μεγάλη θλίψη των άσπονδων φίλων της παρέας.

ΑΛΛΑ τι σημαίνει Κέντρο στην πολιτική; Βασικά είναι ο χώρος που μαζεύονται οι φοβισμένοι, αυτοί που δεν ρισκάρουν τίποτε, οι απολιτίκ, αυτοί που, αναλόγως των συνθηκών, πάνε όπου γύρει η πλάστιγγα. Ανατρέχοντας στα χρόνια της Γαλλικής επανάστασης, βλέπουμε ότι διαμορφώθηκαν από τότε, δύο βασικοί πολιτικοί χώροι: η Αριστερά και η Δεξιά, που διαφέρουν από  τη στάση τους απέναντι στην κοινωνική πραγματικότητα. Η πραγματική Αριστερά αγωνίζεται κατά της κοινωνικής ανισότητας που  την θεωρεί κατάφωρη αδικία, ενώ η Δεξιά θεωρεί την κοινωνική ανισότητα ως φυσική κατάσταση που πρέπει να αποδεχτούμε. Η Αριστερά παλεύει κυρίως για τα κατώτερα κοινωνικά στρώματα που είναι και τα θύματα των κοινωνικών  ανισοτήτων, η δε Δεξιά εξυπηρετεί τα συμφέροντα εκείνων που ωφελούνται από τις ανισότητες. Γι αυτό και της ταιριάζει απόλυτα το καπιταλιστικό μοντέλο οικονομίας, η οικονομία της «αγοράς», που προωθεί και στηρίζεται στην κραυγαλέα ανισότητα. Το Κέντρο δεν έχει ιδεολογία, βολεύεται όμως άριστα με την οικονομία της αγοράς, συνεπώς είναι πάντα σύμμαχος της Δεξιάς. Τώρα,  τα περί Κεντροαριστεράς και Κεντροδεξιάς είναι εφευρήματα του συστήματος για διαφορετικές προτάσεις διαχείρισης του υπάρχοντος μοντέλου της αγοράς, προκειμένου να εξαπατάται ο κόσμος και να μην κινείται προς ταξικές ατραπούς που θα δημιουργούσαν τριγμούς ή θα ανέτρεπαν το υπάρχον σύστημα. Χρησιμοποιούνται ευρύτατα στην Ευρώπη των τραπεζών, σαν συμπληρώματα για δημιουργία ανθεκτικών κυβερνητικών σχημάτων, προκειμένου να διασφαλιστούν η κοινωνική συνοχή και ειρήνη και να μη διαταραχτεί το καπιταλιστικό σύστημα. Απευθύνονται κυρίως στη μεσαία τάξη, η οποία όμως στην Ελλάδα, ύστερα από την οχταετή μνημονιακή επέλαση της λιτότητας, έχει στο μεγαλύτερό της μέρος, διαλυθεί. Το εγχείρημά τους συνεπώς είναι εξ’ αρχής καταδικασμένο, καθώς απευθύνονται σε κάτι που δεν υπάρχει.  Κάνουν τα πάντα όμως προκειμένου να αποσπάσουν  μια αξιοπρεπή παρουσία στην επόμενη Βουλή, ώστε να απαιτήσουν μια μετεκλογική συνεργασία προς σχηματισμό κυβέρνησης, με κάποιο από τα δύο μεγάλα κόμματα, καθώς δεν προβλέπεται αυτοδυναμία κανενός. Έτσι το ΠΑΣΟΚ πάλι θα είναι στην κυβέρνηση, αν και ποτέ δεν έφυγε. Διότι το σύστημα για να συντηρηθεί,  φέρνει πάντα από το παράθυρο αυτούς που ο λαός πέταξε έξω από την πόρτα. Ο κυριότερος όμως λόγος της αποτυχίας του εγχειρήματος για «νέο φορέα», είναι το γεγονός ότι υπάρχει ήδη τέτοιος  φορέας. Είναι ο ΣΥΡΙΖΑ, στον οποίο έχει βρει ήδη στέγη το μικρό μέρος της μεσαίας τάξης που έχει διασωθεί. Ο ΣΥΡΙΖΑ αποτελεί σήμερα την πιο αυθεντική εκδοχή της Κεντροαριστεράς στην Ελλάδα. Ο ΣΥΡΙΖΑ  πλέον, έχει απεκδυθεί από οτιδήποτε έχει σχέση με Αριστερά, καθώς εφαρμόζει πρόθυμα όλες τις «μεταρρυθμίσεις», όλα τα μέτρα λιτότητας, όλες τις επιταγές της συμμορίας των δανειστών, δρομολογώντας την πλήρη εκποίηση της δημόσιας περιουσίας, την διάλυση των εργασιακών σχέσεων, διαλύοντας μέρα με τη μέρα και το κοινωνικό κράτος, για το οποίο υποτίθεται έπρεπε να παλεύει. Προσκολλήθηκε στο «μένουμε Ευρώπη» και ικανοποιείται με το να διανέμει τα ΕΣΠΑ και να αναζητά ευρωπαϊκά προγράμματα που ενισχύουν τις ευέλικτες μορφές εργασίας για τους έλληνες ντεσπεράντος. Συνεπώς, δεν έχει μείνει τέτοια  «δουλειά» για άλλους.

                                                 Κ. Α. Αποστολόπουλος

                                      Δημοτικός σύμβουλος Μεσσήνης