Οι  Προϋπολογισμοί  των  δήμων 2018

Είναι γνωστό πια ότι οι ΟΤΑ α’ και β΄ βαθμού, σαν φορείς της Γενικής Κυβέρνησης, είναι υποχρεωμένοι να καταρτίζουν τους προϋπολογισμούς τους εναρμονισμένους με τους στόχους των μνημονιακών πολιτικών. Γι αυτό άλλωστε  κινητοποιήθηκε κάθε μνημονιακός παράγοντας ώστε οι δημοτικές αρχές ανά την επικράτεια να είναι στα χέρια κυρίως ΝΔ και ΠΑΣΟΚ, αλλά και ΣΥΡΙΖΑ.  Η εφαρμογή των μνημονιακών πολιτικών θα ήταν εντελώς αδύνατη χωρίς τη συναίνεση και συνεργασία των ΟΤΑ. Με εξασφαλισμένη την υπακοή των ΟΤΑ, τα κλιμάκια των ληστρικών «Θεσμών» που είναι εγκατεστημένα στο ΓΛΚ, στο Οικονομικό Παρατηρητήριο και στα οικονομικά υπουργεία, εκδίδουν ντιρεκτίβες και φόρμες κατάρτισης προϋπολογισμών από τους ΟΤΑ, γνωρίζοντας ότι θα υπακούσουν άπαντες, διότι σε διαφορετική περίπτωση, τους καταδικάζουν σε οικονομικό στραγγαλισμό και διαρκή άμεση εποπτεία. Έτσι λοιπόν τώρα, δήμοι και Περιφέρειες είναι υποχρεωμένοι να καταρτίσουν τους προϋπολογισμούς τους σύμφωνα μα τους στόχους κι εντός των ορίων που θέτει το Μεσοπρόθεσμο Πλαίσιο Δημοσιονομικής Στρατηγικής 2018-2021, δηλαδή το λεγόμενο 4^ο μνημόνιο.  Διότι, όπως επισημαίνεται στην υπουργική εγκύκλιο, «το δημοσιονομικό αποτέλεσμα των ΟΤΑ, επηρεάζει καθοριστικά το αποτέλεσμα της Γενικής Κυβέρνησης». Με άλλα λόγια, τα περιφερειακά και δημοτικά συμβούλια στην ουσία έχουν καταργηθεί, καθώς οι προϋπολογισμοί τους έχουν καταρτισθεί μέχρι τελευταίας λεπτομέρειας από τα ΓΛΚ και Οικονομικό Παρατηρητήριο, ώστε να επιτυγχάνονται οι δημοσιονομικοί στόχοι. Δηλαδή η εξαθλίωση των λαϊκών στρωμάτων. Συνεπώς οι δημοτικοί και περιφερειακοί σύμβουλοι καλούνται τυπικά να επικυρώσουν ως συνεργοί τα αντιλαϊκά μέτρα που θεσμοί και κυβέρνηση έχουν αποφασίσει για δήμους και περιφέρειες. Το χειρότερο δε είναι ότι όλοι οι δημοτικοί Προϋπολογισμοί είναι πλασματικοί καθώς η υλοποίησή τους εξαρτάται από ανύπαρκτες ή πιθανές κι όχι σίγουρες χρηματοδοτήσεις, εξ ού και οι συνεχείς τροποποιήσεις τους κατά τη διάρκεια του έτους.

Με το σχέδιο του κρατικού προϋπολογισμού που κατατέθηκε στη Βουλή για συζήτηση, ξύπνησε και η μνημονιακή ΚΕΔΕ, με τον υπηρέτη των μνημονίων και πρόεδρό της Πατούλη, να λέει ότι: «Ο προϋπολογισμός του 2018, είναι ο πιο εχθρικός των τελευταίων ετών για τους ΟΤΑ, καθώς προβλέπεται περαιτέρω μείωση της χρηματοδότησής τους μέσω των ΚΑΠ κατά 129 εκατ. ευρώ  σε σχέση με το 2017, ενώ οι ΟΤΑ σηκώνουν το κύριο βάρος για τη δημιουργία δημοσιονομικών πλεονασμάτων». Αλλά οι ΚΑΠ είναι οι μόνοι πόροι για να αμβλύνεται η φορομπηχτική πολιτική από την πλευρά των δήμων κι επειδή τους περικόπτουν, οι κυβερνήσεις σπρώχνουν τους Δήμους σε συνεχή τραπεζικό δανεισμό και σε ενταση της φορολογίας προς τους δημότες ώστε να ισοσκελίζονται οι προϋπολογισμοί τους. Η λειτουργία των δήμων στα χρόνια των μνημονίων έχει αναγορευθεί  σε επιχειρηματική δράση και φορολογείται με 26%, όπως φορολογείται και όλη η ακίνητη περιουσία των δήμων με τον ΕΝΦΙΑ. Μεθοδευμένα, απογυμνώθηκαν οι υπηρεσίες των δήμων από το ανθρώπινο δυναμικό τους (ξεπέρασε το 50%) με συνέπεια έργα και υπηρεσίες που μπορούσαν να προσφέρουν οι δήμοι να εκχωρούνται σε ιδιώτες, πολλαπλασιάζοντας το κόστος για τον δημότη. Τα δίμηνα, τα 8 μεροκάματα το μήνα, τα 5μηνα και 8μηνα έχουν γίνει πλέον οι κυρίαρχες μορφές απασχόλησης στους δήμους, σε βάρος της μόνιμης εργασίας. Στην πρόσφατη λίστα δεσμεύσεων της κυβέρνησης προς το ΔΝΤ περιλαμβάνεται και το ότι θα τίθεται ανώτατο όριο στις συμβάσεις ορισμένου χρόνου για το 2017 και 2018 και θα διασφαλίζεται πως όποιες συμβάσεις μετατραπούν από ορισμένου σε αορίστου χρόνου, με δικαστικές αποφάσεις, δεν θα επηρεάσουν τους στόχους του Μεσοπρόθεσμου Προγράμματος 2018-2021. Αυτό πρακτικά σημαίνει ότι η κυβέρνηση θα απολύσει άλλους 10.000 περίπου από το μόνιμο προσωπικό των ΟΤΑ και θα προσλάβει μόνο 6000. Κι όλα αυτά στα πλαίσια της ιδιωτικοποίησης των υπηρεσιών των δήμων όπως επιτάσσει η Ευρωμαφία. Γι αυτό και οι περισσότεροι δήμοι προχώρησαν σε συμφωνία για την πλήρη ιδιωτικοποίηση της διαχείρισης των απορριμμάτων, ικανοποιώντας τη γενικότερη πολιτική της ΕΕ και κυβέρνησης που προωθεί την κερδοφορία των επιχειρηματικών ομίλων σε βάρος της τσέπης των λαϊκών τάξεων. Προτεραιότητα στην χρηματοδότηση έχουν οι κάθε λογής επιχειρηματικοί όμιλοι κι όχι τα μέτρα προστασίας (αντιπλημμυρικά, αντισεισμικά, αντιπυρικά) της ζωής και της περιουσίας των λαϊκών στρωμάτων. Τα Προγράμματα Δημοσίων Επενδύσεων έχουν συρρικνωθεί   σε τέτοιο βαθμό ( μόνο 3% του ΑΕΠ)  ώστε η συνεισφορά τους σε δημοτικά και περιφερειακά έργα είναι πολύ μικρή. Γύρω από τους δήμους έχει αναπτυχθεί ένας εσμός από προμηθευτές και εργολάβους που ροκανίζει, πολλές φορές και με συμμετοχή δημοτικών παραγόντων, τα κονδύλια των δήμων. Υπάρχουν πάμπολλοι εργολάβοι-αρπακτικά που προσφέρουν εξωπραγματικές εκπτώσεις για να παίρνουν έργα και στη συνέχεια ζητάν απανωτές κοστοβόρες παρατάσεις για την ολοκλήρωσή τους.  Αυτή είναι η τραγική κατάσταση στην οποία έχουν περιέλθει οι Δήμοι και από την οποία  δεν πρόκειται να απεγκλωβισθούν αν οι δημότες δεν γυρίσουν την πλάτη στα μνημονιακά σκύβαλα που τους υφάρπασαν την ψήφο και διαλέξουν το δρόμο της σύγκρουσης με ό,τι αυτοί εκφράζουν.

                                                   Κ. Α. Αποστολόπουλος

                                          Δημοτικός σύμβουλος Μεσσήνης

Η δράση της Φύσης και  Ευρωπαϊκή 

επιτροπεία

Το Σύμπαν, η Φύση, διέπεται από σταθερούς, αιώνιους νόμους που δεν υπόκεινται στις αυθαιρεσίες και τις παραξενιές θεών και δαιμόνων. Οι νόμοι αυτοί πρέπει να ισχύουν παντού και πάντα, αλλιώς, δεν είναι νόμοι. Δεν υπάρχει χώρος για εξαιρέσεις ή θαύματα. Δεν υπάρχει χώρος για θεούς ή δαίμονες στη λειτουργία της Φύσης. (Στίβεν Χόκινγκ, αστροφυσικός)

ΝΑΙ, ΜΠΟΡΕΙ να μην υπάρχει χώρος στη Φύση για θεούς και δαίμονες, όπως μας διαβεβαιώνει ο μεγάλος αστροφυσικός, αλλά υπάρχει χώρος για πολλές εγκληματικές ανθρώπινες παρεμβάσεις. Όπως πρόσφατα, αυτές στη Μάνδρα και Πέραμο, όπως αυτές που έχουμε ζήσει τις τελευταίες δεκαετίες, κι όπως αυτές που θα ζήσουμε τις επόμενες δεκαετίες, αν συνεχίσουμε να παραμένουμε κλεισμένοι και υπό επιτροπεία στην καπιταλιστική Ευρωφυλακή των τραπεζιτών, των επιχειρηματικών ομίλων και των οφσόρ. Ανθρωπογενής ήταν η τελευταία καταστροφή, καθώς άνθρωποι με σκόπιμες ενέργειες ή παραλείψεις τους, άφησαν τις γιγάντιες δυνάμεις της φύσης αχαλίνωτες να επιτελέσουν το τρομακτικό τους έργο. Υπουργοί, βουλευτές, περιφερειάρχες, δήμαρχοι, εργολάβοι, υπηρετώντας τις συγκεκριμένες πολιτικές της Ευρωπαϊκής Ένωσης, είναι οι φυσικοί αυτουργοί της απίστευτης καταστροφής  και των δεκάδων θανάτων. Και τούτο, γιατί όπως είναι γνωστό τουλάχιστον σε όσους υπηρετούν στους ΟΤΑ, όπως ο γράφων, τα αντιπλημμυρικά, τα αντισεισμικά, τα αντιδιαβρωτικά και τα αντιπυρικά έργα, δεν είναι προτεραιότητα ούτε της ΕΕ ούτε των Ευρώδουλων κυβερνητικών και αυτοδιοικητικών υπαλλήλων της στην Ελλάδα. Γιατί; Διότι, τα έργα αυτής της κατηγορίας δεν έχουν άμεση ανταποδοτικότητα, άρα δεν είναι επιλέξιμα, π.χ δεν έχουν διόδια. Προτεραιότητα στη χρηματοδότηση έχουν οι κάθε λογής επιχειρηματικοί όμιλοι κι όχι τα μέτρα προστασίας της ζωής και της περιουσίας των λαϊκών στρωμάτων. Τα Προγράμματα Δημοσίων Επενδύσεων (ΠΔΕ) στα οποία κάποτε εντάσσονταν μεγάλα έργα, έχουν συρρικνωθεί, με εντολή της Ευρωμαφίας, σε μεγάλο βαθμό (μόνο 3% του ΑΕΠ) προκειμένου να πιαστούν δημοσιονομικοί στόχοι και να δοθούν όλα τα έργα σε ιδιώτες. Πρόκειται για ειδεχθές μαζικό έγκλημα, που ενισχύεται από  την διαπλοκή των αστών πολιτικών με μεγαλοεπιχειρηματίες κι εργολάβους. Πάμπολλα έργα σε όλη την επικράτεια είναι γεμάτα κακοτεχνίες, ατελή, με κακής ποιότητας υλικά που ποτέ δεν παραδίδονται στην ώρα τους, καθώς οι δήμοι και οι περιφέρειες, επιλέγουν σαν αναδόχους έργων μειοδότες εργολάβους που προσφέρουν εξωπραγματικές εκπτώσεις και μετά ζητούν κοστοβόρες παρατάσεις.  Κι ενώ επανειλημμένα διαπιστώνεται η απάτη τους, ουδείς ΟΤΑ τολμά να τους αγγίξει, καθώς όλοι οι σχετικοί νόμοι που επιτάσσει η ΕΕ, είναι υπέρ τους. Και δεν φτάνει αυτή η διαπλοκή, έχουμε και τη διαπλοκή των πελατειακών σχέσεων αστών πολιτικών και δημάρχων με τα φτωχά λαϊκά στρώματα που υπόσχονται τα ψηφαλάκια τους «ανταποδοτικά» έναντι κάθε είδους αυθαιρεσίας. Έτσι  μπαζώθηκαν τα περισσότερα ρέματα της χώρας και γέμισαν με αυθαίρετα κτίσματα. Στη συνέχεια, οι άνθρωποι – θύματα αυτών των πολιτικών μετατρέπονται σε ομήρους  των αστών πολιτικάντηδων οι οποίοι μετά απαιτούν τη νομιμοποίηση, με την καταβολή προστίμων, των αυθαιρέτων που οι ίδιοι τους επέτρεψαν να κατασκευάσουν. Αλλά η νομιμοποίηση της παρανομίας, έναντι αμοιβής,  που στην Ελλάδα και στις καπιταλιστικές χώρες έχει πλέον θεσμοποιηθεί, έχει και τα τραγικά της επακόλουθα, καθώς η φύση, ως γνωστόν,  δεν εξαγοράζεται.

   

 ΑΚΟΥΣΑΜΕ τον πρωθυπουργό να μιλά για την αλληλεγγύη της Ευρώπης. Αλλά, η δήθεν αλληλεγγύη της Ευρωένωσης πότε νομίζετε ότι μπορεί να εκδηλωθεί; Όταν οι ζημιές της πληγείσας χώρας-μέλους υπερβούν το αστρονομικό ποσό του 1.5 δις ευρώ. Δηλαδή όταν όλη η χώρα βουλιάξει στα λασπόνερα. Αλλά, και να συμβεί αυτό, οι μηχανισμοί τους, καταλογίζουν πάντα κάποιο μικρότερο ποσό ώστε ποτέ  να μην ενεργοποιείται το περιβόητο ταμείο αλληλεγγύης, καθώς τα χρήματα του ταμείου ξοδεύονται για άλλους βρώμικους σκοπούς: Χρηματοδότηση ΜΚΟ των απατεώνων, χειραγώγηση προσφύγων και για κάθε είδους παρεμβάσεις σε τρίτες χώρες. Ωστόσο, οι εξπέρ της υποκρισίας και του φαρισαϊσμού, ευρωπαίοι συνάδελφοι του Αλέξη,   δεν παρέλειψαν να του εκφράσουν την συμπόνια τους  για το κακό που βρήκε τη χώρα μας, με τον τελευταίο - άκουσον , άκουσον - να τους ευχαριστεί για την ….αλληλεγγύη που επέδειξαν. Αφού λοιπόν τα ευρωκαθάρματα εξασφάλισαν τόσο εύκολα τις ευχαριστίες από τον πρωθυπουργό, για κάτι που δεν έκαναν, είναι προφανές ότι όχι μόνον δεν θα  προσφέρουν τίποτα, αλλά θα ζητήσουν και την έγκαιρη καταβολή των τοκοχρεολυσίων των δανείων που μας επέβαλαν, αφού δεν τόλμησε να τους ζητήσει έστω μια παράταση καταβολής τοκοχρεολυσίων, προκειμένου να επουλωθούν οι πληγές, σε ανθρώπινο και υλικό επίπεδο, της χώρας μας. Αυτή είναι η κατάντια της Συριζαϊκής ηγεσίας. Ο διαρκής συναγελασμός της με την  απάνθρωπη ηγεσία της Ευρωσυμμορίας, της έχει αφαιρέσει και τα τελευταία της ανθρώπινα γνωρίσματα. Αυτοί που θα έσκιζαν τα μνημόνια και θα τα καταργούσαν με ένα νόμο και ένα άρθρο, υπέγραψαν συνειδητά την αιώνια (99 χρόνια) παραμονή ενός ολόκληρου λαού στο λάκκο των λεόντων (Ευρωπαϊκή Ένωση).   Δεν πρέπει να μας διαφεύγει ότι,  το 3^ο μνημόνιο, όπως και τα προηγούμενα, είναι κοινά κυβερνητικά προγράμματα για όλα τα αστικά κόμματα (ΣΥΡΙΖΑ-ΝΔ- ΠΑΣΟΚ-ΠΟΤΑΜΙ-ΑΝΕΛ-ΕΚ), που σημαίνει ότι όποιος συνδυασμός απ’ αυτά αναλαμβάνει την διακυβέρνηση της χώρας, υποχρεούται  να τα υλοποιήσει μέχρι κεραίας. Το μόνο που τους επιτρέπεται είναι αυτό που παρακολουθούμε τα τελευταία χρόνια: Να αλληλοκατηγορούνται για το πιο θα τα εφαρμόσει καλύτερα, γρηγορότερα, πληρέστερα και όχι η αμφισβήτησή τους. Οι αλληλοκατηγορίες ανάμεσα στους Συριζαίους fun των μνημονίων, τους σιτεμένους σωτήρες της ΝΔ και τα Πασοκικά ζόμπι που καταφέρνουν να επιβιώνουν σαν τις κατσαρίδες μετά από πυρηνικό πόλεμο, προκαλούν αηδία και αποστροφή ειδικά μετά το τραγική απώλεια είκοσι συνανθρώπων μας για την οποία φέρουν την πλήρη ευθύνη. Δείχνει όμως και κάτι άλλο. Ότι στην Ελλάδα η βλακεία είναι αήττητη, κι αυτοί που έχουν μολυνθεί επιλέγουν να ζουν με μύθους του παρελθόντος, στηρίζοντας πολιτικούς, επιχειρηματικούς και δημοσιογραφικούς μηχανισμούς του κατεστημένου, εκλεκτούς και βολικούς του συστήματος. Δυστυχώς, ο λαός παρά το ισχυρό μνημονιακό χτύπημα, δεν αποφασίζει στη πλειοψηφία του, να σαρώσει τα πάντα, να συγκρουστεί με το κατεστημένο και να κινηθεί σε ταξική κατεύθυνση. Πότε θα αντιληφθεί ότι ο καπιταλισμός  είναι παράδεισος για τους λίγους και κόλαση για τους πολλούς;

                                                   Κ. Α. Αποστολόπουλος

                                          Δημοτικός σύμβουλος Μεσσήνης

                   

        Τα χαρτιά του «Παραδείσου»

Δεν είδα γύρω μου να σέβεται κανείς τον άνθρωπο. Είδα να σέβονται τον πλούτο, τη δύναμη, την εξουσία, τη μοχθηρία, την ατιμία. (Διδώ Σωτηρίου)

ΒΙΑΣΤΗΚΑΝ τα συστημικά ΜΜΕ να χαρακτηρίσουν τα Paradise papers (ΡΡ) σαν αποκάλυψη του 21^ου  αιώνα, ενώ είχαν  προηγηθεί τα Panama papers, τα offshore leaks, τα Bahama leaks, τα Lux leaks, τα Wikileaks  και διάφορα άλλα χαρτιά - λίστες και έγγραφα ανάλογης βαρύτητας,  που δεν θα είναι βέβαια τα τελευταία, αλλά θα  ακολουθήσουν  κι άλλα βουνά «χαρτιών» που θα επιβεβαιώνουν ένα πράγμα: Τη βρώμα και δυσωδία του σάπιου καπιταλιστικού συστήματος, που σπρώχνοντας προς την καταστροφή την ανθρωπότητα, παρασέρνει όλο και περισσότερους υπηρέτες του σε όλο και μεγαλύτερη απληστία, διαφθορά και έγκλημα. Η μεγάλη φοροαποφυγή που διακρίνει τους πλούσιους, είναι πια διεθνές σπόρ, και προέκυψε σαν καρπός των Συμφωνιών του Μάαστριχτ (1992) της ΕΕ και αντίστοιχων νόμων στις ΗΠΑ, όπου καθιερώθηκαν οι λεγόμενες «τέσσερες ελευθερίες»: η ελεύθερη διακίνηση κεφαλαίων,  αγαθών, υπηρεσιών καθώς και προσώπων και επιχειρήσεων. Όμως, η «ελευθερία» στον καπιταλισμό είναι ο φερετζές πίσω από τον οποίο κρύβεται κάθε λογής ανομία, αυθαιρεσία, ασυδοσία, βαρβαρότητα. Έτσι, τις δύο τελευταίες δεκαετίες που οι τέσσερες ελευθερίες απογειώθηκαν εξαιτίας κυρίως της διεθνοποίησης των συναλλαγών και του ηλεκτρονικού εμπορίου, το φαινόμενο της φοροαποφυγής  των πλουσίων και υπερπλουσίων, έλαβε ανεξέλεγκτες διαστάσεις, με τραγικές συνέπειες για τους  φτωχούς και  μεσαίους, αφού αυτοί υφίστανται άνευ προηγουμένου φοροεπιθέσεις, περικοπές μισθών και συντάξεων, συρρίκνωση των τομέων υγείας και παιδείας, επιδρομές ιδιωτών - αρπακτικών στη δημόσια περιουσία προκειμένου να βουλώσουν οι θεόρατες τρύπες των δημοσίων εσόδων. Η μεγάλης κλίμακας φοροαποφυγή, πραγματοποιείται κυρίως μέσω των λεγόμενων «φορολογικών παραδείσων», και τη χρήση των εξωχώριων (offshore) εταιριών που στήνονται σ’αυτούς. Οι οφσόρ εταιρίες είναι θεσμός απάτης, απόκρυψης πλούτου, νομότυπης διαπλοκής, ξεπλύματος μαύρου χρήματος και πάσης φύσεως σκοτεινών συναλλαγών. Δρουν εντός ενός ευρωπαϊκού και αμερικανικού νομοθετικού πλαισίου που το κατασκεύασαν εκείνοι που καμώνονται τώρα ότι ανησυχούν για την έκταση του φαινομένου. Κάθε επιχείρηση που θέλει να αποκρύψει έσοδα, ιδρύει μια οφσόρ εντός μιας μέρας με κόστος μόνο 500 ευρώ, σε μια χώρα (φορολογικό παράδεισο) με ασήμαντη φορολόγηση επιχειρήσεων. Εκεί δηλώνει την έδρα της και μεταφέρει (ελευθερία κίνησης κεφαλαίων) όλα τα έσοδα των θυγατρικών της που βρίσκονται σε άλλες χώρες με υψηλή φορολογία. Στη συνέχεια, τα ουσιαστικά μη φορολογηθέντα κέρδη, επανεξάγονται και επενδύονται στις θυγατρικές ή σε νέες δραστηριότητες της εταιρίας, χωρίς τα δημόσια ταμεία των άλλων χωρών να εισπράττουν δεκάρα. Κι επειδή η επιχείρηση που φοροαποφεύγει θα είχε  ανταγωνιστικό πλεονέκτημα με άλλες συναφείς, κάθε επιχείρηση που θέλει υπερκέρδη, σήμερα παίζει με οφσόρ. Έτσι, το σύστημα των οφσόρ έγινε ουσιαστικό στοιχείο του σύγχρονου αδηφάγου καπιταλισμού. Πρόκειται για ένα διαρκές οικονομικό έγκλημα ύψους πολλών τρισεκατομμυρίων δολαρίων. Εκτιμάται γύρω στα 8 τρισεκατομμύρια για φέτος μόνο, όσο δηλαδή είναι τα ΑΕΠ Γερμανίας, Αγγλίας και Γαλλίας μαζί.  Εννοείται ότι όσο πιο μεγάλη είναι η εταιρία –συνήθως πολυεθνική- τόσο πιο πολλές οφσόρ κατασκευάζει, ώστε να γίνεται εξαιρετικά δύσκολη η παρακολούθηση των ροών χρήματος που διακινεί. Οι νόμοι σχετικά με την φορολόγηση επιχειρήσεων είναι έτσι φτιαγμένοι ώστε να επιτρέπουν τη δημιουργία απίστευτων αλυσίδων οφσόρ με δαιδαλώδη διάρθρωση και αναρίθμητα παρακλάδια, όχι μόνο για να καθιστούν αδύνατο τον έλεγχό τους, αλλά για να ωφελούνται και οι πολιτικοί που τους κατασκευάζουν. Για παράδειγμα, μια εταιρία που βρέθηκε μέσα στα Paradise papers, έχει έδρα στις Παρθένες Νήσους του Ειρηνικού. Αυτή έχει ως μέτοχο μια εταιρία στο Πεκίνο κι ως ενδιάμεσο μια άλλη στο Χόγκ Κόγκ. Αλλά κι αυτή η ενδιάμεση συνδέεται με δεκάδες άλλες οφσόρ, που με τη σειρά τους συνδέονται με εκατοντάδες άλλες, δημιουργώντας τελικά ένα πλέγμα από 4.500 οφσόρ που εντοπίστηκαν στα σχετικά έγγραφα και προκάλεσαν ζαλάδα στους ερευνητές. Άρα οι χιλιάδες μεγάλες επιχειρήσεις στον πλανήτη, θα έχουν συνολικά εκατοντάδες χιλιάδες ίσως κι εκατομμύρια οφσόρ  που δρουν σαν καταβόθρες εξαφάνισης  μεγάλου μέρους του πλούτου των εθνών, του πλούτου δηλαδή που παράγουν οι εργαζόμενοι  του κόσμου.

ΤΑ 13.5 ΕΚΑΤΟΜΜΥΡΙΑ έγγραφα (ΡΡ), που αποκτήθηκαν με άγνωστο τρόπο (με συνεργασία των μυστικών υπηρεσιών της Γερμανίας εναντίον της Αγγλίας) από την γερμανική εφημερίδα Ζιντόϊτσε Τσάϊτουνγκ, όπως έκανε και με τα Panama papers, τα μοιράστηκε με την Διεθνή Κοινοπραξία Διερευνητικών Δημοσιογράφων (ICIJ). Αυτό, από τη μια βοήθησε να ενημερωθεί το μεγαλύτερο μέρος της ανθρωπότητας για το ποιοι, πώς κλέβουν και που κρύβουν τον πλούτο της, από την άλλη όμως κυρίως εντάσσεται στις αυξανόμενες αντιθέσεις ανάμεσα σε ιμπεριαλιστικά κέντρα, που αξιοποιούν κάθε δυνατό μέσο, για να αρπάξει το καθένα όσο  μεγαλύτερο μέρος της πίτας μπορεί.  Σ’ αυτά περιγράφονται οι μύριοι τρόποι που οι εταιρίες αλλά και ιδιώτες μπορούν να αποφύγουν τη φορολόγηση χρησιμοποιώντας τεχνητές δομές όπως οι οφσόρ. Εκεί, βλέπει κανείς την τεράστια διαπλοκή ανάμεσα στους κυβερνώντες αστούς πολιτικούς διεθνώς και τις πολυεθνικές, μέσω κυρίως των φορολογικών παραδείσων. Ουσιαστικά παρακολουθεί το ξεπούλημα ολόκληρων χωρών στο πολυεθνικό κεφάλαιο. Όμως, η μη φορολόγηση του μεγάλου κεφαλαίου διευκολύνεται και με πολλούς άλλους τρόπους, εντελώς «νόμιμους», ώστε να μη χρειάζεται μόνο τους φορολογικούς παραδείσους για να λειτουργεί. Γι αυτό και δεν τολμούν να πάρουν μέτρα εναντίον του διότι οι περισσότεροι πολιτικοί είναι εξαγορασμένοι υπάλληλοι των πολυεθνικών. Απλά, το δίκτυο των οφσόρ είναι ο πιο σίγουρος τρόπος να διακινηθεί το βρώμικο χρήμα της εξαγοράς τους, χωρίς να μπορεί κανείς να το εντοπίσει. Δεν είναι τυχαίο λοιπόν που τα άθλια ανθρωπάκια-υπουργοί του Γιούρογκρουπ  που ενώ είναι καταπέλτες για τη χώρα μας, δεν τόλμησαν να πάρουν καμία απόφαση για το καθεστώς και τις πρακτικές των οφσόρ, λέγοντας οι αθεόφοβοι, ότι πρέπει πρώτα να τις…καταγράψουν.  Δηλαδή, κάτι αδύνατον, ώστε να δικαιολογούν διαρκώς τη μη λήψη  απόφασης. Εδώ στη χώρα μας, η ανεύρεση παραγόντων της ΝΔ, των άλλων αστικών κομμάτων και του επιχειρηματικού κόσμου, μέσα στις λίστες συμμετοχής στο «παραδεισένιο πάρτι της ακολασίας», σήμανε συναγερμό στους κύκλους τους. Όλοι αυτοί οι αμύντορες της ηθικής και της Δημοκρατίας, που κατακεραυνώνουν ο ένας τον άλλον σε κάθε ευκαιρία, διαγκωνιζόμενοι για την «σωτηρία της πατρίδος», βρέθηκαν να πρωταγωνιστούν  σε αυτά που οι ίδιοι με φαρισαϊσμό κατηγορούν. Έπρεπε επειγόντως λοιπόν, να βρεθεί κάτι ώστε να στραφεί αλλού η προσοχή του κόσμου. Η 48ωρη άδεια του Κουφοντίνα προσωρινά σταμάτησε το ξεγύμνωμά τους. Το ταλαιπωρημένο κοινό δεν θα ασχολείται τώρα με τη δική τους βρωμιά και τρομοκρατία. 

  

                                                    Κ. Α. Αποστολόπουλος

                                           Δημοτικός σύμβουλος Μεσσήνης

        

            Η κεντροαριστερή  θολούρα

Οι άνθρωποι γενικά κρίνουν περισσότερο από τα φαινόμενα παρά από την πραγματικότητα. Διότι όραση έχουν όλοι, αλλά αντίληψη λίγοι. ( Πλάτων 429 – 345 π.Χ)

Το ΠΑΣΟΚ, ως τίτλο κόμματος, αποτελεί πλέον ύβρη για την συντριπτική πλειονότητα των ελλήνων  γι αυτό, τελικά, απεφάσισαν να αλλάξουν την ταμπέλλα, αφού προηγήθηκε πληθώρα αποτυχημένων πειραματισμών και ζυμώσεων με «ελιές», «πορτοκαλιές», «58», «ποτάμια» και «λίμνες». Ο κόσμος τους έπαιρνε χαμπάρι αμέσως και τους έφτυνε πριν και μετά από κάθε εκλογική αναμέτρηση. Όμως δεν εννοούν να το βάλλουν κάτω και τώρα κάνουν μια ύστατη προσπάθεια συγκόλλησης, υπό την πίεση ευρωπαϊκών κυρίως παραγόντων, κάποια απολειφάδια του παρελθόντος, οι πλέον άχρηστοι, για τη δημιουργία ενός μορφώματος που ακόμα δεν ξέρουν πως θα το ονομάσουν, καθώς ούτε και σ’ αυτό συμφωνούν. Αν εκλεγεί η Φώφη πρόεδρος του νέου φορέα, πολύ πιθανό να επιβάλλει σαν τίτλο του το «ΔΗ.ΣΥ», διότι διαφωνούν ακόμη στο ποια θα είναι η κεντρική ιδεολογική τους αναφορά, Κεντροαριστερά (Φώφη) ή Προδευτικό Κέντρο (Σταύρος). Μέχρι στιγμής οι υποψήφιοι αρχηγοί δεν έχουν πείσει κανέναν, ούτε και τους εαυτούς τους. Η καχυποψία ανάμεσά τους περισσεύει, κι αν κρίνουμε κι από τις συνεχείς υποκριτικές δηλώσεις τους, κανείς δεν εμπιστεύεται τον άλλο γιατί όλοι τους έχουν θητεύσει στο ίδιο κόμμα της λαμογιάς και της απάτης, το ΠΑΣΟΚ. Έτσι εξηγείται ότι όσοι έχουν κοινοβουλευτικές ομάδες στη Βουλή θα τις διατηρήσουν και μετά την εκλογή του αρχηγού, καθώς φοβούνται ότι επειδή σε κάποιους δεν θα αρέσει ο αρχικαρεκλάρχης  θα την κάνουν με μικρά πηδηματάκια, οπότε γιατί να χάσουν μισθό και προνόμια. Πρόκειται δηλαδή για κανονικό πολιτικό ζουρλομανδύα. Κι ενώ δεν εμπιστεύεται ο ένας τον άλλον ζητούν από τον κόσμο να τους εμπιστευθεί και να προσέλθει να τους ψηφίσει.  Το κωμικό δε με δαύτους είναι ότι σκοτώνονται για αρχηγό που θα ηγηθεί σε κάτι που μέχρι στιγμής δεν υπάρχει. Ακόμα μια παγκόσμια πρωτοτυπία. Οι πολλές υποψηφιότητες δεν επιτρέπουν καμία σοβαρή  πολιτική συζήτηση, ειδικά στην τηλεόραση όπου το χρόνο που είχαν στη διάθεσή τους τον ξόδεψαν για να ορκιστούν πίστη στην ευρωπαϊκή πορεία της χώρας, άρα και στην εφαρμογή των μνημονίων. Καμία πολιτική διαφορά, και στα δύο ντιμπέιτ, δεν ήταν δυνατόν να εντοπιστεί μεταξύ τους, όλοι τους μοιάζουν- και στη φάτσα- σαν σταγόνες νερού. Είναι ρεπλίκες του αυθεντικού υποδείγματος, του μέντορά τους Σημίτη.  Έτσι όσοι πασόκοι άντεξαν την εμετική μπουρδολογία τους στην TV, δεν διέκριναν καμία συγκεκριμένη ιδέα-πρόταση για το πρόγραμμά τους και τις πολιτικές με τις οποίες θα το επιδιώξουν. Όποιος είχε το κουράγιο να τους παρακολουθήσει κατάλαβε ότι ελάχιστα πράγματα τους φέρνουν κοντά. Υπάρχει τέτοια «πολυτασικότητα», που μάλλον θα διαλυθούν εν τη γενέσει τους. Ο τρόπος και το είδος των ερωταπαντήσεων μεταξύ τους, έδειχνε την σχεδόν μηδενική εκτίμηση που τρέφει ο ένας για τον άλλο.  Έλεγαν και ξανάλεγαν ότι, πρώτα θα εκλεγεί ο αρχηγός και μετά θα κατασταλάξουν, αν κατασταλάξουν.  Οπότε, όσοι πάνε να ψηφίσουν, θα ψηφίσουν τους πλέον προβαλλόμενους κι αυτούς  που ξέρουν  απ’ τα παλιά. Γι αυτό άλλωστε και η ακροαματικότητα του πολυδιαφημισμένου Debate κυμάνθηκε γύρω στο 1.5%, προς μεγάλη θλίψη των άσπονδων φίλων της παρέας.

ΑΛΛΑ τι σημαίνει Κέντρο στην πολιτική; Βασικά είναι ο χώρος που μαζεύονται οι φοβισμένοι, αυτοί που δεν ρισκάρουν τίποτε, οι απολιτίκ, αυτοί που, αναλόγως των συνθηκών, πάνε όπου γύρει η πλάστιγγα. Ανατρέχοντας στα χρόνια της Γαλλικής επανάστασης, βλέπουμε ότι διαμορφώθηκαν από τότε, δύο βασικοί πολιτικοί χώροι: η Αριστερά και η Δεξιά, που διαφέρουν από  τη στάση τους απέναντι στην κοινωνική πραγματικότητα. Η πραγματική Αριστερά αγωνίζεται κατά της κοινωνικής ανισότητας που  την θεωρεί κατάφωρη αδικία, ενώ η Δεξιά θεωρεί την κοινωνική ανισότητα ως φυσική κατάσταση που πρέπει να αποδεχτούμε. Η Αριστερά παλεύει κυρίως για τα κατώτερα κοινωνικά στρώματα που είναι και τα θύματα των κοινωνικών  ανισοτήτων, η δε Δεξιά εξυπηρετεί τα συμφέροντα εκείνων που ωφελούνται από τις ανισότητες. Γι αυτό και της ταιριάζει απόλυτα το καπιταλιστικό μοντέλο οικονομίας, η οικονομία της «αγοράς», που προωθεί και στηρίζεται στην κραυγαλέα ανισότητα. Το Κέντρο δεν έχει ιδεολογία, βολεύεται όμως άριστα με την οικονομία της αγοράς, συνεπώς είναι πάντα σύμμαχος της Δεξιάς. Τώρα,  τα περί Κεντροαριστεράς και Κεντροδεξιάς είναι εφευρήματα του συστήματος για διαφορετικές προτάσεις διαχείρισης του υπάρχοντος μοντέλου της αγοράς, προκειμένου να εξαπατάται ο κόσμος και να μην κινείται προς ταξικές ατραπούς που θα δημιουργούσαν τριγμούς ή θα ανέτρεπαν το υπάρχον σύστημα. Χρησιμοποιούνται ευρύτατα στην Ευρώπη των τραπεζών, σαν συμπληρώματα για δημιουργία ανθεκτικών κυβερνητικών σχημάτων, προκειμένου να διασφαλιστούν η κοινωνική συνοχή και ειρήνη και να μη διαταραχτεί το καπιταλιστικό σύστημα. Απευθύνονται κυρίως στη μεσαία τάξη, η οποία όμως στην Ελλάδα, ύστερα από την οχταετή μνημονιακή επέλαση της λιτότητας, έχει στο μεγαλύτερό της μέρος, διαλυθεί. Το εγχείρημά τους συνεπώς είναι εξ’ αρχής καταδικασμένο, καθώς απευθύνονται σε κάτι που δεν υπάρχει.  Κάνουν τα πάντα όμως προκειμένου να αποσπάσουν  μια αξιοπρεπή παρουσία στην επόμενη Βουλή, ώστε να απαιτήσουν μια μετεκλογική συνεργασία προς σχηματισμό κυβέρνησης, με κάποιο από τα δύο μεγάλα κόμματα, καθώς δεν προβλέπεται αυτοδυναμία κανενός. Έτσι το ΠΑΣΟΚ πάλι θα είναι στην κυβέρνηση, αν και ποτέ δεν έφυγε. Διότι το σύστημα για να συντηρηθεί,  φέρνει πάντα από το παράθυρο αυτούς που ο λαός πέταξε έξω από την πόρτα. Ο κυριότερος όμως λόγος της αποτυχίας του εγχειρήματος για «νέο φορέα», είναι το γεγονός ότι υπάρχει ήδη τέτοιος  φορέας. Είναι ο ΣΥΡΙΖΑ, στον οποίο έχει βρει ήδη στέγη το μικρό μέρος της μεσαίας τάξης που έχει διασωθεί. Ο ΣΥΡΙΖΑ αποτελεί σήμερα την πιο αυθεντική εκδοχή της Κεντροαριστεράς στην Ελλάδα. Ο ΣΥΡΙΖΑ  πλέον, έχει απεκδυθεί από οτιδήποτε έχει σχέση με Αριστερά, καθώς εφαρμόζει πρόθυμα όλες τις «μεταρρυθμίσεις», όλα τα μέτρα λιτότητας, όλες τις επιταγές της συμμορίας των δανειστών, δρομολογώντας την πλήρη εκποίηση της δημόσιας περιουσίας, την διάλυση των εργασιακών σχέσεων, διαλύοντας μέρα με τη μέρα και το κοινωνικό κράτος, για το οποίο υποτίθεται έπρεπε να παλεύει. Προσκολλήθηκε στο «μένουμε Ευρώπη» και ικανοποιείται με το να διανέμει τα ΕΣΠΑ και να αναζητά ευρωπαϊκά προγράμματα που ενισχύουν τις ευέλικτες μορφές εργασίας για τους έλληνες ντεσπεράντος. Συνεπώς, δεν έχει μείνει τέτοια  «δουλειά» για άλλους.

                                                 Κ. Α. Αποστολόπουλος

                                      Δημοτικός σύμβουλος Μεσσήνης