Στο δρόμο της αυταπάτης

                                    

                      « Ό, τι κάμαμε θα το κάμαμε μονάχοι και δεν έχομε καμίαν ελπίδα από τους ξένους ».                                                                                         (Θ. Κολοκοτρώνης,  1817)

Η σοφή ρήση του Κολοκοτρώνη ούτε τότε εισακούστηκε, ούτε αργότερα, και πολύ περισσότερο, ούτε σήμερα. Τότε, οι κοτζαμπάσηδες κι ο ανώτερος κλήρος, υπονόμευσαν και πολέμησαν με λύσσα την επανάσταση, ενεργώντας σαν εκπρόσωποι των τουρκικών συμφερόντων προεπαναστατικά και των δυτικών συμφερόντων μετεπαναστατικά. Οι κοτζαμπάσηδες (κοινοτάρχες, προεστοί,  στα τουρκικά),  υπήρξαν η οικονομική ολιγαρχία της εποχής. Τσιφλικάδες, φοροεισπράκτορες, τοκογλύφοι, μεσίτες, εργολάβοι, προσκυνημένοι και φιλότουρκοι. Ήταν πιο μισητοί κι από τους ίδιους τους τούρκους και δεν επιθυμούσαν με κανένα τρόπο την απελευθέρωση της Ελλάδας για να μη χάσουν τα σκανδαλώδη προνόμιά τους. Ο τότε γάλλος πρόξενος Πουκεβίλ σημείωνε μάλιστα ότι « όταν οι κοτζαμπάσηδες μιλούν για ελευθερίες, δεν είναι για να καλυτερέψει η θέση του λαού, αλλά για να μπουν οι ίδιοι στη θέση των τούρκων».  Γι αυτό κι όταν ο Δ. Υψηλάντης, φεύγει από την Ελλάδα τον Ιούνιο του 1821, αηδιασμένος από την συμπεριφορά και την πολεμική των κοτζαμπάσηδων, οι εξαγριωμένοι αγωνιστές και ο λαός κινούνται απειλητικά εναντίον τους με σκοπό να τους εξοντώσουν. Όμως ο Κολοκοτρώνης διαπράττει το μέγιστο λάθος.  Δεν επιτρέπει να τους «χαλάσουν». Κι αυτό είχε τραγικές συνέπειες στην εξέλιξη της επανάστασης και στην πορεία του έθνους μας.  Αναθαρρημένοι οι κοτζαμπάσηδες και οι φαναριώτες προκάλεσαν δύο εμφύλιους (1823-1825) στην διάρκειά του ξεσηκωμού,  μετέτρεψαν τη χώρα  σε προτεκτοράτο των Άγγλων  και  κυνήγησαν ανελέητα τον  ίδιο και τους πιο σπουδαίους καπεταναίους του αγώνα. Πράγματι μερικά χρόνια αργότερα (τον Απρ. του 1834), «αντάμειψαν» τον Γέρο του Μοριά με την εις θάνατον καταδίκη του και μάλιστα από  άγγλο εισαγγελέα, τον Έντουαρντ Μάσον, για «εσχάτη προδοσία» κατά του βαυαρού βασιλιά Όθωνα. Και δεν σταμάτησαν εκεί. Τα ίδια έκαναν  και με τον  Καποδίστρια,  που ανακηρύχτηκε πρώτος κυβερνήτης της Ελλάδας (Απρ. 1827) αντιμετωπίζοντας διαρκώς την εχθρότητα Αγγλίας και Γαλλίας, τα γεωστρατηγικά συμφέροντα των οποίων κινδύνευαν από την προοπτική δημιουργίας ενός νέου ναυτικού κι εμπορικού κράτους έξω από τον έλεγχό τους, ή χειρότερα υπό την επιρροή της τσαρικής Ρωσίας, καθώς ο κυβερνήτης είχε διατελέσει υπουργός των εξωτερικών της. Οι δυνάμεις αυτές –Αγγλία και Γαλλία - εκμεταλλεύτηκαν κι ενίσχυσαν με πακτωλούς χρημάτων τον φατριασμό, τα τοπικιστικά, οικονομικά, πολιτικά συμφέροντα των κοτζαμπάσηδων, των Φαναριωτών και των πλοιοκτητών που επεδίωκαν την διατήρηση των προνομίων τους και τη συμμετοχή τους στη νομή της εξουσίας, οδηγώντας τους τελικά στη δολοφονία (Σεπτ. 1831) του Καποδίστρια. Οι φαναριώτες ( Μαυροκορδάτος και άλλοι) και οι κοτζαμπάσηδες που υποθήκευσαν και διέλυσαν την επανάσταση με τα αγγλικά δάνεια ζητώντας την «προστασία» της Αγγλίας, ανήκουν στην ίδια ακριβώς τάξη με τους Καραμανλήδες, Παπανδρέου, Σαμαράδες, Βενιζέλους, που ενεργώντας με την ίδια λογική,  υποθήκευσαν και αλυσόδεσαν την Ελλάδα σε μεγαλύτερη έκταση και βάθος στις μέρες μας. Δεν δανειζόντουσαν για την Ελλάδα αλλά για τα παράσιτα που την κυβερνούσαν, όπως ακριβώς κάνουν και οι σημερινοί ομοταξίτες τους.  Γι αυτό είχαμε διαδοχικά Βαυαροκρατία-Αγγλοκρατία-Αμερικανοκρατία και σήμερα ΔΝΤ και διεθνή Τραπεζοκρατία. Ο κοτζαμπασισμός κι ο φαναριωτισμός είναι το σαράκι που κατατρώγει τη χώρα μας για αιώνες. Η σημερινή τραγωδία του λαού μας έχει τις ρίζες της στα πρώτα χρόνια της Εθνεγερσίας του ’21. Η ένοπλη πάλη των αγωνιστών του ’21 καπελώθηκε από τα παράσιτα αυτά, όπως ακριβώς καπελώθηκε και η μεγαλειώδης Εθνική μας Αντίσταση (1941-44) από τα αγγλόδουλα και γερμανόδουλα παράσιτα με τις συμφωνίες Καζέρτας-Λιβάνου και Βάρκιζας. Επί των ημερών μας, ο κοτζαμπασισμός μετεξελίχτηκε  σε αεριτζίδικο καπιταλισμό και σε υπέρμετρο ατομικισμό που συνεχίζει να λεηλατεί τη χώρα, και να εξαθλιώνει τον λαό της.

 ΤΟ ΜΕΓΑΛΟ τραπεζικό, εφοπλιστικό κι επιχειρηματικό κεφάλαιο της χώρας μας, σε πλήρη διαπλοκή και συνεργασία με το ευρωπαϊκό κι αμερικανικό, ρημάζουν κυριολεκτικά την πατρίδα μας υπηρετώντας την τσέπη τους, μέσω της κτηνώδους λιτότητας που μας έχουν επιβάλει. Η «Ιερά Συμμαχία» του 1815 που καταδυνάστευε τους λαούς της Ευρώπης υπέρ μιας συμμορίας απόλυτων μοναρχών τότε, έχει αντικατασταθεί από την ΕΕ και το ΝΑΤΟ που καταδυναστεύουν σήμερα τους ευρωπαϊκούς λαούς υπέρ μιας συμμορίας   αδυσώπητων, ψυχρών, κυνικών  ανθρώπων του χρήματος. Διαμόρφωσαν μια απόλυτα διεφθαρμένη κι αυταρχική Ευρώπη όπου έννοιες όπως Δημοκρατία, Ελευθερία, Ανθρώπινα δικαιώματα, Δικαιοσύνη, Αλληλεγγύη έχουν χάσει εντελώς πια την σημασία τους. Η ηθική παρακμή   κυριαρχεί, έχει απλωθεί παντού. Είναι ο κανόνας κι όχι η εξαίρεση.  Καραγκιόζηδες, απατεώνες, λαμόγια, δολοφόνοι, εκβιαστές, τζογαδόροι, κυριαρχούν  στο διαπλεκόμενο με τραπεζίτες κι επιχειρηματίες πολιτικό προσωπικό της, διαστρεβλώνοντας και διαστρέφοντας τις όποιες αρχές της αστικής δημοκρατίας είχαν απομείνει. Μια Ευρώπη με τέτοια κανιβαλική ηγεσία που διαχειρίζεται μηχανισμούς  υποστήριξης μόνο του πολύ μεγάλου ευρωπαϊκού κεφαλαίου, δεν έχει και πολύ μέλλον όσες «ενέσεις ρευστότητας»  κι  αν δεχτεί από την  πηγή  της ισχύος του κακού, την Κεντρική της Τράπεζα (ΕΚΤ). Διότι παρεμβαίνοντας μ’ αυτόν τον τρόπο (ποσοτικής χαλάρωσης) η ΕΚΤ στις αγορές ομολόγων ουσιαστικά ασκεί κερδοσκοπία σε βάρος των πιο αδύναμων κρατών –μελών της. Μια Ευρώπη που κυριολεκτικά πνίγεται σε φανερά και κυρίως κρυφά χρέη που απειλούν να την τινάξουν στον αέρα. Σκάνδαλα επί σκανδάλων με την (ηθικολόγο) Γερμανία να πρωτοστατεί σε τραπεζικές απάτες και μεταξύ των κρατιδίων της και με άλλες χώρες της ΕΕ. Γι αυτό και τρέχουν τώρα Αγγλία, Γαλλία, Γερμανία, και η χρεοκοπημένη Ιταλία να δηλώσουν συμμετοχή στη νέα Αναπτυξιακή Ασιατική Τράπεζα, υπό τον έλεγχο της Κίνας, μη τυχόν και σωθούν από το χρεοκοπημένο αλλά ληστρικό κατασκεύασμα του ευρώ, παρά τις αντιρρήσεις  και σε βάρος των συμφερόντων των ΗΠΑ.  Όλοι εναντίον όλων, αυτό είναι το ιδιαίτερο χαρακτηριστικό του καπιταλισμού, που σε εποχές κρίσης και μεγάλων αδιεξόδων παίρνει σχιζοφρενικές μορφές, ακόμη και ανοικτών πολεμικών συγκρούσεων. Αλλά οι παραλογισμοί δεν είναι παρά η λογική της καπιταλιστικής βαρβαρότητας.

 Η ΙΣΤΟΡΙΑ διδάσκει ότι η αμφισημία της γλώσσας  της εξουσίας δίνει την δυνατότητα εξαπάτησης του λαού με την αλλοίωση της σημασίας των λέξεων. Η Συριζαϊκή ηγεσία απέσυρε λέξεις που είχαν φορτιστεί αρνητικά κι επινόησε λεκτικές ακροβασίες και νοητικά σχήματα που παρερμηνεύονται θετικά από τους αδαείς, ενώ πίσω τους κρύβεται η διαιώνιση της ζοφερής για το λαό πραγματικότητας. Η καλλιέργεια της αυταπάτης στο αποκορύφωμά της. Κι αφού κατάργησε, φραστικά, τα μνημόνια, απέσυρε και την αντιμνημονιακή ρητορική ώστε να ξεχάσουμε και να συνηθίσουμε να ζούμε μέσα σε αυτά χωρίς αντίδραση. Συμφώνησε όχι μόνο να παραμείνει ανέπαφος ο μηχανισμός ελέγχου κι επιτροπείας της χώρας από ΕΕ, ΕΚΤ, ΔΝΤ, αλλά να εμπλουτιστεί με νέα πολυπληθή κλιμάκια «τεχνικών»,  ώστε να συνεχιστεί η αξιολόγηση, ενώ το κύριο σώμα των μνημονιακών μέτρων και αναδιαρθρώσεων να παραμείνει απείραχτο.  Αυτό ήδη το ονόμασαν «έντιμο συμβιβασμό με αξιοπρέπεια» που πρόκυψε βέβαια ύστερα από «αμοιβαία επωφελή συμφωνία», δηλαδή ύστερα από αισχρούς εκβιασμούς κι απειλές της ευρωσυμμορίας προς την (αφελή;) Συριζαϊκή ηγεσία. Παρ’όλα αυτά, ακόμα και το τελείως ανώδυνο πρόγραμμα της Θες/νίκης, που δεν είναι πρόγραμμα ρήξης με την ΕΕ, απορρίφθηκε από την λωποδυτική ευρωπαϊκή ηγεσία.  Συνεπώς, κανένα  θετικό για το λαό μέτρο δεν μπορεί να φτάσει στη Βουλή γιατί θα συναντά το φράγμα του βέτο των «θεσμών»( τρόϊκας) που το θεωρούν «μονομερή ενέργεια». Η Συριζαϊκή ηγεσία, μας λέει, ότι πηγαίνοντας για διαπραγματεύσεις, υποτίμησε την αναλγησία του κεφαλαίου και των υπηρετών του. Ότι δεν φαντάστηκε ποτέ την σκληρότητα της αντίδρασης των γερμανών, λες και δεν τους ήξερε. Και τώρα το χρησιμοποιεί αυτό για να δείξει στο λαό ότι θέλει να υλοποιήσει το πρόγραμμά της αλλά δεν την αφήνουν οι «κακοί» γερμανοί. Όχι αγαπητοί φίλοι του Σύριζα, δεν είναι οι κακοί γερμανοί που φταίνε, φταίει όλο το πλέγμα συνθηκών και συμφωνιών, με βάση τις οποίες χτίστηκε η Ευρωένωση και η Ευρωζώνη και τις οποίες έχετε υπογράψει και σεις από το 1992 (Μάαστριχτ) και μετά. Εκεί πατάνε οι γερμανοί και απαιτούν «συμμόρφωση». Συμφωνίες, στις χιλιάδες σελίδες των οποίων, δεν υπάρχει ούτε μια φορά γραμμένη η λέξη λαός, αλλά αμέτρητες φορές οι λέξεις κεφάλαιο, τράπεζες, επιχειρήσεις κι ανταγωνισμός. Αυτό πρέπει κάποια στιγμή να καταλάβουν και οι εντός και οι εκτός Σύριζα, και να πάψουν να φαντασιώνονται ότι   μπορεί μέσα στο πλαίσιο του ευρώ να υλοποιηθεί η παραμικρή έστω φιλολαϊκή αλλαγή, ακόμα και το πρόγραμμα του Σύριζα. Η ΕΕ έχει ήδη οδηγήσει την πατρίδα μας στην καταστροφή και ούτε θέλει μα ούτε και μπορεί να μας «σώσει». Πρέπει λοιπόν να προετοιμαζόμαστε για οργανωμένη έξοδο από την ευρωφυλακή, καθώς όλα τα ενδεχόμενα μπορεί να αντιμετωπιστούν αν ο λαός είναι σωστά ενημερωμένος και αποφασισμένος, έτοιμος να υπερασπιστεί με κάθε μέσο και τρόπο  την ζωή του, την αξιοπρέπεια και τη χώρα του.

                                                                Κ. Α. Αποστολόπουλος

                                                     Δημοτικός σύμβουλος Μεσσήνης

.

               

                                 Αντί  για  ρήξη, υποτέλεια

« Για δες που η Αριστερά κάνει μερικές φορές τη δουλειά καλύτερα κι από τη Δεξιά». (Τζ. Ανιέλι, ιταλός μεγιστάνας, πρώην ιδιοκτήτης της FIAT)

Χρειάστηκαν τριάντα χρόνια στη πλειοψηφία του ελληνικού λαού να καταλάβει τι εστί ΠΑΣΟΚ, αλλά μόνο τριάντα μέρες (μετά τις εκλογές), για να αντιληφθεί που το πάει ο ΣΥΡΙΖΑ. Οι συνειρμοί από τη δράση και τη συμπεριφορά του  σοσιαληστρικού ΠΑΣΟΚ ανακαλούνται αβίαστα στη μνήμη μας, μετά τον καταστροφικό συμβιβασμό της Συριζαϊκής ηγεσίας με την ευρωμαφία. Αλλά και την,  καθ’ υπαγόρευση Σόϊμπλε, επιστολή της ελληνικής κυβέρνησης προς το Γιούρογκρουπ  με την λίστα αντιλαϊκών «μεταρρυθμίσεων», ώστε να γίνουν αποδεκτές από τα φερέφωνα των δανειστών. Ο ΣΥΡΙΖΑ προσπάθησε να μας πείσει ότι μπορεί να βγάλει τη χώρα από τα μνημόνια και την κρίση, απλά και μόνο  με μια καλύτερη διαπραγμάτευση, ενώ γνωρίζει ότι τα μεν μνημόνια έχουν ενσωματωθεί πλέον στο θεσμικό πλαίσιο της Ευρωζώνης, η δε καπιταλιστική κρίση έχει ενδημικό και δομικό χαρακτήρα διεθνώς και ειδικότερα στην Ευρώπη. Διαπραγματεύεται με τους ενσαρκωτές της διαφθοράς  και της φοροαποφυγής στην ΕΕ, για την πάταξη της διαφθοράς και της φοροδιαφυγής στην Ελλάδα. Με τους ηγέτες δηλαδή ενός συστήματος, όπως η ΕΕ,που έχουν νομιμοποιήσει τις οφσόρ, τις ενδοομιλικές και τριγωνικές συναλλαγές, τα κερδοσκοπικά κεφάλαια, τον παρασιτισμό,  τον διαβλητό συγκεκριμένο τρόπο που διαμοιράζονται οι χρηματοδοτήσεις σε κάθε χώρα-μέλος, την εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο, και το πλήθος των διατραπεζικών και χρηματιστικών παιχνιδιών, ακριβώς για να ευνοήσουν την διαφθορά. Γιατί η διαφθορά είναι εγγενής ιδιότητα του καπιταλισμού κι αυτή τον μεγεθύνει. Καπιταλισμός χωρίς διαφθορά δεν μπορεί να υπάρξει. Εάν την αφαιρέσεις τον σκοτώνεις, και κανείς τους δεν θέλει να τον σκοτώσει.

 ΟΙ ΕΞΑΓΓΕΛΙΕΣ της Θεσ/νίκης που περιελάμβαναν τη διαγραφή του μεγαλύτερου μέρους του χρέους και την άμεση κατάργηση και αντικατάσταση των μνημονίων με το Εθνικό Σχέδιο Ανασυγκρότησης του ΣΥΡΙΖΑ, αποσύρθηκαν από τις πρώτες κιόλας ώρες του διαπραγματευτικού σόου. Ο γκεμπελικός μάστορας του πολιτικού κυνισμού Σόϊμπλε, βλέποντας την πρωτοφανή ταχύτητα  με την οποία η Συριζαϊκή ηγεσία απεμπόλησε όλες τις προεκλογικές υποσχέσεις, δήλωσε:  «Θα είναι πολύ δύσκολο να εξηγήσει αυτή η κυβέρνηση  το Πρόγραμμα που υπέγραψε σε όσους την ψήφισαν». Κι ο γερμανοτσολιάς Άδωνις συμπλήρωσε περιχαρής: «Προσφέρομαι να γίνω εισηγητής του Σύριζα για το νέο Μνημόνιο». Ουάου που θάλεγε κι ο Βαρουφά. Πράγματι, η «Κύρια Σύμβαση Χρηματοδοτικής Διευκόλυνσης»,  την παράταση της οποίας ζήτησε για 4 μήνες η νέα ελληνική κυβέρνηση ΣυριζΑνέλ και αποδέχτηκε το Γιούρογκρουπ, είναι η χειρότερη δανειακή σύμβαση που έχει υπογράψει ποτέ κράτος σε ολόκληρη την υφήλιο. Είχε ψηφιστεί με πράξη νομοθετικού περιεχομένου σε μια νύχτα, από την «κυβέρνηση» Παπαδήμου τον Μάρτη του 2012, και περιλαμβάνει: Υπαγωγή όλης της λαϊκής και κρατικής περιουσίας στη δικαιοδοσία των δανειστών, κατάργηση της εθνικής κυριαρχίας, πλήρη και έγκαιρη τήρηση των δανειακών υποχρεώσεων  προς όλους τους δανειστές υπό την απειλή των δικαστηρίων του Λουξεμβούργου και του Αγγλικού Δικαίου, απαγόρευση οποιασδήποτε μορφής μονομερών ενεργειών από την πλευρά της Ελλάδας χωρίς τη σύμφωνη γνώμη των δανειστών και άλλες εξοργιστικές δεσμεύσεις. Το πιο εμετικό όμως, είναι η δήλωση της ελληνικής πλευράς στην αρχή του κειμένου, πως «εκτιμούν θετικά τα πεπραγμένα των τελευταίων πέντε ετών». Έτσι η κυβέρνηση, συνεχίζοντας ουσιαστικά την «επαναδιαπραγμάτευση» από εκεί που την άφησαν οι γαλαζοπράσινοι λακέδες, αποδέχεται την αδιατάρακτη συνέχεια του μνημονιακού καθεστώτος, δηλαδή την θεσμοθετημένη και πολυδαίδαλη εξάρτηση της χώρας μας, προχωρώντας μ’ αυτόν τον τρόπο και η ίδια στον «μονομερή αφοπλισμό» της απέναντι στους εκπροσώπους των αγορών. Γι αυτό και γίνεται εργώδης προσπάθεια στο Γιούρογκρουπ, ώστε με κατάλληλη διαμόρφωση, το περιεχόμενο του τελικού κοινού ανακοινωθέντος να «πουληθεί» στον ελληνικό λαό σαν επιτυχία κι όχι σαν ταπείνωση της ελληνικής πλευράς. Δίνεται λοιπόν ιδιαίτερη προσοχή στη συγγραφή των κειμένων της συμφωνίας ώστε να χαρακτηρίζονται από την αμφισημία («δημιουργική ασάφεια», ο σύγχρονος όρος) των πανάρχαιων Δελφικών χρησμών που επιτρέπει στους  συμβαλλόμενους  να τα ερμηνεύουν κατά το δοκούν, ενώ ο περισσότερος κόσμος μη έχοντας την δυνατότητα να καταλάβει την ουσία,  να αποδέχεται την πιο ποθητή ερμηνεία. Ωστόσο είχε και η  ελληνική πλευρά μια «επιτυχία»: Κατάφερε να μην εμφανίζονται πουθενά στο κείμενο οι λέξεις «μνημόνιο» και «τρόϊκα»  που αντικαταστάθηκαν με τις λέξεις «συμφωνία»   και «θεσμοί».  Αλλά και τον  μνημονιακό Προϋπολογισμό του 2015, που συντάχθηκε καθ’ υπόδειξη της Κομισιόν από τους Σαμαροβενιζέλους, δεσμεύτηκε να τηρήσει  η νέα ελληνική κυβέρνηση. Οπότε και τα λίγα μέτρα ανακούφισης των πιο εξαθλιωμένων τμημάτων του λαού, που εξαγγέλθηκαν, αναστέλλονται ή παίρνονται πίσω διότι θεωρούνται «μονομερείς ενέργειες».

                                              Η ομηρία στο ευρώ

Αντιλαμβάνομαι τη δυσχερή θέση πολλών ανθρώπων του ΣΥΡΙΖΑ να εξηγήσουν τα ανεξήγητα, καθώς η στιγμή που γκρεμίζονται οι αυταπάτες είναι οδυνηρή. Αλλά για πολλούς, ίσως είναι απαραίτητη προϋπόθεση για επανατοποθέτηση, περίσκεψη και συνάντηση με την χαμένη αξιοπρέπεια. Πολλοί –εντός κι εκτός ΣΥΡΙΖΑ- μιλούν για «απίστευτες κωλοτούμπες»  της Συριζαϊκής ηγεσίας την πρώτη βδομάδα κιόλας από την ανάληψη της δια- κυβέρνησης. Κάνουν λάθος. Δεν πρόκειται για κωλοτούμπες. Πρόκειται περί  απόλυτης συνέπειας με τις κεντρικές πολιτικές επιλογές της. Κι αυτές είναι η προσήλωση του ΣΥΡΙΖΑ στην «αγία» τριάδα - ΕΕ, Ευρώ, ΝΑΤΟ - δηλαδή στα τερατουργήματα του σύγχρονου καπιταλισμού, εντός των οποίων δεν επιτρέπονται ούτε καν φιλολαϊκές σκέψεις, πόσο μάλλον πράξεις. Εκεί, στην ευρωφυλακή, υποχρεούσαι να ζεις μονίμως με ακριβά δανεικά  ευρώ, που στα παρέχει μέσω των ιδιωτικών τραπεζών,  η ΕΚΤ, το πιο σκοτεινό κι αδιαφανές ίδρυμα  της Ευρώπης, το κέντρο ισχύος της ευρωμαφίας, η οπλαποθήκη  του ευρώ. Κι από την άλλη να συμμετέχεις αδιαμαρτύρητα σε όλους τους ΝΑΤΟϊκούς τυχοδιωκτισμούς. Έτσι, με τον συνεχή δανεισμό παράγεται αδιάκοπα χρήμα για την Ευρωτράπεζα, που το χρησιμοποιεί για την αέναη διάσωση των ευρωπαϊκών τραπεζών, την ενίσχυση των καρτέλ, την μάχη έναντι του δολαρίου στις παγκόσμιες συναλλαγές, και για τη συμμετοχή της σε παγκόσμια παιγνίδια ομολόγων χρέους και παραγώγων, ενισχύοντας έτσι την διεθνή κερδοσκοπία. Ταυτόχρονα, κρατά και σε απόλυτη ομηρία τα κράτη –μέλη,  ελέγχοντας πλήρως τις χρηματοροές προς αυτά, δηλαδή την οικονομία τους,  άρα και την εξωτερική τους πολιτική.  

     

                                       Ο φαύλος κύκλος του δανεισμού

 Επειδή οι περιβόητες αγορές δανείζουν πολύ ακριβά τα χρήματά τους η κυβέρνηση θα υποχρεωθεί, με το τέλος της τετράμηνης παράτασης και υπό την απειλή των δυσβάστακτων «υποχρεώσεων», να στραφεί προς τους «θεσμούς» (τρόϊκα) οι οποίοι θα την δανείσουν φτηνότερα αλλά με την προϋπόθεση να μπει σε «πρόγραμμα», δηλαδή σε νέο (τρίτο) μνημόνιο, ώστε με τα νέα δανεικά να ξοφλήσει μέρος παλαιότερων, εφαρμόζοντας αναγκαστικά επιπλέον μέτρα σε βάρος των ανήμπορων. Το 2016 θα έχουμε  πάλι τα ίδια κ.ο.κ. Όσο είμαστε λοιπόν μέσα στο ευρώ, ο φαύλος κύκλος δανεισμού, επαναδανεισμού και μνημονίων δεν κλείνει ποτέ. Το χρέος είναι τα λύτρα που πρέπει να πληρώνουμε, υπό τους απάνθρωπους όρους και τις εγγυήσεις των  μνημονίων, για να παραμένουμε ζωντανοί μετατρεπόμενοι σταδιακά σε δουλοπάροικους. Και όσο περισσότερα μας δανείζουν τόσο πιο εξαρτημένοι από την συμμορία των πιστωτών  θα γινόμαστε. Έτσι καταφέρνουν τον στόχο τους που είναι η απόλυτη εξάρτηση κι όχι η σωτηρία μας. Διότι το θηριώδες χρέος που μας φόρτωσαν είναι μη διαχειρίσιμο, και η εξυπηρέτησή του δεν επιτρέπει κανενός είδους ανάπτυξη. Το  πρώτιστο μέλημα  λοιπόν μιας κυβέρνησης που θέλει να λέγεται αριστερή, έπρεπε να είναι  η οριστική αντιμετώπιση αυτού του τρομακτικού προβλήματος που λέγεται χρέος, με την άμεση μονομερή διαγραφή του χωρίς καμία συνεννόηση με τους ήδη πολλαπλά πληρωμένους δανειστές, ώστε να ασχοληθεί με την παραγωγική ανασυγκρότηση της οικονομίας και την ανακούφιση των λαϊκών στρωμάτων. Αλλά όπως μας διδάσκει η ιστορία ποτέ, και σε καμία από τις  χώρες που η Αριστερά πήρε την κυβέρνηση, δεν τόλμησε να έρθει σε σύγκρουση και ρήξη με το κεφάλαιο, δηλαδή με την πραγματική εξουσία σε κάθε χώρα. Αντίθετα, προτίμησε τον συμβιβασμό και την ενσωμάτωση με τις τοπικές και διεθνείς δομές του με καταστροφικές τελικά συνέπειες για τους λαούς. Ό,τι ακριβώς δηλαδή κάνει και η σημερινή ελληνική κυβέρνηση. Το θέμα λοιπόν δεν είναι ποιος κυριαρχεί στο κοινοβούλιο, αλλά ποιος ελέγχει την οικονομία. Χωρίς τον κοινωνικό έλεγχο του τραπεζικού συστήματος και των βασικών τουλάχιστον παραγωγικών μέσων καμία κυβέρνηση είτε αριστερή είτε σοσιαλιστική δεν μπορεί να ασκήσει την παραμικρή φιλολαϊκή πολιτική. Αυτό πρέπει να γίνει κατανοητό από τις πλατειές λαϊκές μάζες, ώστε να μη περιμένουν αδρανείς το χάρισμα των δικαιωμάτων τους από κάποια κυβέρνηση, χωρίς οι ίδιες να συμμετέχουν ενεργά και να πιέζουν, ταξικά οργανωμένες, στη διαμόρφωση φιλολαϊκών πολιτικών.

                                             Είναι ώρα για ρήξη 

         

 Ωστόσο, μεγάλο μέρος των λαϊκών στρωμάτων που ψήφισαν ΣΥΡΙΖΑ, ντοπαρισμένα με ισχυρές δόσεις ευρωφιλίας από τα ενσωματωμένα ΜΜΕ, αυτά ή δεν μπορούν να τα καταλάβουν ή θεωρούν πως δεν γίνονται. Έτσι η ευρωλαγνία του ΣΥΡΙΖΑ πέρασε αφού θεωρήθηκε παράγοντας ασφάλειας που δεν «θα έριχνε τη χώρα στα βράχια».  Όμως η πάση θυσία παραμονή στο ευρώ, μας έχει ρίξει  ήδη στον καιάδα της αέναης λιτότητας  από τον οποίο δεν θα μπορέσει να μας βγάλει η Συριζαϊκή μεταλλαγμένη αριστερά, με οδηγό το νέο μνημόνιο. Γι αυτό, βλέπουμε  την κυβέρνηση να προσπαθεί να ευνουχίσει τις υψηλές πολιτικές προσδοκίες που καλλιεργήθηκαν προεκλογικά, διότι η απρόσμενη για πολλούς «επιστροφή στον ρεαλισμό», αρχίζει και δημιουργεί τριγμούς στο κυβερνητικό στρατόπεδο, καθώς βλέπουν την κυβέρνησή τους να υποκύπτει στις απαιτήσεις της αγέλης των εκβιαστών-δανειστών και των διεθνών κερδοσκόπων, παραβλέποντας τις άμεσες λαϊκές ανάγκες. Και το γεγονός ότι δεν πείραξαν  την προηγούμενη διοίκηση, που εξακολουθεί να έχει τον πρώτο λόγο σε όσα συμβαίνουν στη χώρα, ασκώντας απόλυτο έλεγχο στην εφαρμοζόμενη πολιτική μέσω κομβικών οργανισμών, όπως η ΤτΕ, το ΤΧΣ, ο ΟΔΔΗΧ, το  ΤΑΙΠΕΔ κ.ά, πρέπει να δημιουργεί περισσότερες υπόνοιες παρά αισιοδοξία στον  κόσμο του ΣΥΡΙΖΑ. Έτσι, η ζωή στη χώρα συνεχίζεται σαν να μην έχει αλλάξει τίποτα. Οι λαϊκές δυνάμεις μέσα κι έξω από τον ΣΥΡΙΖΑ, που αντιλαμβάνονται την κατάσταση, πρέπει να αντιδράσουν, να μην επιτρέψουν στο όνομα της επαναδιαπραγμάτευσης για «ανάσες αξιοπρέπειας» να θριαμβεύσει η δουλοπρέπεια. Η διαπραγμάτευση με τους δυνάστες οδηγεί πάντα σε βαθύτερη υποτέλεια. Δεν μας χρειάζεται διαπραγμάτευση με αυτούς. Είναι η ώρα της σύγκρουσης και ρήξης με ΕΕ και ΝΑΤΟ, διότι αν κλείσει η νέα «συμφωνία» θα υπάρξει τέτοια γενικευμένη επίθεση της ευρωσυμμορίας,  ώστε ο λαός μας δεν θα μπορέσει ποτέ να σηκώσει κεφάλι. Η πραγματικότητα τότε θα είναι αμείλικτη για όλους μας.

                                                                    Κ. Α. Αποστολόπουλος