Το  Bitcoin και  η απειλή της τεχνολογίας του

ΜΕΤΑ τα παραμυθάκια με τους μάγους και τη φάτνη των αλόγων, καλό είναι να γνωρίζουμε το τι πραγματικά μας περιμένει. Η πολύμορφη καπιταλιστική κρίση που εκδηλώθηκε το 2008 και η ολομέτωπη επίθεση που δέχτηκαν έκτοτε τα λαϊκά στρώματα από τη διεθνή συμμορία του κεφαλαίου, κυρίως των τραπεζιτών, ευαισθητοποίησε κάποιους ευφυείς προγραμματιστές και ακτιβιστές, γνωστούς πίσω από το ψευδώνυμο Satoshi Nakamoto, που ένωσαν τις δυνάμεις τους προκειμένου να βρουν τρόπους πραγματοποίησης συναλλαγών παρακάμπτοντας το τραπεζικό σύστημα. Για το σκοπό αυτό, δημιούργησαν μια καινοτόμο ψηφιακή τεχνολογία που την ονόμασαν Blockhain (Αλυσίδα μπλόκ, όπου μπλόκ=μικρή ομάδα συναλλαγών) και την χρησιμοποίησαν αποκλειστικά στο Διαδίκτυο για τη νέα τους εφαρμογή, το ψηφιακό νόμισμα Bitcoin. Ήταν η μεγαλύτερη αλλαγή στο χρηματοπιστωτικό σύστημα εδώ κι έναν αιώνα.  Πρόκειται για ένα καθαρά ψηφιακό, εικονικό νόμισμα ισχυρής κρυπτογραφίας, γι αυτό λέγεται και κρυπτονόμισμα, που δεν υπάρχει σε καμιά φυσική μορφή κερμάτων ή χαρτονομισμάτων. Δεν παράγεται από καμιά συγκεκριμένη χώρα και δεν ελέγχεται από καμία κεντρική τράπεζα. Σε αντίθεση δε με τα υπάρχοντα χρήματα των κρατών που συνεχώς αυξάνονται, ο αριθμός των Bitcoins περιορίζεται, με ειδικό πρωτόκολλο, στα 21 εκατ. μονάδες. Οι πληρωμές με Bitcoin γίνονται ευκολότερα και γρηγορότερα απ’ ό,τι με πιστωτικές κάρτες, μέσω του υπολογιστή ή του κινητού, ενώ εξασφαλίζεται και η πλήρης ανωνυμία των συναλλασσόμενων που βέβαια συνεπάγεται και αποφυγή φορολόγησης. Όλα αυτά βέβαια, προσέλκυσαν και τους κερδοσκόπους, με τις ενέργειες των οποίων, εκτινάχτηκε η ισοτιμία του με τα υπάρχοντα νομίσματα (ευρώ-δολάριο κλπ) στα ύψη, παρασύροντας έτσι πάρα πολλούς να μπουν στο παιχνίδι προσδοκώντας άκοπα και γρήγορα κέρδη. Σαν αποτέλεσμα, οι περισσότεροι σήμερα δεν χρησιμοποιούν το Bitcoin σαν μέσο πληρωμής για τις συναλλαγές τους, αλλά σαν μέσο αποθησαύρισης, συσσώρευσης αξίας, δηλαδή αντίθετα προς τον αρχικό σχεδιασμό του. Αντί να λειτουργεί  λοιπόν σαν ένα ανεξάρτητο σύστημα πληρωμών, η απληστία, το κύριο γνώρισμα του καπιταλισμού,  αλλοίωσε ήδη τη χρήση του και το μετέτρεψε σε εμπορεύσιμο αγαθό.

ΤΟ ΝΑ ΠΑΡΑΞΕΙ κανείς μόνος του Bitcoins, θεωρητικά είναι εφικτό. Στη πράξη όμως είναι εξαιρετικά δύσκολο, καθώς απαιτεί εξειδικευμένες γνώσεις από το χρήστη κι ένα πανάκριβο εξοπλισμό κομπιούτερ μεγάλης υπολογιστικής ισχύος που ξοδεύουν μεγάλες ποσότητες ηλεκτρικής ενέργειας.  Η «εξόρυξη» (mining), όπως λέγεται η παραγωγή του κρυπτονομίσματος, είναι μια δύσκολη και κοστοβόρα διαδικασία, αλλά οι  λίγοι πλούσιοι «εξορύκτες» (miners) που απόμειναν αμείβoνται σε Bitcoins, σύμφωνα με ένα συγκεκριμένο πρωτόκολλο, ενώ το Bitcoin  απόκτησε τον τίτλο του «ψηφιακού  χρυσού», ακριβώς λόγω της δυσκολίας «εξόρυξης». Λέγεται, ότι 1000 περίπου αρπακτικά, ελέγχουν το 40% της αγοράς των Bitcoins, που σημαίνει ότι μπορούν να χειραγωγούν τις κινήσεις αυτής της αγοράς. Έτσι παρατηρούμε μια μεγάλη μεταβλητότητα στις τιμές του bitcoin που από μηδενική αξία το 2009, έφτασε σήμερα, με πολλά σκαμπανεβάσματα, στις μεγάλες διεθνείς πλατφόρμες συναλλαγών (ανταλλακτήρια), ακόμη και τα 20.000 δολάρια, καθώς η μεταβλητότητα είναι η πηγή του εύκολου χρήματος. Όμως, η αυξανόμενη δυσκολία «εξόρυξής» του και το «ταβάνι» (του 21 εκατ.) που έχει τεθεί, έχουν οδηγήσει σε έντονη ζήτηση για να προλάβουν το τέλος της παραγωγής του. Οπότε, η ανισορροπία μεταξύ προσφοράς και ζήτησης ενδέχεται να οδηγήσει την τιμή του στα ύψη. Ωστόσο, το ανώτατο αυτό όριο ήταν που έδωσε λαβή για την δημιουργία τόσων πολλών κρυπτονομισμάτων (με κυριότερα τα Ethereum, Ripple, Litecoin),  για τα οποία τώρα που η τιμή τους είναι ακόμη χαμηλή, υπάρχει φρενήρης ζήτηση με την προσδοκία αποκόμισης κερδών από την αναμενόμενη άνοδό της.

 ΜΕ ΤΗ ΧΡΗΣΗ της Blockchain, μπορεί να γίνει  η online καταγραφή μιας τεράστιας λίστας συναλλαγών στο ψηφιακό νόμισμα, χωρίς να δίνεται η δυνατότητα σε κανέναν να επέμβει και να την αλλάξει, μετά από κάθε συναλλαγή. Η λίστα αυτή δημιουργείται ταυτόχρονα σε χιλιάδες υπολογιστές του δικτύου και ενημερώνεται συνεχώς σε κάθε συναλλαγή, λειτουργώντας σαν μια κοινή βάση δεδομένων για εκείνους που τη χειρίζονται. Το εκπληκτικό είναι ότι η βάση δεδομένων Blockchain, δεν αποθηκεύεται κάπου συγκεκριμένα, πράγμα που σημαίνει, από τη μια, ότι τα αρχεία που διατηρεί είναι δημόσια κι εύκολα επαληθεύσιμα, από την άλλη ότι κανένας χάκερ δεν μπορεί να επηρεάσει τα δεδομένα αφού συνεχώς ενημερώνονται και φιλοξενούνται σε χιλιάδες υπολογιστές ταυτόχρονα. Σε όλη αυτή τη διαδικασία δεν παρεμβάλλεται καμία ενδιάμεση «έμπιστη»  αρχή (π.χ μια τράπεζα), ενώ η εμπιστοσύνη των συναλλασσόμενων βασίζεται σε αλγοριθμική επιβεβαίωση. Την παρομοιάζουν με τεράστια, άφθαρτη ψηφιακή βιβλιοθήκη οικονομικών συναλλαγών, η οποία μπορεί να προγραμματιστεί για να καταγράφει όχι μόνο χρηματοπιστωτικές συναλλαγές, αλλά οτιδήποτε έχει αξία. Για παράδειγμα, αγορές τροφίμων και ενέργειας, λειτουργία τραπεζικού συστήματος, ανταλλαγές μετοχών και ομολόγων στα χρηματιστήρια, στα συστήματα υγείας και παιδείας καθώς και σε κάθε είδους επιχείρηση. Φαίνεται δε ότι στηρίζει τη γέννηση ενός νέου τύπου Διαδικτύου, όπως πιστεύουν οι ειδικοί. Επόμενο είναι, η περίπλοκη αυτή τεχνολογία να στηρίζεται σε ισχυρά Μαθηματικά (Θεωρία Αριθμών, Διακριτά μαθηματικά, Θεωρία Πληροφορίας, Υπολογιστική Πολυπλοκότητα, Στατιστική, Συνδυαστική Ανάλυση), δηλαδή στα μαθηματικά εργαλεία της ισχυρής Κρυπτογραφίας. Η Κρυπτογραφία χρησιμοποιείται στα ψηφιακά νομίσματα για λόγους ασφαλείας, ώστε να είναι αδύνατο κάποιος να κλέψει τα κεφάλαια από το ψηφιακό «πορτοφόλι» κάποιου άλλου χρήστη ή να αλλοιώσει την αλυσίδα των Block.

ΟΙ ΨΗΦΙΑΚΕΣ τεχνολογίες όπως: Υπολογιστικό Νέφος, Εικονική Πραγματικότητα, Επαυξημένη Πραγματικότητα, Τεχνητή Νοημοσύνη, Τρισδιάστατη Εκτύπωση, Μάθηση Μηχανής, Αυτόνομα Ρομπότ, Διαδίκτυο Πραγμάτων, Αλυσίδα Μπλόκ κ.ά, έχουν επιφέρει αδιανόητες αλλαγές στην καθημερινότητά μας και συνεργαζόμενες  η μία με την άλλη,  μεταμορφώνουν τον κόσμο όπως τον  ξέραμε, ραγδαία και με εντελώς απρόβλεπτο τρόπο. Μετασχηματίζουν τα επαγγέλματα, καταργούν υφιστάμενα και συνθέτουν καινούργια με το ρυθμό αλλαγής διαρκώς να επιταχύνεται. Η τεχνολογία  Blockchain ειναι ίσως η πιο ευφυής διανοητική σύλληψη των τελευταίων 50 ετών και πάνω της στηρίζεται όχι μόνο το χρονικά πρώτο (2009) ψηφιακό εικονικό νόμισμα Bitcoin, αλλά και σωρεία άλλων ψηφιακών νομισμάτων που  κυκλοφορούν στο Διαδίκτυο.  Από τότε (2009) που εμφανίστηκε μέχρι σήμερα, η τεχνολογία αυτή έχει εξελιχθεί και εξελίσσεται σε κάτι απίστευτα μεγάλο, αποτελώντας ένα πανίσχυρο όπλο στα χέρια του κεφαλαίου, που μαζί με την ρομποτική και την τεχνητή νοημοσύνη,  την χρησιμοποιεί ήδη για να φέρει καταλυτικές αλλαγές στις εργασιακές σχέσεις. Έτσι, την συγκεκριμένη τεχνολογία υιοθετούν η μία μετά την άλλη οι μεγάλες επιχειρήσεις, ακόμη και τράπεζες, που αρχικά θορυβήθηκαν από την απώλεια εσόδων λόγω της μείωσης των συναλλαγών και της προμήθειας. Κι εδώ γίνεται ένας αγώνας ταχύτητας μεταξύ ομοειδών επιχειρήσεων καθώς όποια εγκαταστήσει πρώτη την συγκεκριμένη τεχνολογία θα εξαφανίσει την ανταγωνίστριά της. Ο λόγος είναι απλός. Με τη χρήση της  «όλα γίνονται αυτόματα, χωρίς γραφειοκρατική δουλειά, επεξεργασία και μεταβίβαση, άρα με πολύ μικρότερο κόστος», λέει ενθουσιασμένος αμερικανός μεγαλοεπιχειρηματίας. Όσες τράπεζες την εφάρμοσαν διαπίστωσαν: Τεράστια εξοικονόμηση κόστους, βελτίωση ασφάλειας συναλλαγών, ελαχιστοποίηση οικονομικών απατών και εύκολη παρακολούθηση οικονομικών δραστηριοτήτων μεταξύ τραπεζών σε πραγματικό χρόνο. Όλα αυτά όμως μεταφράζονται σε απολύσεις του «πλεονάζοντος» προσωπικού και εκτόξευση της κερδοφορίας των μεγαλοεπιχειρηματιών. Διότι στον καπιταλισμό η πρόοδος της τεχνολογίας δεν αξιοποιείται και προς όφελος των εργαζομένων, αλλά μόνον προς όφελος της κερδοφορίας του κεφαλαίου. Για παράδειγμα, ποτέ ο αυτοματισμός δεν συνοδεύτηκε και με μείωση του ωραρίου των εργαζομένων χωρίς αντίστοιχη μείωση των αποδοχών τους, παρά μόνο με απολύσεις.  Κι αυτή είναι μια πραγματική απειλή που θα προκύψει με την ραγδαία εξάπλωση των ψηφιακών τεχνολογιών, οι οποίες θα διογκώσουν την ανεργία, ενώ θα διευκολύνουν και την σταδιακή εγκατάσταση της «αχρήματης» κοινωνίας. Οι καπιταλιστές βέβαια έχουν τη «λύση»:  Θα επεκτείνουν το καθεστώς των επιδομάτων, των μερισμάτων, των συσσιτίων και της φιλανθρωπίας, ενώ θα προσπαθούν να μας κάνουν όλους «νεοφυείς επιχειρηματίες».  Οι κίνδυνοι συνεπώς για το λαϊκό κίνημα είναι τεράστιοι και χρειάζεται γρήγορα να οικοδομηθούν συμμαχίες και να  αναπροσαρμοστούν οι στοχεύσεις και οι μέθοδες πάλης του.

                                                Κ. Α. Αποστολόπουλος

                                        Δημοτικός σύμβουλος  Μεσσήνης

          

           Από τη Λωζάνη στον Ερντογάν

Η συνθήκη της Λωζάνης αποτελεί την κορύφωση της αδικίας και μέγιστο κακό για  ολόκληρη την ανθρωπότητα. Ουδείς υποστηρίζει ότι η συνθήκη αυτή αποτελεί έντιμον ειρήνην. (Λόϋντ  Τζόρτζ, πρωθυπουργός της Αγγλίας  το διάστημα 1916 – 1922)

Η ΠΡΟΣΚΛΗΣΗ Ερντογάν στην Αθήνα υπαγορεύτηκε μάλλον από την Ουάσιγκτον, ώστε μέσω Αθήνας να υπάρξει κάποια βολιδοσκόπηση των διαθέσεων της Τουρκίας για τα βρώμικα σχέδια Αμερικανών και Ισραηλινών που ξεδιπλώνονται στη Μ. Ανατολή και Κύπρο. Μια πρόγευση πήραμε ήδη από την αναγνώριση της Ιερουσαλήμ ως πρωτεύουσας του Ισραήλ, από το άκρως επικίνδυνο πιόνι του βαθέος αμερικανικού κράτους, τον ανεγκέφαλο πρόεδρο Τράμπ. Και τότε (το 1922) και σήμερα οι αιτίες της αστάθειας, της έντασης και των πολέμων στην ευρύτερη περιοχή μας ήταν και είναι ακριβώς οι ίδιες:  Από τη μια τα πετρέλαια της Μ. Ανατολής και το Κουρδικό, από την άλλη, η λυσσαλέα προσπάθεια για «ανάσχεση» τότε της Σοβιετικής Ένωσης και  σήμερα της Ρωσίας. Η Οθωμανική αυτοκρατορία τότε έπνεε τα λοίσθια και ο Κεμάλ απλά την αποτελείωσε παίρνοντας την εξουσία (το 1920) και διώχνοντας τον Σουλτάνο.  Στην Ελλάδα, ο πρωθυπουργός και άνθρωπος των Άγγλων Ελ. Βενιζέλος, με προτροπή τους, δέχτηκε το 1919 να στείλει ελληνικό στρατό στη Μ. Ασία, προκειμένου να συνεισφέρει στον σχεδιαζόμενο διαμελισμό της Οθωμανικής αυτοκρατορίας προς όφελος των νικητριών δυνάμεων (Αγγλίας-Γαλλίας – Ιταλίας) του Α’ Παγκοσμίου Πολέμου, και με την υπόσχεση ότι στην Ελλάδα θα παραχωρηθούν τα παράλια της Μ. Ασίας στο Αιγαίο κι ενδεχομένως και η Κων/πολις. Τον Αύγουστο του 1922, ο Κεμάλ ανέτρεψε τα σχέδια των Αγγλογάλλων νικώντας τον Ελληνικό στρατό στο  Αφιόν Καραχισάρ. Οι Αγγλογάλλοι, δήθεν σύμμαχοι του Βενιζέλου δεν έκαναν τίποτα για να αποτρέψουν την ήττα του Ελληνικού Στρατού και τις σφαγές του ελληνικού στοιχείου σε Ιωνία και Πόντο. Αντιθέτως ουδέποτε έπαψαν να  προσφέρουν όπλα και χρήματα στον Κεμάλ τρομοκρατημένοι από την συμμαχία που είχε αναπτύξει εντωμεταξύ με τον Λένιν, που αναγνώρισε τον Κεμάλ ως τη μόνη κυβερνητική εξουσία της Τουρκίας.

ΕΤΣΙ, 3000 χρόνια ελληνικής παρουσίας στη περιοχή που τη διαμόρφωσε ιστορικά και πολιτισμικά, διακόπηκε βίαια με την καθοριστική συμβολή των υποτιθέμενων συμμάχων και των εν Ελλάδι ανδρεικέλων τους, Βενιζέλου, Βασιλιά, αστών πολιτικών και στρατιωτικής ηγεσίας, που αντιμάχονταν μεταξύ τους προκαλώντας τεράστια καταστροφή στη χώρα και διχασμό στο λαό. Οι αλλεπάλληλες προσπάθειες των Σοβιετικών να αναγνωριστεί η νέα εξουσία των Μπολσεβίκων στη Ρωσία, με αντάλλαγμα την σοβιετική στήριξη στην Ελλάδα, συναντούσαν τοίχο από την ελληνική κυβέρνηση του Βενιζέλου. Το σοβιετικό καθεστώς τελικά αναγνωρίστηκε από την Ελλάδα μόλις το 1924 και όταν είχαν επισυμβεί όλες οι καταστροφές στη χώρα μας λόγω της προσήλωσής της στους δυτικούς «συμμάχους»  που την έβαζαν μπροστά σε όλους τους εγκληματικούς τους τυχοδιωκτισμούς. Γι αυτό, οι σοβιετικοί εστράφησαν προς τον Κεμάλ θεωρώντας τον ως απελευθερωτή της Τουρκίας από το σκοταδιστικό χαλιφάτο των Σουλτάνων, ταυτόχρονα δε και πιθανό σύμμαχό τους ενάντια στους Αγγλογάλλους ιμπεριαλιστές. Άλλωστε, αυτοί είχαν ήδη προσπαθήσει να ανατρέψουν τους Μπολσεβίκους με την εκστρατεία της Κριμαίας το 1919, στην οποία δυστυχώς η Ελλάδα του Βενιζέλου, υπακούοντας σε Γαλλικές εντολές, συμμετείχε με τη μεγαλύτερη στρατιωτική δύναμη (24.000 άνδρες). Δικαιολογημένες λοιπόν ήταν οι ενέργειες των σοβιετικών, αφού μονίμως είμαστε απέναντί τους.  Τελικά, οι «σύμμαχοι» την πιο κρίσιμη στιγμή της Μικρασιατικής εκστρατείας, εγκατέλειψαν την Ελλάδα που υπέστη μια ταπεινωτική στρατιωτική ήττα, και προσεταιρίστηκαν τον Κεμάλ καθώς στους μακρόπνοους σχεδιασμούς τους η γεωστρατηγική θέση της Τουρκίας απέναντι στη Ρωσία και τα πετρέλαια της Μ. Ανατολής, μετράγανε πολύ περισσότερο από τις απαιτήσεις της Ελλάδας κι από τα εκατομμύρια των βασανισμένων και  ξεριζωμένων Ελλήνων της Μ. Ασίας. Το μόνο που απέμενε λοιπόν στους Άγγλους-Γάλλους και Ιταλούς, υπεύθυνους για την σε βάρος της Ελλάδας εξέλιξη των γεγονότων, ήταν να οργανώσουν μια διάσκεψη για σύναψη συνθήκης ειρήνης που θα διευθετούσε διπλωματικά την «Ελληνοτουρκική σύγκρουση». Έτσι το Νοέμβριο του 1922 άρχισε η Διάσκεψη στη Λωζάνη της Ελβετίας, με τον Άγγλο ΥΠΕΞ λόρδο Κώρζον να αυτοδιορίζεται πρόεδρος της Διάσκεψης και της πολιτικής επιτροπής με αρμοδιότητα τα εδαφικά προβλήματα, ο οποίος στη συνέχεια, διόρισε τον Γάλλο αντιπρόσωπο-τραπεζίτη πρόεδρο της οικονομικής επιτροπής  και τον Ιταλό αντιπρόσωπο στη  νομική επιτροπή. Δεν μπορούσαν βέβαια να λείψουν και οι ΗΠΑ που διεμήνυσαν στους Αγγλογάλλους ότι θα στείλουν παρατηρητή και «οφείλουν στις νέες ρυθμίσεις να λάβουν υπόψη τους σοβαρά και τα αμερικανικά συμφέροντα». Και όντως στη Διάσκεψη οι αμερικάνοι έκαναν τα πάντα ώστε το νέο τουρκικό κράτος να καταστεί αξιόπιστος συνεργάτης και μελλοντικός σύμμαχός τους  στη περιοχή.

ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ εντωμεταξύ, μετά την καταστροφή, είχε γίνει κίνημα στο Ναυτικό και την εξουσία πήρε μια αυτοαποκαλούμενη επαναστατική επιτροπή, με επικεφαλής τους συνταγματάρχες Ν. Πλαστήρα, Γονατά και τον αρχιπλοίαρχο Φωκά, που ανέθεσαν στον Ελ. Βενιζέλο την εκπροσώπηση της Ελλάδας στη διάσκεψη. Αυτοί οι καραβανάδες ήταν τόσο ελληναράδες, ώστε πριν συγκροτήσουν κυβέρνηση, υπέβαλαν στον Άγγλο πρέσβη στην Αθήνα, κατάλογο με ονόματα υπουργήσιμων, παρακαλώντας τον να επιλέξει εκείνος τα ονόματα αυτών που ήταν αρεστά στη Μ. Βρετανία. Κάτι που συνεχίζεται ως τις μέρες μας, με τη διαφορά ότι  η λίστα υποβάλλεται πλέον στον Αμερικανό πρέσβη. Μετά απ’ αυτό ήταν φανερό ποια θα ήταν η κατάληξη της «διαπραγμάτευσης» του Βενιζέλου στη Λωζάνη. Όποια ήταν και η κατάληξη της «πολύωρης διαπραγμάτευσης» του Τσίπρα το 2015 με τους τροϊκανούς. Πολλά σε βάρος της χώρας μας αλλά και των λαών της ευρύτερης περιοχής. Συγκεκριμένα: Τεράστια (για την εποχή) πολεμική αποζημίωση προς την Τουρκία ύψους 180 εκατομμυρίων στερλινών, που επειδή δεν υπήρχε δυνατότητα να βρεθούν, δέχτηκε ο Βενιζέλος να πληρωθούν σε είδος, με επέκταση δηλαδή των εδαφών της Αν. Θράκης που παραχωρήθηκαν στην Τουρκία, πέραν των ορίων της Συμφωνίας. Έτσι όλη η Αν. Θράκη, η πλουσιότερη γη της Ελλάδας, δόθηκε στην Τουρκία, ενώ υπήρχε στρατιωτική δυνατότητα (ολόκληρη στρατιά του Έβρου,70.000 άνδρες ήταν εκεί), να μην παραχωρηθεί ούτε σπιθαμή θρακιώτικης γης. Υποχρεωτική ανταλλαγή πληθυσμών με βάση θρησκευτικά (όπως απαίτησαν οι Τούρκοι) κι όχι φυλετικά κριτήρια.  Με συνέπεια, η έλευση 1.5 εκατομμυρίων προσφύγων στην φτωχοποιημένη Ελλάδα, να προκαλέσει τεράστια κοινωνικά προβλήματα, που οι αλλεπάλληλες ελληνικές κυβερνήσεις τα «έλυναν» με τη λήψη ακραίων αντιλαϊκών και αντιδραστικών μέτρων. Η Τουρκία παραχώρησε  στην Ελλάδα έξη νησιά του Αιγαίου(Λήμνο, Σαμοθράκη, Μυτιλήνη, Χίο, Σάμο, Ικαρία) και στην Ιταλία τα Δωδεκάνησα, ενώ πήρε Ίμβρο και Τένεδο. Παράλληλα υποχρεώθηκε να διεθνοποιήσει τα Στενά, να απεμπολήσει κάθε κυριαρχικό της δικαίωμα στην Κύπρο προς όφελος βέβαια της Μ. Βρετανίας, που φρόντισε έγκαιρα να στείλει στρατεύματα στη Μοσούλη του Ιράκ προκειμένου να κατοχυρώσει τα πετρέλαια της περιοχής, επιτρέποντας και συμμετοχή στην αμερικανική εταιρία Στάνταρ Όϊλ. Κι ενώ στη Γαλλία παραχωρήθηκε η κυριαρχία  επί της Συρίας και Λιβάνου, η Αγγλία εξασφάλισε την πλήρη κυριαρχία της σε Αίγυπτο και Σουδάν. Έτσι με πρόσχημα το λεγόμενο «Ανατολικό ζήτημα», μέσω της Συνθήκης Ειρήνης της Λωζάνης, έγινε μια συνολική διευθέτηση συμφερόντων μεταξύ των Μεγάλων Δυνάμεων της εποχής που χαρακτηρίστηκε από τον τύπο της εποχής, σαν «το μεγαλύτερο παζάρι του αιώνα», «ένας διεθνής αγώνας δρόμου για το πετρέλαιο», ενώ ή ίδια η Συνθήκη «μύριζε αίμα και πετρέλαιο». Τα μετέπειτα γεγονότα δικαίωσαν πλήρως τους χαρακτηρισμούς αυτούς.

ΑΝΤΙ ΛΟΙΠΟΝ η ελληνική πλευρά να ζητάει αναθεώρηση της Συνθήκης με απαίτηση την επιστροφή της Αν. Θράκης, μάχεται για την διαιώνισή της, βαφτίζοντας τις  συνεχείς υποχωρήσεις της, έναντι της Τουρκίας, ρεαλισμό. Αυτή η στάση της Ελληνικής και Κυπριακής πλευράς συνέβαλαν στην αποθράσυνση της Τουρκίας, που παγίως ζητά αναθεώρηση της Συνθήκης (δεν είναι μόνο ο Ερντογάν, αλλά και όλοι πριν απ’ αυτόν), καθώς πάντα καταφέρνει κάτι προς όφελός της, έτσι: Με τη συνθήκη του Μοντρέ (20/7/1936), καταργήθηκε το ανοχύρωτο των στενών. Το 1938 προσάρτησε την Αλεξανδρέττα, που ανήκε στη Συρία και το 1974  εισέβαλε και προσάρτησε το 40% της Κύπρου.  Δυστυχώς, η διαρκής αμφισβήτηση της ελληνικής κυριαρχίας σε όλο σχεδόν το Αιγαίο, είναι πολύ πιθανό ότι κάποια στιγμή θα της αποφέρει αποτελέσματα με δεδομένη την ραγιαδίστικη συμπεριφορά των εθελόδουλων ελληνικών κυβερνήσεων.

                                                   Κ. Α. Αποστολόπουλος

                                        Δημοτικός σύμβουλος Μεσσήνης