Τι ακριβώς γιορτάζουμε;

Όχι πια λόγια, όχι τα μάταια, τα τριμμένα λόγια

Φτάνουν πια τα λόγια αδερφοί μου, τα τριμμένα, τα μάταια λόγια όποιου έπους.

Άγγελος Σικελιανός

Η έλλειψη ενθουσιασμού, η απουσία συγκίνησης και παλμού, είναι πλέον περισσότερο από φανερά στους εορτασμούς των εθνικών επετείων. Όσο απομακρυνόμαστε από τα γεγονότα που γιορτάζουμε τόσο χλωμιάζει η μνήμη και τόσο απλώνεται η αδιαφορία. Και δεν θα μπορούσε να συμβαίνει διαφορετικά αφού το επίσημο κράτος φροντίζει μέσω της παρεχόμενης παιδείας, του κρατικού και του ενσωματωμένου επικοινωνιακού μηχανισμού των ιδιωτών, να αποσιωπά, να διαστρεβλώνει και να παρέχει την πολύ συγκεκριμένη άποψη του κατεστημένου για τα ιστορικά γεγονότα. Έτσι, η κυριαρχία των στερεότυπων γεννάει τη συνήθεια που με τη σειρά της παράγει την απαραίτητη κρίσιμη μάζα των «χρήσιμων ηλίθιων» οι οποίοι στηρίζουν το σύστημα. Καθιερώθηκε πια ένας πολύ συγκεκριμένος τρόπος εορτασμού των επετείων, όπου ο καθένας ξέρει εκ των προτέρων τι ακριβώς θα ειπωθεί και τι θα συμβεί. Mόνο παρελάσεις, αγήματα, επίσημοι, υπερήφανοι τοπικοί άρχοντες, οι πανταχού και πάντα παρόντες παπάδες, κυβερνητικοί πολιτικοί που μας εξηγούν το «μήνυμα της ημέρας» με μια αβαθή, κενή, ανούσια πατριδολογία με μπόλικη δόση πατριδοκαπηλίας που προκαλεί ανία και αδιαφορία σε μικρούς και μεγάλους. Αφήνουν την ιστορία εκτός ιστορίας. Το παρελθόν απομονώνεται –δαφνοστεφανωμένο- από το παρόν. Η αλυσίδα του χρόνου σπάει. Το «εκεί» και το «τότε», χάνουν οποιαδήποτε επαφή με το «εδώ» και το «τώρα». Μια ανιαρή επανάληψη πανομοιότυπων εκδηλώσεων από χρονιά σε χρονιά, όπου απλά υμνείται ο ηρωϊσμός των προγόνων μας και η ενότητα όλων των ελλήνων, χωρίς καμία αναφορά στα αίτια που οδήγησαν στον μεγαλύτερο ανθρωποκτόνο και πιο καταστροφικό πόλεμο στην ανθρώπινη ιστορία. Ενότητα βέβαια υπήρξε, αλλά μόνο μεταξύ του μεγαλύτερου μέρους του απλού και φτωχού λαού ενάντια στον κατακτητή. Γιατί υπήρξε και μια άλλη «ενότητα», αυτή της μεγαλοαστικής τάξης, των βιομηχάνων, των τραπεζιτών και των συγκροτημάτων τύπου (ΕΛΕΥΘΕΡΟ ΒΗΜΑ, ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ κλπ) με τον κατακτητή κι εναντίον του λαού για να διατηρήσουν και να επαυξήσουν τα κεκτημένα τους. Η τότε κυβέρνηση και στελέχη των αστικών κομμάτων φρόντισαν έγκαιρα, μετά την εισβολή των χιτλερικών, να την «κάνουν» για το αγγλοκρατούμενο Κάϊρο. Όσοι απ’ αυτούς έμειναν εδώ, μαζί με τα λούμπεν αποβράσματα του λαού, συνεργάστηκαν πλήρως με τον κατακτητή οργανώνοντας και έμμισθες ένοπλες συμμορίες (χίτες, γερμανοτσολιάδες και ταγματασφαλίτες) που βασάνισαν, ματοκύλισαν και θανάτωσαν χιλιάδες αγωνιστές της Εθνικής Αντίστασης στην οποία πρωτοστατούσαν οι κομμουνιστές του ΕΑΜ και ΕΛΑΣ.

Για τη συνεισφορά τους στην υποδούλωση της Ελλάδας, πρώτα στους γερμανούς και μετά στους Αγγλοαμερικανούς, ανταμείφτηκαν με κυβερνητική και οικονομική εξουσία μετά τον πόλεμο, ενώ για τους μαχητές της Αντίστασης η ανταμοιβή ήταν φυλακές, βασανιστήρια, εξορίες κι εκτελέσεις. Κάτι ανάλογο συμβαίνει και σήμερα. Οι φυσικοί και πολιτικοί απόγονοι εκείνων των καθαρμάτων συνεργάζονται με τον ίδιο -οικονομικό πλέον- κατακτητή με συνέπεια το απίστευτο πλιάτσικο που βιώνουμε καθημερινά σε βάρος της χώρας και του λαού μας.

Ο Β’ ΠΑΓΚΟΣΜΙΟΣ Πόλεμος δεν σχετίζεται με τρελούς και ανισόρροπους δικτάτορες όπως πασχίζουν να μας πείσουν οι αστοί καπιταλιστές. Τα αίτια του πολέμου σχετίζονται άμεσα με τη φύση και το είδος της καπιταλιστικής οικονομίας που τότε αλλά και σήμερα εξακολουθεί να είναι η κυρίαρχη μορφή οικονομίας στον πλανήτη. Προσπαθούν να κρατήσουν το απάνθρωπο σύστημά τους στο απυρόβλητο, επιρρίπτοντας όλες τις ευθύνες στον Χίτλερ και στον Μουσολίνι. Αλλά ένα σύστημα, όπως το καπιταλιστικό, που βασίζεται στην απάτη, στον τζόγο, στην άγρια εκμετάλλευση και στην κλοπή της περιουσίας των ασθενέστερων από τους ισχυρότερους, δημιουργεί από μόνο του όλες τις προϋποθέσεις για σύγκρουση. Γιατί οι πόλεμοι που προκαλούν οι καπιταλιστές έχουν ένα και μοναδικό σκοπό: την κλοπή και αναδιανομή του πλούτου των λαών της υδρογείου προς όφελός των γιγάντιων χρηματοπιστωτικών ιδρυμάτων και μονοπωλίων. Οι νικητές τα παίρνουν όλα και οι χαμένοι τίποτα. Έτσι στο τέλος του Α΄ Παγκοσμίου Πολέμου η Γερμανία βρέθηκε ηττημένη και ταπεινωμένη. Αγγλογάλλοι και αμερικανοί της επέβαλαν τόσο εξοντωτικούς- για το λαό της βέβαια - όρους με την συνθήκη «ειρήνης» του 1919, ώστε ουσιαστικά παρεμποδιζόταν κάθε προσπάθεια για οποιασδήποτε μορφής ανάκαμψη, δημιουργώντας έτσι τις προϋποθέσεις για ένα νέο πόλεμο. Αλλά και οι αλλαγές που έφερε ο πόλεμος ήταν πολλές με σημαντικότερη την ενίσχυση του διεθνούς ρόλου των ΗΠΑ, που από κράτος –χρεώστης μέχρι το 1913, έγινε κράτος - πιστωτής παρέχοντας τεράστια δάνεια προς τις ευρωπαϊκές δυνάμεις που εξαρτήθηκαν πλέον ασφυκτικά από τις ΗΠΑ. Παράλληλα, με το τέλος του Α΄ Πολέμου είχαμε και την Οκτωβριανή Επανάσταση στη Ρωσία, όπου διαλύεται η Τσαρική Αυτοκρατορία και στη θέση της μπαίνει η Σοβιετική Ένωση. Μια δύναμη που όχι απλώς αναστατώνει την υπάρχουσα παγκόσμια ιμπεριαλιστική τάξη αλλά αποτελεί απειλή για το ίδιο το καπιταλιστικό σύστημα. Στην περίοδο λοιπόν ανάμεσα στους δύο παγκόσμιους πολέμους έχουμε όχι μόνο όξυνση των αντιθέσεων μεταξύ των δυτικών ιμπεριαλιστικών δυνάμεων για την διανομή της πίτας των αγορών και του πλούτου των αποικιών, αλλά και την εμφάνιση του αντικομμουνισμού, της σφοδρής αντίθεσης δηλαδή καπιταλισμού και σοσιαλισμού. Κι εδώ είναι η πιο σημαντική διαφορά μεταξύ των δύο Παγκόσμιων Πολέμων, καθώς μετά την Οκτωβριανή Επανάσταση, η βασική σκέψη αλλά και προτεραιότητα των καπιταλιστών, ανεξαρτήτως εθνικότητας, ήταν η καταστροφή του Σοβιετικού κράτους. Έτσι, αρχικά του προκάλεσαν εμφύλιο κι επενέβησαν στρατιωτικά (1919) στην Ουκρανία, ενώ στη συνέχεια πολιτική, διπλωματική και οικονομική απομόνωση, με απειλές πολέμου και συνεχή υπονόμευση. Ο άγγλος πρώην πρωθυπουργός, Λόϊντ Τζώρτζ, ήδη από το 1934 στη Βουλή των Κοινοτήτων είχε πει : «Η ανατροπή του σημερινού καθεστώτος (του Χίτλερ) στη Γερμανία, σημαίνει νίκη του κομμουνισμού. Κατά συνέπεια το καθεστώς αυτό πρέπει να παραμείνει στη θέση του». Έτσι αποφάσισαν, αφού δεν μπόρεσαν να το στραγγαλίσουν οι ίδιοι, να ενισχύσουν με κάθε τρόπο τους Χίτλερ και Μουσολίνι για να τους ρίξουν εναντίον του νεαρού κράτους, καθώς και οι δύο είχαν τον αντικομμουνισμό για σημαία τους. Με αυτή τη μεθόδευση, Αγγλοαμερικανοί και Γάλλοι, από τη μια θα γλίτωναν τεράστιο κόστος σε αίμα και χρήμα, κι από την άλλη ο πόλεμος, αφού θα κατέστρεφε στρατιωτικά και οικονομικά τις εμπλεκόμενες χώρες, θα τις καθιστούσε εύκολη λεία στις ορέξεις τους. Συνήθως όμως σε τόσο μεγαλεπήβολες επιδιώξεις, υπεισέρχονται πολλοί αστάθμητοι παράγοντες που ανατρέπουν τους αρχικούς σχεδιασμούς. Ο ελληνικός λαός ήταν ένας απ’ αυτούς. Συνέτριψε τον ιταλικό φασισμό στα βουνά της Ηπείρου και καθυστέρησε κατά έξι μήνες την εισβολή των γερμανών και των συμμάχων τους στην ΕΣΣΔ. Έτσι και κυρίως χάρις στον ηρωϊσμό του Σοβιετικού Στρατού, στα είκοσι εκατομμύρια των νεκρών σοβιετικών ανθρώπων και στην απαράμιλλη τότε πολιτική και στρατιωτική ηγεσία του νεαρού κράτους, συνετρίβη η ναζιστική πολεμική μηχανή και απελευθερώθηκε η χώρα μας και όλη η Ευρώπη. Αναγνωρίζεται σήμερα από την «δημοκρατική» Ευρωπαϊκή Ένωση αυτή η πρωτοφανής ανθρωποθυσία και η καταστροφή του 50% των υποδομών του σοβιετικού κράτους από τους ναζί; Κάθε άλλο. Η φιλοναζιστική ηγεσία των λωποδυτών της ΕΕ, με απίστευτη θρασύτητα, ταυτίζει δια νόμου τον ναζισμό με τον κομμουνισμό κι έχει απαιτήσει αυτή η ανιστόρητη θέση να διδάσκεται σε όλες τις βαθμίδες εκπαίδευσης στην ΕΕ, ξαναγράφοντας (χαλκεύοντας) την ιστορία. Δηλαδή θεωρητικά βάζει στην ίδια θέση τον θύτη με το θύμα, ενώ στην πράξη ενισχύει παντοιοτρόπως τις νεοναζιστικές συμμορίες σε όλη την Ευρώπη και ιδιαίτερα στην Ανατολική, όπου όλα τα κομμουνιστικά κόμματα εκεί έχουν τεθεί εκτός νόμου. Στόχος τους είναι να δημιουργήσουν ανιστόρητους λαούς, λαούς – κοπάδια, που θα υποτάσσονται εύκολα στις επιθυμίες της Νέας Τάξης των καπιταλιστικών αγορών.

ΤΕΛΙΚΑ, όλες οι επέτειοι που γιορτάζουμε είχαν την ίδια τύχη: ενταφιάστηκαν βαθειά στο μαυσωλείο της παραχάραξης και της διαστρέβλωσης, μουμιοποιήθηκαν και θεσμοποιήθηκαν μέσα στα καλούπια του συστήματος, ώστε να αποβάλλουν τον επαναστατικό τους χαρακτήρα και να χάσουν τη σημασία και το δυναμισμό τους. Θα τρίζουν τα κόκκαλα των νεκρών αγωνιστών μπροστά στην απύθμενη υποκρισία των μνημονιακών λακέδων που, ενώ παρέδωσαν τη χώρα αμαχητί στον ίδιο εχθρό που εκείνοι με πείσμα πολέμησαν, καταθέτουν σήμερα σωρηδόν στεφάνια στα ιστορικά Μνημεία προσβάλλοντας τους νεκρούς. Κανείς λοιπόν δεν πρέπει να συμμετέχει σε τέτοιου είδους φιέστες. Τα συνδικάτα, οι σύλλογοι, οι οργανώσεις να τιμούν τους νεκρούς μαχητές χωρίς την παρουσία «επισήμων».

ΠΡΙΝ ΑΠΟ 70 χρόνια είχαμε αρνηθεί να γίνουμε προτεκτοράτο της Ιταλίας και Γερμανίας. Σήμερα μέσα στη φυλακή του ευρώ και με τη θηλιά του θηριώδους χρέους που μας επέβαλαν οι ευρωατλαντικοί ληστές, μετατραπήκαμε σε προτεκτοράτο της Γερμανίας και των ΗΠΑ, υπό την ηγεσία των εκλεγμένων από μια μειοψηφία ελλήνων, εκπροσώπων τους. Δυστυχώς, η Ελλάδα γεννήθηκε σαν προτεκτοράτο των μεγάλων δυνάμεων το 1829 και συνεχίζει να ζει έτσι. Ας ελπίσουμε να γίνει σύντομα αντιληπτό από τη μεγάλη μερίδα του λαού μας, ότι χωρίς την διαφυγή από τον καπιταλιστικό «παράδεισο» της ληστρικής ΕΕ και τους νατοϊκούς τζιχαντιστές, δεν έχουμε βιώσιμο μέλλον. Οι πόλεμοι, εμφύλιοι και μη είναι πάντα η τελική επιλογή των καπιταλιστών σαν διέξοδος από τις κρίσεις τους.

Κ. Α. Αποστολόπουλος

Δημοτικός σύμβουλος Μεσσήνης

Βουλιάζουμε στα σκουπίδια

Φαίνεται ότι οι κυβερνητικές μαριονέτες των αγορών, δεν έχουν αίσθηση της οριακής κατάστασης που βρίσκεται ο τομέας Διαχείρισης των Αποβλήτων στην Πελοπόννησο και σ’ ολόκληρη την επικράτεια. Μαζί με τις δυνάμεις τους στην Τοπική και Περιφερειακή Διοίκηση και με τη στήριξη κι άλλων δυνάμεων του ευρωμονόδρομου οδήγησαν όλο το ζήτημα των σκουπιδιών σε ακραίο αδιέξοδο, ώστε με την διογκούμενη συσσώρευση σκουπιδιών και με την απειλή απανωτών προστίμων από την δήθεν ευαίσθητη ΕΕ, να εξαναγκάσουν τον κόσμο να δεχτεί την όποια λύση προσφέρουν τα ιδιωτικά συμφέροντα. Προσπαθούν με κάθε τρόπο να προχωρήσουν οι διαδικασίες ΣΔΙΤ, που προωθούνται από την Ευρωένωση, για την κατασκευή μονάδων μαμούθ διαχείρισης σύμμικτων απορριμμάτων, κι ας αποτελεί ο σχεδιασμός αυτός την πιο ακριβή, αντιοικονομική κι αντιπεριβαλλοντική επιλογή. Είναι γνωστό πως οι διαδικασίες ΣΔΙΤ, στις οποίες υποτίθεται συνεισφέρει και ο ιδιώτης ανάδοχος του έργου, αποτελούν ένα ακόμη σκάνδαλο σε βάρος του Δημοσίου, καθώς αυτό εγγυάται στις τράπεζες για τα δάνεια του αναδόχου που βέβαια δεν αποπληρώνει ποτέ. Με τις οδηγίες των ευρωπαίων γκαουλάϊτερ, οι Περιφέρειες κινούνται με τρόπο που δείχνει ότι η ανακύκλωση και κομποστοποίηση δεν είναι στους σχεδιασμούς των παρά μόνο συμπληρωματικά στη βασική επιλογή της καύσης που φέρνει μεγαλύτερα κέρδη στους σκουπιδοεργολάβους. Τι άλλο δείχνει άραγε η προτίμηση στην γενίκευση της προσωρινής λύσης της δεματοποίησης-αποθήκευσης των σκουπιδιών, που αναλαμβάνουν διάφοροι απατεώνες ιδιώτες, εκτός από την συσσώρευση έτοιμης πρώτης ύλης για τα αδηφάγα ιδιωτικά εργοστάσια που προορίζονται να διαχειριστούν αργότερα τα σκουπίδια; Αλλά όλοι γνωρίζουμε τους κινδύνους για το περιβάλλον και την υγεία μας που συνεπάγεται η μακρόχρονη δεματοποίηση, καθώς δεν είναι δυνατό να αποφευχθούν οι εκρήξεις των δεμάτων. Επιπλέον, στις Συμβάσεις που έχουν υπογραφεί υπάρχει και η ρήτρα περί «εγγυημένης ποσότητας παραγωγής αποβλήτων», που εξασφαλίζει ότι ο εργολάβος θα συνεχίζει να πληρώνεται ακόμη κι αν δεν υπάρχουν αρκετά σκουπίδια για επεξεργασία, μη αποκλείοντας και την εισαγωγή από το εξωτερικό. Βέβαια η συγκυβέρνηση με υπόδειξη της ΕΕ, δεν θέτει προτεραιότητες, δεν σχεδιάζει , δεν συμβάλλει στην υλοποίηση ενός Εθνικού Σχεδίου Διαχείρισης Απορριμμάτων και εσκεμμένα αφήνει τη διαχείρισή τους στις Περιφέρειες, όπου με στημένους «διεθνείς διαγωνισμούς», αυτό το τόσο σοβαρό ζήτημα αφήνεται στα χέρια μιας δράκας κερδοσκοπικών συμφερόντων. Σαν αποτέλεσμα, κανένας από τους δημάρχους, π.χ της Περιφέρειας Πελοποννήσου, δεν γνωρίζει πόσους τόνους σκουπιδιών οφείλει να παραδίδει, πόσο θα πληρώνει ανά τόνο για την διαχείριση των σκουπιδιών του κι αν στο κόστος αυτό θα περιλαμβάνεται και το κόστος μεταφοράς στους ΣΜΑ (Σταθμοί Μεταφόρτωσης). Από την άλλη, οι ευρώδουλοι περιφερειάρχες δέχτηκαν ασμένως την αρμοδιότητα διανομής της διαχείρισης απορριμμάτων, και κινούνται ταχύτατα προς την υλοποίησή της καθώς οσμίστηκαν μεγάλο φαγοπότι. Το κόστος δυστυχώς όπως και σε κάθε άλλη περίπτωση θα πληρώσουν οι κατά τόπους δημότες αφού θα δουν τα δημοτικά τέλη να απογειώνονται.

ΠΡΕΠΕΙ συνεπώς να αντιδράσουμε σ’ αυτές τις μεθοδεύσεις και ν’ αγωνιστούμε για Ενιαίο Δημόσιο Φορέα Διαχείρισης Απορριμμάτων, χωρίς καμία ανάμιξη ιδιωτών και χωρίς επί πλέον επιβάρυνση των δημοτών. Αυτός ο φορέας, σε συνεργασία με τα Πολυτεχνεία της χώρας, θα επιλέξει την πιο κατάλληλη μέθοδο διαχείρισης που θα εφαρμοστεί πανελλαδικά και θα γλυτώσει τη χώρα από σπατάλες δισεκατομμυρίων που γεμίζουν τις τσέπες διάφορων εγχώριων και ξένων ιδιωτών μελετητών κι εργολάβων με τις δεκάδες μεμονωμένες, ασυντόνιστες και απρογραμμάτιστες κατά Περιφέρεια διαφορετικές μελέτες και προσωρινές «λύσεις». Μιλάμε για ένα φορέα που θα κινηθεί προς την κατεύθυνση της λύσης «Μηδενικών Αποβλήτων» (Zero Waste). Δηλαδή επίτευξη μείωσης παραγόμενων απορριμμάτων, επαναχρησιμοποίηση υλικών και προϊόντων, διαλογή στην πηγή, ανακύκλωση σε κάθε δήμο, και λιπασματοποίηση/κομποστοποίηση. Πρόκειται για ένα κλειστό σύστημα, που εφαρμόζεται εδώ και 20 χρόνια σε πολλές χώρες του κόσμου, και δίνει την δυνατότητα να ανακτηθούν οι πρώτες ύλες, να προστατευθεί μακροχρόνια το περιβάλλον, να εξοικονομηθούν ενέργεια και πολύτιμοι οικονομικοί πόροι καθώς και να εξευρεθούν πολλές θέσεις εργασίας. Εφαρμόζεται δε με επιτυχία, ανεξάρτητα από το μέγεθος και την γεωγραφική κατανομή των πόλεων. Είναι το πιο αποτελεσματικό πρόγραμμα από τη σκοπιά του κόστους-οφέλους καθώς οι λύσεις που προσφέρει είναι πιο οικονομικές και πιο φιλικές προς το περιβάλλον (επιτυγχάνεται μέχρι 80% ανάκτηση υλικών) σε σχέση με άλλες τεχνικές όπως π.χ η καύση. Αυτό βέβαια προϋποθέτει συστηματική, αδιάλειπτη, ενημέρωση ώστε να ευαισθητοποιηθεί ο κόσμος και να συμμετάσχει σε μια τόσο μεγάλη προσπάθεια που θα αλλάξει την ποιότητα της ζωής του ανακουφίζοντας παράλληλα σημαντικά το περιβάλλον. Αλλά τόσο σοβαρές αλλαγές δεν μπορούν να επιτευχθούν χωρίς ριζική αλλαγή στο πολιτικό σκηνικό και στην κατεύθυνση της χώρας. Όσο όμως ανεχόμαστε τα πολιτικά σκουπίδια στη διακυβέρνηση της χώρας, επόμενο είναι να πνιγόμαστε καθημερινά στα πραγματικά μας σκουπίδια. Φιλολαϊκή λύση και στο θέμα αυτό είναι αδύνατο να υπάρξει χωρίς την ανατροπή των ευρωπαϊκών πολιτικών και των υποστηρικτών τους.

Κ. Α. Αποστολόπουλος

Δημοτικός σύμβουλος Μεσσήνης 

Χρηματισμός και χρηματιστήρια

«Ο κόσμος το έχει τούμπανο κι αυτοί κρυφό καμάρι» λέει ο λαός μας για κάτι αλαφιασμένους σαν τους κυβερνητικούς ευρωυπαλλήλους, που έμπλεοι υποκρισίας, ξεσηκωθήκανε πριν λίγες μέρες με κραυγές και θεατρινισμούς γιατί εθίγη η «ηθική» τους. Ο λόγος: Ένας βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ αναφέρθηκε σε πρωτοσέλιδο αθηναϊκής εφημερίδας για το στήσιμο ολόκληρου μηχανισμού («ταμείου») στήριξης- «ανεξάρτητων» και μη-βουλευτών που θα «πείθονταν» να ψηφίσουν Πρόεδρο της Δημοκρατίας τον προσεχή Μάρτη, ώστε να αποφευχθούν οι πρόωρες εκλογές. Για να φανεί δε και η… άσπιλη αρετή τους ζήτησαν την παρέμβαση της δικαιοσύνης, που περιέργως ανταποκρίθηκε σε χρόνο ρεκόρ, και ζητούν επιτακτικά ονόματα και διευθύνσεις. Καμώνονται πως δεν ξέρουν ότι το καπιταλιστικό σύστημα που στηρίζουν και πιστά υπηρετούν επιβιώνει χάρις σε τέτοιου είδους διαδικασίες διαφθοράς και συναλλαγής. Κανένα αστικό πολιτικό κόμμα δεν μπορεί να μακροημερεύσει και πολύ περισσότερο να κυβερνήσει, αν πρώτα δεν ταχθεί με τη μεριά κάποιας ομάδας εγχώριων ή/και ξένων επιχειρηματικών ομίλων. Οι μεγαλοεπιχειρηματίες και μεγαλοτραπεζίτες κάθε καπιταλιστικής χώρας μοιράζονται την στήριξη δύο κυρίως κομμάτων ή συνασπισμών ώστε να παίζεται όμορφα το παιχνίδι της κυβερνητικής εναλλαγής, να ξεγελιέται ο λαός ότι έχει δυνατότητα επιλογής (μεταξύ ομοίων), και ταυτόχρονα να μην αμφισβητείται στο παραμικρό το βρώμικο σύστημά τους. «Στήριξη» βέβαια σημαίνει απλόχερη αλλά συγκεκαλυμμένη χρηματοδότηση κόμματος και παραγόντων του με παράλληλη προβολή τους από τα ενσωματωμένα ΜΜΕ. Στον καπιταλισμό όμως τίποτα δεν είναι τζάμπα. Τα πάντα είναι εμπορευματοποιημένα και ανταποδοτικά. Δεν χρειάζονται ούτε δικαστές, ούτε κοριοί για να εντοπιστεί αυτό που είναι πλέον καθεστώς. Αρκεί να κοιτάξει κανείς ποιοί υπογράφουν τις (αμαρτωλές) συμβάσεις για μεγάλα έργα και δράσεις στη χώρα για να καταλάβει ποιοί «επωφελούνται» στον εκάστοτε κυβερνητικό και επιχειρηματικό αχταρμά. Κατηγορώντας τον ΣΥΡΙΖΑ σαν «παράγοντα αποσταθεροποίησης και υποκινητή πολιτικής ανωμαλίας», ο νυν πρωθυπουργός, ξέχασε τι «πολιτική ανωμαλία» προκάλεσε ο ίδιος το 1993 προκαλώντας την πτώση της κυβέρνησης Μητσοτάκη, καθώς ήταν και ο ίδιος δέσμιος οικονομικών συμφερόντων για τις προμήθειες του ΟΤΕ από την Siemmens. Και δεν είναι τυχαίο ότι «είδε το (μνημονιακό) φώς το αληθινό», μετά το τηλεφώνημα Μπαρόζο από τις Κάνες (2011) κι ύστερα από διαδοχικές επαφές με την η φράου Αγγέλα που κάτι θα του υπενθύμισε για τις αμαρτωλές προμήθειες, επαναφέροντάς τον στη μνημονιακή τάξη. Από την άλλη, οι πρόσφατες τουλάχιστον κινήσεις κι επισκέψεις (Τέξας, Βερολίνο, λίμνη Κόμο, Βατικανό) του προέδρου και άλλων ηγετικών στελεχών του ΣΥΡΙΖΑ δεν αφήνουν περιθώρια για σοβαρές αμφιβολίες σχετικά με διαύλους επικοινωνίας και συνυποσχετικά με πολύ ισχυρά εγχώρια και ξένα επιχειρηματικά συμφέροντα που θέλουν διαβεβαιώσεις για συστημική διαχείριση κι όχι ανατροπές από την πλευρά του ΣΥΡΙΖΑ.

ΣΤΗΝ ΠΡΟΣΦΑΤΗ κοινοβουλευτική μας ιστορία βρίσκουμε πολλά παραδείγματα διαπλοκής: Συμπιλίδης, Κατσίκης, Τσουκάτος, Μαντέλης, Τσοχατζόπουλος, Παπαντωνίου έπαιξαν- κατά περίπτωση- τον πρόστυχο ρόλο τους για τη διάσωση του σάπιου συστήματος και το γέμισμα της τσέπης τους. Κάποιους βέβαια τους θυσίασαν για να συντηρούν τις αυταπάτες στους αφελείς ότι υπάρχει τιμωρία και αποδίδεται δικαιοσύνη όπου είναι δυνατόν. Δεν πείθουν όμως τους περισσότερους που τώρα φορτώνουν οργή για την ώρα της έκρηξης που πλησιάζει. Ωστόσο, αυτοί οι λίγοι υπήρξαν οι άτυχοι μικρομεσαίοι απατεώνες του συστήματος. Έπαιξαν και έχασαν. Οι μεγάλοι ζουν και βασιλεύουν έχοντας μετατρέψει τη ζωή των πολλών σε κόλαση και των ελάχιστων σε παράδεισο, καθώς ο σύγχρονος καπιταλισμός είναι ο παρασιτισμός στο ανώτατο στάδιό του, η πεμπτουσία της ανισότητας, ο ορισμός της εκμετάλλευσης ανθρώπου από άνθρωπο. Όμως το παγκόσμιο σύστημα των καπιταλιστικών αγορών έχει μπουκώσει και δεν μπορεί να επανεκκινήσει την οικονομία. Προωθείται λοιπόν μια απίστευτης κλίμακας κερδοσκοπία, αγυρτεία, λεηλασία σε παγκόσμιο επίπεδο που διαλύει κυριολεκτικά την πραγματική οικονομία, επιδεινώνοντας συνεχώς την κατάσταση. Ο πολλαπλασιασμός και η γιγάντωση των μέσων κερδοσκοπίας με μετοχές, παράγωγα, ομόλογα και πιστωτικά προϊόντα πνίγουν όσο ποτέ άλλοτε την πραγματική οικονομία. Και τα μέσα εξαγοράς πολιτικής εύνοιας είναι στις μέρες μας τόσο άφθονα, πολυπλόκαμα και ισχυρά που έχουν μετατρέψει τα κράτη και κυρίως τους υπερεθνικούς οργανισμούς (π.χ την ΕΕ) σε απλά εξαρτήματα, σε αποφύσεις των κυκλωμάτων κερδοσκοπίας και χρηματοπιστωτικού τζόγου. Εκατομμύρια άνθρωποι–προϊόντα του σάπιου συστήματος κάθονται μπροστά στις οθόνες των υπολογιστών τους και κερδίζουν, παίζοντας στα χρηματιστήρια με αξιόγραφα και χρεόγραφα. Μερικοί απ’ αυτούς παίζουν δισεκατομμύρια, συσσωρεύοντας τεράστια εικονικά και πραγματικά κεφάλαια χωρίς να παράγουν τίποτα. Αυτοί ονομάζονται «επενδυτές», που δεν είναι όμως επιχειρηματίες, αλλά διαθέτουν τρομερή ισχύ λόγω της υψηλής χρηματιστικής αξίας των τίτλων που διαθέτουν. Η κακοποιός τους δράση σχετίζεται άμεσα με την διαπλοκή και συνεργασία που έχουν με τους τρείς γνωστούς μαφιόζικους αμερικανικούς οίκους «αξιολόγησης» που καταδυναστεύουν την παγκόσμια οικονομία και με μια τους κατασκευασμένη «πληροφορία», προκαλούν τριγμούς ή γκρεμίζουν ολόκληρες οικονομίες. Χάρις σ’ αυτήν την ισχύ αλωνίζουν τον πλανήτη σαν να είναι τσιφλίκι τους. Χαρακτηριστικό παράδειγμα τέτοιου μεγαλοαπατεώνα ραντιέρη είναι ο αιωνόβιος Τζ. Σόρος, που πέρα από τις μεγάλες ΜΚΟ, τα ιδιωτικά πανεπιστήμια και τις σχολές που χρηματοδοτεί για την παραγωγή λοβοτομημένων, ασυνείδητων μισθοφόρων του πνεύματος, έχει και ιδιωτικό στρατό, ανεβοκατεβάζει κυβερνήσεις σε συνεργασία ή όχι με την CIA για να προωθήσει τα πιόνια του και να επεκτείνει τα κέρδη του και τις δραστηριότητές του στις χώρες-θύματα. Οι χώρες της ανατολικής Ευρώπης και ιδιαίτερα η Ουκρανία έχουν υποστεί τα πάνδεινα από το «ενδιαφέρον» αυτού του εγκληματία, που έχει απλώσει τα πλοκάμια του σε όλον τον πλανήτη και στη χώρα μας βέβαια. Αυτοί οι τύποι διαμορφώνουν σήμερα το νέο αποκρουστικό πρόσωπο του καπιταλισμού προκαλώντας συνεχείς πολέμους, μαζικές σφαγές, εθνοκαθάρσεις, μεγάλης κλίμακας ληστείες-μνημόνια για να ταίσουν τις αχόρταγες αγορές τους. Την Ελλάδα, με την συνεργασία Σαμαροβενιζελικών και ψευτοαριστερών ανδρεικέλων, την έχουν διαλύσει πλήρως καθιστώντας την προνομιακό χώρο για επενδυτές της αρπαχτής και βατήρα για πολεμικές επιδρομές σε γειτονικές χώρες. Συνεπώς, όσο τους ανεχόμαστε δεν πρόκειται να απαλλαγούμε ποτέ από τη θηλιά του χρέους, της εξαχρείωσης και της μιζέριας που μας επέβαλαν. Είναι γεγονός βέβαια πως χρειάστηκαν αρκετές δεκαετίες για να εμποτίσουν το λαό με μια απέχθεια για τα «κοινά», τους ανθρώπους να νοιάζονται μόνο για τον εαυτό τους, τη δουλειά τους και τη βόλεψή τους. Κατάφεραν τελικά να κυριαρχούν οι εύκολες δικαιολογίες ότι «τίποτε δεν γίνεται», «όλοι ίδιοι είναι» και τα συναφή, καλλιεργώντας το κλίμα της ηττοπάθειας, της αποφυγής αγώνα, του φόβου που απλώνεται σε μεγάλο μέρος της κοινωνίας μας. Έτσι τώρα αυτοί δρέπουν τους καρπούς της νίκης τους κι εμείς, αφού τους επιτρέψαμε να μας αφαιρέσουν τις δουλειές και να κλέβουν τα εισοδήματα και την περιουσία μας, την βαρύτατη ήττα και περιθωριοποίησή μας. Αλλά ενώ είναι οι προσωρινοί νικητές δεν ξέρουν να διαχειριστούν τη νίκη τους. Κοιτάξτε τους πως τρώγονται στα «πορνεία» τους, όπως αποκαλούσε ο Μάρξ τα χρηματιστήρια. Ο ένας εξοντώνει τον άλλον, χωρίς την παραμικρή αναστολή, για να γίνει αυτός ισχυρότερος. Δεν φοβούνται γιατί κατόρθωσαν να αποτρέψουν την οργάνωση των λαϊκών μαζών. Ακριβώς από κει αντλούν την δύναμή τους, από την ανοργανωσιά και τον αυθορμητισμό των λαϊκών μαζών. Αυτό πρέπει να σπάσει ο κόσμος και να αρχίσει να οργανώνεται μαζικά και γρήγορα για την τελική μάχη που προβλέπεται πολύ σκληρή και βίαιη, αλλιώς η ζωή μας θα εξαρτάται όλο και περισσότερο από τους «αξιολογητές» και το χρηματιστηριακό τζογάρισμα, με τους νεοναζί και τους ευρωτζιχαντιστές να απλώνουν τις μαυροκόκκινες σημαίες τους παντού.

Κ. Α. Αποστολόπουλος

Δημοτικός σύμβουλος Μεσσήνης

Ψήφος εμπιστοσύνης, από ποιους;

Για άλλη μια φορά προωθείται ένα σχέδιο εξαπάτησης των λαϊκών στρωμάτων με την διαδικασία παροχής ψήφου εμπιστοσύνης, προς το τέλος της εβδομάδας, στη θλιβερή και καταστροφική κυβέρνηση των γαλαζοπράσινων ολετήρων της χώρας. Στη πραγματικότητα, ζητάνε ψήφο εμπιστοσύνης από τους ίδιους τους εαυτούς τους καθώς και οι ίδιοι χρειάζονται έστω μια τεχνητή συσπείρωση ώστε και να αναπτερωθεί το ηθικό τους, εν όψει των ακόμη χειρότερων μέτρων που πρόκειται να ληφθούν και να μαζευτούν όσοι πετάνε κορώνες διαφοροποίησης εκ του ασφαλούς στα διάφορα κανάλια. Ειδικά αυτοί οι τελευταίοι αποτελούν την πλέον γλοιώδη κατηγορία βο(υ)λευτών καθώς όταν έρχεται η ώρα της ψηφοφορίας στη Βουλή, ξεχνάνε όσα έχουν πει και ψηφίζουν κάθε τύπου μνημονιακό νομοσχέδιο πάντα για τη «σωτηρία της πατρίδας» όπως λένε. Μετά, αφού ψηφίσουν, βγαίνουν κι εντελώς ξεδιάντροπα διαμαρτύρονται εναντίον όσων ψήφισαν. Τα φοβισμένα και βολεμένα αυτά ανθρωπάκια της κυβερνώσας αγέλης που ψηφίζουν κάθε νόμο, αρκεί να εξυπηρετεί τα συμφέροντα των δανειστών, θα ανασυνταχθούν ξανά και θα δηλώσουν την εμπιστοσύνη τους στους φυσικούς και ηθικούς αυτουργούς της εξαθλίωσης κι εξόντωσης του ελληνικού λαού. Είναι αυτά τα ρομποτάκια που με περισσή άνεση σβήνουν τα χρέη των μιντιαρχών, των εφοπλιστών, των μεγαλοεπιχειρηματιών, χαρίζουν στους τραπεζίτες δισεκατομμύρια και παραδίδουν τον πλούτο της χώρας λάφυρο στα ευρωατλαντικά αφεντικά τους. Είναι αυτοί οι απερίγραπτοι τύποι που καθορίζουν το μέλλον μας με τον αρχηγό τους να «σκίζει τα μνημόνια κάθε μέρα, σελίδα, σελίδα…». Δεν μας λένε βέβαια ότι τα μνημόνια που «σκίζει» ο Σαμαράς μαζί με το παρατρεχάμενο κήτος, δεν είναι τα Μεσοπρόθεσμα, δεν είναι οι εκατοντάδες νόμοι, οι πράξεις νομοθετικού περιεχομένου και οι άπειρες υπουργικές αποφάσεις που εφαρμόστηκαν τα τελευταία πέντε χρόνια και οδήγησαν στη ληστεία των μισθών, στην κλοπή των συντάξεων, στη φορολογική λαίλαπα, στις μαζικές απολύσεις και την ανεργία, στη διάλυση των εργασιακών σχέσεων, στη χρεοκοπία των ασφαλιστικών ταμείων, στο κλείσιμο σχολείων και νοσοκομείων, στην απογύμνωση των δήμων και στο ξεπούλημα( ιδιωτικοποιήσεις) της δημόσιας περιουσίας. Όχι δεν είναι αυτά. Γιατί όλα αυτά οι ευρωληστές μαζί με τους ντόπιους -κυβερνητικούς και μη- συνεργάτες τους τα ονομάζουν απαραίτητες «μεταρρυθμίσεις» που θα πρέπει να συνεχιστούν με την ίδια ένταση προκειμένου η χώρα μας να μπορεί να αποπληρώνει τα τοκοχρεωλύσια των δανείων της και να μπορεί να δανείζεται από τις αδυσώπητες χρηματαγορές. Άλλωστε τα Μνημόνια αποτελούν κείμενα συνοδευτικά των Δανειακών Συμβάσεων, πάνε πακέτο μ’ αυτές, και δεν μπορούν να καταργηθούν αν δεν καταργηθούν οι τελευταίες μαζί με όλο το νομοθετικό οπλοστάσιο που τα τελευταία τέσσερα χρόνια έχτισαν συστηματικά οι μνημονιακοί. Τα μνημόνια

δεν καταργούνται με τον τερματισμό των επισκέψεων των τροϊκανών, ούτε με την ολοκλήρωση των δανειακών δόσεων όπως ισχυρίζονται οι κυβερνητικοί ψευδολόγοι. Αυτά λέγονται για επικοινωνιακούς σκοπούς και απευθύνονται σε αδαείς που πρέπει να μάθουν ότι οι ευρωαπατεώνες ετοιμάζουν τώρα το νέο μηχανισμό εποπτείας εκ του μακρόθεν, που θα αντικαταστήσει τα κλιμάκια της τρόϊκας και θα εξασφαλίζει τον απόλυτο δημοσιονομικό έλεγχο της Ελλάδας και την προώθηση των γνωστών πλέον «μεταρρυθμίσεων» χωρίς την φυσική παρουσία των εποπτών. Δηλαδή δρομολογούν την μνημονιμοποίηση της ζωής μας όσο θα υπάρχει ΕΕ. Τα μνημόνια, οι δανειακές συμβάσεις και οι πολιτικές τους καταργούνται μόνο αν αποφασίσουμε να αποδεσμευτούμε από την ΕΕ και το ΝΑΤΟ και ακολουθήσουμε πορεία κυρίαρχου και ανεξάρτητου κράτους που θα συνάπτει ισότιμες και αμοιβαία επωφελείς διακρατικές σχέσεις με άλλους. Σε καμία άλλη περίπτωση. Κάτι τέτοιο όμως, που αποτελεί την μοναδική λύση στο αδιέξοδο που οδήγησε τη χώρα η πλουτοκρατία της, δεν το συζητάει κανένα άλλο κόμμα εκτός του ΚΚΕ. Λύσεις που προτείνονται από τον ΣΥΡΙΖΑ και άλλα κόμματα στις οποίες βασική παράμετρος είναι η αργή ή η γρήγορη ικανοποίηση των δανειστών, αποτελούν προσοδοφόρες λύσεις γι αυτούς αλλά καταστροφή για μας.

ΠΑΝΤΩΣ, όλα δείχνουν ότι για τη συγκυβέρνηση της συφοράς έχει δρομολογηθεί πορεία μη αντιστρέψιμης κατάρρευσης, όχι δυστυχώς από την πίεση των λαϊκών κινητοποιήσεων αλλά από τον κυρίαρχο στη χώρα ξένο παράγοντα και το εξαρτημένο απ’ αυτόν ντόπιο κατεστημένο. Το Σαμαροβενιζελικό συνάφι, με την σύντομη συμμετοχή του πρόχειρα κατασκευασμένου τηλεοπτικού κόμματος των αργυρώνυτων της λαθρόβιας ΔΗΜΑΡ, τους έδωσε όλα όσα ήθελαν και με το παραπάνω. Τώρα ο συγκυβερνών θίασος έχει ταβανιάσει, έχει εξαντληθεί, αναμασάει τα ίδια ψεύδη περί ανάπτυξης που δεν φαίνεται, περί εξόδου από την κρίση που ακούγεται σαν ανέκδοτο, περί θυσιών που έπιασαν τόπο, περί εξόδου στις αγορές για πανάκριβα δανεικά που όμως θα μας χώσουν βαθύτερα στην ύφεση και στην ανυποληψία. Τώρα, η ηγεσία των ευρωληστών τους εγκαταλείπει διαμορφώνοντας ταυτόχρονα ένα νέο φιλικό προς αυτούς σχήμα, όπως συνηθίζεται άλλωστε σε όλες τις ιστορικές περιόδους με τους σε κάθε εποχή υποτακτικούς. Δεν τους έκαναν τη χάρη ούτε καν να συζητήσουν για το κυρίαρχο θέμα της βιωσιμότητας του χρέους, καθώς βλέπουν ότι η πολιτική τους παρουσία μετριέται σε λίγους μήνες. Οι νεοναζιστές του Βερολίνου γνωρίζουν πολύ καλά ότι ο ΣΥΡΙΖΑ θα είναι το πρώτο κόμμα στις ερχόμενες εκλογές, που με το διαρκές χαμήλωμα του πήχυ των ριζοσπαστικών υποτίθεται πολιτικών του έχει μετατραπεί σε ένα χρήσιμο για το σύστημα διαχειριστή κι όχι ανατροπέα του. Δεν φοβούνται καθόλου. Η συμπεριφορά του είναι προβλέψιμη κι ελεγχόμενη αφού τις θέσεις κλειδιά του κόμματος αυτού κατέχουν διαπλεκόμενοι του παλαιού ΠΑΣΟΚ, άνθρωποι που δούλεψαν για την διάλυση του ΚΚΕ και διάφορα περιθωριακά στοιχεία του λεγόμενου αριστερού χώρου που χρησιμοποιούν τον ΣΥΡΙΖΑ για προσωπική ανέλιξη και σαν κολυμβήθρα του Σιλωάμ για παλαιά «προοδευτικά» τους ανομήματα. Το άγχος όμως της ηγεσίας του ΣΥΡΙΖΑ για κυβερνητική εξουσία είναι τέτοιο που είναι διατεθειμένη για κάθε παραχώρηση και συμβιβασμό με τους λωποδύτες της Ευρωένωσης οι οποίοι δεν θέλουν τίποτε περισσότερο από το να κερδίσουν πολύτιμο χρόνο για εξεύρεση κάποιας «λύσης» αρκεί να διασφαλιστεί ότι ο λαός θα είναι στη γωνία «πάντα γελαστός και γελασμένος». Και τώρα μόνο ο ΣΥΡΙΖΑ μπορεί να εγγυηθεί κάτι τέτοιο. Θέλουν «συνέχεια του κράτους» κι όχι ριζικές τομές. Παράλληλα, επειδή δεν πρόκειται βέβαια να βρεθεί φιλολαϊκή λύση, θα φορτώσουν την αποτυχία σε μια υποτιθέμενη «προοδευτική» κυβέρνηση ώστε να εμπεδωθεί στον κόσμο το γνωστό τροπάρι ότι «όλοι ίδιοι είναι». Συνεπώς την επόμενη φορά ας επιλεγούν οι πιο αυθεντικοί. Από τη στιγμή που ο ΣΥΡΙΖΑ δεν διανοείται να σπάσει τους δεσμούς με τις συμμορίες ΝΑΤΟ και ΕΕ, η χώρα θα συνεχίσει να κυλάει στις ίδιες ράγες εξάρτησης και υποταγής που έχουν στρώσει εδώ και δεκαετίες το ΠΑΣΟΚ και η ΝΔ.

ΩΣ «απόλυτη καταστροφή» χαρακτηρίζει ο – αγαπημένος του ΣΥΡΙΖΑ-αμερικανός οικονομολόγος Τζ. Στίγκλιτζ τα μέτρα λιτότητας που επεβλήθησαν στις ευρωπαϊκές χώρες, διαπιστώνοντας ότι «οι οικονομίες της ΕΕ έρχονται για μια ακόμη φορά αντιμέτωπες με στασιμότητα, αν όχι με τριπλή ύφεση, με την ανεργία να παραμένει σε επίπεδα ρεκόρ και το κατά κεφαλήν πραγματικό ΑΕΠ να παραμένει χαμηλότερο των προ-κρίσεως επιπέδων». Υπολογίζει ότι οι απώλειες στην οικονομία της ευρωζώνης είναι μόνο για φέτος 1600 δις δολάρια, ενώ το πιο ανησυχητικό είναι, σύμφωνα με τον ίδιο, ότι το χάσμα διευρύνεται αντί να κλείνει. Πράγμα που σημαίνει ότι η μακροχρόνια ύφεση μειώνει την προοπτική ανάπτυξης της Ευρώπης. Οι ευρωλάγνοι φίλοι του ΣΥΡΙΖΑ ας το λάβουν υπ’ όψη και ας καταλάβουν ότι δεν υπάρχει καμία βιώσιμη προοπτική για τη χώρα και το λαό της μέσα στα σαγόνια της ευρωπαϊκής ληστοσυμμορίας. Με το να πάρεις συνεπώς την κυβέρνηση δεν σημαίνει ότι έχεις και την εξουσία. Την εξουσία την έχουν σε κάθε χώρα όσοι κατέχουν το χρηματοπιστωτικό σύστημα και τα βασικά μέσα παραγωγής μεθοδεύοντας τις εξελίξεις προς τα εκεί που ευνοείται η κερδοφορία τους κι όχι οι ανάγκες της χώρας και του λαού της. Αν μια κυβέρνηση, όσο προοδευτική και να θέλει να λέγεται, δεν δρομολογήσει διαδικασίες ώστε με τη βοήθεια των λαϊκών μαζών αυτά τα δύο συστήματα να περάσουν στα χέρια των λαϊκών δυνάμεων, όχι μόνο δεν έχει καμία ελπίδα μακροημέρευσης αλλά διαμορφώνει και τις προϋποθέσεις σοβαρού πισωγυρίσματος του λαϊκού κινήματος. Η πρόσφατη παγκόσμια ιστορία βρίθει από τέτοια τραγικά παραδείγματα.

Κ. Α. Αποστολόπουλος

Δημοτικός σύμβουλος Μεσσήνης