Κύπρος 1974: Έγκλημα χωρίς τιμωρία

Η Ελλάδα αναπνέει σήμερα με δύο πνεύμονες, τον μεν Αγγλικόν τον δε Αμερικανικόν. Και δι αυτό δεν ημπορεί, λόγω Κυπριακού, να διακινδυνεύσει να πάθει ασφυξία. (Ο Γ. Παπανδρέου, ο δήθεν «γέρος της δημοκρατίας», προς τον δήμαρχο της Λευκωσίας το 1950)

Η ΚΥΠΡΟΣ έχει πολύ σπουδαία γεωστρατηγική θέση, γι αυτό κι έχει μπει στο στόχαστρο των δυτικών ιμπεριαλιστών ήδη από το 1878 που περιήλθε στη δικαιοδοσία και κατοχή των Άγγλων αποικιοκρατών. Η γεωγραφική της θέση είναι τέτοια που διευκολύνει κάθε είδους επεμβάσεις των ΗΠΑ- Βρετανίας στην ευρύτερη περιοχή της Μεσογείου και της Μ. Ανατολής. Ταυτόχρονα, κι αυτό είναι το κυριότερο τις τελευταίες δεκαετίες, αποτελούσε μια σημαντική βάση  παρακολούθησης των δραστηριοτήτων του Σοβιετικού στόλου Μεσογείου και σήμερα του Ρωσικού.  Δεν είναι τυχαίο λοιπόν το «ενδιαφέρον» των δυτικών δολοφόνων για το νησί που μόνο συμφορές έχει προκαλέσει   στους ανθρώπους του και στον Ελληνισμό γενικότερα. Για παράδειγμα η πρώτη πράξη των Άγγλων στη Κύπρο προκειμένου να διχάσουν τον λαό και να κυβερνούν ευκολότερα ήταν η μετονομασία των μουσουλμάνων του νησιού σε τουρκική μειονότητα που σιγά-σιγά απέκτησε και τουρκική συνείδηση, με όλα τα γνωστά επακόλουθα.  Οι αστικές τάξεις στην Ελλάδα, την Τουρκία και την Κύπρο, υπηρετώντας αδιάλειπτα τα ξένα συμφέροντα,  οδήγησαν τη μεγαλόνησο στην τραγική πραγματικότητα της Τουρκικής κατοχής στο 40% του νησιού και στην ντε φάκτο διχοτόμησή του, από τον Ιούλιο (Αττίλας Ι) και Αύγουστο (Αττίλας ΙΙ) του 1974. Ο Παπανδρέου, δεν ήταν ο μόνος αστός πολιτικός που διακατεχόταν απο αντικυπριακές αντιλήψεις, καθώς μετά το νικηφόρο – λόγω της Αμερικανικής στρατιωτικής εμπλοκής και οικονομικής βοήθειας - για τους αστούς, τέλος του εμφυλίου στην Ελλάδα,  οι πολιτικοί τους  δήλωναν απόλυτη υποταγή και αφοσίωση στα νέα αφεντικά που κατέκλυσαν την χώρα μας και καθόριζαν πλέον  την δυτικόστροφη πορεία και συμπεριφορά της. Όποιος δεν το έκανε απλά εξαφανιζόταν από την πολιτική σκηνή της χώρας. Η εξυπηρέτηση και προώθηση των Αμερικανικών συμφερόντων στην Ελλάδα, Κύπρο, Τουρκία και ευρύτερη πετρελαιοφόρο περιοχή της Μ. Ανατολής, έγινε προτεραιότητα για όλο αυτό το κοπάδι των αμερικανόδουλων πολιτικάντιδων  και συνεχίζεται αδιάλειπτα μέχρι τις μέρες μας. Τον πλέον βρώμικο, σκοτεινό  και προδοτικό ρόλο όμως,  τον έπαιξε ο Ευάγγελος Αβέρωφ και σαν ΥΠΕΞ και σαν ΥΠΑΜ, που σαν αρχή του είχε πως «Το Κυπριακό πρέπει να αντιμετωπιστεί σαν ΝΑΤΟϊκό πρόβλημα και να λυθεί μέσα στα πλαίσια της συμμαχίας με τρόπο που να διασφαλίζει τα συμφέροντα του ΝΑΤΟ στην Αν. Μεσόγειο». Προσέξτε, όχι τα συμφέροντα της Ελλάδας και της Κύπρου, αλλά τα συμφέροντα του ΝΑΤΟ, δηλαδή των Αμερικανών. Μάλιστα ο Αβέρωφ, λόγω των ιδιαίτερων σχέσεων που διατηρούσε με τους χουντικούς, γνώριζε τα πάντα περί του σχεδιαζόμενου πραξικοπήματος τον Ιούλιο του ‘74, αλλά δεν ενημέρωσε τον Κύπριο πρόεδρο Μακάριο, καθώς επιθυμούσε κι αυτός την «απομάκρυνσή» του από την προεδρία, γιατί τον θεωρούσε «επικίνδυνο για την ασφάλεια της Δύσης», λόγω των σχέσεων που ανέπτυσσε τότε με την ΕΣΣΔ.

 ΤΟ ΦΛΕΒΑΡΗ του ’59 στη Ζυρίχη και στο Λονδίνο, υπογράφηκαν, κάτω από εκβιασμούς και απειλές των Άγγλων, από τον Κ. Καραμανλή και τον Α. Μεντερές, συνθήκες που  τυπικά έθεταν τέλος στην Αγγλική κατοχή, αλλά όχι στις Αγγλικές βάσεις,  δίνοντας στο νησί μια, όπως ονομάστηκε,  «εξαρτημένη ανεξαρτησία». Στις συνθήκες αυτές αποκλειόταν το δικαίωμα αυτοδιάθεσης του νησιού (π.χ ένωση με άλλο κράτος) και καθιέρωνε τις Αγγλία, Ελλάδα, Τουρκία, ως εγγυήτριες δυνάμεις, δίνοντάς τους το δικαίωμα μονομερούς ή από κοινού επέμβασης στην Κύπρο. Ενώ υπήρχε κείμενο με πολλά διαιρετικά σημεία, πάνω στο οποίο στηρίζεται το Κυπριακό Σύνταγμα, το οποίο εμπεριέχει πολλά σημεία που έδωσαν λαβή σε ενδοκοινοτικές διενέξεις. Υπήρχε δε και ένα μυστικό κεφάλαιο (η λεγόμενη «Συμφωνία Κυρίων»), που δεν παρουσιάστηκε στον Μακάριο όταν πήγε να την υπογράψει, που προέβλεπε την «προώθηση διαδικασιών για την είσοδο της Κύπρου στο ΝΑΤΟ, και για την κήρυξη εκτός νόμου του ΑΚΕΛ και κάθε κομμουνιστικής δράσης». Το περιεχόμενο και τα αποτελέσματα από την εφαρμογή των συμφωνιών αυτών, τις δεκαετίες του ’60 και του ’70 που δέσποζε η λυσσαλέα κόντρα των ΗΠΑ ενάντια στην Σοβιετική Ένωση, αξιοποίησαν συστηματικά οι κακοποιοί της Ουάσιγκτον ώστε να συντηρούν μια διαρκή ένταση στις σχέσεις Ελλάδας, Τουρκίας, Κύπρου, ενώ την ίδια στιγμή αυτοί, προκειμένου να αποφευχθεί μια σύγκρουση μεταξύ χωρών που ανήκαν στην ίδια συμμαχία (ΝΑΤΟ), αυτοανακηρύσσονταν διαμεσολαβητές, ελέγχοντας έτσι απόλυτα τις εξελίξεις προς το συμφέρον τους. Τους είχε πανικοβάλει το γεγονός ότι ο Μακάριος  είχε καταξιωθεί ως ηγετική μορφή στο κίνημα των τότε αδεσμεύτων, που ήταν πιο φιλικό προς την Σοβιετική Ένωση, και παρεμπόδιζε την υλοποίηση των εγκληματικών σχεδιασμών των ΗΠΑ-ΝΑΤΟ σε πολλές περιοχές του πλανήτη. Ο Μακάριος λοιπόν, για τους Αμερικάνους και Εγγλέζους, ήταν βασικό εμπόδιο στη ΝΑΤΟποίηση της Κύπρου και έπρεπε να «βγει από τη μέση», διότι τους στερούσε την χρήση της εναντίον των χωρών της περιοχής, αλλά  και του Σοβιετικού στόλου στη Α. Μεσόγειο. Οργανώνουν λοιπόν δύο απόπειρες δολοφονίας του, μέσω της χούντας Ιωαννίδη τον Ιούλιο του ’74, που αποτυγχάνουν κι έτσι αποφασίζουν το πραξικόπημα εναντίον του, αλλά ο παπάς καταφέρνει, με αυτοθυσία της φρουράς του, να διαφύγει και οι πραξικοπηματίες τοποθετούν τον Σαμψών, ένα πιόνι του Ιωαννίδη, για πρόεδρο. Ετσι δίνεται το πράσινο φως στην Τουρκία, από ΗΠΑ- ΝΑΤΟ,  να επέμβει με την προκλητική δικαιολογία της «απελευθέρωσης από την δικτατορία». Αμέσως μετά, η  χούντα Ιωαννίδη καταρρέει, και έχοντας κάνει το «καθήκον» της (πραξικόπημα), παραμερίστηκε την ίδια στιγμή από τους ίδιους που τον προέτρεψαν, κάνοντας τον Ιωαννίδη να αναφωνήσει  προς τον Σίσκο (Αμερ. υφυπουργό εξωτερικών), όταν εκδηλώθηκε η Τουρκική εισβολή, «…μας εξαπατήσατε…». Έτσι, στις 23/7/74 έρχεται στην Αθήνα ο δεξιός Καραμανλής ως ο δημοκράτης και σωτήρας πλέον, ενώ στην Κύπρο αναλαμβάνει ο δεξιός Κληρίδης, με τους Αμερικάνους και ΝΑΤΟϊκούς να τους στηρίζουν ανεπιφύλακτα πουλώντας τους χουντικούς, αφού Καραμανλής και Κληρίδης θα έκαναν τη δουλειά τώρα πολύ πιο εύκολα και χωρίς τα τάνκς, καθώς τα τοπία σε Ελλάδα και Κύπρο, τα είχαν εκκαθαρίσει από κάθε δημοκρατικό, προοδευτικό στοιχείο οι τρεις χούντες. Κανένας κίνδυνος λοιπόν για τα αστικά φιλοαμερικανικά καθεστώτα σε Ελλάδα, Κύπρο και Τουρκία. Η πορεία τους θα συνεχιζόταν αδιατάρακτα μέσα στις οικονομικές και στρατιωτικέ δομές του ευρωατλαντισμού.  

ΤΑ ΤΡΑΓΙΚΑ γεγονότα του ’74 στη μεγαλόνησο που σημάδεψαν τις εξελίξεις και στην Ελλάδα και στην ευρύτερη περιοχή, περιγράφονται με πολλές λεπτομέρειες στον λεγόμενο «Φάκελο της Κύπρου». Έναν «Φάκελο» (δεκάδες κιβώτια) που παραμένει κλειστός από το 1988 στις αποθήκες της Ελληνικής Βουλής, αλλά και της Κυπριακής με χιλιάδες ντοκουμέντα της μεγάλης προδοσίας. Ανάλογες εκθέσεις 378 αξιωματικών που υπηρετούσαν στην Κύπρο την εποχή εκείνη, υπάρχουν και στα αρχεία του ΥΠΕΘΑ. Ορισμένα στοιχεία των εκθέσεων αυτών περιήλθαν στα χέρια κάποιων δημοσιογράφων το 1976, που τα δημοσίευσαν και προκάλεσαν κυριολεκτικά πανικό στη τότε κυβέρνηση Κ. Καραμανλή. Έντρομος ο τότε ΥΠΕΘΑ Ε. Αβέρωφ,  έδωσε εντολή στον Αρχηγό των Ενόπλων Δυνάμεων, στρατηγό Αρμπούζη, να διατάξει τους αξιωματικούς που είχαν υποβάλει εκθέσεις να καταστρέψουν κάθε αντίγραφο που τυχόν κρατούσαν απειλώντας τους με βαρύτατες ποινές.  Καμία κυβέρνηση στην Αθήνα ή στην Λευκωσία δεν τολμά ακόμα να ανοίξει τον «Φάκελο», διότι πρέπει να κρατηθούν στο σκοτάδι στοιχεία που τεκμηρίωναν την προδοσία και αποκάλυπταν τον βρώμικο ρόλο των ΗΠΑ, ΝΑΤΟ, Βρετανίας, και Ελλήνων και Κυπρίων πολιτικών και στρατιωτικών παραγόντων, που εξακολουθούν όχι μόνο να παραμένουν ατιμώρητοι αλλά και να έχουν επιβραβευθεί για τις προδοτικές τους πράξεις.

                                           Κ. Α. Αποστολόπουλος

                                   Δημοτικός σύμβουλος Μεσσήνης         

            
















                Εκλογές χωρίς νόημα

Δεν παίζει ρόλο σε ποιο κόμμα ανήκει ο εκάστοτε πρωθυπουργός, αλλά το αν τηρεί τα προγράμματα για τα οποία έχει γίνει εκτεταμένη διαπραγμάτευση. (Μέρκελ, Καγκελάριος Γερμανίας)

Ανάλογου ύφους και περιεχομένου ήταν και οι απαιτήσεις-εντολές, μια μέρα μετά τις εκλογές, από υψηλόβαθμα στελέχη της Ευρωμαφίας των γνωστών πια «Θεσμών» (ΕΚΤ, Κομισιόν, ΕSM), για την πορεία που πρέπει να ακολουθήσει η νέα ελληνική κυβέρνηση, προκειμένου να μην «καλομάθουν» σε παροχές οι εξαθλιωμένες λαϊκές τάξεις και θιγεί η κερδοφορία της συμμορίας των δανειστών του Ελληνικού δημοσίου. Δηλαδή προτεραιότητα έχει η εξυπηρέτηση του παράνομου, δυσθεώρητου χρέους που μας επέβαλαν, και μόνο αν περισσεύει  τίποτα, θα μοιράζεται στις «ευάλωτες» πληθυσμιακές ομάδες. Τις απαιτήσεις αυτές τις έχει ήδη υπογράψει ο Τσακαλώτος και θα εφαρμόσει κατά γράμμα η κυβέρνηση Μητσοτάκη. Οι δηλώσεις αυτές, είναι φανερό, ότι δεν γίνονται τυχαία. Γίνονται την κατάλληλη στιγμή ώστε να μας υπενθυμίζουν διαρκώς ποια είναι τα αφεντικά μας, χωρίς την άδεια των οποίων δεν μπορεί να εφαρμοστεί το παραμικρό μέτρο ανακούφισης των λαϊκών στρωμάτων που εξαγγέλλονται από   υποψήφιους πρωθυπουργούς προεκλογικά, προκειμένου να υφαρπάζουν την λαϊκή ψήφο. Έτσι, ο Κυριάκος και η τεχνοκρατική παρέα του, καλυπτόμενοι πίσω από τις δηλώσεις των Ευρωπαίων αρχιληστών θα μπορούν να πάρουν πίσω, χωρίς ίχνος ντροπής όσα υποσχέθηκαν, λέγοντας ό,τι ακριβώς και η Τσιπραϊκή κλίκα. «Παιδιά, εμείς θέλαμε, αλλά δεν μας επιτρέπουν οι θεσμοί». Το παραμύθι αυτό θα συνεχιστεί και επί Κούλη και για όσο θα υπάρχει το τραπεζοκρατικό μόρφωμα που λέγεται ΕΕ.  Με λίγα λόγια, εντός  ΕΕ και υπό την σκιά του σιδηρόφρακτου ΝΑΤΟ, οι εκλογές απόκτησαν έναν εντελώς τυπικό, διεκπεραιωτικό χαρακτήρα: Δεν έχουν κανένα ουσιαστικό  νόημα αφού γίνονται για να  αλλάζουν όχι οι πολιτικές, αλλά οι  διαχειριστές των έξωθεν επιβαλλόμενων μνημονιακών πολιτικών. Κι επειδή η Ελλάδα είναι και θα είναι (όσο υπάρχει ΕΕ) υπό μόνιμη επιτροπεία κι εποπτεία, όντως δεν έχει καμία σημασία πιο (αστικό) κόμμα κυβερνάει και ποιος είναι πρωθυπουργός, αφού όσοι κόπτονται για την διακυβέρνηση της χώρας πρέπει να τρέχουν αδιαμαρτύρητα στο ίδιο μνημονιακό κουλουάρ, κάνοντας απλά μεταβίβαση σκυτάλης, όταν τους υποδειχθεί.

Χάρις στην Τσιπραϊκή κλίκα, που μετέτρεψε τον ΣΥΡΙΖΑ από αριστερό οπορτουνιστικό κόμμα σε καθαρά δεξιό,  δηλαδή σε πιστό υπηρέτη του μεγάλου εγχώριου και ξένου κεφαλαίου, η ΝΔ βγήκε από τις εκλογές, εν μέσω τέτοιας κατάρρευσης και μνημονιακής επέλασης, πιο ισχυρή από ποτέ, ακόμη και από τα χρόνια της ΕΡΕ. Και αυτοδυναμία απέκτησε και απόλυτο σχεδόν έλεγχο σε δήμους και Περιφέρειες. Το «κράτος της δεξιάς» αναβίωσε, δίνοντας στη κλίκα Μητσοτάκη την ευχέρεια και την άνεση να ισοπεδώσει ό,τι δεν πρόλαβε η προηγούμενη κλίκα του Τσίπρα.  Το 70% του εκλογικού σώματος ψήφισε δικομματισμό  (ΝΔ – ΣΥΡΙΖΑ), δηλαδή επάνοδο στις εποχές της ασυδοσίας, της διαφθοράς και διαπλοκής που οδήγησαν τη χώρα σε μια χειμάζουσα εξοντωτική χρεοκοπία. Και ο δικομματισμός δεν είναι μόνος του, έχει και τις εφεδρείες του στα  ΠΑΣΟΚΟΚΙΝΑΛ, ΜΕΡΑ 25 και Βελόπουλο. Κόμματα που θα βάλουν πλάτη, αν χρειαστεί, προκειμένου να «σωθεί η χώρα». Πάντως, μια ματιά στο κυβερνητικό σχήμα που ανακοίνωσε ο Κούλης, μας πείθει ότι θα  είναι η πιο διαπλεκόμενη με συγκεκριμένα εγχώρια και ξένα ιδιωτικά συμφέροντα, κυβέρνηση. Σχεδόν όλοι οι υπουργοί και υφυπουργοί συνδέονται με κάποια επιχειρηματικά συμφέροντα, πράγμα που διαπιστώνει κανείς από τα βιογραφικά τους. Πολλοί απ’ αυτούς έχουν μπλεχτεί  με ύποπτα κυκλώματα της αγοράς από την εποχή της απάτης του χρηματιστηρίου, αλλά και με σκάνδαλα ΣΔΙΤ. Οι περισσότεροι, με πανάκριβα μεταπτυχιακά ΜΒΑ (για καριέρα σε διοίκηση επιχειρήσεων), εκπροσωπούν οργανωμένα ιδιωτικά συμφέροντα, τα οποία ας σημειωθεί, χρηματοδότησαν την ΝΔ στις τελευταίες εκλογικές αναμετρήσεις με ποσά ανάλογα της εκλογικής της νίκης. Αυτούς ο Κυριάκος εμφανίζει ως τεχνοκράτες, πλην όμως, είναι οι πιο  επικίνδυνοι γυρολόγοι εξαρτώμενοι από αρπακτικά της Αγοράς. Και τους τοποθέτησε σε όλα τα υπουργεία σε θέσεις κλειδιά, ώστε να διευκολύνουν την συμμετοχή των εταιριών που εκπροσωπούν στη λεηλασία της εν εξελίξει γενικής εκποίησης της χώρας.  Διότι οι ιδιωτικοποιήσεις θα είναι το κύριο μέλημα της ΝΔ αρχικά, καθώς αυτό επιτάσσουν τα μνημόνια. Συνεπώς, θα επιδοθούν σε ένα άνευ προηγουμένου ξεπούλημα, όποιου περιουσιακού στοιχείου της χώρας, δεν πρόλαβε να εκποιήσει η Τσιπροπαρέα, με πρώτα το Ελληνικό και ό,τι έχει απομείνει από την ΔΕΗ. Αυτές οι πολιτικές όμως θέλουν προστασία. Έτσι, για να σιγουρευτεί δε ο Κυριάκος, ότι οι συγκεκριμένες πολιτικές θα διενεργούνται απρόσκοπτα, τοποθέτησε τον Χρυσοχοϊδη στο Υπουργείο (κατ ευφημισμό) Προστασίας του Πολίτη, και τον Παν. Κοντολέων, επικεφαλής της ΕΥΠ. Δηλαδή η δημόσια τάξη και η ασφάλεια της χώρας στα χέρια  δύο ανθρώπων των Αμερικανών. Για τον  Χρυσοχοϊδη δεν χρειάζονται πολλά. Είναι γνωστόν το ποιόν και η βρώμικη δράση του υπέρ των Αμερικανικών συμφερόντων. Ο άλλος για την ηγεσία της ΕΥΠ είναι ακόμη χειρότερο αμερικάνικο σκυλί. Υπήρξε διευθυντικό στέλεχος μεγάλων εταιριών Security, όπως της G4S, αλλά και με συμμετοχή στις μεγαλύτερες αμερικανικές εταιρίες μισθοφόρων δολοφόνων στα πεδία μαχών που διεξάγουν οι ΗΠΑ σε όλο τον κόσμο και κυρίως στη Μέση Ανατολή. Έτσι οι αμερικάνοι εξασφάλισαν, εκτός από τον ελληνικό στρατό, και την «Εθνική» Υπηρεσία Πληροφοριών για να την χρησιμοποιήσουν και για τον εσωτερικό εχθρό-λαό αλλά και για τις επιχειρήσεις αποσταθεροποίησης που σχεδιάζουν στα Βαλκάνια, Κύπρο, Τουρκία και Μέση Ανατολή. Συνδυάστε τώρα τους δύο παραπάνω με τον Πικραμένο (αντιπρόεδρος της κυβέρνησης, που θα προωθεί και θα εξυπηρετεί τα Γερμανικά συμφέροντα στην Ελλάδα), καθώς υπήρξε γιός του μεγαλύτερου δοσίλογου επί ναζιστικής κατοχής. Αυτός θα αναλάβει να χειραγωγεί το δικαστικό σώμα στις εντολές άνωθεν και έξωθεν και θα έχετε μια πλήρη σχεδόν εικόνα για την πιο αδίστακτη και απόλυτα διαπλεκόμενη κυβέρνηση που θα κληθεί να εφαρμόσει τα πιο σκληρά  μνημονιακά μέτρα μετά το υποτιθέμενο τέλος των μνημονίων. Παράλληλα δε, θα μας εμπλέξει και στα εγκληματικά σχέδια των ΗΠΑ-ΝΑΤΟ εναντίον της Ρωσίας, αλλά και χωρών της ευρύτερης περιοχής. Γι αυτό και κινούνται ήδη γρήγορα και αθόρυβα πριν προλάβει ο αφελής κόσμος που την ψήφισε  να αντιληφθεί τι τον περιμένει. Σε όλο αυτόν τον ορυμαγδό και τα παιχνίδια των αστικών δυνάμεων οι ταξικές δυνάμεις, όχι χωρίς δυσκολία, κατάφεραν να συγκρατήσουν τον κόσμο τους. Όμως αυτός ο κόσμος είναι που θα μπει πάλι  μπροστά όταν το απαιτήσουν οι κρίσιμες στιγμές που ζούμε. Και οι στιγμές αυτές δεν είναι πολύ μακριά.

                                                   Κ. Α. Αποστολόπουλος

                                         Δημοτικός σύμβουλος Μεσσήνης             

    

      

 Οι εκλογές ως ψευδαίσθηση και ως απάτη

Είναι ηλίθιο να κάνεις το ίδιο πράγμα και να περιμένεις διαφορετικά αποτελέσματα.( Αλμπερτ Αϊνστάϊν)

Ο ΚΟΙΝΟΒΟΥΛΕΥΤΙΣΜΟΣ είναι ο σύγχρονος μηχανισμός χειραγώγησης των λαών, καθώς μέσω αυτού του θεσμού οι λαοί βιώνουν μια συνεχή εναλλαγή υποταγμένων στο μεγάλο κεφάλαιο κυβερνήσεων, που τους κρατούν παγιδευμένους στην εξυπηρέτηση των συμφερόντων και της κερδοφορίας του. Οι  εκλογές, τυλιγμένες περίτεχνα με τον μανδύα της ελευθερίας   (χειραγωγημένης) επιλογής είναι μια από τις καλύτερα στημένες απάτες της ολιγαρχίας ενάντια σε κάθε δημοκρατικό πολίτη. Σε καλούν να εκλέξεις την κυβέρνηση της χώρας με την ψευδαίσθηση πως αυτή τη φορά – όπως και κάθε άλλη φορά – θα εκλέξεις μια κυβέρνηση καλύτερη από τις προηγούμενες. Συνήθως όμως, αμέσως μετά τις εκλογές διαπιστώνεις πως η νέα κυβέρνηση είναι χειρότερη από την προηγούμενη, πράγμα που  οδηγεί μεγάλα τμήματα του πληθυσμού σε σύγχιση, σε απογοήτευση, σε απέχθεια για την πολιτική και τους πολιτικούς, σε παραίτηση από τα κοινά, στην μοιρολατρία, ακόμα και στην κατάθλιψη.  Έτσι, παγιώνεται η αντίληψη πως δεν υπάρχει εναλλακτική λύση και οι εκλογές είναι περίπου σαν πρωτάθλημα ποδοσφαίρου. Όποια ομάδα κι αν το κατακτήσει σήμερα  δεν θα αλλάξει τίποτα στη ζωή μας αύριο. Πολλοί λοιπόν θεωρούν την αποχή σαν ενδεδειγμένη στάση, σαν ένα είδος τιμωρίας για τους πολιτικούς αγύρτες και τυχοδιώκτες, που περισσεύουν σ’ αυτόν τον τόπο, ενώ στην ουσία, η αποχή είναι μια άφωνη, άσφαιρη, ανώδυνη διαμαρτυρία, βγαλμένη από το θερμοκήπιο της αδιαφορίας και του ωχαδερφισμού. Η αποχή αποτελεί επιθυμητή για το σύστημα εκτόνωση της συσσωρευμένης οργής, που την διαχειρίζεται προς όφελός του, σε βάρος και των απεχόντων. Παρ’ όλα αυτά, η αποχή είναι το «κόμμα» που κερδίζει σε όλες τις εκλογές στην «Ευρώπη των λαών». Πάντως, όσοι σκέφτονται για αποχή, ας θυμηθούν ότι αυτή δεν εμπόδισε σε καμιά περίπτωση τα ευρωκαθάρματα να επιβάλλουν παντού τις πολιτικές της άγριας λιτότητας που μας εξαθλιώνει. Αλλά και η πλειοψηφία των όσων ψηφίζουν, δεν ψηφίζουν γιατί ελπίζουν αλλά για να τιμωρήσουν τους προηγούμενους, έστω κι αν  ταυτόχρονα πυροβολούν τα πόδια τους.

Ο ΜΑΙΤΡ ΤΗΣ ΑΠΑΤΗΣ Τσίπρας  και η παρέα του, κατάφεραν να μαζέψουν κάτω από την μισοκατεστραμένη στέγη του ΣΥΡΙΖΑ, όλα τα διαλυμένα (απο)κόμματα των απατεώνων της αριστεράς, όλους τους ανυπόληπτους που καταπρόδωσαν την αριστερά, όλα τα αδέσποτα, ετερόκλητα, τυχοδιωκτικά  στοιχεία από όλους τους πολιτικούς χώρους, με τον ίδιο να εκφράζει τον πλέον επικίνδυνο και αδίστακτο πολιτικό παλιάτσο που γνώρισε η χώρα μας μετά τον πόλεμο. Έναν θλιβερό ηγέτη που οδήγησε, ακόμη και την συμβιβασμένη αριστερά, στην ανυποληψία και τελικά στο θάνατό της. Τα μόνα γνωρίσματα του κόμματός του είναι ο τυχοδιωκτισμός, ο  αμοραλισμός, ο φιλονατοϊσμός και η συνεπής  υλοποίηση των μνημονίων που το ταύτισαν  ουσιαστικά  με τα άλλα μνημονιακά κόμματα.  Επί ΣΥΡΙΖΑ, ΗΠΑ και Γερμανία βρήκαν πρόσφορο έδαφος να διεισδύσουν σε κάθε γωνιά της Ελλάδας, να τοποθετήσουν παντού τους ανθρώπους τους και να βαθύνουν την υποτέλεια και εξάρτηση της χώρας σε επίπεδα που δεν υπήρξαν ποτέ μέχρι τώρα. Οι κλίκες Τσίπρα και Μητσοτάκη,  σε όλες τις πράξεις κατάλυσης του Διεθνούς Δικαίου (κυρώσεις, στρατιωτικές επεμβάσεις, εμπάργκο, αθέτηση διεθνών συμφωνιών κλπ)  ακολουθούν εντελώς απερίσκεπτα τη συμμορία των Τραμπ(ούκων) του Λευκού  Οίκου και των παρακολουθημάτων του στην ΕΕ.

ΣΚΕΦΤΕΙΤΕ τι έχει συμβεί στην καπιταλιστική μας χώρα την  τελευταία τουλάχιστον δεκαετία: Απανωτές περικοπές μισθών και συντάξεων, αρπαγή μικροϊδιοκτησιών, εξαναγκασμός σε μετανάστευση εκατοντάδων χιλιάδων νέων, ευέλικτη εργασία, μαύρη εργασία, απλήρωτη εργασία, απέραντη ανεργία,  αδιάλειπτη επιτροπεία της χώρας από ξένους απατεώνες και τους ντόπιους συνεργούς τους, η υποθήκευση όλης της περιουσίας της χώρας και το ξεπούλημά της από μια εταιρία (Υπερταμείο). Το τραπεζικό της σύστημα στα χέρια ξένων αρπακτικών, μια χούφτα πολυεθνικών λυμαίνεται όλη την αγορά και  ολόκληρη η χώρα μια απέραντη βάση των ΗΠΑ-ΝΑΤΟ  για την διευκόλυνση των εγκληματικών τους σχεδιασμών  σε βάρος της Ρωσίας και γειτονικών χωρών. Έτσι όμως λειτουργεί  ο καπιταλισμός, κυρίως σε περιόδους κρίσης όπως η σημερινή. Και δεν του αρκούν αυτά. Χρειάζονται  και τα τεχνητά αδιέξοδα, τα διαρκή διλήμματα, η ομογενοποιημένη σκέψη, ο εκφοβισμός, η τρομοκρατία, η ενίσχυση του εκμαυλισμού, η ενθάρρυνση της απληστίας, η επιβράβευση της αναξιοπρέπειας. Χάρις σε αυτά  επιβιώνει η παρασιτική αυτή οικονομία της εκμετάλλευσης και της αθλιότητας.   Οι αστικές δημοκρατίες (διάβαζε δικτατορίες) έχουν υιοθετήσει όμως τον καπιταλισμό που τις  μετέτρεψε σε χώρους διαφθοράς, σήψης, συναλλαγής και ασυδοσίας του μεγάλου κεφαλαίου. Η Ευρώπη κατέληξε σε μια οικονομική τυραννίδα, αφού όλα ήταν εξ αρχής ένα ψέμα. Μετατράπηκε σε ένα εφιαλτικό εργαστήρι πολιτικών, οικονομικών και κοινωνικών πειραματισμών. Το ευρώ χρησιμοποιήθηκε σαν εργαλείο βίαιης ανατροπής των κοινωνικών κατακτήσεων που είχαν επιτευχθεί με τους αγώνες της αριστεράς τον περασμένο αιώνα. Έκτοτε, όλοι οι κατασκευασμένοι μύθοι που επινοήθηκαν για να εγκλωβίσουν τους λαούς στο όραμα μια δήθεν μεγάλης, ενιαίας και ευημερούσας Ευρώπης έχουν  πλέον καταρρεύσει. Αυτή την Ευρώπη και τις αντιλαϊκές της πολιτικές στηρίζουν ΣΥΡΙΖΑ-ΝΔ-ΚΙΝΑΛ και όσοι/ες σκέπτονται να τα ψηφίσουν, επικροτούν την συνέχιση των πολιτικών που μας έφεραν στη σημερινή άθλια κατάσταση. Κρίνοντας πάντως από το προεκλογικό κλίμα που επικρατεί στη χώρα, τα περιθώρια αισιοδοξίας είναι λιγοστά. Όλα κινούνται στους ρυθμούς μιας τυπικής διεκπεραίωσης που πρέπει να ολοκληρωθεί. Επικρατεί η υποτονικότητα, καθώς όλη η ενέργεια κομμάτων και ψηφοφόρων φαίνεται να εξαντλήθηκε στην πρώτη εκλογική διαδικασία της  26^ης  Μαϊου. Η πλειοψηφία του κόσμου δεν τρέφει πια καμία προσδοκία για κάτι καλύτερο, έχει αηδιάσει, και το χειρότερο, φαίνεται να έχει παραιτηθεί. Δείχνει σαν να έχει συμφιλιωθεί με την μνημονιακή κατάσταση, να την έχει συνηθίσει και να πιστεύει  πως  οι μνημονιακές πολιτικές  δεν έχουν ημερομηνία λήξης.

ΑΡΑ, ΟΙ ΤΑΞΙΚΕΣ δυνάμεις είναι μπροστά σε μια πολύ δύσκολη πολιτική, οικονομική, κοινωνική κατάσταση που την αντιπαλεύουν με πενιχρά οικονομικά και επικοινωνιακά μέσα. Στο χέρι μας είναι να βοηθήσει ο καθένας από τη μεριά του, να μην παγιδευτεί ο κόσμος στα διλήμματα που θέτει ο δικομματισμός, «ψήφισε τον ένα για να μην έρθει  ο άλλος». Να καταλάβει ότι  η μόνη ψήφος που δεν θα πάει χαμένη, είναι η ψήφος στο ΚΚΕ. Να χτυπήσουμε την απάτη τους. Σήμερα, περισσότερο από ποτέ, η εκλογική ενίσχυση του ΚΚΕ, ακόμη κι αν δεν συμφωνεί κάποιος/α σε όλα μαζί του, είναι αυτή που θα μετρήσει και θα ανησυχήσει σφόδρα τη συμμορία των δανειστών, τους ντόπιους ντελάληδές τους  και τα ΝΑΤΟϊκά αποβράσματα. Ταυτόχρονα όμως θα δώσει μια ανάσα, ένα κουράγιο στα λαϊκά στρώματα πως δεν χάθηκαν όλα, πως υπάρχει ελπίδα,  μπορούμε να αντισταθούμε και με εμπροσθοφυλακή τις ταξικές δυνάμεις να κινηθούμε για την  διάλυση της πολύχρονης καταχνιάς και την ανατροπή των ξενόδουλων υποστηρικτών της. Ένα δυνατό ρεύμα καταδίκης, τιμωρίας και ανατροπής πρέπει να βγει αυτή τη φορά από τις κάλπες. Να μην αφήσουμε άλλη μια ευκαιρία να πάει χαμένη. Να μαυρίσουμε αυτούς που μας καταδίκασαν σε μια ζωή χωρίς παρόν και χωρίς μέλλον  .

                                                  Κ. Α. Αποστολόπουλος

                                         Δημοτικός σύμβουλος Μεσσήνης