Η απελευθέρωση της
λεηλασίας
Σημαδιακές μέρες διάλεξε το
κωμικό ανδρείκελο γερμανών και αμερικανών, ο γάλλος πρόεδρος Φ. Ολλάντ, να έρθει στην Ελλάδα. Βέβαια κι
αυτός λέει ότι είναι σοσιαλιστής κι
αριστερός, κάτι δηλαδή ανάμεσα στους δύο αδίστακτους πολιτικούς απατεώνες
Παπανδρέου και Τσίπρα, που όμως εκπροσωπεί
μια τεράστια βιομηχανική και χρηματοοικονομική δύναμη, τη Γαλλία. Ήρθε
λοιπόν σε μια χώρα, σε έναν λαό που
ετοιμάζεται να τιμήσει για άλλη μια φορά το μοναδικό, το πραγματικό, το
αληθινό «ΟΧΙ» της σύγχρονης ιστορίας
του. Ένα ΟΧΙ που αναγκάστηκε, λόγω των τότε δεσμεύσεων της άρχουσας τάξης προς
τον ξένο παράγοντα (κυρίως την Αγγλία),
να εκφέρει ο Μεταξάς και που υλοποίησε με τον αγώνα και τις αναρίθμητες θυσίες
του ο ελληνικός λαός κι όχι η αστική τάξη και οι ολιγάρχες της χώρας, που στη
πλειοψηφία τους συνεργάστηκαν κι ωφελήθηκαν από τον κατακτητή. Όσοι δε δεν
συνεργάστηκαν φανερά με τους ναζί, συνεργαζόντουσαν στα κρυφά και με τους
Άγγλους, έτσι ώστε στο τέλος του πολέμου να είναι με τον νικητή, όποιος κι αν ήταν
αυτός. Δημιουργούσαν έτσι τις προϋποθέσεις προκειμένου να διατηρήσουν την
εξουσία τους μετά το τέλος του πολέμου.
ΚΑΙ
ΔΥΣΤΥΧΩΣ για τη χώρα και το λαό της τα κατάφεραν. Τα κατάφεραν γιατί η τότε
ηγεσία του ΚΚΕ και οι σύμμαχοί του στο ΕΑΜ, παρά τον συντριπτικό υπέρ τους
συσχετισμό δυνάμεων, θέλησαν δείχνοντας ανωτερότητα και πολιτικό ήθος, να
συνεργασθούν με τον πιο κυνικό πολιτικό, τον πιο αδίστακτο δημαγωγό και
αντικομμουνιστή, τον άνθρωπο των
άγγλων, Γ. Παπανδρέου.Έτσι όμως διέπραξαν
ασυγχώρητα λάθη διαπραγματευόμενοι συνεχώς
με τον Παπανδρέου, παράγοντες των αστικών κομμάτων και άγγλους, δίνοντας
πολύτιμο χρόνο στους τελευταίους να φέρουν στρατό και να οργανώσουν τις
φασιστικές συμμορίες χιτών και ταγματασφαλιτών. Το αποτέλεσμα ήταν οι μεγάλοι
απόντες του αγώνα (Παπανδρέου και Σία), υποστηριζόμενοι από τα κανόνια των
άγγλων ιμπεριαλιστών, να καταφέρουν κάτι πρωτόγνωρο ιστορικά: οι νικημένοι
ουτιδανοί να νικήσουν τους νικητές. Δέχθηκαν να υπογράψουν σε σύντομο χρονικό
διάστημα – από το Μάη του 44 ως το Φλεβάρη του 45- τρείς κατάπτυστες συμφωνίες,
τη μία χειρότερη από την άλλη: Λίβανος, Καζέρτα, Βάρκιζα. Κι έτσι δεν μπόρεσαν
τελικά να διαμορφώσουν μια στρατηγική που θα οδηγούσε με επαναστατικό τρόπο
στην επίλυση του προβλήματος της πολιτικής εξουσίας στη χώρα μας. Η χώρα στη
συνέχεια έπεσε στα νύχια των αγγλοαμερικανών καπιταλιστών και υφίσταται μια
συνεχή καταλήστευση του πλούτου της ο ρυθμός της οποίας έχει κορυφωθεί την
τελευταία πενταετία. Με «προγράμματα» και «συμφωνίες» μας αλυσόδεσαν με χρέη κι
ενοχές. Υποθήκευσαν όχι μόνο τα σπίτια, το μισθό, το πλούτο που η εργατική μας
τάξη παράγει, αλλά και το παρόν και το μέλλον κάθε λαϊκής οικογένειας.
ΜΕ
ΒΑΣΗ
αυτές τις συμφωνίες, έρχονται ένας – ένας, ευρωπαίοι κι αμερικανοί αγύρτες να
αρπάξουν ό,τι προλάβει ο καθένας, καθώς όλη η χώρα βγήκε στο σφυρί κι ο λαός
της κάθε μέρα εξαθλιώνεται. Και αυτή τη διαρπαγή την ονομάζουν «επένδυση». Ήρθε
λοιπόν και το γελοίο ανθρωπάκι εκ Γαλλίας, σαν ο επικεφαλής ντήλερ μιας αγέλης
αρπακτικών (απο-επενδυτών) που τον ακολουθούσε για να συμμετάσχουν στο
πλιάτσικο της δύσμοιρης χώρας μας. Για τον τομέα ενέργειας η Total (πετρέλαια)
και η EDF (ηλ. Ενέργεια). Για κατασκευές η VINCI. Για διαχείριση υδάτων και αποβλήτων η VEOLIA
και
η SUEZ. Για
τους σιδηροδρόμους η SNCF
κλπ. Όλες αυτές δεν είναι τυχαίες
εταιρείες. Έχουν ληστρικό παρελθόν και παρόν, αφού έχουν ισοπεδώσει πολλές
χώρες της Αφρικής και της Ν. Αμερικής. Ανήκουν
στην κατηγορία των επενδυτών της αρπαχτής.
Συνεννοούνται πρώτα με τις κυβερνήσεις ανδρεικέλων των υπερχρεωμένων
χωρών να απαξιώνουν ό,τι πολύτιμο και κερδοφόρο ανήκει στο δημόσιο κι
έπειτα έρχονται για άγριο πλιάτσικο. Δεν
δίνουν δεκάρα για στήσιμο νέων επιχειρήσεων ή δομών. Παίρνουν τα έτοιμα τζάμπα
κι αυτό το προβάλουν σαν επένδυση. Δηλαδή ονομάζουν επένδυση την λαφυραγωγία,
που όμως ποτέ δεν έφερε ανάπτυξη σ’
αυτόν που την υφίσταται. Ακολουθεί η
απόλυση των περισσότερων εργαζόμενων και
η κατάργηση των όποιων συμβάσεων εργασίας για τους υπόλοιπους, που τους
πληρώνουν με λιγότερο από το ήμισυ του αρχικού τους μισθού. Στη συνέχεια, τα
έσοδα φεύγουν κατ’ ευθείαν στο εξωτερικό, ενώ έχουν ήδη αποσπάσει χαριστικές ρυθμίσεις
και φοροαπαλλαγές προς όφελός τους. Δρουν ανεξέλεγκτα, κι εξαναγκάζουν την εθνική
οικονομία να προσαρμόζεται στους ρυθμούς και στις ανάγκες ξένων οικονομιών με
τις οποίες οι εν λόγω επιχειρήσεις είναι συνδεδεμένες. Έτσι, η χώρα χάνει
έσοδα, εργασία, κατανάλωση, έλεγχο στρατηγικών τομέων της. Όμως αυτός είναι ο κεντρικός στόχος των μνημονιακών
πολιτικών. Να υποχρεώνουν το δημόσιο να υποστεί έναν απίστευτο περιορισμό της
δυνατότητας να χρηματοδοτεί την σε ύφεση ευρισκόμενη οικονομία, προκειμένου να
κατευθύνει τους πόρους του στη συμμορία των δανειστών. Αλλά και οι μικρές και
μεσαίες επιχειρήσεις, εξαναγκάζονται να υπερχρεώνονται για να επιβιώσουν,
κατευθύνοντας πόρους στο τραπεζικό σύστημα, που κι αυτό περιήλθε στα χέρια της μαφίας των δανειστών,
αφού πρώτα οι ζημίες του κρατικοποιήθηκαν μέσα σε ένα όργιο κλοπής και απάτης
ώστε να τις πληρώνουν τα άφταιγα λαϊκά στρώματα. Το τεράστιο πλήθος των
μακροχρόνια ανέργων και υποαπασχολούμενων που δημιουργήθηκε, χάνει σταδιακά τα
προσόντα και τις δεξιότητές του και είτε
οδηγείται στη μετανάστευση είτε στην αχρήστευση. Κι από πάνω, η έμμεση και η
άμεση υπερφορολόγηση σε συνδυασμό με την ολοκληρωτική κατεδάφιση του κοινωνικού
κράτους και των παροχών του δημοσίου τομέα, διαμορφώνουν ένα πνιγηρό κοινωνικό
περιβάλλον που συρρικνώνει συνεχώς την οικονομία. Τελικά, η συμμορία των δανειστών που εκπροσωπούνται
από το κουαρτέτο (ΕΜΣ, ΕΚΤ, ΔΝΤ, Κομισιόν), ξηλώνει συστηματικά κάθε κρατική
δομή και στοιχείο, προκειμένου κάθε (αστική) κυβέρνηση τώρα και στο μέλλον, να
μην διαθέτει την παραμικρή δυνατότητα επανάκτησης τέτοιων εργαλείων, ώστε να
μπορεί να ασκεί αυτόνομη εσωτερική κι εξωτερική πολιτική. Ήδη η «κυβέρνηση» των ΑνελοΣυριζαίων έχει απεμπολήσει
κάθε δικαίωμα συμμετοχής της στην σχεδίαση αυτών των πολιτικών. Στο εσωτερικό
τον λόγο έχει το κουαρτέτο και στο εξωτερικό συντάσσονται και προωθούν τα
συμφέροντα των αμερικανών γκάνγκστερ και του σιωνιστικού Ισραήλ, συμμετέχοντας
ενεργά στις νατοϊκές προετοιμασίες για σύγκρουση θανάτου με τη Ρωσία λόγω του
πολέμου στη Συρία, όπου οι βασικοί «παίχτες» ΗΠΑ - Ρωσία- Κίνα και οι σύμμαχοί
τους, μάχονται για τελική επικράτηση.
Η ΚΡΑΤΙΚΗ γαλλική τηλεόραση,
σχολιάζοντας την επίσκεψη Ολλάντ, έκανε ρεπορτάζ με τίτλο: « Η Γαλλία κάνει τα
ψώνια της». Παρουσιάζει την Ελλάδα σαν κατάστημα που έχει βαρέσει κανόνι και
ξεπουλάει με σύνθημα «το αφεντικό τρελάθηκε», παραθέτοντας και μια λίστα με το
τι μπορούν ακόμα οι γάλλοι επιχειρηματίες να αρπάξουν τζάμπα. Σε τόση μεγάλη εκτίμηση έχει η «σύμμαχος»
Γαλλία την Ελλάδα και την κυβέρνηση ανδρεικέλων ΤσιπροΚαμένου, που έστησαν οι
ευρωατλαντικοί και οι σιωνιστές «φίλοι» της. Ξέρουν ότι ο έμπορος ελπίδων, το
όργανο των μεγάλων συμφερόντων, ο Τσίπρας
και η κλίκα του, είναι αποφασισμένοι να τελειώσουν τη «δουλειά» που
άφησαν στη μέση ο ΓΑΠ και οι μετά απ’ αυτόν γαλαζοπράσινοι ΝαιΝαίκοι. Βλέπουν
ότι βιάζονται να πουλήσουν όσο-όσο, όσο πιο γρήγορα γίνεται, όσα περισσότερα
μπορούν, ενώ το τρίτο μνημόνιο ισοπεδώνει ό,τι άφησαν όρθιο τα δύο προηγούμενα.
Αλλά γι αυτό κατασκεύασαν τον ΣΥΡΙΖΑ και
τον προωθούν για να δώσει τη χαριστική βολή στην Ελλάδα και το λαό της. Να
εκτελέσει τα τελευταία «συμβόλαια θανάτου» που θα αποδομήσουν ολοκληρωτικά την
εθνική μας υπόσταση, τις ιστορικές και κοινωνικές μας κατακτήσεις, την
πολιτισμική μας κληρονομιά. Δεν πρέπει
να αφήσουμε λοιπόν τον εκλεκτό των ΗΠΑ και της Ευρωζώνης να απελευθερώσει την
λεηλασία της χώρας. Όσοι ξεγελάστηκαν ή αδρανοποιήθηκαν από τον Συριζαϊκό
«ψεκασμό» να αφυπνιστούν, να τους γυρίσουν την πλάτη και να κατέβουν στους
δρόμους του αγώνα μαζί με τις ταξικές δυνάμεις για την ανατροπή των μνημονιακών
πολιτικών και απορυθμίσεων. Αν τους αφήσουμε να εξαντλήσουν την τετραετία θα
πάψουμε να υπάρχουμε σαν λαός και σαν χώρα.
Κ. Α. Αποστολόπουλος
Δημοτικός σύμβουλος Μεσσήνης
.
