Η επέτειος του ΟΧΙ στο φασισμό

Ο φασισμός σε οποιαδήποτε μορφή και υπό οποιοδήποτε «νοικιασμένο ένδυμα», είναι ασθένεια μεταδοτική και αν δεν ληφθούν μέτρα από την πρώτη στιγμή που εκδηλώνεται σε κάποιο μέρος, θα έχουμε πανδημία. (Ρ.  Βαϊστσέκερ, πρώην πρόεδρος της μεταπολεμικής Γερμανίας) 

ΤΟΝ ΟΚΤΩΒΡΗ του 1940, ο Ι. Μεταξάς, πρωθυπουργός – δικτάτορας τότε της Ελλάδας αφού, όπως γράφει ο ίδιος στα Απομνημονεύματά του, την μετέτρεψε σε «κράτος αντικομμουνιστικό, ολοκληρωτικό, αντικοινοβουλευτικό», περίμενε από τον Χίτλερ και τον Μουσολίνι την αναγνώριση, και «αν αγωνίζονταν πραγματικά για την ιδεολογία (φασιστική-ναζιστική) που υψώσανε για σημαία, έπρεπε να υποστηρίζουν παντού την Ελλάδα με όλη τους τη δύναμη». Αντί όμως της αναγνώρισης, δέχτηκε τα ξημερώματα της 28^ης Οκτωβρίου, την επίσκεψη του Ιταλού πρέσβη  που του ζήτησε να επιτραπεί να καταλάβει ο ιταλικός στρατός μεγάλο μέρος της Δ. Ελλάδας σαν ….εγγύηση ουδετερότητας της Ελλάδας. Τότε, ο Μεταξάς του απήντησε στα γαλλικά, «Alors, c’ est la guerre». Δηλαδή: «Λοιπόν, αυτό σημαίνει πόλεμο». Αλλά τι ήταν αυτό που έκανε τον Μεταξά να πει, με αυτόν τον τρόπο, ΟΧΙ στην απαίτηση του ομοϊδεάτη Μουσολίνι; Την απάντηση την έδωσε ο ίδιος ο Μεταξάς στις 30/10/1940 στην  Ανακοίνωση προς τους ιδιοκτήτες και αρχισυντάκτες του Αθηναϊκού τύπου στο ξενοδοχείο «Μεγάλη Βρετανία», όπου μεταξύ άλλων αναφέρει: «Ο Χίτλερ μου εζήτησε να αποδεχτώ την παραχώρηση στην Ιταλία μέρους της Δ. Ελλάδας μέχρι την Πρέβεζα και στη Βουλγαρία την Α. Μακεδονία και Θράκη. Για να αποφύγομεν δηλαδή τον πόλεμον έπρεπε να γίνωμεν εθελονταί δούλοι με άπλωμα του δεξιού χεριού προς ακρωτηριασμόν από την Ιταλίαν και του αριστερού χεριού προς ακρωτηριασμόν από την Βουλγαρίαν. Οπότε ήταν σίγουρο να προβλέψει κανείς ότι σε μια τέτοια περίπτωση, οι Άγγλοι θα έκοβαν κι αυτοί τα πόδια της Ελλάδας, αρπάζοντας π.χ την Κρήτη, και με το δίκιο τους. Θα εδημιουργούντο έτσι όχι δύο, όπως το 1916, αλλά τρείς αυτήν την φοράν Ελλάδες». 

ΩΣΤΟΣΟ, παρά το ρηθέν από τον κεντρώο πολιτικό της εποχής, Καφαντάρη, ότι «είπε το ΟΧΙ ο μόνος Έλληνας  που θα μπορούσε να πει το ΝΑΙ», ο Μεταξάς τόλμησε ή εξαναγκάστηκε να κρατήσει αυτή τη στάση γιατί, εκτός εκείνων που ανέφερε προς τους δημοσιογράφους, υπήρχε και κάτι άλλο πολύ σημαντικό που τον έκανε να μην δεχτεί τις προσταγές των δύο ιδεολογικών του φίλων. Αυτός και το καθεστώς του ήταν απόλυτα εξαρτημένοι και διασυνδεδεμένοι με το Αγγλικό κεφάλαιο, γεγονός που δεν μπορούσε να αγνοήσει ο Μεταξάς. Κυρίως, διότι σχεδόν το 70% του δημόσιου χρέους της Ελλάδας το κατείχαν (χρεόγραφα) αγγλικές τράπεζες και μόνο το 2% οι γερμανικές, ενώ οι έλληνες  βιομήχανοι εξαρτιόνταν άμεσα από τα αγγλικά και γαλλικά κεφάλαια καθώς και τον μηχανολογικό εξοπλισμό. Επιπλέον, η Αγγλία τότε ήταν θαλασσοκράτειρα ενώ η Ελλάδα  είχε μεγάλη ναυτιλία, με τον ίδιο να θεωρεί τη χώρα μας σαν «ζωτικό τμήμα της Αγγλικής αυτοκρατορικής αμύνης», ενώ διαβεβαίωνε ότι «δεν κάνει τίποτα χωρίς την σύμφωνη γνώμη της Αγγλίας». Το ΟΧΙ λοιπόν δεν πρόκυψε τόσο από την «ηρωϊκή» και «πατριωτική» στάση του Μεταξά κατά του άξονα, αλλά ήταν ένα ΝΑΙ στην Αγγλία που ηγεμόνευε  στην αποικία της, την Ελλάδα, από το 1825 ως το 1947. Ήταν ένα ΝΑΙ στους Άγγλους τραπεζίτες στους οποίους είχε, μαζί με τον Αγγλόδουλο βασιλιά Γεώργιο και υπό την καθοδήγηση του αρχηγού της Ιντέλλιτζενς Σέρβις (λόρδου Μπάλφουρ) στην Ελλάδα, προσδέσει την Ελληνική οικονομία συνάπτοντας μεγάλα δάνεια, καθορίζοντας έτσι και τις πολιτικές εξελίξεις. Το 1947, με το δόγμα Τρούμαν, η Αγγλία παρέδωσε,  λόγω αδυναμίας, την κηδεμονία και επιστασία της χώρας μας στις ΗΠΑ, οι οποίες επενέβησαν βίαια στον εμφύλιο που έστησε η Αγγλία για να διασώσει το καθεστώς των δωσιλόγων, προκαλώντας εκατόμβες θυμάτων, τεράστιες υλικές ζημιές, κι αβυσσαλέο διχασμό  στην ελληνική κοινωνία. Ο Μεταξάς πέθανε πριν την εισβολή των Χιτλερικών στην Ελλάδα, και δεν μπορούμε να εικάσουμε αν θα ήταν ίδια ή όχι η στάση του και προς τον Χίτλερ. Το πιο πιθανό είναι ότι θα ενέδιδε, καθώς η μεγάλη του φίλη Αγγλία, παρά την ενθαρρυντική και γεμάτη υποσχέσεις επιστολή του Τσόρτσιλ προς τον ίδιο μετά την ιταλική εισβολή, ουδεμία υπόσχεση τήρησε ούτε προς την Ελλάδα ούτε προς τις άλλες ευρωπαϊκές χώρες που υπέστησαν ανάλογες εισβολές από τα ναζιστικά στρατεύματα. Βέβαια, το Μεταξικό καθεστώς όχι μόνο δεν πειράχτηκε από την Βέρμαχτ, αλλά αξιοποιήθηκε και χρησιμοποιήθηκε για την εξόντωση των κομμουνιστών και κάθε πατριωτικής φωνής στη διάρκεια της κατοχής. Από τις τάξεις του κι από τις τάξεις εκείνων που προώθησαν στην πρωθυπουργία τον Μεταξά το 1936, ξεπήδησε μετά όλος ο  εγκληματικός υπόκοσμος που ματοκύλισε τη χώρα πριν και κατά τη διάρκεια του εμφυλίου. Οι δοσίλογοι, οι γερμανοτσολιάδες, οι χίτες, οι ταγματασφαλίτες και οι κάθε λογής προδότες της πατρίδας, οι διώκτες και βασανιστές  μεγάλου μέρους του ελληνικού λαού- κυρίως ΕΑΜιτών και κομμουνιστών ανταρτών - που είπε και έμπρακτα το μεγάλο ΟΧΙ προς τον ναζισμό και μετέπειτα προς τον αγγλοαμερικάνικο ιμπεριαλισμό, γεννήθηκαν και ανατράφηκαν στις κρατικές και παρακρατικές οργανώσεις του Μεταξικού καθεστώτος. Με το τέλος δε του εμφυλίου  στελέχωσαν όλον τον κρατικό μηχανισμό με στόχο την δίωξη και περιθωριοποίηση κάθε προοδευτικού και κομμουνιστικού στοιχείου, ώστε να αλυσοδεθεί η χώρα ακόμη πιο σφιχτά στο άρμα των αμερικανών.

ΜΕΤΑ την  Οκτωβριανή Επανάσταση του 1917 στη Ρωσία, μία μονάχα σκέψη κυριαρχούσε στα μυαλά των Άγγλων-Γάλλων και Αμερικανών ιμπεριαλιστών. Το πώς θα καταστρέψουν το νεαρό σοβιετικό κράτος που γεννήθηκε απ’ αυτήν και όχι μόνο αναστάτωσε την υπάρχουσα παγκόσμια τάξη, αλλά αποτέλεσε σημαντική απειλή ανατροπής του απάνθρωπου καπιταλιστικού συστήματος. Προσπάθησαν να διαλύσουν το νέο κράτος, με στρατιωτική επέμβαση αμέσως μετά την επανάσταση, αλλά δεν τα κατάφεραν και ξεκίνησαν μια συστηματική προσπάθεια στραγγαλισμού του μέσω οικονομικών κυρώσεων, πολιτικής και διπλωματικής απομόνωσης και κάθε είδους υπονόμευση, σαμποτάζ και δολοφονίες σημαντικών προσωπικοτήτων. Κι αφού κι εκεί απέτυχαν δεν τους έμεινε παρά ο πόλεμος. Ο Χίτλερ ήταν προϊόν αυτής της γιγάντιας προσπάθειας των δυτικών ιμπεριαλιστών να εξοντώσουν την Σοβιετική Ένωση και τον κομμουνισμό. Γι αυτό και η αρχική τους αντίδραση ήταν προκλητικά χαλαρή με συνέπεια η ναζιστική Γερμανία αφού κατέλαβε σχεδόν αμαχητί όλη την Ευρώπη (εκτός της Αγγλίας βέβαια) την οργάνωσε και την έστρεψε,  με δεκάδες μεραρχίες ευρωπαϊκών χωρών, κατά της ΕΣΣΔ. Άγγλοι και Αμερικανοί ευαισθητοποιήθηκαν εναντίον του Χίτλερ όταν ο Κόκκινος Στρατός έφτασε κοντά στα σύνορα της Γερμανίας και η πλήρης κατάρρευσή της ήταν θέμα ολίγων εβδομάδων. Μπροστά στον κίνδυνο να χάσουν όχι μόνο την Γερμανία αλλά και ολόκληρη την Ευρώπη επενέβησαν, ουσιαστικά για να σταματήσουν τη θυελλώδη προέλαση των Ρώσων κι όχι να χτυπήσουν τα SS αφού τα χρειάζονταν για τη σχεδιαζόμενη   σύγκρουση με τους σοβιετικούς, που αποφεύχθηκε την τελευταία στιγμή λόγω  αποκάλυψης των σχεδίων τους από τις σοβιετικές μυστικές υπηρεσίες. Στη συνέχεια, μετά το τέλος του πολέμου, επικαλούμενοι μονίμως τον «κομμουνιστικό κίνδυνο»,  έστησαν την δολοφονική συμμορία του ΝΑΤΟ, οργάνωσαν το παγκόσμιο χρηματοπιστωτικό σύστημα και ένα ληστρικό σύστημα χρέους, υπό την ηγεσία των ΗΠΑ, για να τελειώσουν ότι δεν μπόρεσε να τελειώσει ο Χίτλερ: Την καταλήστευση των χωρών του πλανήτη και την διάλυση, τον κατακερματισμό και την λεηλασία της ΕΣΣΔ. Με συστηματικό κραυγαλέο, αντικομμουνισμό, υπονόμευση, εξαγορές, απειλές κι εκβιασμούς, σε συνδυασμό με τις εντελώς ανεπαρκείς μετασταλινικές ηγεσίες, πέτυχαν την διάλυση της ΕΣΣΔ  και τώρα απεργάζονται τη διάλυση και της Ρωσίας. Διατηρούν ένα τεχνητό κλίμα έντασης με ασταμάτητα στρατιωτικά γυμνάσια και συνεχείς κυρώσεις, που δικαιολογεί τεράστιες παραγγελίες πολεμικού υλικού στη πολεμική βιομηχανία των ΗΠΑ, μετατοπίζοντας προσωρινά το επερχόμενο κράχ, ενώ παράλληλα δημιουργούν ένα ευνοϊκό περιβάλλον για την ανάπτυξη ακροδεξιών και φιλοναζιστικών μορφωμάτων σε όλη σχεδόν την Ευρώπη και στις ΗΠΑ. Έτσι τρομοκρατούν τους λαούς ώστε να μην αντιδρούν ούτε στα μέτρα οικονομικής εξαθλίωσης που τους επιβάλλουν, ούτε στους συνεχείς πολέμους που διεξάγουν, ούτε στους σχεδιαζόμενους ΝΑΤΟϊκούς τυχοδιωκτισμούς εναντίον Ρωσίας, Κορέας, Κίνας, Ιράν. Δυστυχώς η παραπαίουσα, αλλοπρόσαλλη  Συριζοκυβέρνηση, δίνει το παρόν σε κάθε τυχοδιωκτικό σχεδιασμό των Αμερικανών, εκθέτοντας την χώρα μας σε δικαιολογημένο χτύπημα από την πλευρά της Ρωσίας. Η  ιστορία δυστυχώς επαναλαμβάνεται όχι σαν φάρσα αλλά σαν μια εφιαλτική πραγματικότητα, που μόνο οι λαοί με την οργανωμένη και χωρίς οίκτο πάλη τους μπορούν να αποτρέψουν.

                                          Κ. Α. Αποστολόπουλος

                                Δημοτικός σύμβουλος Μεσσήνης              

                 

        Το Ναβαρίνο και οι σύγχρονοι Νενέκοι

ΜΕΓΑΛΟΣ συνωστισμός αστών πολιτικών και αυτοδιοικητικών στην Πύλο για τον εορτασμό της ιστορικής επετείου της ναυμαχίας του Ναβαρίνου. Μια καθοριστική για την ύπαρξη της χώρας μας σύγκρουση, που συνέβη στις 20 Οκτ. 1827, μεταξύ του συμμαχικού στόλου Αγγλο-Γάλλο-Ρώσων και των Τουρκοαιγυπτίων με αρχηγό τον Ιμπραήμ (Αβραάμ). Φέτος, σε αντίθεση με προηγούμενες χρονιές, τα «πατριωτικά» αντανακλαστικά των μνημονιακών δυνάμεων λειτούργησαν έντονα και έδωσαν όλες το παρόν στη μεγάλη επέτειο. Τα πράγματα έχουν αγριέψει καθώς έχει ήδη αρχίσει ο προεκλογικός αγώνας και  η επέτειος ήταν μια χρυσή ευκαιρία, από τη μια να δείξουν στον κόσμο πόσο πατριώτες είναι – εν όψει και των εξελίξεων στο Σκοπιανό -  κι από την άλλη  να μοιραστούν υποσχέσεις για θέσεις σε ψηφοδέλτια σε Βουλή, περιφέρεια και δήμους. Στο μνημονιακό μπουλούκι που μαζεύτηκε στην Πύλο, έμπλεο εθνικής έξαρσης,  κυριαρχούσαν οι παράγοντες της ΝΔ. Μέχρι τώρα, από την ηγεσία της ΝΔ κατέβαινε μόνο ο Σαμαράς, φέτος κατέβηκε και ο Μητσοτάκης, αφενός για να γνωριστεί και να ζυγίσει  τους παρατρεχάμενους του Αντώνη, αφετέρου για να υπενθυμίσει το ποιος είναι το αφεντικό. Ο περιφερειάρχης Π. Τατούλης, μίλησε για συναίνεση, φοβούμενος την υπαρκτή πιθανότητα να χάσει την πρωτοκαθεδρία στην Περιφέρεια, να  εκπαραθυρωθεί  από το κέντρο λήψης αποφάσεων και να βρεθεί στη δύσκολη θέση να υπερασπιστεί τις εταιρίες συγγενικών του προσώπων που καταγγέλλονται για σωρεία οικονομικών ατασθαλιών και όχι μόνο. Κατά κάποιο τρόπο, όποιες εκκρεμότητες είχαν απομείνει από τα άπειρα πανηγύρια, τοπικές γιορτές και λιτανείες, ολοκληρώθηκαν τώρα, μέσα σε μια ατμόσφαιρα υποκριτικής πατριωτικής έξαρσης, κοστοβόρων δεξιώσεων, χιλιάδων βεγγαλικών που εκτοξεύονταν από παντού για να θυμίσουν προφανώς τα «κανόνια του Ναβαρόνε» στα πλαίσια μιας τετραήμερης πρωτοφανούς σπάταλης κίτς επίδειξης, από τον δήμαρχο της Πύλου που βέβαια περιμένει ανάλογη ανταπόδοση από τον αρχηγό του.  Στους πύρινους λόγους που εκφωνήθηκαν για την υποτιθέμενη απελευθέρωσή μας από τον Οθωμανικό ζυγό και την συγκρότηση ημιαυτόνομου κράτους που μας εξασφάλισαν  οι τρείς μεγάλες δυνάμεις, Αγγλία-Ρωσία και Γαλλία, ουδείς έδωσε σημασία. Και γιατί να δώσει βάση στις ατελείωτες ανοησίες και ψεύδη που ακούστηκαν από τους διάφορους σύγχρονους Νενέκους, αφού όλοι έχουν καταλάβει και ξέρουν πια τι σημαίνει να σε απελευθερώνουν ξένοι. Διότι οι ξένοι διώχνουν τον κατακτητή και παίρνουν αυτοί την θέση του. Αλλάξαμε αφεντικά λοιπόν, δεν απελευθερωθήκαμε, όπως ισχυρίζεται η επίσημη ιστορική αφήγηση.   (Ο Δ. Νενέκος χρηματίστηκε, προσκύνησε τον Ιμπραήμ και πολέμησε κατά των Ελλήνων. Εξοντώθηκε με διαταγή του Κολοκοτρώνη)   

ΤΟ 1827, η επανάσταση έπνεε τα λοίσθια. Το Μεσολόγγι είχε πέσει, ο μεγαλύτερος, ο αγνότερος, ο πιο αληθινός επαναστάτης, ο Γεώργιος Καραϊσκάκης μόλις είχε δολοφονηθεί από έλληνα πράκτορα των δυο Άγγλων στρατιωτικών – Τζώρτζ και Κόχραν – που είχαν αναλάβει τη διοίκηση των ελληνικών δυνάμεων και τους ήταν εμπόδιο στην εφαρμογή των σχεδίων τους. Έτσι η Ακρόπολη της Αθήνας κατελήφθη τον Ιούνιο από  τους Τούρκους. Ο Κολοκοτρώνης ειχε απομείνει μόνο, αλλά αποδυναμωμένος και με μικρές δυνάμεις στο  ανατολικό τμήμα της Πελοποννήσου, όπου στο Ναύπλιο η αναρχία και ο διχασμός συγκλόνιζαν τους αντιπροσώπους του έθνους. Ήταν η μόνη περιοχή που δεν ειχε καταλάβει ακόμα ο Ιμπραήμ, ο οποίος με δύναμη 10.000 ανδρών, υπό την διοίκηση Γάλλων αξιωματικών που ειχαν υπηρετήσει στις στρατιές του Ναπολέοντα, έσπερνε τον όλεθρο από όπου περνούσε. Ωστόσο, οι Ευρωπαϊκές μοναρχίες δεν έβλεπαν, με καλό μάτι το ενδεχόμενο επιτυχίας της επανάστασης στην Ελλάδα γιατί σε πολλές ευρωπαϊκές χώρες αναπτύσσονταν επαναστατικά ανατρεπτικά κινήματα ενάντια στα μοναρχικά καθεστώτα, που εμπνέονταν από την εξέγερση στην Ελλάδα.  Είχαν όμως και έναν άλλο φόβο, τον φόβο της Ρωσίας, γι αυτό ήθελαν μια σχετικά ισχυρή Οθωμανική αυτοκρατορία που θα στεκόταν εμπόδιο στη Ρωσική επιρροή στα Βαλκάνια και στην κάθοδο της Ρωσίας στη Μεσόγειο.  Παρά τις επί μέρους αντιθέσεις τους, η στρατηγική τους εναντίον της Ρωσίας ήταν κοινή, ιδιαίτερα της Αγγλίας και της Γαλλίας. Η Ρωσία, από εκείνα τα χρόνια,  αντιμετωπιζόταν ως μεγάλος, επικίνδυνος  αντίπαλος και ανταγωνιστής στα συμφέροντα των Δυτικών.  Κι ενώ επιδίωκαν τη «συμμαχία» με τη Ρωσία ώστε να κερδίζουν κάτι με λιγότερο κόστος γι αυτές, στη συνέχεια πάντα εύρισκαν τρόπους να αθετούν τις συμφωνίες και να επωφελούνται απ’ αυτές. Έτσι, στις 24 Ιουνίου 1827, Αγγλία, Γαλλία και Ρωσία  υπογράφουν συμφωνία με την οποία θα ιδρυόταν ελληνικό κράτος, αλλά υπό την επικυριαρχία του Σουλτάνου, με σύνορα από τον Αμβρακικό μέχρι τον Βόλο. Στη συμφωνία υπήρχε μυστικός όρος που προέβλεπε την επέμβαση των τριών δυνάμεων αν οι εμπόλεμοι δεν δέχονταν τους όρους της Συμφωνίας. Η ελληνική πλευρά δέχτηκε τη Συμφωνία, ενώ ο Σουλτάνος την απέρριψε διότι πίστευε ότι οι Αγγλογάλλοι τον είχαν ανάγκη (όπως σήμερα ο Ερντογάν), κι έτσι οι τρείς στόλοι με ναυάρχους Κόδριγκτον (Αγγλία), Δεριγνύ (Γαλλία) και Χέϋδεν (Ρωσία), συγκεντρώθηκαν  έξω από το Ναβαρίνο (σημερινή Πύλο) καθώς μέσα ειχε αγκυροβολήσει ο Τουρκοαιγυπτιακός. Ο Κόδριγκτον, επί κεφαλής του τριεθνούς στόλου, είχε εντολή να μην έρθει σε σύγκρουση με τον εχθρικό στόλο, αλλά να τον εκφοβίσει και να ζητήσει να ξεκινήσει μια διαδικασία ανακωχής με τους Έλληνες. Όμως η μοίρα άλλα σχεδίαζε. Η βάρκα που έστειλε ο Κόδριγκτον στον Ιμπραήμ πυροβολήθηκε και σκοτώθηκε ο τιμονιέρης της, ο μοναδικός Έλληνας στη ναυμαχία, ενώ ταυτόχρονα άρχισαν και οι κανονιοβολισμοί από τα τουρκικά πλοία, με συνέπεια την άμεση απάντηση από τα συμμαχικά. Η ναυμαχία έληξε μετά από  τρείς περίπου ώρες με περιφανή νίκη του συμμαχικού στόλου, αφού είχαν βυθιστεί τα 2/3 του Τουρκοαιγυπτιακού στόλου.

 Η ΕΙΔΗΣΗ για το αποτέλεσμα της ναυμαχίας στο Παρίσι και Μόσχα προκάλεσε μεγάλο ενθουσιασμό ενώ στην Αγγλία ο πρωθυπουργός, Δούκας του Ουέλλιγκτον, χαρακτήρισε τη ναυμαχία «ατυχές και απαίσιο γεγονός». Μια ομάδα δε πολιτικών απαίτησαν να περάσει από ναυτοδικείο ο Κόδριγκτον για ανυπακοή στις εντολές και διότι είχε βοηθήσει στην ενίσχυση του ρόλου της Ρωσίας στη Μεσόγειο. Ευτυχώς, αναγνωρίστηκε η μεγάλη του ναυτοσύνη και τελικά δεν τιμωρήθηκε. Ο αυστριακός Μέτερνιχ, εμπνευστής της τότε «Ιεράς Συμμαχίας» των μοναρχιών, και μέγας εχθρός της Ελληνικής Επανάστασης  είπε ότι πρόκειται για «αρχή της βασιλείας του χάους».   Στις 22 Μαρτίου 1829,  υπογράφεται το Πρωτόκολλο του Λονδίνου με το οποίο επήλθε μια διεθνής αναγνώριση ενός Ελληνικού κράτους που τα βόρεια σύνορά του εκτείνονταν από τον Αμβρακικό μέχρι τον Παγασητικό. Την επόμενη χρονιά 1828,  έγινε κι άλλος Ρωσοτουρκικός πόλεμος που έληξε με νίκη της Ρωσίας το 1829. Έτσι η Τουρκία αναγκάστηκε  το Σεπτέμβρη του 1829 να υπογράψει με τη Ρωσία την Συνθήκη της Αδριανούπολης, που και σ’ αυτήν η Τουρκία αναγνώριζε την ίδρυση  Ελληνικού κράτους το οποίο όμως, υποχρεωνόταν  να πληρώνει φόρο στον Σουλτάνο.  Ο ερχομός του Ιωάννη Καποδίστρια το 1828, ήταν η μόνη φωτεινή περίοδος για την Ελλάδα, που δεν κράτησε πολύ καθώς έχοντας υπηρετήσει ως υπουργός του Τσάρου, μπήκε στο στόχαστρο της Αγγλίας και δολοφονήθηκε από τους εδώ ανθρώπους της το Σεπτ. του 1831. Το 1830 αναγνωρίστηκε, τυπικά, η πλήρης ανεξαρτησία της χώρας μας. Στην ουσία όμως, και κυρίως μέσω των δανείων της, η Αγγλία κηδεμόνευε την Ελλάδα μέχρι το τέλος του Β’ ΠΠ, όπου παραχώρησε την πρωτοκαθεδρία στις ΗΠΑ που την διατηρούν μέχρι σήμερα, κυβερνώντας την χώρα μας δια του εκάστοτε πρεσβευτή της.

                                                Κ. Α. Αποστολόπουλος

                                  Δημοτικός σύμβουλος Μεσσήνης                           

12 Οκτώβρη 1944, οι Ναζί εγκαταλείπουν την  Αθήνα

         

Οι αλήθειες, γενικά, είναι πάντα παράδοξες στο πλήθος των ανθρώπων που δεν συλλαμβάνουν παρά μόνο την απατηλή φαινομενικότητα των πραγμάτων ( Κάρλ Μάρξ)

ΟΙ ΑΞΙΟΜΝΗΜΟΝΕΥΤΕΣ επέτειοι δυσφορούν όταν τις γιορτάζουνε εκείνοι που  έχουν συνθηκολογήσει, όπως αυτοί του Σύριζα. Γιατί, όταν γονατιστοί τώρα στα πόδια του αντιπάλου, πανηγυρίζουν για μια παλιά  εναντίον του νίκη των προγόνων τους, προκαλούν τον οίκτο μάλλον παρά τον έπαινο της μνήμης. Τότε, πριν 74 χρόνια, οι Ναζί εγκληματίες έφυγαν βιαστικά, τρομοκρατημένοι από την καταιγιστική επέλαση του Κόκκινου Στρατού προς την Γερμανία, φοβούμενοι τον εγκλωβισμό  και την  εξόντωσή τους αν παρέμεναν στην Ελλάδα. Και δεν τρομοκρατήθηκαν μόνο οι Γερμανοί, πανικοβλήθηκαν και οι Αγγλοαμερικανοί που εσπευσμένα αποβιβάστηκαν στις ακτές της Γαλλίας, τον Μάϊο του ’44, προκειμένου να αποτρέψουν επέλαση των Σοβιετικών και πέραν της Γερμανίας, που θα έθετε τέρμα στον καπιταλισμό της Ευρώπης και στα ναζιστικά καθεστώτα Ισπανίας, Πορτογαλίας. Σήμερα, η νεοναζιστική εγκληματική συμμορία (το βαθύ αμερικανικό κράτος) που κυβερνάει τις ΗΠΑ και μεγάλο μέρος του πλανήτη,  συστηματικά μεθοδεύει και προετοιμάζει μια ευρεία, κατακλυσμική σύγκρουση με Ρωσία και Κίνα, προκειμένου –όπως πιστεύει - να διατηρήσει ή και να επεκτείνει την ηγεμονική της θέση στην υφήλιο.  Αλλά, αν συμβεί κάτι τέτοιο, δεν θα έχουμε την ευκαιρία να χαρούμε την απελευθέρωσή μας από την ΝΑΤΟϊκή κατοχή, γιατί η Ελλάδα, έχοντας μετατραπεί σε εμπροσθοφυλακή και ορμητήριο του ΝΑΤΟ από την αμερικανόδουλη «Αριστερά», απλά θα έχει ισοπεδωθεί από τους Ρωσικούς πυραύλους.

 ΟΙ ΓΕΡΜΑΝΟΙ, φεύγοντας στις 12 Οκτώβρη, άφησαν πίσω τους μια ερειπωμένη χώρα, με εκατοντάδες χιλιάδες νεκρούς, βασανισμένους, ξεριζωμένους κι ένα διαλυμένο αστικό κράτος με πρωθυπουργό τον δωσίλογο Ι. Ράλλη, που τον στήριζαν τα μισθοφορικά Τάγματα Ασφαλείας, συγκροτημένα από τα χειρότερα κατακάθια της ελληνικής κοινωνίας. Λούμπεν στοιχεία του υποκόσμου και εξαθλιωμένα από την πείνα ανθρωπάκια,  που οργάνωσαν και εξόπλισαν οι  ναζί κατακτητές σε αγαστή συνεργασία με τους δωσίλογους - εγχώριους, αστούς πολιτικούς και στρατιωτικούς προδότες, για να πολεμήσουν το ΕΑΜ-ΕΛΑΣ και να τρομοκρατούν το λαό. Κι ενώ ο λαός είχε μεθύσει από τη χαρά της νίκης εναντίον του φασισμού - ναζισμού και περίμενε με λαχτάρα μια κυβέρνηση λαϊκής κυριαρχίας, οι τραγικά ανεπαρκείς για την ιστορική περίσταση, ηγεσίες των ΕΑΜ-ΚΚΕ, που τους ενδιέφερε κυρίως η αποδοχή και νομιμοποίησή τους από τους Δυτικούς «συμμάχους, είχαν ήδη προχωρήσει σε δύο απαράδεκτες Συμφωνίες, που προοιώνιζαν ζοφερές εξελίξεις για το πιο μεγαλειώδες αντιστασιακό κίνημα της Ευρώπης. Πίστευαν ότι έτσι θα προωθούσαν την επικράτηση πνεύματος εθνικής ενότητας και αποκατάσταση της ηρεμίας στη χώρα. Δεν μπόρεσαν να αντιληφθούν ότι οι συμφωνίες αυτές ήταν απαραίτητες στις  εσωτερικές αντιδραστικές δυνάμεις και τους εξωτερικούς υποστηρικτές τους (Άγγλους), προκειμένου να κερδίσουν χρόνο και να προετοιμαστούν για αντεπίθεση κι επικράτησή τους.  Ήταν οι  Συμφωνίες του Λιβάνου (20/5/44)  και της Καζέρτας (2/9/44). Με την πρώτη, το ΕΑΜ-ΚΚΕ αποδέχεται και προσχωρεί στην υπό συγκρότηση κυβέρνηση Εθνικής Ενότητας με πέντε εντελώς δευτερεύουσες υπουργικές θέσεις, υπό τον ακραιφνή αντικομμουνιστή και δημαγωγό Γ. Παπανδρέου, και με τη δεύτερη και χειρότερη, συμφωνεί την υπαγωγή των τιμημένων ανταρτικών δυνάμεων του ΕΛΑΣ στη Συμμαχική Διοίκηση, υπό τον βρετανό στρατηγό Ρ. Σκόμπυ. Όπου, ρητά  συμφώνησαν να μην εισέλθουν τμήματα του ΕΛΑΣ ούτε στην Αθήνα ούτε στην Θες/νίκη. Δηλαδή δέχτηκαν να συμμετέχουν σε κυβέρνηση μαζί με τους απόντες, τους λιποτάκτες του κορυφαίου αγώνα της Εθνικής Αντίστασης, που τρωγόπιναν και κόπριζαν 4 χρόνια στα πολυτελή ξενοδοχεία του Καϊρου, δίνοντάς τους παράλληλα και την διοίκηση των μπαρουτοκαπνισμένων ανταρτών και την διοίκηση των δύο μεγαλύτερων πόλεων της χώρας. Οι Βρετανοί (Τσόρτσιλ)  και ο Παπανδρέου, κυριολεκτικά δεν μπορούσαν να πιστέψουν, ότι μπροστά τους είχαν μια τόσο άπειρη κι ευκολόπιστη ηγεσία, που ταυτόχρονα ήταν ευάλωτη σε εκβιασμούς και πιέσεις, καθώς ένα κεντρικό της στέλεχος – ο Ηλίας Τσιριμώκος - ήταν πράκτορας της βρετανικής μυστικής υπηρεσίας. Έτσι αντί να καταλάβουν την Αθήνα και την εξουσία,  αφού ουσιαστικά όλη η Ελλάδα ήταν στα χέρια των δυνάμεών τους, ασχολούνταν με διαπραγματεύσεις με ανίσχυρους και διαλυμένους εσωτερικούς αντιπάλους. Με αυτόν τον τρόπο, απεμπόλησαν την ευκαιρία που  τους παρείχε  η απελευθέρωση της Ελλάδας από το ναζιστικό ζυγό και δεν έθεσαν  επιτακτικά το ζήτημα  της δομής και του είδους της μεταπολεμικής εξουσίας προς όφελος των λαϊκών μαζών και αγωνιστών. Δεν το έκαναν την κατάλληλη στιγμή, αφήνοντας την πρωτοβουλία στους αντιπάλους τους, που  αργότερα εκμεταλλεύτηκαν την ατολμία και αβουλία τους, τσακίζοντας το πρωτόφαντο αντιστασιακό κίνημα. Δεν  πρέπει λοιπόν να μας εκπλήσσουν όλα όσα τραγικά επακολούθησαν, τα οποία κυρίως οφείλονταν στην έλλειψη στρατηγικής  από τη μεριά του ΕΑΜ-ΚΚΕ για την επόμενη μέρα και προϊόντα της οποίας ήταν οι δύο προαναφερθείσες συμφωνίες, με την πανωλεθρία να  ολοκληρώνεται στη Βάρκιζα τον Φλεβάρη του ’45. Τόσο πολύ πίστεψαν στις υποσχέσεις των Βρετανών  και του Παπατζή ώστε υποσχέθηκαν να αναλάβουν την «τήρηση του νόμου και της τάξης» στην Αθήνα και στην επικράτεια, μέχρι την έλευση της κυβέρνησης «Εθνικής Ενότητας» στην Ελλάδα. Έτσι, ενώ σε όλη την Ευρώπη οι δωσίλογοι και συνεργάτες των Γερμανών εκτελούνταν με συνοπτικές διαδικασίες, στην Ελλάδα αυτά τα καθάρματα, αρχικά, βρέθηκαν υπό την προστασία του ΕΛΑΣ, ώστε να τηρηθεί πιστά η συμφωνία.

ΑΠΟ ΤΙΣ 12 Οκτωβρίου που έφυγαν οι Γερμανοί μέχρι τις 18 Οκτωβρίου που αποβιβάστηκε ο Παπανδρέου με την καλοζωϊσμένη κλίκα του, υπήρξε ένα απόλυτο κενό εξουσίας 6 ημερών που δεν εκμεταλλεύτηκε η ηγεσία ΕΑΜ-ΚΚΕ να πάρει την εξουσία, παγιδευμένη στη «τήρηση των συμφωνηθέντων». Φαίνεται, το  να «τηρούμε τα  συμφωνηθέντα», μας έγινε συνήθεια. Ο Παπανδρέου βέβαια δεν ήρθε μόνος του, τον συνόδευε και στρατιωτικό  απόσπασμα των Βρετανών που μέρα με την ημέρα ενισχυόταν ακόμα και με τάνκς και αεροπλάνα. Πρώτη τους δουλειά ήταν η αναδιοργάνωση και επανεξοπλισμός των Ταγματασφαλιτών που έπιασαν αμέσως «δουλειά», δολοφονώντας Εαμίτες κι Ελασίτες. Τον Νοέμβριο, ο Άρης, βλέποντας την κατάσταση να εξελίσσεται ραγδαία σε βάρος του ΕΑΜ-ΕΛΑΣ, ζήτησε από την ηγεσία ΕΑΜ-ΚΚΕ να  επιτραπεί η είσοδος και κατάληψη της Αθήνας  από τις δυνάμεις του ΕΛΑΣ, αλλά του το αρνήθηκαν. Έτσι στις μεγαλειώδεις κινητοποιήσεις του Δεκεμβρίου (Δεκεμβριανά), οι λαϊκές μάζες άοπλες και χωρίς προστασία οδηγήθηκαν στη σφαγή και στην ήττα. Με τον ΕΛΑΣ ακινητοποιημένο και μακριά από την πρωτεύουσα, οι Άγγλοι μαζί με τους ταγματασφαλίτες οργίαζαν, μέχρι την Συνθήκη της Βάρκιζας τον Φλεβάρη του ’45, όπου δόθηκε και το τελειωτικό χτύπημα με τον αφοπλισμό του ΕΛΑΣ, ενώ είχε συμφωνηθεί και των ταγματαλητών. Βιάστηκαν να παραδώσουν τα όπλα τους, χωρίς οι άλλοι να παραδίδουν ούτε σφαίρα. Πράξη που μπορεί να χαρακτηριστεί σαν προδοσία, ξεπούλημα όλου του μέχρι τότε αγώνα, εντελώς αδικαιολόγητη από όποια σκοπιά και να τη δει κανείς.  Είναι εξοργιστικό να σκεφτεί κανείς ότι ενώ η πλευρά ΕΑΜ-ΚΚΕ φρόντιζε να τηρεί κατά γράμμα τις συμφωνίες, η  άλλη πλευρά, υπό την καθοδήγηση των Άγγλων, δεν τηρούσε ούτε ένα γράμμα των συμφωνιών.  Εκείνο όμως ,που εντυπωσιάζει, είναι ότι η ηγεσία ΕΑΜ-ΚΚΕ δεν έβαλε μυαλό από την ολέθρια εμπειρία που είχε απο την προκλητική αθέτηση των δύο πρώτων συμφωνιών από την αντίπαλη πλευρά και προχώρησε σε τρίτη χειρότερη. Με τις συνεχείς λοιπόν υποχωρήσεις, τους δισταγμούς, τις αμφιταλαντεύσεις, τον διαρκή αλληθωρισμό προς τους Δυτικούς «συμμάχους», πράγματα τα οποία έδειχναν απουσία στρατηγικού στόχου που διακατείχε την ηγεσία τότε του ΕΑΜ-ΚΚΕ, η Αριστερά και οι κομμουνιστές εγκλωβίστηκαν κι έπεσαν θύματα των  γεωπολιτικών σχεδιασμών των Βρετανών, που στόχος τους ήταν να μην επιτρέψουν καμία πρόσβαση της ΕΣΣΔ στη Μεσόγειο.  Για να απαλλαγούν δε οριστικά από τον «κομμουνιστικό κίνδυνο», μεθόδευσαν και τον τριετή εμφύλιο. Μια σύγκρουση, που με την άμεση επέμβαση των Αμερικανών (Δόγμα Τρούμαν) κέρδισαν, διχάζοντας βαθύτατα τον ελληνικό λαό, επιτυγχάνοντας και την πλήρη αποδυνάμωση της χώρας. Η Ελλάδα μετατράπηκε έκτοτε σε προτεκτοράτο τους και σταδιακά σε μια εξαθλιωμένη αποικία χρέους, καθώς και σε ένα στρατιωτικό προγεφύρωμα των Αμερικανών που μπορεί να ελέγχει ή και να παρεμποδίζει την κάθοδο των Ρώσων στη Μεσόγειο. Με λίγα λόγια, η πατρίδα μας ουδέποτε μπόρεσε να απελευθερωθεί, παρά τους ποταμούς αίματος που έχυσε, καθώς οι μεγάλες Δυτικές δυνάμεις την χρησιμοποιούν, εδώ και 200 χρόνια, για φράχτη της Ρωσίας. Απλά αλλάζει αφέντες. Από τους Τούρκους περάσαμε στους Άγγλους, για λίγο στους Γερμανούς και μετά στους Αμερικανούς μαζί με  Γερμανούς. Η πατρίδα μας κατέληξε μια χώρα κλωτσοσκούφι των χρηματιστηρίων, των τραπεζιτών, των κερδοσκόπων, των «οίκων» και των χρηματαγορών.  Μια χώρα που έχει ξεπουληθεί και υποθηκευτεί για έναν αιώνα, με τη συνέργεια μάλιστα ανθρώπων -  απογόνων  των τότε ηρώων, σε μια συμμορία δανειστών που μας φόρτωσαν ένα αβάσταχτο χρέος εκατοντάδων δισεκατομμυρίων. Οι νέες γενιές θα παραδειγματιστούν από τα παθήματα του παρελθόντος; Θα γίνουν σοφότερες  και πιο αποφασισμένες να αγωνιστούν, μαζί με τους λαούς της Ευρώπης, να συντρίψουν το απάνθρωπο καπιταλιστικό σύστημα  που έχει φέρει τόση καταστροφή, τόσο πόνο και τόσα δάκρυα στην ανθρωπότητα;

                                                     Κ. Α. Αποστολόπουλος

                                          Δημοτικός σύμβουλος Μεσσήνης