Aτέρμονες διαπραγματεύσεις για τα ίδια

Στις  πομπώδεις, απανωτές συνάξεις των ευρωμαφιόζων μέσα στα παλάτια της ευρωένωσης δεν συναντώνται για να συζητήσουν και να λύσουν κάποια θέματα. Αλλά για να επικυρώσουν αποφάσεις που έχουν ήδη ληφθεί από ένα ολιγομελές, πολύ κλειστό και απρόσιτο Κλάμπ αδίστακτων εκπροσώπων της οικονομικής ολιγαρχίας και των διεθνών κερδοσκοπικών funds, που υποστηρίζονται  από ένα τεράστιο, πολυδαίδαλο,  πανάκριβο γραφειοκρατικό μηχανισμό κι επηρεάζονται από χιλιάδες εκπροσώπους λόμπι οικονομικών συμφερόντων οι οποίοι κατοικοεδρεύουν μόνιμα στις Βρυξέλλες. Είναι γνωστό άλλωστε, ότι στην ΕΕ οι κυβερνήσεις και τα κοινοβούλια δεν παίζουν κανένα ρόλο στη διαμόρφωση των κεντρικών αποφάσεων. Το 75% των νόμων της ΕΕ είναι προϊόν πιέσεων συγκεκριμένων λόμπι, πάντα βέβαια με το αζημίωτο για τα μέλη  του Κλάμπ, σε ένα ατελείωτο  αλισβερίσι διαπλοκής και διαφθοράς που όμοιό του δεν έχει εμφανιστεί ποτέ ξανά στον πλανήτη.  Οι όποιες αποφάσεις ληφθούν, ανακοινώνονται στις πολυτελείς αίθουσες των συνεδριάσεων απλά και μόνο για ενημέρωση του υπνωτισμένου κοπαδιού υπουργών και πρωθυπουργών ώστε να υπογραφούν  τα όσα έχουν προαποφασιστεί. Είναι σχεδόν αδύνατο να διαπραγματευτείς με μια λέσχη αγυρτών που συναγελάζεται με ένα τέτοιο πολυπληθές σκυλολόϊ και να ελπίζεις σε θετική έκβαση; Σε καμία περίπτωση.  Ο έλληνας πρωθυπουργός και οι υπουργοί του, πολύ σύντομα θα διαπίστωσαν ότι δεν υπάρχει η παραμικρή διάθεση  για διαπραγμάτευση ουσίας, που ίσως φαντάζονταν, με τους ευρωπαίους θεσμικούς για ένα λόγο παραπάνω: Διότι   οι ίδιοι έχουν αφαιρέσει κάθε τους διαπραγματευτικό ατού, δηλώνοντας πίστη  σε αρχές, αξιώματα και θεσμούς της άλλης πλευράς, χωρίς να αμφισβητούν και την δημιουργία αυτού του χρέους. Από τη στιγμή που δηλώνεις δογματικά πίστη στην ΕΕ, στο ευρώ, στο ΝΑΤΟ και δεν αμφισβητείς την νομιμότητα του χρέους, κανείς δεν σε παίρνει στα σοβαρά στην  όποια διαπραγμάτευση. Οι μαφιόζοι του χρήματος, η κλεπτοκρατία της Ευρωένωσης, έχουν κατασκευάσει «προγράμματα» για κάθε κράτος-μέλος της Ευρωζώνης και δεν ανέχονται παρεκκλίσεις. Μόνο φραστικά και λεκτικά φτιασιδώματα (κατάργηση της λέξης «τρόϊκα) θα υπάρξουν που δεν θα αναιρούν την ουσία των μνημονιακών διαδικασιών. Έτσι πιστεύουν ότι ο τρόπος που θα πλασαριστεί η νέα συμφωνία, είτε σαν «επέκταση» είτε σαν  «γέφυρα», δεν θα  προκαλέσει  αντιδράσεις, αλλά θα θεωρηθεί ως νίκη της νέας κυβέρνησης ενώ στην ουσία, θα εξασφαλίζει τους δανειστές. Ενοχλήθηκαν βέβαια σοβαρά οι ευρωπάτρωνες, που κάτι «νεούλια» ζήτησαν κάποιες ήσσονος σημασίας αλλαγές, διότι πιθανόν αυτές να προκαλέσουν απρόβλεπτες διακυμάνσεις στα πλανητικά παιχνίδια εξοντωτικού ανταγωνισμού που συμμετέχουν καθώς και στη σταθερότητα της συμμορίας τους. Φοβούνται μήπως αυτές, οι δειλές έστω διαφοροποιήσεις, πυροδοτήσουν ανεξέλεγκτες καταστάσεις, στους εν καταστολή ευρισκόμενους λαούς της Ευρωένωσης, και οδηγηθούν σε μη ελεγχόμενες αντιδράσεις τώρα που τους χρειάζεται όσο τίποτε άλλο, η ενότητα  στον βρώμικο  (οικονομικό προς το παρόν) πόλεμο κατά της Ρωσίας.   Κι επί πλέον, η χρηματοδότηση των ναζιστών, πολιτικών και στρατιωτικών μισθοφόρων στο Κίεβο έχει εξελιχτεί σε μια πολύ ακριβή υπόθεση, με τις χρεοκοπημένες τράπεζες της ΕΕ να δυσκολεύονται πολύ να ανταποκριθούν στις αυξανόμενες απαιτήσεις τους. Αυτή είναι «η Ευρωπαϊκή οικογένεια», «το κοινό μας σπίτι» που μας πλασάρουν τόσο επίμονα για δεκαετίες και από το οποίο δεν εννοεί  να ξεφύγουμε η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ.

                            Η Διατλαντική Εταιρική  Σχέση

 Αλλά αυτό το υπερχρεωμένο «σπίτι» της διαφθοράς, της βίας, της εκμετάλλευσης και της φτώχειας, που βολοδέρνει μέσα στην ύφεση και τον αποπληθωρισμό, έφτασε στα όριά του.Τώρα, ετοιμάζονται να το μετατρέψουν σε ένα άλλο, πιο προσοδοφόρο για τα συμφέροντά τους, άρα μεγαλύτερης φτώχειας για τους λαούς του. Μαζί με τους υπερατλαντικούς γκάνγκστερ συζητούν από τον Ιούλιο 2013, και είναι πολύ κοντά στο κλείσιμο Συμφωνίας που θα ονομάζεται «Διατλαντική Εταιρική Σχέση Εμπορίου κι Επενδύσεων» (ΤΤΙΡ), την δημιουργία μιας κολοσσιαίας κοινής αγοράς ΗΠΑ – ΕΕ. Συμφωνία, που θα ισοπεδώσει όλα όσα έχουν απομείνει όρθια στην Ευρώπη μετά την καταιγίδα των μνημονιακών πολιτικών, αφαιρώντας ταυτόχρονα τεράστιο μερίδιο της αγοράς από τους BRICS και ιδιαίτερα την Ρωσία. Αν δε συνδυασθεί και με τη λειτουργία παρόμοιων Συμφωνιών, που έχουν συνάψει  οι ΗΠΑ με πολλές χώρες της Λατινικής Αμερικής(ΝΑFΤΑ), την Ιαπωνία και χώρες του Ειρηνικού(ΤPP), καθώς και με την κατακόρυφη μείωση των τιμών πετρελαίου, αερίου και τις εντεινόμενες κυρώσεις σε βάρος της Ρωσίας, βλέπουμε ότι  βρισκόμαστε ήδη μέσα στη δίνη ενός ολοκληρωτικού παγκόσμιου οικονομικού πολέμου που έχουν κηρύξει οι ΗΠΑ, προκειμένου όχι μόνο να διασφαλίσουν την κυριαρχία τους αλλά και να εξοντώσουν τους αντιπάλους τους (Ρωσία-Κίνα). Έτσι όμως δημιουργούνται οι προϋποθέσεις παγκόσμιας σύρραξης, γι αυτό και οι αμερικανοί βιάζονται να κλείσουν «εκκρεμότητες» στην Ευρώπη, όπως η σχέση της Ελλάδας με ΕΕ και ΝΑΤΟ, και η υπογραφή της Συμφωνίας (ΤΤΙΡ). Μια Συμφωνία κομμένη και ραμμένη στα μέτρα των πολυεθνικών, την οποία διαπραγματεύονται υπό συνθήκες άκρας μυστικότητας και αδιαφάνειας. Μια συμφωνία που, από τα λίγα που έχουν διαρρεύσει, ουσιαστικά αποτελεί νεκρανάσταση της  διαβόητης «Πολυμερούς  Συμφωνίας Επενδύσεων» που είχε προταθεί  πριν 20 χρόνια από τον ΟΟΣΑ - τη νέα αγάπη της ηγεσίας του ΣΥΡΙΖΑ – αλλά είχε αποσυρθεί λόγω της μεγάλης αντίδρασης που ξεσήκωσε το απάνθρωπο περιεχόμενό της. Η ΤΤΙΡ, που θα αφορά στο 50% περίπου των παγκόσμιων συναλλαγών, διαμορφώνει το απώτερο μέλλον του παγκόσμιου  καπιταλισμού και επιτίθεται άγρια στην εργασία, καταλύοντας και τα τελευταία απομεινάρια δημοκρατίας που έχουν απομείνει, αν δεν υπάρξουν σημαντικές διεθνείς αναταράξεις και ανατροπές από τον λαϊκό παράγοντα. Κυρίως όμως προστατεύει τις πολυεθνικές παρέχοντάς τους νομική ισχύ κρατών, αφού θα μπορούν να ακυρώνουν τους νόμους που, ενώ έχουν ψηφιστεί από κοινοβούλια, εκείνες θα θεωρούν ότι παρεμποδίζουν την κερδοφορία τους.  Ακόμη και αποζημιώσεις από το κράτος θα δικαιούται ένας εργοδότης για διαφυγόντα κέρδη του, λόγω απεργιών. Μετά την υπογραφή της,  όλες οι κυβερνήσεις δεσμεύονται για την  απόλυτη τήρησή της, οπότε θα είναι  καταδικασμένες να ακολουθούν παθητικά τον αυτόματο πιλότο των πολυεθνικών συμφερόντων. Θα την επικυρώσει λοιπόν η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ;

                                  Lazard  και  Ε. Παναρίτη

 Οι πρώτες κινήσεις της νέας κυβέρνησης δημιουργούν σοβαρές αμφιβολίες σε όσους πίστεψαν ότι θα μπορέσει να κινηθεί σε φιλολαϊκή τροχιά. Πράγματι, ενώ υπάρχει ένα εξειδικευμένο προσωπικό στο Δημόσιο και άριστοι υπηρεσιακοί παράγοντες στο υπουργείο Οικονομικών, ο Γ. Βαρουφάκης (πρώην σύμβουλος του ΓΑΠ), εισηγήθηκε και πέτυχε την επαναπρόσληψη της αμαρτωλής εταιρείας Lazard, σαν συμβούλου σε θέματα Δημοσίου χρέους και  δημοσιονομικής διαχείρισης. Από την ίδρυσή της (1832) μέχρι σήμερα δεν υπήρξε μεγάλο σκάνδαλο χρηματοπιστωτικού χαρακτήρα που να μην έχει μπλεχτεί. Προωθώντας πάντα τα γεωστρατηγικά συμφέροντα των ΗΠΑ, έχει αναμιχθεί σε όλους σχεδόν τους πολέμους και σε πολλά πραξικοπήματα στην Λατινική Αμερική, έχοντας συμβάλλει και στη χρεοκοπία της Αργεντινής. Διαπλέκεται  με την Παγκόσμια Τράπεζα και το ΔΝΤ εξασφαλίζοντας την εξαγορά κυβερνήσεων από τους αγύρτες των χρηματαγορών. Εξασφαλίζει, πάντα σε βάρος των λαών, τα συμφέροντα  των αγορών στις περιπτώσεις αναδιαρθρώσεων κρατικού χρέους, όπως έκανε με το καταστροφικό για τη χώρα μας PSI.  Ήταν η εταιρεία που «συμβούλεψε» την πώληση των Airbus  της Ολυμπιακής στο 5% της αξίας τους και γνωμοδότησε στην παραχώρηση των ναυπηγείων Σκαραμαγκά στην AbuDahbi Mar με απώλεια 4 δις ευρώ για το δημόσιο. Είχε βαρύνουσα γνώμη στην κατάρτιση του καταλόγου αποκρατικοποιήσεων και επενδύσεων fast track. Εξακολουθεί να είναι σύμβουλος στο ΤΧΣ και στον ΟΔΔΗΧ. Επόπτευσε την εφαρμογή του μνημονίου στη χώρα μας έναντι 31 εκατ. ευρώ και φαίνεται ότι το ίδιο θα συνεχίσει να κάνει και τώρα, αφού δηλώνει ότι συμβουλεύει την Ελλάδα «για την αποφυγή αθέτησης αποπληρωμής του χρέους της», κυνικά ισχυριζόμενη  ότι « η Ελλάδα σήμερα έχει γίνει εργαστήριο γι αυτό στο οποίο μπορεί να μετατραπεί όλη η Ευρώπη αύριο». Αντιλαμβάνεστε λοιπόν τι ετοιμάζουν για όλη την Ευρώπη. Μιλάμε για πραγματική μάστιγα και υπ’ αριθμόν ένα παράγοντα λεηλασίας της χώρας μας κι όχι μόνο. Ο ίδιος ο Αλ. Τσίπρας, σαν αρχηγός αντιπολίτευσης, είχε επανειλημμένα κάνει επερωτήσεις στη Βουλή για την κακοποιό δράση αυτής της εταιρείας, αλλά δυστυχώς ο ίδιος σήμερα, υπό την πίεση του αμερικανικού παράγοντα, επιτρέπει την  συνέχιση της δράσης της. Βέβαια η Lazard για να μπορέσει να φέρει σε πέρας το καταστροφικό της «έργο», χρειάζεται πολύ δικούς της ανθρώπους στη κυβέρνηση.  Τέτοια είναι η Ελ. Παναρίτη, πρώην υπάλληλος του ΔΝΤ και της Παγκόσμιας τράπεζας (ΠΤ) με ειδίκευση στις αποκρατικοποιήσεις δηλαδή στο αντίθετο απ’ αυτό που επαγγέλλεται ο ΣΥΡΙΖΑ. Εστάλη στο Περού από την ΠΤ, όπου βοήθησε στο ξεπούλημα της χώρας και την εξαθλίωση του λαού της. Βραβεύτηκε γι αυτό από ΔΝΤ και ΠΤ και ήρθε στην Ελλάδα όπου προσελήφθη από τον ΓΑΠ για να κάνει το ίδιο. Την ανέδειξε σε βουλευτή Επικρατείας του ΠΑΣΟΚ και της ανετέθη ο τομέας αποκρατικοποιήσεων στον οποίο και διέπρεψε. Έχει ψηφίσει όλα τα μνημόνια, ενώ το 2010 δήλωσε ότι τα επώδυνα μέτρα που ελήφθησαν είναι λίγα και θα έπρεπε να ληφθούν κι άλλα. Αυτή η κυρία, ο άνθρωπος των αγορών, προσελήφθη σαν ειδική σύμβουλος του Γ. Βαρουφάκη και πάνε όλοι μαζί παρέα, Βαρουφάκης, Lazard, Παναρίτη, στο Γιουρογκρούπ για διαπραγμάτευση. Φόβος και τρόμος λοιπόν στο Γιουρογκρούπ, από την επέλαση της…αριστερής παρέας. Καπάκι ήρθε και ο ΟΑΣΑ να φτιασιδώσει  το «κακό» 30% του μνημονίου, μετατρέποντάς το σε «μεταρρυθμίσεις έκπληξη». Έλεος σύντροφοι,  πιο αριστερά πεθαίνεις.

                                    Οι συγκεντρώσεις

 Η νέα κυβέρνηση, αν πραγματικά ήθελε να προωθήσει τις, κουτσουρεμένες έστω, φιλολαϊκές προεκλογικές υποσχέσεις της, έπρεπε  να βγει ανοιχτά και να ζητήσει στήριξη από λαϊκές μάζες, που μαχητικά θα πρόβαλαν με συγκεκριμένα συνθήματα τις επιδιώξεις και τους  στόχους του λαϊκού κινήματος. Αντ’ αυτού, προτίμησε να κρυφτεί μέσα  στις ιντερνετικές σελίδες και να  μεταδώσει ένα κλίμα συμβιβασμού με το ελάχιστο. Ένα κλίμα που δεν βοηθάει καθόλου στην άσκοπη μεν, αλλ’ εν εξελίξει διαπραγμάτευση με τους ευρωληστές. Ευνουχισμένα, συγκρατημένα συνθήματα, χωρίς θυμό και οργή, χωρίς να ονοματίζεται  η αιτία του κακού, χωρίς ταξική κατεύθυνση, παρά μόνο εκκλήσεις στους δυνάστες. Ο φόβος μήπως ο κόσμος εκτραπεί σε πραγματικά ανατρεπτικές κινήσεις και τρομάξουν οι «εταίροι μας», έφερε εκπτώσεις ακόμη και στα συνθήματα για την «αξιοπρέπεια», όπου ζητούνται μόνο «ανάσες αξιοπρέπειας» κι όχι  καθολική αξιοπρέπεια. Τα τέσσερα χρόνια μνημονιακού μαστιγώματος φαίνεται «έπιασαν τόπο». Με λίγα ψίχουλα, από όσα μας ανήκουν, είμαστε πια ικανοποιημένοι. Θέλουν την ΕΕ, αλλά «χωρίς εκβιασμούς», παριστάνοντας πως δεν ξέρουν ότι το βασικό της όπλο  είναι ο εκβιασμός.  Προσκαλούν να πάμε όλοι «Μαζί», πού; Μήπως να τσοντάρουμε  όλοι μαζί στην αποπληρωμή ενός  χρέους που το δημιούργησαν τα τραπεζικά κι επιχειρηματικά λαμόγια και το χρησιμοποιούν για τη διάσωσή τους; Τι ακριβώς να στηρίξουμε λοιπόν; Την διαχείριση μιας διαπραγμάτευσης που οδηγεί στα ίδια; Γιατί μέχρι τώρα αυτό βλέπουμε, αν κρίνουμε κι από τις χαρούλες «για επιστροφή στο ρεαλισμό» του ΠΑΣΟΚ της ΝΔ και του ΠΟΤΑΜΙΟΥ. Σύντροφοι προσέξτε, γιατί η χαλαρή κι «αυθόρμητη» παρουσία σας στις πλατείες, θα χρησιμοποιηθεί για τη νομιμοποίηση ανεπίτρεπτων συμβιβασμών σε βάρος του λαού και της χώρας.

                                                               Κ. Α. Αποστολόπουλος

                                                       Δημοτικός σύμβουλος Μεσσήνης  

,  

                         

                          

                         Προσοχή, όχι και τόσο αριστερά!

                     « Ο δρόμος για την κόλαση είναι στρωμένος με καλές προθέσεις». (γαλλική παροιμία)

Το πόσο αριστερά μπορεί να κινηθεί κανείς μέσα στο ναρκοπέδιο του ευρώ το βλέπουν ήδη όσοι με περισσή αφέλεια και άγνοια πίστεψαν ή πιστεύουν ότι, ακολουθώντας τα Σύμφωνα, τις Οδηγίες και τους Κανόνες που κατασκεύασαν οι νονοί της ληστρικής ΕΕ, έχουν την δυνατότητα για ανάπτυξη ακόμα και της παραμικρής- όχι αριστερής- πρωτοβουλίας, χωρίς να συγκρουσθούν μαζί τους. Η χυδαιότητα, η απρέπεια, ο κυνισμός, η αλαζονεία, αποτελούν τα βασικά γνωρίσματα  των ανθρωποειδών  της εγκληματικής συμμορίας που κυβερνάει την καπιταλιστική ευρωένωση, όπως για πολλοστή φορά αποδείχτηκε με ιδιαίτερη ένταση, αρκετές μέρες πριν και αμέσως μετά τις τελευταίες εκλογές στη χώρα μας. Όλα τα υψηλόβαθμα ευρωκαθάρματα και τα ελεγχόμενα ΜΜΕ συντονίστηκαν σε ένα ορυμαγδό απειλητικών δηλώσεων και εκβιασμών προς το λαό μας υποδεικνύοντας τι να ψηφίσει ώστε να μην «οδηγηθεί η χώρα σε περιπέτειες». Νόμιζε κανείς ότι στην κυβέρνηση  πρόκειται ν’ ανέβουν οι μπολσεβίκοι. Συνέχισαν, δείχνοντας την «δημοκρατική» τους αγριότητα και στην πρόσφατη σύγκλιση του Γιούρογκρουπ για επέκταση των κυρώσεων εναντίον της Ρωσίας. Προκάλεσε «φρίκη» στον καραγκιόζη πρόεδρο του Ευρωκοινοβουλίου Μάρτιν Σούλτς, η ασήμαντη έστω διαφοροποίηση του έλληνα υπουργού εξωτερικών στο θέμα της συνέχισης των κυρώσεων. Δυστυχώς ο Ν. Κοτζιάς δεν τόλμησε καν να επικαλεστεί, μπροστά στην αγέλη των φιλοναζιστών συναδέλφων του, την απόφαση του ΟΗΕ και την «Διακήρυξη της Βιέννης» που καλούν κράτη και ομάδες κρατών να απέχουν από την επιβολή «Μονομερών Μέτρων Καταναγκασμού» εναντίον άλλων κρατών, χωρίς τη σύμφωνη γνώμη του Συμβουλίου Ασφαλείας του ΟΗΕ. Δεν τόλμησε να τους πει ότι στην Ουκρανία δεν εισέβαλαν οι Ρώσοι αλλά  Νατοϊκή λεγεώνα έμμισθων ναζιστικών αποβρασμάτων που χρηματοδοτείται, εξοπλίζεται και εκπαιδεύεται από τις ΗΠΑ και την ΕΕ. Ότι τα εγκλήματα που διαπράττουν καθημερινά οι αμερικανοκίνητες ναζιστικές συμμορίες του προτεκτοράτου του Κιέβου, ξεπερνούν σε αγριότητα εκείνα των τζιχαντιστών του «Ισλαμικού κράτους». Δεν τόλμησε να τους πει ότι οι κυρώσεις αυτές είναι εντελώς παράνομες και πλήττουν σοβαρά την αγροτική και την τουριστική μας οικονομία.  Αντ’ αυτών ξεστόμισε το εντελώς απαράδεκτο, ότι «είναι αναποτελεσματικές» και συνεπώς δεν πρέπει να συνεχιστούν για πολύ. Έγινε ένα κακό ξεκίνημα,  στην πρώτη κιόλας επαφή της νέας κυβέρνησης με την ευρωμαφία, και το αποτέλεσμα ήταν η θεαματική  αναδίπλωση της Αθήνας. Και δεν θα σταματήσουν εδώ, διότι συνήθως ενός κακού μύρια έπονται.

                                         Διάσωση κι όχι ανατροπή

Έχουν συνηθίσει να ασκούν την διακυβέρνηση των ευρωπαϊκών χωρών μέσω υπάκουων τοπικών αντιπροσώπων-ανδρεικέλων και τώρα θορυβήθηκαν που σε κάποια γωνιά της Ευρώπης αναδείχτηκε μια κυβέρνηση που δεν στοχεύει βέβαια στην ανατροπή του ευρωπαϊκού καπιταλισμού αλλά σε μια διαφορετική διαχείρισή του, με πιο ανθρώπινο πρόσωπο όπως λένε (αν μπορεί βέβαια να υπάρξει τέτοιος καπιταλισμός), ώστε να δοθεί χρόνος για τη διάσωση του συστήματος και του βασικού του εργαλείου, του ευρώ. Όμως  οι ευρωλήσταρχοι προσποιούνται την αντίθεσή τους, στις όντως φιλότιμες προσπάθειες συνεννόησης που καταβάλει η Συριζαϊκή ηγεσία, ώστε να την αναγκάσουν σε πλήρη  ευθυγράμμιση μαζί τους. Το οικονομικό επιτελείο της νέας κυβέρνησης απευθύνεται στην ανθρωποφαγική μαφία των Βρυξελλών και την διαβεβαιώνει σε κάθε ευκαιρία, μέσω του οικονομολόγου υπουργού Γ. Βαρουφάκη, ότι δεν υπάρχει καμία διάθεση για ρήξη αλλά για συνεργασία σε υψηλότερο όμως επίπεδο κι όχι σε επίπεδο τεχνικών κλιμακίων τύπου τρόϊκας.  Ο νέος υπουργός δηλώνει με έμφαση ότι «θέλει να συμβάλει στη διάσωση του ευρώ και γι αυτό αντιδρά στις πολιτικές  της Ευρωζώνης (ΕΖ) που το οδηγούν σε βέβαιο θάνατο». Τέτοιες διαφοροποιήσεις όμως δεν γίνονται ανεκτές, διότι τους χαλάνε την εικόνα επικυρίαρχου –υποτακτικού που με τόσο κόπο και χρήμα έχουν στήσει τις τελευταίες δεκαετίες στην Ευρώπη. Επί πλέον οι μηχανισμοί διάσωσης της ευρωζώνης που έχουν συγκροτηθεί τα τέσσερα τελευταία χρόνια, λειτουργούν πλέον αυτόματα αποδίδοντας δισεκατομμύρια κέρδη (μέσω της διαχείρισης του χρέους) στην οικονομική της ολιγαρχία, κύρια της Γερμανίας που δεν είναι διατεθειμένη να τους αλλάξει με κάτι που δεν είναι βέβαιη ότι θα έχει την ίδια κερδοφορία. Πίσω λοιπόν από δηλώσεις  του στυλ,  «δεν θα μας επιβάλει ένα νησί του Αιγαίου τις απόψεις του», αποτυπώνονται τέτοιου είδους φόβοι της ευρωκαμόρας, που δεν θέλει  να υπάρξουν μιμητές και σε άλλα κράτη της ΕΖ.

                          Η  «ποσοτική χαλάρωση»  από την  ΕΚΤ

 Ένας από τους κορυφαίους αστούς οικονομολόγους, ο αμερικανός καθηγητής Πώλ Κρούγκμαν, γνώστης της λειτουργίας της ευρωζώνης,  δήλωσε πρόσφατα: « Το ευρώ είναι ζουρλομανδύας… Μια κατάσταση στην οποία το ευρώ χρησιμοποιείται μόνο προς το συμφέρον της Γερμανίας είναι μια κατάσταση που συνεχώς θα  χειροτερεύει. Το ευρώ που υποτίθεται ότι θα ήταν ο δρόμος προς την ευρωπαϊκή ενότητα, έγινε δρόμος προς μια πολύ διηρημένη ήπειρο, η οποία αισθάνεται ότι κακοποιείται από τον πυρήνα της…Είναι σχεδόν αδύνατο για την κυβέρνηση μιας χώρας της Ευρωζώνης (όπως η Ελλάδα), να χαλαρώσει την λιτότητα χωρίς την άδεια των Βρυξελλών. Δεν υπάρχει καμία δυνατότητα ελιγμών. Γι αυτό μια ελληνική κυβέρνηση πρέπει να είναι αποφασισμένη να εγκαταλείψει το ευρώ, αλλά δυστυχώς ο ελληνικός λαός στην πλειοψηφία του, δεν είναι ακόμα έτοιμος γι αυτό».   Πράγματι λόγω και του ευρώ, η καπιταλιστική κρίση έχει μεταφερθεί πλέον στο  κέντρο της ΕΖ. Η ΟΝΕ έγινε η θηλιά που πνίγει όλη την Ευρώπη. Με την δικαιολογία επικείμενης χρεοκοπίας ολόκληρης της Ευρωζώνης και κάτω από την δαμόκλειο σπάθη του αναδυόμενου αποπληθωρισμού, η ΕΚΤ πήρε την απόφαση για εφαρμογή «ποσοτικής χαλάρωσης» (QE). Πρόκειται για μια εντελώς αυθαίρετη δημιουργία από το πουθενά, με ηλεκτρονικό τρόπο,  χρήματος ( 1200 δις ευρώ) για να αγοράσει τίτλους, όπως  εταιρικά και κυρίως κρατικά ομόλογα (που τα έχουν οι τράπεζες) του δυσθεώρητου χρέους των κρατών μελών της, με την προϋπόθεση όμως πως οι κυβερνήσεις θα παρουσιάσουν ισοσκελισμένους προϋπολογισμούς. Που σημαίνει νέα μέτρα σε βάρος των λαϊκών στρωμάτων, παράλληλα με νέα υπερκέρδη για τους τραπεζίτες (ιδίως του ευρωπαϊκού κέντρου), τους επιχειρηματικούς ομίλους και τους κερδοσκόπους των αγορών. Με λίγα λόγια μεγαλύτερη λιτότητα στην ευρωζώνη και στην Ελλάδα, άρα  μεγαλύτερη οικονομική κρίση και περισσότερη κοινωνική  εξαθλίωση. Οι όροι που έθεσε ο επί κεφαλής της ΕΚΤ Ντράγκι στην νέα κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ για συμμετοχή στο πρόγραμμα (QE), είναι: α) ολοκλήρωση της τρέχουσας αξιολόγησης από την τρόϊκα, δηλαδή την πλήρη αποδοχή των 19 όρων της, που είχε θέσει ως προαπαιτούμενα και β) αποπληρωμή των ομολόγων που ήδη διακρατεί η ΕΚΤ και λήγουν τους επόμενους μήνες. Δηλαδή για να αγοραστούν νέα ομόλογα από την ΕΚΤ πρέπει να εξοφληθούν τα παλιά. Σ’ αυτό έχει συμφωνήσει δυστυχώς ο ΣΥΡΙΖΑ  οπότε θα υποχρεωθεί να συνεχίσει και τους επόμενους μήνες την αποπληρωμή και άλλων ομολόγων που λήγουν τότε.  Άρα θα έχουμε  συνέχιση της ίδιας πολιτικής με τους προκατόχους του της ΝΔ-ΠΑΣΟΚ, κι όχι αποδοκιμασία και  κατάργησή της. Συνεπώς παρά τις διακηρύξεις, από τη μεριά του ΣΥΡΙΖΑ, περί μη βιωσιμότητας του χρέους, η ένταξη σε τέτοια προγράμματα θα δείξει το αντίθετο, αφού  η βιωσιμότητα του χρέους θα επιβεβαιώνεται με την συνέχιση της  αποπληρωμής του.  Μάλιστα από το γραφείου τύπου του ΣΥΡΙΖΑ έσπευσαν να χαιρετίσουν τις δηλώσεις Ντράγκι με ανακοίνωση στην οποία αναφέρεται:  «πρόκειται για μια σημαντική απόφαση την οποία και θα αξιοποιήσει η ελληνική κυβέρνηση προς όφελος της χώρας. Ο κ. Ντράγκι με τη σημερινή  ανακοίνωση του προγράμματος αγοράς ομολόγων, απάντησε στις ακραίες περιοριστικές πολιτικές τασσόμενος υπέρ της ποσοτικής χαλάρωσης».  Τα ακριβώς αντίθετα έλεγε   τον Σεπτέμβριο του 2014, ο νυν υπουργός οικονομικών Γ. Βαρουφάκης, για την μέθοδο ποσοτικής χαλάρωσης: «Η μέθοδος αυτή αντικατοπτρίζει τη διαιώνιση της χειρότερης Κρίσης από τον μεσοπόλεμο. Σημαίνει ότι τα πράγματα χειροτερεύουν, ενώ η πολιτική εξουσία εξακολουθεί να μην είναι διατεθειμένη να αντιμετωπίσει την ανάγκη καθαρισμού του τραπεζικού κόπρου που συσσωρεύτηκε από το 1971 μέχρι το 2008 παγκοσμίως. Αποτελεί την άλλη όψη της λιτότητας, την οποία οι κεντρικοί τραπεζίτες αποδέχονται». Αυτά ξεχάστηκαν τώρα. Όμως,  η δήθεν «πολιτική αστάθεια» που έντεχνα καλλιεργούν στην Ελλάδα και η αναγγελία της ποσοτικής χαλάρωσης, προκάλεσαν  ισχυρότατες αρπαχτές στο ελληνικό και στα ευρωπαϊκά χρηματιστήρια, σηματοδοτώντας την απαρχή για νέες φούσκες λόγω της αυξημένης ρευστότητας που θ’ αποκτήσουν οι τράπεζες χωρίς, ως συνήθως, να αυξήσουν τις χορηγήσεις τους. Ταυτόχρονα τα CDS απογειώθηκαν, τα spreads πήραν φωτιά, ενώ αυξήθηκαν κατακόρυφα οι αποδόσεις των ομολόγων του ελληνικού δημοσίου, δηλαδή το κόστος του χρέους που θα κληθεί να πληρώσει ο ελληνικός λαός. Και η αύξηση της νομισματικής κυκλοφορίας, θα μεταθέσει την κρίση διευκολύνοντας τις «αναδιαρθρώσεις» του κεφαλαίου και την παραπέρα υποτίμηση της εργατικής δύναμης, όπως μας δείχνει η εφαρμογή της στις ΗΠΑ.

                                 Η παραμονή στην Ευρωζώνη

Ωστόσο,  εδώ στην Ελλάδα όλα τα κόμματα - εκτός του ΚΚΕ- επιδίδονται σε έναν αγώνα για να αποδείξουν πιο κόμμα είναι πιο φιλοευρωπαϊκό από τα άλλα, κι ότι ο αντίπαλός τους είναι αντιευρωπαϊστής. Ο ίδιος ο Αλέξης Τσίπρας  καθησυχάζει με τις απανωτές δηλώσεις του ότι «είμαστε πιο ευρωπαϊστές από τα συντηρητικά κόμματα που κατέστρεψαν την ιδέα της αλληλεγγύης και δίχασαν τους λαούς». Υπερασπιζόμενος μάλιστα το ευρώ προειδοποίησε τους ευρωπαίους ότι αν διώξουν την Ελλάδα από το ευρώ θα μείνουν όλοι τους χωρίς τον… «ζουρλομανδύα» λέγοντας: «η Ευρωζώνη είναι μια αλυσίδα με δεκαοκτώ κρίκους. Αν σπάσει ένας, σπάει η αλυσίδα και κανείς δεν επιθυμεί κάτι τέτοιο». Δεν φαντάζομαι όμως να υπάρχουν πολλοί  άνθρωποι στην Ελλάδα και στην Ευρώπη που δεν επιθυμούν να σπάσει η αλυσίδα που τους κρατάει δεμένους χειροπόδαρα. Η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ θα έχει ήδη συνειδητοποιήσει, βλέποντας την λυσσαλέα αντίδραση των «διεθνών εταίρων» και της ντόπιας ολιγαρχίας στην εξαγγελία των λίγων ανώδυνων μέτρων ανακούφισης των εξαθλιωμένων λαϊκών μαζών, ότι είναι αδύνατο να ικανοποιηθούν ταυτόχρονα οι απαιτήσεις των αγορών και των επιχειρηματικών ομίλων από τη μια και  οι λαϊκές ανάγκες από την άλλη. Όμως, με την επιλογή παραμονής στην ΕΖ, δηλαδή μέσα στον ατέρμονα κύκλο σκληρής λιτότητας και απόλυτης ύφεσης, δεν έχουμε την παραμικρή πιθανότητα  ικανοποίησης των λαϊκών αναγκών αλλά ούτε κι επιβίωσης σαν έθνος. Η ΕΖ και η ΕΕ είναι τα θερμοκήπια των CDS, των spreads και των ομολόγων χρέους, δηλαδή των εργαλείων θανάτου κι όχι της ευημερίας και της αλληλεγγύης των λαών.

                                                                 Κ. Α. Αποστολόπουλος

                                                    Δημοτικός σύμβουλος Μεσσήνης