Ο  δάκος πάλι νικητής

Η ΚΟΙΝΗ ΑΓΡΟΤΙΚΗ ΠΟΛΙΤΙΚΗ της Ευρωπαϊκής Ένωσης - με την οποία συμφωνούν ΣΥΡΙΖΑ, ΝΔ, ΚΙΝΑΛ(ΠΑΣΟΚ) - που αδιαφορεί για τους μικρούς και μεσαίους αγρότες, ο μη συντονισμός και οι καθυστερήσεις Υπουργείου Αγροτικής Ανάπτυξης και Περιφερειών, η ανάθεση του σοβαρού έργου της δακοκτονίας σε εργολάβους που πάνε μόνο εκεί που τους συμφέρει, επέτρεψαν στις μικρές αδηφάγες μύγες να κάνουν πάρτι, καταστρέφοντας τις ελιές και στερώντας τους αγρότες μας από την βασική πηγή εισοδήματός τους. Τώρα, μετά την καταστροφή, υποψήφιοι και νυν περιφερειάρχες, υπουργοί και γραμματείς, πετροβολάει ο ένας τον άλλον και ουδείς αποδέχεται έστω και μέρος της ευθύνης, καθώς πλησιάζουν εκλογές και ο καθένας προσπαθεί να προβάλλει το (ανύπαρκτο) έργο του.

ΕΙΝΑΙ γνωστό ότι ο καλύτερος σύμμαχος του δάκου είναι η πολλή υγρασία και οι ήπιες θερμοκρασίες.  Δυστυχώς φέτος με τις βροχές του Ιουνίου αυτοί οι δύο παράγοντες συνυπήρχαν με συνέπεια τον ταχύτατο πολλαπλασιασμό του εντόμου. Όταν με τα πολλά ξεκίνησε - με δύο μήνες καθυστέρηση - το πρόγραμμα της (πρωτόγονης με τα σημερινά δεδομένα ) δακοκτονίας, είχε ήδη γίνει μεγάλη ζημιά, καθώς δεν μπορούσαν να ελεγχθούν πλέον οι πληθυσμοί του εντόμου. Έτσι χάθηκε μεγάλο μέρος της παραγωγής πριν καν ξεκινήσει η περίοδος της συγκομιδής. Η Ομοσπονδία Αγροτικών Συλλόγων Περιφέρειας Πελοποννήσου (ΟΑΣΠΠ), καταγγέλλει ότι με ευθύνες της σημερινής κυβέρνησης αλλά και των προηγούμενων, έχουν περικοπεί στο 1/3 οι δαπάνες για την δακοκτονία, ενώ την ίδια στιγμή παρακρατείται το 2% επί του τζίρου των παραγωγών για την καταπολέμηση του δάκου. Επιπρόσθετα, και οι αρμόδιες υπηρεσίες για την πραγματοποίηση και τον έλεγχο του προγράμματος δακοκτονίας έχουν συρρικνωθεί ή διαλυθεί. Σκεφτείτε ότι οι προσλήψεις εποπτών για το συγκεκριμένο πρόγραμμα γίνονται τον Αύγουστο, όταν πλέον η ζημιά έχει γίνει. Επιρρίπτει δε μεγάλο μέρος της ευθύνης στην Περιφέρεια για την καθυστέρηση των ψεκασμών. Αφού λοιπόν δεν μπόρεσε να αποτραπεί η καταστροφή από την ολιγωρία Περιφέρειας και Κεντρικής Διοίκησης, οι αγρότες με το δίκιο τους, ζητούν να αποζημιωθούν στο σύνολο της ζημιάς που υπέστησαν. Γιατί η μεγάλη μείωση της παραγωγής σε συνδυασμό με την λεηλασία του ισχνού εισοδήματός τους από την υψηλή φορολογία, τις μεγάλες ασφαλιστικές εισφορές στον ΕΦΚΑ, τα διάφορα χαράτσια, τους οδηγούν στην φτωχοποίηση και στο ξεκλήρισμα. 

ΤΩΡΑ το πότε και αν θα καταβληθούν αποζημιώσεις στους ελαιοκαλλιεργητές, θα εξαρτηθεί από το σκεπτικό που θα συνοδεύει τον σχετικό φάκελο που θα σταλεί στην Κομισιόν για να δοθεί η τελική έγκριση εκταμίευσης του απαιτούμενου ποσού. Αυτό όμως παίρνει χρόνο και σίγουρα θα χρησιμοποιηθεί από τις μνημονιακές παρατάξεις σαν δέλεαρ για την υφαρπαγή της ψήφου των αγροτών στις εκλογές που πλησιάζουν. Πάντως ο προϋπολογισμός του προγράμματος Κρατικών Οικονομικών Ενισχύσεων που αφορά τις σχετικές ζημιές, είναι πολύ μικρότερος του απαιτούμενου για την αποζημίωση των ελαιοπαραγωγών. Συνεπώς, η  μόνη ελπίδα για τους μικρομεσαίους αγρότες είναι οι λεγόμενες ενισχύσεις De minimis (ενισχύσεις ήσσονος σημασίας), που αφορούν την πολιτική της ΕΕ για τις κρατικές ενισχύσεις των μικρομεσαίων επιχειρήσεων στις οποίες υπάγονται και οι επιχειρήσεις εμπορίας και μεταποίησης γεωργικών προϊόντων. Αφορούν βέβαια σχετικά μικρά ποσά, τα οποία πρέπει να ανακοινώνονται στην Κομισιόν για λόγους «ελέγχου της τήρησης των κανόνων ανταγωνισμού», διότι είναι γνωστό ότι όλοι οι θεσμοί της ΕΕ προωθούν και προστατεύουν με μανία την επιχειρηματικότητα ιδιωτών, ενώ καταπολεμούν με λύσσα την κρατική επιχειρηματικότητα. Όμως εδώ υπάρχει ένα «τεχνικό» εμπόδιο  που το έχουν προβλέψει οι Ευρωληστές για να μην ενισχύονται και οι μικροί επιχειρηματίες. Σύμφωνα λοιπόν με τον κανονισμό, οι πληρωμές από τα πακέτα De minimis πρέπει να έχουν κοινούς κανόνες. Δηλαδή αν οι ζημιές είναι διαφορετικών προελεύσεων δεν μπορεί να υπαχθούν όλες στο De minimis αλλά μόνον μία. Για παράδειγμα, οι ζημιές στην ελαιοκαλλιέργεια της Κρήτη και των  νησιών του Αιγαίου προήλθαν από την ξηρασία, ενώ στην Πελοπόννησο προήλθαν ακριβώς από το αντίθετο, τις βροχοπτώσεις. Άντε να πείσεις τους γραφειοκράτες των Βρυξελλών ότι η ίδια ζημιά (δραματική μείωση παραγωγής ελαιολάδου) πρόκυψε από δύο διαμετρικά αντίθετες αιτίες. 

ΑΝΑΦΕΡΘΗΚΑ παραπάνω σε πρωτόγονες μεθόδους δακοκτονίας που εφαρμόζονται στη χώρα μας και δεν είναι μόνο αναποτελεσματικές, αλλά προξενούν ζημιά στο οικοσύστημα, τα δε φάρμακα που χρησιμοποιούνται περνάνε στη διατροφή μας. Η επιστήμη όμως της Βιοτεχνολογίας και η πληροφορική, έχουν βοηθήσει στην ανάπτυξη μεθόδων πολύ αποτελεσματικών στην καταπολέμηση του δάκου χωρίς όχληση στο περιβάλλον. Για παράδειγμα στο Πανεπιστήμιο των Χανίων αναπτύχθηκε μέθοδος στείρωσης των αρσενικών μυγών που στη συνέχεια εξαπολύονται στις ελαιοκαλλιέργειες και δεν μπορούν να γονιμοποιήσουν τις θηλυκές. Έτσι σταδιακά ο πληθυσμός τους φθίνει μέχρι την εξαφάνισή τους. Στην Ισπανία που πρωτοπορεί στην καταπολέμηση του δάκου, συνδυάζουν ιδιαίτερα προηγμένες τεχνολογίες και μέθοδες όπως : Γενετικοί αλγόριθμοι, νευρωνικά δίκτυα, deep learning και τεχνικές βελτιστοποίησης που επιτρέπουν τη χρήση τεράστιου όγκου πληροφοριών σε πραγματικό χρόνο για τον έλεγχο και την εξόντωση των πληθυσμών του δάκου. Παράλληλα δοκιμάζουν και βιολογική μέθοδο με εντομοπαθογόνους μύκητες που ελαττώνει σημαντικά τους πληθυσμούς αυτών των εντόμων.  Αλλά και στη χώρα μας υπάρχει το gaiasense, ένα σύστημα «ευφυούς γεωργίας», που εγγυάται κι αυτό καλά αποτελέσματα στη καταπολέμηση της μάστιγας του δάκου. Δεν ιδρώνει όμως το αυτί κανενός κρατικού ή περιφερειακού φορέα, καθώς τέτοιες ριζικές αλλαγές σε πρακτικές δεκαετιών, θα χαλάσουν πολλά κυκλώματα τρωκτικών δημόσιου και κοινοτικού χρήματος. Η δακοκτονία είναι πολύ σοβαρή υπόθεση για να παραδοθεί σε ιδιώτες. Είναι δουλειά του Υπουργείου Αγροτικής Ανάπτυξης και σ’ αυτό πρέπει να ανατεθεί αποκλειστικά. Αλλά με τα ξενόδουλα μνημονιακά κόμματα στην διακυβέρνηση της χώρας, αυτό είναι αδύνατο.

                                                      Κ. Α. Αποστολόπουλος

                                             Δημοτικός σύμβουλος Μεσσήνη

          

ΕΞΩ αι ΗΠΑ – ΕΞΩ το ΝΑΤΟ

Η αδιαφορία επενεργεί δυναμικά στην ιστορία. Επενεργεί και παθητικά, ωστόσο επενεργεί. Είναι το πεπρωμένο. Είναι κάτι που δεν μπορούμε να βασιστούμε επάνω του, είναι κάτι που ανατρέπει τα προγράμματα, που αντιστρέφει τα καλύτερα καταστρωμένα σχέδια, είναι η ακατέργαστη ύλη που εξεγείρεται ενάντια στη νόηση και την πνίγει. Αυτό που συμβαίνει, το κακό που πέφτει πάνω σε όλους, το πιθανό καλό που μια ηρωική πράξη μπορεί να γεννήσει, δεν οφείλεται τόσο στην πρωτοβουλία των λίγων που ενεργούν, όσο στην αδιαφορία, στην απουσία των πολλών. Αυτό που συμβαίνει, δεν συμβαίνει τόσο γιατί μερικοί θέλουν να συμβεί, όσο γιατί η μάζα των ανθρώπων παραιτείται από τη θέλησή της, αδιαφορεί, αφήνει να μαζεύονται οι κόμποι που έπειτα μόνο το σπαθί θα μπορέσει να κόψει. Αφήνει να θεσμοθετούνται οι νόμοι που έπειτα μόνο η εξέγερση θα καταλύσει, αφήνει  ν’ ανέβουν στην εξουσία άνθρωποι που έπειτα μόνο μια εξέγερση θα τους ανατρέψει. Το πεπρωμένο που φαίνεται να κυριαρχεί στην ιστορία δεν είναι τίποτα άλλο παρά το απατηλό πρόσχημα αυτής της αδιαφορίας, αυτής της απουσίας. (Αντόνιο Γκράμσι, ιδρυτής του Ιταλικού ΚΚ το 1921)

 Η ΧΟΥΝΤΑ των συνταγματαρχών, απόρροια της ψυχροπολεμικής, αντισοβιετικής υστερίας των ΗΠΑ, ήταν το μέσο που επέλεξε η CIA για να καθησυχάσει το εγχώριο  και διεθνές κεφάλαιο της εποχής, προκειμένου να το διαβεβαιώσει ότι η Ελλάδα, παρά το πολιτικό χάος που σκόπιμα η ίδια είχε δημιουργήσει στη χώρα, θα παραμείνει στη Δύση και δεν υπάρχει φόβος για τις επενδύσεις και την κερδοφορία τους.  Με πρόσχημα το χάος και την ακυβερνησία, ενεργοποιήθηκε το σχέδιο «Προμηθεύς» (αντιμετώπιση Σοβιετικής εισβολής στην Ελλάδα) και τα τάνκς ξεχύθηκαν στην χώρα όχι για τους Σοβιετικούς αλλά για τους ίδιους τους κατοίκους της. Ρίξανε όλο το φταίξιμο στην Αριστερά, που τους δημιουργούσε αναστάτωση και χασούρα με τις κινητοποιήσεις των εργαζόμενων, και με πρόσχημα την «αντιμετώπιση του κομμουνιστικού κινδύνου», έθεσαν τέρμα στις κινητοποιήσεις, διέλυσαν τα συνδικάτα και τα πολιτικά κόμματα, φίμωσαν τον τύπο, δημιουργώντας τη απόλυτη σιγή και πειθαρχία που χρειάζονται οι μεγάλοι επιχειρηματικοί όμιλοι για να κάνουν επενδύσεις και να αναπτύξουν την κερδοφορία τους σε βάρος των εργαζομένων. Θέμα χρόνου λοιπόν, ήταν να αναπτυχθούν κινήσεις και δράσεις ενάντια σε ένα τόσο καταπιεστικό καθεστώς. Το Πολυτεχνείο ήταν η κορυφαία αντιδικτατορική κίνηση που δρομολόγησε την πτώση της αμερικανοκίνητης χούντας. Τα συνθήματα - απαιτήσεις της εξέγερσης του Πολυτεχνείου για ΨΩΜΙ-ΠΑΙΔΕΙΑ-ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ και ΕΘΝΙΚΗ ΑΝΕΞΑΡΤΗΣΙΑ, παραμένουν και σήμερα ζητούμενα,  μαζί με τα ΕΞΩ αι ΗΠΑ, ΕΞΩ το ΝΑΤΟ, που ήταν γραμμένα στην κύρια είσοδο του Ιδρύματος.  Τα τελευταία ήταν τα συνθήματα που θα μας θυμίζουν πάντα τους βασικούς ενόχους της τραγωδίας της πατρίδας μας, ιδιαίτερα τα τελευταία 70 χρόνια. Αυτοί επιβράβευσαν το Δοσιλογισμό, προκάλεσαν τον εμφύλιο, την Χούντα, το Κυπριακό, τα Μνημόνια. Σήμερα, θα μπορούσαν, στα τότε συνθήματα, να προστεθούν νέα, που θα αναφέρονταν στη συρρίκνωση της δημόσιας  Υγείας,  Παιδείας, Ασφάλισης, την διάλυση των εργασιακών σχέσεων, στους μισθούς και συντάξεις πείνας, την φοροληστεία, την εκποίηση της κρατικής περιουσίας, την υπερχρέωση κλπ. Αλλά οι αστοί πολιτικοί, για δεκαετίες τώρα καπηλεύονται το Πολυτεχνείο, θεσμοποιώντας τον ξεσηκωμό του 1973, αφού πρώτα τον μουμιοποίησαν και του προσέδωσαν φολκλορικά γνωρίσματα εντελώς ξένα προς το αντιφασιστικό-αντιιμπεριαλιστικό χαρακτήρα του. Εκείνο όμως, που περισσότερο εξοργίζει και λυπεί τον κόσμο, είναι ότι πολλοί απ’ αυτούς που ηγήθηκαν της εξέγερσης, ως μέλη της Συντονιστικής Επιτροπής, και ανήκαν στις παρατάξεις του ΠΑΚ (μετέπειτα ΠΑΣΟΚ), του ΡΗΓΑ ΦΕΡΑΙΟΥ (οργάνωση του ευρωκομμουνιστικού ΚΚΕ.εσ, που αποσχίστηκε από το ΚΚΕ) και  της αριστερίστικης ΑΑΣΠΕ, αξιοποίησαν στην μεταπολίτευση την εκεί συμμετοχή τους και επιδεικνύοντας περγαμηνές «αντίστασης» κατά της χούντας, στελέχωσαν το ΠΑΣΟΚ , αργότερα τον ΣΥΝ- που μετεξελίχτηκε στον ΣΥΡΙΖΑ- και πρωτοστάτησαν για δεκαετίες στην πολιτική ζωή της χώρας, υπηρετώντας πιστά το σύστημα που κάποτε υποτίθεται πολέμησαν.

ΣΤΟ ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΟ συγκεντρώθηκε μεγάλος αριθμός νέων, φοιτητών κυρίως, οργισμένων όχι μόνο από την αποτρόπαιη πολιτική του δικτατορικού καθεστώτος, αλλά και από την γκανγκστερική συμπεριφορά των ΗΠΑ-ΝΑΤΟ -  Σιωνιστικού Ισραήλ, σε βάρος πολλών λαών της ανθρωπότητας. Θύματα των ΗΠΑ εκείνο τον καιρό ήταν το Βιετνάμ, η Χιλή με το στρατιωτικό πραξικόπημα του Πινοτσέτ ( Σεπτ. του ’73), πολλές χώρες της Αφρικής (Κογκό, Αγκόλα, κλπ) και της Λατινικής Αμερικής, στις οποίες είχαν στείλει μισθοφόρους για ανατροπή των κυβερνήσεών τους. Κι ακόμα, ένα μήνα πριν το Πολυτεχνείο, τον Οκτ. του ’73, έγινε ο πόλεμος του Γιόμ Κιπούρ (Αίγυπτος και Συρία κατά του  Ισραήλ)  για την απελευθέρωση των εδαφών τους που είχε καταλάβει το Ισραήλ, και παραλίγο να οδηγήσει σε παγκόσμια σύρραξη ΗΠΑ-ΕΣΣΔ. Ήταν λοιπόν μια εξαιρετικά φορτισμένη περίοδος με εξεγέρσεις σε πολλές χώρες του κόσμου, ακόμα και στις ΗΠΑ για το Βιετνάμ. Το Πολυτεχνείο, μπορεί να πει κανείς, ήταν μέρος αυτών των εξεγέρσεων της παγκόσμιας νεολαίας,  που όπως και στο εξωτερικό, διακρίνονταν κυρίως για τον αυθορμητισμό, την ανοργανωσιά και την έλλειψη στρατηγικού στόχου, που οφείλονταν κυρίως στην πολυδιάσπαση του αριστερού χώρου διεθνώς, λόγω της εξάπλωση του αναθεωρητισμού και του αριστερισμού που πρόκυψαν από τα  σοβαρά λαθη του σοβιετικού ΚΚ και την κακοποιό δράση των δυτικών μυστικών υπηρεσιών. Στο Πολυτεχνείο, όπως και σε κάθε ανάλογο γεγονός της ιστορίας μας, δεν υπήρξε ούτε ενότητα, ούτε ομοφωνία μεταξύ των συμμετεχόντων. Το φοιτητικό κίνημα, από πλευράς Αριστεράς και ΚΚΕ, ειχε αποδυναμωθεί από τις συνεχείς συλλήψεις της χούντας. Παρά τις αντιξοότητες όμως, η Αντι-ΕΦΕΕ (φοιτητικός κλάδος της ΚΝΕ), είχε αξιοπρεπή παρουσία. Όμως, τα νέα αυτά παιδιά δεν είχαν εμπειρία διαχείρισης τόσο μεγάλων κινητοποιήσεων, και η καθοδήγηση από ανώτερα όργανα ήταν αδύνατη ή εξαιρετικά δύσκολη.   Τα γεγονότα εξελίσσονταν τόσο γρήγορα που δεν τους άφηναν περιθώρια να διαδώσουν και να υπερασπιστούν αποτελεσματικά τις απόψεις τους, σχετικά με το χαρακτήρα που έπρεπε να δοθεί στην εξέγερση. Δηλαδή, η εξέγερση να μην τελειώσει με την ανατροπή της χούντας, αλλά να συνεχιστεί με στόχο την διαμόρφωση συνθηκών που δεν θα επέτρεπαν να διαδεχθεί τη χούντα  ένα κοινοβουλευτικό καθεστώς που θα διευκόλυνε πάλι την ξενοκρατία και θα υπηρετούσε τα ίδια συμφέροντα αλλά με δημοκρατικό μανδύα. Έτσι η Συντονιστική Επιτροπή, που τελικά κατάφεραν να συγκροτήσουν οι κύριες παρατάξεις (ΠΑΚ, ΡΗΓΑΣ, ΑΑΣΠΕ, Αντι-ΕΦΕΕ), εξέδωσε μια διακήρυξη για «εγκαθίδρυση λαϊκής κυριαρχίας, εθνικής κυριαρχίας και ανεξαρτησίας από τα ξένα συμφέροντα που στηρίζουν την τυραννία στη χώρα μας», αποφασίζοντας πλειοψηφικά, την συνέχιση της κατάληψης του Πολυτεχνείου. Ωστόσο, χωρίς καμία προπαρασκευή, κανένα  σχεδιασμό για την βιωσιμότητά της και καμία πρόβλεψη για συνεννόηση και συντονισμό κινήσεων και συνθημάτων με τον σχετικά λίγο (για τον πληθυσμό της Αθήνας- εδώ είχε δίκιο ο Γκράμσι) κόσμο έξω από το Πολυτεχνείο, που διαδήλωνε κατά της χούντας. Από την άλλη, οι χουντικοί τρομοκρατημένοι, μήπως γενικευτεί και γίνει ανεξέλεγκτη η εξέγερση στην Αθήνα και σε άλλες μεγάλες πόλεις, κατέβασαν στρατό και τάνκς, αποτρέποντας μια μεγάλη λαϊκή συμμετοχή που θα έδινε άλλη τροπή στα γεγονότα.  Επιλέχθηκε η  εισβολή του τάνκ που σήμανε, με άγριο τρόπο, το τέλος της τριήμερης εξέγερσης, αλλά και το τέλος της επιχειρούμενης «πολιτικοποίησης» της δικτατορίας  που προωθούσε ο Παπαδόπουλος με τον Μαρκεζίνη. Ο αρχηγός της ΕΣΑ, Ιωαννίδης, απομακρύνει και τους δύο, επιχειρεί την χουντοποίηση της Κύπρου και δίνει το πρόσχημα στα Μεμέτια να εισβάλουν στο Νησί για να το (τι τραγικό)  «απελευθερώσουν». Μετά την καταστροφή στην Κύπρο, η χούντα Ιωαννίδη καταρρέει και ανακαλείται ο εφεδρικός «σωτήρας», Κ. Καραμανλής από το Παρίσι, όπου ζούσε ως εξόριστος πολυτελείας, καθώς ήταν ο μόνος στον οποίο ειχαν εμπιστοσύνη οι ηγεσίες Αμερικής και Δ. Ευρώπης, ότι η Ελλάδα θα συνέχιζε να «ανήκει εις την Δύσιν». Και δεν έκαναν λάθος. Η Ελλάδα με τη ΝΔ, στη συνέχεια με το ΠΑΣΟΚ και τώρα ταχύτερα με τον ΣΥΡΙΖΑ, ενσωματώνεται όλο και πιο βαθιά στις οικονομικές και στρατιωτικές δομές της Δύσης, κινούμενη δηλαδή, σε κατεύθυνση εντελώς αντίθετη εκείνης για την οποία αγωνίστηκαν τα παιδιά του Πολυτεχνείου. Κι όμως οι αστοί πολιτικοί απατεώνες, χωρίς ίχνος ντροπής καταθέτουν στεφάνια στο Πολυτεχνείο, φοβούμενοι μήπως ιδιοποιηθούν την επέτειο οι κομμουνιστές, και πείσουν τον λαό να αγωνιστεί για την ανατροπή της σύγχρονης δικτατορίας των αγορών.

                                           Κ. Α. Αποστολόπουλος

                                    Δημοτικός σύμβουλος Μεσσήνης       

      

  Ιστορική Συμφωνία ή Ιστορική εξαπάτηση;

Η λέξη Θεός για μένα δεν είναι παρά η έκφραση και το προϊόν των ανθρώπινων αδυναμιών. Και η Αγία Γραφή είναι μια συλλογή σεβαστών μεν μύθων, αλλά παρ’ όλα αυτά παιδιάστικων. Καμία ερμηνεία, όσο δεξιοτεχνική και αν είναι δεν θα το αλλάξει αυτό. Η θρησκεία δεν είναι παρά η ενσάρκωση μιας πρωτόγονης δεισιδαιμονίας. (Albert Eistein, Απρ. 1955) 

Τα ιερατεία του Ιουδαϊσμού, Χριστιανισμού και Μουσουλμανισμού, των τριών μεγαλύτερων, εξ αποκαλύψεως, θρησκειών του κόσμου έχουν προκαλέσει και τα μεγαλύτερα δεινά στην ανθρωπότητα τα τελευταία τρεις χιλιάδες χρόνια. Καλλιέργησαν την μισαλλοδοξία και το μίσος μεταξύ των ανθρώπων αντί της συμφιλίωσης και της αδελφοσύνης. Προκάλεσαν ή ευλόγησαν τους πιο καταστρεπτικούς πολέμους και είναι υπεύθυνα για εκατομμύρια θανάτων, βασανισμών κι  εκτοπίσεις αντιφρονούντων.  Οι πιστοί τους γίνονται εχθροί, γιατί έτυχε να γεννηθούν σε διαφορετικά μέρη όπου οι «επικρατούσες» θρησκείες πρεσβεύουν διαφορετικούς θεούς,  τα ιερατεία των οποίων, για να θωρακίσουν την εξουσία και τα προνόμιά τους, στήριζαν και στηρίζουν μέχρι θανάτου την «αλήθεια» του μοναδικού τους Θεού, κατασκευάζοντας ισχυρούς εξουσιαστικούς μηχανισμούς. Στην Ελλάδα για παράδειγμα, η δημιουργία ενός τέτοιου τεράστιου μηχανισμού, συνοδεύτηκε από ένα σύστημα ελέγχου, κατήχησης  και επιβολής του «θεόπνευστου» λόγου του, τα οποία κατοχυρώνονται μέσα από τον υπέρτατο νόμο του κράτους, το Σύνταγμα. Έτσι θεσμοποιήθηκε ένας συμπληρωματικός, του κρατικού, εξουσιαστικός μηχανισμός - με τη σύζευξη πολιτικής κι εκκλησιαστικής εξουσίας - που αναβαθμίζει την ορθοδοξία σε συντελεστή εθνικής ιδεολογίας. Φθάσαμε σταδιακά στο σημείο, να θεωρούμε ότι η «ελληνικότητα» του Έλληνα συναρτάται άμεσα με την πίστη του στην Ορθοδοξία. Οι υψηλόβαθμοι ρασοφόροι συνομιλητές του Θεού, ως αυτόκλητοι εκπρόσωποί του επί της γης, δεν αρκούνται στο βασικό τους έργο που είναι  η δια της προσευχής στροφή της προσοχής του Θεού και των Αγίων  προς το ποίμνιό τους. Έχουν και άλλες πιο σοβαρές μάλιστα ασχολίες που σχετίζονται με την πολυπληθή ισχυρή κοινωνική-επαγγελματική τάξη που έχουν δημιουργήσει και λειτουργεί κατά τα κρατικά διοικητικά πρότυπα με πολιτικές και οικονομικές προεκτάσεις.

 ΔΕΝ ΘΑ ΗΤΑΝ υπερβολή να πούμε ότι συγκρότησαν μια Εκκλησία που εξελίχθηκε κυρίως σε μια τεράστια καπιταλιστική επιχείρηση, με ποικίλες οικονομικές δραστηριότητες που καλύπτονται από ένα αδιαφανές πλέγμα άνω των 10.000 ΝΠΔΔ (μητροπόλεις, ναοί, μονές, προσκυνήματα, ιδρύματα, κληροδοτήματα κ.ά), το καθένα με δική του ανεξάρτητη οικονομική διαχείριση. Εκεί κρύβεται τόσο αποτελεσματικά η εκκλησιαστική περιουσία, ώστε ούτε και η ίδια η κεντρική διοίκηση της Εκκλησίας της Ελλάδος μπορεί να έχει πλήρη εικόνα για την πραγματική περιουσία των μητροπόλεων και κυρίως της ανυπολόγιστης και αμύθητης περιουσίας των 2.500 μοναστηριών που εκτιμάται στα 3 περίπου τρις ευρώ. Με συνέπεια, η καταμέτρηση του μεγέθους και η εκτίμηση της αξίας της εκκλησιαστικής περιουσίας να είναι ουσιαστικά ανέφικτες, όσες μικτές επιτροπές εκκλησίας –κράτους κι αν συγκροτηθούν. Σήμερα, υπολογίζουν την συνολική έκταση των εκκλησιαστικών γαιών σε 1.300.000 στρέμματα, με τίτλους ιδιοκτησίας από Βυζαντινούς αυτοκράτορες, φετφάδες Σουλτάνων και δωρεές πιστών, δηλαδή με νομικά αίολους τίτλους στην πλειοψηφία τους. Αλλά υπάρχουν και 400.000 περίπου στρέμματα που χαρακτηρίζονται ως «διακατεχόμενα», διότι γι αυτές τις εκτάσεις δεν υπάρχουν καν τίτλοι ιδιοκτησίας και οι Τσιπραίοι πρότειναν στο ιερατείο την εξίσου μοιρασιά με το κράτος. Η εκκλησία της Ελλάδος έχει συστήσει δύο εταιρείες (ΑΕ), μία  για την διαχείριση της περιουσίας της και μία για την διαχείριση των κοινοτικών κονδυλίων που ανέρχονται σε αρκετά εκατομμύρια ευρώ ετησίως. Η  ΕΕ χρηματοδοτώντας τα ανά την Ευρώπη χριστιανικά, και όχι μόνο, Ιερατεία, δεν εξασφαλίζει μόνο την ανοχή και τη σιωπή τους στους αντιλαϊκούς σχεδιασμούς των Βρυξελλών, αλλά αντίθετα, την προβολή τους ως θετικών στο ευρύ ποίμνιο. Κι επειδή διακαής πόθος της συμμορίας των δανειστών μας είναι να αρπάξουν όσο μεγαλύτερο μέρος και  της εκκλησιαστικής περιουσίας μπορούν, «χρυσώνουν» το ιερατείο ώστε να μην αντιδράσει στη μεταβίβαση της εκκλησιαστικής περιουσίας στο Υπερταμείο, προκειμένου να ξεπουληθεί στους γνωστούς ντόπιους και ξένους «επενδυτές». Κάτι που δυστυχώς δρομολογείται με την νέα απάτη της «διευθέτησης της ιστορικής εκκρεμότητας» από τις κλίκες Τσίπρα-Ιερώνυμου. Γι αυτό άλλωστε οι συζητήσεις μεταξύ των δύο μερών για τη «διευθέτηση»  διεξήγοντο επί τρεις μήνες εν κρυπτώ. Η Ευρωπαϊκή μαφία γνωρίζει ότι στις πηγές εσόδων της Εκκλησίας συγκαταλέγονται τα παγκάρια των ναών, η πολύ κερδοφόρα περιφορά αγίων λειψάνων, η αγοραπωλησία ή ενοικίαση οικοπέδων, ακινήτων, δασών, λιμνών, τεραστίων εκτάσεων καλλιεργήσιμης- και μη- γης, η ύπαρξη ΜΚΟ (π.χ η αμαρτωλή «Αλληλεγγύη», που καταχράστηκε το μεγαλύτερο μέρος των 123 εκατ. ευρώ το διάστημα 2002-2006 και μετονομάστηκε σε «Αποστολή» και «Αγάπη») για «κοινωνικούς και ανθρωπιστικούς σκοπούς», τα αγιογραφικά εργαστήρια, βιβλιοπωλεία, κηροπλαστεία, μονάδες παραγωγής εκκλησιαστικού υλικού, ραδιοφωνικοί σταθμοί,  καθώς (το χειρότερο) η κατοχή εκατομμυρίων τραπεζικών μετοχών, κυρίως της ΕΤΕ, που τζογάρονται στο Χρηματιστήριο. Η τελευταία αυτή δραστηριότητα,  που βέβαια εκφεύγει εντελώς από την υποτιθέμενη θεία ενασχόληση των δεσποτάδων της Ιεραρχίας, ήταν εκείνη που έδωσε ισχυρό πλήγμα στα έσοδα της εκκλησίας, καθώς οι ντόπιοι τραπεζίτες σε συνεννόηση με τα  διεθνή κερδοσκοπικά Funds - αρπακτικά καταλήστεψαν στη διάρκεια της μνημονιακής «σωτηρίας», τις «ελληνικές» τράπεζες, εξανεμίζοντας την αξία των μετοχών τους. Ο συνδυασμός άγνοιας, πλεονεξίας και πάθους για γρήγορο πλουτισμό- έννοιες αντίθετες με την χριστιανική διδασκαλία- που διακατέχει τους περισσότερους των δεσποτάδων και ειδικότερα του επιτελείου του Ιερώνυμου, έφερε  οικονομική καταστροφή  δεκάδων εκατομμυρίων ευρώ στην Εκκλησία, που βάθυνε -λόγω της κρίσης-και με την μείωση των ενοικίων, της αξίας των ακινήτων της και της διαβλητής διαχείρισης.  Οι, κατ’όνομα, σεβάσμιοι Ιεράρχες του Χριστιανισμού έχουν ξεχάσει, ήδη από τα χρόνια του Βυζαντίου, την αποκήρυξη του πλουτισμού από τον Χριστό, αφού γοητεύτηκαν και προσκύνησαν τον Μαμμωνά. Καλυπτόμενοι δε κάτω από το Σχήμα τους, λειτουργούν ως μάνατζερ  εκείνου που μετέτρεψαν στην μεγαλύτερη εταιρεία της χώρας, την  «Εκκλησία ΑΕ». Έδωσαν έτσι το δικαίωμα στα ευρωατλαντικά αρπακτικά κεφάλαια, να την βλέπουν σαν ένα από τα λάφυρα μιας υπό εποπτεία χρεοκοπημένης χώρας. Άρα, και οι υπάλληλοί της, που είναι οι 10.000 απλοί κληρικοί, θα υποστούν ανάλογη μεταχείριση  με αυτή των εργαζομένων σε μια οποιαδήποτε άλλη επιχείρηση στη μνημονιακή εποχή. Μειώσεις μισθών, όχι προσλήψεις, ελαστικοποίηση εργασίας κλπ. Συνεπώς οι συνδικαλιστές τους στον ΙΣΚΕ (Ιερός Σύνδεσμος Κληρικών Ελλάδος), με αφορμή τις τελευταίες εξελίξεις, πρέπει να οργανώσουν κινητοποιήσεις, όχι τόσο οικονομικού περιεχομένου, αλλά με κύριο στόχο το χτύπημα της δεσποτοκρατίας. Π.χ, να καταργηθεί η ισοβιότητα στα αξιώματα της ιεραρχίας, οι ιεράρχες να εκλέγονται όχι από τους ίδιους αλλά από τους κληρικούς και τους ενορίτες τους, οι απολαβές τους να διαφέρουν λίγο από εκείνες των κληρικών, να μην διαμένουν σε πολυτελείς κατοικίες, να μην ασκούν  απόλυτη εξουσία στις μητροπόλεις τους. Και κυρίως να αλλάξει ο τρόπος και οι μέθοδοι λειτουργίας και των ιεραρχών και του κλήρου. Από την αυταρχική κατήχηση, την πρωτόγονη τρομοκράτηση για κολάσεις, βασανιστήρια και μετάνοιες, την διαρκή προσπάθεια για εμφύτευση ενοχών στο ποίμνιο, ας αποτολμήσουν επί τέλους την διδασκαλία και το διάλογο.  Εχθρός όλων μας, πιστών και απίστων, είναι το μεγάλο κεφάλαιο που αναγνωρίζει μόνο το χρήμα και το κέρδος. Που θέλει τους λαούς γονατιστούς, να μην εμπιστεύονται τη δύναμή τους, να ψάχνουν συνεχώς για σωτήρες περιμένοντας ένα «θαύμα» για να σωθούν. Μόνο ενωμένοι μπορούμε να το συντρίψουμε.

                                                      Κ.Α. Αποστολόπουλος

                                         Δημοτικός σύμβουλος Μεσσήνης

   

      Η επέτειος του ΟΧΙ στο φασισμό

Ο φασισμός σε οποιαδήποτε μορφή και υπό οποιοδήποτε «νοικιασμένο ένδυμα», είναι ασθένεια μεταδοτική και αν δεν ληφθούν μέτρα από την πρώτη στιγμή που εκδηλώνεται σε κάποιο μέρος, θα έχουμε πανδημία. (Ρ.  Βαϊστσέκερ, πρώην πρόεδρος της μεταπολεμικής Γερμανίας) 

ΤΟΝ ΟΚΤΩΒΡΗ του 1940, ο Ι. Μεταξάς, πρωθυπουργός – δικτάτορας τότε της Ελλάδας αφού, όπως γράφει ο ίδιος στα Απομνημονεύματά του, την μετέτρεψε σε «κράτος αντικομμουνιστικό, ολοκληρωτικό, αντικοινοβουλευτικό», περίμενε από τον Χίτλερ και τον Μουσολίνι την αναγνώριση, και «αν αγωνίζονταν πραγματικά για την ιδεολογία (φασιστική-ναζιστική) που υψώσανε για σημαία, έπρεπε να υποστηρίζουν παντού την Ελλάδα με όλη τους τη δύναμη». Αντί όμως της αναγνώρισης, δέχτηκε τα ξημερώματα της 28^ης Οκτωβρίου, την επίσκεψη του Ιταλού πρέσβη  που του ζήτησε να επιτραπεί να καταλάβει ο ιταλικός στρατός μεγάλο μέρος της Δ. Ελλάδας σαν ….εγγύηση ουδετερότητας της Ελλάδας. Τότε, ο Μεταξάς του απήντησε στα γαλλικά, «Alors, c’ est la guerre». Δηλαδή: «Λοιπόν, αυτό σημαίνει πόλεμο». Αλλά τι ήταν αυτό που έκανε τον Μεταξά να πει, με αυτόν τον τρόπο, ΟΧΙ στην απαίτηση του ομοϊδεάτη Μουσολίνι; Την απάντηση την έδωσε ο ίδιος ο Μεταξάς στις 30/10/1940 στην  Ανακοίνωση προς τους ιδιοκτήτες και αρχισυντάκτες του Αθηναϊκού τύπου στο ξενοδοχείο «Μεγάλη Βρετανία», όπου μεταξύ άλλων αναφέρει: «Ο Χίτλερ μου εζήτησε να αποδεχτώ την παραχώρηση στην Ιταλία μέρους της Δ. Ελλάδας μέχρι την Πρέβεζα και στη Βουλγαρία την Α. Μακεδονία και Θράκη. Για να αποφύγομεν δηλαδή τον πόλεμον έπρεπε να γίνωμεν εθελονταί δούλοι με άπλωμα του δεξιού χεριού προς ακρωτηριασμόν από την Ιταλίαν και του αριστερού χεριού προς ακρωτηριασμόν από την Βουλγαρίαν. Οπότε ήταν σίγουρο να προβλέψει κανείς ότι σε μια τέτοια περίπτωση, οι Άγγλοι θα έκοβαν κι αυτοί τα πόδια της Ελλάδας, αρπάζοντας π.χ την Κρήτη, και με το δίκιο τους. Θα εδημιουργούντο έτσι όχι δύο, όπως το 1916, αλλά τρείς αυτήν την φοράν Ελλάδες». 

ΩΣΤΟΣΟ, παρά το ρηθέν από τον κεντρώο πολιτικό της εποχής, Καφαντάρη, ότι «είπε το ΟΧΙ ο μόνος Έλληνας  που θα μπορούσε να πει το ΝΑΙ», ο Μεταξάς τόλμησε ή εξαναγκάστηκε να κρατήσει αυτή τη στάση γιατί, εκτός εκείνων που ανέφερε προς τους δημοσιογράφους, υπήρχε και κάτι άλλο πολύ σημαντικό που τον έκανε να μην δεχτεί τις προσταγές των δύο ιδεολογικών του φίλων. Αυτός και το καθεστώς του ήταν απόλυτα εξαρτημένοι και διασυνδεδεμένοι με το Αγγλικό κεφάλαιο, γεγονός που δεν μπορούσε να αγνοήσει ο Μεταξάς. Κυρίως, διότι σχεδόν το 70% του δημόσιου χρέους της Ελλάδας το κατείχαν (χρεόγραφα) αγγλικές τράπεζες και μόνο το 2% οι γερμανικές, ενώ οι έλληνες  βιομήχανοι εξαρτιόνταν άμεσα από τα αγγλικά και γαλλικά κεφάλαια καθώς και τον μηχανολογικό εξοπλισμό. Επιπλέον, η Αγγλία τότε ήταν θαλασσοκράτειρα ενώ η Ελλάδα  είχε μεγάλη ναυτιλία, με τον ίδιο να θεωρεί τη χώρα μας σαν «ζωτικό τμήμα της Αγγλικής αυτοκρατορικής αμύνης», ενώ διαβεβαίωνε ότι «δεν κάνει τίποτα χωρίς την σύμφωνη γνώμη της Αγγλίας». Το ΟΧΙ λοιπόν δεν πρόκυψε τόσο από την «ηρωϊκή» και «πατριωτική» στάση του Μεταξά κατά του άξονα, αλλά ήταν ένα ΝΑΙ στην Αγγλία που ηγεμόνευε  στην αποικία της, την Ελλάδα, από το 1825 ως το 1947. Ήταν ένα ΝΑΙ στους Άγγλους τραπεζίτες στους οποίους είχε, μαζί με τον Αγγλόδουλο βασιλιά Γεώργιο και υπό την καθοδήγηση του αρχηγού της Ιντέλλιτζενς Σέρβις (λόρδου Μπάλφουρ) στην Ελλάδα, προσδέσει την Ελληνική οικονομία συνάπτοντας μεγάλα δάνεια, καθορίζοντας έτσι και τις πολιτικές εξελίξεις. Το 1947, με το δόγμα Τρούμαν, η Αγγλία παρέδωσε,  λόγω αδυναμίας, την κηδεμονία και επιστασία της χώρας μας στις ΗΠΑ, οι οποίες επενέβησαν βίαια στον εμφύλιο που έστησε η Αγγλία για να διασώσει το καθεστώς των δωσιλόγων, προκαλώντας εκατόμβες θυμάτων, τεράστιες υλικές ζημιές, κι αβυσσαλέο διχασμό  στην ελληνική κοινωνία. Ο Μεταξάς πέθανε πριν την εισβολή των Χιτλερικών στην Ελλάδα, και δεν μπορούμε να εικάσουμε αν θα ήταν ίδια ή όχι η στάση του και προς τον Χίτλερ. Το πιο πιθανό είναι ότι θα ενέδιδε, καθώς η μεγάλη του φίλη Αγγλία, παρά την ενθαρρυντική και γεμάτη υποσχέσεις επιστολή του Τσόρτσιλ προς τον ίδιο μετά την ιταλική εισβολή, ουδεμία υπόσχεση τήρησε ούτε προς την Ελλάδα ούτε προς τις άλλες ευρωπαϊκές χώρες που υπέστησαν ανάλογες εισβολές από τα ναζιστικά στρατεύματα. Βέβαια, το Μεταξικό καθεστώς όχι μόνο δεν πειράχτηκε από την Βέρμαχτ, αλλά αξιοποιήθηκε και χρησιμοποιήθηκε για την εξόντωση των κομμουνιστών και κάθε πατριωτικής φωνής στη διάρκεια της κατοχής. Από τις τάξεις του κι από τις τάξεις εκείνων που προώθησαν στην πρωθυπουργία τον Μεταξά το 1936, ξεπήδησε μετά όλος ο  εγκληματικός υπόκοσμος που ματοκύλισε τη χώρα πριν και κατά τη διάρκεια του εμφυλίου. Οι δοσίλογοι, οι γερμανοτσολιάδες, οι χίτες, οι ταγματασφαλίτες και οι κάθε λογής προδότες της πατρίδας, οι διώκτες και βασανιστές  μεγάλου μέρους του ελληνικού λαού- κυρίως ΕΑΜιτών και κομμουνιστών ανταρτών - που είπε και έμπρακτα το μεγάλο ΟΧΙ προς τον ναζισμό και μετέπειτα προς τον αγγλοαμερικάνικο ιμπεριαλισμό, γεννήθηκαν και ανατράφηκαν στις κρατικές και παρακρατικές οργανώσεις του Μεταξικού καθεστώτος. Με το τέλος δε του εμφυλίου  στελέχωσαν όλον τον κρατικό μηχανισμό με στόχο την δίωξη και περιθωριοποίηση κάθε προοδευτικού και κομμουνιστικού στοιχείου, ώστε να αλυσοδεθεί η χώρα ακόμη πιο σφιχτά στο άρμα των αμερικανών.

ΜΕΤΑ την  Οκτωβριανή Επανάσταση του 1917 στη Ρωσία, μία μονάχα σκέψη κυριαρχούσε στα μυαλά των Άγγλων-Γάλλων και Αμερικανών ιμπεριαλιστών. Το πώς θα καταστρέψουν το νεαρό σοβιετικό κράτος που γεννήθηκε απ’ αυτήν και όχι μόνο αναστάτωσε την υπάρχουσα παγκόσμια τάξη, αλλά αποτέλεσε σημαντική απειλή ανατροπής του απάνθρωπου καπιταλιστικού συστήματος. Προσπάθησαν να διαλύσουν το νέο κράτος, με στρατιωτική επέμβαση αμέσως μετά την επανάσταση, αλλά δεν τα κατάφεραν και ξεκίνησαν μια συστηματική προσπάθεια στραγγαλισμού του μέσω οικονομικών κυρώσεων, πολιτικής και διπλωματικής απομόνωσης και κάθε είδους υπονόμευση, σαμποτάζ και δολοφονίες σημαντικών προσωπικοτήτων. Κι αφού κι εκεί απέτυχαν δεν τους έμεινε παρά ο πόλεμος. Ο Χίτλερ ήταν προϊόν αυτής της γιγάντιας προσπάθειας των δυτικών ιμπεριαλιστών να εξοντώσουν την Σοβιετική Ένωση και τον κομμουνισμό. Γι αυτό και η αρχική τους αντίδραση ήταν προκλητικά χαλαρή με συνέπεια η ναζιστική Γερμανία αφού κατέλαβε σχεδόν αμαχητί όλη την Ευρώπη (εκτός της Αγγλίας βέβαια) την οργάνωσε και την έστρεψε,  με δεκάδες μεραρχίες ευρωπαϊκών χωρών, κατά της ΕΣΣΔ. Άγγλοι και Αμερικανοί ευαισθητοποιήθηκαν εναντίον του Χίτλερ όταν ο Κόκκινος Στρατός έφτασε κοντά στα σύνορα της Γερμανίας και η πλήρης κατάρρευσή της ήταν θέμα ολίγων εβδομάδων. Μπροστά στον κίνδυνο να χάσουν όχι μόνο την Γερμανία αλλά και ολόκληρη την Ευρώπη επενέβησαν, ουσιαστικά για να σταματήσουν τη θυελλώδη προέλαση των Ρώσων κι όχι να χτυπήσουν τα SS αφού τα χρειάζονταν για τη σχεδιαζόμενη   σύγκρουση με τους σοβιετικούς, που αποφεύχθηκε την τελευταία στιγμή λόγω  αποκάλυψης των σχεδίων τους από τις σοβιετικές μυστικές υπηρεσίες. Στη συνέχεια, μετά το τέλος του πολέμου, επικαλούμενοι μονίμως τον «κομμουνιστικό κίνδυνο»,  έστησαν την δολοφονική συμμορία του ΝΑΤΟ, οργάνωσαν το παγκόσμιο χρηματοπιστωτικό σύστημα και ένα ληστρικό σύστημα χρέους, υπό την ηγεσία των ΗΠΑ, για να τελειώσουν ότι δεν μπόρεσε να τελειώσει ο Χίτλερ: Την καταλήστευση των χωρών του πλανήτη και την διάλυση, τον κατακερματισμό και την λεηλασία της ΕΣΣΔ. Με συστηματικό κραυγαλέο, αντικομμουνισμό, υπονόμευση, εξαγορές, απειλές κι εκβιασμούς, σε συνδυασμό με τις εντελώς ανεπαρκείς μετασταλινικές ηγεσίες, πέτυχαν την διάλυση της ΕΣΣΔ  και τώρα απεργάζονται τη διάλυση και της Ρωσίας. Διατηρούν ένα τεχνητό κλίμα έντασης με ασταμάτητα στρατιωτικά γυμνάσια και συνεχείς κυρώσεις, που δικαιολογεί τεράστιες παραγγελίες πολεμικού υλικού στη πολεμική βιομηχανία των ΗΠΑ, μετατοπίζοντας προσωρινά το επερχόμενο κράχ, ενώ παράλληλα δημιουργούν ένα ευνοϊκό περιβάλλον για την ανάπτυξη ακροδεξιών και φιλοναζιστικών μορφωμάτων σε όλη σχεδόν την Ευρώπη και στις ΗΠΑ. Έτσι τρομοκρατούν τους λαούς ώστε να μην αντιδρούν ούτε στα μέτρα οικονομικής εξαθλίωσης που τους επιβάλλουν, ούτε στους συνεχείς πολέμους που διεξάγουν, ούτε στους σχεδιαζόμενους ΝΑΤΟϊκούς τυχοδιωκτισμούς εναντίον Ρωσίας, Κορέας, Κίνας, Ιράν. Δυστυχώς η παραπαίουσα, αλλοπρόσαλλη  Συριζοκυβέρνηση, δίνει το παρόν σε κάθε τυχοδιωκτικό σχεδιασμό των Αμερικανών, εκθέτοντας την χώρα μας σε δικαιολογημένο χτύπημα από την πλευρά της Ρωσίας. Η  ιστορία δυστυχώς επαναλαμβάνεται όχι σαν φάρσα αλλά σαν μια εφιαλτική πραγματικότητα, που μόνο οι λαοί με την οργανωμένη και χωρίς οίκτο πάλη τους μπορούν να αποτρέψουν.

                                          Κ. Α. Αποστολόπουλος

                                Δημοτικός σύμβουλος Μεσσήνης              

                 

        Το Ναβαρίνο και οι σύγχρονοι Νενέκοι

ΜΕΓΑΛΟΣ συνωστισμός αστών πολιτικών και αυτοδιοικητικών στην Πύλο για τον εορτασμό της ιστορικής επετείου της ναυμαχίας του Ναβαρίνου. Μια καθοριστική για την ύπαρξη της χώρας μας σύγκρουση, που συνέβη στις 20 Οκτ. 1827, μεταξύ του συμμαχικού στόλου Αγγλο-Γάλλο-Ρώσων και των Τουρκοαιγυπτίων με αρχηγό τον Ιμπραήμ (Αβραάμ). Φέτος, σε αντίθεση με προηγούμενες χρονιές, τα «πατριωτικά» αντανακλαστικά των μνημονιακών δυνάμεων λειτούργησαν έντονα και έδωσαν όλες το παρόν στη μεγάλη επέτειο. Τα πράγματα έχουν αγριέψει καθώς έχει ήδη αρχίσει ο προεκλογικός αγώνας και  η επέτειος ήταν μια χρυσή ευκαιρία, από τη μια να δείξουν στον κόσμο πόσο πατριώτες είναι – εν όψει και των εξελίξεων στο Σκοπιανό -  κι από την άλλη  να μοιραστούν υποσχέσεις για θέσεις σε ψηφοδέλτια σε Βουλή, περιφέρεια και δήμους. Στο μνημονιακό μπουλούκι που μαζεύτηκε στην Πύλο, έμπλεο εθνικής έξαρσης,  κυριαρχούσαν οι παράγοντες της ΝΔ. Μέχρι τώρα, από την ηγεσία της ΝΔ κατέβαινε μόνο ο Σαμαράς, φέτος κατέβηκε και ο Μητσοτάκης, αφενός για να γνωριστεί και να ζυγίσει  τους παρατρεχάμενους του Αντώνη, αφετέρου για να υπενθυμίσει το ποιος είναι το αφεντικό. Ο περιφερειάρχης Π. Τατούλης, μίλησε για συναίνεση, φοβούμενος την υπαρκτή πιθανότητα να χάσει την πρωτοκαθεδρία στην Περιφέρεια, να  εκπαραθυρωθεί  από το κέντρο λήψης αποφάσεων και να βρεθεί στη δύσκολη θέση να υπερασπιστεί τις εταιρίες συγγενικών του προσώπων που καταγγέλλονται για σωρεία οικονομικών ατασθαλιών και όχι μόνο. Κατά κάποιο τρόπο, όποιες εκκρεμότητες είχαν απομείνει από τα άπειρα πανηγύρια, τοπικές γιορτές και λιτανείες, ολοκληρώθηκαν τώρα, μέσα σε μια ατμόσφαιρα υποκριτικής πατριωτικής έξαρσης, κοστοβόρων δεξιώσεων, χιλιάδων βεγγαλικών που εκτοξεύονταν από παντού για να θυμίσουν προφανώς τα «κανόνια του Ναβαρόνε» στα πλαίσια μιας τετραήμερης πρωτοφανούς σπάταλης κίτς επίδειξης, από τον δήμαρχο της Πύλου που βέβαια περιμένει ανάλογη ανταπόδοση από τον αρχηγό του.  Στους πύρινους λόγους που εκφωνήθηκαν για την υποτιθέμενη απελευθέρωσή μας από τον Οθωμανικό ζυγό και την συγκρότηση ημιαυτόνομου κράτους που μας εξασφάλισαν  οι τρείς μεγάλες δυνάμεις, Αγγλία-Ρωσία και Γαλλία, ουδείς έδωσε σημασία. Και γιατί να δώσει βάση στις ατελείωτες ανοησίες και ψεύδη που ακούστηκαν από τους διάφορους σύγχρονους Νενέκους, αφού όλοι έχουν καταλάβει και ξέρουν πια τι σημαίνει να σε απελευθερώνουν ξένοι. Διότι οι ξένοι διώχνουν τον κατακτητή και παίρνουν αυτοί την θέση του. Αλλάξαμε αφεντικά λοιπόν, δεν απελευθερωθήκαμε, όπως ισχυρίζεται η επίσημη ιστορική αφήγηση.   (Ο Δ. Νενέκος χρηματίστηκε, προσκύνησε τον Ιμπραήμ και πολέμησε κατά των Ελλήνων. Εξοντώθηκε με διαταγή του Κολοκοτρώνη)   

ΤΟ 1827, η επανάσταση έπνεε τα λοίσθια. Το Μεσολόγγι είχε πέσει, ο μεγαλύτερος, ο αγνότερος, ο πιο αληθινός επαναστάτης, ο Γεώργιος Καραϊσκάκης μόλις είχε δολοφονηθεί από έλληνα πράκτορα των δυο Άγγλων στρατιωτικών – Τζώρτζ και Κόχραν – που είχαν αναλάβει τη διοίκηση των ελληνικών δυνάμεων και τους ήταν εμπόδιο στην εφαρμογή των σχεδίων τους. Έτσι η Ακρόπολη της Αθήνας κατελήφθη τον Ιούνιο από  τους Τούρκους. Ο Κολοκοτρώνης ειχε απομείνει μόνο, αλλά αποδυναμωμένος και με μικρές δυνάμεις στο  ανατολικό τμήμα της Πελοποννήσου, όπου στο Ναύπλιο η αναρχία και ο διχασμός συγκλόνιζαν τους αντιπροσώπους του έθνους. Ήταν η μόνη περιοχή που δεν ειχε καταλάβει ακόμα ο Ιμπραήμ, ο οποίος με δύναμη 10.000 ανδρών, υπό την διοίκηση Γάλλων αξιωματικών που ειχαν υπηρετήσει στις στρατιές του Ναπολέοντα, έσπερνε τον όλεθρο από όπου περνούσε. Ωστόσο, οι Ευρωπαϊκές μοναρχίες δεν έβλεπαν, με καλό μάτι το ενδεχόμενο επιτυχίας της επανάστασης στην Ελλάδα γιατί σε πολλές ευρωπαϊκές χώρες αναπτύσσονταν επαναστατικά ανατρεπτικά κινήματα ενάντια στα μοναρχικά καθεστώτα, που εμπνέονταν από την εξέγερση στην Ελλάδα.  Είχαν όμως και έναν άλλο φόβο, τον φόβο της Ρωσίας, γι αυτό ήθελαν μια σχετικά ισχυρή Οθωμανική αυτοκρατορία που θα στεκόταν εμπόδιο στη Ρωσική επιρροή στα Βαλκάνια και στην κάθοδο της Ρωσίας στη Μεσόγειο.  Παρά τις επί μέρους αντιθέσεις τους, η στρατηγική τους εναντίον της Ρωσίας ήταν κοινή, ιδιαίτερα της Αγγλίας και της Γαλλίας. Η Ρωσία, από εκείνα τα χρόνια,  αντιμετωπιζόταν ως μεγάλος, επικίνδυνος  αντίπαλος και ανταγωνιστής στα συμφέροντα των Δυτικών.  Κι ενώ επιδίωκαν τη «συμμαχία» με τη Ρωσία ώστε να κερδίζουν κάτι με λιγότερο κόστος γι αυτές, στη συνέχεια πάντα εύρισκαν τρόπους να αθετούν τις συμφωνίες και να επωφελούνται απ’ αυτές. Έτσι, στις 24 Ιουνίου 1827, Αγγλία, Γαλλία και Ρωσία  υπογράφουν συμφωνία με την οποία θα ιδρυόταν ελληνικό κράτος, αλλά υπό την επικυριαρχία του Σουλτάνου, με σύνορα από τον Αμβρακικό μέχρι τον Βόλο. Στη συμφωνία υπήρχε μυστικός όρος που προέβλεπε την επέμβαση των τριών δυνάμεων αν οι εμπόλεμοι δεν δέχονταν τους όρους της Συμφωνίας. Η ελληνική πλευρά δέχτηκε τη Συμφωνία, ενώ ο Σουλτάνος την απέρριψε διότι πίστευε ότι οι Αγγλογάλλοι τον είχαν ανάγκη (όπως σήμερα ο Ερντογάν), κι έτσι οι τρείς στόλοι με ναυάρχους Κόδριγκτον (Αγγλία), Δεριγνύ (Γαλλία) και Χέϋδεν (Ρωσία), συγκεντρώθηκαν  έξω από το Ναβαρίνο (σημερινή Πύλο) καθώς μέσα ειχε αγκυροβολήσει ο Τουρκοαιγυπτιακός. Ο Κόδριγκτον, επί κεφαλής του τριεθνούς στόλου, είχε εντολή να μην έρθει σε σύγκρουση με τον εχθρικό στόλο, αλλά να τον εκφοβίσει και να ζητήσει να ξεκινήσει μια διαδικασία ανακωχής με τους Έλληνες. Όμως η μοίρα άλλα σχεδίαζε. Η βάρκα που έστειλε ο Κόδριγκτον στον Ιμπραήμ πυροβολήθηκε και σκοτώθηκε ο τιμονιέρης της, ο μοναδικός Έλληνας στη ναυμαχία, ενώ ταυτόχρονα άρχισαν και οι κανονιοβολισμοί από τα τουρκικά πλοία, με συνέπεια την άμεση απάντηση από τα συμμαχικά. Η ναυμαχία έληξε μετά από  τρείς περίπου ώρες με περιφανή νίκη του συμμαχικού στόλου, αφού είχαν βυθιστεί τα 2/3 του Τουρκοαιγυπτιακού στόλου.

 Η ΕΙΔΗΣΗ για το αποτέλεσμα της ναυμαχίας στο Παρίσι και Μόσχα προκάλεσε μεγάλο ενθουσιασμό ενώ στην Αγγλία ο πρωθυπουργός, Δούκας του Ουέλλιγκτον, χαρακτήρισε τη ναυμαχία «ατυχές και απαίσιο γεγονός». Μια ομάδα δε πολιτικών απαίτησαν να περάσει από ναυτοδικείο ο Κόδριγκτον για ανυπακοή στις εντολές και διότι είχε βοηθήσει στην ενίσχυση του ρόλου της Ρωσίας στη Μεσόγειο. Ευτυχώς, αναγνωρίστηκε η μεγάλη του ναυτοσύνη και τελικά δεν τιμωρήθηκε. Ο αυστριακός Μέτερνιχ, εμπνευστής της τότε «Ιεράς Συμμαχίας» των μοναρχιών, και μέγας εχθρός της Ελληνικής Επανάστασης  είπε ότι πρόκειται για «αρχή της βασιλείας του χάους».   Στις 22 Μαρτίου 1829,  υπογράφεται το Πρωτόκολλο του Λονδίνου με το οποίο επήλθε μια διεθνής αναγνώριση ενός Ελληνικού κράτους που τα βόρεια σύνορά του εκτείνονταν από τον Αμβρακικό μέχρι τον Παγασητικό. Την επόμενη χρονιά 1828,  έγινε κι άλλος Ρωσοτουρκικός πόλεμος που έληξε με νίκη της Ρωσίας το 1829. Έτσι η Τουρκία αναγκάστηκε  το Σεπτέμβρη του 1829 να υπογράψει με τη Ρωσία την Συνθήκη της Αδριανούπολης, που και σ’ αυτήν η Τουρκία αναγνώριζε την ίδρυση  Ελληνικού κράτους το οποίο όμως, υποχρεωνόταν  να πληρώνει φόρο στον Σουλτάνο.  Ο ερχομός του Ιωάννη Καποδίστρια το 1828, ήταν η μόνη φωτεινή περίοδος για την Ελλάδα, που δεν κράτησε πολύ καθώς έχοντας υπηρετήσει ως υπουργός του Τσάρου, μπήκε στο στόχαστρο της Αγγλίας και δολοφονήθηκε από τους εδώ ανθρώπους της το Σεπτ. του 1831. Το 1830 αναγνωρίστηκε, τυπικά, η πλήρης ανεξαρτησία της χώρας μας. Στην ουσία όμως, και κυρίως μέσω των δανείων της, η Αγγλία κηδεμόνευε την Ελλάδα μέχρι το τέλος του Β’ ΠΠ, όπου παραχώρησε την πρωτοκαθεδρία στις ΗΠΑ που την διατηρούν μέχρι σήμερα, κυβερνώντας την χώρα μας δια του εκάστοτε πρεσβευτή της.

                                                Κ. Α. Αποστολόπουλος

                                  Δημοτικός σύμβουλος Μεσσήνης                           

12 Οκτώβρη 1944, οι Ναζί εγκαταλείπουν την  Αθήνα

         

Οι αλήθειες, γενικά, είναι πάντα παράδοξες στο πλήθος των ανθρώπων που δεν συλλαμβάνουν παρά μόνο την απατηλή φαινομενικότητα των πραγμάτων ( Κάρλ Μάρξ)

ΟΙ ΑΞΙΟΜΝΗΜΟΝΕΥΤΕΣ επέτειοι δυσφορούν όταν τις γιορτάζουνε εκείνοι που  έχουν συνθηκολογήσει, όπως αυτοί του Σύριζα. Γιατί, όταν γονατιστοί τώρα στα πόδια του αντιπάλου, πανηγυρίζουν για μια παλιά  εναντίον του νίκη των προγόνων τους, προκαλούν τον οίκτο μάλλον παρά τον έπαινο της μνήμης. Τότε, πριν 74 χρόνια, οι Ναζί εγκληματίες έφυγαν βιαστικά, τρομοκρατημένοι από την καταιγιστική επέλαση του Κόκκινου Στρατού προς την Γερμανία, φοβούμενοι τον εγκλωβισμό  και την  εξόντωσή τους αν παρέμεναν στην Ελλάδα. Και δεν τρομοκρατήθηκαν μόνο οι Γερμανοί, πανικοβλήθηκαν και οι Αγγλοαμερικανοί που εσπευσμένα αποβιβάστηκαν στις ακτές της Γαλλίας, τον Μάϊο του ’44, προκειμένου να αποτρέψουν επέλαση των Σοβιετικών και πέραν της Γερμανίας, που θα έθετε τέρμα στον καπιταλισμό της Ευρώπης και στα ναζιστικά καθεστώτα Ισπανίας, Πορτογαλίας. Σήμερα, η νεοναζιστική εγκληματική συμμορία (το βαθύ αμερικανικό κράτος) που κυβερνάει τις ΗΠΑ και μεγάλο μέρος του πλανήτη,  συστηματικά μεθοδεύει και προετοιμάζει μια ευρεία, κατακλυσμική σύγκρουση με Ρωσία και Κίνα, προκειμένου –όπως πιστεύει - να διατηρήσει ή και να επεκτείνει την ηγεμονική της θέση στην υφήλιο.  Αλλά, αν συμβεί κάτι τέτοιο, δεν θα έχουμε την ευκαιρία να χαρούμε την απελευθέρωσή μας από την ΝΑΤΟϊκή κατοχή, γιατί η Ελλάδα, έχοντας μετατραπεί σε εμπροσθοφυλακή και ορμητήριο του ΝΑΤΟ από την αμερικανόδουλη «Αριστερά», απλά θα έχει ισοπεδωθεί από τους Ρωσικούς πυραύλους.

 ΟΙ ΓΕΡΜΑΝΟΙ, φεύγοντας στις 12 Οκτώβρη, άφησαν πίσω τους μια ερειπωμένη χώρα, με εκατοντάδες χιλιάδες νεκρούς, βασανισμένους, ξεριζωμένους κι ένα διαλυμένο αστικό κράτος με πρωθυπουργό τον δωσίλογο Ι. Ράλλη, που τον στήριζαν τα μισθοφορικά Τάγματα Ασφαλείας, συγκροτημένα από τα χειρότερα κατακάθια της ελληνικής κοινωνίας. Λούμπεν στοιχεία του υποκόσμου και εξαθλιωμένα από την πείνα ανθρωπάκια,  που οργάνωσαν και εξόπλισαν οι  ναζί κατακτητές σε αγαστή συνεργασία με τους δωσίλογους - εγχώριους, αστούς πολιτικούς και στρατιωτικούς προδότες, για να πολεμήσουν το ΕΑΜ-ΕΛΑΣ και να τρομοκρατούν το λαό. Κι ενώ ο λαός είχε μεθύσει από τη χαρά της νίκης εναντίον του φασισμού - ναζισμού και περίμενε με λαχτάρα μια κυβέρνηση λαϊκής κυριαρχίας, οι τραγικά ανεπαρκείς για την ιστορική περίσταση, ηγεσίες των ΕΑΜ-ΚΚΕ, που τους ενδιέφερε κυρίως η αποδοχή και νομιμοποίησή τους από τους Δυτικούς «συμμάχους, είχαν ήδη προχωρήσει σε δύο απαράδεκτες Συμφωνίες, που προοιώνιζαν ζοφερές εξελίξεις για το πιο μεγαλειώδες αντιστασιακό κίνημα της Ευρώπης. Πίστευαν ότι έτσι θα προωθούσαν την επικράτηση πνεύματος εθνικής ενότητας και αποκατάσταση της ηρεμίας στη χώρα. Δεν μπόρεσαν να αντιληφθούν ότι οι συμφωνίες αυτές ήταν απαραίτητες στις  εσωτερικές αντιδραστικές δυνάμεις και τους εξωτερικούς υποστηρικτές τους (Άγγλους), προκειμένου να κερδίσουν χρόνο και να προετοιμαστούν για αντεπίθεση κι επικράτησή τους.  Ήταν οι  Συμφωνίες του Λιβάνου (20/5/44)  και της Καζέρτας (2/9/44). Με την πρώτη, το ΕΑΜ-ΚΚΕ αποδέχεται και προσχωρεί στην υπό συγκρότηση κυβέρνηση Εθνικής Ενότητας με πέντε εντελώς δευτερεύουσες υπουργικές θέσεις, υπό τον ακραιφνή αντικομμουνιστή και δημαγωγό Γ. Παπανδρέου, και με τη δεύτερη και χειρότερη, συμφωνεί την υπαγωγή των τιμημένων ανταρτικών δυνάμεων του ΕΛΑΣ στη Συμμαχική Διοίκηση, υπό τον βρετανό στρατηγό Ρ. Σκόμπυ. Όπου, ρητά  συμφώνησαν να μην εισέλθουν τμήματα του ΕΛΑΣ ούτε στην Αθήνα ούτε στην Θες/νίκη. Δηλαδή δέχτηκαν να συμμετέχουν σε κυβέρνηση μαζί με τους απόντες, τους λιποτάκτες του κορυφαίου αγώνα της Εθνικής Αντίστασης, που τρωγόπιναν και κόπριζαν 4 χρόνια στα πολυτελή ξενοδοχεία του Καϊρου, δίνοντάς τους παράλληλα και την διοίκηση των μπαρουτοκαπνισμένων ανταρτών και την διοίκηση των δύο μεγαλύτερων πόλεων της χώρας. Οι Βρετανοί (Τσόρτσιλ)  και ο Παπανδρέου, κυριολεκτικά δεν μπορούσαν να πιστέψουν, ότι μπροστά τους είχαν μια τόσο άπειρη κι ευκολόπιστη ηγεσία, που ταυτόχρονα ήταν ευάλωτη σε εκβιασμούς και πιέσεις, καθώς ένα κεντρικό της στέλεχος – ο Ηλίας Τσιριμώκος - ήταν πράκτορας της βρετανικής μυστικής υπηρεσίας. Έτσι αντί να καταλάβουν την Αθήνα και την εξουσία,  αφού ουσιαστικά όλη η Ελλάδα ήταν στα χέρια των δυνάμεών τους, ασχολούνταν με διαπραγματεύσεις με ανίσχυρους και διαλυμένους εσωτερικούς αντιπάλους. Με αυτόν τον τρόπο, απεμπόλησαν την ευκαιρία που  τους παρείχε  η απελευθέρωση της Ελλάδας από το ναζιστικό ζυγό και δεν έθεσαν  επιτακτικά το ζήτημα  της δομής και του είδους της μεταπολεμικής εξουσίας προς όφελος των λαϊκών μαζών και αγωνιστών. Δεν το έκαναν την κατάλληλη στιγμή, αφήνοντας την πρωτοβουλία στους αντιπάλους τους, που  αργότερα εκμεταλλεύτηκαν την ατολμία και αβουλία τους, τσακίζοντας το πρωτόφαντο αντιστασιακό κίνημα. Δεν  πρέπει λοιπόν να μας εκπλήσσουν όλα όσα τραγικά επακολούθησαν, τα οποία κυρίως οφείλονταν στην έλλειψη στρατηγικής  από τη μεριά του ΕΑΜ-ΚΚΕ για την επόμενη μέρα και προϊόντα της οποίας ήταν οι δύο προαναφερθείσες συμφωνίες, με την πανωλεθρία να  ολοκληρώνεται στη Βάρκιζα τον Φλεβάρη του ’45. Τόσο πολύ πίστεψαν στις υποσχέσεις των Βρετανών  και του Παπατζή ώστε υποσχέθηκαν να αναλάβουν την «τήρηση του νόμου και της τάξης» στην Αθήνα και στην επικράτεια, μέχρι την έλευση της κυβέρνησης «Εθνικής Ενότητας» στην Ελλάδα. Έτσι, ενώ σε όλη την Ευρώπη οι δωσίλογοι και συνεργάτες των Γερμανών εκτελούνταν με συνοπτικές διαδικασίες, στην Ελλάδα αυτά τα καθάρματα, αρχικά, βρέθηκαν υπό την προστασία του ΕΛΑΣ, ώστε να τηρηθεί πιστά η συμφωνία.

ΑΠΟ ΤΙΣ 12 Οκτωβρίου που έφυγαν οι Γερμανοί μέχρι τις 18 Οκτωβρίου που αποβιβάστηκε ο Παπανδρέου με την καλοζωϊσμένη κλίκα του, υπήρξε ένα απόλυτο κενό εξουσίας 6 ημερών που δεν εκμεταλλεύτηκε η ηγεσία ΕΑΜ-ΚΚΕ να πάρει την εξουσία, παγιδευμένη στη «τήρηση των συμφωνηθέντων». Φαίνεται, το  να «τηρούμε τα  συμφωνηθέντα», μας έγινε συνήθεια. Ο Παπανδρέου βέβαια δεν ήρθε μόνος του, τον συνόδευε και στρατιωτικό  απόσπασμα των Βρετανών που μέρα με την ημέρα ενισχυόταν ακόμα και με τάνκς και αεροπλάνα. Πρώτη τους δουλειά ήταν η αναδιοργάνωση και επανεξοπλισμός των Ταγματασφαλιτών που έπιασαν αμέσως «δουλειά», δολοφονώντας Εαμίτες κι Ελασίτες. Τον Νοέμβριο, ο Άρης, βλέποντας την κατάσταση να εξελίσσεται ραγδαία σε βάρος του ΕΑΜ-ΕΛΑΣ, ζήτησε από την ηγεσία ΕΑΜ-ΚΚΕ να  επιτραπεί η είσοδος και κατάληψη της Αθήνας  από τις δυνάμεις του ΕΛΑΣ, αλλά του το αρνήθηκαν. Έτσι στις μεγαλειώδεις κινητοποιήσεις του Δεκεμβρίου (Δεκεμβριανά), οι λαϊκές μάζες άοπλες και χωρίς προστασία οδηγήθηκαν στη σφαγή και στην ήττα. Με τον ΕΛΑΣ ακινητοποιημένο και μακριά από την πρωτεύουσα, οι Άγγλοι μαζί με τους ταγματασφαλίτες οργίαζαν, μέχρι την Συνθήκη της Βάρκιζας τον Φλεβάρη του ’45, όπου δόθηκε και το τελειωτικό χτύπημα με τον αφοπλισμό του ΕΛΑΣ, ενώ είχε συμφωνηθεί και των ταγματαλητών. Βιάστηκαν να παραδώσουν τα όπλα τους, χωρίς οι άλλοι να παραδίδουν ούτε σφαίρα. Πράξη που μπορεί να χαρακτηριστεί σαν προδοσία, ξεπούλημα όλου του μέχρι τότε αγώνα, εντελώς αδικαιολόγητη από όποια σκοπιά και να τη δει κανείς.  Είναι εξοργιστικό να σκεφτεί κανείς ότι ενώ η πλευρά ΕΑΜ-ΚΚΕ φρόντιζε να τηρεί κατά γράμμα τις συμφωνίες, η  άλλη πλευρά, υπό την καθοδήγηση των Άγγλων, δεν τηρούσε ούτε ένα γράμμα των συμφωνιών.  Εκείνο όμως ,που εντυπωσιάζει, είναι ότι η ηγεσία ΕΑΜ-ΚΚΕ δεν έβαλε μυαλό από την ολέθρια εμπειρία που είχε απο την προκλητική αθέτηση των δύο πρώτων συμφωνιών από την αντίπαλη πλευρά και προχώρησε σε τρίτη χειρότερη. Με τις συνεχείς λοιπόν υποχωρήσεις, τους δισταγμούς, τις αμφιταλαντεύσεις, τον διαρκή αλληθωρισμό προς τους Δυτικούς «συμμάχους», πράγματα τα οποία έδειχναν απουσία στρατηγικού στόχου που διακατείχε την ηγεσία τότε του ΕΑΜ-ΚΚΕ, η Αριστερά και οι κομμουνιστές εγκλωβίστηκαν κι έπεσαν θύματα των  γεωπολιτικών σχεδιασμών των Βρετανών, που στόχος τους ήταν να μην επιτρέψουν καμία πρόσβαση της ΕΣΣΔ στη Μεσόγειο.  Για να απαλλαγούν δε οριστικά από τον «κομμουνιστικό κίνδυνο», μεθόδευσαν και τον τριετή εμφύλιο. Μια σύγκρουση, που με την άμεση επέμβαση των Αμερικανών (Δόγμα Τρούμαν) κέρδισαν, διχάζοντας βαθύτατα τον ελληνικό λαό, επιτυγχάνοντας και την πλήρη αποδυνάμωση της χώρας. Η Ελλάδα μετατράπηκε έκτοτε σε προτεκτοράτο τους και σταδιακά σε μια εξαθλιωμένη αποικία χρέους, καθώς και σε ένα στρατιωτικό προγεφύρωμα των Αμερικανών που μπορεί να ελέγχει ή και να παρεμποδίζει την κάθοδο των Ρώσων στη Μεσόγειο. Με λίγα λόγια, η πατρίδα μας ουδέποτε μπόρεσε να απελευθερωθεί, παρά τους ποταμούς αίματος που έχυσε, καθώς οι μεγάλες Δυτικές δυνάμεις την χρησιμοποιούν, εδώ και 200 χρόνια, για φράχτη της Ρωσίας. Απλά αλλάζει αφέντες. Από τους Τούρκους περάσαμε στους Άγγλους, για λίγο στους Γερμανούς και μετά στους Αμερικανούς μαζί με  Γερμανούς. Η πατρίδα μας κατέληξε μια χώρα κλωτσοσκούφι των χρηματιστηρίων, των τραπεζιτών, των κερδοσκόπων, των «οίκων» και των χρηματαγορών.  Μια χώρα που έχει ξεπουληθεί και υποθηκευτεί για έναν αιώνα, με τη συνέργεια μάλιστα ανθρώπων -  απογόνων  των τότε ηρώων, σε μια συμμορία δανειστών που μας φόρτωσαν ένα αβάσταχτο χρέος εκατοντάδων δισεκατομμυρίων. Οι νέες γενιές θα παραδειγματιστούν από τα παθήματα του παρελθόντος; Θα γίνουν σοφότερες  και πιο αποφασισμένες να αγωνιστούν, μαζί με τους λαούς της Ευρώπης, να συντρίψουν το απάνθρωπο καπιταλιστικό σύστημα  που έχει φέρει τόση καταστροφή, τόσο πόνο και τόσα δάκρυα στην ανθρωπότητα;

                                                     Κ. Α. Αποστολόπουλος

                                          Δημοτικός σύμβουλος Μεσσήνης  

                                                          

      Οι συνέπειες από πλεόνασμα

       θράσους και ψεύδους

Ειπώθηκαν ψέματα που ντράπηκαν και τα ίδια. Μιας και δεν ντράπηκαν τα στόματα που τα είπαν. (Μεν. Λουντέμης)

ΟΠΟΙΟΣ παρακολουθεί τις εξελίξεις στην Ελλάδα, ιδιαίτερα την τελευταία οκταετία των μνημονίων έχει μείνει άλαλος από το πλήθος, το μέγεθος αλλά και την προφάνεια των ψευδών που ειπώθηκαν από το σύνολο του αστικού πολιτικού προσωπικού, με αποκορύφωμα τον μαίτρ του είδους των ψευδολόγων, Αλέξη Τσίπρα, που ξεπέρασε κατά πολύ τους Πασοκικούς του μέντορες.  Και οι άλλοι έλεγαν ψέματα και μάλιστα χοντρά, αλλά ο τρόπος με τον οποίο ψευδολογεί ο Τσίπρας υπερβαίνει κάθε τι προηγούμενο. Διότι το να λες ακριβώς τα αντίθετα απ’ αυτά που έλεγες χθές και να ισχυρίζεσαι ότι έχεις και τις δυο φορές δίκιο, αν δεν είναι σχιζοφρένεια είναι απύθμενο, απερίγραπτο θράσος που δείχνει ότι έχεις γραμμένο έναν ολόκληρο λαό στα παλαιότερα των υποδημάτων σου.

ΩΣΤΟΣΟ, με τα ελεγχόμενα, ενσωματωμένα κανάλια και τις παντοειδείς φυλλάδες υπάρχει η δυνατότητα το εμπόριο της γενικότερης διαστροφής και απάτης να διαχυθεί παντού, αποφέροντας πολλαπλά πολιτικά και οικονομικά κέρδη σε όσους τα κατέχουν. Η σήψη ανακυκλώνεται και αναπαράγεται σπέρνοντας τα εμέσματα του «πολιτισμού» της «ελεύθερης αγοράς», που γεννάει το τέρας της παραπληροφόρησης και της υποκουλτούρας. Τα πάντα πουλιούνται και αγοράζονται. Η πληροφορία είναι εμπόρευμα, η είδηση συσκευάζεται, λουστράρεται και πλαστικοποιείται προς πώληση κυρίως για εντυπωσιασμό.  Ενημέρωση σήμερα δεν υπάρχει, δεν επιτρέπεται να υπάρχει, έχει αντικατασταθεί από την παραπληροφόρηση που την παράγουν εδικοί επικοινωνιακοί μηχανισμοί στα χέρια μυστικών υπηρεσιών και ειδικών κυβερνητικών γραφείων. Τα μεγάλα μονοπωλιακά κέντρα του καπιταλισμού, συγκεντρώνουν, φιλτράρουν και μονοπωλούν τα πάντα: Ειδήσεις, ανθρώπους, πράγματα, ιδέες, συναισθήματα. Τίποτα ελεύθερο δεν μπορεί να υπάρξει στο καπιταλιστικό καθεστώς. Τα πάντα υπαγορεύονται από τη βιομηχανία του τηλεοπτικού θεάματος, την αέναη επιδίωξη του κέρδους και εντάσσονται στην εξυπηρέτηση των ιδεολογικοπολιτικών  αναγκών του συστήματος. Σε ένα τέτοιο παρακμιακό σύστημα, προϋπόθεση για τη διατήρησή του είναι το «τάϊσμα» του κοινού με τηλεοπτικά σκουπίδια κάθε κατηγορίας που τα περισσότερα παράγονται από τους πολιτικούς ποιμένες του συστήματος. Σχεδόν παντού αντιγράφουν το αμερικανικό πρότυπο – τον ακραίο, χυδαίο καπιταλισμό. Δηλαδή την  απανθρωπιά ως τρόπο ζωής, που εξαπλώθηκε στις κοινωνίες του πλανήτη, παράγεται από το διαιτολόγιο διατροφής με «σκουπίδια» και έχει διαδοθεί παντού με τη βοήθεια του Χόλυγουντ και του διαδικτύου. Σκουπιδομίντια, σκουπιδοεπιστήμη, σκουπιδοκουλτούρα, σκουπιδοοικονομία και άνθρωποι που μεταχειρίζονται συνανθρώπους τους και κοινωνία σαν σωρούς σκουπιδιών.

ΟΙ ΜΝΗΜΟΝΙΑΚΕΣ πολιτικές είναι αμερικανική εφεύρεση (Σχολή του Σικάγου) που εφαρμόστηκαν πρώτα στη Χιλή μετά το αιματηρό πραξικόπημα (1973) της CIA από τον  φασίστα Πινοτσέτ, μετά στην ίδια την Αμερική, στη συνέχεια στη Γερμανία για να ανταγωνιστεί την Αμερική και μετά σε ολόκληρη την Ευρώπη (Συνθήκες Μάαστριχτ, Λισαβόνας, Νίκαιας)  με τις πιο ακραίες εκδοχές στις χώρες της Ν. Ευρώπης, όπως η Ελλάδα. Βασικό τους γνώρισμα το συντριπτικό χτύπημα της εργασίας (συμπίεση μισθών, πλήρη διάλυση των σχέσεων  εργασίας) προς όφελος του κεφαλαίου, οι άκρατες ιδιωτικοποιήσεις (ξεπούλημα) κρατικής περιουσίας και επιχειρήσεων και ο ασύστολος δανεισμός δημοσίου και ιδιωτών. Πράγματα που οδήγησαν σε τραγική συρρίκνωση των εισοδημάτων των εργαζομένων, σε εκτίναξη των ανισοτήτων, σε κατάρρευση του κοινωνικού κράτους, σε υπολειτουργία των συστημάτων Δημόσιας Υγείας και Παιδείας, με συνέπεια την απέραντη απελπισία, την οργή, την ανασφάλεια  που σου γεννάει μια κοινωνία που διαλύεται. Τα επακόλουθα ήταν, η έξαρση της παραβατικότητας κι εγκληματικότητας, η τεράστια εξάπλωση των ναρκωτικών για προσωρινή διαφυγή από την οδυνηρή, τραυματική πραγματικότητα, η παθητικότητα, η σωματική και πνευματική εξαθλίωση. Το τελευταίο στήριγμα της οικογένειας, οι συνταξιούχοι, αρχίζουν πια στη πλειοψηφία τους να μην μπορούν να  συνεισφέρουν, αφού και οι ίδιοι με τις συνεχείς περικοπές, αδυνατούν να ζήσουν με αξιοπρέπεια. Σταδιακά αλλά σταθερά τους την κλέβουν κι αυτήν πριν τελειώσουν το βίο τους. Η συστηματική διάλυση των κοινωνικών δεσμών  που κρατούσαν σε σχετική ισορροπία την κοινωνία, είναι πια γεγονός Αυτή η γενικευμένη κατάπτωση, που έχει αφετηρία την καταλήστευση του εισοδήματος του κοσμάκη από τις τεράστιες κλεπτοκρατικές δομές (τράπεζες, χρηματιστήρια, οίκους αξιολόγησης, hedge funds, πολυεθνικές, κλπ) των καπιταλιστών, συντέλεσε στην φτωχοποίηση και εξαθλίωσή του.  Συνοδευόμενη δε από άγρια καταστολή στο εσωτερικό και απειλή επέμβασης (ΗΠΑ-ΝΑΤΟ) από το εξωτερικό, οδήγησε  μεγάλα τμήματα των λαϊκών στρωμάτων σε παραίτηση από την διεκδίκηση, στην αποστασιοποίησή τους από ταξικούς μαζικούς αγώνες, στην αποδοχή  ως φυσιολογικού  αυτού το οποίο κάποτε ήταν απαράδεκτο και απορριπτέο. Έτσι, με την τρομοκράτηση του λαού, την διάδοση του «όλοι ίδιοι είναι» άρα δεν υπάρχει εναλλακτική, η κατάσταση αυτή αντιμετωπίζεται κι εκλαμβάνεται σαν περίπου κανονική, σαν τίποτα ιδιαίτερο κι ανησυχητικό. Με λίγα λόγια, επέτυχαν κάτι χειρότερο με τη συνεχή εξαπάτηση, τον φόβο και την επανάληψη των ψευδών: Να τα συνηθίσουμε. Να περιμένουμε στωϊκά το χειρότερο και να μην αντιδρούμε. Να τους ανεχόμαστε, να μη μας κάνει εντύπωση τίποτα, να μην περιμένουμε από πουθενά το καλύτερο. Έτσι, ο λαός ενώ γνωρίζει ότι και ο επόμενος (ο Κούλης της ΝΔ) είναι εξίσου ψεύτης με τον ανεκδιήγητο Αλέξη, είναι πολύ πιθανό -αν πιστέψουμε τις δημοσκοπήσεις- να τον στηρίξει και να τον αποδεχτεί, πιστεύοντας το αφήγημά του περί καλύτερης διαχείρισης.  

Ο ΕΛΛΗΝΙΚΟΣ λαός και οι λαοί της υδρογείου, είναι τα θύματα της ακόρεστης δίψας, κυρίως του Αμερικανικού  αδηφάγου Κεφαλαίου, για παγκόσμια επικράτηση και κυριαρχία. Καταληστεύοντας με οικονομικές (δάνεια, παράγωγα, κυρώσεις, δασμοί κλπ) και στρατιωτικές επεμβάσεις τον πλούτο των χωρών του πλανήτη, αποκομίζουν τεράστια κέρδη συντηρώντας και ενισχύοντας έτσι, μια τεράστιου μεγέθους οικονομική και στρατιωτική υποδομή, που τους διασφαλίζει, προς το παρόν, την παγκόσμια λεηλασία και πρωτοκαθεδρία. Για παράδειγμα, υποχρέωσαν τους Έλληνες Ναιναίκους των ΠΑΣΟΚ- ΝΔ- ΣΥΡΙΖΑ  να υπερδανειστούν (σχέδιο διάσωσης, το ονόμασαν) ώστε να μην εξυπηρετούν μόνο το (παράνομο) χρέος της χώρας, αλλά κυρίως  να διασώσουν την συμμορία των πιστωτών της.  Έτσι, η Γουόλ Στρίτ  ενθάρρυνε αυτήν την υπερχρέωση για να μην κηρύξει χρεοκοπία η Ελλάδα και υποχρεωθούν οι αμερικανικές τράπεζες να πληρώσουν τα ασφάλιστρα κινδύνου (CDS) των ελληνικών ομολόγων. Με τη μεθόδευση αυτή, γλύτωσαν  ασφάλιστρα δεκάδων δις, που τα πρόσθεσαν στο χρέος ώστε να τα πληρώνουν τα λαϊκά στρώματα για δεκαετίες. Κι αυτό δεν συνέβη μόνο με την Ελλάδα. Και οι απατεώνες πολιτικοί άλλων χωρών υπερχρέωσαν τις χώρες τους για τη διάσωση της τραπεζικής αλητείας, πράγμα που δημιούργησε μια παγκόσμια φούσκα χρέους που τώρα καλούνται οι κεντρικές τράπεζες να διαχειριστούν. Οι πάντες σήμερα είναι υπερχρεωμένοι (κυρίως οι ΗΠΑ) με συνέπεια να μαίνονται - πρωτοστατούντων των ΗΠΑ - οικονομικοί, ενεργειακοί, χρηματοπιστωτικοί και νομισματικοί πόλεμοι, που ανέκαθεν αποτελούσαν την αφετηρία στρατιωτικών. Ο κίνδυνος μιας παγκόσμιας σύρραξης τώρα είναι πολύ μεγάλος. Γιατί ο πόλεμος που προκάλεσαν στη Συρία είναι πιθανόν να εξελιχθεί σε μια μεγάλη σύγκρουση καθώς, παρά τη σύνεση και αυτοσυγκράτηση που δείχνει η Ρωσική πλευρά, το παρανοϊκό επιτελείο γύρω από τον Τράμπ, μπορεί, υποεκτιμώντας τις πολεμικές δυνατότητες της Ρωσίας, να κάνει την  λάθος κίνηση, με τη χώρα μας να είναι - ως ΝΑΤΟϊκο προγεφύρωμα - ανάμεσα στα πρώτα θύματα. Η επαγρύπνηση του λαού, η ετοιμότητα και η αποφασιστικότητά του να παρεμποδίσει με κάθε τρόπο, ειρηνικό ή βίαιο, τη συμμετοχή της χώρας μας στους  τυχοδιωκτισμούς ΗΠΑ –ΝΑΤΟ – σιωνιστικού Ισραήλ, είναι περισσότερο από αναγκαία.

                                                 Κ. Α. Αποστολόπουλος

                                     Δημοτικός σύμβουλος Μεσσήνης