Το  Bitcoin και  η απειλή της τεχνολογίας του

ΜΕΤΑ τα παραμυθάκια με τους μάγους και τη φάτνη των αλόγων, καλό είναι να γνωρίζουμε το τι πραγματικά μας περιμένει. Η πολύμορφη καπιταλιστική κρίση που εκδηλώθηκε το 2008 και η ολομέτωπη επίθεση που δέχτηκαν έκτοτε τα λαϊκά στρώματα από τη διεθνή συμμορία του κεφαλαίου, κυρίως των τραπεζιτών, ευαισθητοποίησε κάποιους ευφυείς προγραμματιστές και ακτιβιστές, γνωστούς πίσω από το ψευδώνυμο Satoshi Nakamoto, που ένωσαν τις δυνάμεις τους προκειμένου να βρουν τρόπους πραγματοποίησης συναλλαγών παρακάμπτοντας το τραπεζικό σύστημα. Για το σκοπό αυτό, δημιούργησαν μια καινοτόμο ψηφιακή τεχνολογία που την ονόμασαν Blockhain (Αλυσίδα μπλόκ, όπου μπλόκ=μικρή ομάδα συναλλαγών) και την χρησιμοποίησαν αποκλειστικά στο Διαδίκτυο για τη νέα τους εφαρμογή, το ψηφιακό νόμισμα Bitcoin. Ήταν η μεγαλύτερη αλλαγή στο χρηματοπιστωτικό σύστημα εδώ κι έναν αιώνα.  Πρόκειται για ένα καθαρά ψηφιακό, εικονικό νόμισμα ισχυρής κρυπτογραφίας, γι αυτό λέγεται και κρυπτονόμισμα, που δεν υπάρχει σε καμιά φυσική μορφή κερμάτων ή χαρτονομισμάτων. Δεν παράγεται από καμιά συγκεκριμένη χώρα και δεν ελέγχεται από καμία κεντρική τράπεζα. Σε αντίθεση δε με τα υπάρχοντα χρήματα των κρατών που συνεχώς αυξάνονται, ο αριθμός των Bitcoins περιορίζεται, με ειδικό πρωτόκολλο, στα 21 εκατ. μονάδες. Οι πληρωμές με Bitcoin γίνονται ευκολότερα και γρηγορότερα απ’ ό,τι με πιστωτικές κάρτες, μέσω του υπολογιστή ή του κινητού, ενώ εξασφαλίζεται και η πλήρης ανωνυμία των συναλλασσόμενων που βέβαια συνεπάγεται και αποφυγή φορολόγησης. Όλα αυτά βέβαια, προσέλκυσαν και τους κερδοσκόπους, με τις ενέργειες των οποίων, εκτινάχτηκε η ισοτιμία του με τα υπάρχοντα νομίσματα (ευρώ-δολάριο κλπ) στα ύψη, παρασύροντας έτσι πάρα πολλούς να μπουν στο παιχνίδι προσδοκώντας άκοπα και γρήγορα κέρδη. Σαν αποτέλεσμα, οι περισσότεροι σήμερα δεν χρησιμοποιούν το Bitcoin σαν μέσο πληρωμής για τις συναλλαγές τους, αλλά σαν μέσο αποθησαύρισης, συσσώρευσης αξίας, δηλαδή αντίθετα προς τον αρχικό σχεδιασμό του. Αντί να λειτουργεί  λοιπόν σαν ένα ανεξάρτητο σύστημα πληρωμών, η απληστία, το κύριο γνώρισμα του καπιταλισμού,  αλλοίωσε ήδη τη χρήση του και το μετέτρεψε σε εμπορεύσιμο αγαθό.

ΤΟ ΝΑ ΠΑΡΑΞΕΙ κανείς μόνος του Bitcoins, θεωρητικά είναι εφικτό. Στη πράξη όμως είναι εξαιρετικά δύσκολο, καθώς απαιτεί εξειδικευμένες γνώσεις από το χρήστη κι ένα πανάκριβο εξοπλισμό κομπιούτερ μεγάλης υπολογιστικής ισχύος που ξοδεύουν μεγάλες ποσότητες ηλεκτρικής ενέργειας.  Η «εξόρυξη» (mining), όπως λέγεται η παραγωγή του κρυπτονομίσματος, είναι μια δύσκολη και κοστοβόρα διαδικασία, αλλά οι  λίγοι πλούσιοι «εξορύκτες» (miners) που απόμειναν αμείβoνται σε Bitcoins, σύμφωνα με ένα συγκεκριμένο πρωτόκολλο, ενώ το Bitcoin  απόκτησε τον τίτλο του «ψηφιακού  χρυσού», ακριβώς λόγω της δυσκολίας «εξόρυξης». Λέγεται, ότι 1000 περίπου αρπακτικά, ελέγχουν το 40% της αγοράς των Bitcoins, που σημαίνει ότι μπορούν να χειραγωγούν τις κινήσεις αυτής της αγοράς. Έτσι παρατηρούμε μια μεγάλη μεταβλητότητα στις τιμές του bitcoin που από μηδενική αξία το 2009, έφτασε σήμερα, με πολλά σκαμπανεβάσματα, στις μεγάλες διεθνείς πλατφόρμες συναλλαγών (ανταλλακτήρια), ακόμη και τα 20.000 δολάρια, καθώς η μεταβλητότητα είναι η πηγή του εύκολου χρήματος. Όμως, η αυξανόμενη δυσκολία «εξόρυξής» του και το «ταβάνι» (του 21 εκατ.) που έχει τεθεί, έχουν οδηγήσει σε έντονη ζήτηση για να προλάβουν το τέλος της παραγωγής του. Οπότε, η ανισορροπία μεταξύ προσφοράς και ζήτησης ενδέχεται να οδηγήσει την τιμή του στα ύψη. Ωστόσο, το ανώτατο αυτό όριο ήταν που έδωσε λαβή για την δημιουργία τόσων πολλών κρυπτονομισμάτων (με κυριότερα τα Ethereum, Ripple, Litecoin),  για τα οποία τώρα που η τιμή τους είναι ακόμη χαμηλή, υπάρχει φρενήρης ζήτηση με την προσδοκία αποκόμισης κερδών από την αναμενόμενη άνοδό της.

 ΜΕ ΤΗ ΧΡΗΣΗ της Blockchain, μπορεί να γίνει  η online καταγραφή μιας τεράστιας λίστας συναλλαγών στο ψηφιακό νόμισμα, χωρίς να δίνεται η δυνατότητα σε κανέναν να επέμβει και να την αλλάξει, μετά από κάθε συναλλαγή. Η λίστα αυτή δημιουργείται ταυτόχρονα σε χιλιάδες υπολογιστές του δικτύου και ενημερώνεται συνεχώς σε κάθε συναλλαγή, λειτουργώντας σαν μια κοινή βάση δεδομένων για εκείνους που τη χειρίζονται. Το εκπληκτικό είναι ότι η βάση δεδομένων Blockchain, δεν αποθηκεύεται κάπου συγκεκριμένα, πράγμα που σημαίνει, από τη μια, ότι τα αρχεία που διατηρεί είναι δημόσια κι εύκολα επαληθεύσιμα, από την άλλη ότι κανένας χάκερ δεν μπορεί να επηρεάσει τα δεδομένα αφού συνεχώς ενημερώνονται και φιλοξενούνται σε χιλιάδες υπολογιστές ταυτόχρονα. Σε όλη αυτή τη διαδικασία δεν παρεμβάλλεται καμία ενδιάμεση «έμπιστη»  αρχή (π.χ μια τράπεζα), ενώ η εμπιστοσύνη των συναλλασσόμενων βασίζεται σε αλγοριθμική επιβεβαίωση. Την παρομοιάζουν με τεράστια, άφθαρτη ψηφιακή βιβλιοθήκη οικονομικών συναλλαγών, η οποία μπορεί να προγραμματιστεί για να καταγράφει όχι μόνο χρηματοπιστωτικές συναλλαγές, αλλά οτιδήποτε έχει αξία. Για παράδειγμα, αγορές τροφίμων και ενέργειας, λειτουργία τραπεζικού συστήματος, ανταλλαγές μετοχών και ομολόγων στα χρηματιστήρια, στα συστήματα υγείας και παιδείας καθώς και σε κάθε είδους επιχείρηση. Φαίνεται δε ότι στηρίζει τη γέννηση ενός νέου τύπου Διαδικτύου, όπως πιστεύουν οι ειδικοί. Επόμενο είναι, η περίπλοκη αυτή τεχνολογία να στηρίζεται σε ισχυρά Μαθηματικά (Θεωρία Αριθμών, Διακριτά μαθηματικά, Θεωρία Πληροφορίας, Υπολογιστική Πολυπλοκότητα, Στατιστική, Συνδυαστική Ανάλυση), δηλαδή στα μαθηματικά εργαλεία της ισχυρής Κρυπτογραφίας. Η Κρυπτογραφία χρησιμοποιείται στα ψηφιακά νομίσματα για λόγους ασφαλείας, ώστε να είναι αδύνατο κάποιος να κλέψει τα κεφάλαια από το ψηφιακό «πορτοφόλι» κάποιου άλλου χρήστη ή να αλλοιώσει την αλυσίδα των Block.

ΟΙ ΨΗΦΙΑΚΕΣ τεχνολογίες όπως: Υπολογιστικό Νέφος, Εικονική Πραγματικότητα, Επαυξημένη Πραγματικότητα, Τεχνητή Νοημοσύνη, Τρισδιάστατη Εκτύπωση, Μάθηση Μηχανής, Αυτόνομα Ρομπότ, Διαδίκτυο Πραγμάτων, Αλυσίδα Μπλόκ κ.ά, έχουν επιφέρει αδιανόητες αλλαγές στην καθημερινότητά μας και συνεργαζόμενες  η μία με την άλλη,  μεταμορφώνουν τον κόσμο όπως τον  ξέραμε, ραγδαία και με εντελώς απρόβλεπτο τρόπο. Μετασχηματίζουν τα επαγγέλματα, καταργούν υφιστάμενα και συνθέτουν καινούργια με το ρυθμό αλλαγής διαρκώς να επιταχύνεται. Η τεχνολογία  Blockchain ειναι ίσως η πιο ευφυής διανοητική σύλληψη των τελευταίων 50 ετών και πάνω της στηρίζεται όχι μόνο το χρονικά πρώτο (2009) ψηφιακό εικονικό νόμισμα Bitcoin, αλλά και σωρεία άλλων ψηφιακών νομισμάτων που  κυκλοφορούν στο Διαδίκτυο.  Από τότε (2009) που εμφανίστηκε μέχρι σήμερα, η τεχνολογία αυτή έχει εξελιχθεί και εξελίσσεται σε κάτι απίστευτα μεγάλο, αποτελώντας ένα πανίσχυρο όπλο στα χέρια του κεφαλαίου, που μαζί με την ρομποτική και την τεχνητή νοημοσύνη,  την χρησιμοποιεί ήδη για να φέρει καταλυτικές αλλαγές στις εργασιακές σχέσεις. Έτσι, την συγκεκριμένη τεχνολογία υιοθετούν η μία μετά την άλλη οι μεγάλες επιχειρήσεις, ακόμη και τράπεζες, που αρχικά θορυβήθηκαν από την απώλεια εσόδων λόγω της μείωσης των συναλλαγών και της προμήθειας. Κι εδώ γίνεται ένας αγώνας ταχύτητας μεταξύ ομοειδών επιχειρήσεων καθώς όποια εγκαταστήσει πρώτη την συγκεκριμένη τεχνολογία θα εξαφανίσει την ανταγωνίστριά της. Ο λόγος είναι απλός. Με τη χρήση της  «όλα γίνονται αυτόματα, χωρίς γραφειοκρατική δουλειά, επεξεργασία και μεταβίβαση, άρα με πολύ μικρότερο κόστος», λέει ενθουσιασμένος αμερικανός μεγαλοεπιχειρηματίας. Όσες τράπεζες την εφάρμοσαν διαπίστωσαν: Τεράστια εξοικονόμηση κόστους, βελτίωση ασφάλειας συναλλαγών, ελαχιστοποίηση οικονομικών απατών και εύκολη παρακολούθηση οικονομικών δραστηριοτήτων μεταξύ τραπεζών σε πραγματικό χρόνο. Όλα αυτά όμως μεταφράζονται σε απολύσεις του «πλεονάζοντος» προσωπικού και εκτόξευση της κερδοφορίας των μεγαλοεπιχειρηματιών. Διότι στον καπιταλισμό η πρόοδος της τεχνολογίας δεν αξιοποιείται και προς όφελος των εργαζομένων, αλλά μόνον προς όφελος της κερδοφορίας του κεφαλαίου. Για παράδειγμα, ποτέ ο αυτοματισμός δεν συνοδεύτηκε και με μείωση του ωραρίου των εργαζομένων χωρίς αντίστοιχη μείωση των αποδοχών τους, παρά μόνο με απολύσεις.  Κι αυτή είναι μια πραγματική απειλή που θα προκύψει με την ραγδαία εξάπλωση των ψηφιακών τεχνολογιών, οι οποίες θα διογκώσουν την ανεργία, ενώ θα διευκολύνουν και την σταδιακή εγκατάσταση της «αχρήματης» κοινωνίας. Οι καπιταλιστές βέβαια έχουν τη «λύση»:  Θα επεκτείνουν το καθεστώς των επιδομάτων, των μερισμάτων, των συσσιτίων και της φιλανθρωπίας, ενώ θα προσπαθούν να μας κάνουν όλους «νεοφυείς επιχειρηματίες».  Οι κίνδυνοι συνεπώς για το λαϊκό κίνημα είναι τεράστιοι και χρειάζεται γρήγορα να οικοδομηθούν συμμαχίες και να  αναπροσαρμοστούν οι στοχεύσεις και οι μέθοδες πάλης του.

                                                Κ. Α. Αποστολόπουλος

                                        Δημοτικός σύμβουλος  Μεσσήνης

          

           Από τη Λωζάνη στον Ερντογάν

Η συνθήκη της Λωζάνης αποτελεί την κορύφωση της αδικίας και μέγιστο κακό για  ολόκληρη την ανθρωπότητα. Ουδείς υποστηρίζει ότι η συνθήκη αυτή αποτελεί έντιμον ειρήνην. (Λόϋντ  Τζόρτζ, πρωθυπουργός της Αγγλίας  το διάστημα 1916 – 1922)

Η ΠΡΟΣΚΛΗΣΗ Ερντογάν στην Αθήνα υπαγορεύτηκε μάλλον από την Ουάσιγκτον, ώστε μέσω Αθήνας να υπάρξει κάποια βολιδοσκόπηση των διαθέσεων της Τουρκίας για τα βρώμικα σχέδια Αμερικανών και Ισραηλινών που ξεδιπλώνονται στη Μ. Ανατολή και Κύπρο. Μια πρόγευση πήραμε ήδη από την αναγνώριση της Ιερουσαλήμ ως πρωτεύουσας του Ισραήλ, από το άκρως επικίνδυνο πιόνι του βαθέος αμερικανικού κράτους, τον ανεγκέφαλο πρόεδρο Τράμπ. Και τότε (το 1922) και σήμερα οι αιτίες της αστάθειας, της έντασης και των πολέμων στην ευρύτερη περιοχή μας ήταν και είναι ακριβώς οι ίδιες:  Από τη μια τα πετρέλαια της Μ. Ανατολής και το Κουρδικό, από την άλλη, η λυσσαλέα προσπάθεια για «ανάσχεση» τότε της Σοβιετικής Ένωσης και  σήμερα της Ρωσίας. Η Οθωμανική αυτοκρατορία τότε έπνεε τα λοίσθια και ο Κεμάλ απλά την αποτελείωσε παίρνοντας την εξουσία (το 1920) και διώχνοντας τον Σουλτάνο.  Στην Ελλάδα, ο πρωθυπουργός και άνθρωπος των Άγγλων Ελ. Βενιζέλος, με προτροπή τους, δέχτηκε το 1919 να στείλει ελληνικό στρατό στη Μ. Ασία, προκειμένου να συνεισφέρει στον σχεδιαζόμενο διαμελισμό της Οθωμανικής αυτοκρατορίας προς όφελος των νικητριών δυνάμεων (Αγγλίας-Γαλλίας – Ιταλίας) του Α’ Παγκοσμίου Πολέμου, και με την υπόσχεση ότι στην Ελλάδα θα παραχωρηθούν τα παράλια της Μ. Ασίας στο Αιγαίο κι ενδεχομένως και η Κων/πολις. Τον Αύγουστο του 1922, ο Κεμάλ ανέτρεψε τα σχέδια των Αγγλογάλλων νικώντας τον Ελληνικό στρατό στο  Αφιόν Καραχισάρ. Οι Αγγλογάλλοι, δήθεν σύμμαχοι του Βενιζέλου δεν έκαναν τίποτα για να αποτρέψουν την ήττα του Ελληνικού Στρατού και τις σφαγές του ελληνικού στοιχείου σε Ιωνία και Πόντο. Αντιθέτως ουδέποτε έπαψαν να  προσφέρουν όπλα και χρήματα στον Κεμάλ τρομοκρατημένοι από την συμμαχία που είχε αναπτύξει εντωμεταξύ με τον Λένιν, που αναγνώρισε τον Κεμάλ ως τη μόνη κυβερνητική εξουσία της Τουρκίας.

ΕΤΣΙ, 3000 χρόνια ελληνικής παρουσίας στη περιοχή που τη διαμόρφωσε ιστορικά και πολιτισμικά, διακόπηκε βίαια με την καθοριστική συμβολή των υποτιθέμενων συμμάχων και των εν Ελλάδι ανδρεικέλων τους, Βενιζέλου, Βασιλιά, αστών πολιτικών και στρατιωτικής ηγεσίας, που αντιμάχονταν μεταξύ τους προκαλώντας τεράστια καταστροφή στη χώρα και διχασμό στο λαό. Οι αλλεπάλληλες προσπάθειες των Σοβιετικών να αναγνωριστεί η νέα εξουσία των Μπολσεβίκων στη Ρωσία, με αντάλλαγμα την σοβιετική στήριξη στην Ελλάδα, συναντούσαν τοίχο από την ελληνική κυβέρνηση του Βενιζέλου. Το σοβιετικό καθεστώς τελικά αναγνωρίστηκε από την Ελλάδα μόλις το 1924 και όταν είχαν επισυμβεί όλες οι καταστροφές στη χώρα μας λόγω της προσήλωσής της στους δυτικούς «συμμάχους»  που την έβαζαν μπροστά σε όλους τους εγκληματικούς τους τυχοδιωκτισμούς. Γι αυτό, οι σοβιετικοί εστράφησαν προς τον Κεμάλ θεωρώντας τον ως απελευθερωτή της Τουρκίας από το σκοταδιστικό χαλιφάτο των Σουλτάνων, ταυτόχρονα δε και πιθανό σύμμαχό τους ενάντια στους Αγγλογάλλους ιμπεριαλιστές. Άλλωστε, αυτοί είχαν ήδη προσπαθήσει να ανατρέψουν τους Μπολσεβίκους με την εκστρατεία της Κριμαίας το 1919, στην οποία δυστυχώς η Ελλάδα του Βενιζέλου, υπακούοντας σε Γαλλικές εντολές, συμμετείχε με τη μεγαλύτερη στρατιωτική δύναμη (24.000 άνδρες). Δικαιολογημένες λοιπόν ήταν οι ενέργειες των σοβιετικών, αφού μονίμως είμαστε απέναντί τους.  Τελικά, οι «σύμμαχοι» την πιο κρίσιμη στιγμή της Μικρασιατικής εκστρατείας, εγκατέλειψαν την Ελλάδα που υπέστη μια ταπεινωτική στρατιωτική ήττα, και προσεταιρίστηκαν τον Κεμάλ καθώς στους μακρόπνοους σχεδιασμούς τους η γεωστρατηγική θέση της Τουρκίας απέναντι στη Ρωσία και τα πετρέλαια της Μ. Ανατολής, μετράγανε πολύ περισσότερο από τις απαιτήσεις της Ελλάδας κι από τα εκατομμύρια των βασανισμένων και  ξεριζωμένων Ελλήνων της Μ. Ασίας. Το μόνο που απέμενε λοιπόν στους Άγγλους-Γάλλους και Ιταλούς, υπεύθυνους για την σε βάρος της Ελλάδας εξέλιξη των γεγονότων, ήταν να οργανώσουν μια διάσκεψη για σύναψη συνθήκης ειρήνης που θα διευθετούσε διπλωματικά την «Ελληνοτουρκική σύγκρουση». Έτσι το Νοέμβριο του 1922 άρχισε η Διάσκεψη στη Λωζάνη της Ελβετίας, με τον Άγγλο ΥΠΕΞ λόρδο Κώρζον να αυτοδιορίζεται πρόεδρος της Διάσκεψης και της πολιτικής επιτροπής με αρμοδιότητα τα εδαφικά προβλήματα, ο οποίος στη συνέχεια, διόρισε τον Γάλλο αντιπρόσωπο-τραπεζίτη πρόεδρο της οικονομικής επιτροπής  και τον Ιταλό αντιπρόσωπο στη  νομική επιτροπή. Δεν μπορούσαν βέβαια να λείψουν και οι ΗΠΑ που διεμήνυσαν στους Αγγλογάλλους ότι θα στείλουν παρατηρητή και «οφείλουν στις νέες ρυθμίσεις να λάβουν υπόψη τους σοβαρά και τα αμερικανικά συμφέροντα». Και όντως στη Διάσκεψη οι αμερικάνοι έκαναν τα πάντα ώστε το νέο τουρκικό κράτος να καταστεί αξιόπιστος συνεργάτης και μελλοντικός σύμμαχός τους  στη περιοχή.

ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ εντωμεταξύ, μετά την καταστροφή, είχε γίνει κίνημα στο Ναυτικό και την εξουσία πήρε μια αυτοαποκαλούμενη επαναστατική επιτροπή, με επικεφαλής τους συνταγματάρχες Ν. Πλαστήρα, Γονατά και τον αρχιπλοίαρχο Φωκά, που ανέθεσαν στον Ελ. Βενιζέλο την εκπροσώπηση της Ελλάδας στη διάσκεψη. Αυτοί οι καραβανάδες ήταν τόσο ελληναράδες, ώστε πριν συγκροτήσουν κυβέρνηση, υπέβαλαν στον Άγγλο πρέσβη στην Αθήνα, κατάλογο με ονόματα υπουργήσιμων, παρακαλώντας τον να επιλέξει εκείνος τα ονόματα αυτών που ήταν αρεστά στη Μ. Βρετανία. Κάτι που συνεχίζεται ως τις μέρες μας, με τη διαφορά ότι  η λίστα υποβάλλεται πλέον στον Αμερικανό πρέσβη. Μετά απ’ αυτό ήταν φανερό ποια θα ήταν η κατάληξη της «διαπραγμάτευσης» του Βενιζέλου στη Λωζάνη. Όποια ήταν και η κατάληξη της «πολύωρης διαπραγμάτευσης» του Τσίπρα το 2015 με τους τροϊκανούς. Πολλά σε βάρος της χώρας μας αλλά και των λαών της ευρύτερης περιοχής. Συγκεκριμένα: Τεράστια (για την εποχή) πολεμική αποζημίωση προς την Τουρκία ύψους 180 εκατομμυρίων στερλινών, που επειδή δεν υπήρχε δυνατότητα να βρεθούν, δέχτηκε ο Βενιζέλος να πληρωθούν σε είδος, με επέκταση δηλαδή των εδαφών της Αν. Θράκης που παραχωρήθηκαν στην Τουρκία, πέραν των ορίων της Συμφωνίας. Έτσι όλη η Αν. Θράκη, η πλουσιότερη γη της Ελλάδας, δόθηκε στην Τουρκία, ενώ υπήρχε στρατιωτική δυνατότητα (ολόκληρη στρατιά του Έβρου,70.000 άνδρες ήταν εκεί), να μην παραχωρηθεί ούτε σπιθαμή θρακιώτικης γης. Υποχρεωτική ανταλλαγή πληθυσμών με βάση θρησκευτικά (όπως απαίτησαν οι Τούρκοι) κι όχι φυλετικά κριτήρια.  Με συνέπεια, η έλευση 1.5 εκατομμυρίων προσφύγων στην φτωχοποιημένη Ελλάδα, να προκαλέσει τεράστια κοινωνικά προβλήματα, που οι αλλεπάλληλες ελληνικές κυβερνήσεις τα «έλυναν» με τη λήψη ακραίων αντιλαϊκών και αντιδραστικών μέτρων. Η Τουρκία παραχώρησε  στην Ελλάδα έξη νησιά του Αιγαίου(Λήμνο, Σαμοθράκη, Μυτιλήνη, Χίο, Σάμο, Ικαρία) και στην Ιταλία τα Δωδεκάνησα, ενώ πήρε Ίμβρο και Τένεδο. Παράλληλα υποχρεώθηκε να διεθνοποιήσει τα Στενά, να απεμπολήσει κάθε κυριαρχικό της δικαίωμα στην Κύπρο προς όφελος βέβαια της Μ. Βρετανίας, που φρόντισε έγκαιρα να στείλει στρατεύματα στη Μοσούλη του Ιράκ προκειμένου να κατοχυρώσει τα πετρέλαια της περιοχής, επιτρέποντας και συμμετοχή στην αμερικανική εταιρία Στάνταρ Όϊλ. Κι ενώ στη Γαλλία παραχωρήθηκε η κυριαρχία  επί της Συρίας και Λιβάνου, η Αγγλία εξασφάλισε την πλήρη κυριαρχία της σε Αίγυπτο και Σουδάν. Έτσι με πρόσχημα το λεγόμενο «Ανατολικό ζήτημα», μέσω της Συνθήκης Ειρήνης της Λωζάνης, έγινε μια συνολική διευθέτηση συμφερόντων μεταξύ των Μεγάλων Δυνάμεων της εποχής που χαρακτηρίστηκε από τον τύπο της εποχής, σαν «το μεγαλύτερο παζάρι του αιώνα», «ένας διεθνής αγώνας δρόμου για το πετρέλαιο», ενώ ή ίδια η Συνθήκη «μύριζε αίμα και πετρέλαιο». Τα μετέπειτα γεγονότα δικαίωσαν πλήρως τους χαρακτηρισμούς αυτούς.

ΑΝΤΙ ΛΟΙΠΟΝ η ελληνική πλευρά να ζητάει αναθεώρηση της Συνθήκης με απαίτηση την επιστροφή της Αν. Θράκης, μάχεται για την διαιώνισή της, βαφτίζοντας τις  συνεχείς υποχωρήσεις της, έναντι της Τουρκίας, ρεαλισμό. Αυτή η στάση της Ελληνικής και Κυπριακής πλευράς συνέβαλαν στην αποθράσυνση της Τουρκίας, που παγίως ζητά αναθεώρηση της Συνθήκης (δεν είναι μόνο ο Ερντογάν, αλλά και όλοι πριν απ’ αυτόν), καθώς πάντα καταφέρνει κάτι προς όφελός της, έτσι: Με τη συνθήκη του Μοντρέ (20/7/1936), καταργήθηκε το ανοχύρωτο των στενών. Το 1938 προσάρτησε την Αλεξανδρέττα, που ανήκε στη Συρία και το 1974  εισέβαλε και προσάρτησε το 40% της Κύπρου.  Δυστυχώς, η διαρκής αμφισβήτηση της ελληνικής κυριαρχίας σε όλο σχεδόν το Αιγαίο, είναι πολύ πιθανό ότι κάποια στιγμή θα της αποφέρει αποτελέσματα με δεδομένη την ραγιαδίστικη συμπεριφορά των εθελόδουλων ελληνικών κυβερνήσεων.

                                                   Κ. Α. Αποστολόπουλος

                                        Δημοτικός σύμβουλος Μεσσήνης     

            

        Οι  Προϋπολογισμοί  των  δήμων 2018

Είναι γνωστό πια ότι οι ΟΤΑ α’ και β΄ βαθμού, σαν φορείς της Γενικής Κυβέρνησης, είναι υποχρεωμένοι να καταρτίζουν τους προϋπολογισμούς τους εναρμονισμένους με τους στόχους των μνημονιακών πολιτικών. Γι αυτό άλλωστε  κινητοποιήθηκε κάθε μνημονιακός παράγοντας ώστε οι δημοτικές αρχές ανά την επικράτεια να είναι στα χέρια κυρίως ΝΔ και ΠΑΣΟΚ, αλλά και ΣΥΡΙΖΑ.  Η εφαρμογή των μνημονιακών πολιτικών θα ήταν εντελώς αδύνατη χωρίς τη συναίνεση και συνεργασία των ΟΤΑ. Με εξασφαλισμένη την υπακοή των ΟΤΑ, τα κλιμάκια των ληστρικών «Θεσμών» που είναι εγκατεστημένα στο ΓΛΚ, στο Οικονομικό Παρατηρητήριο και στα οικονομικά υπουργεία, εκδίδουν ντιρεκτίβες και φόρμες κατάρτισης προϋπολογισμών από τους ΟΤΑ, γνωρίζοντας ότι θα υπακούσουν άπαντες, διότι σε διαφορετική περίπτωση, τους καταδικάζουν σε οικονομικό στραγγαλισμό και διαρκή άμεση εποπτεία. Έτσι λοιπόν τώρα, δήμοι και Περιφέρειες είναι υποχρεωμένοι να καταρτίσουν τους προϋπολογισμούς τους σύμφωνα μα τους στόχους κι εντός των ορίων που θέτει το Μεσοπρόθεσμο Πλαίσιο Δημοσιονομικής Στρατηγικής 2018-2021, δηλαδή το λεγόμενο 4^ο μνημόνιο.  Διότι, όπως επισημαίνεται στην υπουργική εγκύκλιο, «το δημοσιονομικό αποτέλεσμα των ΟΤΑ, επηρεάζει καθοριστικά το αποτέλεσμα της Γενικής Κυβέρνησης». Με άλλα λόγια, τα περιφερειακά και δημοτικά συμβούλια στην ουσία έχουν καταργηθεί, καθώς οι προϋπολογισμοί τους έχουν καταρτισθεί μέχρι τελευταίας λεπτομέρειας από τα ΓΛΚ και Οικονομικό Παρατηρητήριο, ώστε να επιτυγχάνονται οι δημοσιονομικοί στόχοι. Δηλαδή η εξαθλίωση των λαϊκών στρωμάτων. Συνεπώς οι δημοτικοί και περιφερειακοί σύμβουλοι καλούνται τυπικά να επικυρώσουν ως συνεργοί τα αντιλαϊκά μέτρα που θεσμοί και κυβέρνηση έχουν αποφασίσει για δήμους και περιφέρειες. Το χειρότερο δε είναι ότι όλοι οι δημοτικοί Προϋπολογισμοί είναι πλασματικοί καθώς η υλοποίησή τους εξαρτάται από ανύπαρκτες ή πιθανές κι όχι σίγουρες χρηματοδοτήσεις, εξ ού και οι συνεχείς τροποποιήσεις τους κατά τη διάρκεια του έτους.

Με το σχέδιο του κρατικού προϋπολογισμού που κατατέθηκε στη Βουλή για συζήτηση, ξύπνησε και η μνημονιακή ΚΕΔΕ, με τον υπηρέτη των μνημονίων και πρόεδρό της Πατούλη, να λέει ότι: «Ο προϋπολογισμός του 2018, είναι ο πιο εχθρικός των τελευταίων ετών για τους ΟΤΑ, καθώς προβλέπεται περαιτέρω μείωση της χρηματοδότησής τους μέσω των ΚΑΠ κατά 129 εκατ. ευρώ  σε σχέση με το 2017, ενώ οι ΟΤΑ σηκώνουν το κύριο βάρος για τη δημιουργία δημοσιονομικών πλεονασμάτων». Αλλά οι ΚΑΠ είναι οι μόνοι πόροι για να αμβλύνεται η φορομπηχτική πολιτική από την πλευρά των δήμων κι επειδή τους περικόπτουν, οι κυβερνήσεις σπρώχνουν τους Δήμους σε συνεχή τραπεζικό δανεισμό και σε ενταση της φορολογίας προς τους δημότες ώστε να ισοσκελίζονται οι προϋπολογισμοί τους. Η λειτουργία των δήμων στα χρόνια των μνημονίων έχει αναγορευθεί  σε επιχειρηματική δράση και φορολογείται με 26%, όπως φορολογείται και όλη η ακίνητη περιουσία των δήμων με τον ΕΝΦΙΑ. Μεθοδευμένα, απογυμνώθηκαν οι υπηρεσίες των δήμων από το ανθρώπινο δυναμικό τους (ξεπέρασε το 50%) με συνέπεια έργα και υπηρεσίες που μπορούσαν να προσφέρουν οι δήμοι να εκχωρούνται σε ιδιώτες, πολλαπλασιάζοντας το κόστος για τον δημότη. Τα δίμηνα, τα 8 μεροκάματα το μήνα, τα 5μηνα και 8μηνα έχουν γίνει πλέον οι κυρίαρχες μορφές απασχόλησης στους δήμους, σε βάρος της μόνιμης εργασίας. Στην πρόσφατη λίστα δεσμεύσεων της κυβέρνησης προς το ΔΝΤ περιλαμβάνεται και το ότι θα τίθεται ανώτατο όριο στις συμβάσεις ορισμένου χρόνου για το 2017 και 2018 και θα διασφαλίζεται πως όποιες συμβάσεις μετατραπούν από ορισμένου σε αορίστου χρόνου, με δικαστικές αποφάσεις, δεν θα επηρεάσουν τους στόχους του Μεσοπρόθεσμου Προγράμματος 2018-2021. Αυτό πρακτικά σημαίνει ότι η κυβέρνηση θα απολύσει άλλους 10.000 περίπου από το μόνιμο προσωπικό των ΟΤΑ και θα προσλάβει μόνο 6000. Κι όλα αυτά στα πλαίσια της ιδιωτικοποίησης των υπηρεσιών των δήμων όπως επιτάσσει η Ευρωμαφία. Γι αυτό και οι περισσότεροι δήμοι προχώρησαν σε συμφωνία για την πλήρη ιδιωτικοποίηση της διαχείρισης των απορριμμάτων, ικανοποιώντας τη γενικότερη πολιτική της ΕΕ και κυβέρνησης που προωθεί την κερδοφορία των επιχειρηματικών ομίλων σε βάρος της τσέπης των λαϊκών τάξεων. Προτεραιότητα στην χρηματοδότηση έχουν οι κάθε λογής επιχειρηματικοί όμιλοι κι όχι τα μέτρα προστασίας (αντιπλημμυρικά, αντισεισμικά, αντιπυρικά) της ζωής και της περιουσίας των λαϊκών στρωμάτων. Τα Προγράμματα Δημοσίων Επενδύσεων έχουν συρρικνωθεί   σε τέτοιο βαθμό ( μόνο 3% του ΑΕΠ)  ώστε η συνεισφορά τους σε δημοτικά και περιφερειακά έργα είναι πολύ μικρή. Γύρω από τους δήμους έχει αναπτυχθεί ένας εσμός από προμηθευτές και εργολάβους που ροκανίζει, πολλές φορές και με συμμετοχή δημοτικών παραγόντων, τα κονδύλια των δήμων. Υπάρχουν πάμπολλοι εργολάβοι-αρπακτικά που προσφέρουν εξωπραγματικές εκπτώσεις για να παίρνουν έργα και στη συνέχεια ζητάν απανωτές κοστοβόρες παρατάσεις για την ολοκλήρωσή τους.  Αυτή είναι η τραγική κατάσταση στην οποία έχουν περιέλθει οι Δήμοι και από την οποία  δεν πρόκειται να απεγκλωβισθούν αν οι δημότες δεν γυρίσουν την πλάτη στα μνημονιακά σκύβαλα που τους υφάρπασαν την ψήφο και διαλέξουν το δρόμο της σύγκρουσης με ό,τι αυτοί εκφράζουν.

                                                   Κ. Α. Αποστολόπουλος

                                          Δημοτικός σύμβουλος Μεσσήνης

Η δράση της Φύσης και  Ευρωπαϊκή 

επιτροπεία

Το Σύμπαν, η Φύση, διέπεται από σταθερούς, αιώνιους νόμους που δεν υπόκεινται στις αυθαιρεσίες και τις παραξενιές θεών και δαιμόνων. Οι νόμοι αυτοί πρέπει να ισχύουν παντού και πάντα, αλλιώς, δεν είναι νόμοι. Δεν υπάρχει χώρος για εξαιρέσεις ή θαύματα. Δεν υπάρχει χώρος για θεούς ή δαίμονες στη λειτουργία της Φύσης. (Στίβεν Χόκινγκ, αστροφυσικός)

ΝΑΙ, ΜΠΟΡΕΙ να μην υπάρχει χώρος στη Φύση για θεούς και δαίμονες, όπως μας διαβεβαιώνει ο μεγάλος αστροφυσικός, αλλά υπάρχει χώρος για πολλές εγκληματικές ανθρώπινες παρεμβάσεις. Όπως πρόσφατα, αυτές στη Μάνδρα και Πέραμο, όπως αυτές που έχουμε ζήσει τις τελευταίες δεκαετίες, κι όπως αυτές που θα ζήσουμε τις επόμενες δεκαετίες, αν συνεχίσουμε να παραμένουμε κλεισμένοι και υπό επιτροπεία στην καπιταλιστική Ευρωφυλακή των τραπεζιτών, των επιχειρηματικών ομίλων και των οφσόρ. Ανθρωπογενής ήταν η τελευταία καταστροφή, καθώς άνθρωποι με σκόπιμες ενέργειες ή παραλείψεις τους, άφησαν τις γιγάντιες δυνάμεις της φύσης αχαλίνωτες να επιτελέσουν το τρομακτικό τους έργο. Υπουργοί, βουλευτές, περιφερειάρχες, δήμαρχοι, εργολάβοι, υπηρετώντας τις συγκεκριμένες πολιτικές της Ευρωπαϊκής Ένωσης, είναι οι φυσικοί αυτουργοί της απίστευτης καταστροφής  και των δεκάδων θανάτων. Και τούτο, γιατί όπως είναι γνωστό τουλάχιστον σε όσους υπηρετούν στους ΟΤΑ, όπως ο γράφων, τα αντιπλημμυρικά, τα αντισεισμικά, τα αντιδιαβρωτικά και τα αντιπυρικά έργα, δεν είναι προτεραιότητα ούτε της ΕΕ ούτε των Ευρώδουλων κυβερνητικών και αυτοδιοικητικών υπαλλήλων της στην Ελλάδα. Γιατί; Διότι, τα έργα αυτής της κατηγορίας δεν έχουν άμεση ανταποδοτικότητα, άρα δεν είναι επιλέξιμα, π.χ δεν έχουν διόδια. Προτεραιότητα στη χρηματοδότηση έχουν οι κάθε λογής επιχειρηματικοί όμιλοι κι όχι τα μέτρα προστασίας της ζωής και της περιουσίας των λαϊκών στρωμάτων. Τα Προγράμματα Δημοσίων Επενδύσεων (ΠΔΕ) στα οποία κάποτε εντάσσονταν μεγάλα έργα, έχουν συρρικνωθεί, με εντολή της Ευρωμαφίας, σε μεγάλο βαθμό (μόνο 3% του ΑΕΠ) προκειμένου να πιαστούν δημοσιονομικοί στόχοι και να δοθούν όλα τα έργα σε ιδιώτες. Πρόκειται για ειδεχθές μαζικό έγκλημα, που ενισχύεται από  την διαπλοκή των αστών πολιτικών με μεγαλοεπιχειρηματίες κι εργολάβους. Πάμπολλα έργα σε όλη την επικράτεια είναι γεμάτα κακοτεχνίες, ατελή, με κακής ποιότητας υλικά που ποτέ δεν παραδίδονται στην ώρα τους, καθώς οι δήμοι και οι περιφέρειες, επιλέγουν σαν αναδόχους έργων μειοδότες εργολάβους που προσφέρουν εξωπραγματικές εκπτώσεις και μετά ζητούν κοστοβόρες παρατάσεις.  Κι ενώ επανειλημμένα διαπιστώνεται η απάτη τους, ουδείς ΟΤΑ τολμά να τους αγγίξει, καθώς όλοι οι σχετικοί νόμοι που επιτάσσει η ΕΕ, είναι υπέρ τους. Και δεν φτάνει αυτή η διαπλοκή, έχουμε και τη διαπλοκή των πελατειακών σχέσεων αστών πολιτικών και δημάρχων με τα φτωχά λαϊκά στρώματα που υπόσχονται τα ψηφαλάκια τους «ανταποδοτικά» έναντι κάθε είδους αυθαιρεσίας. Έτσι  μπαζώθηκαν τα περισσότερα ρέματα της χώρας και γέμισαν με αυθαίρετα κτίσματα. Στη συνέχεια, οι άνθρωποι – θύματα αυτών των πολιτικών μετατρέπονται σε ομήρους  των αστών πολιτικάντηδων οι οποίοι μετά απαιτούν τη νομιμοποίηση, με την καταβολή προστίμων, των αυθαιρέτων που οι ίδιοι τους επέτρεψαν να κατασκευάσουν. Αλλά η νομιμοποίηση της παρανομίας, έναντι αμοιβής,  που στην Ελλάδα και στις καπιταλιστικές χώρες έχει πλέον θεσμοποιηθεί, έχει και τα τραγικά της επακόλουθα, καθώς η φύση, ως γνωστόν,  δεν εξαγοράζεται.

   

 ΑΚΟΥΣΑΜΕ τον πρωθυπουργό να μιλά για την αλληλεγγύη της Ευρώπης. Αλλά, η δήθεν αλληλεγγύη της Ευρωένωσης πότε νομίζετε ότι μπορεί να εκδηλωθεί; Όταν οι ζημιές της πληγείσας χώρας-μέλους υπερβούν το αστρονομικό ποσό του 1.5 δις ευρώ. Δηλαδή όταν όλη η χώρα βουλιάξει στα λασπόνερα. Αλλά, και να συμβεί αυτό, οι μηχανισμοί τους, καταλογίζουν πάντα κάποιο μικρότερο ποσό ώστε ποτέ  να μην ενεργοποιείται το περιβόητο ταμείο αλληλεγγύης, καθώς τα χρήματα του ταμείου ξοδεύονται για άλλους βρώμικους σκοπούς: Χρηματοδότηση ΜΚΟ των απατεώνων, χειραγώγηση προσφύγων και για κάθε είδους παρεμβάσεις σε τρίτες χώρες. Ωστόσο, οι εξπέρ της υποκρισίας και του φαρισαϊσμού, ευρωπαίοι συνάδελφοι του Αλέξη,   δεν παρέλειψαν να του εκφράσουν την συμπόνια τους  για το κακό που βρήκε τη χώρα μας, με τον τελευταίο - άκουσον , άκουσον - να τους ευχαριστεί για την ….αλληλεγγύη που επέδειξαν. Αφού λοιπόν τα ευρωκαθάρματα εξασφάλισαν τόσο εύκολα τις ευχαριστίες από τον πρωθυπουργό, για κάτι που δεν έκαναν, είναι προφανές ότι όχι μόνον δεν θα  προσφέρουν τίποτα, αλλά θα ζητήσουν και την έγκαιρη καταβολή των τοκοχρεολυσίων των δανείων που μας επέβαλαν, αφού δεν τόλμησε να τους ζητήσει έστω μια παράταση καταβολής τοκοχρεολυσίων, προκειμένου να επουλωθούν οι πληγές, σε ανθρώπινο και υλικό επίπεδο, της χώρας μας. Αυτή είναι η κατάντια της Συριζαϊκής ηγεσίας. Ο διαρκής συναγελασμός της με την  απάνθρωπη ηγεσία της Ευρωσυμμορίας, της έχει αφαιρέσει και τα τελευταία της ανθρώπινα γνωρίσματα. Αυτοί που θα έσκιζαν τα μνημόνια και θα τα καταργούσαν με ένα νόμο και ένα άρθρο, υπέγραψαν συνειδητά την αιώνια (99 χρόνια) παραμονή ενός ολόκληρου λαού στο λάκκο των λεόντων (Ευρωπαϊκή Ένωση).   Δεν πρέπει να μας διαφεύγει ότι,  το 3^ο μνημόνιο, όπως και τα προηγούμενα, είναι κοινά κυβερνητικά προγράμματα για όλα τα αστικά κόμματα (ΣΥΡΙΖΑ-ΝΔ- ΠΑΣΟΚ-ΠΟΤΑΜΙ-ΑΝΕΛ-ΕΚ), που σημαίνει ότι όποιος συνδυασμός απ’ αυτά αναλαμβάνει την διακυβέρνηση της χώρας, υποχρεούται  να τα υλοποιήσει μέχρι κεραίας. Το μόνο που τους επιτρέπεται είναι αυτό που παρακολουθούμε τα τελευταία χρόνια: Να αλληλοκατηγορούνται για το πιο θα τα εφαρμόσει καλύτερα, γρηγορότερα, πληρέστερα και όχι η αμφισβήτησή τους. Οι αλληλοκατηγορίες ανάμεσα στους Συριζαίους fun των μνημονίων, τους σιτεμένους σωτήρες της ΝΔ και τα Πασοκικά ζόμπι που καταφέρνουν να επιβιώνουν σαν τις κατσαρίδες μετά από πυρηνικό πόλεμο, προκαλούν αηδία και αποστροφή ειδικά μετά το τραγική απώλεια είκοσι συνανθρώπων μας για την οποία φέρουν την πλήρη ευθύνη. Δείχνει όμως και κάτι άλλο. Ότι στην Ελλάδα η βλακεία είναι αήττητη, κι αυτοί που έχουν μολυνθεί επιλέγουν να ζουν με μύθους του παρελθόντος, στηρίζοντας πολιτικούς, επιχειρηματικούς και δημοσιογραφικούς μηχανισμούς του κατεστημένου, εκλεκτούς και βολικούς του συστήματος. Δυστυχώς, ο λαός παρά το ισχυρό μνημονιακό χτύπημα, δεν αποφασίζει στη πλειοψηφία του, να σαρώσει τα πάντα, να συγκρουστεί με το κατεστημένο και να κινηθεί σε ταξική κατεύθυνση. Πότε θα αντιληφθεί ότι ο καπιταλισμός  είναι παράδεισος για τους λίγους και κόλαση για τους πολλούς;

                                                   Κ. Α. Αποστολόπουλος

                                          Δημοτικός σύμβουλος Μεσσήνης

                   

        Τα χαρτιά του «Παραδείσου»

Δεν είδα γύρω μου να σέβεται κανείς τον άνθρωπο. Είδα να σέβονται τον πλούτο, τη δύναμη, την εξουσία, τη μοχθηρία, την ατιμία. (Διδώ Σωτηρίου)

ΒΙΑΣΤΗΚΑΝ τα συστημικά ΜΜΕ να χαρακτηρίσουν τα Paradise papers (ΡΡ) σαν αποκάλυψη του 21^ου  αιώνα, ενώ είχαν  προηγηθεί τα Panama papers, τα offshore leaks, τα Bahama leaks, τα Lux leaks, τα Wikileaks  και διάφορα άλλα χαρτιά - λίστες και έγγραφα ανάλογης βαρύτητας,  που δεν θα είναι βέβαια τα τελευταία, αλλά θα  ακολουθήσουν  κι άλλα βουνά «χαρτιών» που θα επιβεβαιώνουν ένα πράγμα: Τη βρώμα και δυσωδία του σάπιου καπιταλιστικού συστήματος, που σπρώχνοντας προς την καταστροφή την ανθρωπότητα, παρασέρνει όλο και περισσότερους υπηρέτες του σε όλο και μεγαλύτερη απληστία, διαφθορά και έγκλημα. Η μεγάλη φοροαποφυγή που διακρίνει τους πλούσιους, είναι πια διεθνές σπόρ, και προέκυψε σαν καρπός των Συμφωνιών του Μάαστριχτ (1992) της ΕΕ και αντίστοιχων νόμων στις ΗΠΑ, όπου καθιερώθηκαν οι λεγόμενες «τέσσερες ελευθερίες»: η ελεύθερη διακίνηση κεφαλαίων,  αγαθών, υπηρεσιών καθώς και προσώπων και επιχειρήσεων. Όμως, η «ελευθερία» στον καπιταλισμό είναι ο φερετζές πίσω από τον οποίο κρύβεται κάθε λογής ανομία, αυθαιρεσία, ασυδοσία, βαρβαρότητα. Έτσι, τις δύο τελευταίες δεκαετίες που οι τέσσερες ελευθερίες απογειώθηκαν εξαιτίας κυρίως της διεθνοποίησης των συναλλαγών και του ηλεκτρονικού εμπορίου, το φαινόμενο της φοροαποφυγής  των πλουσίων και υπερπλουσίων, έλαβε ανεξέλεγκτες διαστάσεις, με τραγικές συνέπειες για τους  φτωχούς και  μεσαίους, αφού αυτοί υφίστανται άνευ προηγουμένου φοροεπιθέσεις, περικοπές μισθών και συντάξεων, συρρίκνωση των τομέων υγείας και παιδείας, επιδρομές ιδιωτών - αρπακτικών στη δημόσια περιουσία προκειμένου να βουλώσουν οι θεόρατες τρύπες των δημοσίων εσόδων. Η μεγάλης κλίμακας φοροαποφυγή, πραγματοποιείται κυρίως μέσω των λεγόμενων «φορολογικών παραδείσων», και τη χρήση των εξωχώριων (offshore) εταιριών που στήνονται σ’αυτούς. Οι οφσόρ εταιρίες είναι θεσμός απάτης, απόκρυψης πλούτου, νομότυπης διαπλοκής, ξεπλύματος μαύρου χρήματος και πάσης φύσεως σκοτεινών συναλλαγών. Δρουν εντός ενός ευρωπαϊκού και αμερικανικού νομοθετικού πλαισίου που το κατασκεύασαν εκείνοι που καμώνονται τώρα ότι ανησυχούν για την έκταση του φαινομένου. Κάθε επιχείρηση που θέλει να αποκρύψει έσοδα, ιδρύει μια οφσόρ εντός μιας μέρας με κόστος μόνο 500 ευρώ, σε μια χώρα (φορολογικό παράδεισο) με ασήμαντη φορολόγηση επιχειρήσεων. Εκεί δηλώνει την έδρα της και μεταφέρει (ελευθερία κίνησης κεφαλαίων) όλα τα έσοδα των θυγατρικών της που βρίσκονται σε άλλες χώρες με υψηλή φορολογία. Στη συνέχεια, τα ουσιαστικά μη φορολογηθέντα κέρδη, επανεξάγονται και επενδύονται στις θυγατρικές ή σε νέες δραστηριότητες της εταιρίας, χωρίς τα δημόσια ταμεία των άλλων χωρών να εισπράττουν δεκάρα. Κι επειδή η επιχείρηση που φοροαποφεύγει θα είχε  ανταγωνιστικό πλεονέκτημα με άλλες συναφείς, κάθε επιχείρηση που θέλει υπερκέρδη, σήμερα παίζει με οφσόρ. Έτσι, το σύστημα των οφσόρ έγινε ουσιαστικό στοιχείο του σύγχρονου αδηφάγου καπιταλισμού. Πρόκειται για ένα διαρκές οικονομικό έγκλημα ύψους πολλών τρισεκατομμυρίων δολαρίων. Εκτιμάται γύρω στα 8 τρισεκατομμύρια για φέτος μόνο, όσο δηλαδή είναι τα ΑΕΠ Γερμανίας, Αγγλίας και Γαλλίας μαζί.  Εννοείται ότι όσο πιο μεγάλη είναι η εταιρία –συνήθως πολυεθνική- τόσο πιο πολλές οφσόρ κατασκευάζει, ώστε να γίνεται εξαιρετικά δύσκολη η παρακολούθηση των ροών χρήματος που διακινεί. Οι νόμοι σχετικά με την φορολόγηση επιχειρήσεων είναι έτσι φτιαγμένοι ώστε να επιτρέπουν τη δημιουργία απίστευτων αλυσίδων οφσόρ με δαιδαλώδη διάρθρωση και αναρίθμητα παρακλάδια, όχι μόνο για να καθιστούν αδύνατο τον έλεγχό τους, αλλά για να ωφελούνται και οι πολιτικοί που τους κατασκευάζουν. Για παράδειγμα, μια εταιρία που βρέθηκε μέσα στα Paradise papers, έχει έδρα στις Παρθένες Νήσους του Ειρηνικού. Αυτή έχει ως μέτοχο μια εταιρία στο Πεκίνο κι ως ενδιάμεσο μια άλλη στο Χόγκ Κόγκ. Αλλά κι αυτή η ενδιάμεση συνδέεται με δεκάδες άλλες οφσόρ, που με τη σειρά τους συνδέονται με εκατοντάδες άλλες, δημιουργώντας τελικά ένα πλέγμα από 4.500 οφσόρ που εντοπίστηκαν στα σχετικά έγγραφα και προκάλεσαν ζαλάδα στους ερευνητές. Άρα οι χιλιάδες μεγάλες επιχειρήσεις στον πλανήτη, θα έχουν συνολικά εκατοντάδες χιλιάδες ίσως κι εκατομμύρια οφσόρ  που δρουν σαν καταβόθρες εξαφάνισης  μεγάλου μέρους του πλούτου των εθνών, του πλούτου δηλαδή που παράγουν οι εργαζόμενοι  του κόσμου.

ΤΑ 13.5 ΕΚΑΤΟΜΜΥΡΙΑ έγγραφα (ΡΡ), που αποκτήθηκαν με άγνωστο τρόπο (με συνεργασία των μυστικών υπηρεσιών της Γερμανίας εναντίον της Αγγλίας) από την γερμανική εφημερίδα Ζιντόϊτσε Τσάϊτουνγκ, όπως έκανε και με τα Panama papers, τα μοιράστηκε με την Διεθνή Κοινοπραξία Διερευνητικών Δημοσιογράφων (ICIJ). Αυτό, από τη μια βοήθησε να ενημερωθεί το μεγαλύτερο μέρος της ανθρωπότητας για το ποιοι, πώς κλέβουν και που κρύβουν τον πλούτο της, από την άλλη όμως κυρίως εντάσσεται στις αυξανόμενες αντιθέσεις ανάμεσα σε ιμπεριαλιστικά κέντρα, που αξιοποιούν κάθε δυνατό μέσο, για να αρπάξει το καθένα όσο  μεγαλύτερο μέρος της πίτας μπορεί.  Σ’ αυτά περιγράφονται οι μύριοι τρόποι που οι εταιρίες αλλά και ιδιώτες μπορούν να αποφύγουν τη φορολόγηση χρησιμοποιώντας τεχνητές δομές όπως οι οφσόρ. Εκεί, βλέπει κανείς την τεράστια διαπλοκή ανάμεσα στους κυβερνώντες αστούς πολιτικούς διεθνώς και τις πολυεθνικές, μέσω κυρίως των φορολογικών παραδείσων. Ουσιαστικά παρακολουθεί το ξεπούλημα ολόκληρων χωρών στο πολυεθνικό κεφάλαιο. Όμως, η μη φορολόγηση του μεγάλου κεφαλαίου διευκολύνεται και με πολλούς άλλους τρόπους, εντελώς «νόμιμους», ώστε να μη χρειάζεται μόνο τους φορολογικούς παραδείσους για να λειτουργεί. Γι αυτό και δεν τολμούν να πάρουν μέτρα εναντίον του διότι οι περισσότεροι πολιτικοί είναι εξαγορασμένοι υπάλληλοι των πολυεθνικών. Απλά, το δίκτυο των οφσόρ είναι ο πιο σίγουρος τρόπος να διακινηθεί το βρώμικο χρήμα της εξαγοράς τους, χωρίς να μπορεί κανείς να το εντοπίσει. Δεν είναι τυχαίο λοιπόν που τα άθλια ανθρωπάκια-υπουργοί του Γιούρογκρουπ  που ενώ είναι καταπέλτες για τη χώρα μας, δεν τόλμησαν να πάρουν καμία απόφαση για το καθεστώς και τις πρακτικές των οφσόρ, λέγοντας οι αθεόφοβοι, ότι πρέπει πρώτα να τις…καταγράψουν.  Δηλαδή, κάτι αδύνατον, ώστε να δικαιολογούν διαρκώς τη μη λήψη  απόφασης. Εδώ στη χώρα μας, η ανεύρεση παραγόντων της ΝΔ, των άλλων αστικών κομμάτων και του επιχειρηματικού κόσμου, μέσα στις λίστες συμμετοχής στο «παραδεισένιο πάρτι της ακολασίας», σήμανε συναγερμό στους κύκλους τους. Όλοι αυτοί οι αμύντορες της ηθικής και της Δημοκρατίας, που κατακεραυνώνουν ο ένας τον άλλον σε κάθε ευκαιρία, διαγκωνιζόμενοι για την «σωτηρία της πατρίδος», βρέθηκαν να πρωταγωνιστούν  σε αυτά που οι ίδιοι με φαρισαϊσμό κατηγορούν. Έπρεπε επειγόντως λοιπόν, να βρεθεί κάτι ώστε να στραφεί αλλού η προσοχή του κόσμου. Η 48ωρη άδεια του Κουφοντίνα προσωρινά σταμάτησε το ξεγύμνωμά τους. Το ταλαιπωρημένο κοινό δεν θα ασχολείται τώρα με τη δική τους βρωμιά και τρομοκρατία. 

  

                                                    Κ. Α. Αποστολόπουλος

                                           Δημοτικός σύμβουλος Μεσσήνης

        

            Η κεντροαριστερή  θολούρα

Οι άνθρωποι γενικά κρίνουν περισσότερο από τα φαινόμενα παρά από την πραγματικότητα. Διότι όραση έχουν όλοι, αλλά αντίληψη λίγοι. ( Πλάτων 429 – 345 π.Χ)

Το ΠΑΣΟΚ, ως τίτλο κόμματος, αποτελεί πλέον ύβρη για την συντριπτική πλειονότητα των ελλήνων  γι αυτό, τελικά, απεφάσισαν να αλλάξουν την ταμπέλλα, αφού προηγήθηκε πληθώρα αποτυχημένων πειραματισμών και ζυμώσεων με «ελιές», «πορτοκαλιές», «58», «ποτάμια» και «λίμνες». Ο κόσμος τους έπαιρνε χαμπάρι αμέσως και τους έφτυνε πριν και μετά από κάθε εκλογική αναμέτρηση. Όμως δεν εννοούν να το βάλλουν κάτω και τώρα κάνουν μια ύστατη προσπάθεια συγκόλλησης, υπό την πίεση ευρωπαϊκών κυρίως παραγόντων, κάποια απολειφάδια του παρελθόντος, οι πλέον άχρηστοι, για τη δημιουργία ενός μορφώματος που ακόμα δεν ξέρουν πως θα το ονομάσουν, καθώς ούτε και σ’ αυτό συμφωνούν. Αν εκλεγεί η Φώφη πρόεδρος του νέου φορέα, πολύ πιθανό να επιβάλλει σαν τίτλο του το «ΔΗ.ΣΥ», διότι διαφωνούν ακόμη στο ποια θα είναι η κεντρική ιδεολογική τους αναφορά, Κεντροαριστερά (Φώφη) ή Προδευτικό Κέντρο (Σταύρος). Μέχρι στιγμής οι υποψήφιοι αρχηγοί δεν έχουν πείσει κανέναν, ούτε και τους εαυτούς τους. Η καχυποψία ανάμεσά τους περισσεύει, κι αν κρίνουμε κι από τις συνεχείς υποκριτικές δηλώσεις τους, κανείς δεν εμπιστεύεται τον άλλο γιατί όλοι τους έχουν θητεύσει στο ίδιο κόμμα της λαμογιάς και της απάτης, το ΠΑΣΟΚ. Έτσι εξηγείται ότι όσοι έχουν κοινοβουλευτικές ομάδες στη Βουλή θα τις διατηρήσουν και μετά την εκλογή του αρχηγού, καθώς φοβούνται ότι επειδή σε κάποιους δεν θα αρέσει ο αρχικαρεκλάρχης  θα την κάνουν με μικρά πηδηματάκια, οπότε γιατί να χάσουν μισθό και προνόμια. Πρόκειται δηλαδή για κανονικό πολιτικό ζουρλομανδύα. Κι ενώ δεν εμπιστεύεται ο ένας τον άλλον ζητούν από τον κόσμο να τους εμπιστευθεί και να προσέλθει να τους ψηφίσει.  Το κωμικό δε με δαύτους είναι ότι σκοτώνονται για αρχηγό που θα ηγηθεί σε κάτι που μέχρι στιγμής δεν υπάρχει. Ακόμα μια παγκόσμια πρωτοτυπία. Οι πολλές υποψηφιότητες δεν επιτρέπουν καμία σοβαρή  πολιτική συζήτηση, ειδικά στην τηλεόραση όπου το χρόνο που είχαν στη διάθεσή τους τον ξόδεψαν για να ορκιστούν πίστη στην ευρωπαϊκή πορεία της χώρας, άρα και στην εφαρμογή των μνημονίων. Καμία πολιτική διαφορά, και στα δύο ντιμπέιτ, δεν ήταν δυνατόν να εντοπιστεί μεταξύ τους, όλοι τους μοιάζουν- και στη φάτσα- σαν σταγόνες νερού. Είναι ρεπλίκες του αυθεντικού υποδείγματος, του μέντορά τους Σημίτη.  Έτσι όσοι πασόκοι άντεξαν την εμετική μπουρδολογία τους στην TV, δεν διέκριναν καμία συγκεκριμένη ιδέα-πρόταση για το πρόγραμμά τους και τις πολιτικές με τις οποίες θα το επιδιώξουν. Όποιος είχε το κουράγιο να τους παρακολουθήσει κατάλαβε ότι ελάχιστα πράγματα τους φέρνουν κοντά. Υπάρχει τέτοια «πολυτασικότητα», που μάλλον θα διαλυθούν εν τη γενέσει τους. Ο τρόπος και το είδος των ερωταπαντήσεων μεταξύ τους, έδειχνε την σχεδόν μηδενική εκτίμηση που τρέφει ο ένας για τον άλλο.  Έλεγαν και ξανάλεγαν ότι, πρώτα θα εκλεγεί ο αρχηγός και μετά θα κατασταλάξουν, αν κατασταλάξουν.  Οπότε, όσοι πάνε να ψηφίσουν, θα ψηφίσουν τους πλέον προβαλλόμενους κι αυτούς  που ξέρουν  απ’ τα παλιά. Γι αυτό άλλωστε και η ακροαματικότητα του πολυδιαφημισμένου Debate κυμάνθηκε γύρω στο 1.5%, προς μεγάλη θλίψη των άσπονδων φίλων της παρέας.

ΑΛΛΑ τι σημαίνει Κέντρο στην πολιτική; Βασικά είναι ο χώρος που μαζεύονται οι φοβισμένοι, αυτοί που δεν ρισκάρουν τίποτε, οι απολιτίκ, αυτοί που, αναλόγως των συνθηκών, πάνε όπου γύρει η πλάστιγγα. Ανατρέχοντας στα χρόνια της Γαλλικής επανάστασης, βλέπουμε ότι διαμορφώθηκαν από τότε, δύο βασικοί πολιτικοί χώροι: η Αριστερά και η Δεξιά, που διαφέρουν από  τη στάση τους απέναντι στην κοινωνική πραγματικότητα. Η πραγματική Αριστερά αγωνίζεται κατά της κοινωνικής ανισότητας που  την θεωρεί κατάφωρη αδικία, ενώ η Δεξιά θεωρεί την κοινωνική ανισότητα ως φυσική κατάσταση που πρέπει να αποδεχτούμε. Η Αριστερά παλεύει κυρίως για τα κατώτερα κοινωνικά στρώματα που είναι και τα θύματα των κοινωνικών  ανισοτήτων, η δε Δεξιά εξυπηρετεί τα συμφέροντα εκείνων που ωφελούνται από τις ανισότητες. Γι αυτό και της ταιριάζει απόλυτα το καπιταλιστικό μοντέλο οικονομίας, η οικονομία της «αγοράς», που προωθεί και στηρίζεται στην κραυγαλέα ανισότητα. Το Κέντρο δεν έχει ιδεολογία, βολεύεται όμως άριστα με την οικονομία της αγοράς, συνεπώς είναι πάντα σύμμαχος της Δεξιάς. Τώρα,  τα περί Κεντροαριστεράς και Κεντροδεξιάς είναι εφευρήματα του συστήματος για διαφορετικές προτάσεις διαχείρισης του υπάρχοντος μοντέλου της αγοράς, προκειμένου να εξαπατάται ο κόσμος και να μην κινείται προς ταξικές ατραπούς που θα δημιουργούσαν τριγμούς ή θα ανέτρεπαν το υπάρχον σύστημα. Χρησιμοποιούνται ευρύτατα στην Ευρώπη των τραπεζών, σαν συμπληρώματα για δημιουργία ανθεκτικών κυβερνητικών σχημάτων, προκειμένου να διασφαλιστούν η κοινωνική συνοχή και ειρήνη και να μη διαταραχτεί το καπιταλιστικό σύστημα. Απευθύνονται κυρίως στη μεσαία τάξη, η οποία όμως στην Ελλάδα, ύστερα από την οχταετή μνημονιακή επέλαση της λιτότητας, έχει στο μεγαλύτερό της μέρος, διαλυθεί. Το εγχείρημά τους συνεπώς είναι εξ’ αρχής καταδικασμένο, καθώς απευθύνονται σε κάτι που δεν υπάρχει.  Κάνουν τα πάντα όμως προκειμένου να αποσπάσουν  μια αξιοπρεπή παρουσία στην επόμενη Βουλή, ώστε να απαιτήσουν μια μετεκλογική συνεργασία προς σχηματισμό κυβέρνησης, με κάποιο από τα δύο μεγάλα κόμματα, καθώς δεν προβλέπεται αυτοδυναμία κανενός. Έτσι το ΠΑΣΟΚ πάλι θα είναι στην κυβέρνηση, αν και ποτέ δεν έφυγε. Διότι το σύστημα για να συντηρηθεί,  φέρνει πάντα από το παράθυρο αυτούς που ο λαός πέταξε έξω από την πόρτα. Ο κυριότερος όμως λόγος της αποτυχίας του εγχειρήματος για «νέο φορέα», είναι το γεγονός ότι υπάρχει ήδη τέτοιος  φορέας. Είναι ο ΣΥΡΙΖΑ, στον οποίο έχει βρει ήδη στέγη το μικρό μέρος της μεσαίας τάξης που έχει διασωθεί. Ο ΣΥΡΙΖΑ αποτελεί σήμερα την πιο αυθεντική εκδοχή της Κεντροαριστεράς στην Ελλάδα. Ο ΣΥΡΙΖΑ  πλέον, έχει απεκδυθεί από οτιδήποτε έχει σχέση με Αριστερά, καθώς εφαρμόζει πρόθυμα όλες τις «μεταρρυθμίσεις», όλα τα μέτρα λιτότητας, όλες τις επιταγές της συμμορίας των δανειστών, δρομολογώντας την πλήρη εκποίηση της δημόσιας περιουσίας, την διάλυση των εργασιακών σχέσεων, διαλύοντας μέρα με τη μέρα και το κοινωνικό κράτος, για το οποίο υποτίθεται έπρεπε να παλεύει. Προσκολλήθηκε στο «μένουμε Ευρώπη» και ικανοποιείται με το να διανέμει τα ΕΣΠΑ και να αναζητά ευρωπαϊκά προγράμματα που ενισχύουν τις ευέλικτες μορφές εργασίας για τους έλληνες ντεσπεράντος. Συνεπώς, δεν έχει μείνει τέτοια  «δουλειά» για άλλους.

                                                 Κ. Α. Αποστολόπουλος

                                      Δημοτικός σύμβουλος Μεσσήνης

          

 Η επέτειος του ΟΧΙ- Στο στόχαστρο οι λαοί

Ο φασισμός σε οποιαδήποτε μορφή και υπό οποιοδήποτε «νοικιασμένο ένδυμα», είναι ασθένεια μεταδοτική και αν δεν ληφθούν μέτρα από την πρώτη στιγμή που εκδηλώνεται σε κάποιο μέρος, θα έχουμε πανδημία. (Ρ.  Βαϊστσέκερ, πρώην πρόεδρος της μεταπολεμικής Γερμανίας) 

ΤΟΝ ΟΚΤΩΒΡΗ του 1940, ο Ι. Μεταξάς, πρωθυπουργός – δικτάτορας τότε της Ελλάδας αφού, όπως γράφει ο ίδιος στα Απομνημονεύματά του, την μετέτρεψε σε «κράτος αντικομμουνιστικό, ολοκληρωτικό, αντικοινοβουλευτικό», περίμενε από τον Χίτλερ και τον Μουσολίνι την αναγνώριση, και «αν αγωνίζονταν πραγματικά για την ιδεολογία (φασιστική-ναζιστική) που υψώσανε για σημαία, έπρεπε να υποστηρίζουν παντού την Ελλάδα με όλη τους τη δύναμη». Αντί όμως της αναγνώρισης, δέχτηκε τα ξημερώματα της 28^ης Οκτωβρίου, την επίσκεψη του Ιταλού πρέσβη  που του ζήτησε να επιτραπεί να καταλάβει ο ιταλικός στρατός μεγάλο μέρος της Δ. Ελλάδας σαν ….εγγύηση ουδετερότητας της Ελλάδας. Τότε, ο Μεταξάς του απήντησε στα γαλλικά, «Alors, c’ est la guerre». Δηλαδή: «Λοιπόν, αυτό σημαίνει πόλεμο». Αλλά τι ήταν αυτό που έκανε τον Μεταξά να πει, με αυτόν τον τρόπο, ΟΧΙ στην απαίτηση του ομοϊδεάτη Μουσολίνι; Την απάντηση την έδωσε ο ίδιος ο Μεταξάς στις 30/10/1940 στην  Ανακοίνωση προς τους ιδιοκτήτες και αρχισυντάκτες του Αθηναϊκού τύπου στο ξενοδοχείο «Μεγάλη Βρετανία», όπου μεταξύ άλλων αναφέρει: «Ο Χίτλερ μου εζήτησε να αποδεχτώ την παραχώρηση στην Ιταλία μέρους της Δ. Ελλάδας μέχρι την Πρέβεζα και στη Βουλγαρία την Α. Μακεδονία και Θράκη. Για να αποφύγομεν δηλαδή τον πόλεμον έπρεπε να γίνωμεν εθελονταί δούλοι με άπλωμα του δεξιού χεριού προς ακρωτηριασμόν από την Ιταλίαν και του αριστερού χεριού προς ακρωτηριασμόν από την Βουλγαρίαν. Οπότε ήταν σίγουρο να προβλέψει κανείς ότι σε μια τέτοια περίπτωση, οι Άγγλοι θα έκοβαν κι αυτοί τα πόδια της Ελλάδας, αρπάζοντας π.χ την Κρήτη, και με το δίκιο τους. Θα εδημιουργούντο έτσι όχι δύο, όπως το 1916, αλλά τρείς αυτήν την φοράν Ελλάδες». 

ΩΣΤΟΣΟ, παρά το ρηθέν από τον κεντρώο πολιτικό της εποχής, Καφαντάρη, ότι «είπε το ΟΧΙ ο μόνος Έλληνας  που θα μπορούσε να πει το ΝΑΙ», ο Μεταξάς τόλμησε ή εξαναγκάστηκε να κρατήσει αυτή τη στάση γιατί, εκτός εκείνων που ανέφερε προς τους δημοσιογράφους, υπήρχε και κάτι άλλο πολύ σημαντικό που τον έκανε να μην δεχτεί τις προσταγές των δύο ιδεολογικών του φίλων. Αυτός και το καθεστώς του ήταν απόλυτα εξαρτημένοι και διασυνδεδεμένοι με το Αγγλικό κεφάλαιο, γεγονός που δεν μπορούσε να αγνοήσει ο Μεταξάς. Κυρίως, διότι σχεδόν το 70% του δημόσιου χρέους της Ελλάδας το κατείχαν (χρεόγραφα) αγγλικές τράπεζες και μόνο το 2% οι γερμανικές, ενώ οι έλληνες  βιομήχανοι εξαρτιόνταν άμεσα από τα αγγλικά και γαλλικά κεφάλαια καθώς και τον μηχανολογικό εξοπλισμό. Επιπλέον, η Αγγλία τότε ήταν θαλασσοκράτειρα ενώ η Ελλάδα  είχε μεγάλη ναυτιλία, με τον ίδιο να θεωρεί τη χώρα μας σαν «ζωτικό τμήμα της Αγγλικής αυτοκρατορικής αμύνης», ενώ διαβεβαίωνε ότι «δεν κάνει τίποτα χωρίς την σύμφωνη γνώμη της Αγγλίας». Το ΟΧΙ λοιπόν δεν πρόκυψε τόσο από την «ηρωϊκή» και «πατριωτική» στάση του Μεταξά κατά του άξονα, αλλά ήταν ένα ΝΑΙ στην Αγγλία που ηγεμόνευε  στην αποικία της, την Ελλάδα, από το 1825 ως το 1947. Ήταν ένα ΝΑΙ στους Άγγλους τραπεζίτες στους οποίους είχε, μαζί με τον Αγγλόδουλο βασιλιά Γεώργιο και υπό την καθοδήγηση του αρχηγού της Ιντέλλιτζενς Σέρβις (λόρδου Μπάλφουρ) στην Ελλάδα, προσδέσει την Ελληνική οικονομία συνάπτοντας μεγάλα δάνεια, καθορίζοντας έτσι και τις πολιτικές εξελίξεις. Το 1947, με το δόγμα Τρούμαν, η Αγγλία παρέδωσε,  λόγω αδυναμίας, την κηδεμονία και επιστασία της χώρας μας στις ΗΠΑ, οι οποίες επενέβησαν βίαια στον εμφύλιο που έστησε η Αγγλία για να διασώσει το καθεστώς των δοσιλόγων, προκαλώντας εκατόμβες θυμάτων, τεράστιες υλικές ζημιές, κι αβυσσαλέο διχασμό  στην ελληνική κοινωνία. Ο Μεταξάς πέθανε πριν την εισβολή των Χιτλερικών στην Ελλάδα, και δεν μπορούμε να εικάσουμε αν θα ήταν ίδια ή όχι η στάση του και προς τον Χίτλερ. Το πιο πιθανό είναι ότι θα ενέδιδε, καθώς η μεγάλη του φίλη Αγγλία, παρά την ενθαρρυντική και γεμάτη υποσχέσεις επιστολή του Τσόρτσιλ προς τον ίδιο μετά την ιταλική εισβολή, ουδεμία υπόσχεση τήρησε ούτε προς την Ελλάδα ούτε προς τις άλλες ευρωπαϊκές χώρες που υπέστησαν ανάλογες εισβολές από τα ναζιστικά στρατεύματα. Βέβαια, το Μεταξικό καθεστώς όχι μόνο δεν πειράχτηκε από την Βέρμαχτ, αλλά αξιοποιήθηκε και χρησιμοποιήθηκε για την εξόντωση των κομμουνιστών και κάθε πατριωτικής φωνής στη διάρκεια της κατοχής. Από τις τάξεις του κι από τις τάξεις εκείνων που προώθησαν στην πρωθυπουργία τον Μεταξά το 1936, ξεπήδησε μετά όλος ο  εγκληματικός υπόκοσμος που ματοκύλισε τη χώρα πριν και κατά τη διάρκεια του εμφυλίου. Οι δοσίλογοι, οι γερμανοτσολιάδες, οι χίτες, οι ταγματασφαλίτες και οι κάθε λογής προδότες της πατρίδας, οι διώκτες και βασανιστές  μεγάλου μέρους του ελληνικού λαού- κυρίως ΕΑΜιτών και κομμουνιστών ανταρτών - που είπε και έμπρακτα το μεγάλο ΟΧΙ προς τον ναζισμό και μετέπειτα προς τον αγγλοαμερικάνικο ιμπεριαλισμό, γεννήθηκαν και ανατράφηκαν στις κρατικές και παρακρατικές οργανώσεις του Μεταξικού καθεστώτος. Με το τέλος δε του εμφυλίου  στελέχωσαν όλον τον κρατικό μηχανισμό με στόχο την δίωξη και περιθωριοποίηση κάθε προοδευτικού και κομμουνιστικού στοιχείου, ώστε να αλυσοδεθεί η χώρα ακόμη πιο σφιχτά στο άρμα των αμερικανών.

ΜΕΤΑ την  Οκτωβριανή Επανάσταση του 1917 στη Ρωσία, μία μονάχα σκέψη κυριαρχούσε στα μυαλά των Άγγλων-Γάλλων και Αμερικανών ιμπεριαλιστών. Το πώς θα καταστρέψουν το νεαρό σοβιετικό κράτος που γεννήθηκε απ’ αυτήν και όχι μόνο αναστάτωσε την υπάρχουσα παγκόσμια τάξη, αλλά αποτέλεσε σημαντική απειλή ανατροπής του απάνθρωπου καπιταλιστικού συστήματος. Προσπάθησαν να διαλύσουν το νέο κράτος, με στρατιωτική επέμβαση αμέσως μετά την επανάσταση, αλλά δεν τα κατάφεραν και ξεκίνησαν μια συστηματική προσπάθεια στραγγαλισμού του μέσω οικονομικών κυρώσεων, πολιτικής και διπλωματικής απομόνωσης και κάθε είδους υπονόμευση, σαμποτάζ και δολοφονίες σημαντικών προσωπικοτήτων. Κι αφού κι εκεί απέτυχαν δεν τους έμεινε παρά ο πόλεμος. Ο Χίτλερ ήταν προϊόν αυτής της γιγάντιας προσπάθειας των δυτικών ιμπεριαλιστών να εξοντώσουν την Σοβιετική Ένωση και τον κομμουνισμό. Γι αυτό και η αρχική τους αντίδραση ήταν προκλητικά χαλαρή με συνέπεια η ναζιστική Γερμανία αφού κατέλαβε σχεδόν αμαχητί όλη την Ευρώπη (εκτός της Αγγλίας βέβαια) την οργάνωσε και την έστρεψε, με δεκάδες μεραρχίες ευρωπαϊκών χωρών, κατά της ΕΣΣΔ. Οι Άγγλοι και Αμερικανοί ευαισθητοποιήθηκαν εναντίον του Χίτλερ όταν ο Κόκκινος Στρατός έφτασε κοντά στα σύνορα της Γερμανίας και η πλήρης κατάρρευσή της ήταν θέμα ολίγων μηνών. Μπροστά στον κίνδυνο να χάσουν όχι μόνο την Γερμανία αλλά και ολόκληρη την Ευρώπη επενέβησαν ουσιαστικά για να σταματήσουν τη θυελλώδη προέλαση των Ρώσων κι όχι να χτυπήσουν τα SS αφού τα χρειάζονταν για τη σχεδιαζόμενη   σύγκρουση με τους σοβιετικούς, που αποφεύχθηκε την τελευταία στιγμή λόγω  αποκάλυψης των σχεδίων τους από τις σοβιετικές μυστικές υπηρεσίες. Στη συνέχεια, μετά το τέλος του πολέμου, επικαλούμενοι μονίμως τον «κομμουνιστικό κίνδυνο»,  έχτισαν την ληστοσυμμορία του ΝΑΤΟ και οργάνωσαν την τραπεζική μαφία της Ευρώπης, υπό την ηγεσία των ΗΠΑ, για να τελειώσουν ότι δεν μπόρεσε να τελειώσει ο Χίτλερ: Την διάλυση και τον κατακερματισμό της ΕΣΣΔ. Με συστηματικό κραυγαλέο, αντικομμουνισμό, υπονόμευση, εξαγορές, απειλές κι εκβιασμούς, σε συνδυασμό με τις εντελώς ανεπαρκείς μετασταλινικές ηγεσίες, πέτυχαν την διάλυση της ΕΣΣΔ  και τώρα απεργάζονται τη διάλυση και της Ρωσίας. Διατηρούν ένα τεχνητό κλίμα έντασης και συνεχούς αντιπαράθεσης που δικαιολογεί τεράστιες παραγγελίες πολεμικού υλικού στη πολεμική βιομηχανία των ΗΠΑ, μετατοπίζοντας προσωρινά το επερχόμενο κράχ, και παράλληλα δημιουργούν ένα ευνοϊκό περιβάλλον για την ανάπτυξη ακροδεξιών και φιλοναζιστικών μορφωμάτων σε όλη σχεδόν την Ευρώπη και στις ΗΠΑ. Έτσι τρομοκρατούν τους λαούς ώστε να μην αντιδρούν ούτε στα μέτρα οικονομικής εξαθλίωσης που τους επιβάλλουν, ούτε στους συνεχείς πολέμους που διεξάγουν, ούτε στους σχεδιαζόμενους ΝΑΤΟϊκούς τυχοδιωκτισμούς εναντίον Ρωσίας, Κορέας, Κίνας, Ιράν. Η ιστορία δυστυχώς επαναλαμβάνεται όχι σαν φάρσα αλλά σαν μια εφιαλτική πραγματικότητα, που μόνο οι λαοί με την οργανωμένη πάλη τους μπορούν να αποτρέψουν.

                                           Κ. Α. Αποστολόπουλος

                                Δημοτικός σύμβουλος Μεσσήνης