Πέμπτη 30 Μαΐου 2019


           


















           Εκλογές: Αποχή και χρήμα οι νικητές

Η ΚΑΤ’ ΟΝΟΜΑ αριστερά του ΣΥΡΙΖΑ, παρέδωσε την κυβερνητική εξουσία στο τραπεζικό και χρηματιστικό κεφάλαιο το καλοκαίρι του 2015, προτιμώντας να ακολουθήσει την μνημονιακή οδό και να εξυπηρετήσει κάθε είδους εγχώρια και ξένα συμφέροντα, σε βάρος των λαϊκών. Η Τσιπραϊκή κλίκα, μια πολιτική συμμορία αδίστακτων ατόμων, που υπέκλεψε την λαϊκή ψήφο το 2015 με σωρεία ψευδών και υποσχέσεων, προσπαθώντας να διατηρήσει τις καρέκλες της, μάζεψε οτιδήποτε κυκλοφορούσε άστεγο στην πολιτική πιάτσα με μόνο κριτήριο την επιθυμία για πολιτική επιβίωση, προκειμένου να κατέβει ενισχυμένη, όπως νόμισε, στις εκλογές. Γκρουπούσκουλα της ΔΗΜΑΡ, εκπρόσωποι της Πασοκικής σαπίλας, αμοραλιστές, αισχροί τυχοδιώκτες, πρώην υβριστές και νυν γλύφτες του Αλέξη, κορυφαίοι καιροσκόποι, κομματικοί σαλτιμπάγκοι και γυρολόγοι, συναγελάστηκαν μόνο και μόνο για να φαίνονται πολλοί, πιστεύοντας ότι θα ξεγελάσουν και πολλούς.  Και αυτό το συνονθύλευμα απατεώνων το ονόμασε «Προοδευτική Συμμαχία» και πρότεινε στον ταλαιπωρημένο από τις καταστροφικές μνημονιακές πολιτικές κόσμο, να την ψηφίσει στις Ευρωεκλογές και στις αυτοδιοικητικές. Το αποτέλεσμα το είδαμε. Και μεγάλη αποχή της τάξεως του 45%, και απώλεια του μεγαλύτερου μέρους των περιφερειών και δήμων, και 10 μονάδες πίσω για την Ευρωβουλή, από εκείνους που είχαν ήδη υπογράψει δύο κατάπτυστα μνημόνια και μανιωδώς τους έσπρωξαν  να υπογράψουν το τρίτο και χειρότερο. Τελικά, ο λωτοφάγος λαός μας, οδηγήθηκε οργανωμένα στους ορίτζιναλ και όχι  στους ιμιτασιόν. Ξαναψήφισε εκείνους που καταριόταν πριν πέντε χρόνια για να υποστεί πάλι τα ίδια. Ακούγεται τρελό αλλά έτσι είναι. Όλο αυτό το σκυλολόϊ των αστών πολιτικών, που κυβερνούν διακόσια χρόνια τώρα την Ελλάδα, χρησιμοποιεί διαχρονικά την ψήφο του ελληνικού λαού – αφού πρώτα την υφαρπάξει με κάθε πρόστυχο τρόπο – κυρίως για να εξυπηρετεί επιχειρηματικά συμφέροντα και χρηματαγορές και όχι τις λαϊκές ανάγκες. Το ξεδιάντροπο πάρτι χρηματισμού, εκβιασμών, απειλών και «ταξιμάτων», παραγόντων και απλών ψηφοφόρων, ακόμα και σε επίπεδο κοινοτήτων, που έγινε στις 26 Μάη, δεν είχε προηγούμενο. Οι επιχειρηματίες, πίσω από την ΝΔ, διέθεσαν τεράστια ποσά προκειμένου να βαφτεί όλη η επικράτεια μπλέ, προσδοκώντας βέβαια μεγάλα οφέλη μετά την ανάληψη της εξουσίας από τον Κούλη. Η Τσιπροπαρέα δεν μπόρεσε να συγκεντρώσει ανάλογα ποσά και ηττήθηκε. Η ιδιωτικοποίηση-ξεπούλημα  της χώρας, που ουσιαστικά συντελέστηκε επί ΣΥΡΙΖΑ, έχει σαν κύριο στόχο την διασφάλιση και διαιώνιση της κυριαρχίας των κεφαλαιοκρατών μέσω των απόλυτα ελεγχόμενων εκλογικών διαδικασιών, από δω και πέρα. Κυβέρνηση, περιφερειάρχες και δήμαρχοι θα εκλέγονται εκείνοι των οποίων οι «σπόνσορες» θα ξοδεύουν τα περισσότερα. Η μη αστική αντιπολίτευση με τέτοιου είδους εκλογικές διαδικασίες, δεν πρόκειται ποτέ να δει εξουσία, αφού δεν διαθέτει χρήμα παρά μόνον εντιμότητα, αξιοπρέπεια και ιδεολογία. Αλλά,  ιδεολογίες, αξίες και αρχές, πολύ δύσκολα αντιστέκονται, μπροστά στην επέλαση του καπιταλιστικού Μαμωνά.

 ΓΙΑ ΤΗΝ  μη αστική αντιπολίτευση, οι αστοί πολιτικοί λένε ότι δεν προσφέρει ελκυστική και βιώσιμη εναλλακτική, γι αυτό και δεν ψηφίζεται από το λαό. Έχει βάση αυτή η απάντηση; Δυστυχώς έχει. Όχι ότι όντως δεν υπάρχει εναλλακτική, αλλά γιατί γνωρίζουν ότι οι παγκόσμιοι χωροφύλακες του καπιταλισμού (ΗΠΑ-ΝΑΤΟ), καραδοκούν και αποτρέπουν δια της βίας τέτοιες εναλλακτικές. Και κάθε κυβέρνηση, ανεξάρτητα από το ιδεολογικό της υπόβαθρο - πόσο μάλλον αν τολμήσει να εφαρμόσει σοσιαλιστικές μεταρρυθμίσεις - που αρνείται να εντάξει τη χώρα της στις οικονομικές και στρατιωτικές δομές της Δύσης, ή να παρέξει «διευκολύνσεις» στα δυτικά αρπακτικά,  υφίσταται άμεσα ασφυκτικά οικονομικά μέτρα (κυρώσεις) ή στρατιωτική επέμβαση. Τελευταία παραδείγματα η Βενεζουέλα και το Ιράν, που καθημερινά υπερτονίζονται, από τα ενσωματωμένα ΜΜΕ, σαν παραδείγματα προς αποφυγήν. Δηλαδή, φροντίζουν να μας υπενθυμίζουν διαρκώς ότι θα έχουμε την τύχη των χωρών αυτών αν θελήσουμε να ξεφύγουμε από τους θεσμούς των «συμμάχων» μας.     Παραφράζοντας τον Μάρξ θα έλεγα ότι, «ένα φάντασμα πλανιέται πάνω από τον πλανήτη, το φάντασμα της Αμερικανικής επέμβασης», σε κάθε δείγμα απείθαρχης συμπεριφοράς προς την αυτοκρατορία του κακού. Η πανταχού σχεδόν παρουσία των Αμερικανών δυναστών, και οι ασταμάτητες επεμβάσεις των ιδίων ή των μισθοφόρων τους, έχουν προκαλέσει ένα τεράστιο φόβο στους λαούς του πλανήτη, οι περισσότεροι των οποίων έχουν παραδοθεί κι ενσωματωθεί στις ιμπεριαλιστικές δομές. Έτσι, ο φόβος, οι εκβιασμοί, οι υποσχέσεις και κυρίως το χρήμα, έγιναν το πιο αποτελεσματικό μίγμα  χειραγώγησης των λαών. Οι ψυχολόγοι μιλάνε για το «Σύνδρομο της Στοκχόλμης» που ήδη διακατέχει τους περισσότερους λαούς  του πλανήτη, μεταξύ των οποίων και τον δικό μας. Δηλαδή το σύνδρομο της συμπάθειας, της συνεργασίας, της υπεράσπισης και τελικά της υποταγής του θύματος (λαού) προς τον θύτη (δυνάστη) του. Μεγάλες λαϊκές πλειοψηφίες, δεν μπορούν πλέον να διαχειριστούν τον πανικό και τον φόβο που προκαλεί ο θύτης (δυνάστης, οικονομικός εκμεταλλευτής, κατακτητής). Αδυνατούν να βρουν τις αιτίες  της τραγικής τους κατάστασης κι εφευρίσκουν μερικά «καλά στοιχεία» με τα οποία απαλύνουν την εικόνα του ισχυρού. Φτάνουν στο σημείο να πιστεύουν στις ίδιες «αξίες» με αυτές του ισχυρού, οπότε παύουν να τον αντιμετωπίζουν σαν απειλή. Τελικά αποδέχονται ότι ο δυνάστης είναι ανίκητος και ότι είναι αδύνατο να ζήσουν χωρίς αυτόν. Σε μεγάλο βαθμό δυστυχώς, αυτό συμβαίνει με τον ελληνικό λαό και τους λαούς της Ευρώπης, όπου μεγάλες λαϊκές μάζες έχουν συμφιλιωθεί με τις πολιτικές λιτότητας που επιβάλουν οι ισχυροί, θεωρώντας τες σαν κανονικές.  Οι δυτικοί μας «σύμμαχοι», μας θεωρούν «αποτυχημένο κράτος». Ξεκίνησαν με τα οικονομικοκοινωνικά μνημόνια και τώρα συνεχίζουν με τα γεωπολιτικά μνημόνια που εφαρμόζουν σε μια αδύναμη και λεηλατημένη χώρα, με ένα λαό που του ευνουχίζουν καθημερινά κάθε διάθεση για αντίσταση και αγώνα. Ας ελπίσουμε ότι στις εθνικές εκλογές του Ιουλίου, αυτοί που αντιστέκονται στην επέλαση της διαφθοράς, της αναξιοπρέπειας, του αμοραλισμού, αυτοί που αντιπαλεύουν την εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο, αυτοί που οραματίζονται μια Ελλάδα έξω από την σημερινή ληστρική ΕΕ, απαλλαγμένη από τον Αμερικανό δυνάστη, με   κατεύθυνση  σοσιαλιστική, θα είμαστε πολύ  περισσότεροι.

                                                          Κ. Α. Αποστολόπουλος

                                           Δημοτικός σύμβουλος Μεσσήνης



Κυριακή 19 Μαΐου 2019















ΠΕΡΙΦΕΡΕΙΑΚΕΣ  ΚΑΙ  ΔΗΜΟΤΙΚΕΣ ΕΚΛΟΓΕΣ

Ο ρόλος των Περιφερειών και των Δήμων στην υλοποίηση των αντιλαϊκών πολιτικών της ΕΕ

Θέσεις της «Λαϊκής  Συσπείρωσης»

ΣΤΙΣ ΕΠΕΡΧΟΜΕΝΕΣ εκλογές για ανάδειξη περιφερειακών και δημοτικών αρχών, η πλειοψηφία των ψηφοφόρων ιδιαίτερα στην επαρχία, προσέρχεται με μία αβάσταχτη ελαφρότητα, ψηφίζοντας γνωστούς, φίλους και συγγενείς, αδιαφορώντας ή και αγνοώντας την πολιτική σημασία και βαρύτητα των εκλογών αυτών για το μέλλον της χώρας και στην καθημερινότητά μας. Σε μεγάλο βαθμό ψηφίζει όπως και στις βουλευτικές, με συνέπεια τα δημοτικά συμβούλια να αντανακλούν την εικόνα του εθνικού κοινοβουλίου. Η απλή αναλογική που καθιερώνεται από φέτος δεν θα αλλάξει πολύ την κεντρική εικόνα καθώς οι περισσότερες παρατάξεις και μεμονωμένοι υποψήφιοι -εκτός της «Λαϊκής Συσπείρωσης» που πρόσκειται στο ΚΚΕ- δεν διαφοροποιούνται στις στρατηγικές κατευθύνσεις δήμων και περιφερειών οι οποίες καθορίζονται από τις ντιρεκτίβες της ΕΕ και χρηματοδοτούνται από τα ταμεία της. Οι ευρωπαίοι επικυρίαρχοι της χώρας μας –ιδιαίτερα το Γερμανικό κεφάλαιο-  σε αγαστή συνεργασία με το αστικό μνημονιακό  πολιτικό προσωπικό (ΝΔ, ΠΑΣΟΚ, ΣΥΡΙΖΑ, την υπόλοιπη μνημονιακή μαρίδα Ποτάμι, ΔΗΜΑΡ,ΕΚ και τον μπαλαντέρ του συστήματος την Χ.Α), κατάφεραν εκμεταλλευόμενοι την βαθιά καπιταλιστική κρίση, να  διαφοροποιήσουν, να εναρμονίσουν  και να εντάξουν πλήρως την πολιτική, οικονομική και κοινωνική ζωή της Ελλάδας στην πολιτική της λιτότητας που εξυπηρετεί απόλυτα τα συμφέροντα και την κερδοφορία του μεγάλου ευρωπαϊκού, αμερικανικού και εγχώριου κεφαλαίου. Γι αυτό και μετέρχονται τα πάντα προκειμένου να καταληφθούν πάλι οι δήμοι και περιφέρειες από αστικές  δυνάμεις, ώστε να συνεχιστούν απρόσκοπτα οι μνημονιακές πολιτικές. Έτσι  πιστεύουν ότι, και με τη σύμπραξη της Ελλάδας, μπορεί να  ξεπεραστεί η συνεχιζόμενη οικονομική κρίση που μαστίζει την ΕΕ, και να ανακτηθούν πλεονεκτήματα στα πλαίσια του διεθνούς καπιταλιστικού ανταγωνισμού με τις άλλες μεγάλες δυνάμεις, ΗΠΑ, Ρωσία και Κίνα. Ωστόσο η ΕΕ, επιμένοντας στην γερμανικής κοπής πολιτική λιτότητας, στην απάνθρωπη αντιμετώπιση του προσφυγικού που μαζί με τους Αμερικανούς προκάλεσε, στην αντιπαλότητα με την Ρωσία, δεν μπορεί να προχωρήσει. Έχει μπλοκάρει τελείως και καταρρέει.

 Η ΕΕ, από τα πρώτα της βήματα, προωθεί ένα συνολικό μοντέλο διακυβέρνησης και οικονομικής ανάπτυξης των χωρών –μελών της,  για την επιτυχία του οποίου είναι απαραίτητη η συμμετοχή και συμβολή των δήμων και περιφερειών. Γι αυτό, από την αρχή της συγκρότησής της, με μία σειρά κειμένων και συμβάσεων στη πλειοψηφία τους δεσμευτικών, δημιουργεί στρατηγικούς άξονες που αφορούν το ρόλο και τις αρμοδιότητες της τοπικής «αυτοδιοίκησης». Ήδη από το 1989, διαμορφώνεται ο Ευρωπαϊκός Χάρτης Τοπικής Αυτονομίας, το βασικότερο κείμενο για το ρόλο των τοπικών κοινωνιών, στους τομείς της οικονομίας, της ανάπτυξης και της πολιτικής. Ενώ το 2009, καθοριστικό βήμα αποτελεί η περιβόητη «Λευκή Βίβλος» για την λεγόμενη «πολυεπίπεδη διακυβέρνηση» που αποφασίστηκε στη Λισαβώνα. Στη «Βίβλο» αυτή, καθορίζεται η συντονισμένη δράση των κρατών-μελών της ΕΕ, με τις τοπικές και περιφερειακές αρχές, για την χάραξη και υλοποίηση των πολιτικών της. Στα πλαίσια αυτού του τύπου διακυβέρνησης, αναβάθμισαν σημαντικά την  εμπλοκή των ΟΤΑ  στη διαμόρφωση και εκτέλεση των πολιτικών της ΕΕ, σε βαθμό τέτοιο, που το 75% της νομοθεσίας της ΕΕ να αφορά στο τοπικό ή το περιφερειακό επίπεδο. Γι αυτό και συγκρότησαν την Επιτροπή των Περιφερειών (ΕτΠ) που αποτελείται από επιλεγμένους αιρετούς  της  αυτοδιοίκησης των κρατών-μελών, προκειμένου να συμμετέχουν στην διαμόρφωση και προώθηση των πολιτικών της.  Η ΕτΠ παίζει καθοριστικό ρόλο, καθώς η Κομισιόν, το Ευρωκοινοβούλιο, και το Συμβούλιο της Ευρώπης υποχρεούνται να ζητούν την γνωμοδότησή της,  όποτε διατυπώνονται νέες προτάσεις σε τομείς που μπορεί να επηρεάζουν το τοπικό και περιφερειακό επίπεδο. Και οι τομείς αυτοί είναι: οικονομική και κοινωνική συνοχή, τα διευρωπαϊκά δίκτυα υποδομών, η Υγεία, η εκπαίδευση, ο πολιτισμός, η απασχόληση, η κοινωνική πολιτική, το περιβάλλον, η επαγγελματική κατάρτιση και οι μεταφορές.  Δηλαδή το μεγαλύτερο φάσμα  δραστηριοτήτων μιας χώρας εντός της  ΕΕ. Να γιατί επιμένουμε στη σοβαρότητα των δημοτικών και περιφερειακών εκλογών.

Ο   «ΚΑΛΛΙΚΡΑΤΗΣ», που προηγήθηκε του «Κλεισθένη», έγινε για να συγκροτηθεί και αναδιαρθρωθεί το κράτος σε όλα τα επίπεδα, ιδιαίτερα στο τοπικό και περιφερειακό, προκειμένου από τη μια να περιοριστεί ο ρόλος του κράτους  σε   επιτελικό μόνο  σχεδιασμό, κι από την άλλη να χρησιμοποιηθούν οι δήμοι και περιφέρειες σαν βασικοί μηχανισμοί υλοποίησης, εξειδίκευσης και διεκπεραίωσης των μνημονιακών πολιτικών. Τα μνημονιακά μέτρα διαχύθηκαν στο σύνολο της ελληνικής κοινωνίας μέσα από τους δήμους σε όλους τους τομείς της καθημερινότητας, προκειμένου ο λαός να συνηθίσει και να αποδεχτεί τη νέα  άθλια αυτή κατάσταση σαν κανονικότητα. Για τον σκοπό αυτό, μετέφεραν  στην τοπική διοίκηση ένα σύνολο αρμοδιοτήτων, στα πλαίσια της λεγόμενης «τοπικής και περιφερειακής ανάπτυξης», χωρίς όμως ανάλογη χρηματοδότηση, υποχρεώνοντας τους δήμους σε δανεισμό, σε αύξηση των δημοτικών τελών και σε συμπράξεις με ιδιώτες, που  τελικά επιβαρύνουν την τσέπη των δημοτών. Πρώτοι οι δήμοι με πλειοψηφίες ΝΔ-ΠΑΣΟΚ, που αποτελούν και την μεγάλη πλειοψηφία στη χώρα μας, εφάρμοσαν απαρέγκλιτα τις μνημονιακές εντολές, προχωρώντας σε απολύσεις προσωπικού και σε διαθεσιμότητες. Και τα κενά που δημιουργήθηκαν, σ’ ένα βαθμό, καλύπτονται με ανέργους που νοικιάζουν στους δήμους  για λίγους μήνες (δύο, πέντε, οχτώ ή έντεκα), χωρίς κανένα εργασιακό δικαίωμα και με μισθούς πείνας, οι λεγόμενες Εταιρίες Προσωρινής Απασχόλησης.  Υιοθέτησαν την εισβολή των ΜΚΟ, αποδέχτηκαν τα Τοπικά Σύμφωνα Απασχόλησης, τις Κοινωνικές Συνεταιριστικές Επιχειρήσεις και τις Εταιρίες Προσωρινής Απασχόλησης, με τις ποίες καταργείται η έννοια της εργασίας και εισάγεται η έννοια της απασχόλησης. Προωθείται έτσι πιο εύκολα η αποδοχή από το λαό της μερικής απασχόλησης, της περιορισμένης ασφάλισης και η πρόσθετη επιβάρυνση των δημοτών για τις κοινωνικές υπηρεσίες.  Έτσι συνηθίζουν τον κόσμο στη λογική της διαχείρισης μέσα στα πλαίσια του ευρωσυστήματος ώστε να μην αντιδρά και να ελπίζει. Με τον τρόπο αυτό, διευκολύνεται η διείσδυση των ιδιωτικών συμφερόντων στην τοπική κλίμακα, που είναι και ο κεντρικός στόχος των Ευρωπαϊκών πολιτικών:  Δηλαδή, η ιδιωτικοποίηση και των δήμων. Με λίγα λόγια, όλη η κατεύθυνση χρηματοδότησης δήμων και περιφερειών στοχεύει  στην οικονομική ανάπτυξη της ΕΕ μέσω της ενίσχυσης  των μεγάλων ιδιωτικών συμφερόντων της από τους δήμους και περιφέρειες, με  ταυτόχρονη αποδυνάμωση του κράτους.

ΕΤΣΙ, δόθηκε στις Περιφέρειες η δυνατότητα για άμεση κοινοτική χρηματοδότηση εκατοντάδων εκατομμυρίων ευρώ ανά Περιφέρεια, χωρίς την μεσολάβηση του κεντρικού κράτους, προκειμένου να τα διανέμει γρήγορα και εύκολα σε ιδιώτες κατασκευαστές και προμηθευτές. Τα Περιφερειακά Επιχειρησιακά Προγράμματα (ΠΕΠ), έγιναν γι αυτόν τον λόγο. Λειτουργούν υπό την ευθύνη των περιφερειακών αρχών, που προκηρύσσουν τα έργα η εκτέλεση των οποίων αναλαμβάνεται από συγκεκριμένους αναδόχους, κάτω από πολύ διαβλητές κατά κανόνα διαδικασίες. Για παράδειγμα, στήνονται διαγωνισμοί, μέσω προσυμφωνημένων προσφορών μεταξύ των αναδόχων, με τρόπο ώστε να πάρει το έργο ένας συγκεκριμένος υποψήφιος,  δίνοντας την μεγαλύτερη έκπτωση (μέχρι και 70%). Στη συνέχεια το έργο είτε δεν παραδίδεται ποτέ-μέσω συνεχών παρατάσεων- είτε παραδίδεται με φοβερές κακοτεχνίες και κάκιστης ποιότητας υλικά κατασκευής, προκειμένου να κερδίσει ο εργολάβος, που κατά κανόνα αφήνει ανασφάλιστους και απλήρωτους τους εργαζόμενους Τελικά τα κόστη ανεβαίνουν κατακόρυφα, με τα κυκλώματα περιφερειαρχών, δημάρχων, υπαλλήλων των τεχνικών υπηρεσιών και εργολάβων να ροκανίζουν κοινοτικά και εθνικά κονδύλια ατιμώρητα. Με τέτοια χρήματα πουλιώνται  «υποχρεώσεις», εξαγοράζονται ψήφοι, συνειδήσεις, κι εκτινάσσεται  στα ύψη η διαφθορά.  Παράλληλα δημιουργείται ένα μεγάλο στρώμα διαπλεκόμενων και αργυρώνητων ανθρώπων που αλληλοϋποστηρίζονται  και νέμονται δήμους και περιφέρειες. Δεν είναι τυχαίες λοιπόν οι λυσσαλέες μάχες που γίνονται για την κατάκτηση ενός δήμου ή μιας περιφέρειας από ανθρώπους που ανήκουν ακόμα και στα ίδια φιλοευρωπαϊκά κόμματα, ούτε η μανία που υποστηρίζουν την Ευρωπαϊκή πορεία της χώρας. Είναι η πορεία, χάρις στην οποία, γεμίζουν οι τσέπες τους.

Ο ΠΕΡΙΦΕΡΕΙΑΚΟΣ αναπτυξιακός σχεδιασμός εξαρτάται άμεσα από την κοινοτική χρηματοδότηση, για να προσαρμόζεται στις κατευθύνσεις της ΕΕ, που προορίζει τα ευρωπαϊκά κονδύλια για προαποφασισμένους «επιλέξιμους» τομείς οι οποίοι εξυπηρετούν αποκλειστικά σχεδόν ιδιωτικά συμφέροντα.  Η χρηματοδότηση από το ΕΣΠΑ των Περιφερειών, για παράδειγμα, προϋποθέτει την συμμετοχή του ιδιωτικού τομέα με διάφορες μορφές και εταιρικά σχήματα και σπάνια  καλύπτει κοινωνικές ανάγκες. Αλλά και για τους δήμους προβλέπονται χρηματοδοτικά εργαλεία, όπως το JESICA, ώστε και αυτοί να μπορούν να εντάσσονται κατ’ ευθείαν σε χρηματοδοτικά προγράμματα για να αποφεύγονται υποτίθεται οι καθυστερήσεις. Βέβαια η ύπαρξη τέτοιων εργαλείων, ωθεί τους δήμους σε έναν αγώνα δρόμου  στη κατάθεση προτάσεων για έργα, δεδομένου ότι τα προγράμματα και εργαλεία που προβλέπονται είναι άκρως ανταγωνιστικά. Όποιος καταθέτει πρώτος έχει προβάδισμα στη διεκδίκηση κονδυλίων. Η διείσδυση λοιπόν των πολιτικών της ΕΕ, σε κάθε πλευρά της δράσης των δήμων (εργασία, ανεργία, εργασιακές σχέσεις, κοινωνική πολιτική, επιχειρηματικότητα, ανάπτυξη), επιτυγχάνεται μέσω της υποχρεωτικής τους ένταξης σε προγράμματα χρηματοδότησης από κοινοτικούς πόρους με συνέπεια τον  ασφυκτικό εναγκαλισμό τους από τους Ευρωπαϊκούς θεσμούς για την χάραξη πολιτικής και σε τοπικό επίπεδο.
 Επιπλέον, ενθαρρύνεται η «Περιφερειακή ανταγωνιστικότητα» μεταξύ  περιφερειών της Ευρώπης, χωρίς κρατική παρέμβαση, με βασικό στόχο την σταδιακή εξαφάνιση των κυρίαρχων κρατών, και την μετατροπή της Ευρώπης σε ένα τεράστιο οικόπεδο ιδιοκτησίας και ασύδοτης δράσης των τραπεζών και των πολυεθνικών. Στόχος τους είναι η μετατροπή των ευρωπαϊκών πληθυσμών σε ομογενοποιημένο χυλό άσκεφτων καταναλωτών που θα ικανοποιεί αποκλειστικά τις απαιτήσεις  και την κερδοφορία των εταιριών και των διεθνών αγορών, χωρίς ιδιαίτερες απαιτήσεις για εθνικές ιστορίες, παραδόσεις και πολιτισμό.

ΑΠΟ ΤΑ παραπάνω, γίνεται φανερό, ότι ένας προοδευτικός ή κομμουνιστής που θα εκλεγεί δήμαρχος, συναντάει ανυπέρβλητα εμπόδια στην υλοποίηση μιας διαφορετικής φιλολαϊκής πολιτικής.  Χρήματα κοινοτικά (ΕΣΠΑ κλπ προγράμματα) ή εθνικά (ΚΑΠ) δεν μπορεί να πάρει αν δεν τα διαθέσει με τον τρόπο που καθορίζει το Ευρωπαϊκό μνημονιακό πλαίσιο. Έτσι είναι υποχρεωμένος να αρκεστεί στους ίδιους πόρους, που όμως είναι εντελώς ανεπαρκείς για την εκτέλεση μεγάλων έργων. Οι ίδιοι πόροι αρκούν για την υλοποίηση δομών ανακούφισης των δημοτών που έχουν πληγεί περισσότερο από την μνημονιακή λαίλαπα και την εκτέλεση έργων μικρής  κλίμακας. Οι άνθρωποι της «Λαϊκής Συσπείρωσης» που διεκδικούν θέσεις στα δημοτικά και περιφερειακά συμβούλια της χώρας, έχουν επίγνωση αυτών των δυσκολιών και αγωνίζονται να πείσουν τον κόσμο να καταλάβει ότι με τους δήμους και τις Περιφέρειες στα χέρια μνημονιακών δυνάμεων, όπως συμβαίνει σήμερα σε όλη την Ελλάδα, η χώρα μας δεν πρόκειται να βγει ποτέ από την μνημονιακή εποπτεία. Ενώ ξένοι και ντόπιοι ιδιώτες «επενδυτές» θα ελέγχουν απόλυτα τους δήμους και τις περιφέρειες με συνέπεια να ανεβαίνουν σημαντικά τα κόστη των προσφερόμενων υπηρεσιών, αλλά και των έργων που πραγματοποιούνται. Εμείς της Λαϊκής Συσπείρωσης θέλουμε την ανεξαρτησία των ΟΤΑ από τους ιδιώτες, την ενίσχυσή τους με επαρκές και κατάλληλο ανθρώπινο δυναμικό και  τεχνικό εξοπλισμό, την δημιουργία δημόσιων φορέων για τα μεγάλα έργα υποδομών καθώς και για την διαχείριση των απορριμμάτων που αποτελούν ένα από τα μεγαλύτερα προβλήματα της χώρας και ιδιαίτερα της Πελοποννήσου, όπου με διαβλητές διαδικασίες η νυν περιφερειακή Αρχή του Π. Τατούλη παρέδωσε την διαχείριση των σκουπιδιών στην ΤΕΡΝΑ. Ωστόσο, όσο η χώρα βρίσκεται εντός ΕΕ και ΝΑΤΟ, που προωθούν μόνο την απελευθέρωση των αγορών σε βάρος των λαών, τίποτα απ’ αυτά δεν μπορεί να γίνει. Όλα βαδίζουν προς το χειρότερο για τους λαούς. Γι’ αυτό, τώρα με τις πολλαπλές εκλογές, δίνεται η ευκαιρία στις λαϊκές δυνάμεις, να απαιτήσουν την απελευθέρωση από τις αγορές. Να δείξουν καθαρά την θέληση του λαού μας για ριζική αλλαγή στην πορεία του τόπου, αυξάνοντας ουσιαστικά τις κόκκινες ψήφους και στις τρεις κάλπες.

                                            Κ.Α. Αποστολόπουλος

                                 Δημοτικός σύμβουλος Μεσσήνης

Υποψήφιος περιφερειακός σύμβουλος στην Περιφέρεια Πελοποννήσου με την «Λαϊκή Συσπείρωση»                  


Κυριακή 12 Μαΐου 2019


            

















                  Ευρωεκλογές στη χαοτική ΕΕ

 Η ΣΗΜΕΡΙΝΗ Ευρώπη  και το στρατιωτικό της σκέλος, το ΝΑΤΟ, είναι  προϊόντα ενός  γιγαντιαίου μεταπολεμικού σχεδιασμού του τραπεζικού - βιομηχανικού – στρατιωτικού συμπλέγματος που κυβερνάει τις ΗΠΑ, ο οποίος κάτω από το πρόσχημα της «αναχαίτισης του κομμουνισμού» στη δεκαετία του ’50, και σε συνεργασία με το Ευρωπαϊκό κεφάλαιο, απέβλεπε στην  υπονόμευση και τελικά εξόντωση της ΕΣΣΔ. Σήμερα, διατηρούνται και τα δύο αυτά όργανα του δυτικού ιμπεριαλισμού με άλλα προσχήματα: Την «Ρωσική επιθετικότητα» και την «Κινεζική οικονομική διείσδυση». Ουδεμία σχέση έχει με αυτά που διατυμπανίζουν, ότι η ΕΕ συγκροτήθηκε από κάποιους «οραματιστές» ηγέτες - που ( τυχαία;) όλοι τους  ήταν εκπρόσωποι γιγάντιων επιχειρηματικών ομίλων άνθρακα και χάλυβα της Δ. Ευρώπης -  για την «πρόληψη μελλοντικών συγκρούσεων, εξάλειψη ανισοτήτων και φτώχειας, αλληλεγγύη, και  κοινωνική  ευημερία».  Επόμενο ήταν, με τέτοιους   «οραματιστές», να μην καταστεί  δυνατόν να καταργηθούν οι πόλεμοι, ούτε και να υλοποιηθούν τα υπόλοιπα «ιδεώδη», καθώς έτσι  θα έκλειναν οι βιομηχανίες τους, θα χρεοκοπούσαν οι τράπεζες και θα έχαναν την εξουσία τους. Βέβαια στην Ευρώπη, σταμάτησαν  τους πολέμους και τους αντικατέστησαν με την πίστωση, καθώς οι τραπεζικές ερπύστριες αποδείχτηκαν πολύ ισχυρότερες των τάνκς. Διότι με αυτές, λεηλατούν στο διηνεκές τον πλούτο μια χώρας και τα έσοδα των ανθρώπων της, χωρίς να πέσει ούτε σφαίρα. Ωστόσο, μετέφεραν τους θερμούς πολέμους στην περιφέρειά της (Βαλκάνια), και μετά, λίγο πάρα κάτω (Μ. Ανατολή, Αφρική, Κ. Ασία). Μήπως όμως οι ανισότητες  εξαλείφτηκαν;  αντίθετα, εκτινάχθηκαν κι επεκτάθηκαν.  Ούτε η φτώχεια    καταργήθηκε, αλλά αυξάνεται με γεωμετρική πρόοδο σε όλη την ΕΕ και μετατρέπει τους φτωχούς σε σκουπίδια. Οι απλοί άνθρωποι του μόχθου έγιναν αναλώσιμοι, δεν έχουν καμία αξία, καθώς ο κυρίαρχος καπιταλισμός στηρίζεται στην ανθρωποφαγία. Μετράει μόνο η απόκτηση κέρδους, το πώς δεν τους απασχολεί. Η κοινωνική ευημερία παρέμεινε όνειρο απατηλό. Ενώ τα κέρδη του κεφαλαίου αυξάνονται  όσο πιο πολύ αυξάνονται οι ανισότητες που είναι προϋπόθεση για την καπιταλιστική ανάπτυξη. Όσο για την αλληλεγγύη,  τη ζούμε στο πετσί μας στα δέκα χρόνια του μνημονιακού ξεζουμίσματος κι εμείς και οι άλλοι λαοί. Έτσι με την άγρια εκμετάλλευση των εργαζομένων (απασχολούμενων ή ωφελούμενων πλέον), την εξάλειψη του κράτους πρόνοιας, τις ιδιωτικοποιήσεις ουσιαστικά των κρατών, την παρακολούθηση των πάντων, την επιβολή ενιαίου νομίσματος (ευρώ) ώστε τα κράτη (οι λαοί τους), μέσω του υποχρεωτικού δανεισμού στο συγκεκριμένο νόμισμα, να γίνουν όμηροι στο μεγάλο τραπεζικό κεφάλαιο, φτάσαμε στον σημερινό ακραία αντιδημοκρατικό χαρακτήρα του ευρωενωσιακού κατασκευάσματος, όπου βρίσκουν εύφορο έδαφος ανάπτυξης όλα τα φασιστικά μορφώματα. Ο φασισμός  είναι η άλλη όψη του ίδιου νομίσματος, του καπιταλισμού,  ο οποίος  τον χρειάζεται όταν βρίσκεται σε βαθιά κρίση όπως τώρα, προκειμένου να σταθεί εμπόδιο  στην ριζοσπαστικοποίηση των λαϊκών μαζών που μπορεί να εξελιχθεί και σε  ανατροπή του. Ο φασισμός-ναζισμός είναι η πολύτιμη εφεδρεία του καπιταλισμού σε περίπτωση σοβαρού κινδύνου, γι αυτό πριμοδοτείται και διατηρείται εν ζωή σε όλες τις καπιταλιστικές χώρες. Παράλληλα χρησιμοποιείται και σαν μπαμπούλας από τα αστικά κόμματα για να αποτρέπουν την φυγή των ψηφοφόρων τους, παίζοντάς το  θεματοφύλακες  και υπερασπιστές της δημοκρατίας έναντι του ολοκληρωτισμού.

Η ΛΕΓΟΜΕΝΗ Αριστερά και Κεντροαριστερά στην Ευρώπη (Σοσιαλιστές, Σοσιαλδημοκρατία, Πράσινοι) και εδώ (ΣΥΡΙΖΑ, ΚΙΝΑΛ, ΔΗΜΑΡ, Ποτάμι, ΕΚ) προσαρμόστηκαν κι ενσωματώθηκαν πλήρως στις καπιταλιστικές δομές. Εγκλώβισαν μεγάλες λαϊκές μάζες διασώζοντας τον καπιταλισμό και αναδεικνύοντάς τον σε κυρίαρχο καθεστώς στον πλανήτη.  Αυτή την μετακίνηση προς τα δεξιά την ονόμασαν «προσαρμογή στην πραγματικότητα», που τους οδήγησε τελικά σε άσκηση κι εφαρμογή πολιτικών πιο ανάλγητων κι από την πραγματική Δεξιά. Αυτός είναι και ο λόγος που τέτοια κόμματα προτιμώνται από το μεγάλο κεφάλαιο για την διακυβέρνηση χωρών. Το αποτέλεσμα αυτής της αηδιαστικής, χυδαίας μετάλλαξης της Αριστεράς  το βλέπουμε και το ζούμε σε όλη την Ευρώπη, όπου οι λαϊκές μάζες (κοινωνική βάση της Αριστεράς), απογοητευμένες από το εμπαιγμό και την διάψευση ελπίδων, που υποσχόταν κάποτε η Αριστερά, μετακινούνται προς τα ακροδεξιά και φασιστικά μορφώματα  που τους υπόσχονται, μέσω του εθνικιστικού ακτιβισμού τους, γρήγορες κι αποτελεσματικές λύσεις.  Άρα η ανάσχεση της ακροδεξιάς δεν μπορεί να γίνει από εκείνες τις δυνάμεις (κεντροαριστερά-κεντροδεξιά) οι οποίες την εκτρέφουν.

ΣΤΟ ΕΥΡΩΚΟΙΝΟΒΟΥΛΙΟ, για το οποίο θα ψηφίσουμε στις 26 Μάη, δεν λαμβάνεται καμία απόφαση. Ουσιαστικά είναι ένας διακοσμητικός – συμβουλευτικός θεσμός της ΕΕ, προκειμένου οι   Ευρωπαίοι πολίτες να τρέφουν την ψευδαίσθηση ότι συμμετέχουν, δια των εκλεγμένων αντιπροσώπων τους, στη λήψη αποφάσεων που αφορούν στην ίδια τους τη ζωή. Ωστόσο, στους ευρωβουλευτές, το μόνο που τους επιτρέπεται να κάνουν είναι να μεταφέρουν  προβλήματα των χωρών τους που όμως η «λύση» τους δίνεται απο άλλο θεσμό, την Κομισιόν. Την κλίκα δηλαδή των παχυλά αμειβόμενων απατεώνων που έχουν σταλεί στις Βρυξέλλες από τις κυβερνήσεις των  κρατών –μελών  και δρουν με πλήρη ανεξαρτησία απ’ αυτές, «για το αποκλειστικό συμφέρον της ΕΕ», δηλαδή το συμφέρον των τραπεζιτών και των επιχειρηματικών ομίλων της. Γι αυτό και η επιλογή τους είναι προϊόν συμβιβασμών και διαγκωνισμών μεταξύ  των λόμπι των κεφαλαιούχων της ΕΕ και των ΗΠΑ.  Σε όλα όμως τα άλλα ζητήματα που καλούνται να εκφέρουν τις απόψεις τους, όπως για παράδειγμα, την κατάρτιση του  προϋπολογισμού της ΕΕ, την δημοσιονομική πολιτική στις χώρες της  Ευρωένωσης, τις σχέσεις της ΕΕ με άλλες χώρες, οι προτάσεις τους, με μεγάλη πλειοψηφία, είναι πάντα σύμφωνες  με τις οδηγίες της Κομισιόν, του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου  και της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας. Κι αυτό γιατί στο Ευρωκοινοβούλιο  αντανακλάται ο συσχετισμός δυνάμεων που υπάρχει σε όλα τα κράτη μέλη της ΕΕ, όπου οι συντηρητικές πολιτικές δυνάμεις έχουν το πάνω χέρι υπό την κηδεμονία και τις υποδείξεις των Αμερικανών. Είναι ακριβώς ίδιο με οποιοδήποτε από τα κοινοβούλια των χωρών της ΕΕ, όπου οι αστοί πολιτικοί-υπηρέτες του κεφαλαίου- προωθούν τα συμφέροντα των μεγάλων εγχώριων και ξένων επιχειρηματικών ομίλων σε βάρος των λαϊκών αναγκών. Και συνεπώς τίποτα φιλολαϊκό δεν μπορεί να προκύψει από το υπό συγκρότηση  Ευρωκοινοβούλιο, αν οι ψηφοφόροι κάθε χώρας ψηφίσουν όπως ψηφίζουν στις εθνικές εκλογές. Ειδικά στη περίπτωσή μας, αν ψηφιστούν οι υποψήφιοι των μνημονιακών κομμάτων (ΣΥΡΙΖΑ, ΝΔ, ΚΙΝΑΛ κλπ) θα προτείνουν και θα ψηφίζουν στην Ευρωβουλή τη συνέχιση των «προγραμμάτων» καταστροφής και λεηλασίας της χώρας μας, και την αυστηρή εποπτεία της οικονομίας μας  από την Τρόϊκα. Τη στοίχιση πίσω από την παρανοϊκή συμμορία της Ουάσιγκτον, ενάντια σε τρίτες χώρες (Ρωσία, Κίνα, Ιράν, Βενεζουέλα κλπ), που δυναμιτίζει την ειρήνη στον κόσμο, καταστρατηγεί το Διεθνές Δίκαιο και σκορπά το χάος και την ανασφάλεια στον πλανήτη.  Δεν είναι τυχαίο λοιπόν, που οι ευρωεκλογές γίνονται χωρίς ιδιαίτερες συζητήσεις, ούτε πληροφορίες για τα ευρωπαϊκά θέματα, αλλά για τα οικογενειακά του Αλέξη και του Κούλη, προκειμένου να αποσιωπηθούν τα σοβαρά θέματα στα οποία όλα τα αστικά κόμματα έχουν ταυτόσημες απόψεις.  Άρα πρέπει να ψηφιστούν και να σταλούν άνθρωποι στην Ευρωβουλή, που όχι μόνο πολεμούν τις  μνημονιακές πολιτικές, αλλά προτείνουν μια άλλη μορφή της Ευρώπης, ριζικά διαφορετική από την σημερινή Ευρώπη της βαρβαρότητας,  της τραπεζοκρατίας, των πολέμων, της Αμερικανοκρατίας. Μια  Ευρώπη με κυρίαρχες τις λαϊκές κι όχι τις επιχειρηματικές δυνάμεις. Μια Ευρώπη χωρίς ΝΑΤΟ και Αμερικανικές βάσεις. Μια Ευρώπη με κυρίαρχα εθνικά κράτη που θα μπορούν να συναλλάσσονται με όλες τις χώρες του πλανήτη, χωρίς περιορισμούς και αποκλεισμούς. Διότι η  ΕΕ, ως κατασκεύασμα Αμερικανικών και Ευρωπαϊκών μονοπωλίων δεν μπορεί να αλλάξει προς το καλύτερο. Ήδη κατέληξε σε μια οικονομική τυραννίδα. Διαρκώς χειροτερεύει,  και αυτό οφείλουν να το κατανοήσουν και να την απορρίψουν οι λαοί της, στέλνοντας, σαν πρώτο βήμα, στην Ευρωβουλή, ανθρώπους με ταξική συνείδηση, αποφασισμένους να αντιταχθούν σε όλες τις αντιλαϊκές πολιτικές.   
                                                      Κ. Α. Αποστολόπουλος  

                                           Δημοτικός σύμβουλος  Μεσσήνης   




Τετάρτη 8 Μαΐου 2019




















Η 9η  Μάη,  ημέρα  νίκης κατά του ναζισμού

« Κάθε άνθρωπος που αγαπά την ελευθερία, χρωστάει στον Κόκκινο Στρατό περισσότερα από ό,τι μπορεί να πληρώσει.» (Έρνεστ  Χεμινγουέϊ)

ΤΗΝ ΠΙΟ σημαντική επέτειο της σύγχρονης παγκόσμιας ιστορίας, την ημέρα της τελικής συντριβής του ναζισμού από τον Κόκκινο Στρατό, που έπρεπε να γιορτάζεται με μεγάλη λαμπρότητα σε όλο τον κόσμο, οι άθλιοι ευρωενωσιακοί μαφιόζοι του χρήματος, του τζόγου και της λαμογιάς,  την  μαγάρισαν και στην προσπάθειά τους να την διαγράψουν από τις μνήμες των ανθρώπων, την βάφτισαν «ημέρα της Ευρώπης». Ποιάς Ευρώπης;  Των τραπεζιτών, των κερδοσκόπων, της εκμετάλλευσης, των μνημονίων, του χρέους, της βίας, του εγκλήματος και της αναβίωσης του ναζισμού. Σε όλα τα κράτη της Αν. Ευρώπης που τα τσουβάλιασαν στο άψε –σβήσε στην ΕΕ και στο ΝΑΤΟ χωρίς να ερωτηθούν οι λαοί τους, αποκαθίστανται με τις ευλογίες της ΕΕ και των Αμερικανών, οι ναζί και οι συνεργάτες τους. Γκρεμίζονται τα μνημεία της Αντιφασισιστικής νίκης, στήνονται μνημεία των ναζιστών και κηρύσσονται εκτός νόμου τα ΚΚ των χωρών αυτών.  Οι ευρω«δημοκράτες» προσπαθούν με γιορτές, εκδηλώσεις, διαστρέβλωση και παραχάραξη της Ιστορίας, οχετούς αντικομμουνιστικής υστερίας που εκχέονται καθημερινά από τα ενσωματωμένα Μέσα Μαζικής Εξαχρείωσης, να  ταυτίσουν τον ναζισμό με τον μοναδικό διώκτη του, τον κομμουνισμό. Αποκρύπτουν συστηματικά τις επίμονες κι επανειλημμένες προσπάθειες της τότε σοβιετικής ηγεσίας, να συναφθεί ένα σύμφωνο κοινής στρατιωτικής αντιμετώπισης του Χίτλερ, μεταξύ των τριών δυνάμεων Αγγλίας- Γαλλίας- ΕΣΣΔ, καθώς από τον Μάρτη του 1938 που έγινε η προσάρτηση Αυστρίας στη Γερμανία, ήταν φανερές πλέον οι διαθέσεις των γερμανών ναζιστών. Τον Σεπτ. του 1938 με την Συμφωνία του Μονάχου, μεταξύ Γερμανίας-Αγγλίας και αργότερα Γαλλίας,  διαμελίστηκε η Τσεχοσλοβακία, οπότε ο Στάλιν βεβαιώθηκε πια ξεκάθαρα για την χιτλερική απειλή ενάντια στην ΕΣΣΔ και την ανθρωπότητα. Αλλά, κάθε προσπάθεια για στρατιωτική συμφωνία ΕΣΣΔ – Αγγλίας –Γαλλίας συναντούσε την απόλυτη άρνηση των Αγγλογάλλων. Κι αυτό γιατί  όπως αποκαλύφθηκε το 2008, με το άνοιγμα των απορρήτων εγγράφων της Συμφωνίας του Μονάχου,  η Αγγλία και η Γαλλία σκόπευαν να στρέψουν τον Χίτλερ κατά της ΕΣΣΔ «ώστε να δουν τα δύο ολοκληρωτικά καθεστώτα να θάβουν το ένα το άλλο». Έτσι αναγκάσθηκαν οι σοβιετικοί, προκειμένου να κερδίσουν λίγο χρόνο μπροστά στην καταιγίδα που ερχόταν, να συνάψουν Συμφωνία μη επίθεσης (κι όχι στρατιωτικής συνδρομής, όπως επεδίωκαν με τους αγγλογάλλους) με την Γερμανία, τον Αυγ. του 1939 (Σύμφωνο Ρίμπεντροπ-Μολότωφ).  Αυτή η άκρως αναγκαία  και προνοητική τους πράξη  κατασυκοφαντείται από το Δυτικό φιλοναζιστικό σκυλολόϊ ως «συμμαχία με τον Χίτλερ», επειδή εισήλθαν σε τμήμα της  Πολωνίας, μετά την εισβολή των ναζί, για να αντιμετωπίσουν από καλύτερες θέσεις τους χιτλερικούς. Και μάλιστα, σ’ εκείνο το τμήμα που ανήκε στη Ρωσία, αλλά είχε καταληφθεί απο το φεουδαρχικό πολωνικό καθεστώς κατά την διάρκεια  της Οκτωβριανής Επανάστασης.

ΔΕΝ ΤΟΛΜΟΥΝ να πουν ότι μέχρι και το τέλος σχεδόν του πολέμου, τα αμερικανικά και αγγλικά μονοπώλια διατηρούσαν επαφές και  είχαν συναλλαγές με αντίστοιχα γερμανικά. Δεν τολμούν να πουν ότι αμερικανοί και Αγγλογάλλοι χρηματοδότησαν το ναζιστικό κόμμα και τους γερμανούς κεφαλαιοκράτες ώστε να γίνουν το αντίπαλο δέος και να στραφούν τελικά κατά της Σοβιετικής Ένωσης. Δεν τολμούν, επισήμως, να παραδεχτούν ότι η μικρή βοήθεια που έδωσαν στη Σοβιετική Ένωση οι Αμερικανοί, δεν ήταν για να αντισταθεί επιτυχώς στον χιτλερικό εισβολέα, αλλά για να φθαρούν και οι δύο εμπόλεμοι ώστε, μετά την νίκη των χιτλερικών που την θεωρούσαν βέβαιη, να μοιράσουν τον κόσμο σε βάρος μιας Γερμανίας που θα έβγαινε αποδυναμωμένη από τον πόλεμο. Οι Αμερικανοί δεν τολμούν να πουν ότι   αποβιβάστηκαν στη Νορμανδία -λίγο πριν το τέλος του πολέμου - όχι τόσο για να χτυπήσουν τους Γερμανούς που ούτως ή άλλως είχαν καταρρεύσει από τη θυελλώδη επέλαση του σοβιετικού στρατού, αλλά για να αποτρέψουν την περαιτέρω προέλαση των  Σοβιετικών προς την Γαλλία και δυτικότερα μέχρι τον Ατλαντικό. Αγνάντευαν από μακριά και εκ του ασφαλούς την γιγαντομαχία για την κατάληψη του Βερολίνου και μετά  την κατάληψή του από τους ήρωες του Κόκκινου Στρατού μπήκαν κι αυτοί μέσα διεκδικώντας με θράσος το μισό Βερολίνο λες κι είχαν αγωνιστεί γι αυτό. Χύνουν ποταμούς κροκοδείλιων δακρύων, κάνουν αναφορές επί αναφορών, θεατρικά και κινηματογραφικά έργα, τηλεοπτικές συζητήσεις και  άπειρα βιβλία για το ολοκαύτωμα των 5.000.000 εβραίων στα ναζιστικά στρατόπεδα συγκέντρωσης και δεν έχουν βρει ούτε μια λέξη για τα 25.000.000 των σοβιετικών ανθρώπων – στρατιωτών και αμάχων πολιτών-  που θυσιάστηκαν για να είναι όλοι αυτοί σήμερα ελεύθεροι και αντί να ευγνωμονούν να λασπώνουν την μνήμη των σωτήρων της ανθρωπότητας. Σιωπούν εκκωφαντικά για το γεγονός ότι δέκα εκατομμύρια, απ’ αυτή την τρομακτική ανθρωποθυσία των σοβιετικών ανθρώπων, εξοντώθηκαν με αποτρόπαιες μεθόδους σε  ναζιστικά στρατόπεδα από τα EinsatzGruppen (Μονάδες Ειδικής Δράσης) του αρχιεγκληματία στρατηγού της αντικατασκοπείας Ράϊνχαρτ Γκέλεν. Το κάθαρμα αυτό όχι μόνο δεν προσήχθη στο δικαστήριο της Νυρεμβέργης, αλλά φυγαδεύτηκε εσπευσμένα από τους αμερικανούς, στελέχωσε την νεοϊδρυθείσα τότε CIA με εκατοντάδες ανώτερα στελέχη των εγκληματικών μονάδων του, ενώ με τα υπόλοιπα χιλιάδες στελέχη των μονάδων που διασώθηκαν, δημιούργησε την νέα υπηρεσία κατασκοπείας της τότε Δυτικής Γερμανίας.  Αργότερα έγινε και το απίστευτο. Ο Γκέλεν προσελήφθη σαν βασικός εκπαιδευτής της… Ισραηλινής Μοσάντ. Γίνεται λοιπόν αντιληπτό γιατί τα τρία αυτά κατ’ επίφαση δημοκρατικά κράτη (ΗΠΑ, Γερμανία, Ισραήλ) ασκούν τις πολιτικές που όλοι γνωρίζουμε και που οδηγούν την ανθρωπότητα σε νέα ολοκαυτώματα. Πολιτικές που στηρίζει και το ελληνικό κράτος, ακόμα και η δεξιότερη της δεξιάς, «αριστερή» μας κυβέρνηση, αφού μετέτρεψε όλη την Ελλάδα σε μια απέραντη ΝΑΤΟϊκή και Ισραηλινή βάση-ορμητήριο εναντίον της Ρωσίας και των χωρών της Μ.Ανατολής και Β.Αφρικής.

 Ο ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΜΟΣ  γέννησε και συντηρεί τον ναζισμό για να αντιμετωπίζει τις κρίσεις  του εξοντώνοντας με πολέμους  και πείνα τους λαούς.  Άλλωστε η καπιταλιστική οικονομική κρίση του 1929 και οι δυσβάσταχτοι όροι της συνθήκης των Βερσαλλιών ήταν η βασική αιτία που ανδρώθηκε το ναζιστικό κόμμα στη Γερμανία, όπως ακριβώς συμβαίνει σήμερα - με τη νέα κρίση του καπιταλισμού - στην Ελλάδα και σε όλη την Ευρώπη, όπου τα ναζιστικά μορφώματα ξεφύτρωσαν παντού ωθώντας σε πιο σκληρές αντιλαϊκές πολιτικές.   Αν λοιπόν πρέπει να ταυτιστεί με κάτι ο ναζισμός-φασισμός είναι ο καπιταλισμός κι όχι ο κομμουνισμός που είναι ο μεγαλύτερος εχθρός του. Τιμή,  Δόξα και Ευγνωμοσύνη, στον Κόκκινο Στρατό και στον ηγέτη του Ι. Β. Στάλιν, είναι αυτά που πρέπει να αποδίδουμε όλοι σαν ελάχιστο φόρο τιμής στους ποταμούς αίματος και τις εκατόμβες των σοβιετικών ανθρώπων. Σήμερα, στη Ρωσία και στους ανθρώπους της, ταιριάζει σεβασμός κι αιώνια ευγνωμοσύνη κι όχι υπονόμευση, αποκλεισμοί και  κυρώσεις που επέβαλαν οι παρανοϊκοί της Ουάσιγκτον και τα τσιράκια τους στην ΕΕ. Στις επερχόμενες ευρωεκλογές, η αντίθεσή μας στον ευρωφασιμό και στις καπιταλιστικές αγορές πρέπει να είναι ξεκάθαρη και έντονη. Μαύρο σε όλους τους αστούς υποστηρικτές των μνημονιακών πολιτικών, κι ενίσχυση του ταξικού ψηφοδελτίου για πραγματική αλλαγή στην Ευρώπη. 

                                                     Κ. Α. Αποστολόπουλος

                                         Δημοτικός σύμβουλος Μεσσήνης  

Παρασκευή 3 Μαΐου 2019
















 Η Βενεζουέλα στο στόχαστρο των  

             ΗΠΑνθρώπων

ΑΠΟ ΤΟ 2002, επί προεδρίας Τσάβες, οι Αμερικανοί γκάνγκστερ προσπαθούν με φανερές και κρυφές επιχειρήσεις να αλώσουν την Βενεζουέλα. Μια χώρα με σπουδαία γεωγραφική θέση στην Ν. Αμερική και κυρίως τεράστιο ορυκτό πλούτο. Πρώτη παγκοσμίως σε αποθέματα πετρελαίου (αλλά βαρέως τύπου), δεύτερη σε αποθέματα φυσικού αερίου, τρίτη σε αποθέματα χρυσού, μεγάλα αποθέματα χαλκού, αλλά και του σπάνιου ορυκτού κολτανίου (μίγμα οξειδίων  Νιοβίου και Τανταλίου) που είναι απαραίτητο για την κατασκευή των ψηφιακών κυκλωμάτων των σύγχρονων κινητών τηλεφώνων και των επαναφορτιζόμενων μπαταριών. Δηλαδή, ενός βασικού υλικού για την λεγόμενη «τέταρτη βιομηχανική επανάσταση» των ημερών μας. Πρόκειται δηλαδή για «πολύφερνη» νύφη που έχει ανοίξει την όρεξη σε πολλούς μνηστήρες και ιδίως στον κύριο άρπαγα του πλανήτη, που είναι οι ΗΠΑ. Οι κυβερνήσεις των ΗΠΑ, απο το 1827 (Δόγμα Μονρόε), θεωρούν το Δυτικό ημισφαίριο ιδιοκτησία τους. Γι αυτό, υποστηρίζουν, ενθαρρύνουν και συντηρούν πραξικοπήματα, προκειμένου να κρατούν υπό τον απόλυτο έλεγχό τους την Αμερικανική Ήπειρο.

ΣΤΙΣ ΜΕΡΕΣ ΜΑΣ, η αυτοκρατορία του κακού δείχνει διατεθειμένη να διαπράξει και το μεγαλύτερο έγκλημα προκειμένου να αποκτήσει την Βενεζουέλα. Το Συμβούλιο Εθνικής Ασφαλείας, στο οποίο συμμετέχει η αφρόκρεμα των παρανοϊκών τεράτων της συμμορίας που διαφεντεύει τις ΗΠΑ, συνεδριάζει διαρκώς και απεργάζεται τα πιο καταστροφικά σχέδια για την κατάληψη της εξουσίας από τα ανδρείκελά τους στην ηρωϊκή  Βενεζουέλα. Χρησιμοποιούν όλα τα μέσα που διαθέτουν, ακόμη και τα πιο εγκληματικά στοιχεία από το ανθρώπινο δυναμικό τους, όπως τον σατανικό μαφιόζο πρώην υπουργό του Ρήγκαν, Έλιοτ Άμπραμς, που ο Τράμπας διόρισε υπεύθυνο για την «αποκατάσταση της δημοκρατίας» στην Βενεζουέλα. Το υποκείμενο  αυτό, σε συνεργασία με την ΣΙΑ, έχει μακρά ιστορία και πείρα οργάνωσης και συντονισμού μισθοφορικών συμμοριών  στις χώρες της Λ. Αμερικής  για την μετατροπή τους σε μπανανίες ώστε να  δρουν ασύδοτες οι αμερικάνικες πολυεθνικές. Είναι υπεύθυνος, τις δεκαετίες του ’80 και ’90, για βασανισμούς, φυλακίσεις και σφαγές δεκάδων χιλιάδων ανθρώπων στο Σαν Σαλβαδόρ, στη Νικαράγουα, στη Γουατεμάλα, στον Παναμά κ.α. Το 2002 μάλιστα οργάνωσε το πρώτο πραξικόπημα εναντίον του προέδρου Τσάβες της Βενεζουέλας, που απέτυχε ύστερα από μια τεράστια λαϊκή κινητοποίηση, όπως και τώρα με τον Μαδούρο. Στην ίδια την Αμερική τον αποκαλούν «υπουργό των βρώμικων πολέμων». Καταλαβαίνετε λοιπόν τι είδους  δημοκρατίας σχεδιάζει το απόβρασμα αυτό για την πολύπαθη χώρα. Βέβαια  το βαθύ αμερικανικό κράτος δεν αρκείται μόνο σε ανθρώπους τύπου Άμπραμς, για την επιβολή της κυριαρχίας του σε μη υπάκουες χώρες του πλανήτη. Διαθέτει ολόκληρους οργανισμούς όπως το NED και την USAID που δρουν ύπουλα, κρυφά και φανερά. Είναι υπηρεσίες ειδικευμένες στην «αλλαγή μη αρεστών καθεστώτων», όπου γης, σε συνεργασία βέβαια με την ΣΙΑ. Μετά το αποτυχημένο πραξικόπημα του 2002, έστησαν στη Βενεζουέλα μια οργάνωση για να χρηματοδοτούν αντικυβερνητικές ομάδες, που το 2003 κατάφεραν να προκαλέσουν μια «εθνική απεργία» η οποία γονάτισε την βιομηχανία πετρελαίου αφού της προκάλεσε ζημιά 20 δις δολαρίων, δίνοντας ένα ισχυρό πλήγμα στον Τσάβες ο οποίος δεν εννοούσε να πάρει σοβαρά μέτρα κατά των οργανώσεων αυτών και να αρχίσει συστηματικές εθνικοποιήσεις-κοινωνικοποιήσεις  των μεγάλων μέσων παραγωγής, όπως του υποδείκνυε ο Κάστρο. Το 2004 οι ίδιες ομάδες τοπικών μισθοφόρων ξεκίνησαν βίαιες διαδηλώσεις για ανατροπή του Τσάβες με δεκάδες θανάτους, χωρίς όμως να επιτύχουν τον σκοπό τους, λόγω πάλι της ισχυρής λαϊκής αντίδρασης. Το 2007, επί τέλους, ο Τσάβες κρατικοποιεί την Εθνική τηλεφωνία, τις πετρελαιοπηγές του Ορινόκο και την ηλεκτρική ενέργεια, χωρίς να προχωρήσει περεταίρω, αφήνοντας στα χέρια των ιδιωτών το τραπεζικό σύστημα (μέγα λάθος) και το υπόλοιπο μέρος της οικονομίας. Από την άλλη επαναπαύθηκε στα τεράστια έσοδα από την πώληση πετρελαίου και δεν ανάπτυξε, ως όφειλε, και άλλους τομείς της οικονομίας. Και παρά τα χτυπήματα από τις ΗΠΑ εξακολουθούσε να πωλεί τις μεγαλύτερες ποσότητες ( 41% της παραγωγής) πετρελαίου στις ΗΠΑ, ενώ στην Κίνα και την Ινδία 25% και 21% αντίστοιχα. Πολιτική που συνέχισε ο Μαδούρο, με συνέπεια η οικονομία της χώρας να γίνει εξαιρετικά ευάλωτη στις παντοειδείς πιέσεις και κυρώσεις των ΗΠΑ  που ήταν ο κύριος αγοραστής άρα και χρηματοδότης της οικονομίας της. 

ΜΕΧΡΙ ΣΗΜΕΡΑ, οι κυρώσεις, οι κατασχέσεις(κλοπές) και το πάγωμα λογαριασμών της Βενεζουέλας από ΗΠΑ – ΕΕ έχουν στοιχίσει στη χώρα πάνω από 350 δις δολάρια, ένα τεράστιο ποσό που δεν μπορεί με κανένα τρόπο να αναπληρωθεί και λειτουργεί σαν θηλιά στο λαιμό της οικονομίας της. Ρωσία και η Κίνα καταβάλουν μεγάλες προσπάθειες να μην λιμοκτονήσει τουλάχιστον ο λαός, αλλά δεν μπορούν να αναπληρώσουν τις τόσο μεγάλες απώλειες εθνικού εισοδήματος εξ’ ολοκλήρου. Ωστόσο, και οι δύο αυτές μεγάλες δυνάμεις - στις οποίες απευθύνθηκαν οι Τσάβες και Μαδούρο για να μην μετατραπεί η χώρα τους σε μπανανία – από τη μια έχουν επενδύσει μεγάλα ποσά στην εξόρυξη ορυκτών και στην ενέργεια, από την άλλη τους δίνεται μοναδική ευκαιρία να πατήσουν για τα καλά πόδι στην αυλή των Αμερικανών όπως ήδη έχουν κάνει οι Αμερικάνοι και στην αυλή της Ρωσίας (Βαλτική, Μαύρη θάλασσα, Ουκρανία, Γεωργία) και στην αυλή της Κίνας (Κορέα, Ιαπωνία, Ταϊβάν). Κι αυτό είναι που έχει εξαγριώσει τους Αμερικάνους, με το γεράκι Μπόλτον να λέει στους Ρώσους με θρασύτητα: «Αυτό είναι δικό μας ημισφαίριο. Δεν θα έπρεπε να παρεμβαίνετε εδώ. Είναι λάθος εκ μέρους σας». Ενώ για τους γιάνκηδες η όποια παρέμβαση είναι φυσιολογική και νόμιμη. Όμως, η μεγάλη κινητικότητα και οικονομική διείσδυση Ρωσίας και Κίνας σε περιοχές που ήταν φέουδα των Αμερικανών, προϊδεάζει για  επερχόμενη αναδιανομή του γεωπολιτικού ισοζυγίου ισχύος σε παγκόσμια κλίμακα, κάτι που τρομάζει τους Αμερικανούς οι οποίοι συντηρούν πολεμική ατμόσφαιρα σε πολλά μέτωπα ταυτόχρονα, πιστεύοντας πως οι αντίπαλοί της δεν θα αντέξουν το τεράστιο οικονομικό κόστος. Στη Βενεζουέλα οξύνουν την ένταση, όχι μόνο για να μην υπάρχει δυνατότητα πολιτικής λύσης, αλλά να λιμοκτονήσει ο λαός, να μεγαλώσουν οι αντιπαλότητες και να οδηγηθεί σε εμφύλιο, ώστε να βρουν αφορμή για επέμβαση υπέρ των ανδρεικέλων τους, όπως έκαναν στην Γιουγκοσλαβία και στην Συρία. Στη Μπολιβαριανή Δημοκρατία, εξελίσσεται τώρα η μεγαλύτερη επιχείρηση παραπληροφόρησης στην ιστορία. Όπου τα Αμερικανικά και το σύνολο σχεδόν των δυτικών ΜΜΕ που  ελέγχονται  και καθοδηγούνται από υπηρεσίες των ΗΠΑ, παρουσιάζουν τον πράκτορα Γκουαϊδό σαν υπόδειγμα δημοκράτη και  το τελευταίο αποτυχημένο πραξικόπημα 50 στρατιωτικών που τον υποστήριζαν, σαν «παλλαϊκή εξέγερση». Την ίδια στιγμή αποκρύπτουν τις γιγαντιαίες διαδηλώσεις συμπαράστασης στον Μαδούρο κι εναντίον των στασιαστών, που πραγματοποιούνται συνεχώς στο Καράκας.

Η ΑΝΟΔΟΣ κυβερνήσεων στη Ν. Αμερική, που επιχείρησαν φιλολαϊκές μεταρρυθμίσεις  για αναδιανομή του πλούτου, απαγκίστρωση από τον προαιώνιο δυνάστη (τις ΗΠΑ), κρατική διαχείριση του φυσικού τους πλούτου που καταληστευόταν από τις αμερικάνικες και ευρωπαϊκές πολυεθνικές, έθεσε σε συναγερμό τους κατασταλτικούς μηχανισμούς της αυτοκρατορίας που επενέβαινε με τον πιο κτηνώδη τρόπο για να τις ανατρέψει. Σύμμαχοί της πάντα στις επεμβάσεις αυτές ήταν οι ντόπιες μεγαλοαστικές τάξεις (μεγαλοϊδιοκτήτες γης και μεγαλοεπιχειρηματίες). Κάποιες χώρες που γλύτωσαν, με μεγάλο κόστος βέβαια, φυσικό ήταν να στραφούν προς την Ρωσία και την Κίνα. Καμία τους όμως – εκτός της Κούβας – δεν μπόρεσε να απαγκιστρωθεί από το Παγκόσμιο Χρηματοπιστωτικό Σύστημα και Οργανισμούς που όμως ελέγχονται σχεδόν εξ ολοκλήρου από τις ΗΠΑ. Συνεπώς καμία τους δεν μπορεί να αποφύγει τις ασφυκτικές εμπορικές και οικονομικές κυρώσεις που, αν θέλει, επιβάλλει η Ουάσιγκτον σε κάθε τομέα της οικονομίας τους, εξαθλιώνοντας τους λαούς τους και δημιουργώντας συνθήκες ανατροπής τους. Το συμπέρασμα λοιπόν που βγαίνει από τις δεκαετίες παρεμβάσεων, επεμβάσεων και κυρώσεων των ΗΠΑ, εναντίον δεκάδων χωρών της υδρογείου, που έχουν στοιχίσει εκατομμύρια νεκρών (20.000.000 μετά το τέλος του Β’ΠΠ), δεκάδες εκατομμύρια προσφύγων και μεταναστών, πλήρη καταστροφή χωρών και λεηλασία του πλούτου τους, είναι ένα και μοναδικό: Αποκλειστική κρατική ιδιοκτησία στα βασικά μέσα παραγωγής, στο τραπεζικό σύστημα με εθνικό νόμισμα, στο φάρμακο, στις μεταφορές και στις επικοινωνίες, ενώ μικρή έως μεσαία ιδιωτική παρουσία  στον πρωτογενή τομέα και σε μη κρίσιμους τομείς της οικονομίας. Δεν υπάρχει εναλλακτικός τρόπος σωτηρίας από το εγκληματικό «ενδιαφέρον» της υπερδύναμης, εκτός από το να μην της επιτρέπεις να έχει πρόσβαση στην οικονομία σου και στις επικοινωνίες σου. Αυτό όμως δεν μπορεί να επιτευχθεί από χώρες μικρές και αδύναμες, που δεν έχουν την τεχνολογική, οικονομική και στρατιωτική ισχύ να αντιπαραταχθούν στην επιθετικότητα της αυτοκρατορίας. Η συνεργασία λοιπόν με τις άλλες μεγάλες δυνάμεις όπως η Ρωσία και η Κίνα, με την προϋπόθεση της αμοιβαιότητας, είναι μονόδρομος, καθώς έχουν δείξει ότι δεν απαιτούν «αλλαγή καθεστώτος», ούτε εποπτεία και υποταγή της  οικονομίας σου σε δικές τους δομές.

                                                            Κ. Α. Αποστολόπουλος

                                           Δημοτικός σύμβουλος Μεσσήνης