Δυσοίωνες εξελίξεις σε Ευρώπη και ΗΠΑ

ΣΤΡΑΤΗΓΙΚΕΣ συνιστώσες της ιμπεριαλιστικής βαρβαρότητας και θηριωδίας είναι η οικονομική και η στρατιωτική τρομοκρατία. Για τις ΗΠΑ, η κάθε είδους τρομοκρατία αποτελεί το κύριο μέσο εκβιασμών και άσκηση πολιτικής εξουσίας. Έχουν προκαλέσει απερίγραπτη αστάθεια στον κόσμο, βαθύ χάος, καταστροφή, πόνο και δυστυχία, και τώρα όλα αυτά έρχονται και στη σύμμαχό τους Ευρώπη που εξακολουθεί να τους παρέχει πλήρη υποστήριξη.  Οι ΗΠΑ για να στηρίξουν  τη δική τους πλανητική βία και τρομοκρατία σκηνοθετούν και πλασάρουν αδιάκοπα, μέσω των ενσωματωμένων ΜΜΕ, το θέαμα της τρομοκρατικής απειλής, που ωστόσο οι ίδιες, μέσω αντιπροσώπων, δημιουργούν. Οδήγησαν τον πλανήτη σε οριακές, οικονομικά, καταστάσεις με το χρέος να έχει εκτοξευθεί σε απίστευτα ύψη. Τα πρόσφατα στρές-τέστ των ευρωπαϊκών τραπεζών έκρυψαν το πρόβλημα «κάτω από το χαλί» με σκοπό να αγοράσουν χρόνο ώστε να μην πανικοβληθεί ο κόσμος μαθαίνοντας για τη γύμνια ιδιαίτερα των ιταλικών αλλά και της γερμανικής κεντρικής τράπεζας. Για την Ελλάδα τα πράγματα είναι ακόμα πιο σοβαρά καθώς σε μια χρεοκοπημένη χώρα, η συμμορία των  δανειστών σπεύδει να πάρει από την «υπό εκκαθάριση» χώρα ό, τι περιουσιακό στοιχείο αξίας έχει απομείνει. Τα δήθεν λάθη του ΔΝΤ που έκαναν στη περίπτωση της Ελλάδας, ουδέποτε έγιναν. Πρόκειται για συνειδητή διαδικασία στην οποία παραβιάστηκαν ακόμη και τα προβλεπόμενα από τον κανονισμό του ΔΝΤ, προκειμένου όχι μόνο να διασωθούν οι μεγάλες τράπεζες της Ευρωζώνης, αλλά και να φορτωθεί το κόστος αυτής της διάσωσης στις πλάτες του έλληνα εργαζόμενου και συνταξιούχου. Άλλωστε όλοι τους ομολογούν ότι είχε προτεραιότητα η διάσωση του ευρώ (των τραπεζών), στην οποία συμμετείχαν και οι κυβερνήσεις της Δεξιάς (ΝΔ-ΠΑΣΟΚ) και η κυβέρνηση της ψευτοαριστεράς (ΣΥΡΙΖΑ).  Η εμμονή για παραμονή στην καπιταλιστική ΕΕ και στο ευρώ στοίχησε πανάκριβα στη χώρα, αφού έφερε τεράστια εξωτερικά ελλείμματα και συνεπώς θηριώδη εγχώριο και διεθνή δανεισμό. Κι όταν ένα κράτος δανείζεται σε νόμισμα που δεν ελέγχει, χωρίς να μπορεί παράλληλα να ελέγχει τα εμπορικά του ελλείμματα, τότε με μαθηματική ακρίβεια πάει σε κρίση. Στη σημερινή Ελλάδα, με την οικονομία της βυθισμένη σε μια ατέλειωτη ύφεση, η φτωχοποιημένη κοινωνία της σαρώνεται από τη μεγαλύτερη φοροεπιδρομή στα χρονικά της χώρας δίνοντας έτσι τη χαριστική βολή στα μικρά και μεσαία εισοδήματα. Ο πανικός που έχει καταλάβει τους τροϊκανούς από την διαφαινόμενη διάλυση της ΕΕ, τους έχει κάνει πιο βιαστικούς και αδίστακτους στη συνεχιζόμενη λεηλασία του πλούτου της χώρας μας και  των ανθρώπων της. Ήδη, για να πάρει η  εντολοδόχος «κυβέρνηση» των Συριζανέλ το ασήμαντο ποσό των 2.8 δις ευρώ και να της δώσουν το ΟΚ για τη δεύτερη αξιολόγηση, πρέπει να δρομολογήσει μέχρι τον Οκτώβρη δεκαπέντε «προαπαιτούμενα», ανάμεσα στα οποία περιλαμβάνονται: η πώληση του 20% του ΑΔΜΗΕ(ΔΕΗ), η παραχώρηση για 35 χρόνια της Εγνατίας και τριών καθέτων αξόνων, η μεταφορά στο ΤΑΙΠΕΔ των μετοχών του ΟΤΕ, η μεταφορά στο Ταμείο Αποκρατικοποιήσεων της δεύτερης ομάδας των ΔΕΚΟ και άλλες ληστρικές απαιτήσεις που θα γονατίσουν  πλήρως τη χώρα και την ανήμπορη πια κοινωνία της. 

ΜΕΓΑΛΟΙ αμερικανοί κι ευρωπαίοι οικονομολόγοι και επενδυτές προειδοποιούν ότι «δεν έρχεται απλά καταιγίδα αλλά χάος και το χειρότερο δεν υπάρχει ασφαλές καταφύγιο». Οι αγορές κεφαλαίου κάθονται πάνω σε μια οικονομική βόμβα ρευστότητας, που συντηρούν οι κεντρικές τράπεζες με στόχο να τροφοδοτήσουν την αγορά με ρευστότητα (άφθονο και φτηνό χρήμα) για να αντιμετωπίσουν τη διεθνή κρίση και να αποτρέψουν την κατάρρευση τυπώνοντας συνεχώς χρήμα. Οι κεντρικές τράπεζες, διοχέτευσαν 14 τρις δολάρια στη παγκόσμια αγορά (διάσωση τραπεζών) δημιουργώντας μια παγκόσμια φούσκα, η οποία κινδυνεύει να σκάσει παρασύροντας την παγκόσμια οικονομία σε ένα πρωτοφανή κύκλο ύφεσης, με ασύλληπτες συνέπειες, καθώς τα οικονομικά μεγέθη που διακινούνται παγκοσμίως σήμερα δεν έχουν ιστορικό προηγούμενο. Οι τράπεζες αυτές, όπως έχει αποδειχτεί, είναι εξαιρετικά δύσκολο να επαναφέρουν τα πράγματα σε μια ισορροπία, καθώς κάθε φορά που το αποτολμούν, οι κερδοσκόποι επενδυτές αντιδρούν απότομα κι εμφανίζεται ο κίνδυνος ενός κράχ. Άλλωστε, είναι κοινό μυστικό ότι ο τρόπος που λειτουργούν οι κεντρικές τράπεζες οδηγεί με μαθηματική ακρίβεια στην πλήρη κατάρρευση, όχι μόνο των τραπεζών αλλά και της παγκόσμιας οικονομίας, ενώ η τραγική ειρωνεία είναι ότι αυτό ακριβώς ήθελαν να αποφύγουν πριν οχτώ χρόνια με το ξεκίνημα της κρίσης. Η κατάσταση πλέον δείχνει μη αναστρέψιμη, καθώς πιθανή αύξηση του κόστους του χρήματος ίσως οδηγήσει σε σημαντική πτώση στα διεθνή χρηματιστήρια προκαλώντας πανικό με όλα τα καταστρεπτικά επακόλουθα.  Τα πράγματα, οικονομικά και γεωπολιτικά διεθνώς, είναι πολύ επικίνδυνα και ρευστά. Οι παραπαίουσες τράπεζες, η εξαιρετικά επικίνδυνη επιθετική στάση   ΗΠΑ-ΕΕ εναντίον της Ρωσίας λόγω Ουκρανίας και Συρίας και οι αμερικανικές εκλογές μπορούν να δώσουν το έναυσμα  για κατακλυσμικές εξελίξεις σε βάρος των λαών του πλανήτη, προκειμένου να διασωθεί το σάπιο καπιταλιστικό σύστημα.   Είτε με εκλογή του άξεστου μεγιστάνα των ακινήτων, Τράμπ, είτε με εκλογή της άρρωστης ψυχικά και σωματικά, επικίνδυνης κυρά κατίνας Χίλαρι, που προωθούν συντονισμένα όλα τα Δυτικά ΜΜΕ, προβλέπουν ότι αργά ή γρήγορα θα υπάρξει χάος στις χρηματοοικονομικές αγορές, λόγω της μεγάλης αναδιάταξης   ισχυρών οικονομικών συμφερόντων στο εσωτερικό κι εξωτερικό της Αμερικής που θα πραγματοποιηθεί μετά τις εκλογές. Δεν μπορεί λοιπόν ένας λαός όπως ο ελληνικός με τέτοια ιστορία και προσφορά στην ανθρωπότητα να συμπορεύεται και να μετέχει στους τυχοδιωκτισμούς και τα εγκλήματα που διαπράττουν οι αμερικανοί και οι σύμμαχοί τους στον πλανήτη. Η έξοδος της χώρας μας  από ΝΑΤΟ και ΕΕ είναι επιβεβλημένη.

                                                   Κ. Α. Αποστολόπουλος

                                         Δημοτικός σύμβουλος Μεσσήνης

 Η εμπορευματοποίηση των Ολυμπιακών 

                             Αγώνων

ΣΤΟΝ ΠΡΩΤΟ της κανονισμό που συνέταξε η νεοσύστατη ΔΟΕ (Διεθνής Ολυμπιακή Επιτροπή) το 1894, είχε ψηφιστεί να επιτρέπεται η συμμετοχή στους Ολυμπιακούς Αγώνες (Ο.Α) μόνο ερασιτεχνών αθλητών. Με το πέρασμα των χρόνων αυτό καταπατήθηκε πολλές φορές μέχρι που καταργήθηκε, το 1986, όταν οι «αθάνατοι» της ΔΟΕ αποφάσισαν να αρθεί ο κανονισμός του υποχρεωτικού ερασιτεχνισμού και να επιτραπεί και στους επαγγελματίες αθλητές να αγωνίζονται. Έκτοτε άρχισε και η αχαλίνωτη εμπορευματοποίηση του αθλητισμού, που άλλαξε τον πραγματικό του χαρακτήρα. Για την ακρίβεια, η εμπορευματοποίηση των σύγχρονων Ο.Α, που ουσιαστικά άνοιξε τον δρόμο για την συμμετοχή επαγγελματιών αθλητών, ξεκίνησε το 1928 στο Άμστερνταμ. Εκεί δόθηκαν τα αποκλειστικά δικαιώματα φωτογράφησης των Αγώνων στην Kodak, ενώ χορηγός της αμερικανικής αποστολής ήταν η Coca Cola, και σιγά-σιγά οι χορηγοί απέκτησαν το δικαίωμα να εμφανίζονται, μέσω των προϊόντων τους, στους Αγώνες. Σταδιακά, ο αθλητισμός εξελίχθηκε από ευχάριστη δραστηριότητα σε μεγάλη επιχείρηση. Μετατράπηκε σε εμπόρευμα που υπόκειται στο νόμο της «προσφοράς και της ζήτησης». Η αθλητική βιομηχανία είναι σήμερα από τις πλέον ισχυρές  επιχειρήσεις,  σε χέρια οικονομικών μεγιστάνων. Όταν λοιπόν οι αθλητικές ομάδες (ποδοσφαίρου, στίβου κλπ) θεωρούνται επιχειρήσεις, αυτές και οι χορηγοί-ιδιοκτήτες τους, θέτουν σαν στόχο τους την αύξηση των κερδών.  Επομένως, η με κάθε τρόπο και μέσο νίκη των αθλητών τους, αποτελεί   το σκοπό για την μεγιστοποίηση των κερδών τους. Από την άλλη, οι αθλητές αγωνίζονται για μια νίκη που θα τους αποφέρει κυρίως χρήματα και όχι τόσο τη  δόξα. Φτάνουν λοιπόν να εμπορεύονται ακόμα και τον εαυτό τους και να μετατρέπονται σε διαφημιστές και ντήλερ πολυεθνικών ή σε αντικείμενα χυδαίας αγοραπωλησίας. Η ανάγκη για κατάκτηση των χρυσών μεταλλίων πιέζει πολύ τους αθλητές να γίνουν πρωταθλητές. Η φράση «ο δεύτερος δεν είναι τίποτα, ο πρώτος είναι τα πάντα», περιγράφει τον σύγχρονο τρόπο σκέψης που έχουν επιβάλει οι μεγάλες πολυεθνικές του χώρου  χειραγωγώντας τον παγκόσμιο αθλητισμό.

ΣΥΝΕΠΕΙΑ όλων αυτών είναι και η συχνή χρήση από τους περισσότερους αθλητές αναβολικών ουσιών (στεροειδή, διεγερτικά, ανθρώπινες ορμόνες, προϊόντα γενετικής μηχανικής), που δημιουργούν αθλητές-ρομπότ με υπερανθρώπινες επιδόσεις, αλλά με τραγικές συνέπειες για την υγεία τους που μπορεί να τους οδηγήσουν  ακόμα και στο θάνατο. Η δίψα του κέρδους έχει μετατρέψει μεγάλο αριθμό πρωταθλητών σε «κινητά εργαστήρια» και πεδίο πειραματισμού για ανήθικους επιστήμονες που τροφοδοτούν συγκεκριμένους  πρωταθλητές, κυρίως των ΗΠΑ, με μη ανιχνεύσιμες ουσίες, ώστε οι ΗΠΑ μαζεύοντας τα περισσότερα «χρυσά», να εμφανίζονται ότι ηγούνται παγκοσμίως και στον αθλητισμό. Ο πρόεδρος των ΗΠΑ Τζ. Φόρντ, ήδη από το 1974 τόνιζε ότι:  «μια αθλητική επιτυχία μπορεί να  χρησιμεύσει όσο και μια στρατιωτική». Στα πλαίσια δε της λυσσαλέας πολιτικής και στρατιωτικής τους επιθετικότητα εναντίον της Ρωσίας, κατάφεραν, με τον ελεγχόμενο απ’ αυτές Παγκόσμιο Οργανισμό Αντιντόπιγκ (WADA),  να γίνει έρευνα μόνο για ρώσους αθλητές  με στόχο να αποκλειστεί από τους Ολυμπιακούς του Ρίο  μεγάλο μέρος της ρωσικής αποστολής, προκειμένου να περιέλθουν τα μετάλλια που θα έπαιρναν οι ρώσοι στα χέρια των στέλθ-ντοπαρισμένων αμερικανών αθλητών. Έτσι, το «εύ αγωνίζεσθαι» και η ολυμπιακή εκεχειρία (με τόσες συρράξεις μόνο στην ευρύτερη περιοχή μας) μεταξύ εμπολέμων κατά την διάρκεια των αγώνων πήγαν περίπατο. Στο ολυμπιακό τρίπτυχο Citius, Altius, Fortius (ταχύτερα, ψηλότερα, δυνατότερα), απλά προστέθηκε η λέξη Dopping που οδήγησε τους Ο.Α στο σημερινό εκτροχιασμό κι εκφυλισμό τους. Οι Ο.Α δεν είναι πια αγώνες μεταξύ αθλητών αλλά μεταξύ πολυεθνικών, αφού ταυτίστηκαν με τα συμφέροντα του κεφαλαίου και την κερδοφορία του. Η ΔΟΕ είναι σφιχταγκαλιασμένη με πολυεθνικούς κολοσσούς που την χρηματοδοτούν πλουσιοπάροχα για να προωθεί τα συμφέροντά τους σε τέτοιο βαθμό, ώστε σήμερα λόγω του τεραστίου κόστους μια Ολυμπιακής διοργάνωσης, είναι αδύνατο να πραγματοποιηθούν Ο.Α χωρίς σπόνσορες. Μαζί και τα διαπλεκόμενα με τις πολυεθνικές ΜΜΕ, κυρίως τα ηλεκτρονικά, που καθηλώνουν εκατομμύρια ανθρώπων πολλές ώρες την ημέρα μπροστά στις οθόνες τους, υπερπληροφορώντας, παραπληροφορώντας, αλλά και διαμορφώνοντας τον χαρακτήρα των θεατών τους. Κατασκευάζουν έτσι, αθλητές-είδωλα αμφίβολης ποιότητας, που γίνονται οι ζωντανοί ήρωες των νέων, μαθαίνοντάς τους να ταυτίζουν τον αθλητισμό με τον πρωταθλητισμό. Παράλληλα, η συνεχής διαφήμιση ενισχύει ακατάπαυστα το καταναλωτικό πνεύμα που εισέβαλε και στο χώρο του αθλητισμού, μετατρέποντάς τον σε πηγή πλουτισμού. Έτσι, μέσω της υπέρμετρης προβολής του αθλητισμού πετυχαίνουν να εκτραπεί η προσοχή της νεολαίας από τα ουσιαστικά πολιτικά προβλήματα και να διοχετευθεί ο δυναμισμός της στην κατεύθυνση ενός αλλοπρόσαλλου αθλητισμού κι όχι στους κοινωνικούς αγώνες.

Ο ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΜΟΣ διαθέτει δύο πανίσχυρα όπλα για τον εγκλωβισμό και αποπροσανατολισμό των νέων και όχι μόνο: τον αθλητισμό και τα γκάτζετς. Όπλα που προκαλούν εθισμό, πώρωση σε τέτοιο βαθμό που πολλοί νέοι ζουν και αναπνέουν μόνο για τα ινδάλματά τους, είτε είναι άνθρωποι, είτε ψηφιακά μαραφέτια. Οι νέοι ξοδεύουν μεγάλα ποσά γι αυτά προς τέρψιν βέβαια των μεγαλοεπιχειρηματιών  και των διαπλεκόμενων που κρύβονται πίσω τους, καθώς βλέπουν από τη μια τα κέρδη τους να απογειώνονται γεωμετρικά, κι από την άλλη (το κυριότερο) μεγάλες μάζες νέων να αποποιούνται τους κοινωνικούς αγώνες, παύοντας  να αποτελούν δυνάμει απειλή για το σύστημα. Το παιχνίδι κι ο αθλητισμός προσφέρουν ευχαρίστηση και χαρά, πράγματα πολύ πιο ελκυστικά  από τις θυσίες, τους κόπους, ενίοτε και το αίμα, που απαιτούν οι  κοινωνικοί αγώνες.

                                                          Κ. Α. Αποστολόπουλος

                                             Δημοτικός σύμβουλος Μεσσήνης

        

. 

                         

               Χιροσίμα, η μαύρη επέτειος

ΣΤΙΣ 6 ΑΥΓΟΥΣΤΟΥ του 1945, συντελέστηκε από τις ΗΠΑ ένα από τα μεγαλύτερα εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας: ο βομβαρδισμός με ατομικό όπλο της Χιροσίμα, μιας μεγάλης ιαπωνικής πόλης 300.000 κατοίκων με συνέπεια ο μισός πληθυσμός της πόλης να εξοντωθεί ή να υποστεί σοβαρότατα εγκαύματα από την τρομακτική ραδιενέργεια που εξόντωσε κι άλλους 100.000 μέσα σε μια εικοσαετία. Ακολούθησε τρείς μέρες μετά και η ρίψη άλλης μιας βόμβας στο Ναγκασάκι με τα ίδια φρικτά αποτελέσματα. Οι αμερικανοί, ακόμα ισχυρίζονται, πως ήταν αναγκαία η ρίψη αυτών των βομβών για να μην έχουν αυτοί κι άλλες απώλειες, να καμφθεί η Ιαπωνία, και τελικά να συνθηκολογήσει άνευ όρων. Αυτό αμφισβητήθηκε από πολλούς, ενώ τα τελευταία χρόνια, εμπεριστατωμένες έρευνες τεσσάρων ιστορικών, δύο αμερικανών, του Μ. Σέργουιν και του Π. Κούζνικ, και δύο ιαπώνων, του Τ. Χασεγκάβα και του Α. Κιμούρα, όλων καθηγητών πανεπιστημίων, καταλήγουν στο συμπέρασμα ότι οι βόμβες αυτές ούτε απαραίτητες ήταν ούτε ανάγκασαν την Ιαπωνία στην παράδοση. Ο αυτοκράτορας Χιροχίτο στην ομιλία του προς το λαό αλλά και στο πολεμικό συμβούλιο της χώρας του στις 15 Αυγούστου του ’45, ανέφερε την πραγματική αιτία της συνθηκολόγησης: Ήταν η κήρυξη πολέμου  από την Σοβιετική Ένωση στις 8 Αυγούστου που συνοδεύτηκε από την εισβολή 1.000.000 στρατιωτών του Κόκκινου Στρατού στη Μαντζουρία, εναντίον 1.500.000 γιαπωνέζων στρατιωτών. Αλλά και οι περισσότεροι στρατηγοί και ναύαρχοι των ΗΠΑ, δήλωσαν μετά τον πόλεμο, ότι οι ατομικές βόμβες ήταν στρατιωτικά μη απαραίτητες και ηθικά απορριπτέες. Συναίνεσαν στη χρήση τους όταν ο πρόεδρος Τρούμαν τους διαβεβαίωσε ότι οι βόμβες θα χρησιμοποιούντο μόνο εναντίον στρατιωτικών στόχων. Η δε ομάδα επιστημόνων και τεχνικών που εργάστηκαν για την κατασκευή της βόμβας στο «Σχέδιο Μανχάταν», με επικεφαλής τον Ρ. Οπενχάϊμερ, έχοντας παρευρεθεί στη δοκιμή του όπλου τον Ιούλιο του ’45, ήταν τρομοκρατημένοι από την ασύλληπτη ισχύ του και δεν ήθελαν τη χρήση του πάνω σε ανθρώπους. Πρότειναν λοιπόν στον ανεγκέφαλο πρόεδρο Τρούμαν, να γίνει επίδειξη της τρομακτικής ισχύος του νέου όπλου σε μία έρημο παρουσία ιαπώνων ειδικών ώστε να αντιληφθούν περί τίνος επρόκειτο και να μη συνεχίσουν τον πόλεμο. Το αίτημά τους απορρίφθηκε με το γελοίο επιχείρημα ότι η «η Αμερική δεν έχει βόμβες για πέταμα».

 ΣΤΙΣ 9 ΙΟΥΛΙΟΥ του ’45, ο ιάπωνας πρεσβευτής στη Μόσχα έκφρασε την επιθυμία του Τόκιο για διαπραγματεύσεις ώστε να σταματήσει ο  πόλεμος, με την παράκληση η επιθυμία αυτή να μεταφερθεί στη Διάσκεψη του Πότσνταμ που θα γινόταν στις 17 Ιουλίου ως τις 2 Αυγούστου για την συνθηκολόγηση της Ιαπωνίας και τον μεταπολεμικό κόσμο. Εκεί όμως ο Τρούμαν πήγε περιχαρής γιατί την προηγουμένη (16 Ιουλίου) ενημερώθηκε από τον στρατηγό Γκρόουβς για την επιτυχή δοκιμή της ατομικής βόμβας στην έρημο του Νέου Μεξικού. Έτσι, χωρίς καμία συνεννόηση με τον Στάλιν και σε συνεργασία μόνο με τον άγριο αντικομμουνιστή Τσόρτσιλ, συνέταξαν το τελεσίγραφο προς την ιαπωνική κυβέρνηση που το έστειλαν στις 26 Ιουλίου. Χωρίς όμως την υπογραφή του Στάλιν, η Ιαπωνία  το απέρριψε στις 28 Ιουλίου. Κι αυτό, (την απόρριψη) όπως γράφει ο Χασεγκάβα, το χρησιμοποίησαν «ώστε να υπάρχει άλλοθι για τη ρίψη των βομβών». Πράγματι, αν υπήρχε και η υπογραφή του Στάλιν στο τελεσίγραφο, η Ιαπωνία θα είχε παραδοθεί αμέσως ξέροντας ότι σε διαφορετική περίπτωση το σύμφωνο ουδετερότητας που είχε συνάψει με την ΕΣΣΔ θα έπαυε να ισχύει οπότε θα  δεχόταν επίθεση και από την πλευρά αυτή.  Πάντως από την μεριά της, η ΕΣΣΔ συνέχισε τις διπλωματικές προσπάθειες με συνέπεια την 6^η Αυγούστου- ημέρα ρίψης της πρώτης βόμβας – ο υπουργός εξωτερικών της Ιαπωνίας Τόγκο να ειδοποιήσει τον Στάλιν, μέσω της πρεσβείας στη Μόσχα, ότι η χώρα του δέχεται να συνθηκολογήσει με τους όρους που είχε προτείνει η ΕΣΣΔ. Αλλά οι αμερικανοί υπέκλεψαν το σήμα κι έχοντας σπάσει τον κώδικα επικοινωνιών των γιαπωνέζων έμαθαν το περιεχόμενό του κι επιτάχυναν τη ρίψη των βομβών ώστε να μην υπάρξει καμία συνεννόηση με τη συμμετοχή των σοβιετικών. Μετά απ’ αυτό οι σοβιετικοί υποχρεώθηκαν να επιτεθούν αμέσως στην Ιαπωνία προκειμένου να έχουν κάποιο λόγο στην τύχη της και κυρίως να μην επιτρέψουν στους αμερικανούς την κατάληψη όλων των νησιών για να τα χρησιμοποιήσουν σαν βάσεις εναντίον τους.  Ο Μ. Σέργουϊν σημειώνει ότι «το πραγματικό χτύπημα για την Ιαπωνία ήταν η έναρξη πολέμου με την Σοβιετική Ένωση στις 8 Αυγούστου. Αντί όμως οι ΗΠΑ να περιμένουν τον απόηχο αυτής της επίθεσης, έσπευσαν να ρίξουν και την δεύτερη  βόμβα στις 9 Αυγούστου». Αλλά και ο ίδιος ο πολεμοκάπηλος Τσόρτσιλ, ο ψευτοπατέρας της νίκης, στα απομνημονεύματά του γράφει: «θα ήταν λάθος να πιστέψουμε ότι η τύχη της Ιαπωνίας ρυθμίστηκε από τις ατομικές βόμβες. Η ήττα της ήταν βεβαία πριν ριφθεί η πρώτη βόμβα.» 

ΟΙ ΑΜΕΡΙΚΑΝΟΙ διέπραξαν ένα τρομακτικό έγκλημα σε ένα πόλεμο που είχε ήδη τελειώσει.  Η  χρήση των ατομικών βομβών αποτελούσε την πιο εκκωφαντική επίδειξη ισχύος των ΗΠΑ και μέσο υπαγόρευσης της εγκληματικής τους πολιτικής στη διαμόρφωση της μεταπολεμικής παγκόσμιας τάξης. Ήταν  έκφραση ανοιχτής, χυδαίας πρόκλησης, απειλής κι εκβιασμού προς την ΕΣΣΔ, που δυστυχώς δεν είχε ακόμα κατασκευάσει τέτοια βόμβα, αλλά και προειδοποίηση προς τυχόν επίδοξους δυτικούς ανταγωνιστές  των ΗΠΑ για το ποιός είναι τώρα το αφεντικό. Οι ΗΠΑ, κραδαίνοντας τα ατομικά όπλα και ωφελημένες πολλαπλά από τον πόλεμο, σε αντίθεση με την ΕΣΣΔ που πλήρωσε πανάκριβα, σε ανθρώπους και υποδομές τη ναζιστική θηριωδία, μπόρεσε  και έδεσε οικονομικά και στρατιωτικά το μεγαλύτερο μέρος των χωρών του πλανήτη διαπράττοντας απανωτά εγκλήματα. Σήμερα, μαζί με τα νατοϊκά σκύβαλα, εξακολουθούν να έχουν στο στόχαστρο τη Ρωσία για τον αμύθητο πλούτο της. Όμως η τεράστια πυραυλική και πυρηνική της ισχύς  δεν εξασφαλίζει μόνο την προστασία της ή την αποτροπή του πολέμου, αποτελεί εγγύηση για την εξαέρωση οποιουδήποτε επιτιθέμενου.

                                                        Κ. Α. Αποστολόπουλος

                                           Δημοτικός σύμβουλος Μεσσήνης