Πρόσφυγες και μετανάστες

Πρόσφυγας είναι αυτός που είτε τον διώχνουν από την πατρίδα του για πολιτικούς ή θρησκευτικούς λόγους, είτε αναγκάζεται να φύγει απ’ αυτήν λόγω εμπόλεμης κατάστασης και κινδύνου για τη ζωή του. Μετανάστης είναι αυτός που δεν τον «χωράει» η πατρίδα του, συνήθως για οικονομικούς λόγους, και αναγκάζεται να την εγκαταλείψει και να αναζητήσει την τύχη του αλλού. Τα τεράστια πλήθη  εξαθλιωμένων και ταλαιπωρημένων ανθρώπων, που κατακλύζουν τα τελευταία χρόνια κυρίως τη χώρα μας και τη γειτονική Ιταλία αποτελούνται κύρια από πρόσφυγες που αναζητούν την σωτηρία στην  Ευρώπη (τι τραγική ειρωνεία), δηλαδή στις χώρες που υπό την ηγεσία των ΗΠΑ,  κατέστρεψαν και καταστρέφουν συστηματικά τις δικές τους χώρες για να  κλέψουν τον φυσικό τους πλούτο και κυρίως το πετρέλαιο αλλά και για γεωπολιτικούς και γεωστρατηγικούς λόγους. Ενώ οι μετανάστες παράγονται στις χώρες που εφαρμόζονται οι πιο ακραίες εκμεταλλευτικές πολιτικές από ηγεσίες διορισμένες πραξικοπηματικά από ΗΠΑ και ΕΕ. Τα άμεσα θύματα της ιμπεριαλιστικής απληστίας αλλά και του φόβου για την απώλεια της πρωτοκαθεδρίας και της σταθερότητας του αμερικανικού δολαρίου  είναι όλες οι χώρες και λαοί  από το Αφγανιστάν, την περιοχή της Κασπίας, την Ουκρανία, την Μέση Ανατολή, την Βόρεια και Κεντρική Αφρική. Ενώ στην αμερικανική ήπειρο τα θύματα του αμερικανικού ιμπεριαλισμού είναι όλες ανεξαιρέτως οι χώρες της Κεντρικής και Νότιας Αμερικής. Έμμεσα βέβαια πλήττεται όλος ο πλανήτης από τη μανία των ιμπεριαλιστών να λεηλατήσουν τον πλούτο του και να καταλάβουν έγκαιρα γεωστρατηγικές θέσεις για την προώθηση και εξασφάλιση των συμφερόντων τους, έναντι των ανερχόμενων νεοκαπιταλιστικών δυνάμεων Ρωσίας και Κίνας.

                             Ο κανόνας του πετρελαίου

Λίγο πριν το τέλος του Β’ Π.Π, τον Ιούλιο του 1944, αμερικανοί και άγγλοι οικονομολόγοι και τραπεζίτες οργάνωσαν μια μεγάλη σύναξη ομοίων τους από όλο τον καπιταλιστικό κόσμο, στο Μπρέτον Γούντς (ΗΠΑ),  με στόχο την χάραξη μιας νέας οικονομικής τάξης πραγμάτων μετά τον πόλεμο, ώστε να αποφεύγονται υποτίθεται κρίσεις σαν το μεγάλο κράχ του 1929. Τότε δημιουργήθηκαν και τα ιδρύματα-τέρατα ΔΝΤ και Παγκόσμια Τράπεζα για να δρομολογήσουν σταθερές νομισματικές ισοτιμίες βασισμένες στον κανόνα χρυσού-συναλλάγματος, στην πραγματικότητα όμως χρυσού – δολαρίου, καθιερώνοντας τη σχέση: 1 ουγγιά χρυσού = 35 δολάρια. Έτσι το χάρτινο δολάριο ισοδυναμούσε με πολύτιμο χρυσό κι επιβαλλόταν ως παγκόσμιο χρήμα, με συνέπεια η οικονομική εξουσία στον πλανήτη να συγκεντρωθεί τάχιστα στα χέρια των ΗΠΑ, δηλαδή στη μαφία των παγκόσμιων ληστών (Ρότσιλντ, Ροκφέλλερ κλπ) που κατέχουν την Κεντρική Τράπεζα των ΗΠΑ (Fed). Η κατάσταση αυτή κράτησε μέχρι το 1971, οπότε ο πρόεδρος Νίξον, υπό την πίεση του οικονομικού εκτροχιασμού της χώρας λόγω του πολέμου και της  ήττας στο Βιετνάμ, δήλωσε ότι οι ΗΠΑ καταργούν την μετατρεψιμότητα του δολαρίου σε χρυσό δίνοντας έτσι τέλος και στις διεθνείς σταθερές συναλλαγματικές ισοτιμίες. Από τη μια μέρα στην άλλη συνεπώς, το δολάριο έχασε το υλικό του αντίκρισμα  και μετατράπηκε σε χαρτί χωρίς αντίκρισμα, πράγμα που προκάλεσε σοβαρές αναταράξεις στη διεθνή οικονομία αλλά και αμφισβητήσεις σχετικά με την παγκόσμια οικονομική ηγεμονία. Η τεράστια στρατιωτική ισχύς των ΗΠΑ απέτρεψε την κατάρρευσή τους ενώ ταυτόχρονα η Fed άρχισε να τυπώνει βουνά δολαρίων αφού δεν δεσμευόταν πια από την αντιστοιχία τους με τα περιορισμένα αποθέματα χρυσού που κατείχε. Αυτό όμως δεν μπορούσε να συνεχιστεί για πολύ, καθώς δημιουργήθηκαν επικίνδυνες πληθωριστικές τάσεις στις ΗΠΑ και έπρεπε να βρεθεί επειγόντως υλικό αντίκρισμα πάνω στο οποίο να στηρίζεται το παγκόσμιο νόμισμα ώστε να πάψει και η αμφισβήτηση για το ποιός έχει το πάνω χέρι στον πλανήτη. Έτσι επιλέχθηκε σαν αντίκρισμα το πετρέλαιο, «ο μαύρος χρυσός», γιατί έκρυβε μέσα του τις κολοσσιαίες  ποσότητες ενέργειας που χρειαζόταν να κινηθεί η συνεχώς αναπτυσσόμενη παγκόσμια οικονομία-βιομηχανία και πολύ περισσότερο η αμερικανική και το στήριγμά της, ο στρατός και οι μυστικές υπηρεσίες. Τη δεκαετία του ’70 οι κύριες περιοχές εξόρυξης πετρελαίου, στον καπιταλιστικό κόσμο, ήταν η αραβική χερσόνησος και τα κράτη της Μ. Ανατολής. Τους σεϊχηδες αυτών των περιοχών προσέγγισαν οι αμερικανοί και τους πρότειναν και δέχτηκαν να πουλάνε το πετρέλαιο που εξάγουν αποκλειστικά σε δολάρια με αντάλλαγμα την δια βίου στρατιωτική προστασία τους. Στη συνέχεια δημιούργησαν τον OPEC με τη βοήθεια του οποίου καθιερώθηκε πλέον το δολάριο (πετροδολάριο) σαν αποκλειστικό μέσο αγοραπωλησίας πετρελαίου. Έτσι οι τραπεζίτες και οι επιχειρηματικοί όμιλοι των ΗΠΑ προστάτεψαν κι ενίσχυσαν το δολάριο συνδέοντάς το πλέον με τον «κανόνα του πετρελαίου». Τα κράτη υποχρεώνονταν  να πουλάνε τα προϊόντα τους στις ΗΠΑ ώστε να εξοικονομούν τα  δολάρια που χρειάζονταν για την αγορά πετρελαίου, στηρίζοντας έτσι το δολάριο και τη συνέχιση της αμερικανικής ηγεμονίας στον πλανήτη. Μ’ αυτόν τον τρόπο, οι αμερικανοί αγύρτες της Fed εξασφάλιζαν  αγαθά, υπηρεσίες και ενέργεια (πετρέλαιο) ξοδεύοντας μόνο χαρτί και μελάνι για να τυπώνουν δολάρια ή κάνοντας απλώς ηλεκτρονικές λογιστικές εγγραφές.  Αντιλαμβάνεσθε λοιπόν τα μυθώδη κέρδη που αποκόμισαν και αποκομίζουν και τα οποία δεν είναι διατεθειμένοι να μοιραστούν με ανταγωνιστές τους. Το πετροδολάριο είναι η μεγαλύτερη απάτη στην παγκόσμια ιστορία και πάνω του, σε συνδυασμό και με τους χρηματοπιστωτικούς «νεωτερισμούς» (τιτλοποιήσεις) που εισήγαγαν από το 2002 οι γύπες της Γουόλ Στρήτ,  στηρίζεται ο τεράστιος μηχανισμός καταλήστευσης του παγκόσμιου πλούτου, που δομεί την αμερικανική ισχύ.  Είναι το εργαλείο υποδούλωσης των λαών του πλανήτη στα αμερικανικά αρπακτικά, γι αυτό υπήρξαν και υπάρχουν σοβαρές αντιδράσεις στην μονοκρατορία του, από όλους εκείνους που βλέποντας την απάτη, την εξάρτηση και την υποταγή στον αμερικάνικο ιμπεριαλισμό που συνεπάγεται  η χρήση του δολαρίου, αποφάσισαν να απεμπλακούν και να συναλλαχθούν με τα δικά τους νομίσματα. Αντιδράσεις και κινήσεις στις οποίες η αμερικανική ολιγαρχία διέκρινε την προσπάθεια για αμφισβήτηση της παντοκρατορίας της. Εξ ου και η σφοδρότητα με την οποία απαντά -μέσω διαρκών πολέμων, πραξικοπημάτων και εγκλημάτων- για να εξασφαλίσει την κατοχή όσο το δυνατόν μεγαλύτερων ποσοτήτων από τα παγκόσμια αποθέματα πετρελαίου και αερίου, φοβούμενη ότι χωρίς αυτά θα επέλθει οριστικό τέλος της παγκόσμιας  ηγεμονίας της. Στα πλαίσια αυτής της πολεμικής υστερίας εντάσσονται-με πρόσχημα τώρα την Ουκρανία- οι οικονομικές κυρώσεις (κλοπή δισεκατομμυρίων από ρωσικές επιχειρήσεις) εναντίον της Ρωσίας, που οι ενεργειακές συναλλαγές της με την Κίνα και άλλες χώρες γίνονται στα εθνικά τους νομίσματα κι όχι σε δολάρια. Παράλληλα προωθείται και η  δημιουργία ενός καλαθιού νομισμάτων και η ίδρυση τεράστιας Αναπτυξιακής Τράπεζας των BRICS, για πλήρη απεξάρτηση από το αμερικανικό νόμισμα. Αυτό για τα αμερικανικά γεράκια είναι casus belli τον οποίο προετοιμάζουν μεθοδικότατα, αρνούμενοι να μοιραστούν την πίττα και με άλλες δυνάμεις του πλανήτη.

                              Τα καραβάνια της δυστυχίας

 Στο βωμό λοιπόν της σταθερότητας και κυριαρχίας του δολαρίου, δηλαδή στο βωμό της επέκτασης και ενίσχυσης των χρηματοπιστωτικών αγορών,  οι ΗΠΑ μαζί με την πολιτική και χρηματιστική ευρωσυμμορία, καταστρέφουν  και  λεηλατούν δεκάδες χώρες με συνέπεια την πρόκληση τεραστίου αριθμού περιπλανώμενων ανθρώπινων ερειπίων. Μόνο από την συνεχιζόμενη επέμβαση στη Συρία δημιουργήθηκαν, μέχρι στιγμής, 2.500.000 πρόσφυγες που, αφού παραμείνουν για λίγο στην Τουρκία, προωθούνται σταδιακά μαζί και με ομοειδείς άλλων εθνικοτήτων, στα ελληνικά παράλια  προκαλώντας τεράστια πολιτικά, οικονομικά, κοινωνικά και υγειονομικά προβλήματα στην ήδη επιβαρυμένη  χώρα μας.  Η όλη διαδικασία βέβαια αποφέρει μεγάλα κέρδη στην τουρκική κυβέρνηση από κατάχρηση  κονδυλίων ευρωπαϊκών και διεθνών οργανισμών, καθώς και πολλά   εκατομμύρια σε τούρκους και έλληνες δουλέμπορους που συνεργάζονται μεταξύ τους αλλά -υπογείως- και με την τουρκική κυβέρνηση που την ενδιαφέρει να δημιουργεί επιπλέον προβλήματα στη χώρα μας.   Έτσι, παρά τις καθημερινές εκατόμβες νεκρών στη Μεσόγειο, η επιχείρηση της διακίνησης των δυστυχισμένων ανθρώπων σε συνθήκες απόλυτης εξαθλίωσης, έχει καταστεί τόσο κερδοφόρα  ( 5000 ως 6000 ευρώ το άτομο) ώστε το μεγαλύτερο μέρος του ευρωπαϊκού υποκόσμου και πολιτικών υποστηρικτών του, ασχολείται πλέον αποκλειστικά με αυτό το απεχθές εμπόριο σκλάβων που ενισχύεται και με την εγκληματική μεταναστευτική πολιτική της Ευρωένωσης (Συνθήκη Δουβλίνο ΙΙ). Και δεν είναι μόνο η εγκληματική διακίνηση, η άγρια εκμετάλλευση αυτών των ανθρώπων συνεχίζεται και με την διοχέτευσή τους στο χώρο της μαύρης κι απλήρωτης εργασίας, με ότι αυτό συνεπάγεται για τη χώρα. Η Συνθήκη Δουβλίνο ΙΙ μετατρέπει τη χώρα μας σε ένα τεράστιο στρατόπεδο συγκέντρωσης και συσσώρευσης προσφύγων και μεταναστών αφού δεν τους επιτρέπει να μετακινηθούν στη  χώρα που πραγματικά επιθυμούν. Δεν τους φτάνει λοιπόν που μας πνίγουν με το χρέος, προσθέτουν και τους πρόσφυγες για να μας πάνε μια ώρα αρχύτερα στα τάρταρα. Συνεπώς, δεν υπάρχει άλλη λύση παρά να  μεταφέρουμε το πρόβλημα σ’ αυτούς που το δημιούργησαν  και το συντηρούν, δηλαδή τις ΗΠΑ και ΕΕ,  αλλά και στις υποδομές τους  στην Ελλάδα. Συγκεκριμένα. α) Καταγγελία της Δουβλίνο ΙΙ, και παροχή ταξιδιωτικών εγγράφων ώστε να κατακλυστούν αυτές κι όχι εμείς από πρόσφυγες και μετανάστες, β) Μεταφορά και εγκατάσταση  μεταναστών έξω από την πύλη της κύριας εστίας του κακού, τη βάση της Σούδας, απ’ όπου ξεκινούν όλες οι νατοϊκές επιθέσεις, γ) Μόνιμη κατασκήνωση μεταναστών έξω από τις πρεσβείες ΗΠΑ, Ισραήλ, νατοϊκών χωρών και τα γραφεία της ΕΕ. Δυστυχώς η «για πρώτη φορά  αριστερά», φοβισμένη κι ενσωματωμένη,  όχι μόνο δεν κάνει τίποτα απ’ αυτά, αλλά αντί για ταξιδιωτικά έγγραφα σκέπτεται να χορηγήσει «απαραίτητα έγγραφα», όπως της υπέδειξαν τα ντόπια πολιτικά σκύβαλα της ΝΔΣΟΚ και του λασποΠοταμιού συνεπικουρούμενα και από τις απειλές των δολοφόνων ΗΠΑ και  ΕΕ. Ο χρόνος τελειώνει κύριοι του ΣΥΡΙΖΑ, η ώρα των καθοριστικών αποφάσεων ήρθε. Αν δεν πραγματωθεί τώρα η ρήξη με τους δημιουργούς της τραγωδίας, ΗΠΑ, ΝΑΤΟ και ΕΕ, έχουμε τελειώσει σαν χώρα και έθνος. Το ενδιάμεσο που ψάχνετε να βρείτε, απλά δεν υπάρχει.

                                                                  Κ. Α. Αποστολόπουλος

                                                           Δημοτικός σύμβουλος Μεσσήνης   

   

 Το απύθμενο θράσος ΗΠΑ και ευρωμαφίας

Κυριολεκτικά λύσσαξαν οι αλληλοδιορισμένοι εκπρόσωποι του ευρωπαϊκού κεφαλαίου στα  θεσμικά όργανα της Ευρωένωσης και τα αφεντικά τους από την Ουάσιγκτον, μετά την πρόθεση του έλληνα πρωθυπουργού Αλ. Τσίπρα να πάει στη Μόσχα για μια «επίσκεψη εργασίας» 8 και 9 Απριλίου. Ακόμα δε περισσότερο τους πείραξε η θετική απόκριση μερικών ευρωπαίων προέδρων και πρωθυπουργών να μεταβούν στη Μόσχα για την 70^η επέτειο της συντριβής του ναζισμού από τον Κόκκινο Στρατό στις 9 του Μάη 1945.  Και τι δεν ακούσαμε τις προηγούμενες μέρες από τις απεχθείς αυτές φάτσες (Σούλτς, Γιουνκέρ, Μοσκοβισί, Τούσκ και άλλα άθλια υποκείμενα του ευρωενωσιακού υποκόσμου) καθώς και από τον κατευθυνόμενο ευρωπαϊκό τύπο. Ότι  αν μιλήσουμε ή αγγίξουμε το χέρι του Πούτιν, θα επέλθει το τέλος της   ΕΕ, θα ρηγματωθεί το ΝΑΤΟ, θα δοθεί εσφαλμένο σήμα στους ρώσους για την ενότητα της ΕΕ και άλλα παρόμοια εμετικά και κυρίως εκφοβιστικά για λαούς και κυβερνήσεις φληναφήματα. Κι όλα αυτά, γιατί η στοιχισμένη πίσω από την συμμορία της Ουάσιγκτον ευρωπαϊκή ηγεσία, φοβάται μήπως χαλαρώσει κάποιος κρίκος στην αλυσίδα της  αποικιοκρατικής της εξουσίας, στη συνέχεια βρεθούν μιμητές εντός ΕΕ και επιταχυνθεί η αποδόμηση του αντιλαϊκού μορφώματος της Ευρωζώνης και ΕΕ.  Βέβαια η κενότητα του περιεχομένου των απειλών «περί στροφής προς τη Μόσχα» είναι προφανής καθώς η Συριζαϊκή ηγεσία και από τα λεγόμενα και από τις πράξεις της δείχνει ότι δεν διανοείται καν να διαρρήξει τα δεσμά της   με τους δεσμώτες της χώρας, ΕΕ, ΗΠΑ και ΝΑΤΟ. Το αντίθετο μάλιστα.  Όμως,  θα περίμενε κανείς από μια αριστερή κυβέρνηση, κάποια μορφής αντίδραση ανάλογη  με εκείνη των προέδρων της Τσεχίας και της Σερβίας που αποστόμωσαν, με σκληρές δηλώσεις, αμερικανούς αξιωματούχους και ευρωπαίους επιτρόπους μετά τις θρασύτατες παρεμβάσεις τους κατά του ταξιδιού  τους στη Μόσχα  στις 9 του Μάη.  Τίποτα παρόμοιο, πέραν μιας χλιαρής ευγενικής αντίδρασης από την πλευρά της ελληνικής κυβέρνησης. Αντί να συνωστίζονται για το ποιος θα πρωτοπάει στη Μόσχα για να τιμήσει την μνήμη 25 εκατ. σοβιετικών νεκρών, χάρη στη θυσία των οποίων όλο αυτό το ευρωπαϊκό σκυλολόϊ δεν βρίσκεται σε στρατόπεδο συγκέντρωσης, κάνουν ακριβώς το αντίθετο. Διαγκωνίζονται για το ποιός θα προσφέρει περισσότερη βοήθεια στους νεοναζιστές του Κιέβου, της Πολωνίας και των Βαλτικών προτεκτοράτων. Η αριστερή μας κυβέρνηση έκανε σχεδόν γαργάρα όλες τις προσβλητικές ευρωαμερικανικές απειλές,  υπενθυμίζοντάς μας διαρκώς το πόσο  πιστή και υπάκουη είναι  προς τους εταίρους-δυνάστες μας.

 ΜΕ ΤΗ ΣΥΝΑΝΤΗΣΗ Βαρουφάκη-Λαγκάρντ στην Ουάσιγκτον πριν λίγες μέρες, φαίνεται βρέθηκε μια φόρμουλα μεταξύ ΔΝΤ και ΕΕ, για τη διαχείριση του χρέους που μας φόρτωσαν. Δηλαδή άνοιξε ο δρόμος για μια «συμφωνία» (τρίτο μνημόνιο) την οποία η κυβέρνηση πρέπει να παρουσιάσει στον ελληνικό λαό και να την νομιμοποιήσει από το ελληνικό κοινοβούλιο χωρίς να υπάρξουν μεγάλες αντιδράσεις. Οι προσδοκίες αποκαλύψεων, που ενδεχομένως οδηγήσουν σε ανακρίσεις, από την εξεταστική επιτροπή για το χρέος κι από την άλλη τα (έστω και λίγα) οφέλη από  την επίσκεψη στη Μόσχα,  είναι τα απαραίτητα μαξιλαράκια για την απορρόφηση των κραδασμών που θα προκαλέσει  εντός και εκτός ΣΥΡΙΖΑ η «νέα συμφωνία». Συνεπώς και οι δύο αυτές κινήσεις γίνονται κυρίως για επικοινωνιακούς λόγους που θα δώσουν τον απαραίτητο χρόνο να υπάρξει η απαραίτητη ζύμωση και η αποδοχή από τον  κόσμο, του τρόπου που θα  υλοποιείται, από δω και πέρα, η κλοπή των εισοδημάτων μας από την αλητεία των δανειστών. Δάνειο από τη Ρωσία, την Κίνα ή οποιαδήποτε άλλη χώρα απαγορεύεται ρητά στο πρώτο κιόλας άρθρο της δανειακής σύμβασης (μνημόνιο) που υποχρεώνει την όποια ελληνική κυβέρνηση να προσφεύγει αποκλειστικά σε ευρωπαϊκούς μηχανισμούς «στήριξης» και στο ΔΝΤ. Υπογράφοντας λοιπόν η νέα κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ  την επέκταση της υπάρχουσας δανειακής σύμβασης,  στερεί τη χώρα από την δυνατότητα προσφυγής σε άλλες πηγές δανεισμού, αν και πρακτικά έχουν βρεθεί τρόποι παράκαμψης αυτής της απαγόρευσης. Στη Μόσχα ο Αλέξης σίγουρα θα πετύχει μείωση της τιμής του φυσικού αερίου που αγοράζει η χώρα μας και παραγραφή σχετικών προστίμων, άρση του ρωσικού εμπάργκο για τα αγροτικά-κτηνοτροφικά μας προϊόντα και ανάκαμψη του τουριστικού ρεύματος. Τα ανταλλάγματα που θα του ζητηθούν βέβαια είναι: α) η ουσιαστική διαφοροποίηση (για βέτο δεν υπάρχουν κότσια) από τις κυρώσεις που επέβαλαν οι συμμορίες Ουάσιγκτον-Βρυξελλών στη Ρωσία, β) η στήριξη της χώρας μας στα ρωσικά σχέδια για το πέρασμα του αγωγού που θα διασχίζει την Τουρκία και από στην Ελλάδα και γ) η σθεναρή αντίδραση της Ελλάδας στα εγκληματικά σχέδια των ΗΠΑ-ΝΑΤΟ, της προετοιμασίας  πολεμικής  σύγκρουσης με τη Ρωσία με πρόσχημα την Ουκρανία. Κι αυτό το τελευταίο πρέπει να το πάρει πολύ σοβαρά υπόψη η κυβέρνηση, γιατί το νατοϊκό πραξικόπημα στην Ουκρανία έχει άμεση σχέση με τις εξελίξεις στη Ελλάδα. Για παράδειγμα, η υστερική απαίτηση για έγκαιρη αποπληρωμή των δανείων στο ΔΝΤ,  έχει σχέση με την έγκαιρη  μισθοδοσία των ουκρανών ναζιστών δολοφόνων που έχει υποχρεωθεί να κάνει η… Ελλάδα. Ναι καλά διαβάσατε. Η καθημαγμένη Ελλάδα εξοφλεί ανελλιπώς τις δόσεις στο ΔΝΤ, που με τη σειρά του χρηματοδοτεί (σύμφωνα με δηλώσεις στελέχους του Ταμείου) με τα λεφτά αυτά τους ουκρανούς εγκληματίες και τη διεφθαρμένη «κυβέρνηση» αμερικανικών ανδρεικέλων και ολιγαρχών του Κιέβου για να ρημάζουν τη χώρα και να δολοφονούν τους ανθρώπους της. Έτσι με το ξεζούμισμα ενός λαού, οι καπιταλιστές, δολοφονούν έναν άλλο λαό κερδίζοντας κι από τους δύο. Παράλληλα η χώρα μας, συμμετέχει σε όλους τους Νατοϊκούς σχεδιασμούς, αποστολές και γυμνάσια, ξοδεύοντας δισεκατομμύρια από το υστέρημά της για τους τυχοδιωκτισμούς και τα κέρδη των ευρωατλαντικών τραπεζιτών - γκάνγκστερ και  επιχειρηματικών ομίλων.

ΜΕ ΠΡΟΣΧΗΜΑ δήθεν την προστασία της Αν. Ευρώπης από την «ρωσική επιθετικότητα»,  αμερικανοί και νατοϊκοί συγκεντρώνουν μεγάλες δυνάμεις αρμάτων, οχημάτων, αεροσκαφών, στρατιωτών και πολεμικών πλοίων κοντά στα σύνορα της Ρωσίας διεξάγοντας, για μήνες τώρα, ασταμάτητα «γυμνάσια» χωρίς ημερομηνία λήξεως. Και δεν πρόκειται περί απλών γυμνασίων, αλλά για καθαρά στρατιωτικές μετακινήσεις εν καιρώ πολέμου σε μια άνευ προηγουμένου στρατιωτική δραστηριότητα υπό την επωνυμία «Ατλαντική    Αποφασιστικότητα» που έχει εκπληκτικές ομοιότητες, όπως λένε οι στρατιωτικοί, με το Χιτλερικό σχέδιο «Μπαρμπαρόσα», το σχέδιο εισβολής δηλαδή στη Σοβιετική Ένωση το 1941 από τη ναζιστική Γερμανία. Όμως η απρόσμενη για πολλούς αντιφασιστική αντίσταση του λαού της Αν. Ουκρανίας (Ντονμπάς) και η άρνηση στράτευσης των υπολοίπων ουκρανών εναντίον των αδερφών τους, δημιούργησε νέα δεδομένα.  Η ηρωϊκή αντίσταση των πολιτοφυλάκων του Ντονμπάς όπου το ταξικό, το εθνικό και το διεθνικό διαπλέκονται δυναμικά, έκανε πολλές ευρωπαϊκές ηγεσίες να μιλούν για το «αδύνατο στρατιωτικής λύσης», άρα και επιβολής του ευρωπαϊκού και ναζιστικού «παραδείσου». Κι από την άλλη ανάγκασε το Κρεμλίνο να αναθεωρήσει σειρά λανθασμένων επιλογών ολόκληρης περιόδου βοηθώντας αποτελεσματικά αυτούς τους πεισματάρηδες γίγαντες,  προσβλέποντας βέβαια και σε ζητήματα ασφάλειας της Ρωσίας και στην προώθηση των συμφερόντων μεγάλων ρωσικών εταιριών ενέργειας και μηχανοκατασκευών. Ωστόσο, η  αμερικανόδουλη ηγεσία της Ευρώπης έχει ήδη εμπλακεί στην προετοιμασία ενός μεγάλου πολέμου που οι ΗΠΑ ξεκίνησαν, εδώ και καιρό, «δι αντιπροσώπων» (proxy war). Στις  Λιβύη, Συρία, Ιράκ, Σουδάν, Υεμένη με τζιχαντιστές διαφόρων αποχρώσεων, ενώ στην Ουκρανία κυρίως με νεοναζιστικά αποβράσματα, ιδιωτικούς στρατούς αμερικανικών εταιριών και ουκρανών ολιγαρχών, καθώς και ομάδες νατοϊκών και ισραηλινών πρακτόρων . Στόχος των ΗΠΑ (αμερικανικών μονοπωλίων) είναι να έχουν τις μικρότερες δυνατές απώλειες με τα μεγαλύτερα δυνατά κέρδη στην προσπάθειά τους να μετατρέψουν την Ευρώπη σε ένα κερδοφόρο πεδίο  αποκλειστικής τους δράσης, ειδικά στον τομέα της ενέργειας. Γι αυτό και πιέζουν ασφυκτικά για την υπογραφή της Συμφωνίας Ελευθέρου Εμπορίου (TTIP), μεταξύ ΗΠΑ-ΕΕ, ώστε οι γιγάντιοι ενεργειακοί όμιλοι των ΗΠΑ,  να πάρουν ουσιαστικά στα χέρια τους την διακυβέρνηση της Ευρώπης επιβάλλοντας στις ευρωπαϊκές χώρες την αποκλειστική κατανάλωση του αμερικανικού σχιστολιθικού αερίου και εκδιώκοντας ταυτόχρονα τους ρώσους. Μέσα στο πλαίσιο της ΤΤΙΡ, οι αμερικανικές εταιρίες μπορούν να επιβάλουν κυρώσεις ύψους πολλών δις δολαρίων σε όσες χώρες αρνούνται να εφαρμόσουν την συμφωνία,  αντιδρώντας στην καταστροφική για το περιβάλλον μέθοδο Fracking των αμερικανών. Διότι η συμφωνία απαγορεύει την καθ’ οιονδήποτε τρόπο παρεμπόδιση των συμφερόντων των επενδυτών, ακόμα κι αν πρόκειται να βλαφτεί το περιβάλλον, μετατρέποντας έτσι τους ανθρώπους σε υποτακτικούς των πολυεθνικών.

 ΕΧΟΥΝ  ΗΔΗ δρομολογήσει μια τεχνητή, κλιμακούμενη αντιρωσική υστερία στην Ευρώπη, με πρόσχημα την Ουκρανία, ώστε στην κολοσσιαία ενεργειακή μάχη με τη Ρωσία που εξελίσσεται επικίνδυνα, να έχουν σίγουρη την ευρωπαϊκή σύμπραξη. Προσπαθούν να καταβάλουν τη Ρωσία με ένα συνδυασμό οικονομικών κυρώσεων και συνεχούς μείωσης των τιμών του πετρελαίου, αδιαφορώντας για τις επιπτώσεις πάνω και σε δικές τους εταιρίες. Αλλά τα αποτελέσματα ήταν αντίθετα απ’ αυτά που επιδίωκαν,  διότι η ρωσική οικονομία  στηρίζεται κατά βάση  στη παραγωγή κι όχι στο τζόγο με εικονικό και χρήμα-αέρα όπως οι πλασματικές δυτικές οικονομίες-φούσκες. Αντί λοιπόν να καταρρεύσει σημείωσε και μικρή   ανάπτυξη μέσα στο 2014, πράγμα που εξέπληξε τους διεθνείς οικονομικούς αναλυτές. Βέβαια, ο ρωσικός λαός πληρώνει με τη φτώχεια του τις επιλογές των μετασοβιετικών κυβερνήσεων να σφιχταγκαλιαστούν με το μεγάλο δυτικό κεφάλαιο που την πρώτη δεκαετία, μετά την κοσμοϊστορική καταστροφή του 1990,  λεηλάτησε με πρωτόγνωρο τρόπο, μαζί με μια δράκα εγχώριων κλεφτών, την περιουσία του σοβιετικού λαού και των συμμάχων του. Τώρα που υπέστησαν, παρ’ ολίγον, συντριπτικά χτυπήματα από τους δυτικούς «εταίρους» κατάλαβαν, από τον Πούτιν μέχρι τον τελευταίο ρώσο πολίτη, τι σημαίνει να ανοίγεσαι και να συναγελάζεσαι με την καπιταλιστική αλητεία της Δύσης, προωθώντας και την ιδιωτικοποίηση των πάντων. Ευτυχώς γι αυτούς και τους λαούς της ανθρωπότητας, ο αμύθητος πλούτος της ρωσικής γης και η τεράστια βιομηχανική υποδομή, δεν επιτρέπουν την κατάρρευση της οικονομίας τους, ενώ η κολοσσιαία σοβιετική πυρηνική κληρονομιά που κατέχουν, μάλλον θα αποτρέψει ένα παγκόσμιο ολοκαύτωμα που ονειρεύονται οι διεστραμμένοι εγκέφαλοι της Ουάσιγκτον και του γερμανικού Ράϊχ. Ο ρωσικός λαός, που σε ποσοστό πάνω από 50%, αναπολεί τα πλεονεκτήματα του σοσιαλιστικού καθεστώτος πρέπει να κινηθεί προς την κατεύθυνση που του δείχνει η ένδοξη ιστορία των σοβιέτ αποφεύγοντας παράλληλα τα λάθη του παρελθόντος. Όσον αφορά τον ελληνικό και τους ευρωπαϊκούς λαούς και κινήματα, να κάνουν ξεκάθαρο στις ηγεσίες τους ότι νέα πολεμική αναμέτρηση με τη Ρωσία όχι μόνο δεν θα γίνει ανεκτή αλλά θα σημάνει και το τέλος της κυριαρχίας του κεφαλαίου στην Ευρώπη και όχι μόνο.  

                                                           Κ. Α. Αποστολόπουλος

                                                  Δημοτικός σύμβουλος Μεσσήνης  

                                       

                                           

 Η απειλή των 

            σκουπιδιών

Με την  βιαστική κι αμελέτητη έκτακτη οικονομική ενίσχυση των Δήμων Πελοποννήσου, ύψους 11 εκατ. ευρώ, για «προσωρινή διαχείριση απορριμμάτων», άναψε το πράσινο φώς για συνέχιση της σπάταλης και ατελέσφορης διαχείρισης των σκουπιδιών. Από τον λογαριασμό του υπουργείου εσωτερικών, δίνεται εκ νέου έκτακτη χρηματοδότηση για την «προσωρινή διαχείρισή» τους, σε βάρος του περιβάλλοντος και της τσέπης μας, συντηρώντας τις μνημονιακές πολιτικές υπέρ επιχειρηματικών συμφερόντων. Στη λογική της «προσωρινότητας» έχουν σπαταληθεί εκατοντάδες εκατομμύρια ευρώ από δήμους και περιφέρειες σε όλη τη χώρα και το πρόβλημα της διαχείρισης όχι μόνο δεν λύθηκε αλλά οξύνθηκε. «Προσωρινή» μεταφορά σκουπιδιών από μια περιοχή σε μια άλλη. «Προσωρινή» απόρριψή τους σε διάφορες χωματερές, ή ρεματιές, ή στη θάλασσα. «Προσωρινή» αποθήκευσή τους σε δέματα που σκάνε. Και το προσωρινό πάει συνήθως με το πρόχειρο που οδήγησε σε μεγάλες περιβαλλοντική ζημιές, μεγάλες οικονομικές επιβαρύνσεις των δημοτών και σε πλουτισμό της μαφίας των σκουπιδιών.  Το αδιέξοδο μεθοδεύεται εδώ και χρόνια από ντόπια και ξένα συμφέροντα που διαπλέκονται με τις ευρωλάγνες κυβερνήσεις, καθώς και τις Περιφερειακές και Δημοτικές αρχές, ώστε αγανακτισμένοι οι δημότες να συναινέσουν στην παράδοση της διαχείρισης των σκουπιδιών στους μεγάλους σκουπιδοεργολάβους. Τώρα μεθοδεύουν (προσωρινά πάντα) την εγκατάσταση, από τους δήμους, κοστοβόρων Μονάδων Μηχανικής Επεξεργασίας (ΜΜΕ) σύμμικτων απορριμμάτων, που ουσιαστικά αποτρέπουν την πρόληψη, την διαλογή στην πηγή, την ανακύκλωση, την επαναχρησιμοποίηση και την ποιοτική κομποστοποίηση. Με τις μονάδες αυτές αξιοποιείται μόνο το 50% περίπου των οικιακών απορριμμάτων, το παραγόμενο κομπόστ είναι κακής ποιότητας, όπως επίσης το RDF και το χαρτί και τα πλαστικά που ανακτώνται, ενώ τα υπόλοιπα δεματοποιούνται ή πάνε σε μακρινούς ΧΥΤΑ. Το πρόβλημα λοιπόν της τελικής απόθεσης θα εξακολουθήσει να υπάρχει. Για να είναι δε βιώσιμες πρέπει να τροφοδοτούνται με μεγάλες ποσότητες απορριμμάτων που κυμαίνονται από 250-2000 τόνους την ημέρα. Συνεπώς, ο  δήμος Μεσσήνης, που θα πάρει 1.500.000 ευρώ και παράγει μόνο 45 περίπου τόνους την ημέρα, πρέπει να  συνεργασθεί με  όμορους δήμους για να συγκεντρώνει την απαραίτητη ποσότητα σκουπιδιών. Μα και αυτοί όμως θα πάρουν έκτακτη ενίσχυση για εγκατάσταση ανάλογων μονάδων. Ποιος λοιπόν θα συνεργαστεί με ποιόν για να λειτουργήσουν βιώσιμα οι εγκαταστάσεις; Το μπάχαλο που θα δημιουργηθεί θα οφείλεται στη πρόχειρη κι απερίσκεφτη κίνηση από την πλευρά της κυβέρνησης, που χωρίς σχεδιασμό και μελέτη, το μόνο που θα πετύχει είναι η  τροφοδοσία γερμανικών και σουηδικών κατασκευαστικών εταιριών καθώς και ελλήνων μεσιτών κι εμπόρων με εκατομμύρια ευρώ, ενώ το πρόβλημα θα μετατεθεί στο μέλλον. Υπόψη ότι στις μονάδες αυτές παρατηρούνται συχνές  βλάβες, άρα θα έχουμε δαπανηρή συντήρηση, ενώ πρέπει να προβλεφθούν μεγάλοι ειδικοί χώροι απόθεσης των απορριμμάτων, μέχρι την επισκευή τους. Αποτελούν τους προπομπούς των μεγάλων μονάδων Ολοκληρωμένης Διαχείρισης που πρόκειται να κατασκευαστούν με ΣΔΙΤ στην Πελοπόννησο από την ΤΕΡΝΑ Α.Ε, τροφοδοτώντας τες με πρώτη ύλη. Μέχρι να τεθούν όμως σε λειτουργία, η μία μετά την άλλη οι πόλεις της Πελοποννήσου, θα βιώνουν την  τραγική κατάσταση της Τρίπολης, όπου ο Περιφερειάρχης με το πρόσχημα των προστίμων έκλεισε όλους τους ΧΑΔΑ, χωρίς πριν να έχουν οριστεί χώροι απόθεσης απορριμμάτων. Σε ολόκληρη δε την Πελοπόννησο δεν υπάρχει αδειοδοτημένος ΧΥΤΑ πλην ενός μικρού στο Ξυλόκαστρο.  

  

ΑΛΛΑ οι ευρωενωσιακές πολιτικές, που ακολουθούν πιστά η κυβέρνηση Συριζα-Ανελ και όλα τα κόμματα του ευρωμονόδρομου, ευνοούν και προωθούν την ιδιωτικοποίηση και στον τομέα διαχείρισης απορριμμάτων με στόχο το επιχειρηματικό κέρδος. Είναι κομμένες και ραμμένες για τους «άρχοντες των σκουπιδιών» που για να έχουν πολλά κέρδη θέλουν και πολλά σκουπίδια. Δηλαδή θέλουν σκουπίδια σε σύμμικτη μορφή κι όχι απογυμνωμένα από ανακύκλωση κλπ. Με την εις βάρος του δημοσίου μέθοδο των ΣΔΙΤ,  η Τοπική Αυτοδιοίκηση αν τελικά αποφύγει τον αφανισμό, μετατρέπεται σε εργαλείο εφαρμογής αυτών των πολιτικών. Δηλαδή σε εισπρακτικό μηχανισμό στην υπηρεσία μεγάλων επιχειρηματικών συμφερόντων που ετοιμάζονται να λεηλατήσουν κι από άλλη μια μεριά τα λαϊκά εισοδήματα εκτοξεύοντας στα ύψη τα δημοτικά τέλη. Στα αδιαφανή σχέδια ΣΔΙΤ προβλέπεται ρυθμιστής για όλα να είναι ο ιδιώτης-επενδυτής. Αυτός βάζει τους επαχθείς όρους και στα χέρια του περνάει σταδιακά όλο το σύστημα διαχείρισης απορριμμάτων, από την αποκομιδή ως την τελική διάθεση, ενώ το κράτος εγγυάται για τα επενδυτικά ρίσκα. Δηλαδή ποσότητα και ποιότητα απορριμμάτων, εγγυημένη χρηματοδότηση του κόστους λειτουργίας από τον μηχανισμό δημοτικών τελών, εξασφάλιση των χώρων υγειονομικής ταφής υπολειμμάτων κι όλα αυτά με άθλια αμειβόμενους εργαζόμενους. Δυστυχώς καμία συζήτηση δεν γίνεται για τα άλλα είδη αποβλήτων, όπως των αγροτικών δραστηριοτήτων (ελαιοτριβεία, μονάδες εκτροφής ζώων κ.λ.π), τα υλικά κατεδάφισης, τα επικίνδυνα και τοξικά απόβλητα. Γι αυτά δεν ιδρώνει το αυτί της Περιφέρειας ούτε και της κυβέρνησης.

ΕΜΕΙΣ λοιπόν σαν «Λαϊκή  Συσπείρωση» προτείνουμε: Να μην υπογραφούν και να ακυρωθούν οι συμβάσεις ΣΔΙΤ μεταξύ Περιφερειών και σκουπιδοεργολάβων, καθώς με αυτές οι δήμοι σταδιακά θα απαξιωθούν και θα συρρικνωθούν. Η μελέτη της διαχείρισης των απορριμμάτων να γίνεται από Ενιαίο Δημόσιο Φορέα σε συνεργασία με τα Πολυτεχνεία της χώρας, ώστε να μειωθεί κατακόρυφα το κόστος μελετών και κατασκευών. Η επιλογή, από τις δημοτικές επιχειρήσεις καθαριότητας, πολιτικών και μεθόδων μείωσης των παραγόμενων σκουπιδιών, διαλογής στην πηγή, ανακύκλωσης, επαναχρησιμοποίησης και κομποστοποίησης με μικρού μεγέθους εγκαταστάσεις, από τη μια θα φέρνει έσοδα στους δήμους κι από την άλλη θα ελαχιστοποιεί το υπόλειμμα με συνέπεια να μην επιβαρύνεται το περιβάλλον και να προστατεύεται η υγεία και η τσέπη των δημοτών.  Παράλληλα θα εξασφαλιστούν και πολλές θέσεις εργασίας στις δημοτικές αυτές επιχειρήσεις. Όλα αυτά με την προϋπόθεση ότι δεν θα υπάρχει καμία ανάμιξη ιδιωτών σε όλα τα επίπεδα, καθώς η εμπλοκή τους και εκτόξευσε τα κόστη και δεν έδωσε λύση στο πρόβλημα.

                                                        Κ. Α. Αποστολόπουλος  

                                            Δημοτικός σύμβουλος Μεσσήνης