Πρόσφυγες και μετανάστες

Πρόσφυγας είναι αυτός που είτε τον διώχνουν από την πατρίδα του για πολιτικούς ή θρησκευτικούς λόγους, είτε αναγκάζεται να φύγει απ’ αυτήν λόγω εμπόλεμης κατάστασης και κινδύνου για τη ζωή του. Μετανάστης είναι αυτός που δεν τον «χωράει» η πατρίδα του, συνήθως για οικονομικούς λόγους, και αναγκάζεται να την εγκαταλείψει και να αναζητήσει την τύχη του αλλού. Τα τεράστια πλήθη  εξαθλιωμένων και ταλαιπωρημένων ανθρώπων, που κατακλύζουν τα τελευταία χρόνια κυρίως τη χώρα μας και τη γειτονική Ιταλία αποτελούνται κύρια από πρόσφυγες που αναζητούν την σωτηρία στην  Ευρώπη (τι τραγική ειρωνεία), δηλαδή στις χώρες που υπό την ηγεσία των ΗΠΑ,  κατέστρεψαν και καταστρέφουν συστηματικά τις δικές τους χώρες για να  κλέψουν τον φυσικό τους πλούτο και κυρίως το πετρέλαιο αλλά και για γεωπολιτικούς και γεωστρατηγικούς λόγους. Ενώ οι μετανάστες παράγονται στις χώρες που εφαρμόζονται οι πιο ακραίες εκμεταλλευτικές πολιτικές από ηγεσίες διορισμένες πραξικοπηματικά από ΗΠΑ και ΕΕ. Τα άμεσα θύματα της ιμπεριαλιστικής απληστίας αλλά και του φόβου για την απώλεια της πρωτοκαθεδρίας και της σταθερότητας του αμερικανικού δολαρίου  είναι όλες οι χώρες και λαοί  από το Αφγανιστάν, την περιοχή της Κασπίας, την Ουκρανία, την Μέση Ανατολή, την Βόρεια και Κεντρική Αφρική. Ενώ στην αμερικανική ήπειρο τα θύματα του αμερικανικού ιμπεριαλισμού είναι όλες ανεξαιρέτως οι χώρες της Κεντρικής και Νότιας Αμερικής. Έμμεσα βέβαια πλήττεται όλος ο πλανήτης από τη μανία των ιμπεριαλιστών να λεηλατήσουν τον πλούτο του και να καταλάβουν έγκαιρα γεωστρατηγικές θέσεις για την προώθηση και εξασφάλιση των συμφερόντων τους, έναντι των ανερχόμενων νεοκαπιταλιστικών δυνάμεων Ρωσίας και Κίνας.

                             Ο κανόνας του πετρελαίου

Λίγο πριν το τέλος του Β’ Π.Π, τον Ιούλιο του 1944, αμερικανοί και άγγλοι οικονομολόγοι και τραπεζίτες οργάνωσαν μια μεγάλη σύναξη ομοίων τους από όλο τον καπιταλιστικό κόσμο, στο Μπρέτον Γούντς (ΗΠΑ),  με στόχο την χάραξη μιας νέας οικονομικής τάξης πραγμάτων μετά τον πόλεμο, ώστε να αποφεύγονται υποτίθεται κρίσεις σαν το μεγάλο κράχ του 1929. Τότε δημιουργήθηκαν και τα ιδρύματα-τέρατα ΔΝΤ και Παγκόσμια Τράπεζα για να δρομολογήσουν σταθερές νομισματικές ισοτιμίες βασισμένες στον κανόνα χρυσού-συναλλάγματος, στην πραγματικότητα όμως χρυσού – δολαρίου, καθιερώνοντας τη σχέση: 1 ουγγιά χρυσού = 35 δολάρια. Έτσι το χάρτινο δολάριο ισοδυναμούσε με πολύτιμο χρυσό κι επιβαλλόταν ως παγκόσμιο χρήμα, με συνέπεια η οικονομική εξουσία στον πλανήτη να συγκεντρωθεί τάχιστα στα χέρια των ΗΠΑ, δηλαδή στη μαφία των παγκόσμιων ληστών (Ρότσιλντ, Ροκφέλλερ κλπ) που κατέχουν την Κεντρική Τράπεζα των ΗΠΑ (Fed). Η κατάσταση αυτή κράτησε μέχρι το 1971, οπότε ο πρόεδρος Νίξον, υπό την πίεση του οικονομικού εκτροχιασμού της χώρας λόγω του πολέμου και της  ήττας στο Βιετνάμ, δήλωσε ότι οι ΗΠΑ καταργούν την μετατρεψιμότητα του δολαρίου σε χρυσό δίνοντας έτσι τέλος και στις διεθνείς σταθερές συναλλαγματικές ισοτιμίες. Από τη μια μέρα στην άλλη συνεπώς, το δολάριο έχασε το υλικό του αντίκρισμα  και μετατράπηκε σε χαρτί χωρίς αντίκρισμα, πράγμα που προκάλεσε σοβαρές αναταράξεις στη διεθνή οικονομία αλλά και αμφισβητήσεις σχετικά με την παγκόσμια οικονομική ηγεμονία. Η τεράστια στρατιωτική ισχύς των ΗΠΑ απέτρεψε την κατάρρευσή τους ενώ ταυτόχρονα η Fed άρχισε να τυπώνει βουνά δολαρίων αφού δεν δεσμευόταν πια από την αντιστοιχία τους με τα περιορισμένα αποθέματα χρυσού που κατείχε. Αυτό όμως δεν μπορούσε να συνεχιστεί για πολύ, καθώς δημιουργήθηκαν επικίνδυνες πληθωριστικές τάσεις στις ΗΠΑ και έπρεπε να βρεθεί επειγόντως υλικό αντίκρισμα πάνω στο οποίο να στηρίζεται το παγκόσμιο νόμισμα ώστε να πάψει και η αμφισβήτηση για το ποιός έχει το πάνω χέρι στον πλανήτη. Έτσι επιλέχθηκε σαν αντίκρισμα το πετρέλαιο, «ο μαύρος χρυσός», γιατί έκρυβε μέσα του τις κολοσσιαίες  ποσότητες ενέργειας που χρειαζόταν να κινηθεί η συνεχώς αναπτυσσόμενη παγκόσμια οικονομία-βιομηχανία και πολύ περισσότερο η αμερικανική και το στήριγμά της, ο στρατός και οι μυστικές υπηρεσίες. Τη δεκαετία του ’70 οι κύριες περιοχές εξόρυξης πετρελαίου, στον καπιταλιστικό κόσμο, ήταν η αραβική χερσόνησος και τα κράτη της Μ. Ανατολής. Τους σεϊχηδες αυτών των περιοχών προσέγγισαν οι αμερικανοί και τους πρότειναν και δέχτηκαν να πουλάνε το πετρέλαιο που εξάγουν αποκλειστικά σε δολάρια με αντάλλαγμα την δια βίου στρατιωτική προστασία τους. Στη συνέχεια δημιούργησαν τον OPEC με τη βοήθεια του οποίου καθιερώθηκε πλέον το δολάριο (πετροδολάριο) σαν αποκλειστικό μέσο αγοραπωλησίας πετρελαίου. Έτσι οι τραπεζίτες και οι επιχειρηματικοί όμιλοι των ΗΠΑ προστάτεψαν κι ενίσχυσαν το δολάριο συνδέοντάς το πλέον με τον «κανόνα του πετρελαίου». Τα κράτη υποχρεώνονταν  να πουλάνε τα προϊόντα τους στις ΗΠΑ ώστε να εξοικονομούν τα  δολάρια που χρειάζονταν για την αγορά πετρελαίου, στηρίζοντας έτσι το δολάριο και τη συνέχιση της αμερικανικής ηγεμονίας στον πλανήτη. Μ’ αυτόν τον τρόπο, οι αμερικανοί αγύρτες της Fed εξασφάλιζαν  αγαθά, υπηρεσίες και ενέργεια (πετρέλαιο) ξοδεύοντας μόνο χαρτί και μελάνι για να τυπώνουν δολάρια ή κάνοντας απλώς ηλεκτρονικές λογιστικές εγγραφές.  Αντιλαμβάνεσθε λοιπόν τα μυθώδη κέρδη που αποκόμισαν και αποκομίζουν και τα οποία δεν είναι διατεθειμένοι να μοιραστούν με ανταγωνιστές τους. Το πετροδολάριο είναι η μεγαλύτερη απάτη στην παγκόσμια ιστορία και πάνω του, σε συνδυασμό και με τους χρηματοπιστωτικούς «νεωτερισμούς» (τιτλοποιήσεις) που εισήγαγαν από το 2002 οι γύπες της Γουόλ Στρήτ,  στηρίζεται ο τεράστιος μηχανισμός καταλήστευσης του παγκόσμιου πλούτου, που δομεί την αμερικανική ισχύ.  Είναι το εργαλείο υποδούλωσης των λαών του πλανήτη στα αμερικανικά αρπακτικά, γι αυτό υπήρξαν και υπάρχουν σοβαρές αντιδράσεις στην μονοκρατορία του, από όλους εκείνους που βλέποντας την απάτη, την εξάρτηση και την υποταγή στον αμερικάνικο ιμπεριαλισμό που συνεπάγεται  η χρήση του δολαρίου, αποφάσισαν να απεμπλακούν και να συναλλαχθούν με τα δικά τους νομίσματα. Αντιδράσεις και κινήσεις στις οποίες η αμερικανική ολιγαρχία διέκρινε την προσπάθεια για αμφισβήτηση της παντοκρατορίας της. Εξ ου και η σφοδρότητα με την οποία απαντά -μέσω διαρκών πολέμων, πραξικοπημάτων και εγκλημάτων- για να εξασφαλίσει την κατοχή όσο το δυνατόν μεγαλύτερων ποσοτήτων από τα παγκόσμια αποθέματα πετρελαίου και αερίου, φοβούμενη ότι χωρίς αυτά θα επέλθει οριστικό τέλος της παγκόσμιας  ηγεμονίας της. Στα πλαίσια αυτής της πολεμικής υστερίας εντάσσονται-με πρόσχημα τώρα την Ουκρανία- οι οικονομικές κυρώσεις (κλοπή δισεκατομμυρίων από ρωσικές επιχειρήσεις) εναντίον της Ρωσίας, που οι ενεργειακές συναλλαγές της με την Κίνα και άλλες χώρες γίνονται στα εθνικά τους νομίσματα κι όχι σε δολάρια. Παράλληλα προωθείται και η  δημιουργία ενός καλαθιού νομισμάτων και η ίδρυση τεράστιας Αναπτυξιακής Τράπεζας των BRICS, για πλήρη απεξάρτηση από το αμερικανικό νόμισμα. Αυτό για τα αμερικανικά γεράκια είναι casus belli τον οποίο προετοιμάζουν μεθοδικότατα, αρνούμενοι να μοιραστούν την πίττα και με άλλες δυνάμεις του πλανήτη.

                              Τα καραβάνια της δυστυχίας

 Στο βωμό λοιπόν της σταθερότητας και κυριαρχίας του δολαρίου, δηλαδή στο βωμό της επέκτασης και ενίσχυσης των χρηματοπιστωτικών αγορών,  οι ΗΠΑ μαζί με την πολιτική και χρηματιστική ευρωσυμμορία, καταστρέφουν  και  λεηλατούν δεκάδες χώρες με συνέπεια την πρόκληση τεραστίου αριθμού περιπλανώμενων ανθρώπινων ερειπίων. Μόνο από την συνεχιζόμενη επέμβαση στη Συρία δημιουργήθηκαν, μέχρι στιγμής, 2.500.000 πρόσφυγες που, αφού παραμείνουν για λίγο στην Τουρκία, προωθούνται σταδιακά μαζί και με ομοειδείς άλλων εθνικοτήτων, στα ελληνικά παράλια  προκαλώντας τεράστια πολιτικά, οικονομικά, κοινωνικά και υγειονομικά προβλήματα στην ήδη επιβαρυμένη  χώρα μας.  Η όλη διαδικασία βέβαια αποφέρει μεγάλα κέρδη στην τουρκική κυβέρνηση από κατάχρηση  κονδυλίων ευρωπαϊκών και διεθνών οργανισμών, καθώς και πολλά   εκατομμύρια σε τούρκους και έλληνες δουλέμπορους που συνεργάζονται μεταξύ τους αλλά -υπογείως- και με την τουρκική κυβέρνηση που την ενδιαφέρει να δημιουργεί επιπλέον προβλήματα στη χώρα μας.   Έτσι, παρά τις καθημερινές εκατόμβες νεκρών στη Μεσόγειο, η επιχείρηση της διακίνησης των δυστυχισμένων ανθρώπων σε συνθήκες απόλυτης εξαθλίωσης, έχει καταστεί τόσο κερδοφόρα  ( 5000 ως 6000 ευρώ το άτομο) ώστε το μεγαλύτερο μέρος του ευρωπαϊκού υποκόσμου και πολιτικών υποστηρικτών του, ασχολείται πλέον αποκλειστικά με αυτό το απεχθές εμπόριο σκλάβων που ενισχύεται και με την εγκληματική μεταναστευτική πολιτική της Ευρωένωσης (Συνθήκη Δουβλίνο ΙΙ). Και δεν είναι μόνο η εγκληματική διακίνηση, η άγρια εκμετάλλευση αυτών των ανθρώπων συνεχίζεται και με την διοχέτευσή τους στο χώρο της μαύρης κι απλήρωτης εργασίας, με ότι αυτό συνεπάγεται για τη χώρα. Η Συνθήκη Δουβλίνο ΙΙ μετατρέπει τη χώρα μας σε ένα τεράστιο στρατόπεδο συγκέντρωσης και συσσώρευσης προσφύγων και μεταναστών αφού δεν τους επιτρέπει να μετακινηθούν στη  χώρα που πραγματικά επιθυμούν. Δεν τους φτάνει λοιπόν που μας πνίγουν με το χρέος, προσθέτουν και τους πρόσφυγες για να μας πάνε μια ώρα αρχύτερα στα τάρταρα. Συνεπώς, δεν υπάρχει άλλη λύση παρά να  μεταφέρουμε το πρόβλημα σ’ αυτούς που το δημιούργησαν  και το συντηρούν, δηλαδή τις ΗΠΑ και ΕΕ,  αλλά και στις υποδομές τους  στην Ελλάδα. Συγκεκριμένα. α) Καταγγελία της Δουβλίνο ΙΙ, και παροχή ταξιδιωτικών εγγράφων ώστε να κατακλυστούν αυτές κι όχι εμείς από πρόσφυγες και μετανάστες, β) Μεταφορά και εγκατάσταση  μεταναστών έξω από την πύλη της κύριας εστίας του κακού, τη βάση της Σούδας, απ’ όπου ξεκινούν όλες οι νατοϊκές επιθέσεις, γ) Μόνιμη κατασκήνωση μεταναστών έξω από τις πρεσβείες ΗΠΑ, Ισραήλ, νατοϊκών χωρών και τα γραφεία της ΕΕ. Δυστυχώς η «για πρώτη φορά  αριστερά», φοβισμένη κι ενσωματωμένη,  όχι μόνο δεν κάνει τίποτα απ’ αυτά, αλλά αντί για ταξιδιωτικά έγγραφα σκέπτεται να χορηγήσει «απαραίτητα έγγραφα», όπως της υπέδειξαν τα ντόπια πολιτικά σκύβαλα της ΝΔΣΟΚ και του λασποΠοταμιού συνεπικουρούμενα και από τις απειλές των δολοφόνων ΗΠΑ και  ΕΕ. Ο χρόνος τελειώνει κύριοι του ΣΥΡΙΖΑ, η ώρα των καθοριστικών αποφάσεων ήρθε. Αν δεν πραγματωθεί τώρα η ρήξη με τους δημιουργούς της τραγωδίας, ΗΠΑ, ΝΑΤΟ και ΕΕ, έχουμε τελειώσει σαν χώρα και έθνος. Το ενδιάμεσο που ψάχνετε να βρείτε, απλά δεν υπάρχει.

                                                                  Κ. Α. Αποστολόπουλος

                                                           Δημοτικός σύμβουλος Μεσσήνης