Ψήφος εμπιστοσύνης, από ποιους;

Για άλλη μια φορά προωθείται ένα σχέδιο εξαπάτησης των λαϊκών στρωμάτων με την διαδικασία παροχής ψήφου εμπιστοσύνης, προς το τέλος της εβδομάδας, στη θλιβερή και καταστροφική κυβέρνηση των γαλαζοπράσινων ολετήρων της χώρας. Στη πραγματικότητα, ζητάνε ψήφο εμπιστοσύνης από τους ίδιους τους εαυτούς τους καθώς και οι ίδιοι χρειάζονται έστω μια τεχνητή συσπείρωση ώστε και να αναπτερωθεί το ηθικό τους, εν όψει των ακόμη χειρότερων μέτρων που πρόκειται να ληφθούν και να μαζευτούν όσοι πετάνε κορώνες διαφοροποίησης εκ του ασφαλούς στα διάφορα κανάλια. Ειδικά αυτοί οι τελευταίοι αποτελούν την πλέον γλοιώδη κατηγορία βο(υ)λευτών καθώς όταν έρχεται η ώρα της ψηφοφορίας στη Βουλή, ξεχνάνε όσα έχουν πει και ψηφίζουν κάθε τύπου μνημονιακό νομοσχέδιο πάντα για τη «σωτηρία της πατρίδας» όπως λένε. Μετά, αφού ψηφίσουν, βγαίνουν κι εντελώς ξεδιάντροπα διαμαρτύρονται εναντίον όσων ψήφισαν. Τα φοβισμένα και βολεμένα αυτά ανθρωπάκια της κυβερνώσας αγέλης που ψηφίζουν κάθε νόμο, αρκεί να εξυπηρετεί τα συμφέροντα των δανειστών, θα ανασυνταχθούν ξανά και θα δηλώσουν την εμπιστοσύνη τους στους φυσικούς και ηθικούς αυτουργούς της εξαθλίωσης κι εξόντωσης του ελληνικού λαού. Είναι αυτά τα ρομποτάκια που με περισσή άνεση σβήνουν τα χρέη των μιντιαρχών, των εφοπλιστών, των μεγαλοεπιχειρηματιών, χαρίζουν στους τραπεζίτες δισεκατομμύρια και παραδίδουν τον πλούτο της χώρας λάφυρο στα ευρωατλαντικά αφεντικά τους. Είναι αυτοί οι απερίγραπτοι τύποι που καθορίζουν το μέλλον μας με τον αρχηγό τους να «σκίζει τα μνημόνια κάθε μέρα, σελίδα, σελίδα…». Δεν μας λένε βέβαια ότι τα μνημόνια που «σκίζει» ο Σαμαράς μαζί με το παρατρεχάμενο κήτος, δεν είναι τα Μεσοπρόθεσμα, δεν είναι οι εκατοντάδες νόμοι, οι πράξεις νομοθετικού περιεχομένου και οι άπειρες υπουργικές αποφάσεις που εφαρμόστηκαν τα τελευταία πέντε χρόνια και οδήγησαν στη ληστεία των μισθών, στην κλοπή των συντάξεων, στη φορολογική λαίλαπα, στις μαζικές απολύσεις και την ανεργία, στη διάλυση των εργασιακών σχέσεων, στη χρεοκοπία των ασφαλιστικών ταμείων, στο κλείσιμο σχολείων και νοσοκομείων, στην απογύμνωση των δήμων και στο ξεπούλημα( ιδιωτικοποιήσεις) της δημόσιας περιουσίας. Όχι δεν είναι αυτά. Γιατί όλα αυτά οι ευρωληστές μαζί με τους ντόπιους -κυβερνητικούς και μη- συνεργάτες τους τα ονομάζουν απαραίτητες «μεταρρυθμίσεις» που θα πρέπει να συνεχιστούν με την ίδια ένταση προκειμένου η χώρα μας να μπορεί να αποπληρώνει τα τοκοχρεωλύσια των δανείων της και να μπορεί να δανείζεται από τις αδυσώπητες χρηματαγορές. Άλλωστε τα Μνημόνια αποτελούν κείμενα συνοδευτικά των Δανειακών Συμβάσεων, πάνε πακέτο μ’ αυτές, και δεν μπορούν να καταργηθούν αν δεν καταργηθούν οι τελευταίες μαζί με όλο το νομοθετικό οπλοστάσιο που τα τελευταία τέσσερα χρόνια έχτισαν συστηματικά οι μνημονιακοί. Τα μνημόνια

δεν καταργούνται με τον τερματισμό των επισκέψεων των τροϊκανών, ούτε με την ολοκλήρωση των δανειακών δόσεων όπως ισχυρίζονται οι κυβερνητικοί ψευδολόγοι. Αυτά λέγονται για επικοινωνιακούς σκοπούς και απευθύνονται σε αδαείς που πρέπει να μάθουν ότι οι ευρωαπατεώνες ετοιμάζουν τώρα το νέο μηχανισμό εποπτείας εκ του μακρόθεν, που θα αντικαταστήσει τα κλιμάκια της τρόϊκας και θα εξασφαλίζει τον απόλυτο δημοσιονομικό έλεγχο της Ελλάδας και την προώθηση των γνωστών πλέον «μεταρρυθμίσεων» χωρίς την φυσική παρουσία των εποπτών. Δηλαδή δρομολογούν την μνημονιμοποίηση της ζωής μας όσο θα υπάρχει ΕΕ. Τα μνημόνια, οι δανειακές συμβάσεις και οι πολιτικές τους καταργούνται μόνο αν αποφασίσουμε να αποδεσμευτούμε από την ΕΕ και το ΝΑΤΟ και ακολουθήσουμε πορεία κυρίαρχου και ανεξάρτητου κράτους που θα συνάπτει ισότιμες και αμοιβαία επωφελείς διακρατικές σχέσεις με άλλους. Σε καμία άλλη περίπτωση. Κάτι τέτοιο όμως, που αποτελεί την μοναδική λύση στο αδιέξοδο που οδήγησε τη χώρα η πλουτοκρατία της, δεν το συζητάει κανένα άλλο κόμμα εκτός του ΚΚΕ. Λύσεις που προτείνονται από τον ΣΥΡΙΖΑ και άλλα κόμματα στις οποίες βασική παράμετρος είναι η αργή ή η γρήγορη ικανοποίηση των δανειστών, αποτελούν προσοδοφόρες λύσεις γι αυτούς αλλά καταστροφή για μας.

ΠΑΝΤΩΣ, όλα δείχνουν ότι για τη συγκυβέρνηση της συφοράς έχει δρομολογηθεί πορεία μη αντιστρέψιμης κατάρρευσης, όχι δυστυχώς από την πίεση των λαϊκών κινητοποιήσεων αλλά από τον κυρίαρχο στη χώρα ξένο παράγοντα και το εξαρτημένο απ’ αυτόν ντόπιο κατεστημένο. Το Σαμαροβενιζελικό συνάφι, με την σύντομη συμμετοχή του πρόχειρα κατασκευασμένου τηλεοπτικού κόμματος των αργυρώνυτων της λαθρόβιας ΔΗΜΑΡ, τους έδωσε όλα όσα ήθελαν και με το παραπάνω. Τώρα ο συγκυβερνών θίασος έχει ταβανιάσει, έχει εξαντληθεί, αναμασάει τα ίδια ψεύδη περί ανάπτυξης που δεν φαίνεται, περί εξόδου από την κρίση που ακούγεται σαν ανέκδοτο, περί θυσιών που έπιασαν τόπο, περί εξόδου στις αγορές για πανάκριβα δανεικά που όμως θα μας χώσουν βαθύτερα στην ύφεση και στην ανυποληψία. Τώρα, η ηγεσία των ευρωληστών τους εγκαταλείπει διαμορφώνοντας ταυτόχρονα ένα νέο φιλικό προς αυτούς σχήμα, όπως συνηθίζεται άλλωστε σε όλες τις ιστορικές περιόδους με τους σε κάθε εποχή υποτακτικούς. Δεν τους έκαναν τη χάρη ούτε καν να συζητήσουν για το κυρίαρχο θέμα της βιωσιμότητας του χρέους, καθώς βλέπουν ότι η πολιτική τους παρουσία μετριέται σε λίγους μήνες. Οι νεοναζιστές του Βερολίνου γνωρίζουν πολύ καλά ότι ο ΣΥΡΙΖΑ θα είναι το πρώτο κόμμα στις ερχόμενες εκλογές, που με το διαρκές χαμήλωμα του πήχυ των ριζοσπαστικών υποτίθεται πολιτικών του έχει μετατραπεί σε ένα χρήσιμο για το σύστημα διαχειριστή κι όχι ανατροπέα του. Δεν φοβούνται καθόλου. Η συμπεριφορά του είναι προβλέψιμη κι ελεγχόμενη αφού τις θέσεις κλειδιά του κόμματος αυτού κατέχουν διαπλεκόμενοι του παλαιού ΠΑΣΟΚ, άνθρωποι που δούλεψαν για την διάλυση του ΚΚΕ και διάφορα περιθωριακά στοιχεία του λεγόμενου αριστερού χώρου που χρησιμοποιούν τον ΣΥΡΙΖΑ για προσωπική ανέλιξη και σαν κολυμβήθρα του Σιλωάμ για παλαιά «προοδευτικά» τους ανομήματα. Το άγχος όμως της ηγεσίας του ΣΥΡΙΖΑ για κυβερνητική εξουσία είναι τέτοιο που είναι διατεθειμένη για κάθε παραχώρηση και συμβιβασμό με τους λωποδύτες της Ευρωένωσης οι οποίοι δεν θέλουν τίποτε περισσότερο από το να κερδίσουν πολύτιμο χρόνο για εξεύρεση κάποιας «λύσης» αρκεί να διασφαλιστεί ότι ο λαός θα είναι στη γωνία «πάντα γελαστός και γελασμένος». Και τώρα μόνο ο ΣΥΡΙΖΑ μπορεί να εγγυηθεί κάτι τέτοιο. Θέλουν «συνέχεια του κράτους» κι όχι ριζικές τομές. Παράλληλα, επειδή δεν πρόκειται βέβαια να βρεθεί φιλολαϊκή λύση, θα φορτώσουν την αποτυχία σε μια υποτιθέμενη «προοδευτική» κυβέρνηση ώστε να εμπεδωθεί στον κόσμο το γνωστό τροπάρι ότι «όλοι ίδιοι είναι». Συνεπώς την επόμενη φορά ας επιλεγούν οι πιο αυθεντικοί. Από τη στιγμή που ο ΣΥΡΙΖΑ δεν διανοείται να σπάσει τους δεσμούς με τις συμμορίες ΝΑΤΟ και ΕΕ, η χώρα θα συνεχίσει να κυλάει στις ίδιες ράγες εξάρτησης και υποταγής που έχουν στρώσει εδώ και δεκαετίες το ΠΑΣΟΚ και η ΝΔ.

ΩΣ «απόλυτη καταστροφή» χαρακτηρίζει ο – αγαπημένος του ΣΥΡΙΖΑ-αμερικανός οικονομολόγος Τζ. Στίγκλιτζ τα μέτρα λιτότητας που επεβλήθησαν στις ευρωπαϊκές χώρες, διαπιστώνοντας ότι «οι οικονομίες της ΕΕ έρχονται για μια ακόμη φορά αντιμέτωπες με στασιμότητα, αν όχι με τριπλή ύφεση, με την ανεργία να παραμένει σε επίπεδα ρεκόρ και το κατά κεφαλήν πραγματικό ΑΕΠ να παραμένει χαμηλότερο των προ-κρίσεως επιπέδων». Υπολογίζει ότι οι απώλειες στην οικονομία της ευρωζώνης είναι μόνο για φέτος 1600 δις δολάρια, ενώ το πιο ανησυχητικό είναι, σύμφωνα με τον ίδιο, ότι το χάσμα διευρύνεται αντί να κλείνει. Πράγμα που σημαίνει ότι η μακροχρόνια ύφεση μειώνει την προοπτική ανάπτυξης της Ευρώπης. Οι ευρωλάγνοι φίλοι του ΣΥΡΙΖΑ ας το λάβουν υπ’ όψη και ας καταλάβουν ότι δεν υπάρχει καμία βιώσιμη προοπτική για τη χώρα και το λαό της μέσα στα σαγόνια της ευρωπαϊκής ληστοσυμμορίας. Με το να πάρεις συνεπώς την κυβέρνηση δεν σημαίνει ότι έχεις και την εξουσία. Την εξουσία την έχουν σε κάθε χώρα όσοι κατέχουν το χρηματοπιστωτικό σύστημα και τα βασικά μέσα παραγωγής μεθοδεύοντας τις εξελίξεις προς τα εκεί που ευνοείται η κερδοφορία τους κι όχι οι ανάγκες της χώρας και του λαού της. Αν μια κυβέρνηση, όσο προοδευτική και να θέλει να λέγεται, δεν δρομολογήσει διαδικασίες ώστε με τη βοήθεια των λαϊκών μαζών αυτά τα δύο συστήματα να περάσουν στα χέρια των λαϊκών δυνάμεων, όχι μόνο δεν έχει καμία ελπίδα μακροημέρευσης αλλά διαμορφώνει και τις προϋποθέσεις σοβαρού πισωγυρίσματος του λαϊκού κινήματος. Η πρόσφατη παγκόσμια ιστορία βρίθει από τέτοια τραγικά παραδείγματα.

Κ. Α. Αποστολόπουλος

Δημοτικός σύμβουλος Μεσσήνης