Τι ακριβώς γιορτάζουμε;

Όχι πια λόγια, όχι τα μάταια, τα τριμμένα λόγια

Φτάνουν πια τα λόγια αδερφοί μου, τα τριμμένα, τα μάταια λόγια όποιου έπους.

Άγγελος Σικελιανός

Η έλλειψη ενθουσιασμού, η απουσία συγκίνησης και παλμού, είναι πλέον περισσότερο από φανερά στους εορτασμούς των εθνικών επετείων. Όσο απομακρυνόμαστε από τα γεγονότα που γιορτάζουμε τόσο χλωμιάζει η μνήμη και τόσο απλώνεται η αδιαφορία. Και δεν θα μπορούσε να συμβαίνει διαφορετικά αφού το επίσημο κράτος φροντίζει μέσω της παρεχόμενης παιδείας, του κρατικού και του ενσωματωμένου επικοινωνιακού μηχανισμού των ιδιωτών, να αποσιωπά, να διαστρεβλώνει και να παρέχει την πολύ συγκεκριμένη άποψη του κατεστημένου για τα ιστορικά γεγονότα. Έτσι, η κυριαρχία των στερεότυπων γεννάει τη συνήθεια που με τη σειρά της παράγει την απαραίτητη κρίσιμη μάζα των «χρήσιμων ηλίθιων» οι οποίοι στηρίζουν το σύστημα. Καθιερώθηκε πια ένας πολύ συγκεκριμένος τρόπος εορτασμού των επετείων, όπου ο καθένας ξέρει εκ των προτέρων τι ακριβώς θα ειπωθεί και τι θα συμβεί. Mόνο παρελάσεις, αγήματα, επίσημοι, υπερήφανοι τοπικοί άρχοντες, οι πανταχού και πάντα παρόντες παπάδες, κυβερνητικοί πολιτικοί που μας εξηγούν το «μήνυμα της ημέρας» με μια αβαθή, κενή, ανούσια πατριδολογία με μπόλικη δόση πατριδοκαπηλίας που προκαλεί ανία και αδιαφορία σε μικρούς και μεγάλους. Αφήνουν την ιστορία εκτός ιστορίας. Το παρελθόν απομονώνεται –δαφνοστεφανωμένο- από το παρόν. Η αλυσίδα του χρόνου σπάει. Το «εκεί» και το «τότε», χάνουν οποιαδήποτε επαφή με το «εδώ» και το «τώρα». Μια ανιαρή επανάληψη πανομοιότυπων εκδηλώσεων από χρονιά σε χρονιά, όπου απλά υμνείται ο ηρωϊσμός των προγόνων μας και η ενότητα όλων των ελλήνων, χωρίς καμία αναφορά στα αίτια που οδήγησαν στον μεγαλύτερο ανθρωποκτόνο και πιο καταστροφικό πόλεμο στην ανθρώπινη ιστορία. Ενότητα βέβαια υπήρξε, αλλά μόνο μεταξύ του μεγαλύτερου μέρους του απλού και φτωχού λαού ενάντια στον κατακτητή. Γιατί υπήρξε και μια άλλη «ενότητα», αυτή της μεγαλοαστικής τάξης, των βιομηχάνων, των τραπεζιτών και των συγκροτημάτων τύπου (ΕΛΕΥΘΕΡΟ ΒΗΜΑ, ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ κλπ) με τον κατακτητή κι εναντίον του λαού για να διατηρήσουν και να επαυξήσουν τα κεκτημένα τους. Η τότε κυβέρνηση και στελέχη των αστικών κομμάτων φρόντισαν έγκαιρα, μετά την εισβολή των χιτλερικών, να την «κάνουν» για το αγγλοκρατούμενο Κάϊρο. Όσοι απ’ αυτούς έμειναν εδώ, μαζί με τα λούμπεν αποβράσματα του λαού, συνεργάστηκαν πλήρως με τον κατακτητή οργανώνοντας και έμμισθες ένοπλες συμμορίες (χίτες, γερμανοτσολιάδες και ταγματασφαλίτες) που βασάνισαν, ματοκύλισαν και θανάτωσαν χιλιάδες αγωνιστές της Εθνικής Αντίστασης στην οποία πρωτοστατούσαν οι κομμουνιστές του ΕΑΜ και ΕΛΑΣ.

Για τη συνεισφορά τους στην υποδούλωση της Ελλάδας, πρώτα στους γερμανούς και μετά στους Αγγλοαμερικανούς, ανταμείφτηκαν με κυβερνητική και οικονομική εξουσία μετά τον πόλεμο, ενώ για τους μαχητές της Αντίστασης η ανταμοιβή ήταν φυλακές, βασανιστήρια, εξορίες κι εκτελέσεις. Κάτι ανάλογο συμβαίνει και σήμερα. Οι φυσικοί και πολιτικοί απόγονοι εκείνων των καθαρμάτων συνεργάζονται με τον ίδιο -οικονομικό πλέον- κατακτητή με συνέπεια το απίστευτο πλιάτσικο που βιώνουμε καθημερινά σε βάρος της χώρας και του λαού μας.

Ο Β’ ΠΑΓΚΟΣΜΙΟΣ Πόλεμος δεν σχετίζεται με τρελούς και ανισόρροπους δικτάτορες όπως πασχίζουν να μας πείσουν οι αστοί καπιταλιστές. Τα αίτια του πολέμου σχετίζονται άμεσα με τη φύση και το είδος της καπιταλιστικής οικονομίας που τότε αλλά και σήμερα εξακολουθεί να είναι η κυρίαρχη μορφή οικονομίας στον πλανήτη. Προσπαθούν να κρατήσουν το απάνθρωπο σύστημά τους στο απυρόβλητο, επιρρίπτοντας όλες τις ευθύνες στον Χίτλερ και στον Μουσολίνι. Αλλά ένα σύστημα, όπως το καπιταλιστικό, που βασίζεται στην απάτη, στον τζόγο, στην άγρια εκμετάλλευση και στην κλοπή της περιουσίας των ασθενέστερων από τους ισχυρότερους, δημιουργεί από μόνο του όλες τις προϋποθέσεις για σύγκρουση. Γιατί οι πόλεμοι που προκαλούν οι καπιταλιστές έχουν ένα και μοναδικό σκοπό: την κλοπή και αναδιανομή του πλούτου των λαών της υδρογείου προς όφελός των γιγάντιων χρηματοπιστωτικών ιδρυμάτων και μονοπωλίων. Οι νικητές τα παίρνουν όλα και οι χαμένοι τίποτα. Έτσι στο τέλος του Α΄ Παγκοσμίου Πολέμου η Γερμανία βρέθηκε ηττημένη και ταπεινωμένη. Αγγλογάλλοι και αμερικανοί της επέβαλαν τόσο εξοντωτικούς- για το λαό της βέβαια - όρους με την συνθήκη «ειρήνης» του 1919, ώστε ουσιαστικά παρεμποδιζόταν κάθε προσπάθεια για οποιασδήποτε μορφής ανάκαμψη, δημιουργώντας έτσι τις προϋποθέσεις για ένα νέο πόλεμο. Αλλά και οι αλλαγές που έφερε ο πόλεμος ήταν πολλές με σημαντικότερη την ενίσχυση του διεθνούς ρόλου των ΗΠΑ, που από κράτος –χρεώστης μέχρι το 1913, έγινε κράτος - πιστωτής παρέχοντας τεράστια δάνεια προς τις ευρωπαϊκές δυνάμεις που εξαρτήθηκαν πλέον ασφυκτικά από τις ΗΠΑ. Παράλληλα, με το τέλος του Α΄ Πολέμου είχαμε και την Οκτωβριανή Επανάσταση στη Ρωσία, όπου διαλύεται η Τσαρική Αυτοκρατορία και στη θέση της μπαίνει η Σοβιετική Ένωση. Μια δύναμη που όχι απλώς αναστατώνει την υπάρχουσα παγκόσμια ιμπεριαλιστική τάξη αλλά αποτελεί απειλή για το ίδιο το καπιταλιστικό σύστημα. Στην περίοδο λοιπόν ανάμεσα στους δύο παγκόσμιους πολέμους έχουμε όχι μόνο όξυνση των αντιθέσεων μεταξύ των δυτικών ιμπεριαλιστικών δυνάμεων για την διανομή της πίτας των αγορών και του πλούτου των αποικιών, αλλά και την εμφάνιση του αντικομμουνισμού, της σφοδρής αντίθεσης δηλαδή καπιταλισμού και σοσιαλισμού. Κι εδώ είναι η πιο σημαντική διαφορά μεταξύ των δύο Παγκόσμιων Πολέμων, καθώς μετά την Οκτωβριανή Επανάσταση, η βασική σκέψη αλλά και προτεραιότητα των καπιταλιστών, ανεξαρτήτως εθνικότητας, ήταν η καταστροφή του Σοβιετικού κράτους. Έτσι, αρχικά του προκάλεσαν εμφύλιο κι επενέβησαν στρατιωτικά (1919) στην Ουκρανία, ενώ στη συνέχεια πολιτική, διπλωματική και οικονομική απομόνωση, με απειλές πολέμου και συνεχή υπονόμευση. Ο άγγλος πρώην πρωθυπουργός, Λόϊντ Τζώρτζ, ήδη από το 1934 στη Βουλή των Κοινοτήτων είχε πει : «Η ανατροπή του σημερινού καθεστώτος (του Χίτλερ) στη Γερμανία, σημαίνει νίκη του κομμουνισμού. Κατά συνέπεια το καθεστώς αυτό πρέπει να παραμείνει στη θέση του». Έτσι αποφάσισαν, αφού δεν μπόρεσαν να το στραγγαλίσουν οι ίδιοι, να ενισχύσουν με κάθε τρόπο τους Χίτλερ και Μουσολίνι για να τους ρίξουν εναντίον του νεαρού κράτους, καθώς και οι δύο είχαν τον αντικομμουνισμό για σημαία τους. Με αυτή τη μεθόδευση, Αγγλοαμερικανοί και Γάλλοι, από τη μια θα γλίτωναν τεράστιο κόστος σε αίμα και χρήμα, κι από την άλλη ο πόλεμος, αφού θα κατέστρεφε στρατιωτικά και οικονομικά τις εμπλεκόμενες χώρες, θα τις καθιστούσε εύκολη λεία στις ορέξεις τους. Συνήθως όμως σε τόσο μεγαλεπήβολες επιδιώξεις, υπεισέρχονται πολλοί αστάθμητοι παράγοντες που ανατρέπουν τους αρχικούς σχεδιασμούς. Ο ελληνικός λαός ήταν ένας απ’ αυτούς. Συνέτριψε τον ιταλικό φασισμό στα βουνά της Ηπείρου και καθυστέρησε κατά έξι μήνες την εισβολή των γερμανών και των συμμάχων τους στην ΕΣΣΔ. Έτσι και κυρίως χάρις στον ηρωϊσμό του Σοβιετικού Στρατού, στα είκοσι εκατομμύρια των νεκρών σοβιετικών ανθρώπων και στην απαράμιλλη τότε πολιτική και στρατιωτική ηγεσία του νεαρού κράτους, συνετρίβη η ναζιστική πολεμική μηχανή και απελευθερώθηκε η χώρα μας και όλη η Ευρώπη. Αναγνωρίζεται σήμερα από την «δημοκρατική» Ευρωπαϊκή Ένωση αυτή η πρωτοφανής ανθρωποθυσία και η καταστροφή του 50% των υποδομών του σοβιετικού κράτους από τους ναζί; Κάθε άλλο. Η φιλοναζιστική ηγεσία των λωποδυτών της ΕΕ, με απίστευτη θρασύτητα, ταυτίζει δια νόμου τον ναζισμό με τον κομμουνισμό κι έχει απαιτήσει αυτή η ανιστόρητη θέση να διδάσκεται σε όλες τις βαθμίδες εκπαίδευσης στην ΕΕ, ξαναγράφοντας (χαλκεύοντας) την ιστορία. Δηλαδή θεωρητικά βάζει στην ίδια θέση τον θύτη με το θύμα, ενώ στην πράξη ενισχύει παντοιοτρόπως τις νεοναζιστικές συμμορίες σε όλη την Ευρώπη και ιδιαίτερα στην Ανατολική, όπου όλα τα κομμουνιστικά κόμματα εκεί έχουν τεθεί εκτός νόμου. Στόχος τους είναι να δημιουργήσουν ανιστόρητους λαούς, λαούς – κοπάδια, που θα υποτάσσονται εύκολα στις επιθυμίες της Νέας Τάξης των καπιταλιστικών αγορών.

ΤΕΛΙΚΑ, όλες οι επέτειοι που γιορτάζουμε είχαν την ίδια τύχη: ενταφιάστηκαν βαθειά στο μαυσωλείο της παραχάραξης και της διαστρέβλωσης, μουμιοποιήθηκαν και θεσμοποιήθηκαν μέσα στα καλούπια του συστήματος, ώστε να αποβάλλουν τον επαναστατικό τους χαρακτήρα και να χάσουν τη σημασία και το δυναμισμό τους. Θα τρίζουν τα κόκκαλα των νεκρών αγωνιστών μπροστά στην απύθμενη υποκρισία των μνημονιακών λακέδων που, ενώ παρέδωσαν τη χώρα αμαχητί στον ίδιο εχθρό που εκείνοι με πείσμα πολέμησαν, καταθέτουν σήμερα σωρηδόν στεφάνια στα ιστορικά Μνημεία προσβάλλοντας τους νεκρούς. Κανείς λοιπόν δεν πρέπει να συμμετέχει σε τέτοιου είδους φιέστες. Τα συνδικάτα, οι σύλλογοι, οι οργανώσεις να τιμούν τους νεκρούς μαχητές χωρίς την παρουσία «επισήμων».

ΠΡΙΝ ΑΠΟ 70 χρόνια είχαμε αρνηθεί να γίνουμε προτεκτοράτο της Ιταλίας και Γερμανίας. Σήμερα μέσα στη φυλακή του ευρώ και με τη θηλιά του θηριώδους χρέους που μας επέβαλαν οι ευρωατλαντικοί ληστές, μετατραπήκαμε σε προτεκτοράτο της Γερμανίας και των ΗΠΑ, υπό την ηγεσία των εκλεγμένων από μια μειοψηφία ελλήνων, εκπροσώπων τους. Δυστυχώς, η Ελλάδα γεννήθηκε σαν προτεκτοράτο των μεγάλων δυνάμεων το 1829 και συνεχίζει να ζει έτσι. Ας ελπίσουμε να γίνει σύντομα αντιληπτό από τη μεγάλη μερίδα του λαού μας, ότι χωρίς την διαφυγή από τον καπιταλιστικό «παράδεισο» της ληστρικής ΕΕ και τους νατοϊκούς τζιχαντιστές, δεν έχουμε βιώσιμο μέλλον. Οι πόλεμοι, εμφύλιοι και μη είναι πάντα η τελική επιλογή των καπιταλιστών σαν διέξοδος από τις κρίσεις τους.

Κ. Α. Αποστολόπουλος

Δημοτικός σύμβουλος Μεσσήνης