12 Οκτώβρη 1944, οι Ναζί εγκαταλείπουν την  Αθήνα

         

Οι αλήθειες, γενικά, είναι πάντα παράδοξες στο πλήθος των ανθρώπων που δεν συλλαμβάνουν παρά μόνο την απατηλή φαινομενικότητα των πραγμάτων ( Κάρλ Μάρξ)

ΟΙ ΑΞΙΟΜΝΗΜΟΝΕΥΤΕΣ επέτειοι δυσφορούν όταν τις γιορτάζουνε εκείνοι που  έχουν συνθηκολογήσει, όπως αυτοί του Σύριζα. Γιατί, όταν γονατιστοί τώρα στα πόδια του αντιπάλου, πανηγυρίζουν για μια παλιά  εναντίον του νίκη των προγόνων τους, προκαλούν τον οίκτο μάλλον παρά τον έπαινο της μνήμης. Τότε, πριν 74 χρόνια, οι Ναζί εγκληματίες έφυγαν βιαστικά, τρομοκρατημένοι από την καταιγιστική επέλαση του Κόκκινου Στρατού προς την Γερμανία, φοβούμενοι τον εγκλωβισμό  και την  εξόντωσή τους αν παρέμεναν στην Ελλάδα. Και δεν τρομοκρατήθηκαν μόνο οι Γερμανοί, πανικοβλήθηκαν και οι Αγγλοαμερικανοί που εσπευσμένα αποβιβάστηκαν στις ακτές της Γαλλίας, τον Μάϊο του ’44, προκειμένου να αποτρέψουν επέλαση των Σοβιετικών και πέραν της Γερμανίας, που θα έθετε τέρμα στον καπιταλισμό της Ευρώπης και στα ναζιστικά καθεστώτα Ισπανίας, Πορτογαλίας. Σήμερα, η νεοναζιστική εγκληματική συμμορία (το βαθύ αμερικανικό κράτος) που κυβερνάει τις ΗΠΑ και μεγάλο μέρος του πλανήτη,  συστηματικά μεθοδεύει και προετοιμάζει μια ευρεία, κατακλυσμική σύγκρουση με Ρωσία και Κίνα, προκειμένου –όπως πιστεύει - να διατηρήσει ή και να επεκτείνει την ηγεμονική της θέση στην υφήλιο.  Αλλά, αν συμβεί κάτι τέτοιο, δεν θα έχουμε την ευκαιρία να χαρούμε την απελευθέρωσή μας από την ΝΑΤΟϊκή κατοχή, γιατί η Ελλάδα, έχοντας μετατραπεί σε εμπροσθοφυλακή και ορμητήριο του ΝΑΤΟ από την αμερικανόδουλη «Αριστερά», απλά θα έχει ισοπεδωθεί από τους Ρωσικούς πυραύλους.

 ΟΙ ΓΕΡΜΑΝΟΙ, φεύγοντας στις 12 Οκτώβρη, άφησαν πίσω τους μια ερειπωμένη χώρα, με εκατοντάδες χιλιάδες νεκρούς, βασανισμένους, ξεριζωμένους κι ένα διαλυμένο αστικό κράτος με πρωθυπουργό τον δωσίλογο Ι. Ράλλη, που τον στήριζαν τα μισθοφορικά Τάγματα Ασφαλείας, συγκροτημένα από τα χειρότερα κατακάθια της ελληνικής κοινωνίας. Λούμπεν στοιχεία του υποκόσμου και εξαθλιωμένα από την πείνα ανθρωπάκια,  που οργάνωσαν και εξόπλισαν οι  ναζί κατακτητές σε αγαστή συνεργασία με τους δωσίλογους - εγχώριους, αστούς πολιτικούς και στρατιωτικούς προδότες, για να πολεμήσουν το ΕΑΜ-ΕΛΑΣ και να τρομοκρατούν το λαό. Κι ενώ ο λαός είχε μεθύσει από τη χαρά της νίκης εναντίον του φασισμού - ναζισμού και περίμενε με λαχτάρα μια κυβέρνηση λαϊκής κυριαρχίας, οι τραγικά ανεπαρκείς για την ιστορική περίσταση, ηγεσίες των ΕΑΜ-ΚΚΕ, που τους ενδιέφερε κυρίως η αποδοχή και νομιμοποίησή τους από τους Δυτικούς «συμμάχους, είχαν ήδη προχωρήσει σε δύο απαράδεκτες Συμφωνίες, που προοιώνιζαν ζοφερές εξελίξεις για το πιο μεγαλειώδες αντιστασιακό κίνημα της Ευρώπης. Πίστευαν ότι έτσι θα προωθούσαν την επικράτηση πνεύματος εθνικής ενότητας και αποκατάσταση της ηρεμίας στη χώρα. Δεν μπόρεσαν να αντιληφθούν ότι οι συμφωνίες αυτές ήταν απαραίτητες στις  εσωτερικές αντιδραστικές δυνάμεις και τους εξωτερικούς υποστηρικτές τους (Άγγλους), προκειμένου να κερδίσουν χρόνο και να προετοιμαστούν για αντεπίθεση κι επικράτησή τους.  Ήταν οι  Συμφωνίες του Λιβάνου (20/5/44)  και της Καζέρτας (2/9/44). Με την πρώτη, το ΕΑΜ-ΚΚΕ αποδέχεται και προσχωρεί στην υπό συγκρότηση κυβέρνηση Εθνικής Ενότητας με πέντε εντελώς δευτερεύουσες υπουργικές θέσεις, υπό τον ακραιφνή αντικομμουνιστή και δημαγωγό Γ. Παπανδρέου, και με τη δεύτερη και χειρότερη, συμφωνεί την υπαγωγή των τιμημένων ανταρτικών δυνάμεων του ΕΛΑΣ στη Συμμαχική Διοίκηση, υπό τον βρετανό στρατηγό Ρ. Σκόμπυ. Όπου, ρητά  συμφώνησαν να μην εισέλθουν τμήματα του ΕΛΑΣ ούτε στην Αθήνα ούτε στην Θες/νίκη. Δηλαδή δέχτηκαν να συμμετέχουν σε κυβέρνηση μαζί με τους απόντες, τους λιποτάκτες του κορυφαίου αγώνα της Εθνικής Αντίστασης, που τρωγόπιναν και κόπριζαν 4 χρόνια στα πολυτελή ξενοδοχεία του Καϊρου, δίνοντάς τους παράλληλα και την διοίκηση των μπαρουτοκαπνισμένων ανταρτών και την διοίκηση των δύο μεγαλύτερων πόλεων της χώρας. Οι Βρετανοί (Τσόρτσιλ)  και ο Παπανδρέου, κυριολεκτικά δεν μπορούσαν να πιστέψουν, ότι μπροστά τους είχαν μια τόσο άπειρη κι ευκολόπιστη ηγεσία, που ταυτόχρονα ήταν ευάλωτη σε εκβιασμούς και πιέσεις, καθώς ένα κεντρικό της στέλεχος – ο Ηλίας Τσιριμώκος - ήταν πράκτορας της βρετανικής μυστικής υπηρεσίας. Έτσι αντί να καταλάβουν την Αθήνα και την εξουσία,  αφού ουσιαστικά όλη η Ελλάδα ήταν στα χέρια των δυνάμεών τους, ασχολούνταν με διαπραγματεύσεις με ανίσχυρους και διαλυμένους εσωτερικούς αντιπάλους. Με αυτόν τον τρόπο, απεμπόλησαν την ευκαιρία που  τους παρείχε  η απελευθέρωση της Ελλάδας από το ναζιστικό ζυγό και δεν έθεσαν  επιτακτικά το ζήτημα  της δομής και του είδους της μεταπολεμικής εξουσίας προς όφελος των λαϊκών μαζών και αγωνιστών. Δεν το έκαναν την κατάλληλη στιγμή, αφήνοντας την πρωτοβουλία στους αντιπάλους τους, που  αργότερα εκμεταλλεύτηκαν την ατολμία και αβουλία τους, τσακίζοντας το πρωτόφαντο αντιστασιακό κίνημα. Δεν  πρέπει λοιπόν να μας εκπλήσσουν όλα όσα τραγικά επακολούθησαν, τα οποία κυρίως οφείλονταν στην έλλειψη στρατηγικής  από τη μεριά του ΕΑΜ-ΚΚΕ για την επόμενη μέρα και προϊόντα της οποίας ήταν οι δύο προαναφερθείσες συμφωνίες, με την πανωλεθρία να  ολοκληρώνεται στη Βάρκιζα τον Φλεβάρη του ’45. Τόσο πολύ πίστεψαν στις υποσχέσεις των Βρετανών  και του Παπατζή ώστε υποσχέθηκαν να αναλάβουν την «τήρηση του νόμου και της τάξης» στην Αθήνα και στην επικράτεια, μέχρι την έλευση της κυβέρνησης «Εθνικής Ενότητας» στην Ελλάδα. Έτσι, ενώ σε όλη την Ευρώπη οι δωσίλογοι και συνεργάτες των Γερμανών εκτελούνταν με συνοπτικές διαδικασίες, στην Ελλάδα αυτά τα καθάρματα, αρχικά, βρέθηκαν υπό την προστασία του ΕΛΑΣ, ώστε να τηρηθεί πιστά η συμφωνία.

ΑΠΟ ΤΙΣ 12 Οκτωβρίου που έφυγαν οι Γερμανοί μέχρι τις 18 Οκτωβρίου που αποβιβάστηκε ο Παπανδρέου με την καλοζωϊσμένη κλίκα του, υπήρξε ένα απόλυτο κενό εξουσίας 6 ημερών που δεν εκμεταλλεύτηκε η ηγεσία ΕΑΜ-ΚΚΕ να πάρει την εξουσία, παγιδευμένη στη «τήρηση των συμφωνηθέντων». Φαίνεται, το  να «τηρούμε τα  συμφωνηθέντα», μας έγινε συνήθεια. Ο Παπανδρέου βέβαια δεν ήρθε μόνος του, τον συνόδευε και στρατιωτικό  απόσπασμα των Βρετανών που μέρα με την ημέρα ενισχυόταν ακόμα και με τάνκς και αεροπλάνα. Πρώτη τους δουλειά ήταν η αναδιοργάνωση και επανεξοπλισμός των Ταγματασφαλιτών που έπιασαν αμέσως «δουλειά», δολοφονώντας Εαμίτες κι Ελασίτες. Τον Νοέμβριο, ο Άρης, βλέποντας την κατάσταση να εξελίσσεται ραγδαία σε βάρος του ΕΑΜ-ΕΛΑΣ, ζήτησε από την ηγεσία ΕΑΜ-ΚΚΕ να  επιτραπεί η είσοδος και κατάληψη της Αθήνας  από τις δυνάμεις του ΕΛΑΣ, αλλά του το αρνήθηκαν. Έτσι στις μεγαλειώδεις κινητοποιήσεις του Δεκεμβρίου (Δεκεμβριανά), οι λαϊκές μάζες άοπλες και χωρίς προστασία οδηγήθηκαν στη σφαγή και στην ήττα. Με τον ΕΛΑΣ ακινητοποιημένο και μακριά από την πρωτεύουσα, οι Άγγλοι μαζί με τους ταγματασφαλίτες οργίαζαν, μέχρι την Συνθήκη της Βάρκιζας τον Φλεβάρη του ’45, όπου δόθηκε και το τελειωτικό χτύπημα με τον αφοπλισμό του ΕΛΑΣ, ενώ είχε συμφωνηθεί και των ταγματαλητών. Βιάστηκαν να παραδώσουν τα όπλα τους, χωρίς οι άλλοι να παραδίδουν ούτε σφαίρα. Πράξη που μπορεί να χαρακτηριστεί σαν προδοσία, ξεπούλημα όλου του μέχρι τότε αγώνα, εντελώς αδικαιολόγητη από όποια σκοπιά και να τη δει κανείς.  Είναι εξοργιστικό να σκεφτεί κανείς ότι ενώ η πλευρά ΕΑΜ-ΚΚΕ φρόντιζε να τηρεί κατά γράμμα τις συμφωνίες, η  άλλη πλευρά, υπό την καθοδήγηση των Άγγλων, δεν τηρούσε ούτε ένα γράμμα των συμφωνιών.  Εκείνο όμως ,που εντυπωσιάζει, είναι ότι η ηγεσία ΕΑΜ-ΚΚΕ δεν έβαλε μυαλό από την ολέθρια εμπειρία που είχε απο την προκλητική αθέτηση των δύο πρώτων συμφωνιών από την αντίπαλη πλευρά και προχώρησε σε τρίτη χειρότερη. Με τις συνεχείς λοιπόν υποχωρήσεις, τους δισταγμούς, τις αμφιταλαντεύσεις, τον διαρκή αλληθωρισμό προς τους Δυτικούς «συμμάχους», πράγματα τα οποία έδειχναν απουσία στρατηγικού στόχου που διακατείχε την ηγεσία τότε του ΕΑΜ-ΚΚΕ, η Αριστερά και οι κομμουνιστές εγκλωβίστηκαν κι έπεσαν θύματα των  γεωπολιτικών σχεδιασμών των Βρετανών, που στόχος τους ήταν να μην επιτρέψουν καμία πρόσβαση της ΕΣΣΔ στη Μεσόγειο.  Για να απαλλαγούν δε οριστικά από τον «κομμουνιστικό κίνδυνο», μεθόδευσαν και τον τριετή εμφύλιο. Μια σύγκρουση, που με την άμεση επέμβαση των Αμερικανών (Δόγμα Τρούμαν) κέρδισαν, διχάζοντας βαθύτατα τον ελληνικό λαό, επιτυγχάνοντας και την πλήρη αποδυνάμωση της χώρας. Η Ελλάδα μετατράπηκε έκτοτε σε προτεκτοράτο τους και σταδιακά σε μια εξαθλιωμένη αποικία χρέους, καθώς και σε ένα στρατιωτικό προγεφύρωμα των Αμερικανών που μπορεί να ελέγχει ή και να παρεμποδίζει την κάθοδο των Ρώσων στη Μεσόγειο. Με λίγα λόγια, η πατρίδα μας ουδέποτε μπόρεσε να απελευθερωθεί, παρά τους ποταμούς αίματος που έχυσε, καθώς οι μεγάλες Δυτικές δυνάμεις την χρησιμοποιούν, εδώ και 200 χρόνια, για φράχτη της Ρωσίας. Απλά αλλάζει αφέντες. Από τους Τούρκους περάσαμε στους Άγγλους, για λίγο στους Γερμανούς και μετά στους Αμερικανούς μαζί με  Γερμανούς. Η πατρίδα μας κατέληξε μια χώρα κλωτσοσκούφι των χρηματιστηρίων, των τραπεζιτών, των κερδοσκόπων, των «οίκων» και των χρηματαγορών.  Μια χώρα που έχει ξεπουληθεί και υποθηκευτεί για έναν αιώνα, με τη συνέργεια μάλιστα ανθρώπων -  απογόνων  των τότε ηρώων, σε μια συμμορία δανειστών που μας φόρτωσαν ένα αβάσταχτο χρέος εκατοντάδων δισεκατομμυρίων. Οι νέες γενιές θα παραδειγματιστούν από τα παθήματα του παρελθόντος; Θα γίνουν σοφότερες  και πιο αποφασισμένες να αγωνιστούν, μαζί με τους λαούς της Ευρώπης, να συντρίψουν το απάνθρωπο καπιταλιστικό σύστημα  που έχει φέρει τόση καταστροφή, τόσο πόνο και τόσα δάκρυα στην ανθρωπότητα;

                                                     Κ. Α. Αποστολόπουλος

                                          Δημοτικός σύμβουλος Μεσσήνης