Μνημονιακή σαρακοστή

Το κεφάλαιο δεν είναι παρά νεκρή εργασία που, σαν βρικόλακας, ζει μόνο επειδή ρουφάει το αίμα της ζωντανής εργασίας και τόσο περισσότερο ζει,  όσο περισσότερο αίμα ρουφάει. (Κ. Μάρξ)

ΓΙΑ ΠΡΩΤΗ φορά στην ιστορία, το χρήμα έχει ξεφύγει εντελώς από  κρατικούς ελέγχους και βρίσκεται στη δικαιοδοσία ιδιωτικών τραπεζών και χρηματοπιστωτικών οργανισμών που, δεν αναγνωρίζουν εθνικά σύνορα, δεν συμμορφώνονται με κανένα κανονισμό, δεν δέχονται κανένα νόμο εκτός του νόμου της δύναμης του χρήματος. Επιβάλουν δε σκληρά μέτρα ενάντια σ’ εκείνους που παραβιάζουν τους νόμους των αδίστακτων αγορών. Στην Ελλάδα των δέκα εκατομμυρίων, ο κατακερματισμός της Αριστεράς και της Δεξιάς έχει λύσει τα χέρια των τροϊκανών (εκπροσώπων των αγορών), που ενεργούν πλέον στη χώρα με θράσος και πλήρη άνεση ως κατοχικοί γκαουλάϊτερ. Επισκέπτονται την Αθήνα κάθε τρεις και λίγο με μια συγκεκριμένη αποστολή: Την πίεση στο παραδομένο άθλιο Συριζαϊκό μπουλούκι, για γρήγορη ολοκλήρωση ενός αντιλαϊκού νομοθετικού οπλοστασίου και την δημιουργία αποτελεσματικών μηχανισμών, προκειμένου να  συστηματοποιηθεί και να επιταχυνθεί η κλοπή των εισοδημάτων μας και η εκποίησης της δημόσιας και ιδιωτικής περιουσίας. Για κανέναν άλλο λόγο δεν έρχονται εδώ αυτά τα καθάρματα των (θ)εσμών (Κομισιόν, ΕΚΤ, ΔΝΤ, ΕΜΣ). Ούτε για διαδικασίες ανάπτυξης, ούτε για ελάφρυνση του χρέους, ούτε για κανένα μέτρο ανακούφισης των λαϊκών στρωμάτων. Απαιτούν με σκαιότητα να πληρώνουμε εγκαίρως τα δάνεια που μας επέβαλαν, να μην τους δημιουργούμε προβλήματα, να μην αντιδρούμε, να ζούμε στη μιζέρια. Να παραμείνουμε σε κατάσταση αφασίας όσο πάει. Μας έφεραν ήδη σε μια κατάσταση μεταξύ φθοράς και αφθαρσίας και θα μείνουμε εδώ εσαεί, αν δεν αποφασίσουμε ν’ αντιδράσουμε οργανωμένα, μαζικά, βίαια, τελειωτικά.  Αλλιώς θα βλέπουμε και θα ξαναβλέπουμε τα ίδια πράγματα να συμβαίνουν: Απανωτές και πάντα «σκληρές διαπραγματεύσεις», μετά τις οποίες όλα τα  μνημονιακά πολιτικά σκύβαλα, τα δέχονται όλα, τα υπογράφουν όλα, τα εφαρμόζουν όλα. Εκείνο που κάθε φορά αλλάζει, είναι το επικαιροποιημένο καλάθι ψεμάτων που τα καλύπτουν.   

ΤΙΣ ΜΕΡΕΣ που πέρασαν είχαν την τιμητική τους οι μάσκες και η μεταμφίεση. Οι έλληνες έζησαν  στο ρυθμό της αποκριάς και του καρνάβαλου και για λίγο εκτονώθηκαν, ξεχνώντας τη ζοφερή πραγματικότητα. Λησμόνησαν την οδυνηρή πραγματικότητα που τους επέβαλαν εκείνοι που δεν βγάζουν ποτέ τις μάσκες. Που είναι μονίμως μασκαρεμένοι, και που ανάμεσά τους η «αριστερή» μασκαράτα με λάβαρο, την ψευτιά την υποκρισία, τα μεγάλα λόγια, την υποταγή, διασύρει τη χώρα και ταπεινώνει τον κάποτε υπερήφανο λαό της. Εκείνοι που, ο κάποτε γελαστός αλλά πάντα γελασμένος ελληνικός λαός, τους ψηφίζει και τους ξαναψηφίζει για να τον σώσουν. Όλος αυτός ο βρωμερός συρφετός των αστών πολιτικών απατεώνων  που η πλειοψηφία του λαού μας αρνείται να πετάξει από την πλάτη του. Τόσο αποτελεσματική είναι η πλύση εγκεφάλου που υφίσταται από τα δημόσια και ιδιωτικά κανάλια και τις καταρρέουσες ευρωφυλάδες, ώστε κάθε ψευδολογία που μεταδίδουν να θεωρείται σοβαρό επιχείρημα. Όπως για παράδειγμα, το ότι για κάθε ευρώ που θα μας περικόπτουν (δηλαδή θα μας κλέβουν) από δω και πέρα, θα μας δίνουν σαν αντιστάθμισμα ένα άλλο Είναι να βγάζεις το καπέλο στη Τσιπραϊκή κλίκα για την εφευρετικότητά της στην εξαπάτηση και στο παραμύθιασμα.  Κάθε ίχνος ντροπής και φιλότιμου έχουν εξοβελισθεί πλέον μπροστά στην λατρεία της καρέκλας.

Η ΕΛΛΑΔΑ σήμερα βιώνει την μεγαλύτερη οικονομική συντριβή και κοινωνική εξαθλίωση από το τέλος του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου και του εμφυλίου. Η γενική κρίση του καπιταλισμού και ειδικότερα το εγκληματικό «πάση θυσία στο ευρώ» και τα ασφυκτικά δεσμά της ευρωζώνης, είναι οι βασικές αιτίες κατάρρευσης της χώρας μας, όπως και της σοβαρής κρίσης που σοβεί στην ευρωζώνη και στην ΕΕ. Η συνεχιζόμενη παραμονή της Ελλάδας στο ευρώ απλά εξαπλώνει τη  φτώχεια σε όλο και περισσότερους, ενώ αυγατίζει τον πλούτο όλο και λιγότερων. Η με απάτη ένταξη της Ελλάδας στην Ευρωζώνη (ΟΝΕ)  το 2001 και η πρόσδεση της ήδη υπερδανεισμένης οικονομίας της με  την ευρωζωνική και το ληστρικό τραπεζικό της σύστημα, ήταν επόμενο ότι θα κατέληγε σε συμφορά. Διότι, ONE σημαίνει μεταβίβαση της νομισματικής κυριαρχίας από τα κράτη-μέλη στην Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα (ΕΚΤ) που έχει το αποκλειστικό προνόμιο έκδοσης του κοινού νομίσματος και καθορίζει (θεωρητικά) μια ενιαία νομισματική πολιτική για όλα τα κράτη της Ευρωζώνης. Έτσι, τα κράτη για να ενταχθούν στην ΟΝΕ, εκχωρούν και την εθνική τους ανεξαρτησία και το κυριαρχικό δικαίωμα της έκδοσης του νομίσματος σε μια υπερεθνική κεντρική τράπεζα, με έδρα την Φραγκφούρτη, και με μοναδική εντολή την σταθερότητα των τιμών, τίποτα άλλο. Καμία αναφορά, για παράδειγμα, στην απασχόληση. Γι  αυτό τους βλέπουμε να επιτίθενται με τέτοια σφοδρότητα στην εργασία. Τους ενδιαφέρει μόνο η σταθερότητα της κερδοφορίας τους, που την πετυχαίνουν  κάνοντας λάστιχο την εργασία με ωριαίες, δίμηνες, πεντάμηνες και οχτάμηνες (συνήθως μη αμειβόμενες) απασχολήσεις. Τις συνέπειες τις βιώνουμε στο πετσί μας με το μισό πληθυσμό της χώρας να είναι κάτω από ή στα όρια της φτώχειας.

ΕΝΑ ΚΡΑΤΟΣ της ευρωζώνης, όπως η Ελλάδα, δεν μπορεί να δημιουργήσει χρήμα μέσω της Κεντρικής του Τράπεζας, ακόμα και  σε περίπτωση έκτακτης ανάγκης. Είναι υποχρεωμένο να δανείζεται με υψηλό επιτόκιο από τις ιδιωτικές τράπεζες που με τη σειρά τους δανείζονται με ασήμαντο επιτόκιο από την ΕΚΤ, κερδίζοντας τεράστια ποσά σε βάρος του λαού της χώρας κι εκτοξεύοντας  το δημόσιο και ιδιωτικό χρέος στα ύψη. Με λίγα λόγια, κάθε ένας από μας είτε εργαζόμενος(απασχολούμενος), είτε συνταξιούχος, που πληρώνεται σε ευρώ, πληρώνεται με δανεικά χρήματα. Αν δε και οι τράπεζες κινδυνεύουν με χρεοκοπία λόγω των αδιάκοπων κερδοσκοπικών τους παιχνιδιών στα χρηματιστήρια, τότε η μαφιόζικη ηγετική κλίκα της Ευρωζώνης υποχρεώνει τους λαούς  να τις διασώσουν, φορτώνοντάς τους με μνημόνια. Δηλαδή με τεράστια δάνεια σε ευρώ, που δεν μπορούν να αποπληρωθούν ποτέ, ώστε να δεσμεύονται στην αέναη εξυπηρέτησή τους,  γενεές γενεών. Για όσους/ες δεν το έχουν ακόμη καταλάβει, αυτή είναι η παγίδα του μεταμφιεσμένου γερμανικού μάρκου, του ευρώ. Μπαίνεις και δεν βγαίνεις ποτέ, καθώς σε πνίγουν με τη θηλιά του χρέους που εσαεί αυξάνουν. Δηλαδή, σε μια δίχως τέλος Σαρακοστή που δεν οδηγεί  σε κανενός είδους Ανάσταση.

 ΜΑΣ ΕΦΤΑΣΑΝ σε απόλυτο αδιέξοδο. Προοπτική εντός ευρώ και ΕΕ δεν υπάρχει καμία.  Ο ελληνικός λαός να αποβάλλει το φόβο και τη μοιρολατρεία, να πετάξει στα σκουπίδια τους μασκαρεμένους σωτήρες, κι επιτέλους να βγει στο προσκήνιο. Να γίνει πρωταγωνιστής των εξελίξεων και παίρνοντας τον έλεγχο της χώρας στα χέρια του, να διαγράψει μονομερώς το χρέος  οδηγώντας την μακριά από τους δυνάστες της ΕΕ και του ΝΑΤΟ.

                                                      Κ. Α. Αποστολόπουλος

                                           Δημοτικός σύμβουλος Μεσσήνης