Αντί  για  ρήξη, υποτέλεια

« Για δες που η Αριστερά κάνει μερικές φορές τη δουλειά καλύτερα κι από τη Δεξιά». (Τζ. Ανιέλι, ιταλός μεγιστάνας, πρώην ιδιοκτήτης της FIAT)

Χρειάστηκαν τριάντα χρόνια στη πλειοψηφία του ελληνικού λαού να καταλάβει τι εστί ΠΑΣΟΚ, αλλά μόνο τριάντα μέρες (μετά τις εκλογές), για να αντιληφθεί που το πάει ο ΣΥΡΙΖΑ. Οι συνειρμοί από τη δράση και τη συμπεριφορά του  σοσιαληστρικού ΠΑΣΟΚ ανακαλούνται αβίαστα στη μνήμη μας, μετά τον καταστροφικό συμβιβασμό της Συριζαϊκής ηγεσίας με την ευρωμαφία. Αλλά και την,  καθ’ υπαγόρευση Σόϊμπλε, επιστολή της ελληνικής κυβέρνησης προς το Γιούρογκρουπ  με την λίστα αντιλαϊκών «μεταρρυθμίσεων», ώστε να γίνουν αποδεκτές από τα φερέφωνα των δανειστών. Ο ΣΥΡΙΖΑ προσπάθησε να μας πείσει ότι μπορεί να βγάλει τη χώρα από τα μνημόνια και την κρίση, απλά και μόνο  με μια καλύτερη διαπραγμάτευση, ενώ γνωρίζει ότι τα μεν μνημόνια έχουν ενσωματωθεί πλέον στο θεσμικό πλαίσιο της Ευρωζώνης, η δε καπιταλιστική κρίση έχει ενδημικό και δομικό χαρακτήρα διεθνώς και ειδικότερα στην Ευρώπη. Διαπραγματεύεται με τους ενσαρκωτές της διαφθοράς  και της φοροαποφυγής στην ΕΕ, για την πάταξη της διαφθοράς και της φοροδιαφυγής στην Ελλάδα. Με τους ηγέτες δηλαδή ενός συστήματος, όπως η ΕΕ,που έχουν νομιμοποιήσει τις οφσόρ, τις ενδοομιλικές και τριγωνικές συναλλαγές, τα κερδοσκοπικά κεφάλαια, τον παρασιτισμό,  τον διαβλητό συγκεκριμένο τρόπο που διαμοιράζονται οι χρηματοδοτήσεις σε κάθε χώρα-μέλος, την εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο, και το πλήθος των διατραπεζικών και χρηματιστικών παιχνιδιών, ακριβώς για να ευνοήσουν την διαφθορά. Γιατί η διαφθορά είναι εγγενής ιδιότητα του καπιταλισμού κι αυτή τον μεγεθύνει. Καπιταλισμός χωρίς διαφθορά δεν μπορεί να υπάρξει. Εάν την αφαιρέσεις τον σκοτώνεις, και κανείς τους δεν θέλει να τον σκοτώσει.

 ΟΙ ΕΞΑΓΓΕΛΙΕΣ της Θεσ/νίκης που περιελάμβαναν τη διαγραφή του μεγαλύτερου μέρους του χρέους και την άμεση κατάργηση και αντικατάσταση των μνημονίων με το Εθνικό Σχέδιο Ανασυγκρότησης του ΣΥΡΙΖΑ, αποσύρθηκαν από τις πρώτες κιόλας ώρες του διαπραγματευτικού σόου. Ο γκεμπελικός μάστορας του πολιτικού κυνισμού Σόϊμπλε, βλέποντας την πρωτοφανή ταχύτητα  με την οποία η Συριζαϊκή ηγεσία απεμπόλησε όλες τις προεκλογικές υποσχέσεις, δήλωσε:  «Θα είναι πολύ δύσκολο να εξηγήσει αυτή η κυβέρνηση  το Πρόγραμμα που υπέγραψε σε όσους την ψήφισαν». Κι ο γερμανοτσολιάς Άδωνις συμπλήρωσε περιχαρής: «Προσφέρομαι να γίνω εισηγητής του Σύριζα για το νέο Μνημόνιο». Ουάου που θάλεγε κι ο Βαρουφά. Πράγματι, η «Κύρια Σύμβαση Χρηματοδοτικής Διευκόλυνσης»,  την παράταση της οποίας ζήτησε για 4 μήνες η νέα ελληνική κυβέρνηση ΣυριζΑνέλ και αποδέχτηκε το Γιούρογκρουπ, είναι η χειρότερη δανειακή σύμβαση που έχει υπογράψει ποτέ κράτος σε ολόκληρη την υφήλιο. Είχε ψηφιστεί με πράξη νομοθετικού περιεχομένου σε μια νύχτα, από την «κυβέρνηση» Παπαδήμου τον Μάρτη του 2012, και περιλαμβάνει: Υπαγωγή όλης της λαϊκής και κρατικής περιουσίας στη δικαιοδοσία των δανειστών, κατάργηση της εθνικής κυριαρχίας, πλήρη και έγκαιρη τήρηση των δανειακών υποχρεώσεων  προς όλους τους δανειστές υπό την απειλή των δικαστηρίων του Λουξεμβούργου και του Αγγλικού Δικαίου, απαγόρευση οποιασδήποτε μορφής μονομερών ενεργειών από την πλευρά της Ελλάδας χωρίς τη σύμφωνη γνώμη των δανειστών και άλλες εξοργιστικές δεσμεύσεις. Το πιο εμετικό όμως, είναι η δήλωση της ελληνικής πλευράς στην αρχή του κειμένου, πως «εκτιμούν θετικά τα πεπραγμένα των τελευταίων πέντε ετών». Έτσι η κυβέρνηση, συνεχίζοντας ουσιαστικά την «επαναδιαπραγμάτευση» από εκεί που την άφησαν οι γαλαζοπράσινοι λακέδες, αποδέχεται την αδιατάρακτη συνέχεια του μνημονιακού καθεστώτος, δηλαδή την θεσμοθετημένη και πολυδαίδαλη εξάρτηση της χώρας μας, προχωρώντας μ’ αυτόν τον τρόπο και η ίδια στον «μονομερή αφοπλισμό» της απέναντι στους εκπροσώπους των αγορών. Γι αυτό και γίνεται εργώδης προσπάθεια στο Γιούρογκρουπ, ώστε με κατάλληλη διαμόρφωση, το περιεχόμενο του τελικού κοινού ανακοινωθέντος να «πουληθεί» στον ελληνικό λαό σαν επιτυχία κι όχι σαν ταπείνωση της ελληνικής πλευράς. Δίνεται λοιπόν ιδιαίτερη προσοχή στη συγγραφή των κειμένων της συμφωνίας ώστε να χαρακτηρίζονται από την αμφισημία («δημιουργική ασάφεια», ο σύγχρονος όρος) των πανάρχαιων Δελφικών χρησμών που επιτρέπει στους  συμβαλλόμενους  να τα ερμηνεύουν κατά το δοκούν, ενώ ο περισσότερος κόσμος μη έχοντας την δυνατότητα να καταλάβει την ουσία,  να αποδέχεται την πιο ποθητή ερμηνεία. Ωστόσο είχε και η  ελληνική πλευρά μια «επιτυχία»: Κατάφερε να μην εμφανίζονται πουθενά στο κείμενο οι λέξεις «μνημόνιο» και «τρόϊκα»  που αντικαταστάθηκαν με τις λέξεις «συμφωνία»   και «θεσμοί».  Αλλά και τον  μνημονιακό Προϋπολογισμό του 2015, που συντάχθηκε καθ’ υπόδειξη της Κομισιόν από τους Σαμαροβενιζέλους, δεσμεύτηκε να τηρήσει  η νέα ελληνική κυβέρνηση. Οπότε και τα λίγα μέτρα ανακούφισης των πιο εξαθλιωμένων τμημάτων του λαού, που εξαγγέλθηκαν, αναστέλλονται ή παίρνονται πίσω διότι θεωρούνται «μονομερείς ενέργειες».

                                              Η ομηρία στο ευρώ

Αντιλαμβάνομαι τη δυσχερή θέση πολλών ανθρώπων του ΣΥΡΙΖΑ να εξηγήσουν τα ανεξήγητα, καθώς η στιγμή που γκρεμίζονται οι αυταπάτες είναι οδυνηρή. Αλλά για πολλούς, ίσως είναι απαραίτητη προϋπόθεση για επανατοποθέτηση, περίσκεψη και συνάντηση με την χαμένη αξιοπρέπεια. Πολλοί –εντός κι εκτός ΣΥΡΙΖΑ- μιλούν για «απίστευτες κωλοτούμπες»  της Συριζαϊκής ηγεσίας την πρώτη βδομάδα κιόλας από την ανάληψη της δια- κυβέρνησης. Κάνουν λάθος. Δεν πρόκειται για κωλοτούμπες. Πρόκειται περί  απόλυτης συνέπειας με τις κεντρικές πολιτικές επιλογές της. Κι αυτές είναι η προσήλωση του ΣΥΡΙΖΑ στην «αγία» τριάδα - ΕΕ, Ευρώ, ΝΑΤΟ - δηλαδή στα τερατουργήματα του σύγχρονου καπιταλισμού, εντός των οποίων δεν επιτρέπονται ούτε καν φιλολαϊκές σκέψεις, πόσο μάλλον πράξεις. Εκεί, στην ευρωφυλακή, υποχρεούσαι να ζεις μονίμως με ακριβά δανεικά  ευρώ, που στα παρέχει μέσω των ιδιωτικών τραπεζών,  η ΕΚΤ, το πιο σκοτεινό κι αδιαφανές ίδρυμα  της Ευρώπης, το κέντρο ισχύος της ευρωμαφίας, η οπλαποθήκη  του ευρώ. Κι από την άλλη να συμμετέχεις αδιαμαρτύρητα σε όλους τους ΝΑΤΟϊκούς τυχοδιωκτισμούς. Έτσι, με τον συνεχή δανεισμό παράγεται αδιάκοπα χρήμα για την Ευρωτράπεζα, που το χρησιμοποιεί για την αέναη διάσωση των ευρωπαϊκών τραπεζών, την ενίσχυση των καρτέλ, την μάχη έναντι του δολαρίου στις παγκόσμιες συναλλαγές, και για τη συμμετοχή της σε παγκόσμια παιγνίδια ομολόγων χρέους και παραγώγων, ενισχύοντας έτσι την διεθνή κερδοσκοπία. Ταυτόχρονα, κρατά και σε απόλυτη ομηρία τα κράτη –μέλη,  ελέγχοντας πλήρως τις χρηματοροές προς αυτά, δηλαδή την οικονομία τους,  άρα και την εξωτερική τους πολιτική.  

     

                                       Ο φαύλος κύκλος του δανεισμού

 Επειδή οι περιβόητες αγορές δανείζουν πολύ ακριβά τα χρήματά τους η κυβέρνηση θα υποχρεωθεί, με το τέλος της τετράμηνης παράτασης και υπό την απειλή των δυσβάστακτων «υποχρεώσεων», να στραφεί προς τους «θεσμούς» (τρόϊκα) οι οποίοι θα την δανείσουν φτηνότερα αλλά με την προϋπόθεση να μπει σε «πρόγραμμα», δηλαδή σε νέο (τρίτο) μνημόνιο, ώστε με τα νέα δανεικά να ξοφλήσει μέρος παλαιότερων, εφαρμόζοντας αναγκαστικά επιπλέον μέτρα σε βάρος των ανήμπορων. Το 2016 θα έχουμε  πάλι τα ίδια κ.ο.κ. Όσο είμαστε λοιπόν μέσα στο ευρώ, ο φαύλος κύκλος δανεισμού, επαναδανεισμού και μνημονίων δεν κλείνει ποτέ. Το χρέος είναι τα λύτρα που πρέπει να πληρώνουμε, υπό τους απάνθρωπους όρους και τις εγγυήσεις των  μνημονίων, για να παραμένουμε ζωντανοί μετατρεπόμενοι σταδιακά σε δουλοπάροικους. Και όσο περισσότερα μας δανείζουν τόσο πιο εξαρτημένοι από την συμμορία των πιστωτών  θα γινόμαστε. Έτσι καταφέρνουν τον στόχο τους που είναι η απόλυτη εξάρτηση κι όχι η σωτηρία μας. Διότι το θηριώδες χρέος που μας φόρτωσαν είναι μη διαχειρίσιμο, και η εξυπηρέτησή του δεν επιτρέπει κανενός είδους ανάπτυξη. Το  πρώτιστο μέλημα  λοιπόν μιας κυβέρνησης που θέλει να λέγεται αριστερή, έπρεπε να είναι  η οριστική αντιμετώπιση αυτού του τρομακτικού προβλήματος που λέγεται χρέος, με την άμεση μονομερή διαγραφή του χωρίς καμία συνεννόηση με τους ήδη πολλαπλά πληρωμένους δανειστές, ώστε να ασχοληθεί με την παραγωγική ανασυγκρότηση της οικονομίας και την ανακούφιση των λαϊκών στρωμάτων. Αλλά όπως μας διδάσκει η ιστορία ποτέ, και σε καμία από τις  χώρες που η Αριστερά πήρε την κυβέρνηση, δεν τόλμησε να έρθει σε σύγκρουση και ρήξη με το κεφάλαιο, δηλαδή με την πραγματική εξουσία σε κάθε χώρα. Αντίθετα, προτίμησε τον συμβιβασμό και την ενσωμάτωση με τις τοπικές και διεθνείς δομές του με καταστροφικές τελικά συνέπειες για τους λαούς. Ό,τι ακριβώς δηλαδή κάνει και η σημερινή ελληνική κυβέρνηση. Το θέμα λοιπόν δεν είναι ποιος κυριαρχεί στο κοινοβούλιο, αλλά ποιος ελέγχει την οικονομία. Χωρίς τον κοινωνικό έλεγχο του τραπεζικού συστήματος και των βασικών τουλάχιστον παραγωγικών μέσων καμία κυβέρνηση είτε αριστερή είτε σοσιαλιστική δεν μπορεί να ασκήσει την παραμικρή φιλολαϊκή πολιτική. Αυτό πρέπει να γίνει κατανοητό από τις πλατειές λαϊκές μάζες, ώστε να μη περιμένουν αδρανείς το χάρισμα των δικαιωμάτων τους από κάποια κυβέρνηση, χωρίς οι ίδιες να συμμετέχουν ενεργά και να πιέζουν, ταξικά οργανωμένες, στη διαμόρφωση φιλολαϊκών πολιτικών.

                                             Είναι ώρα για ρήξη 

         

 Ωστόσο, μεγάλο μέρος των λαϊκών στρωμάτων που ψήφισαν ΣΥΡΙΖΑ, ντοπαρισμένα με ισχυρές δόσεις ευρωφιλίας από τα ενσωματωμένα ΜΜΕ, αυτά ή δεν μπορούν να τα καταλάβουν ή θεωρούν πως δεν γίνονται. Έτσι η ευρωλαγνία του ΣΥΡΙΖΑ πέρασε αφού θεωρήθηκε παράγοντας ασφάλειας που δεν «θα έριχνε τη χώρα στα βράχια».  Όμως η πάση θυσία παραμονή στο ευρώ, μας έχει ρίξει  ήδη στον καιάδα της αέναης λιτότητας  από τον οποίο δεν θα μπορέσει να μας βγάλει η Συριζαϊκή μεταλλαγμένη αριστερά, με οδηγό το νέο μνημόνιο. Γι αυτό, βλέπουμε  την κυβέρνηση να προσπαθεί να ευνουχίσει τις υψηλές πολιτικές προσδοκίες που καλλιεργήθηκαν προεκλογικά, διότι η απρόσμενη για πολλούς «επιστροφή στον ρεαλισμό», αρχίζει και δημιουργεί τριγμούς στο κυβερνητικό στρατόπεδο, καθώς βλέπουν την κυβέρνησή τους να υποκύπτει στις απαιτήσεις της αγέλης των εκβιαστών-δανειστών και των διεθνών κερδοσκόπων, παραβλέποντας τις άμεσες λαϊκές ανάγκες. Και το γεγονός ότι δεν πείραξαν  την προηγούμενη διοίκηση, που εξακολουθεί να έχει τον πρώτο λόγο σε όσα συμβαίνουν στη χώρα, ασκώντας απόλυτο έλεγχο στην εφαρμοζόμενη πολιτική μέσω κομβικών οργανισμών, όπως η ΤτΕ, το ΤΧΣ, ο ΟΔΔΗΧ, το  ΤΑΙΠΕΔ κ.ά, πρέπει να δημιουργεί περισσότερες υπόνοιες παρά αισιοδοξία στον  κόσμο του ΣΥΡΙΖΑ. Έτσι, η ζωή στη χώρα συνεχίζεται σαν να μην έχει αλλάξει τίποτα. Οι λαϊκές δυνάμεις μέσα κι έξω από τον ΣΥΡΙΖΑ, που αντιλαμβάνονται την κατάσταση, πρέπει να αντιδράσουν, να μην επιτρέψουν στο όνομα της επαναδιαπραγμάτευσης για «ανάσες αξιοπρέπειας» να θριαμβεύσει η δουλοπρέπεια. Η διαπραγμάτευση με τους δυνάστες οδηγεί πάντα σε βαθύτερη υποτέλεια. Δεν μας χρειάζεται διαπραγμάτευση με αυτούς. Είναι η ώρα της σύγκρουσης και ρήξης με ΕΕ και ΝΑΤΟ, διότι αν κλείσει η νέα «συμφωνία» θα υπάρξει τέτοια γενικευμένη επίθεση της ευρωσυμμορίας,  ώστε ο λαός μας δεν θα μπορέσει ποτέ να σηκώσει κεφάλι. Η πραγματικότητα τότε θα είναι αμείλικτη για όλους μας.

                                                                    Κ. Α. Αποστολόπουλος