Προσοχή, όχι και τόσο αριστερά!

                     « Ο δρόμος για την κόλαση είναι στρωμένος με καλές προθέσεις». (γαλλική παροιμία)

Το πόσο αριστερά μπορεί να κινηθεί κανείς μέσα στο ναρκοπέδιο του ευρώ το βλέπουν ήδη όσοι με περισσή αφέλεια και άγνοια πίστεψαν ή πιστεύουν ότι, ακολουθώντας τα Σύμφωνα, τις Οδηγίες και τους Κανόνες που κατασκεύασαν οι νονοί της ληστρικής ΕΕ, έχουν την δυνατότητα για ανάπτυξη ακόμα και της παραμικρής- όχι αριστερής- πρωτοβουλίας, χωρίς να συγκρουσθούν μαζί τους. Η χυδαιότητα, η απρέπεια, ο κυνισμός, η αλαζονεία, αποτελούν τα βασικά γνωρίσματα  των ανθρωποειδών  της εγκληματικής συμμορίας που κυβερνάει την καπιταλιστική ευρωένωση, όπως για πολλοστή φορά αποδείχτηκε με ιδιαίτερη ένταση, αρκετές μέρες πριν και αμέσως μετά τις τελευταίες εκλογές στη χώρα μας. Όλα τα υψηλόβαθμα ευρωκαθάρματα και τα ελεγχόμενα ΜΜΕ συντονίστηκαν σε ένα ορυμαγδό απειλητικών δηλώσεων και εκβιασμών προς το λαό μας υποδεικνύοντας τι να ψηφίσει ώστε να μην «οδηγηθεί η χώρα σε περιπέτειες». Νόμιζε κανείς ότι στην κυβέρνηση  πρόκειται ν’ ανέβουν οι μπολσεβίκοι. Συνέχισαν, δείχνοντας την «δημοκρατική» τους αγριότητα και στην πρόσφατη σύγκλιση του Γιούρογκρουπ για επέκταση των κυρώσεων εναντίον της Ρωσίας. Προκάλεσε «φρίκη» στον καραγκιόζη πρόεδρο του Ευρωκοινοβουλίου Μάρτιν Σούλτς, η ασήμαντη έστω διαφοροποίηση του έλληνα υπουργού εξωτερικών στο θέμα της συνέχισης των κυρώσεων. Δυστυχώς ο Ν. Κοτζιάς δεν τόλμησε καν να επικαλεστεί, μπροστά στην αγέλη των φιλοναζιστών συναδέλφων του, την απόφαση του ΟΗΕ και την «Διακήρυξη της Βιέννης» που καλούν κράτη και ομάδες κρατών να απέχουν από την επιβολή «Μονομερών Μέτρων Καταναγκασμού» εναντίον άλλων κρατών, χωρίς τη σύμφωνη γνώμη του Συμβουλίου Ασφαλείας του ΟΗΕ. Δεν τόλμησε να τους πει ότι στην Ουκρανία δεν εισέβαλαν οι Ρώσοι αλλά  Νατοϊκή λεγεώνα έμμισθων ναζιστικών αποβρασμάτων που χρηματοδοτείται, εξοπλίζεται και εκπαιδεύεται από τις ΗΠΑ και την ΕΕ. Ότι τα εγκλήματα που διαπράττουν καθημερινά οι αμερικανοκίνητες ναζιστικές συμμορίες του προτεκτοράτου του Κιέβου, ξεπερνούν σε αγριότητα εκείνα των τζιχαντιστών του «Ισλαμικού κράτους». Δεν τόλμησε να τους πει ότι οι κυρώσεις αυτές είναι εντελώς παράνομες και πλήττουν σοβαρά την αγροτική και την τουριστική μας οικονομία.  Αντ’ αυτών ξεστόμισε το εντελώς απαράδεκτο, ότι «είναι αναποτελεσματικές» και συνεπώς δεν πρέπει να συνεχιστούν για πολύ. Έγινε ένα κακό ξεκίνημα,  στην πρώτη κιόλας επαφή της νέας κυβέρνησης με την ευρωμαφία, και το αποτέλεσμα ήταν η θεαματική  αναδίπλωση της Αθήνας. Και δεν θα σταματήσουν εδώ, διότι συνήθως ενός κακού μύρια έπονται.

                                         Διάσωση κι όχι ανατροπή

Έχουν συνηθίσει να ασκούν την διακυβέρνηση των ευρωπαϊκών χωρών μέσω υπάκουων τοπικών αντιπροσώπων-ανδρεικέλων και τώρα θορυβήθηκαν που σε κάποια γωνιά της Ευρώπης αναδείχτηκε μια κυβέρνηση που δεν στοχεύει βέβαια στην ανατροπή του ευρωπαϊκού καπιταλισμού αλλά σε μια διαφορετική διαχείρισή του, με πιο ανθρώπινο πρόσωπο όπως λένε (αν μπορεί βέβαια να υπάρξει τέτοιος καπιταλισμός), ώστε να δοθεί χρόνος για τη διάσωση του συστήματος και του βασικού του εργαλείου, του ευρώ. Όμως  οι ευρωλήσταρχοι προσποιούνται την αντίθεσή τους, στις όντως φιλότιμες προσπάθειες συνεννόησης που καταβάλει η Συριζαϊκή ηγεσία, ώστε να την αναγκάσουν σε πλήρη  ευθυγράμμιση μαζί τους. Το οικονομικό επιτελείο της νέας κυβέρνησης απευθύνεται στην ανθρωποφαγική μαφία των Βρυξελλών και την διαβεβαιώνει σε κάθε ευκαιρία, μέσω του οικονομολόγου υπουργού Γ. Βαρουφάκη, ότι δεν υπάρχει καμία διάθεση για ρήξη αλλά για συνεργασία σε υψηλότερο όμως επίπεδο κι όχι σε επίπεδο τεχνικών κλιμακίων τύπου τρόϊκας.  Ο νέος υπουργός δηλώνει με έμφαση ότι «θέλει να συμβάλει στη διάσωση του ευρώ και γι αυτό αντιδρά στις πολιτικές  της Ευρωζώνης (ΕΖ) που το οδηγούν σε βέβαιο θάνατο». Τέτοιες διαφοροποιήσεις όμως δεν γίνονται ανεκτές, διότι τους χαλάνε την εικόνα επικυρίαρχου –υποτακτικού που με τόσο κόπο και χρήμα έχουν στήσει τις τελευταίες δεκαετίες στην Ευρώπη. Επί πλέον οι μηχανισμοί διάσωσης της ευρωζώνης που έχουν συγκροτηθεί τα τέσσερα τελευταία χρόνια, λειτουργούν πλέον αυτόματα αποδίδοντας δισεκατομμύρια κέρδη (μέσω της διαχείρισης του χρέους) στην οικονομική της ολιγαρχία, κύρια της Γερμανίας που δεν είναι διατεθειμένη να τους αλλάξει με κάτι που δεν είναι βέβαιη ότι θα έχει την ίδια κερδοφορία. Πίσω λοιπόν από δηλώσεις  του στυλ,  «δεν θα μας επιβάλει ένα νησί του Αιγαίου τις απόψεις του», αποτυπώνονται τέτοιου είδους φόβοι της ευρωκαμόρας, που δεν θέλει  να υπάρξουν μιμητές και σε άλλα κράτη της ΕΖ.

                          Η  «ποσοτική χαλάρωση»  από την  ΕΚΤ

 Ένας από τους κορυφαίους αστούς οικονομολόγους, ο αμερικανός καθηγητής Πώλ Κρούγκμαν, γνώστης της λειτουργίας της ευρωζώνης,  δήλωσε πρόσφατα: « Το ευρώ είναι ζουρλομανδύας… Μια κατάσταση στην οποία το ευρώ χρησιμοποιείται μόνο προς το συμφέρον της Γερμανίας είναι μια κατάσταση που συνεχώς θα  χειροτερεύει. Το ευρώ που υποτίθεται ότι θα ήταν ο δρόμος προς την ευρωπαϊκή ενότητα, έγινε δρόμος προς μια πολύ διηρημένη ήπειρο, η οποία αισθάνεται ότι κακοποιείται από τον πυρήνα της…Είναι σχεδόν αδύνατο για την κυβέρνηση μιας χώρας της Ευρωζώνης (όπως η Ελλάδα), να χαλαρώσει την λιτότητα χωρίς την άδεια των Βρυξελλών. Δεν υπάρχει καμία δυνατότητα ελιγμών. Γι αυτό μια ελληνική κυβέρνηση πρέπει να είναι αποφασισμένη να εγκαταλείψει το ευρώ, αλλά δυστυχώς ο ελληνικός λαός στην πλειοψηφία του, δεν είναι ακόμα έτοιμος γι αυτό».   Πράγματι λόγω και του ευρώ, η καπιταλιστική κρίση έχει μεταφερθεί πλέον στο  κέντρο της ΕΖ. Η ΟΝΕ έγινε η θηλιά που πνίγει όλη την Ευρώπη. Με την δικαιολογία επικείμενης χρεοκοπίας ολόκληρης της Ευρωζώνης και κάτω από την δαμόκλειο σπάθη του αναδυόμενου αποπληθωρισμού, η ΕΚΤ πήρε την απόφαση για εφαρμογή «ποσοτικής χαλάρωσης» (QE). Πρόκειται για μια εντελώς αυθαίρετη δημιουργία από το πουθενά, με ηλεκτρονικό τρόπο,  χρήματος ( 1200 δις ευρώ) για να αγοράσει τίτλους, όπως  εταιρικά και κυρίως κρατικά ομόλογα (που τα έχουν οι τράπεζες) του δυσθεώρητου χρέους των κρατών μελών της, με την προϋπόθεση όμως πως οι κυβερνήσεις θα παρουσιάσουν ισοσκελισμένους προϋπολογισμούς. Που σημαίνει νέα μέτρα σε βάρος των λαϊκών στρωμάτων, παράλληλα με νέα υπερκέρδη για τους τραπεζίτες (ιδίως του ευρωπαϊκού κέντρου), τους επιχειρηματικούς ομίλους και τους κερδοσκόπους των αγορών. Με λίγα λόγια μεγαλύτερη λιτότητα στην ευρωζώνη και στην Ελλάδα, άρα  μεγαλύτερη οικονομική κρίση και περισσότερη κοινωνική  εξαθλίωση. Οι όροι που έθεσε ο επί κεφαλής της ΕΚΤ Ντράγκι στην νέα κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ για συμμετοχή στο πρόγραμμα (QE), είναι: α) ολοκλήρωση της τρέχουσας αξιολόγησης από την τρόϊκα, δηλαδή την πλήρη αποδοχή των 19 όρων της, που είχε θέσει ως προαπαιτούμενα και β) αποπληρωμή των ομολόγων που ήδη διακρατεί η ΕΚΤ και λήγουν τους επόμενους μήνες. Δηλαδή για να αγοραστούν νέα ομόλογα από την ΕΚΤ πρέπει να εξοφληθούν τα παλιά. Σ’ αυτό έχει συμφωνήσει δυστυχώς ο ΣΥΡΙΖΑ  οπότε θα υποχρεωθεί να συνεχίσει και τους επόμενους μήνες την αποπληρωμή και άλλων ομολόγων που λήγουν τότε.  Άρα θα έχουμε  συνέχιση της ίδιας πολιτικής με τους προκατόχους του της ΝΔ-ΠΑΣΟΚ, κι όχι αποδοκιμασία και  κατάργησή της. Συνεπώς παρά τις διακηρύξεις, από τη μεριά του ΣΥΡΙΖΑ, περί μη βιωσιμότητας του χρέους, η ένταξη σε τέτοια προγράμματα θα δείξει το αντίθετο, αφού  η βιωσιμότητα του χρέους θα επιβεβαιώνεται με την συνέχιση της  αποπληρωμής του.  Μάλιστα από το γραφείου τύπου του ΣΥΡΙΖΑ έσπευσαν να χαιρετίσουν τις δηλώσεις Ντράγκι με ανακοίνωση στην οποία αναφέρεται:  «πρόκειται για μια σημαντική απόφαση την οποία και θα αξιοποιήσει η ελληνική κυβέρνηση προς όφελος της χώρας. Ο κ. Ντράγκι με τη σημερινή  ανακοίνωση του προγράμματος αγοράς ομολόγων, απάντησε στις ακραίες περιοριστικές πολιτικές τασσόμενος υπέρ της ποσοτικής χαλάρωσης».  Τα ακριβώς αντίθετα έλεγε   τον Σεπτέμβριο του 2014, ο νυν υπουργός οικονομικών Γ. Βαρουφάκης, για την μέθοδο ποσοτικής χαλάρωσης: «Η μέθοδος αυτή αντικατοπτρίζει τη διαιώνιση της χειρότερης Κρίσης από τον μεσοπόλεμο. Σημαίνει ότι τα πράγματα χειροτερεύουν, ενώ η πολιτική εξουσία εξακολουθεί να μην είναι διατεθειμένη να αντιμετωπίσει την ανάγκη καθαρισμού του τραπεζικού κόπρου που συσσωρεύτηκε από το 1971 μέχρι το 2008 παγκοσμίως. Αποτελεί την άλλη όψη της λιτότητας, την οποία οι κεντρικοί τραπεζίτες αποδέχονται». Αυτά ξεχάστηκαν τώρα. Όμως,  η δήθεν «πολιτική αστάθεια» που έντεχνα καλλιεργούν στην Ελλάδα και η αναγγελία της ποσοτικής χαλάρωσης, προκάλεσαν  ισχυρότατες αρπαχτές στο ελληνικό και στα ευρωπαϊκά χρηματιστήρια, σηματοδοτώντας την απαρχή για νέες φούσκες λόγω της αυξημένης ρευστότητας που θ’ αποκτήσουν οι τράπεζες χωρίς, ως συνήθως, να αυξήσουν τις χορηγήσεις τους. Ταυτόχρονα τα CDS απογειώθηκαν, τα spreads πήραν φωτιά, ενώ αυξήθηκαν κατακόρυφα οι αποδόσεις των ομολόγων του ελληνικού δημοσίου, δηλαδή το κόστος του χρέους που θα κληθεί να πληρώσει ο ελληνικός λαός. Και η αύξηση της νομισματικής κυκλοφορίας, θα μεταθέσει την κρίση διευκολύνοντας τις «αναδιαρθρώσεις» του κεφαλαίου και την παραπέρα υποτίμηση της εργατικής δύναμης, όπως μας δείχνει η εφαρμογή της στις ΗΠΑ.

                                 Η παραμονή στην Ευρωζώνη

Ωστόσο,  εδώ στην Ελλάδα όλα τα κόμματα - εκτός του ΚΚΕ- επιδίδονται σε έναν αγώνα για να αποδείξουν πιο κόμμα είναι πιο φιλοευρωπαϊκό από τα άλλα, κι ότι ο αντίπαλός τους είναι αντιευρωπαϊστής. Ο ίδιος ο Αλέξης Τσίπρας  καθησυχάζει με τις απανωτές δηλώσεις του ότι «είμαστε πιο ευρωπαϊστές από τα συντηρητικά κόμματα που κατέστρεψαν την ιδέα της αλληλεγγύης και δίχασαν τους λαούς». Υπερασπιζόμενος μάλιστα το ευρώ προειδοποίησε τους ευρωπαίους ότι αν διώξουν την Ελλάδα από το ευρώ θα μείνουν όλοι τους χωρίς τον… «ζουρλομανδύα» λέγοντας: «η Ευρωζώνη είναι μια αλυσίδα με δεκαοκτώ κρίκους. Αν σπάσει ένας, σπάει η αλυσίδα και κανείς δεν επιθυμεί κάτι τέτοιο». Δεν φαντάζομαι όμως να υπάρχουν πολλοί  άνθρωποι στην Ελλάδα και στην Ευρώπη που δεν επιθυμούν να σπάσει η αλυσίδα που τους κρατάει δεμένους χειροπόδαρα. Η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ θα έχει ήδη συνειδητοποιήσει, βλέποντας την λυσσαλέα αντίδραση των «διεθνών εταίρων» και της ντόπιας ολιγαρχίας στην εξαγγελία των λίγων ανώδυνων μέτρων ανακούφισης των εξαθλιωμένων λαϊκών μαζών, ότι είναι αδύνατο να ικανοποιηθούν ταυτόχρονα οι απαιτήσεις των αγορών και των επιχειρηματικών ομίλων από τη μια και  οι λαϊκές ανάγκες από την άλλη. Όμως, με την επιλογή παραμονής στην ΕΖ, δηλαδή μέσα στον ατέρμονα κύκλο σκληρής λιτότητας και απόλυτης ύφεσης, δεν έχουμε την παραμικρή πιθανότητα  ικανοποίησης των λαϊκών αναγκών αλλά ούτε κι επιβίωσης σαν έθνος. Η ΕΖ και η ΕΕ είναι τα θερμοκήπια των CDS, των spreads και των ομολόγων χρέους, δηλαδή των εργαλείων θανάτου κι όχι της ευημερίας και της αλληλεγγύης των λαών.

                                                                 Κ. Α. Αποστολόπουλος

                                                    Δημοτικός σύμβουλος Μεσσήνης