Ανοχή σε τι;

Ακούμε συχνά από τους ευρώδουλους πολιτευτές, ραδιοτηλεοπτικούς παπαγάλους και καθηγητές της μνημονιακής συμφοράς ότι η «η μεγαλύτερη μεταπολεμική κατάκτηση της χώρας είναι η είσοδος στο ευρώ. Έξω από το ευρώ είναι  κόλαση, η απόλυτη καταστροφή, ο θάνατος».  Πάνω σ’αυτό το βρώμικο, απατηλό σλόγκαν στηρίζουν όλη τους τη φοβική προπαγάνδα σε ένα μεγάλο, λοβοτομημένο τμήμα του ελληνικού λαού, που έχει πειστεί ότι δεν μπορεί να κάνει χωρίς αυτούς και χωρίς το «εργαλείο» που το εξαχρειώνει και μετράει τη δυστυχία του, το ευρώ. Για να δούμε όμως τι έπαθε η χώρα και ο λαός της από τότε που μας στρίμωξαν στη ζώνη του ευρώ. Το πρώτο χτύπημα δέχτηκε συνολικά η ανταγωνιστικότητα της ελληνικής οικονομίας που έπεσε στο 40% της προ ευρώ εποχής. Αυτό είχε σαν αποτέλεσμα την εκτίναξη των εξωτερικών ελλειμμάτων, την συρρίκνωση της αγροτικής οικονομίας και κατ’ επέκταση την αποσάθρωση του τομέα επεξεργασίας και μεταποίησης καθώς και του τριτογενούς τομέα. Έτσι μέσα στα 12 χρόνια εντός ευρώ και περισσότερο κατά τη διάρκεια της εξελισσόμενης καπιταλιστικής κρίσης, η Ελλάδα κατέρριψε ρεκόρ ανεργίας (ιδιαίτερα στη νεολαία), φτώχειας, μείωσης εισοδημάτων, φυγής των νέων της, διάλυσης του όποιου κοινωνικού κράτους, καταστροφής των εργασιακών σχέσεων, ιδιωτικοποιήσεων, και εκτίναξης του δημόσιου και ιδιωτικού χρέους. Παράλληλα, κι ενώ  συμβαίνουν όλα αυτά σε βάρος των λαϊκών στρωμάτων, οι επιχειρηματικοί όμιλοι και οι τραπεζίτες κερδοσκοπούν με ομόλογα και παράγωγα, εξασκούνται στην φοροαποφυγή  στην Ελλάδα, μεταφέρουν τις καταθέσεις τους στην Ελβετία, αποκρύπτουν τα περιουσιακά τους στοιχεία σε οφσόρ, επιδίδονται σε προσοδοφόρες τριγωνικές συναλλαγές κι  εκμεταλλεύονται άγρια τους  εργαζόμενους, ακριβώς λόγω της ύπαρξης ευρώ. Άρα  το ευρώ λειτουργεί θετικά μόνο για την πλουτοκρατία, αποτελώντας το πιο αποτελεσματικό εργαλείο κερδοφορίας της. 

 ΑΛΛΑ ΤΟ ΕΥΡΩ εκτός από την ντόπια ολιγαρχία, ωφελεί κυρίως την γερμανική πλουτοκρατία και μάλιστα στη διάρκεια της κρίσης: 41 δις ευρώ κέρδισαν οι Γερμανοί κεφαλαιοκράτες, σύμφωνα με το «Σπήγκελ»,  στο διάστημα 2010-2014 από την επιχείρηση «διάσωσης» της Ελλάδας με το κόλπο του δανεισμού για δανεισμό. Η γερμανία διέθεσε 15.2 δις ευρώ δήθεν για τη «διάσωση» της Ελλάδας, που τα δανείστηκε για να μας τα δανείσει στη συνέχεια με τριπλάσιο επιτόκιο, όπως και οι άλλες χώρες της ΕΕ που έκαναν το ίδιο. Ο γερμανός διοικητής του ΕΜΣ Κλάους Ρέγκλινγκ, επανειλημμένα έχει αναφερθεί στα κέρδη της Γερμανίας από τον δανεισμό των χωρών του Νότου και ιδιαίτερα της Ελλάδας, λέγοντας ότι : «οι επιχειρήσεις διάσωσης δεν έχουν στοιχίσει ούτε ευρώ στην Γερμανία. Αντίθετα έχει ωφεληθεί πολλαπλά».  Βέβαια δεν κέρδισαν μόνο από τους τόκους αλλά και από μια σειρά άλλων ενεργειών και συνεπειών από τα παιχνίδια δανεισμού. Και δεν είναι ότι η Γερμανία διέσωσε τις δικές της τράπεζες από τη χρεοκοπία μέσω της «διάσωσης» της Ελλάδας, αλλά απαίτησε από την κυβέρνηση τότε (Μάρτιος του 2010) του Παπανδρέου την υπογραφή μιας επαίσχυντης, για την Ελλάδα, συμφωνίας που την αποκάλεσαν «Ελληνογερμανική Εταιρική Σχέση», βάση της οποίας η χώρα μας μετατράπηκε σε οικόπεδο ασύδοτης δράσης για τα γερμανικά αρπακτικά. Τα πρώτα θύματά της είναι οι ΟΤΑ και οι Περιφέρειες και ακολουθούν, η δημόσια περιουσία και επιχειρήσεις, οι υποδομές, η υγεία, η παιδεία κλπ. Όσο λοιπόν η χώρα μας  βρίσκεται εντός του ευρώ, η Γερμανία μόνο κερδίζει από τη μεθοδευμένη λεηλασία του πλούτου μας, φροντίζοντας σκόπιμα να μας κρατάει «στο χείλος του γκρεμού». Δεν έχει κανένα συμφέρον να αφήσει να της ξεφύγει μια τόσο προσοδοφόρα αποικία όσο η Ελλάδα και μάλιστα τώρα που η κρίση στην Ευρώπη βαθαίνει και το ευρώ κλειδωνίζεται.  Αλλά εκτός από τη Γερμανία, τέτοιες συμφωνίες-δεσμεύσεις έχουν υπογραφεί και με άλλες χώρες, που τελικά κατάντησαν τη χώρα μας σκιά του εαυτού της. Όσοι λοιπόν διαγκωνίζονται για τήρηση τέτοιων δεσμεύσεων - ανάμεσα στους οποίους και ο ΣΥΡΙΖΑ- αξίζει να πάρουν την κατάλληλη απάντηση στις 25 Γενάρη.  Δικαιολογημένη λοιπόν η άρνηση του ΚΚΕ να συμπράξει με μια κυβέρνηση που θα έχει σημαία της το «ναι στο ευρώ», «ναι στην ΕΕ», «ναι στο ΝΑΤΟ»,   γιατί αυτό θα οδηγήσει σε ταχύτερο εξανδραποδισμό του λαού μας και ολική εκποίηση της χώρας, ενώ το ίδιο το ΚΚΕ θα  πάψει να υφίσταται, όπως συνέβη με τα αντίστοιχα κόμματα της Ιταλίας και Γαλλίας. Είναι αυτονόητο άλλωστε ότι δεν μπορεί να αυτοκαταργηθεί το ΚΚΕ για να συμμετέχει ο ΣΥΡΙΖΑ στο «πρόγραμμα διάσωσης του ευρώ». Είναι φανερό λοιπόν ότι υπάρχει τεράστιο χάσμα ανάμεσα στις στρατηγικές επιλογές των δύο κομμάτων, και γι αυτό το ΚΚΕ δεν μπορεί να δώσει ανοχή στη συνέχιση αυτής της καταστροφικής πορείας. Οι κομμουνιστές δεν θα συνεργήσουν στην υλοποίηση πολιτικών που μετέτρεψαν την Ελλάδα σε κλωτσοσκούφι, σε μια Ελλάδα της μιζέριας και του γκρίζου. Σε μια Ελλάδα που διώχνει τα παιδιά της, σε μια Ελλάδα της λαμογιάς. Όλα όσα υποστήκαμε την τελευταία πενταετία οφείλονται στα μέτρα υποστήριξης της σταθερότητας του ευρώ, καθώς από το 2011, όλα  τα κράτη-μέλη της Ευρωένωσης έχουν υπογράψει το «Σύμφωνο σταθερότητας για το ευρώ», που αποτελεί το υποχρεωτικό μνημόνιο των μνημονίων για όλους. Παρ’ όλα τα Σύμφωνα όμως, το ευρώ τους δεν πάει καλά. Ήδη η Κεντρική τράπεζα της Ελβετίας φοβούμενη κατάρρευση του ευρώ και τον αποπληθωρισμό στην Ευρωζώνη( ΕΖ), απελευθέρωσε την ισοτιμία ευρώ-ελβετικού φράγκου για να προστατέψει την οικονομία της. Αμέσως το νόμισμά της εκτινάχτηκε κατά 30% σε σχέση με το ευρώ κάτι που όπως φαίνεται θα συνεχιστεί και προκάλεσε τεράστια αναστάτωση στους δανειολήπτες ελβετικού φράγκου αφού είδαν τα δάνειά τους να εκτινάσσονται. Οι μεγάλες τράπεζες της ΕΖ μετακινούν κεφάλαια στο ελβετικό φράγκο και αντικαθιστούν μέρος των αποθεματικών τους σε ευρώ, πράγμα που επιδεινώνει τη θέση του ευρώ αλλά και την κατάσταση στην ΕΖ.  Ο «Εφαρμοστικός νόμος» για την Ελλάδα που έχουν ετοιμάσει για τη νέα κυβέρνηση, δεν θα έχει ημερομηνία λήξης. Θα μας καταστήσει όμηρους των ξένων δανειστών και την δημόσια περιουσία βορά στα νύχια των κερδοσκόπων. Θέλουν να μας συνηθίσουν να πιστεύουμε ότι δεν υπάρχει άλλη λύση από την εξαθλίωση,  η ιστορία όμως βαδίζει προς τη μεριά που βαδίζουμε  εμείς κι αυτό δεν θα το καταφέρουν.

ΤΑ ΔΥΟ ΚΟΜΜΑΤΑ (ΝΔ-ΠΑΣΟΚ) που αγωνίστηκαν με θεμιτά και αθέμιτα μέσα να βάλουν τη χώρα στην ΕΕ και στο ευρώ για να την «σώσουν», την έφεραν στο σημερινό καταστροφικό αδιέξοδο. Και  με περισσό θράσος και υποκρισία διεκδικούν ξανά την ψήφο του ελληνικού λαού για να συνεχίσουν  το  «σωτήριο» έργο τους.  Μάλιστα, ως φάρμακο σωτηρίας προτείνουν το ίδιο που μας φαρμάκωσε: Την παραμονή στο ευρώ. Δηλαδή την παραμονή στο χώρο κυριαρχίας των ανελέητων αγορών όπου  λαοί και χώρες είναι αναλώσιμα πιόνια στο γιγάντιο παιχνίδι ανταγωνισμού και επικράτησης ανάμεσα στα διεθνή κέντρα εξουσίας στον πλανήτη. Το ΠΟΤΑΜΙ, που όλοι γνωρίζουν από πού πηγάζει και που θέλει να εκβάλει, στο λασπωμένο του   ρεύμα περιέχει μόνο  τα ψόφια ψάρια του παλαιοκομματισμού. Μοναδική του έγνοια είναι το πώς θα παραμείνει η χώρα εντός της φυλακής του ευρώ και διατεθειμένο να συνεργαστεί με οποιονδήποτε θέλει να συμπορευτεί μαζί του στον καιάδα των μνημονίων. Ο ΣΥΡΙΖΑ, με τα λεγόμενά του, δείχνει να απευθύνεται περισσότερο στις αγορές και τα διεθνή κέντρα εξουσίας επιδιώκοντας τον κατευνασμό τους, παρά στον ελληνικό λαό την ψήφο του οποίου διεκδικεί. Συνεπώς ορθά εγείρει υποψίες περί μυστικών συμφωνιών ή εκατέρωθεν διαβεβαιώσεων. Ακόμα και με καπιταλιστικούς όρους το χρέος της χώρας με τον τρόπο που δημιουργήθηκε, είναι «απεχθές». Συνεπώς μπορεί να διαγραφεί. Αντ’ αυτού ο ΣΥΡΙΖΑ ομιλεί παρακλητικά για διαγραφή ενός μέρους του, ενώ ταυτόχρονα διαβεβαιώνει ότι δεν θα προβεί σε «μονομερείς ενέργειες». Εξ αρχής λοιπόν, πριν πάει σε διαπραγμάτευση, έχει αφοπλιστεί. Με αυτή τη γραμμή «διαπραγμάτευσης» οδηγείται αναπότρεπτα σε μια παραλλαγή της υπάρχουσας γραμμής από ΝΔ-ΠΑΣΟΚ, που από τη μια, δεν προκαλεί καμία ανησυχία στους ευρωληστές κι από την άλλη χτίζει το νέο δικομματισμό διαχειριστών του συστήματος μέσα στα  ασφυκτικά πλαίσια του ευρώ οδηγώντας τον ελληνικό και τους ευρωπαϊκούς λαούς στην εξαθλίωση. Οι κατά καιρούς δηλώσεις στελεχών του ΣΥΡΙΖΑ σκοπό έχουν τον  σταδιακό ευνουχισμό κάθε διάθεσης για ρήξη των πιο απαιτητικών στοιχείων της βάσης του, στο όνομα ενός επικαλούμενου ή υπονοούμενου ρεαλισμού. Μάλλον θα αρκεστεί στο ρόλο μιας εναλλακτικής διακυβέρνησης  εντός του συστημικού πλαισίου, έστω κι αν αυτό σημαίνει την απώλεια μιας πιθανά ανεπανάληπτης ιστορικής ευκαιρίας απαλλαγής της χώρας από τους δυνάστες της. Συνεπώς με την ψήφο μας να ενισχύσουμε τις λαϊκές δυνάμεις του ΚΚΕ ώστε  το ανάχωμα που θα στήσουμε, στην επέλαση της ευρωπαϊκής και ντόπιας μαφίας των αγορών, να γίνει απροσπέλαστο.

                                                                Κ. Α. Αποστολόπουλος

                                                      Δημοτικός σύμβουλος Μεσσήνης