Συνδιαχείριση, συνεκμετάλλευση και 

ακρωτηριασμός  της Ελλάδας στό Αιγαίο

Η ΔΙΕΘΝΗΣ Σύμβαση του ΟΗΕ για το Δίκαιο της Θάλασσας το 1982, αναγνωρίζει σε όλα τα παράκτια κράτη, δικαίωμα χωρικών υδάτων μέχρι 12 ν.μ,  υφαλοκρηπίδα 200 ν.μ και ΑΟΖ 200 ν.μ. Σε περίπτωση ανεπαρκών αποστάσεων προβλέπεται η αρχή της «μέσης γραμμής». Όμως, το δικαίωμα στην υφαλοκρηπίδα θεωρείται αυθύπαρκτο, ενώ για την ΑΟΖ απαιτείται καθορισμός. Για δε τα νησιά, η Σύμβαση, απονέμει ρητά τα ίδια δικαιώματα. Ωστόσο, την Σύμβαση ενώ την έχει υπογράψει η Ελλάδα δεν την έχει υπογράψει η Τουρκία, που γι αυτό ισχυρίζεται ότι δεν δεσμεύεται και δεν αναγνωρίζει υφαλοκριπίδα και ΑΟΖ στα νησιά του Αιγαίου. Αντ’ αυτού, επικαλούμενη την αρχή της μέσης γραμμής, θεωρεί ότι αποτελεί δική της υφαλοκρηπίδα και ΑΟΖ, το μισό Αιγαίο και ολόκληρη η θαλάσσια έκταση μεταξύ Κύπρου, Τουρκίας, Καστελόριζου, Ρόδου και Κρήτης. Απ’ αυτή τη θεώρηση της Τουρκίας, ότι δηλαδή τα νησιά δεν έχουν υφαλοκρηπίδα,  ξεκίνησε και η τρέχουσα κρίση, με την Τουρκία να απειλεί ότι θα ασκήσει κυριαρχικά δικαιώματα σε μια περιοχή που όμως είναι υφαλοκρηπίδα ελληνικών νησιών. Αν αυτό το πετύχει, είτε δια της βίας είτε μέσω διαπραγματεύσεων, θα δημιουργήσει ασφυξία στα νησιά του Αιγαίου, καθώς αποκλειστικά θα ασκεί έρευνα και εκμετάλλευση (βυθού και αλιείας), με συνέπεια την σταδιακή απομόνωση, τον οικονομικό στραγγαλισμό και τελικά την απώλεια των νησιών για την Ελλάδα, που έτσι θα υποστεί σοβαρό εθνικό ακρωτηριασμό. Η Ερντογανική  κλίκα, ουσιαστικά απαιτεί από την Ελλάδα ή να αποδεχθεί την απώλεια της υφαλοκρηπίδας με τις παραπάνω συνέπειες, ή να πάμε σε πόλεμο. Αυτό είναι το δίλημμα μπροστά στο οποίο βρίσκεται η κυβέρνηση Μητσοτάκη και κυριολεκτικά τάχει χαμένα καθώς περιμένει από εταίρους και «συμμάχους» τη λύση. Ποια λύση;  Την επιβολή κυρώσεων από την ΕΕ και κάποια δήλωση υποστήριξης από την ΝΑΤΟϊκη συμμορία. Αλλά η ΕΕ, δεν αποτελεί μηχανισμό πίεσης προς την Τουρκία, διότι απλά η Τουρκία δεν αποτελεί μέλος της ληστρικής ΕΕ, οπότε τα γνωστά εργαλεία πίεσης της ΕΕ (νομισματική κυκλοφορία, έλεγχος τραπεζικού συστήματος, χρηματοδοτήσεις, κοινοτική νομοθεσία, πρόστιμα, έλεγχος εσωτερικής αγοράς κλπ), απλά δεν μπορούν να εφαρμοστούν εναντίον της, σε αντίθεση με την Ελλάδα που είναι δεμένη χειροπόδαρα. Η Τουρκία μπορεί να πιέσει και όχι να πιεστεί, λόγω ακριβώς αυτής της ανεξαρτησίας που έχει. Επιπλέον, όλες οι χώρες της ΕΕ είναι μέλη του ΝΑΤΟ, και εφαρμόζουν κατά γράμμα  την εξωτερική πολιτική της στρατιωτικής δομής στην οποία ανήκουν. Ωστόσο, θα  μπορούσε  η ελληνική κυβέρνηση να προτείνει με έμφαση το είδος των κυρώσεων που θα έτσουζαν την Τουρκία, όπως π.χ την Αναθεώρηση ή διακοπή της Τελωνιακής ένωσης ΕΕ- Τουρκίας, ή το σταμάτημα των διαδικασιών για ένταξη της Τουρκίας στην ΕΕ. Τίποτα απ’ αυτά δεν τολμάει, το φοβικό σύνδρομο απέναντι στην ΕΕ και στους μεμέτηδες  κυριαρχεί.  Πράγμα  που αποθρασύνει την Τουρκική ηγεσία διότι βλέπει απέναντί της, από τη μια τους (ίδιους με την Ελλάδα) συμμάχους και εταίρους να μην τους καίγεται καρφί για την Ελλάδα κι από την άλλη την ίδια την Ελλάδα να μην έχει διάθεση να υποστηρίξει ακόμη και με πόλεμο τα κυριαρχικά της δικαιώματα Αλλά ούτε και σε επίπεδο ΝΑΤΟ, η Ελλάδα, αφήνει να δημιουργηθούν αμφιβολίες για πιθανή άσκηση βέτο σε ενέργειες του ΝΑΤΟ, ή την μη συμμετοχή της σε γυμνάσια, ή την άρση διευκολύνσεων σε ΝΑΤΟϊκές μετακινήσεις  ή εγκαταστάσεις. Έτσι τα πάντα σέρνονται για βδομάδες και για μήνες, με την Τουρκία να αλωνίζει στην Ελληνική υφαλοκρηπίδα, μέχρι να το συνηθίσουμε όπως έγινε με τα Ίμια και να τους αποδεχτούμε στην αυλή μας

. ΤΟ ΜΟΝΟ που έκανε η κυβέρνηση του Κυριάκου, ήταν δύο βεβιασμένες, σπασμωδικές  και περιορισμένες ρυθμίσεις με δύο γειτονικές χώρες (Ιταλία, Αίγυπτο), εκχωρώντας κυριαρχικά μας δικαιώματα (μειωμένη επήρεια σε νησιά και αλιευτικά δικαιώματα) με συνοπτικές διαδικασίες. Κάτι που  βέβαια ενθουσίασε την τουρκική πλευρά αφού κάτι ανάλογο απαιτεί κι αυτή. Το γιατί δεν κινείται τίποτα από πλευράς ΗΠΑ και ΝΑΤΟ εξηγείται πολύ εύκολα. Η Τουρκία, ειδικά από τα γεγονότα στη Συρία και μετά, εξυπηρετεί άμεσα και απόλυτα τα συμφέροντα των ΗΠΑ, μεγάλων ΝΑΤΟϊκών χωρών και του Ισραήλ, διεξάγοντας αντ’ αυτών τρεις πολέμους (Β. Ιράκ, Συρία, Λιβύη). Της έχει ανατεθεί ο ρόλος αναχαίτισης της Ρωσίας σε όλο αυτό το τόξο, φυσικά με το αζημίωτο. ΗΠΑ-ΝΑΤΟ εμφανίζονται να έχουν δήθεν αποσυρθεί και να βγάζει το φίδι από την τρύπα η Τουρκία με τους μισθοφόρους τζιχαντιστές, εγκλωβίζοντας την Ρωσία σε έναν ατέρμονα πόλεμο φθοράς με μεγάλο κόστος για την Ρωσική οικονομία. Έτσι, για τη Δύση (της Γαλλίας συμπεριλαμβανομένης), ο ρόλος της Τουρκίας στην προώθηση των συνολικών δυτικών συμφερόντων στην Ανατολή, παραμένει αναντικατάστατος κι αυτό θα καθορίζει την φιλοτουρκική της στάση σε οποιαδήποτε ελληνοτουρκική σύγκρουση. Άλλωστε το ΝΑΤΟ, η πιο ισχυρή οργάνωση της Δύσης δεν είναι δομή αλληλεγγύης. Είναι το εργαλείο που έφτιαξαν οι ΗΠΑ για την προώθηση των συμφερόντων τους και σε ένα βαθμό  των συμφερόντων και των υπολοίπων χωρών-μελών. Για την περιοχή μας στόχος του ΝΑΤΟ είναι να εξασφαλίζει ότι  η Αν. Μεσόγειος θα παραμείνει Αμερικανική λίμνη, τίποτε άλλο. Γι αυτό σιωπούν και υποβαθμίζουν διαρκώς την σοβαρότητα της παρούσης κρίσης.

ΤΟ ΣΗΜΕΡΙΝΟ αστικό πολιτικό σύστημα με την ξενοδουλεία του και την ανικανότητά του να παράγει εθνική πολιτική, δεν αφήνει περιθώρια αισιοδοξίας για την έκβαση της σύγκρουσης με την γείτονα. Συμπεριφέρεται σαν να έχουμε ήδη ηττηθεί, και μάλιστα χωρίς πόλεμο, επικαλούμενο συνεχώς το Διεθνές Δίκαιο, το Δίκαιο της Θάλασσας, και την βοήθεια των φιλότουρκων εταίρων και «συμμάχων» του. Φοβάμαι ότι αυτό που συμβαίνει αυτήν την περίοδο στην κυβέρνηση και στο αστικό πολιτικό σκηνικό της χώρας μας, είναι η προσπάθεια διαχείρισης του πολιτικού κόστους μιας ήττας τεραστίων διαστάσεων, που θα καθορίσει την φυσιογνωμία της χώρας τις επόμενες δεκαετίες, και η οποία συντελείται αμαχητί. Η Τουρκία δεν αντιμετωπίζεται με τέτοιες ξενόδουλες και ηττοπαθείς ηγεσίες. Η χώρα μας χρειάζεται οικονομική και στρατιωτική απεξάρτηση από τα δυτικά δεσμά και μια πολιτική πατριωτική ηγεσία που  θα αναζητήσει άλλες διεθνείς ισορροπίες και αμοιβαία επωφελείς σχέσεις με βάση τα δικά της συμφέροντα και όχι αυτά του ΝΑΤΟ και της ΕΕ.

                                                          Κ. Α. Αποστολόπουλος

                                                   Φυσικός σ/χος εκπαιδευτικός