Κύπρος 1974: Έγκλημα χωρίς τιμωρία

Η Ελλάδα αναπνέει σήμερα με δύο πνεύμονες, τον μεν Αγγλικόν τον δε Αμερικανικόν. Και δι αυτό δεν ημπορεί, λόγω Κυπριακού, να διακινδυνεύσει να πάθει ασφυξία. (Ο Γ. Παπανδρέου, ο δήθεν «γέρος της δημοκρατίας», προς τον δήμαρχο της Λευκωσίας το 1950)

Η ΚΥΠΡΟΣ έχει πολύ σπουδαία γεωστρατηγική θέση, γι αυτό κι έχει μπει στο στόχαστρο των δυτικών ιμπεριαλιστών ήδη από το 1878 που περιήλθε στη δικαιοδοσία και κατοχή των Άγγλων αποικιοκρατών. Η γεωγραφική της θέση είναι τέτοια που διευκολύνει κάθε είδους επεμβάσεις των ΗΠΑ- Βρετανίας στην ευρύτερη περιοχή της Μεσογείου και της Μ. Ανατολής. Ταυτόχρονα, κι αυτό είναι το κυριότερο τις τελευταίες δεκαετίες, αποτελούσε μια σημαντική βάση  παρακολούθησης των δραστηριοτήτων του Σοβιετικού στόλου Μεσογείου και σήμερα του Ρωσικού.  Δεν είναι τυχαίο λοιπόν το «ενδιαφέρον» των δυτικών δολοφόνων για το νησί που μόνο συμφορές έχει προκαλέσει   στους ανθρώπους του και στον Ελληνισμό γενικότερα. Για παράδειγμα η πρώτη πράξη των Άγγλων στη Κύπρο προκειμένου να διχάσουν τον λαό και να κυβερνούν ευκολότερα ήταν η μετονομασία των μουσουλμάνων του νησιού σε τουρκική μειονότητα που σιγά-σιγά απέκτησε και τουρκική συνείδηση, με όλα τα γνωστά επακόλουθα.  Οι αστικές τάξεις στην Ελλάδα, την Τουρκία και την Κύπρο, υπηρετώντας αδιάλειπτα τα ξένα συμφέροντα,  οδήγησαν τη μεγαλόνησο στην τραγική πραγματικότητα της Τουρκικής κατοχής στο 40% του νησιού και στην ντε φάκτο διχοτόμησή του, από τον Ιούλιο (Αττίλας Ι) και Αύγουστο (Αττίλας ΙΙ) του 1974. Ο Παπανδρέου, δεν ήταν ο μόνος αστός πολιτικός που διακατεχόταν απο αντικυπριακές αντιλήψεις, καθώς μετά το νικηφόρο – λόγω της Αμερικανικής στρατιωτικής εμπλοκής και οικονομικής βοήθειας - για τους αστούς, τέλος του εμφυλίου στην Ελλάδα,  οι πολιτικοί τους  δήλωναν απόλυτη υποταγή και αφοσίωση στα νέα αφεντικά που κατέκλυσαν την χώρα μας και καθόριζαν πλέον  την δυτικόστροφη πορεία και συμπεριφορά της. Όποιος δεν το έκανε απλά εξαφανιζόταν από την πολιτική σκηνή της χώρας. Η εξυπηρέτηση και προώθηση των Αμερικανικών συμφερόντων στην Ελλάδα, Κύπρο, Τουρκία και ευρύτερη πετρελαιοφόρο περιοχή της Μ. Ανατολής, έγινε προτεραιότητα για όλο αυτό το κοπάδι των αμερικανόδουλων πολιτικάντιδων  και συνεχίζεται αδιάλειπτα μέχρι τις μέρες μας. Τον πλέον βρώμικο, σκοτεινό  και προδοτικό ρόλο όμως,  τον έπαιξε ο Ευάγγελος Αβέρωφ και σαν ΥΠΕΞ και σαν ΥΠΑΜ, που σαν αρχή του είχε πως «Το Κυπριακό πρέπει να αντιμετωπιστεί σαν ΝΑΤΟϊκό πρόβλημα και να λυθεί μέσα στα πλαίσια της συμμαχίας με τρόπο που να διασφαλίζει τα συμφέροντα του ΝΑΤΟ στην Αν. Μεσόγειο». Προσέξτε, όχι τα συμφέροντα της Ελλάδας και της Κύπρου, αλλά τα συμφέροντα του ΝΑΤΟ, δηλαδή των Αμερικανών. Μάλιστα ο Αβέρωφ, λόγω των ιδιαίτερων σχέσεων που διατηρούσε με τους χουντικούς, γνώριζε τα πάντα περί του σχεδιαζόμενου πραξικοπήματος τον Ιούλιο του ‘74, αλλά δεν ενημέρωσε τον Κύπριο πρόεδρο Μακάριο, καθώς επιθυμούσε κι αυτός την «απομάκρυνσή» του από την προεδρία, γιατί τον θεωρούσε «επικίνδυνο για την ασφάλεια της Δύσης», λόγω των σχέσεων που ανέπτυσσε τότε με την ΕΣΣΔ.

 ΤΟ ΦΛΕΒΑΡΗ του ’59 στη Ζυρίχη και στο Λονδίνο, υπογράφηκαν, κάτω από εκβιασμούς και απειλές των Άγγλων, από τον Κ. Καραμανλή και τον Α. Μεντερές, συνθήκες που  τυπικά έθεταν τέλος στην Αγγλική κατοχή, αλλά όχι στις Αγγλικές βάσεις,  δίνοντας στο νησί μια, όπως ονομάστηκε,  «εξαρτημένη ανεξαρτησία». Στις συνθήκες αυτές αποκλειόταν το δικαίωμα αυτοδιάθεσης του νησιού (π.χ ένωση με άλλο κράτος) και καθιέρωνε τις Αγγλία, Ελλάδα, Τουρκία, ως εγγυήτριες δυνάμεις, δίνοντάς τους το δικαίωμα μονομερούς ή από κοινού επέμβασης στην Κύπρο. Ενώ υπήρχε κείμενο με πολλά διαιρετικά σημεία, πάνω στο οποίο στηρίζεται το Κυπριακό Σύνταγμα, το οποίο εμπεριέχει πολλά σημεία που έδωσαν λαβή σε ενδοκοινοτικές διενέξεις. Υπήρχε δε και ένα μυστικό κεφάλαιο (η λεγόμενη «Συμφωνία Κυρίων»), που δεν παρουσιάστηκε στον Μακάριο όταν πήγε να την υπογράψει, που προέβλεπε την «προώθηση διαδικασιών για την είσοδο της Κύπρου στο ΝΑΤΟ, και για την κήρυξη εκτός νόμου του ΑΚΕΛ και κάθε κομμουνιστικής δράσης». Το περιεχόμενο και τα αποτελέσματα από την εφαρμογή των συμφωνιών αυτών, τις δεκαετίες του ’60 και του ’70 που δέσποζε η λυσσαλέα κόντρα των ΗΠΑ ενάντια στην Σοβιετική Ένωση, αξιοποίησαν συστηματικά οι κακοποιοί της Ουάσιγκτον ώστε να συντηρούν μια διαρκή ένταση στις σχέσεις Ελλάδας, Τουρκίας, Κύπρου, ενώ την ίδια στιγμή αυτοί, προκειμένου να αποφευχθεί μια σύγκρουση μεταξύ χωρών που ανήκαν στην ίδια συμμαχία (ΝΑΤΟ), αυτοανακηρύσσονταν διαμεσολαβητές, ελέγχοντας έτσι απόλυτα τις εξελίξεις προς το συμφέρον τους. Τους είχε πανικοβάλει το γεγονός ότι ο Μακάριος  είχε καταξιωθεί ως ηγετική μορφή στο κίνημα των τότε αδεσμεύτων, που ήταν πιο φιλικό προς την Σοβιετική Ένωση, και παρεμπόδιζε την υλοποίηση των εγκληματικών σχεδιασμών των ΗΠΑ-ΝΑΤΟ σε πολλές περιοχές του πλανήτη. Ο Μακάριος λοιπόν, για τους Αμερικάνους και Εγγλέζους, ήταν βασικό εμπόδιο στη ΝΑΤΟποίηση της Κύπρου και έπρεπε να «βγει από τη μέση», διότι τους στερούσε την χρήση της εναντίον των χωρών της περιοχής, αλλά  και του Σοβιετικού στόλου στη Α. Μεσόγειο. Οργανώνουν λοιπόν δύο απόπειρες δολοφονίας του, μέσω της χούντας Ιωαννίδη τον Ιούλιο του ’74, που αποτυγχάνουν κι έτσι αποφασίζουν το πραξικόπημα εναντίον του, αλλά ο παπάς καταφέρνει, με αυτοθυσία της φρουράς του, να διαφύγει και οι πραξικοπηματίες τοποθετούν τον Σαμψών, ένα πιόνι του Ιωαννίδη, για πρόεδρο. Ετσι δίνεται το πράσινο φως στην Τουρκία, από ΗΠΑ- ΝΑΤΟ,  να επέμβει με την προκλητική δικαιολογία της «απελευθέρωσης από την δικτατορία». Αμέσως μετά, η  χούντα Ιωαννίδη καταρρέει, και έχοντας κάνει το «καθήκον» της (πραξικόπημα), παραμερίστηκε την ίδια στιγμή από τους ίδιους που τον προέτρεψαν, κάνοντας τον Ιωαννίδη να αναφωνήσει  προς τον Σίσκο (Αμερ. υφυπουργό εξωτερικών), όταν εκδηλώθηκε η Τουρκική εισβολή, «…μας εξαπατήσατε…». Έτσι, στις 23/7/74 έρχεται στην Αθήνα ο δεξιός Καραμανλής ως ο δημοκράτης και σωτήρας πλέον, ενώ στην Κύπρο αναλαμβάνει ο δεξιός Κληρίδης, με τους Αμερικάνους και ΝΑΤΟϊκούς να τους στηρίζουν ανεπιφύλακτα πουλώντας τους χουντικούς, αφού Καραμανλής και Κληρίδης θα έκαναν τη δουλειά τώρα πολύ πιο εύκολα και χωρίς τα τάνκς, καθώς τα τοπία σε Ελλάδα και Κύπρο, τα είχαν εκκαθαρίσει από κάθε δημοκρατικό, προοδευτικό στοιχείο οι τρεις χούντες. Κανένας κίνδυνος λοιπόν για τα αστικά φιλοαμερικανικά καθεστώτα σε Ελλάδα, Κύπρο και Τουρκία. Η πορεία τους θα συνεχιζόταν αδιατάρακτα μέσα στις οικονομικές και στρατιωτικέ δομές του ευρωατλαντισμού.  

ΤΑ ΤΡΑΓΙΚΑ γεγονότα του ’74 στη μεγαλόνησο που σημάδεψαν τις εξελίξεις και στην Ελλάδα και στην ευρύτερη περιοχή, περιγράφονται με πολλές λεπτομέρειες στον λεγόμενο «Φάκελο της Κύπρου». Έναν «Φάκελο» (δεκάδες κιβώτια) που παραμένει κλειστός από το 1988 στις αποθήκες της Ελληνικής Βουλής, αλλά και της Κυπριακής με χιλιάδες ντοκουμέντα της μεγάλης προδοσίας. Ανάλογες εκθέσεις 378 αξιωματικών που υπηρετούσαν στην Κύπρο την εποχή εκείνη, υπάρχουν και στα αρχεία του ΥΠΕΘΑ. Ορισμένα στοιχεία των εκθέσεων αυτών περιήλθαν στα χέρια κάποιων δημοσιογράφων το 1976, που τα δημοσίευσαν και προκάλεσαν κυριολεκτικά πανικό στη τότε κυβέρνηση Κ. Καραμανλή. Έντρομος ο τότε ΥΠΕΘΑ Ε. Αβέρωφ,  έδωσε εντολή στον Αρχηγό των Ενόπλων Δυνάμεων, στρατηγό Αρμπούζη, να διατάξει τους αξιωματικούς που είχαν υποβάλει εκθέσεις να καταστρέψουν κάθε αντίγραφο που τυχόν κρατούσαν απειλώντας τους με βαρύτατες ποινές.  Καμία κυβέρνηση στην Αθήνα ή στην Λευκωσία δεν τολμά ακόμα να ανοίξει τον «Φάκελο», διότι πρέπει να κρατηθούν στο σκοτάδι στοιχεία που τεκμηρίωναν την προδοσία και αποκάλυπταν τον βρώμικο ρόλο των ΗΠΑ, ΝΑΤΟ, Βρετανίας, και Ελλήνων και Κυπρίων πολιτικών και στρατιωτικών παραγόντων, που εξακολουθούν όχι μόνο να παραμένουν ατιμώρητοι αλλά και να έχουν επιβραβευθεί για τις προδοτικές τους πράξεις.

                                           Κ. Α. Αποστολόπουλος

                                   Δημοτικός σύμβουλος Μεσσήνης