Η Βενεζουέλα στο στόχαστρο των  

             ΗΠΑνθρώπων

ΑΠΟ ΤΟ 2002, επί προεδρίας Τσάβες, οι Αμερικανοί γκάνγκστερ προσπαθούν με φανερές και κρυφές επιχειρήσεις να αλώσουν την Βενεζουέλα. Μια χώρα με σπουδαία γεωγραφική θέση στην Ν. Αμερική και κυρίως τεράστιο ορυκτό πλούτο. Πρώτη παγκοσμίως σε αποθέματα πετρελαίου (αλλά βαρέως τύπου), δεύτερη σε αποθέματα φυσικού αερίου, τρίτη σε αποθέματα χρυσού, μεγάλα αποθέματα χαλκού, αλλά και του σπάνιου ορυκτού κολτανίου (μίγμα οξειδίων  Νιοβίου και Τανταλίου) που είναι απαραίτητο για την κατασκευή των ψηφιακών κυκλωμάτων των σύγχρονων κινητών τηλεφώνων και των επαναφορτιζόμενων μπαταριών. Δηλαδή, ενός βασικού υλικού για την λεγόμενη «τέταρτη βιομηχανική επανάσταση» των ημερών μας. Πρόκειται δηλαδή για «πολύφερνη» νύφη που έχει ανοίξει την όρεξη σε πολλούς μνηστήρες και ιδίως στον κύριο άρπαγα του πλανήτη, που είναι οι ΗΠΑ. Οι κυβερνήσεις των ΗΠΑ, απο το 1827 (Δόγμα Μονρόε), θεωρούν το Δυτικό ημισφαίριο ιδιοκτησία τους. Γι αυτό, υποστηρίζουν, ενθαρρύνουν και συντηρούν πραξικοπήματα, προκειμένου να κρατούν υπό τον απόλυτο έλεγχό τους την Αμερικανική Ήπειρο.

ΣΤΙΣ ΜΕΡΕΣ ΜΑΣ, η αυτοκρατορία του κακού δείχνει διατεθειμένη να διαπράξει και το μεγαλύτερο έγκλημα προκειμένου να αποκτήσει την Βενεζουέλα. Το Συμβούλιο Εθνικής Ασφαλείας, στο οποίο συμμετέχει η αφρόκρεμα των παρανοϊκών τεράτων της συμμορίας που διαφεντεύει τις ΗΠΑ, συνεδριάζει διαρκώς και απεργάζεται τα πιο καταστροφικά σχέδια για την κατάληψη της εξουσίας από τα ανδρείκελά τους στην ηρωϊκή  Βενεζουέλα. Χρησιμοποιούν όλα τα μέσα που διαθέτουν, ακόμη και τα πιο εγκληματικά στοιχεία από το ανθρώπινο δυναμικό τους, όπως τον σατανικό μαφιόζο πρώην υπουργό του Ρήγκαν, Έλιοτ Άμπραμς, που ο Τράμπας διόρισε υπεύθυνο για την «αποκατάσταση της δημοκρατίας» στην Βενεζουέλα. Το υποκείμενο  αυτό, σε συνεργασία με την ΣΙΑ, έχει μακρά ιστορία και πείρα οργάνωσης και συντονισμού μισθοφορικών συμμοριών  στις χώρες της Λ. Αμερικής  για την μετατροπή τους σε μπανανίες ώστε να  δρουν ασύδοτες οι αμερικάνικες πολυεθνικές. Είναι υπεύθυνος, τις δεκαετίες του ’80 και ’90, για βασανισμούς, φυλακίσεις και σφαγές δεκάδων χιλιάδων ανθρώπων στο Σαν Σαλβαδόρ, στη Νικαράγουα, στη Γουατεμάλα, στον Παναμά κ.α. Το 2002 μάλιστα οργάνωσε το πρώτο πραξικόπημα εναντίον του προέδρου Τσάβες της Βενεζουέλας, που απέτυχε ύστερα από μια τεράστια λαϊκή κινητοποίηση, όπως και τώρα με τον Μαδούρο. Στην ίδια την Αμερική τον αποκαλούν «υπουργό των βρώμικων πολέμων». Καταλαβαίνετε λοιπόν τι είδους  δημοκρατίας σχεδιάζει το απόβρασμα αυτό για την πολύπαθη χώρα. Βέβαια  το βαθύ αμερικανικό κράτος δεν αρκείται μόνο σε ανθρώπους τύπου Άμπραμς, για την επιβολή της κυριαρχίας του σε μη υπάκουες χώρες του πλανήτη. Διαθέτει ολόκληρους οργανισμούς όπως το NED και την USAID που δρουν ύπουλα, κρυφά και φανερά. Είναι υπηρεσίες ειδικευμένες στην «αλλαγή μη αρεστών καθεστώτων», όπου γης, σε συνεργασία βέβαια με την ΣΙΑ. Μετά το αποτυχημένο πραξικόπημα του 2002, έστησαν στη Βενεζουέλα μια οργάνωση για να χρηματοδοτούν αντικυβερνητικές ομάδες, που το 2003 κατάφεραν να προκαλέσουν μια «εθνική απεργία» η οποία γονάτισε την βιομηχανία πετρελαίου αφού της προκάλεσε ζημιά 20 δις δολαρίων, δίνοντας ένα ισχυρό πλήγμα στον Τσάβες ο οποίος δεν εννοούσε να πάρει σοβαρά μέτρα κατά των οργανώσεων αυτών και να αρχίσει συστηματικές εθνικοποιήσεις-κοινωνικοποιήσεις  των μεγάλων μέσων παραγωγής, όπως του υποδείκνυε ο Κάστρο. Το 2004 οι ίδιες ομάδες τοπικών μισθοφόρων ξεκίνησαν βίαιες διαδηλώσεις για ανατροπή του Τσάβες με δεκάδες θανάτους, χωρίς όμως να επιτύχουν τον σκοπό τους, λόγω πάλι της ισχυρής λαϊκής αντίδρασης. Το 2007, επί τέλους, ο Τσάβες κρατικοποιεί την Εθνική τηλεφωνία, τις πετρελαιοπηγές του Ορινόκο και την ηλεκτρική ενέργεια, χωρίς να προχωρήσει περεταίρω, αφήνοντας στα χέρια των ιδιωτών το τραπεζικό σύστημα (μέγα λάθος) και το υπόλοιπο μέρος της οικονομίας. Από την άλλη επαναπαύθηκε στα τεράστια έσοδα από την πώληση πετρελαίου και δεν ανάπτυξε, ως όφειλε, και άλλους τομείς της οικονομίας. Και παρά τα χτυπήματα από τις ΗΠΑ εξακολουθούσε να πωλεί τις μεγαλύτερες ποσότητες ( 41% της παραγωγής) πετρελαίου στις ΗΠΑ, ενώ στην Κίνα και την Ινδία 25% και 21% αντίστοιχα. Πολιτική που συνέχισε ο Μαδούρο, με συνέπεια η οικονομία της χώρας να γίνει εξαιρετικά ευάλωτη στις παντοειδείς πιέσεις και κυρώσεις των ΗΠΑ  που ήταν ο κύριος αγοραστής άρα και χρηματοδότης της οικονομίας της. 

ΜΕΧΡΙ ΣΗΜΕΡΑ, οι κυρώσεις, οι κατασχέσεις(κλοπές) και το πάγωμα λογαριασμών της Βενεζουέλας από ΗΠΑ – ΕΕ έχουν στοιχίσει στη χώρα πάνω από 350 δις δολάρια, ένα τεράστιο ποσό που δεν μπορεί με κανένα τρόπο να αναπληρωθεί και λειτουργεί σαν θηλιά στο λαιμό της οικονομίας της. Ρωσία και η Κίνα καταβάλουν μεγάλες προσπάθειες να μην λιμοκτονήσει τουλάχιστον ο λαός, αλλά δεν μπορούν να αναπληρώσουν τις τόσο μεγάλες απώλειες εθνικού εισοδήματος εξ’ ολοκλήρου. Ωστόσο, και οι δύο αυτές μεγάλες δυνάμεις - στις οποίες απευθύνθηκαν οι Τσάβες και Μαδούρο για να μην μετατραπεί η χώρα τους σε μπανανία – από τη μια έχουν επενδύσει μεγάλα ποσά στην εξόρυξη ορυκτών και στην ενέργεια, από την άλλη τους δίνεται μοναδική ευκαιρία να πατήσουν για τα καλά πόδι στην αυλή των Αμερικανών όπως ήδη έχουν κάνει οι Αμερικάνοι και στην αυλή της Ρωσίας (Βαλτική, Μαύρη θάλασσα, Ουκρανία, Γεωργία) και στην αυλή της Κίνας (Κορέα, Ιαπωνία, Ταϊβάν). Κι αυτό είναι που έχει εξαγριώσει τους Αμερικάνους, με το γεράκι Μπόλτον να λέει στους Ρώσους με θρασύτητα: «Αυτό είναι δικό μας ημισφαίριο. Δεν θα έπρεπε να παρεμβαίνετε εδώ. Είναι λάθος εκ μέρους σας». Ενώ για τους γιάνκηδες η όποια παρέμβαση είναι φυσιολογική και νόμιμη. Όμως, η μεγάλη κινητικότητα και οικονομική διείσδυση Ρωσίας και Κίνας σε περιοχές που ήταν φέουδα των Αμερικανών, προϊδεάζει για  επερχόμενη αναδιανομή του γεωπολιτικού ισοζυγίου ισχύος σε παγκόσμια κλίμακα, κάτι που τρομάζει τους Αμερικανούς οι οποίοι συντηρούν πολεμική ατμόσφαιρα σε πολλά μέτωπα ταυτόχρονα, πιστεύοντας πως οι αντίπαλοί της δεν θα αντέξουν το τεράστιο οικονομικό κόστος. Στη Βενεζουέλα οξύνουν την ένταση, όχι μόνο για να μην υπάρχει δυνατότητα πολιτικής λύσης, αλλά να λιμοκτονήσει ο λαός, να μεγαλώσουν οι αντιπαλότητες και να οδηγηθεί σε εμφύλιο, ώστε να βρουν αφορμή για επέμβαση υπέρ των ανδρεικέλων τους, όπως έκαναν στην Γιουγκοσλαβία και στην Συρία. Στη Μπολιβαριανή Δημοκρατία, εξελίσσεται τώρα η μεγαλύτερη επιχείρηση παραπληροφόρησης στην ιστορία. Όπου τα Αμερικανικά και το σύνολο σχεδόν των δυτικών ΜΜΕ που  ελέγχονται  και καθοδηγούνται από υπηρεσίες των ΗΠΑ, παρουσιάζουν τον πράκτορα Γκουαϊδό σαν υπόδειγμα δημοκράτη και  το τελευταίο αποτυχημένο πραξικόπημα 50 στρατιωτικών που τον υποστήριζαν, σαν «παλλαϊκή εξέγερση». Την ίδια στιγμή αποκρύπτουν τις γιγαντιαίες διαδηλώσεις συμπαράστασης στον Μαδούρο κι εναντίον των στασιαστών, που πραγματοποιούνται συνεχώς στο Καράκας.

Η ΑΝΟΔΟΣ κυβερνήσεων στη Ν. Αμερική, που επιχείρησαν φιλολαϊκές μεταρρυθμίσεις  για αναδιανομή του πλούτου, απαγκίστρωση από τον προαιώνιο δυνάστη (τις ΗΠΑ), κρατική διαχείριση του φυσικού τους πλούτου που καταληστευόταν από τις αμερικάνικες και ευρωπαϊκές πολυεθνικές, έθεσε σε συναγερμό τους κατασταλτικούς μηχανισμούς της αυτοκρατορίας που επενέβαινε με τον πιο κτηνώδη τρόπο για να τις ανατρέψει. Σύμμαχοί της πάντα στις επεμβάσεις αυτές ήταν οι ντόπιες μεγαλοαστικές τάξεις (μεγαλοϊδιοκτήτες γης και μεγαλοεπιχειρηματίες). Κάποιες χώρες που γλύτωσαν, με μεγάλο κόστος βέβαια, φυσικό ήταν να στραφούν προς την Ρωσία και την Κίνα. Καμία τους όμως – εκτός της Κούβας – δεν μπόρεσε να απαγκιστρωθεί από το Παγκόσμιο Χρηματοπιστωτικό Σύστημα και Οργανισμούς που όμως ελέγχονται σχεδόν εξ ολοκλήρου από τις ΗΠΑ. Συνεπώς καμία τους δεν μπορεί να αποφύγει τις ασφυκτικές εμπορικές και οικονομικές κυρώσεις που, αν θέλει, επιβάλλει η Ουάσιγκτον σε κάθε τομέα της οικονομίας τους, εξαθλιώνοντας τους λαούς τους και δημιουργώντας συνθήκες ανατροπής τους. Το συμπέρασμα λοιπόν που βγαίνει από τις δεκαετίες παρεμβάσεων, επεμβάσεων και κυρώσεων των ΗΠΑ, εναντίον δεκάδων χωρών της υδρογείου, που έχουν στοιχίσει εκατομμύρια νεκρών (20.000.000 μετά το τέλος του Β’ΠΠ), δεκάδες εκατομμύρια προσφύγων και μεταναστών, πλήρη καταστροφή χωρών και λεηλασία του πλούτου τους, είναι ένα και μοναδικό: Αποκλειστική κρατική ιδιοκτησία στα βασικά μέσα παραγωγής, στο τραπεζικό σύστημα με εθνικό νόμισμα, στο φάρμακο, στις μεταφορές και στις επικοινωνίες, ενώ μικρή έως μεσαία ιδιωτική παρουσία  στον πρωτογενή τομέα και σε μη κρίσιμους τομείς της οικονομίας. Δεν υπάρχει εναλλακτικός τρόπος σωτηρίας από το εγκληματικό «ενδιαφέρον» της υπερδύναμης, εκτός από το να μην της επιτρέπεις να έχει πρόσβαση στην οικονομία σου και στις επικοινωνίες σου. Αυτό όμως δεν μπορεί να επιτευχθεί από χώρες μικρές και αδύναμες, που δεν έχουν την τεχνολογική, οικονομική και στρατιωτική ισχύ να αντιπαραταχθούν στην επιθετικότητα της αυτοκρατορίας. Η συνεργασία λοιπόν με τις άλλες μεγάλες δυνάμεις όπως η Ρωσία και η Κίνα, με την προϋπόθεση της αμοιβαιότητας, είναι μονόδρομος, καθώς έχουν δείξει ότι δεν απαιτούν «αλλαγή καθεστώτος», ούτε εποπτεία και υποταγή της  οικονομίας σου σε δικές τους δομές.

                                                            Κ. Α. Αποστολόπουλος

                                           Δημοτικός σύμβουλος Μεσσήνης