Ιταλία και ο οικονομικός πόλεμος

ΔΕΚΑ χρόνια από την αρχή της βαθιάς καπιταλιστικής κρίσης και το σύστημα όχι μόνο δεν βρήκε την ισορροπία του, αλλά βαδίζει σταθερά προς μια άλλη βαθύτερη και πιο επικίνδυνη, που μπορεί να οδηγήσει ακόμη και σε παγκόσμιο πόλεμο. Πριν λίγες μέρες, ο Πούτιν, στα πλαίσια του Διεθνούς οικονομικού φόρουμ στην Αγ.  Πετρούπολη (Λένινγκραντ), προειδοποίησε για επερχόμενη «κρίση που ο κόσμος δεν έχει ξαναδεί, καθώς η παραβίαση τωνκανόνων της πολυμερούς συνεργασίας γίνεται πλέον ο νέος κανόνας». Αναφερόμενος στις πρόσφατες Τραμπούκικες ενέργειες προστατευτισμού  των Αμερικανών, αλλά και στις διαρκείς κυρώσεις εναντίον της Ρωσίας και άλλων χωρών,  είπε (πολύ ευγενικά προς το παρόν) ότι «δεν χρειαζόμαστε σήμερα εμπορικούς πολέμους, χρειαζόμαστε μια ολοκληρωμένη εμπορική ειρήνη». Ρώσοι και Κινέζοι ηγέτες ακολουθούν μια πολύ ανεκτική και προσεγμένη τακτική απέναντι στους δυτικούς τραμπούκους – κύρια τους Αμερικανούς -  μη τυχόν  καταφέρουν και τους εξημερώσουν  ώστε να αποφύγει η ανθρωπότητα την τελική ολοκληρωτική σύγκρουση. Οι πιθανότητες να το επιτύχουν δεν είναι πολλές καθώς τα οικονομικά συμφέροντα που διακυβεύονται είναι κολοσσιαία και οι Αμερικανοί με την διαπραγμάτευση εννοούν, κατά κανόνα, την συνθηκολόγηση του συνομιλητή τους. Το μόνο θετικό στη προκειμένη περίπτωση είναι ότι τώρα τάβαλαν και με τους πιο πιστούς συμμάχους και φίλους τους (Καναδά, Μεξικό, ΕΕ), οπότε  η διάθεση των «προθύμων» για σύγκρουση με την σώφρονα Ρωσία έχει αμβλυνθεί σημαντικά.

ΓΙΑ ΤΗΝ επικίνδυνη κατάσταση και την επερχόμενη κρίση στην παγκόσμια οικονομία μιλούν βέβαια και οι διευθύνοντες το ΔΝΤ, την Τράπεζα Διεθνών Διακανονισμών, τους Οίκους Αξιολόγησης, και πολλοί οικονομικοί αναλυτές. Αυτό έχει θορυβήσει τα πολιτικά και οικονομικά επιτελεία στις δύο όχθες του Ατλαντικού που για να επιβραδύνουν την κατάρρευση καταφεύγουν πάντα σε σκληρά αντιλαϊκά, αντιδημοκρατικά μέτρα. Η περίπτωση της Ιταλίας, όπως της Ελλάδας και άλλων χωρών της ΕΕ νωρίτερα, εντάσσεται μέσα στα  πλαίσια αυτών των προσπαθειών διάσωσης του καπιταλιστικού συστήματος, έναντι οιουδήποτε τιμήματος σε βάρος των λαών.  Σ’ αυτήν την πλανητικής εμβέλειας προσπάθεια διάσωσης, το σύστημα είχε έναν ανέλπιστο αρωγό. Την κάποτε φανατική του αντίπαλο Αριστερά, με τις διάφορες εκφάνσεις της Σοσιαλδημοκρατίας.  Μετά την γκορμπατσοφική προδοσία και διάλυση της ΕΣΣΔ, οι απανταχού «Αριστεροί», εκφυλίστηκαν κι ενσωματώθηκαν μαζικά στο σύστημα παρασύροντας μαζί τους και τεράστιες λαϊκές μάζες που πιστεύοντας  στις παραδοσιακές φιλολαϊκές τους θέσεις, τους έδωσαν την δύναμη να κυβερνήσουν. Τα τελευταία 30 χρόνια, οι «αριστεροί» απατεώνες, ενώ ενεργούσαν σαν υποτακτικοί των αγορών και των πολυεθνικών, κατόρθωσαν να ξεγελάσουν και να αδρανοποιήσουν μεγάλα τμήματα λαϊκών στρωμάτων-και το χειρότερο- να αμβλύνουν και να διαστρέψουν την ταξική τους συνείδηση. Όλα όμως έχουν τα όρια τους, και η κατακλυσμική οικονομική κρίση του συστήματος που με τόση προσήλωση οι αριστεροί ψευδολόγοι υπηρετούσαν, κατεδάφισε όλο τη σαθρή ιδεολογική τους ατζέντα που πασχίζει να μας πείσει ότι η ιστορία δεν γράφεται με αγώνες , αντίσταση και ανυπακοή αλλά με παράδοση, υπακοή και υποταγή. Ο κόσμος απογοητευμένος, αηδιασμένος, εξαπατημένος, οργισμένος από την κοροϊδία και τον εμπαιγμό εκείνων που θεωρούσε «δικούς» του, στράφηκε - σε όλη την Ευρώπη - προς  τα Δεξιά και ακροδεξιά(φασιστικά) πολιτικά σχήματα, για ένα και μόνο λόγο: ότι μιλούν εναντίον των ευρωπαϊκών πολιτικών που έχουν καταστρέψει τη ζωή τους κι έχουν θάψει τα όνειρά τους. Αυτό έγινε και στην   Ιταλία όπου το πολιτικό χάος κυριαρχεί και γι αυτό τα (πολιτικά) πραξικοπήματα, όπως το πρόσφατο του, έμπιστου των Βρυξελλών, προέδρου Ματαρέλα,  ευημερούν. Η Λέγκα του Βορρά είναι ένα ακροδεξιό μόρφωμα με ισχυρές διασυνδέσεις με το χρηματιστικό και βιομηχανικό κατεστημένο της Β. Ιταλίας που εκμεταλλεύτηκε το σοβαρό πρόβλημα του προσφυγικού στην Ιταλία και αύξησε τα ποσοστά της. Το Κίνημα των Πέντε Αστέρων (M5S), που έλαβε τις περισσότερες ψήφους στις τελευταίες εκλογές, είναι ένα συνονθύλευμα διαμαρτυρίας (ευρωσκεπτικιστών) χωρίς αρχές και δομή, η ηγεσία του οποίου όμως, με το δέλεαρ της κυβερνητικής εξουσίας είναι ικανή να ξεχάσει όλα όσα υποσχόταν προεκλογικά και να πειθαρχίσει  στα κελεύσματα των Βρυξελλών. Και τα δύο κόμματα χαρακτηρίζονται με τη λέξη του συρμού, «λαϊκιστές», που αποδίδεται σε  οποιονδήποτε αμφισβητεί τα κυρίαρχα πολιτικά και οικονομικά δόγματα της ΕΕ, με στόχο την  απαξίωσή τους. Τα άλλα κόμματα με πολύ μικρότερη δύναμη αποτελούν χώρους ακίνδυνης για το σύστημα εκτόνωσης. Συνεπώς δεν υπάρχει στη χώρα κάποιος πολιτικός φορέας που θα μπορούσε να την οδηγήσει σε ρήξη με το σύστημα των Ευρωληστών. Παρ’ όλα αυτά, η σχετική διαφοροποίηση του προοριζόμενου για ΥΠΟΙΚ, Σαβόνα, ως προς την αρχιτεκτονική του ευρώ και τον βρώμικο ρόλο της Γερμανίας, κυριολεκτικά τους πανικόβαλε και με αστραπιαίες κινήσεις τον έβαλαν στο γύψο.  Βρυξέλλες και Βερολίνο γνωρίζουν πολύ καλά ότι μια Ιταλία με 10πλάσιο ΑΕΠ και 7πλάσιο χρέος από ότι η Ελλάδα, αν θα τραβήξει δική της πορεία σε σχέση με εκείνη που έχουν επιβάλει στην ΕΕ, θα ισοδυναμούσε με την αρχή του τέλους τους. Η Ιταλία δεν μπορεί, λόγω των μεγεθών της, να μπεί σε καθεστώς «διάσωσης» παρόμοιο με της Ελλάδας. Συνεπώς, κάνουν τα αδύνατα δυνατά να την εμποδίσουν (οικονομική τρομοκρατία, εκβιασμοί, άνοδο σπρέντς) να εφαρμόσει μια διαφορετική γραμμή, χωρίς όμως πολιτικές εξόντωσης τύπου Ελλάδας.

 ΕΙΝΑΙ ΦΑΝΕΡΟ πια, ότι μια κλίκα καλοζωϊσμένων καθαρμάτων, διεφθαρμένων ως το μεδούλι, μπλεγμένων σε κάθε είδους παρανομία, εκπροσωπώντας το χρηματιστικό και πολυεθνικό κεφάλαιο, αποφασίζει για τις ζωές όλων μας. Είναι το ιερατείο των Βρυξελλών, το Διευθυντήριο της «δημοκρατικής» Ευρώπης με την πιο άγρια μορφή καπιταλισμού που έχει υπάρξει ποτέ.  Έχουν κηρύξει τον πόλεμο κατά των λαών της Ευρώπης προσπαθώντας να τους  εμφυτέψουν αγελαία συμπεριφορά ώστε να οδηγούνται αδιαμαρτύρητα προς την οικονομική εξαθλίωση, την κοινωνική αποσάθρωση και τον πολιτειακό και πολιτικό εκφυλισμό. Πολιτικό προσωπικό που αρνείται να υπηρετήσει τις πολυεθνικές και τις τράπεζες, εξοβελίζεται ή περιθωριοποιείται. Ενώ, οι πρόθυμοι γλοιώδεις υπηρέτες τους, μοιράζονται σε συστημικούς και αντισυστημικούς,  (Δεξιά- Κεντροδεξιά, Κεντροαριστερά, και εκφυλισμένη Αριστερά), έτσι ώστε, όποτε «μπουκώνουν» οι συστημικοί, ο λαός σπρώχνεται  στους  «αντί» και αντίστροφα. Συνεπώς για τα λαϊκά στρώματα το αποτέλεσμα είναι το ίδιο. Σύστημα και αντισύστημα τα έχουν βάλει στη μέση, τους αλέθουν το μυαλό και το σώμα αδειάζοντάς τους διαρκώς την τσέπη. Μόνο αν αφυπνιστούν, αποκτήσουν ταξική συνείδηση, και οργανωθούν σε ταξικά σχήματα θα τους συντρίψουν.

                                                        Κ. Α. Αποστολόπουλος

                                           Δημοτικός σύμβουλος Μεσσήνης