Το όπιο του Ελληνικού λαού

ΕΝΩ Η ΧΩΡΑ μας βρίσκεται στην πιο καταστρεπτική φάση της ιστορίας της,  ο  μισός πληθυσμός της επιβιώνει με το ζόρι και τα σύννεφα πολέμου μαζεύονται πάνω από την περιοχή μας, η ανεκδιήγητη Συριζοκυβέρνηση ασκείται στον διαπραγματευτικό τουρισμό (Αθήνα – Βρυξέλλες) που πάει διαρκώς από το κακό στο χειρότερο. Πραγματικά, ποιον νομίζουν ότι κοροϊδεύουν αυτοί οι άθλιοι τύποι, που ενώ έχουν χάσει κάθε έρεισμα στην ελληνική κοινωνία, συνεχίζουν να την εμπαίζουν τόσο αισχρά, και να μας πουλάνε «διαπραγμάτευση» για πράγματα που έχουν ήδη υπογράψει στο τρίτο μνημόνιο και κυρίως στο εκ 41 σελίδων φονικό συμπληρωματικό (Supplemental MoU) του, που τους πλάσαραν οι δανειστές το περυσινό καλοκαίρι (17/6/2016). Διότι τα μνημόνια δεν είναι κείμενα γενικών αρχών, είναι κείμενα που περιγράφουν με ανατριχιαστικές λεπτομέρειες όλα όσα γίνονται και πρόκειται να γίνουν σε βάρος της Ελλάδας και του λαού της. Δεν χρειάζονται λοιπόν ούτε επεξηγήσεις ούτε διαπραγματεύσεις. Είναι εντελώς ξεκάθαρα ως προς την κακουργηματική τους σαφήνεια. Κάθε φορά όμως που έρχεται η σειρά εφαρμογής των μέτρων που προβλέπονται, στήνεται ένα κακόγουστο θέατρο δήθεν διαπραγματεύσεων μεταξύ Δανειστών και εκάστοτε κυβερνητικών, προκειμένου να μας παραμυθιάζουν ότι γίνεται κάποια προσπάθεια για μαλάκωμα των αντιλαϊκών μέτρων με στόχο  την άμβλυνση ή αποτροπή λαϊκών αντιδράσεων. Εφτά χρόνια  τώρα, παίζεται το ίδιο  βρώμικο σικέ παιχνίδι σε βάρος του ελληνικού λαού, που ακούει από το πρωί ως το βράδυ στα τηλεπαράθυρα για «σκληρές διαπραγματεύσεις» με τους πιστωτές μετά τις οποίες, όχι μόνο δεν κερδίζει τίποτα, αλλά φορτώνεται πάντα και με πιο σκληρά μέτρα.

ΟΙ ΕΘΕΛΟΔΟΥΛΟΙ έλληνες διαπραγματευτές φεύγουν πάντα «ηττημένοι»  μπροστά στους «ανυποχώρητους σκληρούς δανειστές», όπως λένε. Βέβαια, η «έντιμη ήττα», για την οποία εργάζεται άοκνα και το μνημονιακό σκυλολόϊ της δήθεν αντιπολίτευσης (Κούλης, Φώφη, Σταύρος και Λεβέντης), πλασάρεται έντεχνα από τα ευρωλάγνα ΜΜΕ ως αναγκαία πράξη σωτηρίας της χώρας. Καθώς, έχουν συνδέσει τη σωτηρία της χώρας με τη γρήγορη και επακριβή εφαρμογή των μνημονιακών επιταγών που - όπως αποδείχτηκε - όσο πιο πιστά τις ακολουθούν τόσο επιταχύνεται η πορεία της προς την ανυπαρξία. Δυστυχώς όμως, μεγάλο τμήμα του ελληνικού λαού έχει εθιστεί στη αναλγησία, την ανικανότητα και την ακατάσχετη μπουρδολογία της  Τσιπροκυβέρνησης, κι αυτό της δίνει χρόνο να συνεχίσει την αδιέξοδη πορεία  προς τον όλεθρο. Οι «πολιτικά ορθοί» δημοσιογράφοι της πεντάρας, οι δημοσιολόγοι, οι τηλεπωλητές της πολιτικής ξευτίλας και της δυστυχίας μας, μαζί με τον  συρφετό των μνημονιακών πολιτικάντιδων που πάντα μιλούν για εμάς χωρίς εμάς και κυρίως εναντίον μας, έχουν ξεσαλώσει. Πασχίζουν να μας πείσουν πως αν τελειώσει η αξιολόγηση, σωθήκαμε. Ό,τι δήθεν, αν τελειώσει γρήγορα, τα μέτρα εναντίον μας θα είναι  μαλακότερα. Έχουν δημιουργήσει ένα κλίμα βιασύνης και πανικού, ώστε η μεν Τσιπροκυβέρνηση να υπογράψει, χωρίς φόβο αντιδράσεων τα πάντα, ο δε λαός να  αποδεχτεί τη νέα συμφωνία σαν λύτρωση αφού σε αντίθετη περίπτωση θα  μας περιμένουν υποτίθεται κι άλλα χειρότερα.  Έτσι, φτάσαμε σ’ αυτό που περιγράφει ο Μάρξ για τη θρησκεία και παραφράζοντάς τον θα έλεγα ότι: «το μνημόνιο έγινε το όπιο του ελληνικού λαού. Αποχαυνώνει και ταυτόχρονα ανακουφίζει».

 ΣΤΗΝ ΕΥΡΩΠΗ των αντιλαϊκών Συμφωνιών και Συνθηκών, την άγρια λιτότητα, την κυριαρχία του χρηματοοικονομικού κεφαλαίου, τον εργασιακό μεσαίωνα, την Ευρώπη που παράγει και στη συνέχεια απωθεί  πρόσφυγες, έχουν αυξηθεί δραματικά οι ανισότητες και η φτώχεια. Όλες οι μη συμβατικές πρακτικές έχουν αποτύχει. Η ποσοτική χαλάρωση, η πιστωτική χαλάρωση, τα μηδενικά επιτόκια, τα αρνητικά επιτόκια, δεν κατάφεραν τίποτα πέρα από την τόνωση των κερδοσκοπικών παιχνιδιών στις αγορές κεφαλαίου κι εμπορευμάτων. Γι αυτό η ΕΚΤ προσανατολίζεται στη διακοπή της ποσοτικής χαλάρωσης (QE) από το επόμενο έτος. Κάτι που, σύμφωνα με οικονομικούς αναλυτές,  αυξάνει τον κίνδυνο διάλυσης της ευρωζώνης με συνέπεια να εξετάζεται πλέον σοβαρά το τι θα συμβεί στις χώρες της ευρωζώνης, όπως η Ελλάδα, όταν πλέον δεν θα υπάρχει ευρώ. Επίσης τονίζουν ότι, το υπάρχον θεσμικό πλαίσιο δεν μπορεί να εγγυηθεί τη βιωσιμότητα της Ευρωζώνης. Και πολύ σωστά, γιατί το «υπάρχον θεσμικό πλαίσιο», σε γενικές γραμμές ήδη από τις πρώτες στιγμές συγκρότησης του Ευρωπαϊκού μορφώματος (Συνθήκη  της Ρώμης 1957), το διαμόρφωσε μια ομάδα φιλοναζί.  Συγγραφέας του κειμένου που υπεγράφη ως «Συνθήκη της Ρώμης», ήταν ο Βάλτερ Χαλστάϊν, καθηγητής Διεθνούς Οικονομικού Δικαίου στη ναζιστική Γερμανία και πρωτεργάτης των διαπραγματεύσεων μεταξύ Χίτλερ και Μουσολίνι. Αυτός τότε, είχε οραματιστεί και περιγράψει τη νομική δομή της μελλοντικής Ευρώπης  υπό τον έλεγχο του Χίτλερ και των γερμανικών μονοπωλίων.  Μετά δε τη συντριβή της  ναζιστικής Γερμανίας από τον Κόκκινο Στρατό, προσχώρησε στους Αμερικανούς και έγινε ο βασικός σύμβουλος του Αντενάουερ, πρώτου προέδρου της Δ. Γερμανίας, διαμορφώνοντας την εξωτερική πολιτική της χώρας, με κύριο άξονα τον αντικομμουνισμό. Και δεν ήταν ο μόνος. Στο ναζιστικό σκυλολόϊ («εξέχουσες προσωπικότητες», τους αποκαλούν σήμερα) που προετοίμασαν την συνάντηση της Ρώμης και συνέταξαν το τελικό κείμενο της Συνθήκης, συμμετείχαν ο ιταλός Γκαετάνο Μαρτίνο, στέλεχος του φασιστικού καθεστώτος του Μουσολίνι, ο Γάλλος Αντουάν Πινέ, στέλεχος του φιλοναζιστικού καθεστώτος του Βισύ στη Γαλλία, οι φιλοναζιστές Τζόζεφ Μπέκ από το Λουξεμβούργο, Βίλεμ Μπεγιέν ολλανδός τραπεζίτης και ο Βέλγος Ανρί Σπάακ, που αργότερα έγινε ο πρώτος γενικός γραμματέας του ΝΑΤΟ. Όλα αυτά τα ναζιστοειδή, μαζί με εκατοντάδες άλλα, είναι αυτοί, που με την αμέριστη οικονομική και στρατιωτική στήριξη των αμερικανών, ανέλαβαν να οικοδομήσουν τη νέα «δημοκρατική» Ευρώπη με στόχο όχι την «ευημερία των λαών της» αλλά την λειτουργία της σαν προγεφύρωμα των ΗΠΑ εναντίον της Σοβιετικής Ένωσης τότε και της Ρωσίας σήμερα.  Θέλησαν, και οι επίγονοί τους το έχουν σε σημαντικό βαθμό καταφέρει, να νεκραναστήσουν την Χιτλερική ιδέα της υποδούλωσης (δήθεν ένωσης) της Ευρώπης με  όπλα όχι πλέον  άρματα κι αεροπλάνα, αλλά τις τράπεζες και τα δάνεια  επί δανείων.

 Σ’ ΑΥΤΟ το σημείο είμαστε σήμερα και, δυστυχώς για την ώρα, την απελπισία και την οργή μεγάλων τμημάτων των λαϊκών τάξεων στην Ευρώπη και διεθνώς, την καρπώνεται η ακροδεξιά. Άρα, προοδευτικοί, αριστεροί και κομμουνιστές πρέπει να συσπειρωθούμε ενάντια στον κοινό εχθρό (νεοναζιστικός καπιταλισμός) σε ένα ευρύ ενιαίο μέτωπο, στη βάση ενός μίνιμουμ προγράμματος που θα περιλαμβάνει: μονομερή διαγραφή του δημόσιου χρέους, συντεταγμένη έξοδο από ευρωζώνη και ΕΕ, άμεση έξοδο από τη Νατοϊκή συμμορία, εθνικοποίηση και στη συνέχεια κοινωνικοποίηση της Τράπεζας της Ελλάδας και του τραπεζικού συστήματος, μετάβαση σε εθνικό νόμισμα  και απαλλοτρίωση, σε πρώτη φάση, των βασικών επιχειρήσεων του δημοσίου που έχουν ξεπουληθεί σε ιδιώτες. Αν δεν συμβεί αυτό, θα παρακολουθούμε ανήμποροι τον Μεσαίωνα που επιστρέφει καλπάζοντας.

                                                Κ. Α. Αποστολόπουλος

                                       Δημοτικός σύμβουλος Μεσσήνης