Χιροσίμα, η μαύρη επέτειος

ΣΤΙΣ 6 ΑΥΓΟΥΣΤΟΥ του 1945, συντελέστηκε από τις ΗΠΑ ένα από τα μεγαλύτερα εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας: ο βομβαρδισμός με ατομικό όπλο της Χιροσίμα, μιας μεγάλης ιαπωνικής πόλης 300.000 κατοίκων με συνέπεια ο μισός πληθυσμός της πόλης να εξοντωθεί ή να υποστεί σοβαρότατα εγκαύματα από την τρομακτική ραδιενέργεια που εξόντωσε κι άλλους 100.000 μέσα σε μια εικοσαετία. Ακολούθησε τρείς μέρες μετά και η ρίψη άλλης μιας βόμβας στο Ναγκασάκι με τα ίδια φρικτά αποτελέσματα. Οι αμερικανοί, ακόμα ισχυρίζονται, πως ήταν αναγκαία η ρίψη αυτών των βομβών για να μην έχουν αυτοί κι άλλες απώλειες, να καμφθεί η Ιαπωνία, και τελικά να συνθηκολογήσει άνευ όρων. Αυτό αμφισβητήθηκε από πολλούς, ενώ τα τελευταία χρόνια, εμπεριστατωμένες έρευνες τεσσάρων ιστορικών, δύο αμερικανών, του Μ. Σέργουιν και του Π. Κούζνικ, και δύο ιαπώνων, του Τ. Χασεγκάβα και του Α. Κιμούρα, όλων καθηγητών πανεπιστημίων, καταλήγουν στο συμπέρασμα ότι οι βόμβες αυτές ούτε απαραίτητες ήταν ούτε ανάγκασαν την Ιαπωνία στην παράδοση. Ο αυτοκράτορας Χιροχίτο στην ομιλία του προς το λαό αλλά και στο πολεμικό συμβούλιο της χώρας του στις 15 Αυγούστου του ’45, ανέφερε την πραγματική αιτία της συνθηκολόγησης: Ήταν η κήρυξη πολέμου  από την Σοβιετική Ένωση στις 8 Αυγούστου που συνοδεύτηκε από την εισβολή 1.000.000 στρατιωτών του Κόκκινου Στρατού στη Μαντζουρία, εναντίον 1.500.000 γιαπωνέζων στρατιωτών. Αλλά και οι περισσότεροι στρατηγοί και ναύαρχοι των ΗΠΑ, δήλωσαν μετά τον πόλεμο, ότι οι ατομικές βόμβες ήταν στρατιωτικά μη απαραίτητες και ηθικά απορριπτέες. Συναίνεσαν στη χρήση τους όταν ο πρόεδρος Τρούμαν τους διαβεβαίωσε ότι οι βόμβες θα χρησιμοποιούντο μόνο εναντίον στρατιωτικών στόχων. Η δε ομάδα επιστημόνων και τεχνικών που εργάστηκαν για την κατασκευή της βόμβας στο «Σχέδιο Μανχάταν», με επικεφαλής τον Ρ. Οπενχάϊμερ, έχοντας παρευρεθεί στη δοκιμή του όπλου τον Ιούλιο του ’45, ήταν τρομοκρατημένοι από την ασύλληπτη ισχύ του και δεν ήθελαν τη χρήση του πάνω σε ανθρώπους. Πρότειναν λοιπόν στον ανεγκέφαλο πρόεδρο Τρούμαν, να γίνει επίδειξη της τρομακτικής ισχύος του νέου όπλου σε μία έρημο παρουσία ιαπώνων ειδικών ώστε να αντιληφθούν περί τίνος επρόκειτο και να μη συνεχίσουν τον πόλεμο. Το αίτημά τους απορρίφθηκε με το γελοίο επιχείρημα ότι η «η Αμερική δεν έχει βόμβες για πέταμα».

 ΣΤΙΣ 9 ΙΟΥΛΙΟΥ του ’45, ο ιάπωνας πρεσβευτής στη Μόσχα έκφρασε την επιθυμία του Τόκιο για διαπραγματεύσεις ώστε να σταματήσει ο  πόλεμος, με την παράκληση η επιθυμία αυτή να μεταφερθεί στη Διάσκεψη του Πότσνταμ που θα γινόταν στις 17 Ιουλίου ως τις 2 Αυγούστου για την συνθηκολόγηση της Ιαπωνίας και τον μεταπολεμικό κόσμο. Εκεί όμως ο Τρούμαν πήγε περιχαρής γιατί την προηγουμένη (16 Ιουλίου) ενημερώθηκε από τον στρατηγό Γκρόουβς για την επιτυχή δοκιμή της ατομικής βόμβας στην έρημο του Νέου Μεξικού. Έτσι, χωρίς καμία συνεννόηση με τον Στάλιν και σε συνεργασία μόνο με τον άγριο αντικομμουνιστή Τσόρτσιλ, συνέταξαν το τελεσίγραφο προς την ιαπωνική κυβέρνηση που το έστειλαν στις 26 Ιουλίου. Χωρίς όμως την υπογραφή του Στάλιν, η Ιαπωνία  το απέρριψε στις 28 Ιουλίου. Κι αυτό, (την απόρριψη) όπως γράφει ο Χασεγκάβα, το χρησιμοποίησαν «ώστε να υπάρχει άλλοθι για τη ρίψη των βομβών». Πράγματι, αν υπήρχε και η υπογραφή του Στάλιν στο τελεσίγραφο, η Ιαπωνία θα είχε παραδοθεί αμέσως ξέροντας ότι σε διαφορετική περίπτωση το σύμφωνο ουδετερότητας που είχε συνάψει με την ΕΣΣΔ θα έπαυε να ισχύει οπότε θα  δεχόταν επίθεση και από την πλευρά αυτή.  Πάντως από την μεριά της, η ΕΣΣΔ συνέχισε τις διπλωματικές προσπάθειες με συνέπεια την 6^η Αυγούστου- ημέρα ρίψης της πρώτης βόμβας – ο υπουργός εξωτερικών της Ιαπωνίας Τόγκο να ειδοποιήσει τον Στάλιν, μέσω της πρεσβείας στη Μόσχα, ότι η χώρα του δέχεται να συνθηκολογήσει με τους όρους που είχε προτείνει η ΕΣΣΔ. Αλλά οι αμερικανοί υπέκλεψαν το σήμα κι έχοντας σπάσει τον κώδικα επικοινωνιών των γιαπωνέζων έμαθαν το περιεχόμενό του κι επιτάχυναν τη ρίψη των βομβών ώστε να μην υπάρξει καμία συνεννόηση με τη συμμετοχή των σοβιετικών. Μετά απ’ αυτό οι σοβιετικοί υποχρεώθηκαν να επιτεθούν αμέσως στην Ιαπωνία προκειμένου να έχουν κάποιο λόγο στην τύχη της και κυρίως να μην επιτρέψουν στους αμερικανούς την κατάληψη όλων των νησιών για να τα χρησιμοποιήσουν σαν βάσεις εναντίον τους.  Ο Μ. Σέργουϊν σημειώνει ότι «το πραγματικό χτύπημα για την Ιαπωνία ήταν η έναρξη πολέμου με την Σοβιετική Ένωση στις 8 Αυγούστου. Αντί όμως οι ΗΠΑ να περιμένουν τον απόηχο αυτής της επίθεσης, έσπευσαν να ρίξουν και την δεύτερη  βόμβα στις 9 Αυγούστου». Αλλά και ο ίδιος ο πολεμοκάπηλος Τσόρτσιλ, ο ψευτοπατέρας της νίκης, στα απομνημονεύματά του γράφει: «θα ήταν λάθος να πιστέψουμε ότι η τύχη της Ιαπωνίας ρυθμίστηκε από τις ατομικές βόμβες. Η ήττα της ήταν βεβαία πριν ριφθεί η πρώτη βόμβα.» 

ΟΙ ΑΜΕΡΙΚΑΝΟΙ διέπραξαν ένα τρομακτικό έγκλημα σε ένα πόλεμο που είχε ήδη τελειώσει.  Η  χρήση των ατομικών βομβών αποτελούσε την πιο εκκωφαντική επίδειξη ισχύος των ΗΠΑ και μέσο υπαγόρευσης της εγκληματικής τους πολιτικής στη διαμόρφωση της μεταπολεμικής παγκόσμιας τάξης. Ήταν  έκφραση ανοιχτής, χυδαίας πρόκλησης, απειλής κι εκβιασμού προς την ΕΣΣΔ, που δυστυχώς δεν είχε ακόμα κατασκευάσει τέτοια βόμβα, αλλά και προειδοποίηση προς τυχόν επίδοξους δυτικούς ανταγωνιστές  των ΗΠΑ για το ποιός είναι τώρα το αφεντικό. Οι ΗΠΑ, κραδαίνοντας τα ατομικά όπλα και ωφελημένες πολλαπλά από τον πόλεμο, σε αντίθεση με την ΕΣΣΔ που πλήρωσε πανάκριβα, σε ανθρώπους και υποδομές τη ναζιστική θηριωδία, μπόρεσε  και έδεσε οικονομικά και στρατιωτικά το μεγαλύτερο μέρος των χωρών του πλανήτη διαπράττοντας απανωτά εγκλήματα. Σήμερα, μαζί με τα νατοϊκά σκύβαλα, εξακολουθούν να έχουν στο στόχαστρο τη Ρωσία για τον αμύθητο πλούτο της. Όμως η τεράστια πυραυλική και πυρηνική της ισχύς  δεν εξασφαλίζει μόνο την προστασία της ή την αποτροπή του πολέμου, αποτελεί εγγύηση για την εξαέρωση οποιουδήποτε επιτιθέμενου.

                                                        Κ. Α. Αποστολόπουλος

                                           Δημοτικός σύμβουλος Μεσσήνης