Η εμπορευματοποίηση των Ολυμπιακών 

                             Αγώνων

ΣΤΟΝ ΠΡΩΤΟ της κανονισμό που συνέταξε η νεοσύστατη ΔΟΕ (Διεθνής Ολυμπιακή Επιτροπή) το 1894, είχε ψηφιστεί να επιτρέπεται η συμμετοχή στους Ολυμπιακούς Αγώνες (Ο.Α) μόνο ερασιτεχνών αθλητών. Με το πέρασμα των χρόνων αυτό καταπατήθηκε πολλές φορές μέχρι που καταργήθηκε, το 1986, όταν οι «αθάνατοι» της ΔΟΕ αποφάσισαν να αρθεί ο κανονισμός του υποχρεωτικού ερασιτεχνισμού και να επιτραπεί και στους επαγγελματίες αθλητές να αγωνίζονται. Έκτοτε άρχισε και η αχαλίνωτη εμπορευματοποίηση του αθλητισμού, που άλλαξε τον πραγματικό του χαρακτήρα. Για την ακρίβεια, η εμπορευματοποίηση των σύγχρονων Ο.Α, που ουσιαστικά άνοιξε τον δρόμο για την συμμετοχή επαγγελματιών αθλητών, ξεκίνησε το 1928 στο Άμστερνταμ. Εκεί δόθηκαν τα αποκλειστικά δικαιώματα φωτογράφησης των Αγώνων στην Kodak, ενώ χορηγός της αμερικανικής αποστολής ήταν η Coca Cola, και σιγά-σιγά οι χορηγοί απέκτησαν το δικαίωμα να εμφανίζονται, μέσω των προϊόντων τους, στους Αγώνες. Σταδιακά, ο αθλητισμός εξελίχθηκε από ευχάριστη δραστηριότητα σε μεγάλη επιχείρηση. Μετατράπηκε σε εμπόρευμα που υπόκειται στο νόμο της «προσφοράς και της ζήτησης». Η αθλητική βιομηχανία είναι σήμερα από τις πλέον ισχυρές  επιχειρήσεις,  σε χέρια οικονομικών μεγιστάνων. Όταν λοιπόν οι αθλητικές ομάδες (ποδοσφαίρου, στίβου κλπ) θεωρούνται επιχειρήσεις, αυτές και οι χορηγοί-ιδιοκτήτες τους, θέτουν σαν στόχο τους την αύξηση των κερδών.  Επομένως, η με κάθε τρόπο και μέσο νίκη των αθλητών τους, αποτελεί   το σκοπό για την μεγιστοποίηση των κερδών τους. Από την άλλη, οι αθλητές αγωνίζονται για μια νίκη που θα τους αποφέρει κυρίως χρήματα και όχι τόσο τη  δόξα. Φτάνουν λοιπόν να εμπορεύονται ακόμα και τον εαυτό τους και να μετατρέπονται σε διαφημιστές και ντήλερ πολυεθνικών ή σε αντικείμενα χυδαίας αγοραπωλησίας. Η ανάγκη για κατάκτηση των χρυσών μεταλλίων πιέζει πολύ τους αθλητές να γίνουν πρωταθλητές. Η φράση «ο δεύτερος δεν είναι τίποτα, ο πρώτος είναι τα πάντα», περιγράφει τον σύγχρονο τρόπο σκέψης που έχουν επιβάλει οι μεγάλες πολυεθνικές του χώρου  χειραγωγώντας τον παγκόσμιο αθλητισμό.

ΣΥΝΕΠΕΙΑ όλων αυτών είναι και η συχνή χρήση από τους περισσότερους αθλητές αναβολικών ουσιών (στεροειδή, διεγερτικά, ανθρώπινες ορμόνες, προϊόντα γενετικής μηχανικής), που δημιουργούν αθλητές-ρομπότ με υπερανθρώπινες επιδόσεις, αλλά με τραγικές συνέπειες για την υγεία τους που μπορεί να τους οδηγήσουν  ακόμα και στο θάνατο. Η δίψα του κέρδους έχει μετατρέψει μεγάλο αριθμό πρωταθλητών σε «κινητά εργαστήρια» και πεδίο πειραματισμού για ανήθικους επιστήμονες που τροφοδοτούν συγκεκριμένους  πρωταθλητές, κυρίως των ΗΠΑ, με μη ανιχνεύσιμες ουσίες, ώστε οι ΗΠΑ μαζεύοντας τα περισσότερα «χρυσά», να εμφανίζονται ότι ηγούνται παγκοσμίως και στον αθλητισμό. Ο πρόεδρος των ΗΠΑ Τζ. Φόρντ, ήδη από το 1974 τόνιζε ότι:  «μια αθλητική επιτυχία μπορεί να  χρησιμεύσει όσο και μια στρατιωτική». Στα πλαίσια δε της λυσσαλέας πολιτικής και στρατιωτικής τους επιθετικότητα εναντίον της Ρωσίας, κατάφεραν, με τον ελεγχόμενο απ’ αυτές Παγκόσμιο Οργανισμό Αντιντόπιγκ (WADA),  να γίνει έρευνα μόνο για ρώσους αθλητές  με στόχο να αποκλειστεί από τους Ολυμπιακούς του Ρίο  μεγάλο μέρος της ρωσικής αποστολής, προκειμένου να περιέλθουν τα μετάλλια που θα έπαιρναν οι ρώσοι στα χέρια των στέλθ-ντοπαρισμένων αμερικανών αθλητών. Έτσι, το «εύ αγωνίζεσθαι» και η ολυμπιακή εκεχειρία (με τόσες συρράξεις μόνο στην ευρύτερη περιοχή μας) μεταξύ εμπολέμων κατά την διάρκεια των αγώνων πήγαν περίπατο. Στο ολυμπιακό τρίπτυχο Citius, Altius, Fortius (ταχύτερα, ψηλότερα, δυνατότερα), απλά προστέθηκε η λέξη Dopping που οδήγησε τους Ο.Α στο σημερινό εκτροχιασμό κι εκφυλισμό τους. Οι Ο.Α δεν είναι πια αγώνες μεταξύ αθλητών αλλά μεταξύ πολυεθνικών, αφού ταυτίστηκαν με τα συμφέροντα του κεφαλαίου και την κερδοφορία του. Η ΔΟΕ είναι σφιχταγκαλιασμένη με πολυεθνικούς κολοσσούς που την χρηματοδοτούν πλουσιοπάροχα για να προωθεί τα συμφέροντά τους σε τέτοιο βαθμό, ώστε σήμερα λόγω του τεραστίου κόστους μια Ολυμπιακής διοργάνωσης, είναι αδύνατο να πραγματοποιηθούν Ο.Α χωρίς σπόνσορες. Μαζί και τα διαπλεκόμενα με τις πολυεθνικές ΜΜΕ, κυρίως τα ηλεκτρονικά, που καθηλώνουν εκατομμύρια ανθρώπων πολλές ώρες την ημέρα μπροστά στις οθόνες τους, υπερπληροφορώντας, παραπληροφορώντας, αλλά και διαμορφώνοντας τον χαρακτήρα των θεατών τους. Κατασκευάζουν έτσι, αθλητές-είδωλα αμφίβολης ποιότητας, που γίνονται οι ζωντανοί ήρωες των νέων, μαθαίνοντάς τους να ταυτίζουν τον αθλητισμό με τον πρωταθλητισμό. Παράλληλα, η συνεχής διαφήμιση ενισχύει ακατάπαυστα το καταναλωτικό πνεύμα που εισέβαλε και στο χώρο του αθλητισμού, μετατρέποντάς τον σε πηγή πλουτισμού. Έτσι, μέσω της υπέρμετρης προβολής του αθλητισμού πετυχαίνουν να εκτραπεί η προσοχή της νεολαίας από τα ουσιαστικά πολιτικά προβλήματα και να διοχετευθεί ο δυναμισμός της στην κατεύθυνση ενός αλλοπρόσαλλου αθλητισμού κι όχι στους κοινωνικούς αγώνες.

Ο ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΜΟΣ διαθέτει δύο πανίσχυρα όπλα για τον εγκλωβισμό και αποπροσανατολισμό των νέων και όχι μόνο: τον αθλητισμό και τα γκάτζετς. Όπλα που προκαλούν εθισμό, πώρωση σε τέτοιο βαθμό που πολλοί νέοι ζουν και αναπνέουν μόνο για τα ινδάλματά τους, είτε είναι άνθρωποι, είτε ψηφιακά μαραφέτια. Οι νέοι ξοδεύουν μεγάλα ποσά γι αυτά προς τέρψιν βέβαια των μεγαλοεπιχειρηματιών  και των διαπλεκόμενων που κρύβονται πίσω τους, καθώς βλέπουν από τη μια τα κέρδη τους να απογειώνονται γεωμετρικά, κι από την άλλη (το κυριότερο) μεγάλες μάζες νέων να αποποιούνται τους κοινωνικούς αγώνες, παύοντας  να αποτελούν δυνάμει απειλή για το σύστημα. Το παιχνίδι κι ο αθλητισμός προσφέρουν ευχαρίστηση και χαρά, πράγματα πολύ πιο ελκυστικά  από τις θυσίες, τους κόπους, ενίοτε και το αίμα, που απαιτούν οι  κοινωνικοί αγώνες.

                                                          Κ. Α. Αποστολόπουλος

                                             Δημοτικός σύμβουλος Μεσσήνης

        

.