Μνημονιακό  ολοκαύτωμα

Μέσω της έξυπνης προπαγάνδας αλλά και της σταθερής εφαρμογής της, οι άνθρωποι μπορούν να οδηγηθούν να βλέπουν τον παράδεισο ως κόλαση, αλλά και το αντίστροφο, να θεωρήσουν τον πιο άθλιο τρόπο ζωής ως παράδεισο.  ( Α. Χίτλερ, «Ο Αγών μου»)

ΤΙΣ ΔΙΔΑΧΕΣ του Χίτλερ και του Γκαίμπελς («όταν λες και ξαναλές ένα ψέμα στο τέλος γίνεσαι πιστευτός») εφαρμόζουν στον ελληνικό  αλλά και στους ευρωπαϊκούς λαούς τα νεοναζιστικά καθάρματα που ελέγχουν όλους τους ευρωπαϊκούς θεσμούς στο τερατώδες κολαστήριο της Ευρωένωσης. Έτσι,  όποτε η άθλια ομάδα του γιέσμεν Τσακαλώτου πάει στο Γιούρογκρουπ γυρνάει και με ένα μίνι μνημόνιο διότι αυτό προϋποθέτει η λήψη κάθε υποδόσης. Εδώ όμως το πλασάρουν σαν μια νίκη της περιβόητης «διαπραγμάτευσης», που σύντομα θα μας οδηγήσει τάχα στο δρόμο της ανάπτυξης. Μιλάμε για μνημονιακό ολοκαύτωμα, στο οποίο οι ψευτοαριστεροί απατεώνες καταδίκασαν τη χώρα και το λαό της, με  ψεύδη αχαλίνωτα, ασύστολα, διαρκή, προς κάθε κατεύθυνση με στόχο να φέρουν σε πέρας την αποστολή που τους έχει ανατεθεί από τη συμμορία Σόϊμπλε και Σία: την υποδούλωση του ελληνικού λαού στις πολυεθνικές και την διάλυση του ελληνικού κράτους. 

ΤΟ ΓΙΟΥΡΟΓΚΡΟΥΠ, ένα άτυπο εφεύρημα της Ευρωζωνικής μαφίας, είναι ένα πολιτικό όργανο, που λειτουργεί χωρίς κανένα κανονισμό, εκτός εκείνου για την εκλογή του αρχηγού του. Δεν υπάρχει συγκεκριμένη λίστα μελών. Ο εκάστοτε πρόεδρος (τώρα ο τζιτζιφιόγκος Ντάϊσελμπλουμ) μπορεί να καλέσει τους εκπροσώπους όποιων χωρών θέλει σε οποιαδήποτε συνάντηση όπου, ας σημειωθεί, δεν κρατούνται ποτέ πρακτικά. Έτσι ο καθένας μπορεί να λέει ότι θέλει χωρίς καμία ευθύνη και χωρίς να μπορεί κάποιος να του αποδώσει την πατρότητα των απόψεών του. Ο πυρήνας λοιπόν της εκτελεστικής εξουσίας της ευρωζώνης, είναι ένα αυταρχικό όργανο, με απόλυτη πολιτική και οικονομική εξουσία στη ζώνη του ευρώ, ελεγχόμενο απόλυτα από την Γερμανία. Τα περί ισοτιμίας και δημοκρατίας στην ευρωζώνη πάνε περίπατο. Ύψιστος στόχος των δανειστών είναι η χειραγώγηση πολιτικών εξελίξεων έτσι ώστε το «πρόγραμμά τους να συνεχίζεται κανονικά κι αδιατάρακτα, ανεξάρτητα από το ποιες πολιτικές δυνάμεις θα το υλοποιούν. Οι διαφωνίες μεταξύ των δανειστών (ΔΝΤ-ΕΚΤ-Γερμανία), δεν έχουν να κάνουν με τον τρόπο «διάσωσης», αλλά με το πώς θα γίνει η μοιρασιά της ελληνικής λείας. Ποιος, πότε και τι, θα εισπράττει σε ρευστό και κυρίως σε είδος (λιμάνια, αεροδρόμια, υποδομές, νερά, ΔΕΗ, φυσικός πλούτος, ιδιωτική περιουσία). Δεν υπάρχει καμία περίπτωση δήθεν «ανακούφισης» του ελληνικού χρέους, που αποτελεί άλλωστε τον βασικό μηχανισμό ελέγχου της χώρας. Οι συνεχείς αξιολογήσεις της ελληνικής οικονομίας (δηλαδή πόσα χρήματα η χώρα δεσμεύεται να καταβάλλει το προσεχές διάστημα), ολοκληρώνονται κάθε φορά με επιβολή πρόσθετων μέτρων. Κι αυτό διότι τα εξοντωτικά τους «προγράμματα» είναι έτσι φτιαγμένα ώστε να μη «βγαίνουν» και να υπάρχει μονίμως ανάγκη ανακύκλωσης του χρέους.

ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ μόνο το κόστος εξυπηρέτησης του (μακροχρόνιου) δημόσιου χρέους, είναι και το τεράστιο κόστος εξυπηρέτησης του βραχυχρόνιου δανεισμού  που αναγκάζονται να κάνουν οι μνημονιακές κυβερνήσεις, εκδίδοντας συχνά έντοκα γραμμάτια ελληνικού δημοσίου (ΕΓΕΔ), για να καλύπτουν τα ελλείμματα του προϋπολογισμού.  Τα δημοσιονομικά της χώρας επιβαρύνονται και από την εξυπηρέτηση του δημόσιου χρέους και από την διαρκή στήριξη των τραπεζών μέσω του δανεισμού διάσωσής τους, που προκαλεί ένα μεγάλο ταμειακό έλλειμμα άνω των 20 δις ετησίως. Αυτό το έλλειμμα, η εντολοδόχος κλίκα των Τσιπροκαμένων, όπως και οι προηγούμενοι, υποχρεώνεται να το αναχρηματοδοτεί με  βραχυχρόνιο δανεισμό (ΕΓΕΔ), αλλά και με την λεηλασία των ταμειακών διαθεσίμων των φορέων του ευρύτερου δημόσιου τομέα (ΟΤΑ, Ασφαλιστικά Ταμεία, νοσοκομεία ,πανεπιστήμια, ΔΕΚΟ). Τα διαθέσιμα αυτά βρίσκονται στον κοινό λογαριασμό διαχείρισης της ΤτΕ και είναι ανά πάσα στιγμή στη διάθεση της κυβέρνησης. Για πόσο καιρό όμως μπορεί να συνεχιστεί αυτή η αφαίμαξη από τη στιγμή που όλοι  οι παραπάνω φορείς είναι χρεοκοπημένοι ή στα όρια της χρεοκοπίας;  Πως θα καλυφθεί το ταμειακό έλλειμμα με το βραχυχρόνιο δανεισμό των υψηλών επιτοκίων; Άρα κάθε τρείς ή έξη μήνες (τόση είναι περίπου η διάρκεια των έντοκων), νέα μέτρα οριζόντιων περικοπών θα απαιτούνται από τη συμμορία των δανειστών, που θα μεταφράζονται σε νέους φόρους, περισσότερες ιδιωτικοποιήσεις, μαζικές απολύσεις, περικοπές, πλήρη διάλυση των εργασιακών κ.ά μέχρις ότου η χώρα πάθει ολοκληρωτικό μπλάκ άουτ, αυτό δηλαδή που επιδιώκουν οι «σωτήρες» μας. Κι αυτό, γιατί στην πραγματικότητα, δεν τους ενδιαφέρει η αποπληρωμή του χρέους, αλλά η ανακύκλωσή του. Που σημαίνει συνεχής δανεισμός για την πληρωμή παλαιών δανείων και των τόκων τους, με συνέπεια το χρέος όχι μόνο να μην μειώνεται, αλλά να αυξάνεται. Με το κόλπο δε της ανακύκλωσης βαφτίζουν το χρέος βιώσιμο, για να πιστεύουν οι αφελείς ότι κάποτε το χρέος θα εξοφληθεί, ενώ αυτό  που πετυχαίνουν είναι να μας έχουν εσαεί στο χέρι. Με λίγα λόγια, το χρέος δεν το πληρώνουμε με λεφτά που έχουμε, αλλά με λεφτά που δανειζόμαστε, διότι έτσι κερδίζουν οι δανειστές, που ταυτόχρονα όμως καθίστανται αναγκαίοι για την ανακύκλωσή του. Κυριολεκτικά ένας φαύλος κύκλος ψεύδους, απάτης και βίας, καθώς  αν δεν υπάρχει ανακύκλωση του χρέους η χώρα χρεοκοπεί. Γι αυτό οι δανειστές δεν θα μας αφήσουν ποτέ να απαλλαγούμε από το χρέος.

 ΣΥΝΕΠΩΣ, μια φιλολαϊκή κυβέρνηση κι ένας λαός αποφασισμένος να υπερασπιστεί την πατρίδα του και τη ζωή του, πρέπει να προχωρήσουν σε μονομερή διαγραφή του χρέους, για το οποίο δεν ευθύνεται ο ίδιος. Με το λαό λοιπόν στην εξουσία, φεύγουμε από την ΕΕ και το ευρώ ώστε να μην μπορούν οι δανειστές να μας εκβιάζουν με στέρηση ρευστότητας και ξαφνικό θάνατο.  Παράλληλα, πρώτο μέτρο, θα είναι η οργανωμένη και καλά μελετημένη  έκδοση και κυκλοφορία εθνικού νομίσματος (δραχμής) με εκδίωξη όλων των ιδιωτών από την Κεντρική Τράπεζα και εθνικοποίηση-κοινωνικοποίηση του τραπεζικού συστήματος ώστε να ελέγχεται η ροή κεφαλαίων και να απαγορευτεί η έξοδός τους προς το εξωτερικό. 

                                                    Κ. Α. Αποστολόπουλος

                                            Δημοτικός σύμβουλος Μεσσήνης