Τα πάθη των Eλλήνων

Τη Μεγάλη Βδομάδα διδασκόμαστε την εβραϊκή ιστορία και όλο τον υπόλοιπο χρόνο τον αμερικάνικο γκανγκστερισμό. (Λιλή Ζωγράφου)

ΣΥΜΦΩΝΑ με τον καθηγητή Μάριο Μπέγζο της Θεολογικής Σχολής του Π.Α, ο Χριστός πιθανότατα δεν υπήρξε όπως περιγράφεται στα ιερά βιβλία του Χριστιανισμού. Αυτά τα βιβλία δεν αποτελούν τη βάση της πίστης των χριστιανών, καθώς αυτή βρίσκεται στις αποφάσεις των εννέα Οικουμενικών Συνόδων,  από το 325 μ.Χ  ως το 1341μ.Χ, δηλαδή σε όλη σχεδόν τη διάρκεια της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας, όπου η χριστιανική πίστη προσαρμοζόταν κατά εποχή σύμφωνα με το συσχετισμό των δυνάμεων-αντιλήψεων στο ιερατείο και τη διαπλοκή του με την αυτοκρατορική αυλή. Η χριστιανική θρησκεία, που κρατικοποιήθηκε από τον Μ. Κωνσταντίνο με την συναίνεση και συμβολή του τότε ιερατείου, επεβλήθη σε όλη σχεδόν την έκταση της αυτοκρατορίας κυρίως από τον Βυζαντινό στρατό. Στη συνέχεια, διαφοροποιήθηκε με κατασκευή νέων κειμένων, παραλείψεις και προσθήκες σε υπάρχοντα και παραγεμίστηκε σταδιακά με πλήθος μυθοπλασιών που στόχευαν στην χειραγώγηση των λαϊκών μαζών και την εξυπηρέτηση της κρατικής εξουσίας και του εκκλησιαστικού μηχανισμού που συγκροτήθηκε. Η σχετικά πρόσφατη ανακάλυψη της γνωστικής βιβλιοθήκης του Nag Hammandi και άλλων αρχαίων κειμένων όπως η «Πηγή των Λογίων», το «κατά Θωμά Ευαγγέλιο» και το «Ευαγγέλιο του Ιούδα» αποτελούν τις αρχαιότερες (γύρω στο 50 μ.Χ) πηγές της ευαγγελικής παράδοσης και ανατρέπουν εκτιμήσεις και απόψεις για την λεγόμενη «απόκρυφη» χριστιανική γραμματεία, σύμφωνα με τις οποίες τα μη κανονικά κείμενα της πρώιμης χριστιανικής εποχής αποτελούσαν απλώς συρραφές αιρετικών απόψεων, ή συμπλήρωναν λεπτομέρειες της ζωής του Χριστού που αποσιωπούσαν τα κανονικά ευαγγέλια. Εκεί λοιπόν περιγράφεται μια άλλη  πρωτοχριστιανική παράδοση. Δεν υπάρχει αναφορά στον Σταυρό και την Ανάσταση του Χριστού πράγμα που ανατρέπει την παγιωμένη αντίληψη ότι ο Σταυρός και η Ανάσταση ήταν ο ακρογωνιαίος λίθος της πίστης και του κηρύγματος όλης της πρωτοχριστιανικής κοινότητας Κι αυτό είναι τελείως διαφορετικό από εκείνο που εκπροσωπούσε το κήρυγμα του Αποστόλου Παύλου και η εξ αυτού απορρέουσα κανονική παράδοση της Καινής Διαθήκης. Ο Παύλος υπήρξε ραβίνος Φαρισαίος, δεξί χέρι του αρχιερέα των Ιεροσολύμων και από τους πιο απηνείς διώκτες των επαναστατών οπαδών του Χριστού και των μαθητών του. Δεν ήταν μαθητής του Ιησού και δεν άκουσε την διδασκαλία του, αργότερα όμως, μέσω των «Επιστολών» του, την ερμήνευσε σύμφωνα με την κρίση και τα πιστεύω του, ώστε ο χριστιανισμός να μην αποτελέσει κίνδυνο αλλά να προσαρμοστεί και να ενσωματωθεί στο κατεστημένο της εποχής. Τελικά, ο χριστιανισμός  θεμελιώθηκε πάνω στις Επιστολές του Παύλου. Γι αυτό και δεν έχουν άδικο εκείνοι που υποστηρίζουν ότι ο πραγματικός ιδρυτής και διαμορφωτής του χριστιανισμού είναι ο Παύλος. Εμφανίστηκε μετά την θανάτωση του Χριστού  και κατάφερε να χρισθεί «απόστολος» ως άμεσα διορισμένος από τον Χριστό που - κατά τον ίδιο - παρουσιάστηκε μπροστά του και του ζήτησε να γίνει απόστολος. Είχε προηγηθεί βέβαια η πορεία προς την Δαμασκό για να εξοντώσει τους επαναστάτες, όμως στο δρόμο «φωτίσθηκε» αστραπιαία κι έκτοτε μεταμορφώθηκε σε λάβρο χριστιανό. Αυτή την ιστορία διηγήθηκε στην εύπιστη χριστιανική κοινότητα της Δαμασκού με αποτέλεσμα να τον δεχτεί στους κόλπους της και να την κατακτήσει με την ευφράδειά του.

ΟΙ ΥΠΟΤΑΓΜΕΝΟΙ στη Ρώμη λαοί της εποχής, υπέφεραν κάτω από ένα ασφυκτικά καταπιεστικό καθεστώς που παρήγαγε διαρκώς όλο και περισσότερη αδικία, φτώχεια, αναξιοπρέπεια, διαφθορά και αμάθεια. Είναι φυσικό λοιπόν να στρέφονται προς το υπερβατικό, να ελπίζουν και να περιμένουν την λύτρωσή τους από υπερφυσικά όντα, παντοδύναμα, τα μόνα ικανά να αντιμετωπίσουν τους εγκληματίες της Pax Romana. Μέσα σ’ αυτό το περιβάλλον γεννιούνται νέοι θεοί, ανασταίνονται παλαιοί, ή/και ανακατεύονται πολλοί δημιουργώντας έναν νέο ισχυρότερο που συγκεντρώνει τις ιδιότητες όλων σε μία υπόσταση. Οι Ρωμαίοι ωστόσο, δεν ενδιαφέρονταν για τις θρησκείες των υπόδουλων λαών. Απαιτούσαν όμως, παράλληλα με τις εθνικές θρησκείες, την λατρεία του αυτοκράτορα ως Θεού, κι αυτό σαν εργαλείο ενότητας της αυτοκρατορίας. Το εβραϊκό ιερατείο των Φαρισαίων, προκειμένου να διατηρήσει τα προνόμια και την εξουσία του, αυτό το δέχτηκε. Δεν το δέχτηκαν όμως  οι λαϊκές μάζες, καθώς για αιώνες είχαν διαποτιστεί από το ίδιο ιερατείο, ότι ήταν λαός «περιούσιος» και «εκλεκτός» του μοναδικού Θεού (Γιαχβέ). Αντιδρούν λοιπόν προς δύο κατευθύνσεις: είτε με τη δημιουργία επαναστατικών ομάδων που πολεμούν τους ρωμαίους, είτε με παθητικό τρόπο, τον αναχωρητισμό, μακριά από τις πόλεις, καταγγέλλοντας τους Φαρισαίους ραβίνους ότι απεμπολούν τον Μωσαϊκό Νόμο για να εξασφαλίσουν εξουσία, χρήμα, καλοπέραση.  Ο Χριστός ανήκε στην πρώτη κατηγορία, σύμφωνα με «απόκρυφα» ευαγγέλια, τα οποία όχι μόνο απαγορεύτηκαν από τις, υποτίθεται, «θεόπνευστες» οικουμενικές συνόδους, αλλά όσα βρήκαν τα  έκαψαν ως «βλάσφημα». Αυτήν την επαναστατική διάσταση της διδασκαλίας του Ιησού έβαλε σκοπό ο Παύλος - σε συνεννόηση με Ρωμαίους και Φαρισαίους - να «μεταρρυθμίσει». Και τα κατάφερε με ένα ανεπανάληπτο πολιτικό εύρημα-μήνυμα που έσωσε τους τότε αλλά και τους μετέπειτα εξουσιαστές από την μήνιν των λαών. Με απλά λόγια είπε: όσο ζείτε θα υποτάσσεσθε, με τη θέλησή σας, στους νόμους των ισχυρών. Όλες οι επιθυμίες και απαιτήσεις σας θα ικανοποιηθούν σε μια άλλη ζωή, μετά τον θάνατό σας, με την προϋπόθεση βέβαια ότι στη επίγεια ζωή σας συμπεριφερόσαστε σαν «ποίμνιο» και προς την κοσμική και προς την εκκλησιαστική εξουσία. Την Παύλιο αυτή τακτική (σύμπλευση με το κατεστημένο και μετάθεση λύσης σε απώτερο, απροσδιόριστο χρόνο) ακολούθησαν και ακολουθούν πολλά ηγετικά στελέχη  αριστερών και κομμουνιστικών κινημάτων με τις γνωστές τραγικές συνέπειες για τους λαούς του πλανήτη.  Για το λαό μας,  η Μεγάλη Βδομάδα των Παθών κρατάει πάνω από έξι χρόνια και δεν θα τελειώσει ούτε και μετά απ’ αυτό το Πάσχα. Η Ανάσταση αργεί και δεν φαίνεται να έρχεται όσο εξακολουθεί να υπάρχει  η πλειοψηφία εκείνη που πιστεύει και λιβανίζει τους απατεώνες του ευρωπαϊκού και νατοϊκού ιερατείου.

                                                     Κ. Α. Αποστολόπουλος

                                          Δημοτικός σύμβουλος Μεσσήνης