Ευρωπαϊκή Ένωση – Γιουνκέρ -  Ελλάδα

« Aυτήνη η πατρίδα δεν λευτερώθη με παραμύθια, λευτερώθη με άρματα και θυσίες…»     

      

                                                                                              

                                                                                           (Γιάννης  Μακρυγιάννης)

Αρχικά, το οικοδόμημα της φοροαποφυγής-φοροδιαφυγής στην Ευρώπη, εμφανίστηκε σαν σκάνδαλο διαπλοκής και διαφθοράς τεραστίων διαστάσεων  με κέντρο  το κρατίδιο των 500.000 κατοίκων του Λουξεμβούργου και πρωταγωνιστή τον επί 20 χρόνια πρώην πρωθυπουργό και υπουργό οικονομικών του, τον κορυφαίο απατεώνα όπως αποδείχτηκε, Ζ. Κ. Γιουνκέρ. Τελικά, όπως ο ίδιος αποκάλυψε για να αμυνθεί, οι μηχανισμοί φοροαποφυγής δεν υπάρχουν μόνο στη χώρα του αλλά αποτελούν καθεστώς για τα  22 από τα 28 κράτη της Ευρωένωσης και συνεπώς τίποτα το μεμπτό ή παράνομο από τη μεριά του. Ε, ακριβώς αυτή η μεγάλη του εμπειρία γύρω από τις φορολογικές μεταρρυθμιστικές απάτες, εκτιμήθηκε δεόντως από τους ομοίους του στην Ευρωένωση, ώστε να του εμπιστευθούν την περίοδο 2005-2013 την προεδρία του Γιουρογκρούπ (Συμβούλιο υπουργών οικονομικών της Ευρωζώνης) και  την προεδρία της Κομισιόν- του πιο ισχυρού οργάνου της ΕΕ- από φέτος. Την εγκληματική πολιτική του Γιουνκέρ και των  συνενόχων του στα θεσμικά όργανα της ΕΕ, σε βάρος των οικονομιών των κρατών – μελών κι  όχι μόνο, αποκάλυψε η Διεθνής Σύμπραξη Ερευνητών Δημοσιογράφων (ICIJ) μέσω της ιστοσελίδας LuxLeaks στο διαδίκτυο, καθώς η καταγγελία τους κυριολεκτικά θάφτηκε από τα ενσωματωμένα ευρωπαϊκά και εγχώρια ΜΜΕ, προφανώς για να μη θιγεί το διεφθαρμένο ευρωπαϊκό μόρφωμα.  Οι δημοσιογράφοι της ICIJ, ανακάλυψαν ότι ο πολυπράγμων αρχιερέας της διαπλοκής και διαφθοράς Γιουνκέρ, με μια σειρά φορολογικών μεταρρυθμίσεων και με τη συνδρομή  των  τεσσάρων μεγαλύτερων (Big Four) λογιστικών- ελεγκτικών εταιριών του  πλανήτη (PwC, KPMG, Ernst&Young, Deloitte) που εξειδικεύονται στην  φοροαποφυγή, έχει μετατρέψει το Μεγάλο Δουκάτο (Λουξεμβούργο) σε ένα φορολογικό παράδεισο, μια γιγάντια οφσόρ, για τις μεγάλες επιχειρήσεις κυρίως της ΕΕ και των ΗΠΑ, συσσωρεύοντας στο τραπεζικό  σύστημα του Δουκάτου, βουνά κλεμμένων χρημάτων. Ο αρχινονός τώρα της ΕΕ, διαμόρφωσε το Δουκάτο από μια ασήμαντη χώρα - παραγωγό χάλυβα σε ένα από τα τρία μεγαλύτερα χρηματοπιστωτικά κέντρα του πλανήτη, δηλαδή σε ένα κέντρο παγκόσμιας ισχύος που έχει βαρύνοντα λόγο στις οικονομικές εξελίξεις στην Ευρώπη, αλλά και διεθνώς.  Εντελώς «νόμιμα», οι οικονομικές αρχές του Δουκάτου συνάπτουν μυστικές συμφωνίες φορολογικής ασυλίας (ο συντελεστής φορολόγησης είναι κάτω του 1%) για τα υπερκέρδη  που μεταφέρουν στις εκεί  θυγατρικές τους εταιρείες-σφραγίδες, γνωστές επιχειρήσεις-κολοσσοί, ανάμεσα στις οποίες και πολλές ελληνικές όπως η EFG Group (Eurobank-Λάτσης), η Motor Oil (Βαρδινογιάννης), η WIND, η Olayan Investments (Κωνσταντακόπουλος) κ.ά. Πρόκειται για έναν καλοστημένο ληστρικό μηχανισμό που από τη μια μεγιστοποιεί τα κέρδη των πολυεθνικών κι από την άλλη αποστερεί δημόσια έσοδα από τις οικονομίες ολόκληρων χωρών οδηγώντας τες στον συνεχή δανεισμό κι  εξαθλιώνοντας τους λαούς τους. Αλλά το πιο εξοργιστικό της υπόθεσης είναι ότι αυτοί οι αγύρτες που μας κλέβουν δανείζουν στη συνέχεια τα κλεμμένα - αγοράζοντας π.χ ομόλογα Ελληνικού Δημοσίου - παίρνοντας και τόκο από πάνω. Αν δε  προσθέσετε τις μίζες, τις υπερτιμολογήσεις των δημοσίων έργων και τις πληρωμές μεσαζόντων και παντοειδών συμβούλων, φτάνετε εύκολα στο τερατώδες και μη διαχειρίσιμο πλέον χρέος που μας έχουν φορτώσει. Οι ως άνω τέσσερες μεγάλες (Big Four) εταιρείες, προσφέρουν τεχνογνωσία αιχμής στην φοροαποφυγή (κλοπή) μεγάλης κλίμακας, εξασφαλίζοντας την μεταφορά κεφαλαίων  επιχειρήσεων από οποιοδήποτε μέρος του πλανήτη σε περιοχές με «ευέλικτα και φιλόξενα φορολογικά περιβάλλοντα», όπως π.χ του Λουξεμβούργου, ώστε να αποφύγουν  την φορολόγηση στις χώρες που δραστηριοποιούνται. Παράλληλα έχουμε και την γενικευμένη και επιτρεπόμενη από την ευρωπαϊκή νομοθεσία,  χρήση των «τριγωνικών συναλλαγών», μεταξύ των επιχειρήσεων χωρών της ΕΕ, που χρησιμοποιούνται σαν κάλυμμα για το στήσιμο διεθνών κυκλωμάτων απάτης και υψηλής φοροδιαφυγής. Οι συνδυασμένες ενέργειες όλου αυτού του συρφετού επιχειρηματιών-απατεώνων-ελεγκτικών εταιριών, κοστίζουν μόνο στην Ελλάδα πάνω από 10 δις ευρώ το χρόνο, όσο δηλαδή και τα ετήσια τοκοχρεολύσια που κυβέρνηση και τρόϊκα επιλέγουν να εξασφαλίσουν γδέρνοντας τα λαϊκά στρώματα. Με λίγα λόγια, καμία μεγάλη επιχείρηση στην ΕΕ δεν πληρώνει τον φόρο που της αναλογεί. Οι φόροι είναι μόνο για τα συνήθη υποζύγια, όπως μας αποκαλούν. Για παράδειγμα η Google Αγγλίας με κέρδη πέρυσι 300 εκατ. στερλίνες, πλήρωσε φόρο μόνο 7,3 εκατ. στερλίνες, δηλαδή 2.4% των κερδών της. Και μετά  ο πρόεδρός της δήλωνε πανευτυχής: «η φοροαποφυγή ταυτίζεται με τον καπιταλισμό, μην το ψάχνετε».

                                        Όλοι συνένοχοι

Παρά το σάλο όμως που δημιουργήθηκε από την αποκάλυψη των δημοσιογράφων, έσπευσαν όλοι οι συνένοχοί του στα ηγετικά πόστα της Ευρωένωσης να στηρίξουν τον Γιουνκέρ, αποκαλύπτοντας έτσι τη δυσοσμία του ευρωπαϊκού καπιταλιστικού οικοδομήματος, που γι αυτούς βέβαια είναι ευωδία. Πρώτος ο Μοσκοβισί, γάλλος επίτροπος Οικονομικών και Φορολογικών υποθέσεων της ΕΕ, δήλωσε: « Δεν πρέπει  να τον κρίνουμε για το παρελθόν του. Είναι ο πλέον κατάλληλος για πρόεδρος της Κομισιόν». Στη συνέχεια ο σταυροφόρος της ηθικής, όταν πρόκειται για αδύναμες χώρες, και της τήρησης των (δικών του) νόμων, Β. Σόϊμπλε, διακήρυξε λέγοντας την αλήθεια : «Δεν υπήρξε παραβίαση νόμων. Το ίδιο πράγμα συμβαίνει και σε άλλες χώρες της ΕΕ». Δεν είναι λοιπόν περίεργο που τον στήριξαν και ο εκπρόσωπος του ΕΛΚ, του κόμματος της ευρωπαϊκής δεξιάς, και ο εκπρόσωπος των σοσιαλιστών που πρόσθεσε χωρίς ίχνος ντροπής ότι « οι πολυεθνικές στην ΕΕ δεν πληρώνουν φόρους, χωρίς να παραβιάζουν κανένα ευρωπαϊκό νόμο», και το κόμμα της Ευρωπαϊκής Αριστεράς ΚΕΑ, που συμμετέχει κι ο ΣΥΡΙΖΑ. Μάλιστα ο Αλ. Τσίπρας μίλησε για «εκδημοκρατισμό» της ΕΕ αν αναλάβει την προεδρία ο Γιουνκέρ. Αλλά τόσο πολύ εργάζεται για εκδημοκρατισμό της ΕΕ ο Γιουνκέρ, ώστε σε ερώτηση για τις εξελίξεις στην Ελλάδα, δήλωσε ότι «προτιμάει οικεία πρόσωπα για την εξουσία στην Ελλάδα κι όχι ακραία», υπονοώντας προφανώς ότι η Σαμαροβενιζελική κλίκα έχει πλήρως προσαρμοστεί στον απόπατο της ΕΕ, ενώ οι άλλοι οι «ακραίοι», θέλουν χρονοβόρα εκπαίδευση. Τέτοιους   απατεώνες προωθεί η ληστοσυμμορία της ΕΕ στην ηγεσία των  θεσμικών της  οργάνων, ώστε να συγκαλύπτουν και να δικαιολογούν την γιγαντιαίας κλίμακας κλοπή που διενεργείται σε βάρος των λαών της, φροντίζοντας να τους προστατεύει και με ισόβια ασυλία χάρη στη Συνθήκη της Λισαβόνας. Κι έτσι μεγάλες εταιρίες, τράπεζες, πολυεθνικές κάνουν τις «δουλειές» με τους πολιτικούς της χωρίς κανένα εμπόδιο από προκάτ νομοθεσίες, οδηγώντας το φριχτό αυτό μόρφωμα της ΕΕ από το κακό στο χειρότερο. Το κατάντημα της ΕΕ όντως δεν έχει προηγούμενο, ήταν όμως αναμενόμενο. Να γιατί οι θεσμοί της έχουν χαρακτηρισθεί σαν το πιο διαβλητό, διαπλεκόμενο και διεφθαρμένο σύστημα εξουσίας που έχει εμφανιστεί στην Ευρώπη μετά την Ιερά Συμμαχία.

                                             Οι 4 μεγάλες

Σήμερα, οι Big Four έχουν παραρτήματα σε όλες σχεδόν τις χώρες της υδρογείου και απασχολούν πάνω από 700.000 υπαλλήλους, ενώ τα συνολικά ετήσια κέρδη τους ξεπερνούν τα 100 δις δολάρια. Μόνο η PwC έχει συνάψει με τις αρχές του Λουξεμβούργου μυστικές συμφωνίες για 350 πολυεθνικές επιχειρήσεις. Έχουν αποκτήσει τεράστια ισχύ διότι γνωρίζουν την οικονομική κατάσταση όλων των ισχυρών επιχειρηματικών παραγόντων του πλανήτη και την διαπλοκή τους με τους  αστούς πολιτικούς. Έτσι ελέγχουν και υπαγορεύουν την διαμόρφωση εθνικών νόμων σχετικών με την φορολογία, ευπρόσβλητων στις πρακτικές τους. Οπότε  κάθε προσπάθεια αστυνόμευσης κι επιβολής δίκαιης φορολογικής νομοθεσίας είναι a priori καταδικασμένη. Από την άλλη ο έλεγχος και η επιρροή σε αξιωματούχους με κομβική θέση στα όργανα της ΕΕ, των ΗΠΑ, και αλλού τους επιτρέπει να έχουν λόγο στις ρυθμίσεις σχετικά με το υπεράκτιο χρηματοπιστωτικό σύστημα προς όφελός τους.  Άρα ούτε οι οφσόρ υπάρχει πιθανότητα να ελεγχθούν ή να περιοριστεί η δραστηριότητά τους  καθώς αυτό θα παρεμπόδιζε την ανεξέλεγκτη κερδοφορία των μεγάλων κυρίως επιχειρήσεων  και την απόκρυψη περιουσιακών στοιχείων. Διόλου τυχαία λοιπόν οι «τέσσερες μεγάλες» αντιμετωπίζονται όπως οι μεγάλες συστημικές τράπεζες. Δηλαδή ως κάτι που χρειάζεται φροντίδα και στήριξη κι όχι περιορισμούς. Παρά τα τεράστια σκάνδαλα στα οποία εμπλέκονται δεν υπάρχει ούτε  η θέληση αλλά ούτε και η δυνατότητα να  θεσπιστεί ένα πλαίσιο λειτουργίας, για υποτυπώδη έστω έλεγχο, καθώς στον καπιταλισμό δεν υπάρχει κανείς αθώος, όλοι λειτουργούν μέχρι εκεί που τους επιτρέπει ο βαθμός εμπλοκής στους βρώμικους μηχανισμούς του.

                                     Άσκοπες οι διαπραγματεύσεις

Στην Ελλάδα  υπεύθυνη για την είσπραξη φόρων Γ. Γραμματέας Εσόδων του Κράτους, τοποθετήθηκε πριν έξι μήνες η Κατερίνα Σαββαϊδου, πρώην ανώτατο στέλεχος (Τax Senior Manager)  επί 4 χρόνια (2010- Ιούνιος 2014) της περιβόητης PwC. Για τη θέση της στην Γ.Γ την πρότειναν: α) ο ΥΠ.ΟΙΚ Γκίκας Χαρδούβελης πρώην στέλεχος της Eurobank, εταιρίας που όπως είδαμε εμπλέκεται στην απάτη που στήθηκε στο Δουκάτο.  β) ο υφυπουργός οικονομικών Γ. Μαυραγάνης, πρώην στέλεχος της KPMG,  της άλλης εκ των «τεσσάρων» και γ) ο Γενικός Επιθεωρητής του ΥΠ.ΟΙΚ   Γαλλίας,  Λε  Πετίτ, που υπήρξε κι αυτός στέλεχος της Deloitte, και έδωσε την τελική έγκριση φανερώνοντας την απόλυτη… εθνική μας κυριαρχία. Με λίγα λόγια, υπουργοί, υφυπουργοί και γενικοί γραμματείς του κράτους μας, υπεύθυνοι υποτίθεται για την πάταξη της φοροδιαφυγής και πρόληψη της φοροαποφυγής, είναι  πρώην στελέχη εταιρειών με ειδικότητα…την φοροαποφυγή. Αντιλαμβανόμαστε λοιπόν τον απέραντο εμπαιγμό. Τα πρώην και νυν υψηλά αμειβόμενα στελέχη που έχουν συμβάλλει θεωρητικά και πρακτικά στη δημιουργία του ληστρικού πλέγματος  που αποκαλούμε «μνημονιακές διαδικασίες», δηλαδή του νομοθετικού πλαισίου  που εξοντώνει λαούς, εκποιεί  χώρες και απογειώνει την κερδοφορία των κολοσσών, μεταπήδησαν από τον ιδιωτικό τομέα σε καίριες θέσεις του κράτους, ώστε να διευκολύνουν το καταστροφικό έργο των πρώην αφεντικών τους. Οι άνθρωποι αυτοί είναι υπηρέτες του πολυεθνικού κεφαλαίου και τεχνοκράτες υποστηρικτές της κερδοφορίας του. Δεν διακρίνονται ούτε για την εθνική ούτε για την ανθρώπινη ευαισθησία τους. Όλα αυτά τα ξένα και ντόπια τέρατα που εξουσιάζουν την Ευρωένωση, τις συζητήσεις και  διαπραγματεύσεις τις χρησιμοποιούν όχι για να καταλήξουν σε κάποιου είδους  συμβιβασμό, αλλά για να κερδίσουν χρόνο προς βελτίωση και ισχυροποίηση των ληστρικών τους μηχανισμών και μεθοδεύσεων. Με αυτούς λοιπόν οι συζητήσεις είναι εντελώς άσκοπες, καθώς  τα προβλήματα που έχουν ταξικές ρίζες ποτέ δεν λύθηκαν με διαπραγματεύσεις. Δεν είναι αντίπαλοί  μας, είναι εχθροί μας και σαν τέτοιους πρέπει να τους αντιμετωπίζουμε. Η σύγκρουση έρχεται και είναι αναπόφευκτη,  απαιτεί όμως πολύ σοβαρή προετοιμασία των λαϊκών στρωμάτων. Τον τρόπο τον ξέρουμε: Είναι η οργάνωση στα ταξικά συνδικάτα και στις οργανώσεις. Τα μέσα, όταν έρθει η στιγμή, μας τα υποδεικνύει ο Μακρυγιάννης.

                                                        Κ. Α. Αποστολόπουλος

                                               Δημοτικός σύμβουλος Μεσσήνης