Το Πολυτεχνείο, ακόμα ζει

Η ΕΛΛΑΔΑ, ήταν η πρώτη χώρα-θύμα της πρωτοφανούς επιθετικότητας των ΗΠΑ εναντίον του κομμουνισμού και της χώρας που τον εκπροσωπούσε, της τότε ΕΣΣΔ. Με τον εμφύλιο, που προκάλεσαν Βρετανία- ΗΠΑ, να έχει διχάσει δραματικά τον λαό μας, δημιούργησαν ένα κράτος προτεκτοράτο των ΗΠΑ, όπου την πραγματική εξουσία ασκούσαν ο στρατός και η αστυνομία με κύριο σκοπό την δίωξη του κομμουνισμού. Η Ελλάδα με την Τουρκία εντάχθηκαν από τις πρώτες  στο ΝΑΤΟ, για να αποτελούν προγεφυρώματα και ορμητήρια εναντίον της ΕΣΣΔ που είχαν αρχίσει και την περικύκλωναν με δεκάδες βάσεις, ώστε να «αναχαιτίσουν την επέκτασή της». Αλλά και μετά την διάλυση της ΕΣΣΔ, η επιθετικότητά των αμερικανικών αρπακτικών συνεχίστηκε αμείωτη, εναντίον κάθε πιθανού ανταγωνιστή ή απείθαρχης στις εντολές τους χώρας. Ουσιαστικά όλους τους λαούς της ανθρωπότητας η υπερδύναμη   τους βλέπει σαν υποψήφιους πελάτες των πολυεθνικών της και τις χώρες τους σαν πεδία λεηλασίας, ρισκάροντας ακόμα και παγκόσμια πολεμική αναμέτρηση, προκειμένου να φρενάρει την επιταχυνόμενη παρακμιακή της πορεία. Εχθροί και φίλοι είναι στο στόχαστρό της και απειλούνται με αφανισμό αν δεν υποταχθούν. Τα παραδείγματα πάμπολλα, δεν χρειάζεται να τα απαριθμήσω.

 ΟΤΑΝ Η CIA  λοιπόν, αντελήφθη ότι ο κομμουνισμός δεν εξοντώθηκε με τον εμφύλιο, αλλά αντίθετα, αποτελούσε τον πυρήνα συγκέντρωσης των περισσότερων προοδευτικών στοιχείων της χώρας που διεκδικούσαν πλέον την διακυβέρνησή της, τρομοκρατήθηκε για πιθανή απώλεια του ελληνικού προγεφυρώματος, άρα και των τεράστιων οικονομικών συμφερόντων των ΗΠΑ στην ευρύτερη περιοχή. Έτσι, δόθηκε εντολή στα οργανωμένα ένστολα τσιράκια τους για  πραξικόπημα, ώστε να σταματήσει δια της βίας κάθε τέτοια εξέλιξη. Για εφτά χρόνια, σχεδόν όλα, μπήκαν στο «γύψο». Η εξέγερση στο Πολυτεχνείο, το Νοέμβριο του ’73, ήταν η μοναδική μαζική αντίδραση, της νεολαίας κυρίως, εναντίον της χούντας των πραξικοπηματιών, που απετέλεσε και την αρχή της ραγδαίας πτώσης τους. Με κυρίαρχα συνθήματα: ΚΑΤΩ Η ΧΟΥΝΤΑ,  ΕΞΩ ΑΙ ΗΠΑ, ΕΞΩ ΤΟ ΝΑΤΟ, ΨΩΜΙ –ΠΑΙΔΕΙΑ –ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ, η νεολαία μας ζητούσε έναν παλλαϊκό ξεσηκωμό για την ανατροπή της χούντας, για ελευθερία, για δικαίωμα στην εργασία, στη μόρφωση. Έδινε το στίγμα της παλλαϊκής απαίτησης για απαλλαγή της χώρας από τους νέους δυνάστες, ΗΠΑ – ΝΑΤΟ, και την ανάκτηση της κυριαρχίας και της εθνικής μας ανεξαρτησίας. Δυστυχώς όμως, στο Πολυτεχνείο όπως και σε κάθε ανάλογο γεγονός της ιστορίας μας, δεν υπήρξε ούτε ενότητα, ούτε ομοφωνία μεταξύ των συμμετεχόντων. Φοιτητές από τις δύο παρατάξεις του τότε διασπασμένου ΚΚΕ (ΚΝΕ και Ρήγας), πάμπολλες αριστερίστικες ομάδες, φοιτητές του ΠΑΚ (Ανδ. Παπανδρέου), στοιχεία της Καραμανλικής δεξιάς, και χιλιάδες ανένταχτοι φοιτητές συγκροτούσαν ένα εκρηκτικό μίγμα που ήταν εξαιρετικά δύσκολο και κάποιες φορές αδύνατο να καταλήξουν σε κοινές αποφάσεις και δράσεις μέσω της Συντονιστικής Επιτροπής (Σ.Ε) που είχε φτιαχτεί για τις ανάγκες της εξέγερσης. Για παράδειγμα η πρόταση των κομμουνιστών φοιτητών της ΚΝΕ - που όμως δεν έγινε δεκτή - είχε δύο σημεία: α) Να βγουν έξω από το κτίριο και να ενωθούν με τις  λαϊκές μάζες που είχαν ήδη ξεχυθεί στους δρόμους και β)  Να μην δεχτεί το κίνημα, η ανατροπή της χούντας να προέλθει από συνεννόηση και συνεργασία των Αμερικανών με τις συντηρητικές πολιτικές δυνάμεις της χώρας, ώστε η διάδοχη λύση να είναι πάλι μία από τα ίδια: Κοινοβουλευτική δημοκρατία – υπηρέτης των ξένων και εγχώριων τραπεζικών και  επιχειρηματικών ομίλων. Αλλά να έχει χαρακτήρα ριζοσπαστικό με στόχο την λαϊκή κυριαρχία, κοινωνική δικαιοσύνη και εθνική ανεξαρτησία. Κι ενώ μέσα στο Πολυτεχνείο κυριαρχούσε η ασυνεννοησία, έξω όλο και μεγάλωνε το πλήθος των διαδηλωτών, πράγμα που τρομοκράτησε τη χούντα για γενίκευση  της εξέγερσης και απώλεια ελέγχου. Έτσι  έστειλε τα τάνκς για βίαιη καταστολή της εξέγερσης, με την γνωστή τραγική κατάληξη.

ΜΕΤΑ από  8 μέρες είχαμε πραξικόπημα μέσα στο πραξικόπημα. Ο Ιωαννίδης ανέτρεψε τον Παπαδόπουλο που με τη σειρά του ανατράπηκε από τους Αμερικανούς σε 8 μήνες, μετά το πραξικόπημα κατά του Μακαρίου στην Κύπρο, την εισβολή των Τούρκων και τον διαμελισμό του νησιού. Ύστερα από τις εξελίξεις αυτές, οι Αμερικάνοι πέταξαν τον άχρηστο, γι αυτούς, Ιωαννίδη και σε συμφωνία με Γάλλους και Βρετανούς, έφεραν την εφεδρεία τους από το Παρίσι, τον αναβαπτισμένο σε δημοκράτη, Κ. Καραμανλή, ώστε να μην υπάρξει ο παραμικρός κίνδυνος για τα συμφέροντά τους στην Ελλάδα, από το κυβερνητικό κενό που είχε δημιουργηθεί. Από τότε και μέχρι σήμερα, όχι μόνο δεν έχει γίνει το παραμικρό βήμα προς την κατεύθυνση για την οποία αγωνίστηκαν εκείνα τα παιδιά, αλλά αντίθετα έχουμε καθολική υποταγή στον ξένο παράγοντα με το βάθεμα της ενσωμάτωσης της χώρας στις οικονομικές και στρατιωτικές δομές των δυτικών ιμπεριαλιστών.  Την πλήρη απώλεια της κυριαρχίας και εθνικής ανεξαρτησίας, την χρεοκοπία και το ξεπούλημα της χώρας σε «επενδυτές» της αρπαχτής. Με την διαφορά ότι η τωρινή ενσωμάτωση και η χρεοκοπία, υλοποιήθηκαν με την βοήθεια πιο αποτελεσματικών τάνκς, των τραπεζικών κι όχι των στρατιωτικών. Σ’ αυτό συνήργησαν και κάποιοι/ες που παρ’ όλον ότι υπήρξαν μέλη της Σ.Ε, εξαργύρωσαν την τότε συμμετοχή τους υπηρετώντας στη συνέχεια πιστά το σύστημα που κάποτε, υποτίθεται, πως πολέμησαν. Αυτά τα άθλια υποκείμενα (από τους χώρους του ΠΑΣΟΚ και του  σημερινού ΣΥΡΙΖΑ) μας τα πλασάρουν, τα παπαγαλάκια του συστήματος, σαν «γενιά του Πολυτεχνείου», επιδιώκοντας να ενισχύσουν την εικόνα  ενός συστήματος που όλα τα ενσωματώνει, άρα είναι μάταιος ο αγώνας εναντίον του. Βέβαια, το σύστημα αντέδρασε, άντεξε και μεταλλάχτηκε στη σημερινή αποκρουστική μορφή του χρηματιστηριακού καπιταλισμού. Οι καπιταλιστές με τις κάθε μορφής παρεμβάσεις και επεμβάσεις τους, πέτυχαν τον κεντρικό τους στόχο: την πολιτική σύγκλιση–σύμπλευση της Σοσιαλδημοκρατίας (αριστεράς) και της Δεξιάς διεθνώς. Έναν αχταρμά πολιτικών δυνάμεων όπου κυριαρχεί το ιδεολογικό αλαλούμ. Στα κόμματα αυτά, ενώ βρίσκει κανείς όλες τις απόψεις και τις αντίθετές τους να συνυπάρχουν και να διαλαλούνται ανάλογα με την ώρα και την ημέρα, εντούτοις ορκίζονται στην ίδια θεά: Στην άναρχη αγορά. Δηλαδή στο μοντέλο που παράγει φτώχεια για τους πολλούς, πλούτο για τους λίγους, και οδηγεί σε αποκλεισμούς, αστυνομοκρατία, πολέμους, προσφυγιά, κατεδάφιση των εθνών κρατών, ξερίζωμα κοινωνικών προσδοκιών και σε ένα όλο και πιο αδιαφανές και διεφθαρμένο πολιτικό σύστημα, που στέκεται μόνο χάρις στους δύο πυλώνες που έχει δημιουργήσει: Στο πανίσχυρο επικοινωνιακό σύστημα  και στο στρατιωτικό και αστυνομικό σύμπλεγμα. Έτσι μπορούν και χειραγωγούν τις τυφλές και χωρίς προοπτική κινητοποιήσεις, για να αποθαρρύνουν μελλοντικές αγωνιστικές   διεκδικήσεις. Ωστόσο, τρέμουν μη τυχόν και βρεθεί η δύναμη εκείνη που θα μετουσιώσει την λαϊκή οργή σε οργανωμένη κοινωνική δράση για την κατάργηση των αιτίων που  οδηγεί την ανθρωπότητα στο σημερινό αδιέξοδο. Δηλαδή για την κατάργηση του κυρίαρχου σήμερα συστήματος εκμετάλλευσης, του καπιταλισμού.

                                                 Κ. Α. Αποστολόπουλος

                                            Φυσικός, συν/χος εκπαιδευτικός