Πολυτεχνείο: τότε και σήμερα

                    

Είναι πραγματικά ανυπόφορο, ύστερα από 40 χρόνια, το σύνθημα-απαίτηση της εξέγερσης του Πολυτεχνείου για ΨΩΜΙ-ΠΑΙΔΕΙΑ-ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ-ΕΘΝΙΚΗ ΑΝΕΞΑΡΤΗΣΙΑ- ΕΞΩ ΟΙ ΗΠΑ - ΕΞΩ ΤΟ ΝΑΤΟ να εξακολουθεί να παραμένει επίκαιρο όσο ποτέ άλλοτε τα τελευταία χρόνια. Σήμερα το ψωμί λείπει από πολλές χιλιάδες οικογένειες, η δημόσια παιδεία διαλύεται, ελευθερία και κάθε είδους δικαιώματα ενταφιάστηκαν στο λάκκο των αγορών και η εθνική ανεξαρτησία σκεπάστηκε κάτω από το χαλί των «συμβατικών μας υποχρεώσεων» στους διάφορους ιμπεριαλιστικούς οργανισμούς κι ενώσεις που εγκλώβισαν τη χώρα.  Η αστική τάξη της χώρας, σε συνεργασία με τον ξένο παράγοντα, κάνει μεγάλες προσπάθειες να πετύχει την ανώδυνη επετειοποίηση, την ταρίχευση και αυτού του σημαντικού γεγονότος προσδίδοντάς του έναν φολκλορικό μνημειακό πρόσημο κι αποσιωπώντας τον αντιφασιστικό, αντιιμπεριαλιστικό του  χαρακτήρα. Το αντιμετώπισαν σαν «επένδυση» που έπρεπε να αποδώσει στις νέες συνθήκες που διαμορφώνονταν στην χώρα και στην περιοχή, κι έβαλαν σε ενέργεια μια επιχείρηση διαστροφής κι εκφυλισμού του πραγματικού νοήματος της εξέγερσης που, αν κρίνουμε εκ του αποτελέσματος, ως ένα βαθμό τους «βγήκε».

 ΣΤΗΝ ΕΞΕΓΕΡΣΗ του Πολυτεχνείου, όπως και σε κάθε ανάλογο γεγονός της ιστορίας μας, δεν υπήρξε ούτε ενότητα ούτε ομοφωνία μεταξύ των συμμετεχόντων. Οι φοιτητές της παράνομης ΚΝΕ, του διασπασμένου από τις ενέργειες της χούντας σε δύο κομμάτια ΚΚΕ (ΚΚΕ και οι ευρωκομμουνιστές ΚΚΕεσ) με όλα σχεδόν τα στελέχη και τα μέλη του  σε φυλακές, εξορίες και στο εξωτερικό,  οι πάμπολλες αριστερίστικες ομάδες, οι φοιτητές του ΠΑΚ (Ανδρέα Παπανδρέου), στοιχεία της Καραμανλικής δεξιάς και χιλιάδες ανένταχτοι φοιτητές  συγκροτούσαν ένα εκρηκτικό μίγμα που ήταν εξαιρετικά δύσκολο και πολλές φορές αδύνατο να καταλήξουν σε κοινές αποφάσεις  μέσω της περίφημης Συντονιστικής Επιτροπής (Σ.Ε) που είχε συγκροτηθεί για τις ανάγκες του αγώνα. Η καχυποψία κυριαρχούσε και ενισχυόταν  από πράκτορες της Ασφάλειας που είχαν παρεισφρήσει μέσα στις οργανώσεις. Παρ’ όλα αυτά στη διάρκεια του τριημέρου της εξέγερσης βγήκε μια διακήρυξη από την Σ.Ε στην οποία, μεταξύ άλλων, αναφερόταν: «Πρωταρχική προϋπόθεση για την επίλυση όλων των λαϊκών προβλημάτων, θεωρούμε την άμεση παύση του τυρανικού καθεστώτος της χούντας και την παράλληλη εγκαθίδρυση της λαϊκής κυριαρχίας και της εθνικής ανεξαρτησίας. Η εγκαθίδρυση της λαϊκής κυριαρχίας συνδέεται αναπόσπαστα με την εθνική ανεξαρτησία από τα ξένα συμφέροντα που χρόνια στηρίζουν την τυρανία στη χώρα μας». Στο μεταξύ δεκάδες χιλιάδες λαού είχαν κατέβει στους κεντρικούς δρόμους της Αθήνας και οι φοιτητές της ΚΝΕ έβαλαν στην Σ.Ε θέμα εξόδου  από το Πολυτεχνείο και συνένωσης με τους διαδηλωτές, το οποίο ύστερα από θυελλώδεις συνεδριάσεις δεν πέρασε και προκάλεσε μεγάλες τριβές με τις αριστερίστικες παρατάξεις και τους «Ρηγάδες» του ΚΚΕεσ. Επιδίωξη της ΚΝΕ και του ΚΚΕ ήταν η ανατροπή της δικτατορίας να μην προέλθει από συμβιβασμό της χούντας και αμερικανών από τη μια και των συντηρητικών πολιτικών δυνάμεων της χώρας από την άλλη ώστε η διάδοχη λύση να είναι πάλι κοινοβουλευτική δημοκρατία - υπηρέτης των τραπεζιτών και των μονοπωλίων . Αλλά η αλλαγή στη χώρα  μας να συνδυαστεί με μια λύση υπέρ των προοδευτικών δυνάμεων προς όφελος του λαού μας. Αυτά όχι μόνο δεν έγιναν αποδεκτά, αλλά ΚΝΕ και ΚΚΕ κατηγορήθηκαν ότι αντέδρασαν  στην κατάληψη του Πολυτεχνείου.

ΑΠΟ ΤΗΝ ΑΛΛΗ,  οι χουντικοί τρομοκρατημένοι μήπως γενικευτεί και γίνει ανεξέλεγκτη η εξέγερση στην Αθήνα και σε άλλες μεγάλες πόλεις κατέβασαν στρατό και τάνκς με την γνωστή τραγική κατάληξη.   Τα γεγονότα, μετά την εισβολή των τάνκς στο Πολυτεχνείο, εξελίχθηκαν πολύ γρήγορα με χούντα μέσα στη χούντα ( Ιωαννίδης στη θέση Παπαδόπουλου) κι αποκορύφωμα -σε λίγους μήνες- την Τουρκική εισβολή και διαμελισμός της Κύπρου που αποτέλεσε και τον βασικό παράγοντα κατάρρευσης της χούντας. Στη συνέχεια, αυτό για το οποίο προειδοποιούσαν οι κομμουνιστές, έγινε.  Αμερικανοί κι ευρωπαίοι, μετά τις διαβεβαιώσεις των αστικών πολιτικών κομμάτων,  ότι αν αναλάβουν την εξουσία θα ενισχυθεί η σύσφιξη των δεσμών με τη Δύση, έδωσαν το ΟΚ για την επάνοδο του Καραμανλή, δηλαδή εκείνου που είχε δράσει όπως η χούντα δέκα χρόνια πριν. Από τότε μέχρι σήμερα όχι μόνο δεν έχει γίνει το παραμικρό βήμα προς την κατεύθυνση για την οποία αγωνίστηκαν τα παιδιά αυτά, αλλά αντίθετα έχουμε πλήρη  υποταγή στον ξένο παράγοντα κι ενσωμάτωση στις δομές του (ΝΑΤΟ- ΕΕ), με την κύρια ευθύνη να βαρύνει το ΠΑΣΟΚ. Μεθόδευσαν την αποϊδεολογικοποίηση των λαϊκών μαζών με αποτέλεσμα η πολιτική, στα χέρια των τεχνοκρατών της εξουσίας, να μετατραπεί σε εργαλείο αποσπασμένο από τις μάζες και στραμμένο εναντίον τους. Σ’ αυτό βοήθησαν και κάποιοι/ες που παρ’ όλον ότι υπήρξαν μέλη της Σ.Ε, εξαργύρωσαν την τότε συμμετοχή τους υπηρετώντας στη συνέχεια πιστά το σύστημα που κάποτε υποτίθεται πολέμησαν. Σ’ αυτά τα άθλια υποκείμενα αναφέρονται συχνά τα παπαγαλάκια του συστήματος σαν «γενιά του Πολυτεχνείου», επιδιώκοντας να ενισχύσουν την εικόνα ενός συστήματος που όλα τα ενσωματώνει, άρα είναι μάταιος ο αγώνας εναντίον του.  Ωστόσο, εκείνο που με ευλάβεια φροντίζουν οι αστοί είναι η διενέργεια εκλογών, κοροϊδεύοντας τον κόσμο ότι λαϊκή κυριαρχία σημαίνει να έχει ο λαός την δυνατότητα να εκλέγει κάθε 4 χρόνια το ποιος θα συνεχίσει να διαχειρίζεται το σύστημα που τον εκμεταλλεύεται. Έτσι άρχισαν να προβάλλονται νέες «αλήθειες» του «ανήκομεν εις την Δύσιν»  και του «κοινού ευρωπαϊκού σπιτιού» για να μην «απομονωθεί» δήθεν η χώρα μέχρι που την έφτασαν, μέσω διαδοχικών εκλογών βέβαια, σ’ αυτήν την κατάντια που βιώνουμε σήμερα.

ΖΟΥΜΕ σε μια εποχή ποικιλόμορφης και πολυεπίπεδης επίθεσης των αστικών δυνάμεων για καθολική επικράτηση του καπιταλισμού παγκοσμίως. Βασικός τους στόχος  είναι η εξάλειψη κάθε ίχνους από τις απόπειρες ανατροπής του καπιταλισμού διεθνώς για την οικοδόμηση μια διαφορετικής κοινωνίας όπως η σοσιαλιστική. Σ’ αυτή τους την προσπάθεια για τη διαιώνιση του καπιταλισμού, δεν διστάζουν να πραγματώνουν ένα  γιγάντιο ολοκαύτωμα όλων των λαών του πλανήτη, κάτι που βλέπουμε να εξελίσσεται στην ευρύτερη περιοχή μας. Οι μεγαλειώδεις κινητοποιήσεις, της νεολαίας κυρίως, κάθε Νοέμβρη δείχνουν τη φωτιά, τη ζωντάνια, την ελπίδα ότι όσο υπάρχει τέτοια νεολαία «οι Μήδοι τελικά δεν θα διαβούνε». Άλλος δρόμος λοιπόν για τη σωτηρία των λαών δεν υπάρχει παρά η σοβαρή προετοιμασία   μιας γενικευμένης εξέγερσης για την οριστική ανατροπή της δικτατορίας των αγορών γιατί, ουδέποτε και πουθενά στην ιστορία, δεν έχει επιτευχθεί ριζική αλλαγή με κοινοβουλευτικές διαδικασίες. Αλλιώς θα υποχρεωθούμε να ζούμε εσαεί κάτω από τις ανυπόφορες συνθήκες που επιβάλλει η εξασφάλιση της κερδοφορίας μιας χούφτας   ληστών της ΕΕ και των ΗΠΑ.

                                                                Κ. Α. Αποστολόπουλος

                                                    Δημοτικός σύμβουλος Μεσσήνης