Ευρωεκλογές στη χαοτική ΕΕ

 Η ΣΗΜΕΡΙΝΗ Ευρώπη  και το στρατιωτικό της σκέλος, το ΝΑΤΟ, είναι  προϊόντα ενός  γιγαντιαίου μεταπολεμικού σχεδιασμού του τραπεζικού - βιομηχανικού – στρατιωτικού συμπλέγματος που κυβερνάει τις ΗΠΑ, ο οποίος κάτω από το πρόσχημα της «αναχαίτισης του κομμουνισμού» στη δεκαετία του ’50, και σε συνεργασία με το Ευρωπαϊκό κεφάλαιο, απέβλεπε στην  υπονόμευση και τελικά εξόντωση της ΕΣΣΔ. Σήμερα, διατηρούνται και τα δύο αυτά όργανα του δυτικού ιμπεριαλισμού με άλλα προσχήματα: Την «Ρωσική επιθετικότητα» και την «Κινεζική οικονομική διείσδυση». Ουδεμία σχέση έχει με αυτά που διατυμπανίζουν, ότι η ΕΕ συγκροτήθηκε από κάποιους «οραματιστές» ηγέτες - που ( τυχαία;) όλοι τους  ήταν εκπρόσωποι γιγάντιων επιχειρηματικών ομίλων άνθρακα και χάλυβα της Δ. Ευρώπης -  για την «πρόληψη μελλοντικών συγκρούσεων, εξάλειψη ανισοτήτων και φτώχειας, αλληλεγγύη, και  κοινωνική  ευημερία».  Επόμενο ήταν, με τέτοιους   «οραματιστές», να μην καταστεί  δυνατόν να καταργηθούν οι πόλεμοι, ούτε και να υλοποιηθούν τα υπόλοιπα «ιδεώδη», καθώς έτσι  θα έκλειναν οι βιομηχανίες τους, θα χρεοκοπούσαν οι τράπεζες και θα έχαναν την εξουσία τους. Βέβαια στην Ευρώπη, σταμάτησαν  τους πολέμους και τους αντικατέστησαν με την πίστωση, καθώς οι τραπεζικές ερπύστριες αποδείχτηκαν πολύ ισχυρότερες των τάνκς. Διότι με αυτές, λεηλατούν στο διηνεκές τον πλούτο μια χώρας και τα έσοδα των ανθρώπων της, χωρίς να πέσει ούτε σφαίρα. Ωστόσο, μετέφεραν τους θερμούς πολέμους στην περιφέρειά της (Βαλκάνια), και μετά, λίγο πάρα κάτω (Μ. Ανατολή, Αφρική, Κ. Ασία). Μήπως όμως οι ανισότητες  εξαλείφτηκαν;  αντίθετα, εκτινάχθηκαν κι επεκτάθηκαν.  Ούτε η φτώχεια    καταργήθηκε, αλλά αυξάνεται με γεωμετρική πρόοδο σε όλη την ΕΕ και μετατρέπει τους φτωχούς σε σκουπίδια. Οι απλοί άνθρωποι του μόχθου έγιναν αναλώσιμοι, δεν έχουν καμία αξία, καθώς ο κυρίαρχος καπιταλισμός στηρίζεται στην ανθρωποφαγία. Μετράει μόνο η απόκτηση κέρδους, το πώς δεν τους απασχολεί. Η κοινωνική ευημερία παρέμεινε όνειρο απατηλό. Ενώ τα κέρδη του κεφαλαίου αυξάνονται  όσο πιο πολύ αυξάνονται οι ανισότητες που είναι προϋπόθεση για την καπιταλιστική ανάπτυξη. Όσο για την αλληλεγγύη,  τη ζούμε στο πετσί μας στα δέκα χρόνια του μνημονιακού ξεζουμίσματος κι εμείς και οι άλλοι λαοί. Έτσι με την άγρια εκμετάλλευση των εργαζομένων (απασχολούμενων ή ωφελούμενων πλέον), την εξάλειψη του κράτους πρόνοιας, τις ιδιωτικοποιήσεις ουσιαστικά των κρατών, την παρακολούθηση των πάντων, την επιβολή ενιαίου νομίσματος (ευρώ) ώστε τα κράτη (οι λαοί τους), μέσω του υποχρεωτικού δανεισμού στο συγκεκριμένο νόμισμα, να γίνουν όμηροι στο μεγάλο τραπεζικό κεφάλαιο, φτάσαμε στον σημερινό ακραία αντιδημοκρατικό χαρακτήρα του ευρωενωσιακού κατασκευάσματος, όπου βρίσκουν εύφορο έδαφος ανάπτυξης όλα τα φασιστικά μορφώματα. Ο φασισμός  είναι η άλλη όψη του ίδιου νομίσματος, του καπιταλισμού,  ο οποίος  τον χρειάζεται όταν βρίσκεται σε βαθιά κρίση όπως τώρα, προκειμένου να σταθεί εμπόδιο  στην ριζοσπαστικοποίηση των λαϊκών μαζών που μπορεί να εξελιχθεί και σε  ανατροπή του. Ο φασισμός-ναζισμός είναι η πολύτιμη εφεδρεία του καπιταλισμού σε περίπτωση σοβαρού κινδύνου, γι αυτό πριμοδοτείται και διατηρείται εν ζωή σε όλες τις καπιταλιστικές χώρες. Παράλληλα χρησιμοποιείται και σαν μπαμπούλας από τα αστικά κόμματα για να αποτρέπουν την φυγή των ψηφοφόρων τους, παίζοντάς το  θεματοφύλακες  και υπερασπιστές της δημοκρατίας έναντι του ολοκληρωτισμού.

Η ΛΕΓΟΜΕΝΗ Αριστερά και Κεντροαριστερά στην Ευρώπη (Σοσιαλιστές, Σοσιαλδημοκρατία, Πράσινοι) και εδώ (ΣΥΡΙΖΑ, ΚΙΝΑΛ, ΔΗΜΑΡ, Ποτάμι, ΕΚ) προσαρμόστηκαν κι ενσωματώθηκαν πλήρως στις καπιταλιστικές δομές. Εγκλώβισαν μεγάλες λαϊκές μάζες διασώζοντας τον καπιταλισμό και αναδεικνύοντάς τον σε κυρίαρχο καθεστώς στον πλανήτη.  Αυτή την μετακίνηση προς τα δεξιά την ονόμασαν «προσαρμογή στην πραγματικότητα», που τους οδήγησε τελικά σε άσκηση κι εφαρμογή πολιτικών πιο ανάλγητων κι από την πραγματική Δεξιά. Αυτός είναι και ο λόγος που τέτοια κόμματα προτιμώνται από το μεγάλο κεφάλαιο για την διακυβέρνηση χωρών. Το αποτέλεσμα αυτής της αηδιαστικής, χυδαίας μετάλλαξης της Αριστεράς  το βλέπουμε και το ζούμε σε όλη την Ευρώπη, όπου οι λαϊκές μάζες (κοινωνική βάση της Αριστεράς), απογοητευμένες από το εμπαιγμό και την διάψευση ελπίδων, που υποσχόταν κάποτε η Αριστερά, μετακινούνται προς τα ακροδεξιά και φασιστικά μορφώματα  που τους υπόσχονται, μέσω του εθνικιστικού ακτιβισμού τους, γρήγορες κι αποτελεσματικές λύσεις.  Άρα η ανάσχεση της ακροδεξιάς δεν μπορεί να γίνει από εκείνες τις δυνάμεις (κεντροαριστερά-κεντροδεξιά) οι οποίες την εκτρέφουν.

ΣΤΟ ΕΥΡΩΚΟΙΝΟΒΟΥΛΙΟ, για το οποίο θα ψηφίσουμε στις 26 Μάη, δεν λαμβάνεται καμία απόφαση. Ουσιαστικά είναι ένας διακοσμητικός – συμβουλευτικός θεσμός της ΕΕ, προκειμένου οι   Ευρωπαίοι πολίτες να τρέφουν την ψευδαίσθηση ότι συμμετέχουν, δια των εκλεγμένων αντιπροσώπων τους, στη λήψη αποφάσεων που αφορούν στην ίδια τους τη ζωή. Ωστόσο, στους ευρωβουλευτές, το μόνο που τους επιτρέπεται να κάνουν είναι να μεταφέρουν  προβλήματα των χωρών τους που όμως η «λύση» τους δίνεται απο άλλο θεσμό, την Κομισιόν. Την κλίκα δηλαδή των παχυλά αμειβόμενων απατεώνων που έχουν σταλεί στις Βρυξέλλες από τις κυβερνήσεις των  κρατών –μελών  και δρουν με πλήρη ανεξαρτησία απ’ αυτές, «για το αποκλειστικό συμφέρον της ΕΕ», δηλαδή το συμφέρον των τραπεζιτών και των επιχειρηματικών ομίλων της. Γι αυτό και η επιλογή τους είναι προϊόν συμβιβασμών και διαγκωνισμών μεταξύ  των λόμπι των κεφαλαιούχων της ΕΕ και των ΗΠΑ.  Σε όλα όμως τα άλλα ζητήματα που καλούνται να εκφέρουν τις απόψεις τους, όπως για παράδειγμα, την κατάρτιση του  προϋπολογισμού της ΕΕ, την δημοσιονομική πολιτική στις χώρες της  Ευρωένωσης, τις σχέσεις της ΕΕ με άλλες χώρες, οι προτάσεις τους, με μεγάλη πλειοψηφία, είναι πάντα σύμφωνες  με τις οδηγίες της Κομισιόν, του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου  και της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας. Κι αυτό γιατί στο Ευρωκοινοβούλιο  αντανακλάται ο συσχετισμός δυνάμεων που υπάρχει σε όλα τα κράτη μέλη της ΕΕ, όπου οι συντηρητικές πολιτικές δυνάμεις έχουν το πάνω χέρι υπό την κηδεμονία και τις υποδείξεις των Αμερικανών. Είναι ακριβώς ίδιο με οποιοδήποτε από τα κοινοβούλια των χωρών της ΕΕ, όπου οι αστοί πολιτικοί-υπηρέτες του κεφαλαίου- προωθούν τα συμφέροντα των μεγάλων εγχώριων και ξένων επιχειρηματικών ομίλων σε βάρος των λαϊκών αναγκών. Και συνεπώς τίποτα φιλολαϊκό δεν μπορεί να προκύψει από το υπό συγκρότηση  Ευρωκοινοβούλιο, αν οι ψηφοφόροι κάθε χώρας ψηφίσουν όπως ψηφίζουν στις εθνικές εκλογές. Ειδικά στη περίπτωσή μας, αν ψηφιστούν οι υποψήφιοι των μνημονιακών κομμάτων (ΣΥΡΙΖΑ, ΝΔ, ΚΙΝΑΛ κλπ) θα προτείνουν και θα ψηφίζουν στην Ευρωβουλή τη συνέχιση των «προγραμμάτων» καταστροφής και λεηλασίας της χώρας μας, και την αυστηρή εποπτεία της οικονομίας μας  από την Τρόϊκα. Τη στοίχιση πίσω από την παρανοϊκή συμμορία της Ουάσιγκτον, ενάντια σε τρίτες χώρες (Ρωσία, Κίνα, Ιράν, Βενεζουέλα κλπ), που δυναμιτίζει την ειρήνη στον κόσμο, καταστρατηγεί το Διεθνές Δίκαιο και σκορπά το χάος και την ανασφάλεια στον πλανήτη.  Δεν είναι τυχαίο λοιπόν, που οι ευρωεκλογές γίνονται χωρίς ιδιαίτερες συζητήσεις, ούτε πληροφορίες για τα ευρωπαϊκά θέματα, αλλά για τα οικογενειακά του Αλέξη και του Κούλη, προκειμένου να αποσιωπηθούν τα σοβαρά θέματα στα οποία όλα τα αστικά κόμματα έχουν ταυτόσημες απόψεις.  Άρα πρέπει να ψηφιστούν και να σταλούν άνθρωποι στην Ευρωβουλή, που όχι μόνο πολεμούν τις  μνημονιακές πολιτικές, αλλά προτείνουν μια άλλη μορφή της Ευρώπης, ριζικά διαφορετική από την σημερινή Ευρώπη της βαρβαρότητας,  της τραπεζοκρατίας, των πολέμων, της Αμερικανοκρατίας. Μια  Ευρώπη με κυρίαρχες τις λαϊκές κι όχι τις επιχειρηματικές δυνάμεις. Μια Ευρώπη χωρίς ΝΑΤΟ και Αμερικανικές βάσεις. Μια Ευρώπη με κυρίαρχα εθνικά κράτη που θα μπορούν να συναλλάσσονται με όλες τις χώρες του πλανήτη, χωρίς περιορισμούς και αποκλεισμούς. Διότι η  ΕΕ, ως κατασκεύασμα Αμερικανικών και Ευρωπαϊκών μονοπωλίων δεν μπορεί να αλλάξει προς το καλύτερο. Ήδη κατέληξε σε μια οικονομική τυραννίδα. Διαρκώς χειροτερεύει,  και αυτό οφείλουν να το κατανοήσουν και να την απορρίψουν οι λαοί της, στέλνοντας, σαν πρώτο βήμα, στην Ευρωβουλή, ανθρώπους με ταξική συνείδηση, αποφασισμένους να αντιταχθούν σε όλες τις αντιλαϊκές πολιτικές.   

                                                      Κ. Α. Αποστολόπουλος  

                                           Δημοτικός σύμβουλος  Μεσσήνης